Άμεση δράση 1 (του Θανάση Τσακίρη)

Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο καταφεύγουν στην «άμεση δράση» για να καταστεί ορατή η διεκδίκηση λύσεων από τις Αρχές στα κοινωνικά  προβλήματα που αποτελούν τη βάση της διαμαρτυρίας. «Άμεση δράση» είναι η αδιαμεσολάβητη δράση ατόμων, οργανώσεων ακόμη και κυβερνήσεων για την επίτευξη πολιτικών, οικονομικών ή κοινωνικών στόχων έξω από τους συνηθισμένους κοινωνικούς και πολιτικούς διαύλους. Η άμεση δράση ως θεωρία και μέθοδος δεν είναι καινούργια. Ορισμένες εργατικές ομάδες ήδη από τα τέλη του 19^ου αιώνα στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική υιοθετούσαν την άμεση δράση εναντίον των εργοδοτών και του κράτους χωρίς την παρέμβαση ενδιάμεσων πολιτικών οργανώσεων ή «αναποτελεσματικών» θεσμών (διαιτησία, συλλογική διαπραγμάτευση, συλλογικές συμβάσεις εργασίας). Μόνο ενεργώντας ως τάξη, θα μπορούσαν να ασκήσουν πίεση στους θεσμούς. 

Η δύναμη της άμεσης δράσης είναι συνάρτηση της συγκρουσιακότητάς της ή της έκτασης της παραβίασης της συνηθισμένης διαδικασίας επίλυσης πολιτικών συγκρούσεων. Αυτές τις μορφές αγώνα χρησιμοποιούν ακόμη αναγνωρισμένος από το πολιτικό σύστημα φορείς για τη διεκδίκηση αιτημάτων. Όμως, οι βραχυπρόθεσμα επιτευχθείσες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές είναι  αποτελεσματικές όταν συνδυάζονται οι νέοι πολιτικοί και κοινωνικοί δρώντες με καινοτόμες μορφές διατύπωσης και διεκδίκησης αιτημάτων. Μεγάλα κοινωνικά κινήματα, όπως της καθολικής ψήφου, των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ή του περιβάλλοντος προσέφυγαν σε μορφές άμεσης δράσης, όπως η απεργία, η γενική απεργία, το μποϊκοτάζ, και το σαμποτάζ, ενώ και οι άμεσες μεταρρυθμίσεις θεωρούνται βήματα προς την κατάργηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οι δραστηριότητες σε αυτό το πλαίσιο( βίαιες και μη βίαιες) στοχεύουν πρόσωπα, ομάδες, θεσμούς που θεωρούνται επιθετικές προς τους δρώντες που χρησιμοποιούν μορφές άμεσης δράσης  Στην εποχή του βιομηχανικού καπιταλισμού η άμεση δράση υιοθετείτο κυρίως από ριζοσπάστες συνδικαλιστές και αναρχοσυνδικαλιστές, όπως οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) στη Βόρεια Αμερική που σε προκήρυξή τους το 1910 πρωτοχρησιμοποίησαν τον όρο. 

Συνεχίζεται...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

27-2-2018 Συζήτηση με Βάλια Αρανίτου για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση - Αχ Εξουσία!

27-2-2018 Συζήτηση με Βάλια Αρανίτου για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση - Αχ Εξουσία!

Ακούστε την εκπομπή Αχ Εξουσία! 13-2-2018 Θέμα: "ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ" ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΑΚΗ (ορθή επανάληψη)

Ακούστε την εκπομπή Αχ Εξουσία! 13-2-2018 Θέμα: "ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ" ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΑΚΗ (ορθή επανάληψη)
Χορηγός: Μεζεδοπωλείο "Όασις"
http://www.ilioupolisonline.gr/component/muscol/A/13-ax-eksousia/65-ax-eksousia-2017-2018/367-13-2-2018-erotas-kai-neofileleftherismos-me-tin-anna-koumantaraki.html?Itemid=901

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΟΔΥΣΣΕΙΕΣ ΣΩΜΑΤΩΝ – ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟ του Αντώνη Μποσκοΐτη -ΚΥΡΙΑΚΗ 4/3/2018 (8μμ)

Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ  ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ

την ΚΥΡΙΑΚΗ 4/3/2018 (8μμ) στην εκδήλωση
 ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ (1926-2017) – ΠΟΙΗΣΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΠΑΘΟΣ

Θα προβληθεί η ταινία

ΟΔΥΣΣΕΙΕΣ ΣΩΜΑΤΩΝ – ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟ
του Αντώνη Μποσκοΐτη (ΕΛΛΑΔΑ, 2010, έγχρωμη και ασπρόμαυρη, 82΄)

Θα ακολουθήσει συζήτηση με εισηγητές τους Αντώνη Μποσκοΐτη (σκηνοθέτη της ταινίας), Λευτέρη Ξανθόπουλο (ποιητή, σκηνοθέτη) και Καλή Καλό (ηθοποιό)

ΚΥΡΙΑΚΗ 4/3 ΣΤΙΣ 8:00 μ.μ.

ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

(Μαρ. Αντύπα 134 και Σοφ. Βενιζέλου 100, Ηλιούπολη,

Τηλ.: 2109941199, 2109914732, 6945405825, E-mail: info@klh.gr,

Ιστοσελίδα: www.klh.gr)

Τρίτη, 27-2-2018 στην εκπομπή ΑΧ ΕΞΟΥΣΙΑ η Βάλια Αρανίτου με Θέμα:"4η βιομηχανική Επανάσταση;".

Την Τρίτη, 27 Φεβρουαρίου 2018 (8-9 μμ) στην εκπομπή ΑΧ ΕΞΟΥΣΙΑ θα συζητήσουμε με την  Βάλια Αρανίτου ( Επίκουρη Καθηγήτρια Πολιτικής και Ιστορικής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και Διευθύντρια του Ινστιτούτου Εμπορίου & Υπηρεσιών της ΕΣΕΕ ).  Θέμα:"4η βιομηχανική Επανάσταση;".

​

Σας περιμένουμε, όπως πάντα, στον φιλόξενο διαδικτυακό ραδιοσταθμό IlioupolisOnAir

http://www.ilioupolisonline.gr/radio/index.html 

Χορηγός: Μεζεδοπωλείο ΟΑΣΙΣ

Εκδήλωση Συζήτηση Κυριακή 25 Φλεβάρη ώρα 11.00 στο Εκθεσιακό Κέντρο Θήβας Η αναστήλωση τις προτομής και το έργο του μεγάλου επαναστάτη μαρξιστή Παντελή Πουλιόπουλου

Εκδήλωση Συζήτηση Κυριακή  25 Φλεβάρη ώρα 11.00
στο Εκθεσιακό Κέντρο Θήβας
Η αναστήλωση τις  προτομής και το έργο του  μεγάλου επαναστάτη μαρξιστή Παντελή Πουλιόπουλου

          Ο Παντελής  Πουλιόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε το 1900 στην Θήβα. Το 1919 πέρασε στην νομική σχολή Αθηνών και γλήγορα ενστερνίστηκε την ιδεολογία του επαναστατικού Μαρξισμού. Το  1920 στρατεύτηκε στο μέτωπο τις Μικράς Ασίας εκεί μπήκε σε οργανωμένο πυρήνα στρατιωτών του Σ.Ε.Κ.Ε. Συνελήφθηκε και για τιμωρία στάλθηκε στο στρατοδικείο με την κατηγορία της "εσχάτης προδοσίας".  Το μέτωπο όμως  έσπασε και απελευθερώθηκε. Με την επιστροφή του στην Αθήνα δημιούργησε την Ένωση Παλαιών Πολεμιστών. Στα 1924 στο Γ' Έκτατο Συνέδριο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (που μετονομάστηκε σε Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας) εξελέγη  Γενικός Γραμματέας του και έτσι γίνεται ο πρώτος γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Στο μεταξύ είχε μάθει  μόνος του περί της δέκα ξένες γλώσσες. Στις αρχές  του 1925 συλλαμβάνεται για την θέση που επεβλήθη από την Βαλκανική Ομοσπονδία των Κ.Κ. στο Κ.Κ.Ε. για την Ανεξάρτητη Μακεδονία.  Ο Παντελής δέχεται το μακεδονικό σαν εθνικό και  όχι σαν εδαφικό πρόβλημα.  Φυλακίστηκε ενάμιση χρόνο και μετά την κατάρρευση του Πάγκαλου απελευθερώθηκε το 1926 από την εξορία όπου βρίσκονταν. Εν συνεχεία  σε ηλικία 26 ετών επανεκλέγεται ξανά παμψηφεί γραμματέας του Κ.Κ.Ε. Ο  Παντελής κατάλαβε νωρίς  ότι η ανερχόμενη σταλινική γραφειοκρατία έχει ήδη αρχίσει την προσπάθεια ελέγχου των κομμάτων σε όλο τον κόσμο.
            Το 1926 αποσύρεται στην Θήβα ενώ το 1927 στο Γ τακτικό συνέδριο του Κόμματος υποστήριξε ότι πρέπει να γίνουν γνωστά τα κείμενα της Αριστερής Αντιπολίτευσής και του Τρότσκι.  Στις 25 Σεπτεμβρίου 1927 διαγράφετε από το ΚΚΕ ενώ διαγράφεται  το ίδιο περίπου διάστημα και η ενωμένη αντιπολίτευση. Τον Γενάρη του 1928 κυκλοφορεί το περιοδικό Σπάρτακος και το 1934 ιδρύει την  Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ). Ταυτόχρονα και σαν δικηγόρος υπεράσπιζε  τους καταδιωκομένους και κρατούμενους αγωνιστές.  Πολλά και ανεκτίμητα είναι τα  θαυμάσια ιδεολογικά και πολιτικά  έργα, μελέτες και άρθρα του (οικονομικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά, εκπαιδευτικά, νομικά κ.ά.) με κορυφαίο το βιβλίο σταθμός " Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική επαναστάτη στην Ελλάδα". Ακόμη πρέπει να αναφερθούν οι εξαιρετικές μεταφράσεις, και με τα σημερινά δεδομένα, για την μεταφορά στην ελληνική γλώσσα της μαρξιστικής φιλολογίας, με το "Κεφάλαιο" του Μαρξ να κατέχει ξεχωριστή θέση. Υποστήριξε το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης και προέβλεψε ότι το Κ.Κ.Ε. εγκατέλειπε  μια για πάντα την επανάσταση.  Οι διωκτικές αρχές που πάντοτε τον κυνηγούσαν,  τον συνέλαβαν και  τον φυλάκισαν στις φύλακες Αβέρωφ. Εν συνεχεία τον πήγαν στο Ναύπλιο στις φυλακές Ακροναυπλίας. Το 1942 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο της Λάρισας μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους. Το 1943 οι αντάρτες ανατίναξαν μια αμαξοστοιχία στο Κουρνόβο και η ιταλική κυβέρνηση διέταξε να εκτελεστούν 106 κρατούμενοι για αντίποινα στο Νεζερό της Λάρισας. Μαζί με τον Παντελή Πουλιόπουλο ήταν και ο Θηβαίος Νώντας Γιαννακός. Ο Π. Πουλιόπουλος μίλησε στο απόσπασμα των  ιταλών φαντάρων για διεθνισμό, σοσιαλισμό και την επανάσταση, οι φαντάροι  κατέβασαν τα όπλα και τον πυροβόλησε ο ιταλός αξιωματικός στο κεφάλι .
   Η προτομή του που είχε τοποθετηθεί σε κεντρικό σημείο της Θήβας στις 10/12/2006 (επί δημαρχίας Θανάση Σκούμα) «κλάπηκε» πριν περίπου ενάμιση χρόνο. Με την κινητοποίηση κοινωνικών και πολιτικών φορέων, κατοίκων Θήβας ,της ευρύτερης περιοχής και με την βοήθεια του Δημάρχου Σπύρου Νικολάου η προτομή και το μνημείο του Π. Πουλιόπουλου σύντομα θα αποκατασταθούν. Είναι το λιγότερο για να τιμήσουμε τον ιδρυτή του Επαναστατικού Μαρξισμού στην Ελλάδα, του επαναστάτη που αγωνίστηκε  για τα Συμφέροντα των Εργαζομένων και όλων των Καταπιεσμένων. Είναι χρέος μας να διαδώσουμε τις επαναστατικές ιδέες της μεγαλύτερης φυσιογνωμίας που γέννησε το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα αλλά και μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμια. Καλούμε  όλους τους κατοίκους της Θήβας αλλά και της γύρω περιοχής  στην ανοιχτή μας εκδήλωση για την μνήμη του Παντελή Πουλιόπουλου.
 
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ  ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Τηλ. επικοινωνίας: Γιώργος (Θήβα)      6978353438
Βαγγέλης (Αθήνα)   6984697263  και Γιάννης (Αθήνα) 693927613

ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ 2ο μέρος (του Θανάση Τσακίρη)

Προηγούμενο http://tsakthan.blogspot.gr/2018/02/1.html

Η εξέλιξη και τα θεωρητικά ρεύματα της Πολιτικής Κοινωνιολογίας

Ας δούμε, επιγραμματικά, πώς εξελίχθηκε η Πολιτική Κοινωνιολογία. Παρ’ όλο που με την μελέτη της κοινωνιολογίας της πολιτικής ασχολήθηκαν ο Αύγουστος Κοντ^[1] και ο Χέρμπερτ Σπένσερ^[2] ήταν ο Αλέξις ντε Τοκβίλ που αποπειράθηκε πρώτος να μελετήσει και να προσφέρει ολοκληρωμένο έργο για τη σχέση των πολιτικών ελίτ και των μαζών και τις κοινωνικές βάσεις της επανάστασης προσφέροντας ταυτόχρονα ένα σημαντικό έργο συγκριτικής πολιτικής επιστήμης και πολιτικής κοινωνιολογίας.^[3] Με τη Β. Αμερική ασχολήθηκε στο μεγάλο έργο του Δημοκρατία στην Αμερική και ανέδειξε το ρόλο των πολιτικών και κοινωνικών ομάδων στη σχέση κράτους και κοινωνίας και τις εξέτασε στο φόντο του διλήμματος ή αντίθεσης ανάμεσα σε ελευθερία και ισότητα. Διαπίστωσε ότι στις ΗΠΑ δεν υπήρξε φεουδαρχία και μεσαίωνας με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κλειστή στρωματοποίηση της κοινωνίας, αριστοκρατία της έγγειας ιδιοκτησίας και στενός δεσμός εκκλησίας και κράτους. Έτσι υπήρξαν ταξικές ανισότητες στις ΗΠΑ διαφορετικού χαρακτήρα από της Ευρώπης και υπήρχαν περισσότερες ευκαιρίες κοινωνικής ανόδου. Έτσι, η δημιουργία των πολιτικών κομμάτων δεν στηρίχτηκε σε ιδεολογική βάση και στις ταξικές διαιρετικές τομές. Στο έργο του Το παλαιό καθεστώς και η επανάσταση τονίζει ότι η γαλλική επανάσταση ήταν τελικά ένα πολιτικό και κοινωνικό κίνημα μεταρρύθμισης που αποσκοπούσε στην ενίσχυση της δύναμης και την αύξηση των δικαιοδοσιών της κεντρικής εξουσίας σαρώνοντας τις φεουδαρχικές δομές και τους αντίστοιχους θεσμούς του μεσαίωνα. Έδειξε επίσης πώς η επανάσταση και το εμπνεόμενο από την ιδέα της ισότητας νέο πολιτικό καθεστώς χρειάστηκαν τμήματα των παλιών δομών για την καταστροφή τους και για την τήρηση της τάξης. Έτσι στη Γαλλία μετά την επανάσταση λειτουργούσε ένα πανίσχυρο κράτος που δεν προχώρησε στην υλοποίηση πολλών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Κατά τον Τοκβιλ, η υλιστική ιδιοτελής συμπεριφορά που προτιμά την οικονομική σταθερότητα συχνά οδηγεί στην απεμπόληση ελευθεριών και δικαιωμάτων. Αυτό το συμπέρασμα συνάδει με το τρίτο συμπέρασμά του πως στη Γαλλία, εν αντιθέσει με τις ΗΠΑ όπου οι άνθρωποι ασχολούνται και δραστηριοποιούνται μόνοι τους πολιτικά και οικονομικά από τα κάτω, εξαρτώντας από την κεντρική εξουσία και την γραφειοκρατία. 

  

Ο Καρλ Μαρξ βάζει τη σφραγίδα του στην εξέλιξη της Πολιτικής Κοινωνιολογίας του 19^ου αιώνα με την ταξική ανάλυση της Πολιτικής και η επιρροή του στον κλάδο είναι ακόμη επίκαιρη. Χαρακτηριστικό έργο του Καρλ Μαρξ που σήμερα θεωρείται ιδρυτικό κείμενο τόσο για την «μαρξιστική» σχολή ταξικής ανάλυσης όσο και για την ίδια την Πολιτική Κοινωνιολογία είναι «Η 18^η Μπρυμέρ του Ναπολέοντα Βοναπάρτη». Αυτό το έργο στον καιρό του την πραγματική Πολιτική περισσότερο παρά την επιστήμη της. Ασχολείται με την προέλευση των πολιτικών ελίτ και τις αντιδράσεις της στην επανάσταση του 1848 στην Γαλλία. Η επανάσταση είχε αστικο-δημοκρατικό χαρακτήρα αλλά υπήρχε ισχυρή εργατική συνιστώσα της που είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή εγκαθίδρυση εργατικών θεσμών. ^[4] Στο μνημειώδες έργο του «Το Κεφάλαιο» ασχολείται, εκτός των άλλων, με την «εργαλειοποίηση» του κράτους και με τους θεσμούς, όπως αυτός του δικαιώματος της «ατομικής ιδιοκτησίας» που λειτουργούν υπέρ της κοινωνικής τάξης των κεφαλαιοκρατών. Ο Καρλ Μαρξ αντέστρεψε το Χεγκελιανό σχήμα που κυριαρχούσε τότε και τόνισε ότι η συνείδηση του ατόμου είναι συνάρτηση της κοινωνικο-οικονομικής θέσης του και η ότι η ταξική συνείδηση παίζει ρόλο στη διαμόρφωση των σχέσεων εξουσίας.

Σε διαφορετική τροχιά έβαλε την Πολιτική Κοινωνιολογία ο Μαξ Βεμπερ. Ο Βέμπερ δεν συμμεριζόταν την άποψη του Μαρξ γιατί είχε διαφορετική άποψη τόσο για το χαρακτήρα του καπιταλισμού όσο και για τις έννοιες της τάξης και της ταξικής σύγκρουσης. Θεωρεί ότι ο καπιταλισμός είναι αποκλειστικά Δυτικό φαινόμενο τόσο στο επίπεδο των αξιών όσο και στον τρόπο δράσης. Αυτή η «δυτικότητα» σχετίζεται με τον «ορθολογικοποιημένο χαρακτήρα» της καπιταλιστικής παραγωγής, κάτι που εκτείνεται πολύ πέρα από την ίδια την οικονομική επιχείρηση και χαρακτηρίζει τους κύριους θεσμούς της κοινωνίας. Εκεί όπου ο Μαρξ έδινε έμφαση στη «δομή» της κοινωνίας και της οικονομίας ως τον καθοριστικό παράγοντα της Πολιτικής, ο Βέμπερ έδωσε έμφαση  στη «δράση» ως αντικείμενο της έρευνας για την «εξουσία» και την «κυριαρχία». Πέρα από την τεράστια συμβολή του στην γενική κοινωνιολογία ο Βέμπερ αναπροσανατόλισε την Πολιτική Κοινωνιολογία με το έργο του «Οικονομία και Κοινωνία» όπου αναφέρεται στη διάκριση της εξουσίας (power) ή νόμιμης εξουσίας (authority) και της «κυριαρχίας» (domination) καθώς και στους διαφορετικούς ιδεατούς τύπους (ιδεότυπος) της εξουσίας και της κυριαρχίας. Διακρίνει μεταξύ νόμιμης εξουσίας και νομιμοποιημένης εξουσίας για να μπορέσει να μιλήσει για την κυριαρχία ως γενικό κοινωνικό φαινόμενο και όχι ως στενά κρατικό ή πολιτικό φαινόμενο. Κατ’ αυτόν, Πολιτική είναι ο αγώνας για την κατάκτηση μεριδίου εξουσίας ή για την άσκηση επιρροής στην κατανομή της εξουσίας.^[5]

---

[1] Comte, A.; Jones, H.S. (ed.) (1998) Comte: Early Political Writings. Cambridge, UK: Cambridge University Press.

[2] Βλ. Spencer Herbert The Principles of Sociology, 2^nd volume, chapter 5,  London : Williams and Norgate Επίσης βλ.  Samuel Hugh & Elliot Roger  (1917) Herbert Spencer London and Tombridge: The Whitefriars Press  και Wiltshire David. (1978) The Social and Political Thought of Herbert Spencer. New York, NY: Oxford University Press.

[3] Βλ.De Tocqueville A.(2008) Δημοκρατία στην Αμερική. Αθήνα: Στοχαστής, και του ιδίου (2005) Το παλαιό καθεστώς και η επανάσταση. Αθήνα: Εκδ. Πόλις.   

[4] Μαρξ Κ.αρλ (1968)  Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, Αθήνα: Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις. Η επανάσταση έληξε άδοξα όταν την 10^η Δεκεμβρίου 1848ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, ανιψιός του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, εκλέχτηκε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας με τη στήριξη των πολυπληθών μεσαίων στρωμάτων και μικροαστικών τάξεων και κατήργησε όλους τους δημοκρατικούς θεσμού με αποκορύφωμα  το Πραξικόπημα της 2ας Δεκεμβρίου διέλυσε την Εθνοσυνέλευση και ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας προς όφελος των κεφαλαιοκρατών..

[5] Βέμπερ Μαξ (2009) Οικονομία και κοινωνία: Κοινωνιολογία της εξουσίας. Αθήνα: Σαβάλας

Στον Δρόμο που κυκλοφορεί το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου

Στον Δρόμο που κυκλοφορεί το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου

Διαρκώς λιγότερη Ελλάδα   Μείον Ίμια, μείον 25% του ΑΕΠ, μείον 99 χρόνια δημόσια περιουσία, μείον μισό Αιγαίο, μείον δημοκρατία, μείον Μακεδονία, μείον ελπίδα - Κυβέρνηση και πολιτικός κόσμος υπεύθυνοι για εθνική μειοδοσία

Μαζί το ένθετοΝόστιμον Ήμαρ

Για μια γνήσια, ενεργητική μαζική ενότητα   Διαβάστε το editorial του Δρόμου εδώ!   «Όσο μειώνουμε τις ανάγκες μας, τόσο λιγότερο φοβόμαστε, άρα γινόμαστε περισσότερο ελεύθεροι»   Συνέντευξη του αστροφυσικού Μάνου Δανέζη στο ένθετο Νόστιμον Ήμαρ

Ακόμα, μεταξύ άλλων, διαβάστε...

Σκάνδαλο Novartis, όχημα παρέμβασης των ΗΠΑ και αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού Μακεδονικό: Όνομα ή Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης; Άρθρο του Βαγγέλη Πισσία Διεθνή: Προεόρτια γενικευμένου πολέμου στην Συρία Ο Κώστας Λιβιεράτος γράφει για την κοινότητα ενάντια στο κράτος Ανταπόκριση της Ιφιγένειας Καλαντζή από το φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου

Εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς Ρεθύμνου 11, 106 82 Αθήνα

Διαβάστε στην Αυγή της Κυριακής 25/2/2018

Πίσω έχει η Novartis την ουρά

Πώς ξετυλίγεται το κουβάρι του σκανδάλου

Συνέντευξη με τον Θοδωρή Δρίτσα

-Τα σενάρια για το χρέος

Πρώτος σταθμός το Eurogroup του Μαρτίου

-Σύνοδος κορυφής

"Ευρωπαϊκό πρόβλημα" η τουρκική επιθετικότητα

-Στις ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Αφιέρωμα, μέρος Β'

Πενήντα χρόνια από τη διάσπαση του ΚΚΕ

Η απολογία- μανιφέστο του Μπάμπη Δρακόπουλου

-Le Monde diplomatique

20 χρόνια στην Ελλάδα, πέντε χρόνια στην Αυγή

Σήμερα, τέσσερα εμβληματικά κείμενα

Νόαμ Τσόμσκι: Τρομοκρατία, το όπλο των ισχυρών

Τόμας Φρανκ: Το μάρκετινγκ της απελευθέρωσης

Λόις Βακάντ: Η "ευγενής τέχνη" ή η πόρνη, ο σκλάβος και ο επιβήτορας

Ιγνάσιο Ραμονέ: Μέσα ενημέρωσης σε κρίση

-Στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Η εθνική μας τύφλωση

Η Μαριλένα Κοππά γράφει για το Μακεδονικό

Κραυγή αγωνίας απο το δοκιμαζόμενο Αφρίν

Του Ιμπραήμ Μετίν

-Οδοιπορικό στη Ροδόπη

Οι αγωνίες της μειονότητας, η κυβέρνηση και η σαρία

Η Ιστορία στο Κόκκινο για το ομοφυλόφιλο κίνημα στη Μεταπολίτευση την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου

Κυριακή 25  Φεβρουαρίου 13.00 - 14.00 Στο Κόκκινο 105,5 

Το ομοφυλόφιλο κίνημα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης: η ανάδυση ενός νέου συλλογικού υποκειμένου

Συζητούν ο Χρήστος Τριανταφύλλου και ο Θεοδόσης Γκελτής

Ο ιστορικός Χρήστος Τριανταφύλλου συνομιλεί με τον υποψήφιο διδάκτορα Ιστορίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Θεοδόση Γκελτή για το ομοφυλόφιλο κίνημα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και για τις μεταβολές στην εννοιολόγηση της εναλλακτικής σεξουαλικότητας. Κατά την περίοδο μετά την πτώση της δικτατορίας αναπτύχθηκε ένα δυναμικό κίνημα που διεκδίκησε τον αυτοπροσδιορισμό των ομοφυλόφιλων και αγωνίστηκε για την αποδυνάμωση του λόγου που τους προσδιόριζε ως «πάσχοντες», «διεφθαρμένους» και «θύματα». Σε αυτό συνέβαλαν οι ποικίλες πολιτικές και κοινωνικές δράσεις του κινήματος –με αιχμή του δόρατος την Απελευθερωτική Κίνηση Ομοφυλοφίλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ) ήδη από το 1976– και η κυκλοφορία σημαντικών εντύπων όπως τοΑμφί και το Κράξιμο.
Σε εκείνη την περίοδο, αλλά και αργότερα, το κίνημα ενισχύθηκε από τη συμμαχία του με άλλα αναδυόμενα, όπως οι φεμινιστικές ομάδες και οι φοιτητές, μέσα στο γενικότερο κλίμα πολιτικοποίησης της πρώιμης Μεταπολίτευσης. Μέσα από τα έντυπα και τις δράσεις του το ομοφυλόφιλο κίνημα ανέπτυξε έναν αντικαπιταλιστικό λόγο, σε στενή σύνδεση με τη Νέα Αριστερά, από την οποία προέρχονταν και πολλοί ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές. Παράλληλα με την οργανωμένη κινηματική δράση, οι ομοφυλόφιλοι διεκδίκησαν δυναμικά την παρουσία τους στον δημόσιο χώρο, σε μια πορεία που ξεκίνησε από τις κρυφές συνευρέσεις και κατέληξε σε μεγάλα δημόσια συμβάντα όπως το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας της Αθήνας (Athens Pride). Έτσι, στον ομοφυλόφιλο χώρο το κίνημα και η κοινότητα αλληλεπιδρούν συνεχώς σε όλη την πορεία τους, δίνοντας φωνή σε μια ομάδα που έχει βιώσει και συνεχίζει να βιώνει την καταπίεση και τη βία.

Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί την Κυριακή ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Να καταργηθεί στην πράξη ο νόμος περί ευθύνης υπουργών

Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί την Κυριακή

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Να καταργηθεί στην πράξη ο νόμος περί ευθύνης υπουργών



​

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Σπύρος Λάππας: «Δεν υπάρχει σκάνδαλο χωρίς υπεύθυνους και έγκλημα χωρίς τιμωρία»

Αντώνης Παπαγιαννίδης: «Το οικονομικό τοπίο μετά από ένα δύσκολο Eurogroup»

Νίκος Τριμικλινιώτης: «Το ενεργειακό παιχνίδι του Αναστασιάδη δεν αποδίδει»





ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Δύσκολη ατζέντα σε σύνθετο περιβάλλον» του Παύλου Κλαυδιανού

«Η λογική του παραλόγου» του Χ. Γεωργούλα

«Απολείπειν ο θεός Αντώνιον...» του Κωστή Γιούργου

«Ο παλαιός δικομματισμός ξαναχτυπά» του Ορέστη Αθανασίου

«Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής, Γιάνης Βαρουφάκης» του Βασίλη Ρόγγα

«Η δίκη παρωδία των τεσσάρων μελών της Συσπείρωσης μέσα από τα επίσημα πρακτικά» του Στάθη Κουτρουβίδη



ΔΙΕΘΝΗ

Γερμανία: «Εν αναμονή ηλεκτροσόκ για ένα σύστημα σε κώμα» του Δημήτρη Σμυρναίου

«Τουρκία μαινόμενη: επίθεση κατά μέτωπον και κατά πάντων» της Βιβής Κεφαλά

Solly Maila: «Ενότητα για να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος στη Ν. Αφρική»

«Μια άλλη πορεία για τη Νότια Αφρική» του Μ.Κ.





ΤΟ ΘΕΜΑ

«11+1 παρεμβάσεις στην παιδεία με πολιτικό στίγμα» της Ζωής Γεωργούλα





ΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Αναζητώντας καταφύγιο από την Τουρκία» της Γεωργίας Δάμα

«Η εθελούσια μείωση της ατομικής κατανάλωσης» του Αλέξανδρου Κόρπα-Πρελορέντζου

«Αναγκαία βήματα για την προώθηση της κοινωνικής οικονομίας» των Αθηνά Λιαπίκου και Μάρκου Χαρίτου

«Ποια η προοπτική της Ελληνικής Εταιρείας Συντήρησης Σιδηροδρομικού Υλικού;» της Κατερίνας Σοφοκλή





ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Αντουανέττα Αγγελίδη: «Πολιτικό είναι το "πώς" πιο πολύ από το "τι"»

«Ενηλικιώσεις στη σκόνη του Λος Άντζελες και της ύφεσης» του Κώστα Αθανασίου

68ο Φεστιβάλ Βερολίνου: «Χαμηλό βαρομετρικό» του Λευτέρη Αδαμίδη



ΘΕΜΑΤΑ

«Η απάνθρωπη πρακτική των επαναπροωθήσεων» του Βασίλη Παπαδόπουλου

«Χωρίς επιστροφή» του Θωμά Τσαλαπάτη

«Η τελευταία πολιτική μάχη του Γιάννη Παντή» του Μιχάλη Μπαρτσίδη





ΘΕΩΡΙΑ

«Στην ευρωπαϊκή κοινωνία θα γεννηθούν οι φορείς αλλαγής της ΕΕ» της Λουτσιάνα Καστελίνα





ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

«Το είναι, το φαίνεσθαι και η τουαλέτα του Τραμπ» της Γιούλας Τσουμπού





Στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής διαβάζετε και τις στήλες:


«Εικαστικός χάρτης» από την Κατερίνα Αναστασίου.

«Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση
Για το θέατρο μέσα από τις στήλες «Θεατρικά νέα» και «Από την πλευρά του θεατή» γράφει η Μαρώ Τριανταφύλλου
Παρουσίαση και κριτική των ταινιών που βγαίνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες γράφει ο Στράτος Κερσανίδης
Μουσικές προτάσεις κάνει η Λιάνα Μαλανδρενιώτη
Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.




--
Η ΕΠΟΧΗ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Βλαχάβα 11, 3ος όροφος, Αθήνα 105 51

Τηλέφωνα: 210 3619513, 210 3619514

ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ 1 μέρος (του Θανάση Τσακίρη)

Η Πολιτική Κοινωνιολογία είναι ένας κλάδος των κοινωνικών επιστημών που στέκεται στο μεταίχμιο της Πολιτικής Επιστήμης και της Κοινωνιολογίας και η θεματική της ενσωματώνει στα ερευνητικά της πεδία θέματα τόσο από τη μία όσο και από την άλλη επιστήμη. Μεγάλα ονόματα της επιστήμης αυτής που άρχισε να αναπτύσσεται γοργά εδώ και έναν αιώνα ήταν αυτά των  Max Weber, Roberto Michels, Gaetano Mosca, Wilfredo Pareto.  Σε αυτούς μπορούμε να εντάξουμε, σύμφωνα με μια πιο διευρυμένη αντίληψη περί του πεδίου τον Alexis de Tocqueville, τον Karl Marx^[1]και θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλα ονόματα στον κατάλογο αλλά θα χάναμε την ουσία της ανάδειξης των βασικών σχολών που άνοιξαν το δρόμο για την εξέλιξη και ανάπτυξη της πολιτικής κοινωνιολογίας και της θεσμικής κατοχύρωσής της στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Πάντως, με βάση τη διευρυμένη έννοια πατέρες της Πολιτικής Κοινωνιολογίας μπορούν να θεωρηθούν οι Μαρξ και Βέμπερ, με κριτήριο την συγκρότηση μιας «μεγάλης θεωρίας» (“grand theory”) που φιλοδοξεί να ερμηνεύσει και να εξηγήσει γενικά και σφαιρικά την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα σε αντίθεση με τις θετικιστικές ή εμπειριστικές θεωρίες που μελετούν συγκεκριμένες κοινωνίες και πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα.

 Έτσι, λοιπόν, προχωράμε στον ορισμό της Πολιτικής Κοινωνιολογίας ως του κλάδου εκείνου των κοινωνικών επιστημών που ασχολείται με την σχέση της πολιτικής με την κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζεται πως οι πολιτικοί δρώντες, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών κομμάτων, των ομάδων πίεσης και των κοινωνικών κινημάτων, λειτουργούν εντός ενός ευρύτερου κοινωνικού πλαισίου. Ας το πούμε με άλλα λόγια: Οι πολιτικοί δρώντες διαμορφώνουν τις κοινωνικές δομές, όπως το φύλο, η τάξη και το έθνος, και με τη σειρά τους διαμορφώνονται από αυτές. Άρα, συμπεραίνουμε ότι η ύπαρξη και λειτουργία των διαφορετικών κοινωνικών δομών συνεπάγεται ότι στο πλαίσιο της κοινωνίας η πολιτική επιρροή είναι άνισα κατανεμημένη από τον ίδιο το χαρακτήρα της. Στο χώρο της κοινωνιολογίας συχνά διατυπώνεται η άποψη ότι η Πολιτική Κοινωνιολογία αποτελεί υποκλάδο της ως «κοινωνιολογία των πολιτικών διαδικασιών και δομών». Αντιστοίχως, στο χώρο της πολιτικής επιστήμης, από την αρχή η Πολιτική Κοινωνιολογία θεωρήθηκε υποκλάδος  της. Όμως, υπάρχει και μία τρίτη τάση να θεωρείται η Πολιτική Κοινωνιολογία διασταύρωση της πολιτικής επιστήμης και της κοινωνιολογίας.  Διακρίνεται η «πολιτική κοινωνιολογία» από την «κοινωνιολογία της πολιτικής». Με βάση το κριτήριο της ανεξάρτητης μεταβλητής (η πολιτική ή η κοινωνική δομή) που χρησιμοποιείται από κάθε κλάδο διακρίνεται η Πολιτική Επιστήμη από την Κοινωνιολογία. Έτσι, η Πολιτική Κοινωνιολογία  θεωρείται μια «υβριδική επιστήμη» καθώς προσπαθεί να συνδυάσει τις πολιτικές και τις κοινωνικές εξηγητικές παραμέτρους.^[2] Από μια άλλη πλευρά έχει γίνει πρόταση να θεωρείται ότι η Πολιτική Κοινωνιολογία μπορεί να είναι αυτόνομος επιστημονικός κλάδος με βάση τα παρακάτω τρία κριτήρια:^[3]

• Αντικείμενο της έρευνας
• Θεωρίες και μέθοδοι της έρευνας
• Τυπικά και χαρακτηριστικά ερευνητικά ερωτήματα και προβλήματα (puzzles) που ξεχωρίζουν την κοινωνιολογική και την πολιτική προσέγγιση της πολιτικής πραγματικότητας.

Έτσι, προτείνεται να θεωρείται η Πολιτική Κοινωνιολογία ως ένα γενικό ερώτημα: «Τι χαρακτηρίζει την αμφίδρομη σχέση μεταξύ των κοινωνικών βάσεων της πολιτικής, των διαδικασιών πολιτικής διαμεσολάβησης και των παραγόμενων πολιτικών αποτελεσμάτων;» Σε αυτό το ερώτημα, δυο είναι οι κεντρικές κατηγορίες ανάλυσης, η «εξουσία» και η «κυριαρχία». Αυτές οι έννοιες δεν εξετάζονται εν κενώ. Οι θεσμοί και οι διαδικασίες της Πολιτικής γεννιούνται, εξελίσσονται, αναπτύσσονται και πεθαίνουν σε μάκρος χρόνου. Επομένως, ο χρόνος και η ιστορία αποτελούν συστατικά στοιχεία της Πολιτικής Κοινωνιολογίας.^[4]

Έτσι, λοιπόν, καθήκον μας ως Πολιτικοί Κοινωνιολόγοι είναι να μελετάμε κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα, όπως:

-          Οι πολιτικές δραστηριότητες των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, φυλετικών κι εθνοτικών ομάδων, των δύο φύλων, των γενεών, των ελίτ και των μαζών, των ομοφυλόφιλων, των θρησκευτικών, πολιτιστικών και άλλων κοινωνικών ομάδων που χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένα συμφέροντα και ενδιαφέροντα (π.χ. οικολόγοι, φίλοι του αθλητισμού, ασθενείς, φυλακισμένοι κ.ά).

-          Οι σχέσεις δύναμης, εξουσίας και επιρροή στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων και στους χώρους εργασίας, οι εργοδοτικές, εργατικές και επαγγελματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις .

-          Οι ιδεολογίες και τα ουτοπικά οράματα που συχνά κινητοποιούν του ανθρώπους να δράσουν πολιτικά.

-          Οι τρόποι με τους οποίους επηρεάζεται η Πολιτική από τάσεις, όπως το Διαδίκτυο και τα Κοινωνικά Δίκτυα (ιστολόγια, facebook κλπ) ή Παγκοσμιοποίηση της οικονομίας.

-          Οι τρόποι με τους οποίους οι κοινωνικές δυνάμεις διαμορφώνουν επιμέρους πολιτικές, όπως η πρόνοια, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το διεθνές εμπόριο, η ποινική δικαιοσύνη, η εκπαίδευση, η εθνική άμυνα, η εξωτερική πολιτική κλπ.

Οι μεγάλοι θεωρητικοί της πολιτικής κοινωνιολογίας με τις «μεγάλες θεωρίες» τους έδωσαν ένα ιδεολογικό στίγμα στις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις της εποχής τους. Από την έντονη αυτή θεωρητική σύγκρουση πάνω στη σχέση κοινωνίας και κράτους προέκυψαν μια σειρά αντιθετικών εννοιών που με το πέρασμα του χρόνου απέκτησαν νέες θεωρητικές διαστάσεις που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον τόσο των σύγχρονων θεωρητικών του κλάδου όσο και των πολιτικών τάσεων και ρευμάτων που αντιμάχονται μεταξύ τους για την επικράτησή σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο. Ορισμένα από αυτά τα ζεύγη αντιθετικών εννοιών είναι τα ακόλουθα:

-          Τάξη ή αλλαγή

-          Εξουσία ή ελευθερία

-          Συντηρητισμός ή φιλελευθερισμός

-          Μεταρρύθμιση ή επανάσταση

-          Συναίνεση ή σύγκρουση

-          Δημοκρατία ή ολιγαρχία

-          Πλουραλισμός ή ελιτισμός

-          Ισότητα ή ανισότητα

-          Ιδεατό ή πραγματικό 

-          Κοινωνική συνοχή ή κοινωνική ρήξη

-          Κοινότητα ή άτομο

-          Ομοιομορφία ή διαφορετικότητα

Όλα αυτά τα ζεύγη αντιθετικών εννοιών στο πλαίσιο της Πολιτικής Κοινωνιολογίας εντάσσονται στην προσπάθεια συγκρότησης θεωριών που αναζητούν τις κοινωνικές δυνάμεις που λειτουργούν και επηρεάζουν θεωρητικά και πρακτικά το περιεχόμενό τους.

---

[1] Bλ. Dobratz Betty and Kourvetaris George (1980) “The state and development of Political Sociology” in Dobratz Betty and Kourvetaris George (eds) Political sociology: readings in research and theory. New Brunswick, NJ: Transaction, σελ. 1-48.

[2] Sartori Giovanni (1969) “From the sociology of politics to political sociology” in Lipset Seymour M. (ed.) Politics and the Social Sciences. New York, NY: Oxford University Press, σελ. 65-100.

[3] Mitra Subrata. Pehl Malte, Spiess Clemens (2009) Political Sociology - The State of the Art: The World of Political Science. Leverkusen: Budrich..

[4] Βλ. Marvick Dwaine (1980) Harold D. Lasswell on Political Sociology  Chicago, IL:University of Chicago Press