Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 8 Φεβρουαρίου

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 8 Φεβρουαρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

 

Κείμενα των: Πέτρου Σταύρου, Ρογήρου, Χανς-Γιούργεν Ούρμπαν, Τάκη Ζώτου, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Πωλ Κρούγκμαν, Ζακ Σαπίρ, Νίκου Χατζηνικολάου, Παναγιώτη Νούτσου, Στέφανου Δημητρίου, Στέλιου Χρονόπουλου, Ντίνας Τζουβάλα

 

Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Οι Πέτρος Σταύρου, Ζακ Σαπίρ και Πωλ Κρούγκμαν αναλύουν τα δεδομένα της διαπραγματευτικής διαδικασίας:

H διαπραγμάτευση ξεκίνησε, του Πέτρου Σταύρου. «Αν ο κύκλος αυτός που άνοιξε, σήμερα, κλείσει, αύριο, με υποχώρηση κοντά στα επίπεδα των συμφωνιών του 2012 θα μιλάμε για οικονομική και πολιτική καταστροφή. Αν κλείσει με μια συμφωνία για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής αλλά και πάγωμα των μέτρων κοινωνικής αναδιανομής εισοδημάτων και ισχύος (ακύρωση επαναπροσλήψεων, μετάθεση της αύξησης του κατώτατου μισθού κλπ.), τότε ο κύκλος θα έχει πρόσκαιρα μικρά αποτελέσματα, θα είναι εξαιρετικά βραχύς και οικονομικά ασήμαντος. Αν όμως κλείσει με μια συμφωνία η οποία, μαζί με τα πρωτογενή πλεονάσματα και την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, προωθεί και σημαντικές τομές στην αναδιανομή εισοδημάτων και κοινωνικής ισχύος, τότε τα αποτελέσματα θα είναι μακροπρόθεσμα και θα προετοιμάσουν αποφασιστικά τον επόμενο κύκλο: την ουσιαστική μείωση και διαγραφή του χρέους, ως ευρωπαϊκού πλέον, και όχι ελληνικού.»

Ο Έλληνας ακροβάτης, του Ζακ Σαπίρ. «Σε αυτό το παιχνίδι στρατηγικής, είναι ξεκάθαρο πως η Ελλάδα έχει επιλέξει συνειδητά τη στρατηγική που ο Thomas Schelling, ένας από τους κορυφαίους παιγνιοθεωρητικούς (αλλά και ειδικός στις μεθόδους πυρηνικής αποτροπής), είχε ορίσει ως «καταναγκαστική αδυναμία» (coercive deficiency). […] Ο Σέλινγκ έδειξε πως είναι ορθολογικό εκ μέρους του Α, εάν έχει συνείδηση της αδυναμίας του από την αρχή, να επιδιώξει να αυξήσει την αδυναμία του αυτή, για να τη χρησιμοποιήσει σε μια διαπραγμάτευση. Αντιστρέφοντας τον Τζακ Λόντον, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για τη «δύναμη του αδύναμου». Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, πρέπει να κατανοήσουμε γιατί η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την τελευταία δόση που της οφείλει η τρόικα, ύψους 7 δισ. ευρώ.»

(Μη) συγκρουόμενα κοτόπουλα, του Πωλ Κρούγκμαν. «Με λίγα λόγια, η τρέχουσα κατάσταση μπορεί να συνοψιστεί στον ακόλουθο διάλογο: Γερμανία προς Ελλάδα: -- Έχεις ωραίο τραπεζικό σύστημα! Θα είναι κρίμα να του συμβεί κάτι κακό… Ελλάδα προς Γερμανία: -- Αλήθεια; Και μεις δεν θα θέλαμε να δούμε την όμορφη και αστραφτερή Ευρωπαϊκή σας Ένωση να καταρρέει με πάταγο.»

 

Ρέκβιεμ για την τρόικα; Ο Ρογήρος για το μέλλον της Τρόικας: «Στην πραγματικότητα, το ζήτημα της τρόικας είναι πρωτίστως πολιτικό. Και οι αντιρρήσεις δεν προέρχονται μόνο από την Ελλάδα ή την Αριστερά. Εκτός από τη γνωστή έκθεση και το συνακόλουθο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Μάρτιος 2014), ορισμένες από τις σοβαρότερες ενστάσεις έχουν προβληθεί από τον νυν πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ. Την άνοιξη του 2014, και στο ίδιο το πρόγραμμά του ως υποψηφίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ο Γιουνκέρ υποστήριζε: «Στο μέλλον, θα πρέπει να μπορέσουμε να αντικαταστήσουμε την τρόικα με μια δομή που θα διαθέτει ευρύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση».

 

Από προβληματικό παιδί, φορέας της ελπίδας. Ο Χανς-Γιούργκεν Ούρμπαν, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Μετάλλου της Γερμανίας, μιλάει για την πρωτοβουλία “Για την επανίδρυση της Ευρώπης” και την υποστήριξη των προσπαθειών της ελληνικής κυβέρνησης. «Πρέπει να κινηθούν οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Με την αλλαγή πολιτικής στην Ελλάδα δίνεται η ευκαιρία για μια πολιτική αλλαγή και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη μοιραία πολιτική λιτότητας στην ΕΕ, η Γερμανία, με την επιστημονική και πολιτική της δύναμη, παίζει κρίσιμο ρόλο. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η αντίσταση στην πολιτική της κυβέρνησης της Άνγκελας Μέρκελ. Δεν υπάρχει όμως μόνο η Μέρκελ και οι δικοί της, υπάρχει και η άλλη Γερμανία. Μια χώρα, όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται για μια καλύτερη Ευρώπη, ενάντια στη γερμανική πολιτική ισχύος. Αυτό αποδεικνύει και το κείμενο-έκκληση «Η Ελλάδα µετά τις εκλογές δεν συνιστά κίνδυνο αλλά ελπίδα για την Ευρώπη», μια πρωτοβουλία του προέδρου της DGB (Γενική Συνομοσπονδία Συνδικάτων Γερμανίας) Ράινερ Χόφμαν και όλων των προέδρων των μεγάλων συνδικάτων της Γερμανίας.»

 

Μια πρώτη νίκη για τους αντιφασίστες. Συνέντευξη του Τάκη Ζώτου, συνηγόρου πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής και μέλους της Πολιτικής Αγωγής του Αντιφασιστικού Κινήματος. «Πώς αποτιμάτε την έκδοση του βουλεύματος, σε μια πρώτη ανάγνωση; Με μία φράση θα έλεγα: Επιτέλους, αμετάκλητη παραπομπή των ναζί δολοφόνων της Χρυσής Αυγής! Μια πρώτη νίκη για τους δεκάδες χιλιάδες μετανάστες, εργάτες, συνδικαλιστές, αντιφασίστες, που όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε κάθε πόλη και σε κάθε γειτονιά, έδωσαν τη μάχη για τη διάλυση των «ταγμάτων εφόδου», την απομόνωση και την καταδίκη της επικίνδυνης εγκληματικής οργάνωσης. Η πρώτη μάχη κερδήθηκε.»

 

Ένας βερολινέζικος τοίχος, του Νίκου Χατζηνικολάου. «Όταν ξυπνήσαμε ήταν σχεδόν μεσημέρι. Ένα ψηλοτάβανο κατάλευκο δωμάτιο με μεγάλα πράσινα φυτά. Δίπλα μας δυο παράθυρα με λευκές κουρτίνες από κάμποτο. Τις είχα τραβήξει τη νύχτα για να μην μας ξυπνήσει το φως το πρωί. Βέβαια, το φως του Βορρά το ξέρουμε. Αλλά παρόλα αυτά. Θα μπορούσε να μας ξυπνήσει. Έτσι, σηκώθηκα για ν’ ανοίξω τις κουρτίνες. Τις τράβηξα με δύναμη και ξαφνικά οι τελευταίες μέρες του πολέμου μπήκαν ορμητικά στο δωμάτιο. Ο απέναντι τοίχος, λίγα μόνο μέτρα μακριά, έφερε πάνω του σημάδια των μαχών των τελευταίων ημερών. Τον είχαν χτυπήσει βλήματα από βαριά και ελαφρά όπλα που ένας κισσός δεν κατάφερνε να σκεπάσει. Το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας δεν είχε προλάβει να τα εξαφανίσει. Στεκόμουνα εκεί, Δεκέμβρης του 2014, κι άκουγα τον κρότο των όπλων.»

 

Από το παρελθόν στο μέλλον. Γράφει ο Παναγιώτης Νούτσος: «H Αριστερά τώρα από τη μια πλευρά «αυτοκαθαίρεται» (από τη διεργασία αυτή δεν εξαιρώ όσους ανευρίσκουν τον «αδύναμο κρίκο» αποκλειστικά ή κατά προτεραιότητα στη χώρα τους) και από την άλλη διευρύνει τους διαύλους συνεργασίας με τα ανά τον κόσμο αναπτυσσόμενα κοινωνικά κινήματα, από το Occupy της Νέας Υόρκης έως το Blockupy της Φραγκφούρτης. Το κύριο γνώρισμα της αγωνιστικής της πρακτικής, και εδώ και σ’ όλον τον κόσμο, είναι πώς να ανατραπεί η διαρκής κερδοφορία του κεφαλαίου που οδηγεί την πλειονότητα των πολιτών να υφίσταται εξοντωτική μείωση των εισοδημάτων τους. Με δυο λόγια, πώς θα σμικρύνει το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτούς που παράγουν και σ’ εκείνους που ιδιοποιούνται το πλεόνασμα, με την ανατροπή του «λόγου της υπεραξίας προς την αξία της εργατικής δύναμης». Ακριβώς, για την εξάλειψη της «δουλικής υποταγής των ατόμων» στον καταμερισμό της εργασίας και με την ίδια την εργασία να έχει καταστεί «όχι μόνο μέσο ζωής, αλλά η πρωταρχική ανάγκη ζωής». Μόνο πέρα και πάνω από το «κράτος της αναγκαιότητας» θα αρχίσει να τελείται η «ανάπτυξη των ανθρωπίνων δυνάμεων» που θα ισχύει ως «αυτοσκοπός» (κατά τον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου).»

 

Στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας. Ο Στέφανος Δημητρίου αναλύει την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και τα διακυβεύματα του σήμερα. «Στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας, θα ασκήσουμε την πολιτική της ανόρθωσης, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας. Είναι η κατεξοχήν επώνυμη πολιτική στην ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, αλλά και στην εγχώρια σύγκρουση με τη διαφθορά και τη διαπλοκή· γι’ αυτό και τη σέβονται, τη φοβούνται αλλά και την προσμένουν στην Ευρώπη, ανάλογα με το τι επιδιώκει ο καθένας. Όλοι αναγνωρίζουν το όνομά της, όταν το φωνάζουμε και συστηνόμαστε με αυτό. Έτσι ξέρουν ποιοι είμαστε και ποια αρχή μάς δεσμεύει και ορίζει τον γνώμονα της πολιτικής μας: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγγυητής της λαϊκής κυριαρχίας.»

 

Μνημόνια γραμμένα στον γρανίτη. Ο Στέλιος Χρονόπουλος σκιαγραφεί την στάση των γερμανικών μέσων ενημέρωσης απέναντι στη νέα ελληνική κυβέρνηση. «Κάπου στις αρχές της βδομάδας, στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης, άρχισαν να γίνονται ιδιαίτερα αγαπητές όλες οι εγκλίσεις και οι χρόνοι μιας κοινής φράσης που σημαίνει «βρίσκω σε τοίχο», κατά λέξη «δαγκώνω γρανίτη» (auf Granit beißen), στις αναφορές σχετικά με τις αντιδράσεις των αξιωματούχων και των πολιτικών της ευρωζώνης και των ευρωπαϊκών χωρών, τους οποίους συναντούσαν ή επρόκειτο να συναντήσουν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης. (Είναι ενδεικτικό ότι από μια αναζήτηση στο διαδίκτυο με τη μηχανή της google προκύπτουν 43.100 αποτελέσματα για τη φράση «auf Granit beißen». Σε 16.200 από αυτά, πάνω από το ένα τρίτο δηλαδή, διεκτραγωδούνται τα τωρινά ή μελλοντικά πάθη των κ. Τσίπρα και Βαρουφάκη).»

 

Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Η Ντίνα Τζουβάλα αναδεικνύει τα μέτωπα με τα οποία θα βρεθεί αντιμέτωπος ο ΣΥΡΙΖΑ. «Ντάραμ, 3.2.2015. Καθώς η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ευρώπη συμπληρώνει τη δεύτερη εβδομάδα της και παραμένει στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου, έχει έρθει η στιγμή να αναρωτηθούμε: Προς τι όλος αυτός ο θόρυβος; Η ερώτηση ακούγεται προκλητική, ειδικά μετά την ανακούφιση, τη χαρά και την ελπίδα που έφερε η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Παρ’ όλα αυτά, το ερώτημα παραμένει: δοθέντος του ότι είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα επαναστατικό κόμμα (τουλάχιστον με την έννοια που είχε ο όρος τον 20ό αιώνα), προς τι ο ενθουσιασμός ή ο πανικός για την εκλογική του επιτυχία; […] Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει αντιμέτωπος τουλάχιστον με τρία βασικά μέτωπα, τα οποία όμως είναι και τα πεδία στα οποία η παρουσία του αποσταθεροποιεί και μπορεί να κλονίσει προς μια ριζοσπαστική κατεύθυνση: τα κόμματα της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας/ κεντροαριστεράς, η αντιδημοκρατική δομή της Ε.Ε. και, τέλος, οι άρρητες αποδοχές του --εν πολλοίς τεθνεώτος-- σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου.»

 

Χρήστος. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου για τον Χρήστο Βακαλόπουλο: «Ο Βακαλόπουλος αντίκρισε από πολύ νωρίς το θάνατο και μάλιστα σε μια χαρούμενη στιγμή της ζωής του: στα εικοσιπέντε του, σπούδαζε κινηματογράφο στο Παρίσι και ξαφνικά βρέθηκε μ’ ένα μπαλάκι στο λαιμό, από τη νόσο του Χότζκιν. Παρόλα αυτά συνέχισε να ζει όπως ζούσε, που σημαίνει τελείως διαφορετικά, και ίσως αυτό τον έκανε να πει, για τα επόμενα χρόνια, τα πράγματα όπως ακριβώς επιθυμούσε: κάποιος που φτάνει κοντά στο θάνατο, βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, αφού έχει κάθε δικαίωμα ν’ αγνοήσει οποιοδήποτε κράτημα και να μιλήσει λες και δεν έχει μέλλον αλλά ένα υπερτροφικό παρόν, ένα στόμα δηλαδή που καταπίνει το ίδιο του το μέλλον.»