Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 22 Φεβρουαρίου-Κείμενα των: Στέλιου Πόραβου, Ρόμπερτ Μίζικ, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Ελίφ Σαφάκ, Μάνου Αυγερίδη, Νίκου Γιαννόπουλου, Παύλου Κλαυδιανού, Δημήτρη Χριστόπουλου, Κλαούντια Τσιομπάνου, Αλόνα Λιάσεβα, Ίλια Μπουντράιτσκις, Αναστάς Βαγγέλι, Δώρας Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 22 Φεβρουαρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

 

Κείμενα των: Στέλιου Πόραβου, Ρόμπερτ Μίζικ, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Ελίφ Σαφάκ, Μάνου Αυγερίδη, Νίκου Γιαννόπουλου, Παύλου Κλαυδιανού, Δημήτρη Χριστόπουλου, Κλαούντια Τσιομπάνου,  Αλόνα Λιάσεβα, Ίλια Μπουντράιτσκις, Αναστάς Βαγγέλι, Δώρας Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη

 

Από Eurogroup σε Εurogroup. Πες στην Ευρώπη ακόμα την ψάχνω…  Γράφει ο Στέλιος Πόραβος: «Η εμμονή, αρκετών, στην άρνησή τους να παραδεχτούν ότι το, τρέχον, «τεχνοκρατικά άρτιο» πρόγραμμα διάσωσης απέτυχε δείχνει το πραγματικό χάσμα των δύο πλευρών. Ο ποιητής Ντέλμορ Σβαρτς έλεγε ότι “ακόμα και οι παρανοϊκοί έχουν πραγματικούς εχθρούς”. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, ο δικός τους είναι η κοινή λογική.  […] Με άλλα λόγια, η εξεύρεση μιας συμβιβαστικής λύσης είναι --ή θα έπρεπε να είναι-- αυτονόητη στην μεταπολεμική Ευρώπη του κοινωνικού κράτους και του κοινωνικού συμβολαίου. Παρακολουθώντας την πρωτότυπη ελληνική και σκληρή διαπραγμάτευση οι λαοί της Ευρώπης συνειδητοποιούν πως η μη συζήτηση εναλλακτικών προτάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και για το συνολικό ευρωπαϊκό πια πρόβλημα θυμίζει το όχι και τόσο “χρηστικό” στρατήγημα του να κάνεις χημειοθεραπεία, επειδή δεν θέλεις να πηγαίνεις κάθε μήνα στο κομμωτήριο».

Αλληλεγγύη, μια λέξη απαγορευμένη στην Ευρώπη. Γράφει ο Ρόμπερτ Μίζικ: «Ήταν μια παράγραφος κρυμμένη σε ένα ρεπορτάζ του Spiegel για τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για τις ευρωεκλογές, έγραφε, “η λέξη που ξεχώριζε στις αφίσες του Γιούνκερ ήταν η λέξη αλληλεγγύη”. Και πιο κάτω: “Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Μέρκελ εξαγριώθηκε τόσο με την αφίσα του Γιούνκερ, που υπήρχαν σκέψεις μέχρι και να του απαγορεύσουν να εμφανιστεί στο Βερολίνο”. Σε τέτοιο σημείο, λοιπόν, έχουμε φτάσει στην Ευρώπη: ακόμα και η αλληλεγγύη έγινε μια λέξη που πρέπει πάση θυσία να αποφεύγεται. Στη Γερμανία της Μέρκελ μπορεί ακόμα και να παρακινήσει σε συνειρμούς του τύπου: “Αλληλεγγύη ... τα ωραία μας λεφτά ... Άντε πνιγείτε ρε τεμπελχανάδες ξοφλημένοι Έλληνες!” (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

Ένα ζευγάρι μπότες. Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, στη στήλη «Νέα από το σπίτι»: «Στο Χρόνο του ταξιδιού (1983), το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Αντρέι Ταρκόφσκι μαζί με τον σεναριογράφο Τονίνο Γκουέρα, την περίοδο που ταξίδευαν στην Ιταλία για να βρουν τοποθεσίες όπου θα γύριζαν τη Νοσταλγία (1983), την προτελευταία ταινία του Ταρκόφσκι, υπάρχει ένα σημείο που μου αρέσει πολύ: είναι καλοκαίρι, η παρέα κάθεται σ’ ένα τραπεζάκι, ο Ταρκόφσκι φοράει σορτς, στο βάθος η θάλασσα, κάποιος κόβει ένα καρπούζι στα δύο, προσφέρει ένα μεγάλο κομμάτι στο Ταρκόφσκι και ο Ταρκόφσκι δαγκώνει το κομμάτι. Σπάνια βλέπεις τόσο ευθύβολες σκηνές στις ταινίες του».

Ο ξεσηκωμός των γυναικών της Τουρκίας. Γράφει η Ελίφ Σαφάκ: «Στην πόλη που ζούσε η Ασλάν, την κηδεία της παρακολούθησαν χιλιάδες γυναίκες. Η ισλαμική παράδοση, όπως τουλάχιστον τηρείται στην Τουρκία, επιβάλλει οι γυναίκες να παρακολουθούν τις κηδείες από την «ουρά» του πλήθους, αφήνοντας τους άνδρες να μεταφέρουν το φέρετρο και να έχουν τον πρώτο λόγο στις προσευχές. Αυτή τη φορά, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις του ιμάμη, οι γυναίκες αρνήθηκαν να μείνουν στην ουρά και δήλωσαν αποφασισμένες «να μην αφήσουν να ξαναγγίξουν την Ασλάν χέρια αντρικά». Τελικά, γυναίκες κουβάλησαν το φέρετρο. Και γυναίκες την έθαψαν» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου)

Η αλυσίδα είναι γύρω μας. Γράφει ο Μάνος Αυγερίδης, με αφετηρία τον βιασμό και τη δολοφονία της Οζγκετζάν Ασλάν: «Για άλλη μια φορά, δύο διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται στη γειτονική χώρα. Ο ένας αποτελείται από αυτούς που ζητούν περισσότερη αυστηρότητα, θανατική ποινή, παραδειγματικές τιμωρίες, εφαρμογή θρησκευτικών νόμων και, συγχρόνως, προτρέπουν τις γυναίκες να προσέχουν το ντύσιμο και τη συμπεριφορά τους, μιας και “η αντρική φύση δεν θέλει και πολύ για να παρασυρθεί”… Ανάμεσά τους στελέχη της κυβέρνησης, καθώς και ο ίδιος ο πρόεδρος, Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος, αφού δήλωσε πως η βία κατά των γυναικών είναι η ανοιχτή πληγή της Τουρκίας, υπέδειξε με αυστηρό ύφος στις τελευταίες πως ο ρόλος τους είναι να μένουν στο σπίτι και να προσεύχονται, όχι να χορεύουν στους δρόμους διαδηλώνοντας».

KΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ- Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ

Οι εισηγήσεις στην εκδήλωση «Ενθεμάτων» και RedNotebook (14.2.2015):

Νίκος Γιαννόπουλος: Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο αλλά αν αργήσουμε θα πέσει το σκοτάδι. «Η αντιπολίτευση του ευρύτερου κινήματος σήμερα πρέπει να είναι προωθητική και όχι καταγγελτική. Στο δικό μας πολιτικό σύμπαν, αυτό δεν έχει να κάνει με ευγένεια, ούτε με μειωμένη ένταση. Έχει να κάνει με μια ουσιώδη διαφορά της πολιτικής συγκυρίας. Επί δεκαετίες, τα κινήματα χτίστηκαν στη βάση της αντίστασης για να μην επιδεινώνεται κι άλλο η κατάσταση. Σήμερα, τα κινήματα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν στη βάση της διεκδίκησης, ότι “αυτά που κάνετε είναι λίγα, πρέπει να γίνουν περισσότερα”. Αυτές είναι δύο διαφορετικές στρατηγικές αντιπολίτευσης. Η επιτυχία της αριστερής κυβέρνησης είναι μονόδρομος. Όχι με την έννοια ότι είναι βέβαιη, αλλά με την έννοια ότι η μόνη ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να πάει αριστερά. Αλλιώς θα συντριβεί, θα αποτελέσει παρένθεση. Και, επίσης, δεν μπαίνει σήμερα κάποιο ζήτημα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λειτουργήσει σαν την κυβέρνηση του Κερένσκι πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Δεν μιλάμε δηλαδή για μια ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από τα κάτω και τα αριστερά, αλλά από τα πάνω και τα δεξιά, και μια τέτοια έκβαση θα είναι τραγική».

Παύλος Κλαυδιανός: Για μια λειτουργική και παραγωγική σχέση με την κοινωνία: «Θα επισημάνω  ένα άρθρο του Χριστόφορου Βερναρδάκη στην Εποχή της προηγούμενης Κυριακής. Μένω σε δύο σημεία. Το ένα είναι ότι το κόμμα πρέπει να συνεχίσει να βρίσκει τους πόρους του, κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτικούς, από την κοινωνία και όχι από την κυβέρνηση. Το άλλο, ότι το κόμμα δεν θα πρέπει να ζει για να ελέγχει την κυβέρνηση, αλλά να λειτουργεί μες την κοινωνία, εκεί όπου συγκροτούνται οι κοινωνικές συμμαχίες, και από κει να ελέγχεται η κυβέρνηση. Μέσω των κινημάτων, μέσω της δικής τους κοινωνικής συμμαχίας, που θα πραγματοποιεί. Κατά τη γνώμη μου, επείγει να βρούμε τρόπους να έρθουμε σε επικοινωνία με αυτόν τον κόσμο που μας ψήφισε ή ήρθε στις πλατείες για τρίτη φορά. Πέρα από τις οργανωτικές πλευρές, πρέπει να σκεφτούμε τι κύματα ριζοσπαστισμού εκπέμπουμε σ’ αυτόν».

Δημήτρης Χριστόπουλος: Να πάρουμε το κράτος στα σοβαρά: «Η Αριστερά ως τα σήμερα είτε δεν έπαιρνε σοβαρά το Κράτος, είτε το έπαιρνε σοβαρά μόνο ως αντίπαλο. Ήρθε η ώρα να πάρουμε στα σοβαρά το Κράτος όχι μόνο ως αντίπαλο διότι απλώς το Κράτος δεν είναι ένα πράγμα. Το Κράτος είναι πριν απ' όλα μια κοινωνική σχέση, είναι –παραθέτω Πουλαντζά– «η υλική συμπύκνωση ενός συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις όπως αυτή εκδηλώνεται με ειδικό τρόπο μέσα στους κόλπους του ίδιου του Κράτους».

Το πλεονέκτημα μεταξύ άλλων αυτής της θέσης είναι ότι θέτει ανάγλυφα ένα σοβαρό ζήτημα στρατηγικής σημασίας: το γεγονός ότι το Κράτος δεν είναι ένα μονολιθικό μπλοκ, χωρίς χαραμάδες, που θα αντιμετώπιζαν οι «μάζες» μετωπικά όντας έξω απ' αυτό και που θα έπρεπε να το αποδιαρθρώσουν συνολικά μέσω μιας μετωπικής εξέγερσης. Αντίθετα, επειδή το Κράτος είναι «μια υλική συμπύκνωση ενός συσχετισμού δυνάμεων» διατρέχεται από αντιφάσεις».

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ, ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

(από το LeftEast, μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης)

Claudia Ciobanu (Ρουμανία-Πολωνία): Μια κυβέρνηση που την εμπιστεύονται οι πολίτες είναι κάτι επαναστατικό: «Πιστεύω ότι, αυτή τη στιγμή, το παιχνίδι βρίσκεται σε εξέλιξη και είναι στο χέρι μας, στην Ελλάδα και αλλού, να το κερδίσουμε. Είτε πρόκειται για το μέλλον των οικονομιών μας, είτε των πολιτικών μας συστημάτων είτε του περιβάλλοντος. Δεν ξέρω τι θα συμβεί στην πραγματικότητα, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή παρά να ελπίζω ότι είμαστε σε θέση να αλλάξουμε τις κοινωνίες μας και να τις κάνουμε πιο συνεργατικές και δημοκρατικές, πιο στέρεες και βιώσιμες».

Alona Liasheva (Ουκρανία, Ισπανία): Να μην ακολουθήσει τον σκανδιναβικό δρόμο: «Παρόλο που έχω εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του, καθώς και στα κοινωνικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, εξακολουθώ να είμαι αρκετά απαισιόδοξη, διότι δεν είναι οι μόνοι παίκτες στο παιχνίδι. Μερικές φορές συζητώ με τους συντρόφους την ιστορία του Αλιέντε σε σχέση με την Ελλάδα. Είναι  λυπηρό, αλλά δείχνει πόσο ισχυρή είναι η καπιταλιστική τάξη».

Ilya Budraitskis (Ρωσία). Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα λαϊκής κινητοποίησης: «Εμείς, ως αριστεροί, προσπαθούμε να παρουσιάσουμε την υποστήριξη προς τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα εντυπωσιακό παράδειγμα λαϊκής κινητοποίησης εναντίον της αντικοινωνικής λογικής των ελίτ, η οποία προς το παρόν είναι κοινή και στην Ρωσία και την Ε.Ε., παρά τη γεωπολιτική μεταξύ τους σύγκρουση».

Anastas Vangeli (πρώην γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, Πολωνία): Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ένα πολύ κακό σενάριο: «Και πάλι, υπάρχουν διάφορες απόψεις του τι μπορεί να θεωρηθεί αποτυχία. Πολλοί ακτιβιστές ανησυχούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα παραμείνει πιστός σε ένα συγκεκριμένο σύνολο αρχών και μια συγκεκριμένη ιδεολογία και θα θεωρήσουν οποιονδήποτε συμβιβασμό ως “προδοσία”, ως αποτυχία. Ωστόσο, δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα στην πολιτική. Για μένα, το χειρότερο σενάριο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να χάσει την εκλογική του στήριξη και χάσει πρόωρα την εξουσία, φέρνοντας την Ελλάδα σε χειρότερη κατάσταση».

Τα επίθετα και η επίδρασή τους. Για τα γερμανικά ΜΜΕ.  Γράφει  η Ιωάννα Μεϊτάνη: «Οι εικόνες της κοινωνικής αποσάθρωσης, της ανεργίας, της αστεγίας, των κλειστών καταστημάτων δεν έχουν περάσει στη γερμανική κοινή γνώμη. Ακόμη και άνθρωποι αριστεροί, που είναι, λες, πιο ευαισθητοποιημένοι, δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έχει επιφέρει η κρίση στην Ελλάδα, και σε κοιτάζουν με γουρλωμένα μάτια όταν τους τα διηγείσαι -- για να μην αναφέρω πόσο σοκάρονται αν τύχει και βρεθούν εδώ και τα δουν. Επομένως, ο λεγόμενος «μέσος» άνθρωπος στη Γερμανία θεωρεί ότι η Ελλάδα, η μικρή αυτή χώρα των διακοπών του, έχει οικονομικά προβλήματα, τα οποία η Ευρώπη κοιτάει να διευθετήσει. Οι κοινωνικές επιπτώσεις είναι γι’ αυτόν αόρατες. Οπότε, γιατί να κάτσει να σκάσει; Αρκείται να εκνευρίζεται που δήθεν πληρώνει με τους φόρους του κάτι ρεμπεσκέδες στο Νότο».

H TTIP είναι λίγο χλωμή τελευταία… Γράφει η Δώρα Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη, με την ευκαιρία της τρίτης πανευρωπαϊκής συνάντησης ενάντια σε TTIP & CETA: «μια συνολικότερη προσέγγιση η οποία θα θέσει στο στόχαστρο θεσμούς παγκόσμιας εμβέλειας, μπορεί να καταδείξει το ότι ο καπιταλισμός εξυπηρετεί τις λειτουργίες του μέσω ενός θεσμικού πλέγματος που του είναι απαραίτητο, το οποίο τελευταία έχει επικίνδυνα εξοκείλει στον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό. Αν επιθυμούμε να δούμε το σύνολο της εικόνας και οι μάχες μας να μην είναι σισύφειες, θα ωφελούσε να δυναμώσουμε τη φωνή του ευρωπαϊκού Νότου μέσω κινηματικών, αλλά και θεσμικών πλέον πρωτοβουλιών, με πρώτο στόχο να κατακτήσουμε κοινό λόγο και πλαίσιο κατανόησης με τους ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμαστε  μαζί στους δρόμους».