Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata
Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Δημήτρη Χριστόπουλου, Δημήτρη Τρίμη, Παντελή Μπουκάλα, Χριστόφορου Κάσδαγλη, Κωνσταντίνου Τσιτσελίκη, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Δικαίου Ψυκάκου, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Σίας Αναγνωστοπούλου
ΖΟΥΓΚΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΘΗΡΙΑ, ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΡΙΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
1. Πίσω γορίλες! Δεν είναι «κίτρινος», είναι φασίστας και εκβιαστής. Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «Αν ο τύπος ήταν απλώς κίτρινος ή κατακίτρινος θα έβγαζε το βίντεο από την πρώτη μέρα. Η υποκλοπή ιδιωτικών σκηνών, η (προφανώς) αγορά του βίντεο, το σούρσιμο της υπόθεσης, οι απειλές, οι νουθεσίες προς ΣΥΡΙΖΑ κλπ. είναι τακτικές των μαφιόζων, του υποκόσμου και του παρακράτους. […] Ο “Μάκης” είναι φασίστας με όλη τη σημασία της λέξης. Όχι μόνο λόγω της συμπόρευσης με τον Κασιδιάρη, αλλά επειδή το να υποκλέπτεις στιγμές του προσωπικού (και δη σεξουαλικού) βίου, και μ’ αυτές να εκβιάζεις και να κάνεις καριέρα είναι η ουσία του φασισμού. […] Χρειαζόμαστε μια μια γενικευμένη εκστρατεία απονομιμοποίησης, με πρώτο βήμα το εμπάργκο. Τη στιγμή που υπάρχει εμπάργκο στον Πρετεντέρη, δεν είναι νοητό να πηγαίνουμε στη Ζούγκλα.».
2. Η Ζούγκλα που εκτρέφαμε. Γράφει ο Δημήτρης Χριστόπουλος: «Εδώ όμως έχουμε μόνο έναν εκβιαστή που μας δοκιμάζει. Δοκιμάζει τις αντοχές μας, τον εθισμό μιας κοινωνίας στην έξη και στη διαπόμπευση. Εκεί ποντάρει, εκεί έχει κερδίσει, εκεί πιθανώς και να χάσει… Όσο τον δεχόμαστε, η ζούγκλα του θα νικάει την πολιτική μας κοινότητα. Να τελειώνουμε. Όχι μόνο όταν διασύρονται οι άνθρωποί μας, αλλά και οι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Εκεί θα δοκιμάσουμε την ειλικρίνειά μας, τη δύναμή μας να τελειώνουμε με τους ανθρωποφάγους. Να εξαντλήσουμε τις έννομες δυνατότητες μας, να επιχειρήσουμε να μπει μια τάξη στην απόλυτη ανομία του ιδιωτικού ραδιοτηλεοπτικού πεδίου, πιέζοντας ως αντιπολίτευση και υλοποιώντας αποφασιστικά επεξεργασμένες προτάσεις ως κυβέρνηση. Διότι η ζούγκλα της εκπομπής του ανθεί μέσα σε μια ευρύτερη ζούγκλα όλου του πεδίου των συχνοτήτων».
3. Η δωρεά απερρίφθη: Ο Δημήτρης Τρίμης μας αφηγείται μια ιστορία, για «δεκάδες καταπληκτικά, ευκρινή και καλοφωτισμένα βίντεο με σεξουαλικές περιπτύξεις από κρυφές κάμερες ή προσωπικά chat rooms», που τους δώρισαν στην εφημερίδα. Υπήρξε η σκέψη να κάνουν μεγάλες μπίζνες και να βγάλουν πολλά λεφτά με αυτά, ωστόσο «η άποψη ωστόσο που τελικά επικράτησε, συντριπτικά, ήταν άλλη: Να παραμείνουμε άνθρωποι και δημοσιογράφοι με κοινωνική συνείδηση και πολιτισμό. Να αποδεχτούμε, ωστόσο, τη δωρεά του υλικού και να το χαρίσουμε στο Ίδρυμα Κατάργησης της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού, που εδρεύει στα υπόγεια των μυστικών υπηρεσιών, των εκβιαστών των ΜΜΕ, των νεο- και παλαιοναζί και του οργανωμένου εγκλήματος».
4. Oι τεταρτοεξουσιαστές και τα συνώνυμα του κακού. Ο Παντελής Μπουκάλας θυμάται τέσσερις στίχους από την Παλατινή Ανθολογία: «“Δεν με τρομάζει η Πούλια στο βασίλεμά της ουδέ το κύμα / που ωρύεται σπώντας σε βράχους κοφτερούς ούτε του απέραντου / ουρανού οι αστραπές, όσο ένας άνθρωπος κακόψυχος / κι οι νεροπότες, που τα μεθυσμένα λόγια μας θυμούνται”. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Απλό: Με τη φύση, όσο άγριες κι αν είναι οι εκδηλώσεις της, θα βρεις έναν τρόπο να τα βγάλεις πέρα. Αλλά με τον “κακόν άνδρα” (συνώνυμα του “κακός” κατά Liddell-Scott: ανάξιος, μηδαμινός, ελεεινός, άθλιος, πονηρός, φαύλος) θα δυσκολευτείς πολύ περισσότερο, γιατί η κακότητά του, βαθιά ριζωμένη, ένα σύστημα ζωής πια, ένα επάγγελμα, είναι σκέτος φόβος. Και είναι φόβος και τρόμος, χειρότερος δηλαδή και από τις τρικυμίες και από τους κακόψυχους, ο αγύρτης που, ενόσω η παρέα πίνει και ελευθερώνεται, αυτός πίνει νερό, ώστε, νηφάλιος, να κρατάει λεπτομερείς σημειώσεις για το τι λέει ο καθένας. Και να έχει έτσι υλικό για να τους εκβιάζει την επομένη […] Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, οι νεροπότες ήταν εντεταλμένοι χαφιέδες των αρχόντων».
ΕΡΓΟ ΤΟΥ MICHAEL HAFFTKA, 1998
«Η Αριστερά έχει κερδίσει τις ψήφους των ανέργων, αλλά όχι και τις καρδιές τους». Συνέντευξη του Χριστόφορου Κάσδαγλη με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου του «Ημερολόγιο ενός ανέργου» (εκδ. Καστανιώτη): «Η Αριστερά, συγκροτημένη παραδοσιακά γύρω από το συνδικαλιστικό κίνημα και τα αιτήματά του, δεν έχει κατορθώσει να πιάσει τον σφυγμό των ανέργων, τους επικαλείται κι εκείνη περισσότερο ως αριθμούς και ως πολιτικό επιχείρημα και όχι ως μία τάξη που αναλαμβάνει να την εκπροσωπήσει αυθεντικά. Η Αριστερά έχει σε μεγάλο βαθμό εξασφαλίσει τις ψήφους των ανέργων, αλλά όχι και τις καρδιές τους. Αποβλέπουν σ’ αυτήν για να φύγει η κυβέρνηση, δεν ανιχνεύουν όμως κάποιο σχέδιό της για τη σωτηρία τους και την επανένταξή τους στην παραγωγή – αυτή είναι η αλήθεια. Οι άνεργοι άλλωστε υποεκπροσωπούνται, τόσο στις οργανώσεις όσο και στα ψηφοδέλτια της Αριστεράς».
Κρίσιμα δικαιώματα, δικαιώματα σε κρίση. Ο Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης γράφει με την ευκαιρία του συνεδρίου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα: «Τα δικαιώματα είναι κρίσιμα, γιατί ακριβώς αποτελούν την εγγύηση προστασίας από τη διακινδύνευση των έννομων αγαθών. Τα δικαιώματα είναι σε κρίση, γιατί υποχωρούν με διαδικασίες, αποφάσεις και κανόνες που παρακάμπτουν τα θεμέλια του δημοκρατικού ελέγχου και του κράτους δικαίου. Η υποχώρηση του ενός συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα δικαιώματα. Το οικοδόμημα των ατομικών-πολιτικών-κοινωνικών-οικονομικών δικαιωμάτων φαίνεται ότι υφίσταται καθίζηση, καταφέροντας πλήγμα στην ίδια την δημοκρατία».
Χέρι Γκοντάρ. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου γράφει, στη μόνιμη στήλη του «Νέα από το σπίτι», εκκινώντας από το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης στον Γκοντάρ: «Στο Όνομα Κάρμεν (1983), ο Γκοντάρ καπνίζει ένα πούρο, κρατάει ένα μεγάλο κασετόφωνο κοντά στ’ αυτί του, δαγκώνει ένα μπριός, λέει κάτι που δεν καταλαβαίνω, ακούω μοναχά το ψεύδισμα Γκοντάρ. Αργότερα, ένα χέρι χαϊδεύει το χιόνι που πέφτει στη μικρή οθόνη μιας τηλεόρασης και είναι σαν το χέρι του Γκοντάρ που, μια ζωή, ανοίγει το κάδρο, αφήνοντας και τις τέσσερις πλευρές του ορθάνοιχτες, για να μπουκάρει μέσα στην εικόνα το καθετί».
Καθαρίστριες: είναι ζήτημα τιμής. Γράφει ο Δικαίος Ψυκάκος: «Μπορεί σε ένα μικρό πεδίο να χωρέσουν πολλές δυνάμεις, σχεδόν όλες; Και όμως είναι! Μοιάζει με θεωρητικό προβληματισμό φυσικής, αλλά δεν είναι. Είναι η ουσία του γιατί ο αγώνας των καθαριστριών είναι εμβληματικός και συμβολικός. Γιατί στη σκηνή των καθαριστριών, στα 10 τετραγωνικά της εισόδου του Υπουργείου Οικονομικών αντιπροσωπεύονται και παίζονται όλα. Κυριολεκτικά όλα. […]Να κάνουμε “1,2,3, πολλές καθαρίστριες…”. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σωματείο, μπορούμε να συνδέσουμε την ταξική και την κοινωνική αλληλεγγύη, αυτό που σπερματικά έχει αναδυθεί μέσα από αυτό τον αγώνα και αποτελεί ένα βάθρο της δύναμής του· να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο «εκρηκτικό μείγμα» που τίποτε δεν θα μπορεί να του αντισταθεί».
H Ιστορία στο Κόκκινο: μια εκπομπή των ΑΣΚΙ. Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης γράφει για τον έναν χρόνο της εκπομπής: «Αποφασίσαμε να στήσουμε την εκπομπή πάνω σε σημαντικές επετείους, σε ορόσημα τα οποία σημάδεψαν την ιστορική διαδρομή των ανθρώπων. Να τα ξαναδιαβάσουμε σήμερα, σε μια στιγμή που ο κόσμος αλλάζει, να αναστοχαστούμε τη σημασία και τις επιπτώσεις τους στη ζωή μας. Τα περισσότερα από τα θέματά μας εγγράφονταν στις κοινές μας αγωνίες, στις διαδρομές κυρίως της Αριστεράς τον 20ό αιώνα: η Αντίσταση, τα Δεκεμβριανά, ο Εμφύλιος, ο αντιδικτατορικός αγώνας. Αλλά όχι μόνο: ο φυλετισμός, ο Μάης του ’68, οι έλληνες μετανάστες στη Γερμανία».
Εν ονόματι του σιίτη ή σουννίτη Αλλάχ. Η Σία Αναγνωστοπούλου γράφει για τις τελευταίες εξελίξεις στο Ιράκ και πώς αλληλεπιδρά με προβλήματα ιστορίας και γεωγραφίας της περιοχής: «Η δράση της ισλαμιστικής (σουνιτικής) οργάνωσης «Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και της Εγγύς Ανατολής» έρχεται να επιβεβαιώσει την «επαναθρησκειοποίηση» της Μέσης Ανατολής.
Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία εγκαινιάστηκε με την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή και την επικράτηση σε χώρες όπως η Τουρκία ενός άλλου πολιτικού προτύπου: του ισλαμικού νεοφιλελευθερισμού. Η Αραβική Άνοιξη, ξέσπασμα της ανάγκης εκδημοκρατισμού, συνεθλίβη στο χάος που δημιούργησε η επικαιροποίηση του Ισλάμ και των εκδοχών του ως αποκλειστικής πολιτικής «γλώσσας» συνομιλίας, καθώς αναβίωνε η πάλαι ποτέ επινοημένη σύγκρουση «πολιτισμών».
- See more at: http://left.gr/news/ti-tha-diavasoyme-sta-enthemata-tin-kyriaki-22-ioyni#sthash.4rqpGeH7.dpuf
No comments:
Post a Comment