Στα Ενθέματα της Αυγής σήμερα Κυριακή 8 του Ιούνη Κείμενα των: Ζερόμ Λαττά, Δημήτρη Ιωάννου, Βασίλη Σωτηρόπουλου, Ρέας Γρηγορίου, Ράιαν Λίζα, Δημήτρη Χριστόπουλου, Σπύρου Καράβα, Ιωάννας Σπηλιοπούλου, Κωστή Παπαϊωάννου, Πάνου Οικονόμου, Έλενας Πατρικίου

Στα Ενθέματα της Αυγής σήμερα Κυριακή 8 του Ιούνη

Κείμενα των: Ζερόμ Λαττά, Δημήτρη Ιωάννου, Βασίλη Σωτηρόπουλου, Ρέας Γρηγορίου, Ράιαν Λίζα, Δημήτρη Χριστόπουλου, Σπύρου Καράβα, Ιωάννας Σπηλιοπούλου, Κωστή Παπαϊωάννου, Πάνου Οικονόμου, Έλενας Πατρικίου

 Ο ένας στους δέκα.  Ο Δημήτρης Ιωάννου είδε μια παράσταση με αντιρατσιστικό περιεχόμενο στο νηπιαγωγείο του μικρού του γιου. Και λέει « Η ειδική αναφορά της νηπιαγωγού στην επικαιρότητα του μηνύματος, το κόμπιασμά της και η αποσιώπηση του προφανούς αντιρατσιστικού περιεχομένου του έργου (ο γάτος του τίτλου έρχεται από μακριά, μιλάει άλλη γλώσσα και έχει κόκκινη γούνα), μου άφησαν την αίσθηση ότι έγινα μάρτυρας μιας ανεπαίσθητης διαταραχής στην επιφάνεια του νοήματος, ενός συμβάντος ασήμαντου ίσως αφ' εαυτού, αλλά που αποτελούσε ένδειξη ή σύμπτωμα μιας διαδικασίας ευρύτερης. Φοβάμαι όμως ότι κάτι φοβήθηκε […] Φοβήθηκε τον έναν στους δέκα. Και μάλλον όχι κάποια τυχόν άμεση αντίδραση. Νομίζω πως φοβήθηκε μήπως κατηγορηθεί ότι παίρνει θέση στο μεταναστευτικό, «πολιτικοποιώντας» έτσι τη σχολική γιορτή. […] Αυτή είναι, λοιπόν, η επιτυχία της Χρυσής Αυγής. Και, ταυτόχρονα, η ντροπή μας, όλων μας η ντροπή».

Ένα άλλο παγκόσμιο κύπελλο, στα γρήγορα. Ο Ζερόμ Λαττά γράφει: [Οι Βραζιλιάνοι πρέπει να διαμαρτυρηθούν και πρέπει] να το κάνουν για όλους εμάς τους άλλους, τους ερωτευμένους με το ποδόσφαιρο, που θα έπρεπε να αναρωτηθούμε ποια νομοτέλεια μας υποχρεώνει να ανεχόμαστε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που έχει μετατραπεί σε τσίρκο, που επιβάλλει την αποκλειστικότητα των χορηγών στον δημόσιο χώρο και επιβάλλει μια ανάπτυξη στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων λες και η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου. Για εμάς που αφήνουμε τη FIFA να υποχρεώνει να κατασκευαστούν δυσανάλογα μεγάλες υποδομές με δημόσιους πόρους ώστε να υφαρπάξει τη μερίδα του λέοντος απ’ τα κέρδη, να πουλήσει το «δικό της» θέαμα στα τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία με τη σειρά μας θα πρέπει να πληρώσουμε ώστε να έχουμε πρόσβαση, μια FIFA που στηρίζει τη λειτουργία της σε αμφίβολες συμφωνίες ώστε να διασφαλίσει τα κέρδη της και η οποία διοικείται με διαφάνεια επιπέδου μαφιόζικης οργάνωσης» (μετάφραση: Μαρία Καλαντζοπούλου).

Για μια κουλτούρα διαμεσολάβησης στους δήμους. Ο Βασίλης Σωτηρόπουλος, συμπαραστάτης του Δημότη και της Επιχείρησης του Δήμου Αθηναίων κάνει μια σύντομη αποτίμηση του θεσμού του Συμπαραστάτη, στα τρία χρόνια της λειτουργίας του: «Ο Συμπαραστάτης πρέπει καθημερινά να εξηγεί τον ρόλο του στις υπηρεσίες του Δήμου, με λόγια και με έργα, ώστε να καταλάβουν ότι δεν είναι «του δημάρχου» ή «της αντιπολίτευσης» ή συνάδελφός τους, ότι είναι ανεξάρτητος, αντικειμενικός και δίκαιος. Συχνά βρίσκεται «στη μέση» και σε διαφορές μεταξύ ιδιωτών, όταν οι πολίτες στρέφονται εναντίον της αδειοδότησης ενός καταστήματος ή, αντίστροφα, όταν ένα κατάστημα καταγγέλλει την παρεμπόδιση της αδειοδότησής του από κατοίκους! Στο τέλος της ημέρας, δεν θα μετράει ούτε η διαπαραταξιακή εκλογή ούτε ο φανταχτερός τίτλος, αφού η μόνη «εξουσία» που έχει ένας Συμπαραστάτης είναι η δύναμη των επιχειρημάτων του».

Οι «Εφημερίδες» και η πολιτική ζωή στα τέλη του 19ου αιώνα. Η Ρέα Γρηγορίου γράφει για τις «Εφημερίδες» του Δημητρίου Κορομηλά: «Το έργο υποβλήθηκε στον Λασσάνειο Δραματικό Αγώνα το 1889 αλλά απορρίφθηκε. Οι κριτές θεώρησαν ανεπίτρεπτο τον διασυρμό των ευρωπαϊκών χωρών και απρεπή τη διακωμώδηση των “εξόχων της πολιτείας ανδρών”. Οι ευρωπαϊκές χώρες θεωρούνται “ευεργέτιδες” και αποτελεί προσβολή η παρομοίωσή τους με αρπακτικά θηρία όπως η Ύαινα, η Τίγρις και ο Καρχαρίας. Η απάντηση του συγγραφέα, ειρωνική κι εύστοχη, καθώς τονίζει ότι “θα ήτο μεγάλη η αξίωσίς του” να κερδίσει “το γέρας” όταν οι κριτές ανήκουν στο “διακωμωδούμενον” σύστημα».

Ο Ντέιβιντ Μπρατ και ο θρίαμβος του Tea Party. Ο Ράιν Λίζα του  «Νew Yorker» γράφει για τη νίκη του Ντ. Μπρατ στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών στη Βιρτζίνια: «Στην εκστρατεία του, ο Μπρατ μετέτρεψε όλα τα ζητήματα σε ηθικοπλαστική ιστορία για το πώς οι μεγάλες επιχειρήσεις κλέβουν τους απλούς Αμερικανούς. Κατηγόρησε τον Κάντορ  ότι υποστήριξε το νομοσχέδιο για τα αγροκτήματα, το νομοσχέδιο για την ασφάλιση έναντι πλημμυρών (“Σε ποιον πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα; Πηγαίνουν στους απιθανοεκατομμυριούχους της ανατολικής και της δυτικής ακτής που έχουν επαύλεις σε ακριβές περιοχές”), καθώς και ότι υπονόμευσε τον νόμο STOCK, που αποτελούσε μια προσπάθεια να σταματήσουν οι βουλευτές να χρησιμοποιούν την προνομιακή τους πληροφόρηση στην αγοραπωλησία μετοχών, προωθώντας την εξαίρεση των συζύγων τους». (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

Ελληνικό ακροδεξιό σύμπτωμα: Γιατί είναι τόσο ακραίο; Γράφει ο Δημήτρης Χριστόπουλος: «Η Αριστερά, μέσα σε όλα, πρέπει να σκέφτεται αυτοτελώς το ζήτημα της αντιμετώπισης της Άκρας Δεξιάς. Να μην το απωθεί, να μην το διαχειρίζεται με όρους τακτικής ή υπαγωγής στο δίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο». Να μην υποτάσσεται στον θεσμικό κομφορμισμό, αλλά και ταυτόχρονα να μην απαξιώνει το κράτος δικαίου. Σήμερα, σε μια συγκυρία πολιτικής εδραίωσης της Αριστεράς και απίσχνανσης του δεξιού κυβερνητισμού, ένα διόλου ασήμαντο κομμάτι της ιστορικής Δεξιάς θέλγεται από την ιδέα των ακροδεξιών ενέσεων για να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες του. Ο διαρκής κίνδυνος εκφασισμού του τμήματος αυτού δεν πρέπει να εκπλήσσει όσους ξέρουν στοιχειωδώς την ευρωπαϊκή --και δη την ελληνική-- ιστορία του 20ού αιώνα. Η ολίσθηση αυτή είναι απειλή για τη Δημοκρατία. Είναι απειλή για τη δυνατότητά μας να διαφωνούμε συντεταγμένα για το μέλλον αυτού του τόπου. Σήμερα, η Αριστερά έχει το –ιστορικά οικείο σε αυτήν, βέβαια– πρόσθετο φορτίο υπεράσπισης της Δημοκρατίας».

Μυστικά και παραμύθια από την ιστορία της Μακεδονίας. Προδημοσίευση από το βιβλίο του Σπύρου Καράβα, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες: «Στην αντίδραση της ελληνικής πολιτείας απέναντι στο νεομακεδονικό την τελευταία εικοσαετία και στους κοινούς τόπους που κυριάρχησαν στον δημόσιο λόγο, φάνηκαν ξεκάθαρα οι παθογένειες της ιστορικής παιδείας στην Ελλάδα. Παθογένειες που χαρακτηρίζουν τόσο εκείνους που είχαν την ευθύνη για τη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής καθώς και τα κομματικά επιτελεία, όσο και όλα ανεξαιρέτως τα στρώματα της κοινωνίας, προσδιοριζόμενα είτε με οικονομικοκοινωνικά είτε με πολιτισμικά κριτήρια. Για μία ακόμη φορά αναδείχθηκε η αυτάρεσκη αναπαραγωγή ανιστόρητων και σωβινιστικών στερεοτύπων, με αποτέλεσμα την αυτοπαγίδευση στην εθνική ρητορεία. Μια ρητορεία που λειτουργεί ως το “μαλακό προσκέφαλο” για το οποίο μιλούσε ο Δημαράς και το οποίο αρνούμαστε να αποχωριστούμε. Και οπωσδήποτε δεν συνιστούν “άλλοθι” οι αντίστοιχες μεθοδεύσεις των υπαρκτών “αντίπαλων” εθνικισμών».

Ποίηση στα χρόνια της οδύνης: Το Εξώφυλλο Δέρμα του Χρόνου

Δύο κείμενα για την ποιητική συλλογή του Πάνου Οικονόμου «Εξώφυλλο Δέρμα του Χρόνου» του Πάνου Οικονόμου.

1. «Και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως». Γράφει η Ιωάννα Σπηλιοπούλου: «Όσοι γνωρίζουμε τον Πάνο Οικονόμου, ως φιλόλογο, ραδιοφωνικό παραγωγό (στο μπλογκ τού radiobubble.gr δημοσιεύονται ποικίλα κείμενά του), διαδικτυακή περσόνα, πολίτη παρόντα, αξιαγάπητο άνθρωπο που φιλοτεχνεί το παιχνίδι της επικοινωνίας, τον θεωρούμε πρώτα απ’ όλα ποιητή -- εκπληρώθηκε ο οιωνός του Νίκου Μαμαγκάκη για το «κοπέλι»! Αριστοκράτης της τρυφερότητας, βέβηλος προς τις εξουσίες, πολιορκεί το μυχό του μύθου, είτε μιλά με πάθος για τα Δεκεμβριανά είτε για «το αριστερό παπούτσι της Ρόζας Λούξεμπουργκ» είτε για την Ανάφη (ωραίες εμμονές…)».

2. Η αποδόμηση του σώματος ως ποιητικό συμβάν. Γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου: «Το Εξώφυλλο δέρμα του χρόνου είναι μια συλλογή από προσωπικές μυθολογίες. Μυθικοί ήρωες συνοδεύουν την αναίρεση του σώματος, μυθολογικές εμμονές αποτελούν και τα αναγκαία για το ταξίδι: τα ανθρωποδερματόδετα πούρα που τέντωναν στα μπούτια τους κουβανέζες καπνεργάτριες, το Jack Daniels Tennessee, τα Camel άφιλτρα. Σημάδια που φέρει το σώμα από τον πρότερο βίο του. Νιώθω πως πρόκειται για ποίηση γεννημένη στα τωρινά “χρόνια της οδύνης”».

3.  Ένα ποίημα του Πάνου Οικονόμου, από τη συλλογή.

Μια παράσταση για την επανάσταση με θέμα την τέχνη. Η Έλενα Πατρικίου γράφει για την παράσταση «Μόνο (όλα όσα χρειάζονται για την επανάσταση)» του Κωνσταντίνου Μίχου: «Σε μια στιγμή που η τέχνη ως προϊόν έχει χάσει κάθε θεσμική υποστήριξη, που έχει απολέσει τις κοινωνικές της συμμαχίες και είτε αφήνεται στις ευκολίες, εις άγραν των τελευταίων εναπομεινάντων θεατών, είτε φωνασκεί (φωνή βοώντος...), διεκδικώντας τα απολεσθέντα υλικοτεχνικά ψιμύθιά της, ο Μίχος μας προτείνει την απόλυτη υπερπαραγωγή: μια παράσταση χωρίς καμία άλλη υλική προϋπόθεση εκτός από τη δεξιοτεχνία των σωμάτων. Μια καίρια επιστροφή στο «φτωχό θέατρο» του Γκροτόφσκι, στην «άδεια σκηνή» του Μπρουκ, προκειμένου να ανακαλύψουμε ξανά ότι το μόνο συστατικό που μπορεί να συμπυκνώσει “όλα όσα χρειάζεται” η τέχνη είναι η δεξιοτεχνία του σώματος του καλλιτέχνη. Η δεξιοτεχνία που παραιτείται από την ίδια την επιδεξιότητα προκειμένου να αναρωτηθεί πάνω στον προορισμό της. Στον αισθητικό προορισμό της, άρα, αναπόφευκτα, στον επαναστατικό πολιτικό προορισμό της».