Οι πολιτικές νεολαίας ως παράμετρος της κρίσης (του Σπύρου Ρουσσάκη)

Οι πολιτικές νεολαίες ως παράμετρος της κρίσης
του Σπύρου Ρουσσάκη*

Σε μία χώρα όπου διαρκώς ψάχνουμε για λύσεις καλό θα ήταν να βρούμε πρώτα το πρόβλημα. Το πρόβλημα που έχει οδηγήσει την Ελλάδα και, κυριότερα, τους Έλληνες στην απόλυτη εξαθλίωση. Είναι αλήθεια πως την παρούσα περίοδο το χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται σε μεγάλη ύφεση, κάτι το οποίο έχει επηρεάσει αρνητικά την οικονομία σε διεθνές επίπεδο.

Όσο μελάνι, όμως, κι αν έχει χυθεί για το θέμα «κρίση», όλοι θα συμφωνήσουν πως είναι στη φύση ενός οικονομικού συστήματος να περνάει φάσεις ακμής και φάσεις παρακμής. Κατά τη φυσική ροή των πραγμάτων το σύστημα, μάλλον, θα ορθοποδήσει.

Η κατάσταση επιδεινώνεται, όμως, για τη χώρα από την τρομακτικά κακή διακυβέρνηση της Ελλάδας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι παρουσιάζει αρνητικό προϋπολογισμό επί 25 περίπου συναπτά έτη. Γιατί όμως; Ποιος είναι ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που μας κυβερνούν κάνει τόσο κακά τη δουλειά της και μάλιστα για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Και εδώ ερχόμαστε στο αιτούμενο: την παιδεία. Δεν θα μιλήσω για την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια παιδεία. Θα μιλήσω ως φοιτητής.

Ο αντίκτυπος της παιδείας στην κοινωνία δεν φαίνεται άμεσα, αλλά μακροπρόθεσμα από τη δράση κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Με απλά λόγια ο καθένας κάνει αυτό που έχει μάθει. Και εδώ καθίσταται σαφές πως δεν ταιριάζει, τουλάχιστον στις δικές μας κυβερνήσεις, το ρητό «η εξουσία διαφθείρει», γιατί πολύ απλά είναι αδύνατον να διαφθείρεις κάποιον που είναι ήδη διεφθαρμένος.

Και το βασικό μέσο διαφθοράς της νεολαίας και ανακύκλωσης του πολιτικού συστήματος είναι οι κομματικές νεολαίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (γιατί για κυβερνώντες θα μιλήσουμε) που λειτουργούν εντός των πανεπιστημίων. Πρόκειται για ενώσεις καθαρά μη ιδεολογικού χαρακτήρα, χωρίς καμία ανταλλαγή πολιτικών απόψεων. Η πολιτική τους δράση περιορίζεται στη διανομή φυλλαδίων με θέσεις ταυτόσημες με αυτές των αντίστοιχων κομμάτων. Τα στελέχη τους επιδίδονται σε κοινωνικές σχέσεις με στόχο τη συλλογή ψήφων και τη στελέχωση των νεολαιών.

Προς τον σκοπό αυτόν δίνουν σημειώσεις, οργανώνουν ταξίδια στη Μύκονο και την Αράχοβα, κάνουν πάρτι στα μπουζούκια. Το μόνο που δεν κάνουν είναι να διατυπώνουν αυτοτελείς θέσεις και να προωθούν τα φοιτητικά συμφέροντα. Πάμε, όμως, στα χειρότερα.

Τα στελέχη των νεολαιών αυτών επιτελούν και έργο κατασκόπου. Γνωρίζουν έναν προς έναν τους φοιτητές του πανεπιστημίου τους και ξέρουν τι ψηφίζουν και ποια είναι η δράση τους. Όσο για τις πανεπιστημιακές συνελεύσεις, η κατάσταση πιάνει πάτο. Υβριστικά συνθήματα γηπέδου, τύμπανα εντός της αίθουσας, νοθεία κατά την καταμέτρηση και, πάνω από όλα, βία. Βία, βία και πάλι βία. Κάγκελα, λοστοί, πυροσβεστήρες, κλειδιά, κράνη, μπράβοι που σέρνουν κορίτσια από τα μαλλιά και φυσικά κανένας σεβασμός για τις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου που με τόσο πάθος τα ίδια στελέχη υπερασπίζονται όταν οι «κουκουλοφόροι» τις καταστρέφουν.

Πρέπει, επιτέλους, να αφήσουμε λίγο το θέμα των κουκουλοφόρων - αναρχικών - τρομοκρατών - δολοφόνων. Πολύ απλά δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Αν, πράγματι, αυτοί οι άνθρωποι ευθύνονται για όσα τους επιρρίπτουν, τότε υπέχουν ποινική ευθύνη και πρέπει να συλληφθούν, όπως θα συλληφθεί και ένας κλέφτης, ένας πλαστογράφος ή ένας εξαπατήσας. Το ζήτημα λήγει εδώ και δεν χωρεί άλλη συζήτηση.

Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει καμία νομοθετική διάταξη που να προβλέπει για αυτά τα απαίδευτα και βάρβαρα άτομα που στελεχώνουν τις νεολαίες και αμαυρώνουν τον χώρο του πανεπιστημίου. Εκεί πρέπει να ρίξουμε το βάρος για έναν τουλάχιστον λόγο: τα ίδια αυτά άτομα θα επιζητήσουν και θα πάρουν την εξουσία της χώρας και θα συνεχίσουν με το ίδιο σθένος το έργο των προκατόχων τους.

Τα άτομα αυτά, όταν μπουν στους μηχανισμούς του κόμματος, θα έχουν ήδη τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Έλληνα πολιτικού: θα γνωρίζουν πώς να υποκρίνονται, να κλέβουν, να νοθεύουν, να κάνουν αντιπολίτευση χωρίς περιεχόμενο, να χρησιμοποιούν με μεγάλη άνεση τον ξύλινο λόγο και, φυσικά, δεν θα έχουν κανένα όραμα για την πρόοδο του τόπου παρά μόνο για τη δική τους πρόοδο και μάλιστα με κάθε μέσο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν σπουδάζουν νομική, οικονομικά ή φιλοσοφία. Σπουδάζουν «ελληνική πολιτική».

Αν θεωρήσουμε την πολιτική ως ένα προϊόν μίας αγοράς, θα δούμε πως αυτό που προσφέρει δεν είναι συμμετοχή στα κοινά και κοινωνική προσφορά, αλλά προσωπική καταξίωση. Τα άτομα, λοιπόν, που θα «αγοράσουν» πολιτική δεν θα είναι άνθρωποι με ήθος και διάθεση να προσφέρουν. Η ζήτηση του προϊόντος πολιτική θα προέρχεται από άτομα ανήθικα, ανίκανα και πολιτικά απολίτιστα. Αυτά τα άτομα «παράγονται» μέσα στο πανεπιστήμιο.

Πού είναι, όμως, η κυβέρνηση για να αποτρέψει αυτή την εξαθλίωση; Μα είναι ήδη εκεί. Είναι ο ηθικός αυτουργός αυτής της κατάστασης. Τα κόμματα χρηματοδοτούν τις νεολαίες, στέλνουν πολιτική γραμμή, προωθούν τη στράτευση με κάθε μέσο, εξασφαλίζουν μπράβους κ.λπ. Οι νεολαίες είναι τα φυτώρια των κομμάτων. Ειδάλλως θα ήταν απορίας άξιο να γίνεται η Νομική Αθηνών πεδίο μάχης, ενώ σε κάθε κάθετο της Ακαδημίας βρίσκεται από μία ντουζίνα αστυνομικών. Α, ξέχασα. Αυτοί φυλάνε τους αναρχικούς.

* Ο Σπύρος Ρουσσάκης είναι τριτοετής φοιτητής Νομικής Αθήνας