H Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί στις θερινές προβολές της που γίνονται κάθε Τετάρτη στις 9:00 μμ και 11:00 μμ στο
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, Λεωφορείο 237 από Οδό Ακαδημίας και στάση μετρό Δάφνης, τηλ.210-9919818, 210-9941199, 210-9914732, ιστοσελίδα: www.klh.gr, email:cineclubilioupolis@gmail.com)
ΤΕΤΑΡΤΗ, 4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: OΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ
(LÄT DEN RÄTTE KOMMA IN)
του ΤΟΜΑΣ ΑΛΦΡΕΝΤΣΟΝ (ΣΟΥΗΔΙΑ, 2008, έγχρωμη,114΄)
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Κάρε Χέντεμπραντ, Λίνα Λίντερσον, Περ
Ράγκναρ, Χένρικ Νταλ
ΣΕΝΑΡΙΟ: Τζον Αβίντε Λιντκβιστ (διασκευή του ομότιτλου
μυθιστορήματός του)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Χόιτε Βαν Χοϊτέμα
ΜΟΥΣΙΚΗ: Γιόχαν Σόντερκβιστ
Εξαιρετική ταινία του φανταστικού κινηματογράφου, στην οποία ο Σουηδός σκηνοθέτης Τόμας Άλφρεντσον καταφέρνει να συγκρατήσει το βαμπιρικό μύθο στο πλαίσιο μιας καταγραφής καθαρά κοινωνικών θεμάτων και όχι μεταφυσικών.
Ο δωδεκάχρονος Όσκαρ ζει με την αδιάφορη μητέρα του και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην ιδιαίτερα βίαιη σχολική κοινωνία. Κάποια στιγμή θα αναπτύξει φιλία με ένα περιθωριοποιημένο κορίτσι-βαμπίρ, που θα τον εμψυχώσει. Τα δύο παιδιά περνούν πολλές ώρες μαζί. Ανάμεσά τους δημιουργείται μια συνενοχή, καθώς αποκόβονται από το εξωτερικό τους περιβάλλον, ενώ μέσα από αυτήν τη φιλία ελλοχεύει ο έρωτας εξιδανικευμένος, αφού δεν μπορεί να εκφραστεί σε σαρκικό επίπεδο.
Εικαστική ομορφιά των πλάνων, ελλειπτική γραφή και διακριτική ηχητική μπάντα. Εξαιρετικές οι ερμηνείες των δύο νεαρών, ιδιαίτερα της Λίνα Λίντερσον.
Ο Τόμας Άλφρεντσον με την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του δημιουργεί ένα αριστουργηματικό θρίλερ, μια ταινία απότομης ενηλικίωσης, με μικρές δόσεις μαύρου χιούμορ.
Friday, July 30, 2010
Wednesday, July 28, 2010
Σεκάνς - ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΜΑΣ ΚΡΑΟΥΝ
Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
28 Ιουλίου 2010
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΜΑΣ ΚΡΑΟΥΝ (THE THOMAS CROWN AFFAIR)
του Νόρμαν Τζούισον (ΗΠΑ, 1968, έγχρωμη, 102΄)
Τετάρτη, 28 Ιουλίου 2010 στις 9:00 και 11:00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Ο Νόρμαν Φρέντερικ Τζούισον είναι καναδός κινηματογραφικός σκηνοθέτης, παραγωγός, ηθοποιός και ιδρυτής του Καναδικού Κέντρου Κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1926. Σκηνοθέτησε τις ταινίες: Η Ιστορία ενός Εγκλήματος (1967), Υπόθεση Τόμας Κράουν (1968) Jesus Christ Superstar (1973), Φεγγαροχτυπημένη (1987), Ο Τυφώνας (1999), και Συνομωσία Θανάτου (2003).
Ο Νόρμαν Τζούισον κατά την διάρκεια της καριέρας του ως σκηνοθέτης και παραγωγός ασχολήθηκε με σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα φέρνοντας στο κοινό των ταινιών του Χόλιγουντ θέματα που σήκωναν μεγάλες συζητήσεις.
Η αποψινή ταινία έχει μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου για τα πολλά πρωτοποριακά στοιχεία της, όπως:
- η διαίρεση της οθόνης για την αναπαράστασης πολλαπλών δραστηριοτήτων (τεχνική που πρωτοπαρουσιάστηκε με το ντοκιμαντέρ In the Labyrinth)
- Η μεταφορική χρήση της παρτίδας σκακιού μεταξύ Στηβ Μακ Κουήν και Φαίη Νταναγουέι που φλερτάρουν σιωπηλά μεταξύ τους θωπεύοντας τα πιόνια χρησιμοποιώντας τα ως σεξουαλικά αντικείμενα
- Η ασυνήθιστη για mainstream χολιγουντιανή ταινία φωτογραφία και η χρήση της διαιρεμένης οθόνης κατά πολύ στυλιστικό τρόπο.
- Η εμμονή του Στηβ Μακ Κουήν να παίζει ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές
- Την απουσία του … Σων Κόνερι ο οποίος αρνήθηκε το ρόλο που πήρε ο Στηβ ΜακΚοήν και μετά το φύσαγε και δεν κρύωνε.
.
Νέος όμορφος εκατομμυριούχος εκκεντρικός έχει κάνει την τέλεια κλοπή και ξέρει ότι κανείς δεν είναι τόσο έξυπνος για να τον ανακαλύψει.
Νέα όμορφη σέξι με ακαταμάχητο στυλ τέλειο λαγωνικό που πάει κατευθείαν στον στόχο της, με τον δικό της ακαταμάχητο τρόπο
.
Ένα στιλάτο νουάρ με δυο χαρισματικούς ηθοποιούς, 40 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, τόσο μοντέρνο κι απρόσμενα επίκαιρο λόγω των… golden boys.
Ατάκες:
Η Φέι Νταναγουέι και ο Στιβ Μακ Κουίν κάθονται απέναντι, υπολογίζοντας τις λεπτομέρειες, μη μπορώντας να προβλέψουν πότε θα τελειώσει αυτό το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού.
-Παίζεις;
-Δοκίμασέ με,
απαντάει εκείνη. Και έτσι ξεκινούν το παιχνίδι. Το δάχτυλο χαϊδεύει την καμπύλη του αξιωματικού, παίζει με τα χείλη, πασπατεύει τη γραβάτα, κινείται προς το γόνατο κάτω από το τραπέζι. Ακολουθεί το κολασμένο φιλί.
Η σκακιστική παρτίδα λειτουργεί σα σκηνική αλληγορία της ψυχολογικής σύγκρουσης των δυο αντιπάλων και ταυτόχρονα ως πεδίο για ένα μακρύ και αργόσυρτο χορό αμοιβαίας ερωτικής έλξης.
Σκηνοθεσία: Norman Jewison
Σενάριο: Alan Trustman
Φωτογραφία: Haskell Wexler
Βραβεία- Συμμετοχές :
Oscar τραγουδιού 1968 και Χρυσή Σφαίρα 1968 για το τραγούδι «The Windmills of Your Mind»
Μουσική : Michel Legrand
Στίχοι: Alan & Marilyn Bergman
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr
http://ilioupoli.wordpress.com
http://www.klh.gr
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
28 Ιουλίου 2010
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΜΑΣ ΚΡΑΟΥΝ (THE THOMAS CROWN AFFAIR)
του Νόρμαν Τζούισον (ΗΠΑ, 1968, έγχρωμη, 102΄)
Τετάρτη, 28 Ιουλίου 2010 στις 9:00 και 11:00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Ο Νόρμαν Φρέντερικ Τζούισον είναι καναδός κινηματογραφικός σκηνοθέτης, παραγωγός, ηθοποιός και ιδρυτής του Καναδικού Κέντρου Κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1926. Σκηνοθέτησε τις ταινίες: Η Ιστορία ενός Εγκλήματος (1967), Υπόθεση Τόμας Κράουν (1968) Jesus Christ Superstar (1973), Φεγγαροχτυπημένη (1987), Ο Τυφώνας (1999), και Συνομωσία Θανάτου (2003).
Ο Νόρμαν Τζούισον κατά την διάρκεια της καριέρας του ως σκηνοθέτης και παραγωγός ασχολήθηκε με σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα φέρνοντας στο κοινό των ταινιών του Χόλιγουντ θέματα που σήκωναν μεγάλες συζητήσεις.
Η αποψινή ταινία έχει μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου για τα πολλά πρωτοποριακά στοιχεία της, όπως:
- η διαίρεση της οθόνης για την αναπαράστασης πολλαπλών δραστηριοτήτων (τεχνική που πρωτοπαρουσιάστηκε με το ντοκιμαντέρ In the Labyrinth)
- Η μεταφορική χρήση της παρτίδας σκακιού μεταξύ Στηβ Μακ Κουήν και Φαίη Νταναγουέι που φλερτάρουν σιωπηλά μεταξύ τους θωπεύοντας τα πιόνια χρησιμοποιώντας τα ως σεξουαλικά αντικείμενα
- Η ασυνήθιστη για mainstream χολιγουντιανή ταινία φωτογραφία και η χρήση της διαιρεμένης οθόνης κατά πολύ στυλιστικό τρόπο.
- Η εμμονή του Στηβ Μακ Κουήν να παίζει ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές
- Την απουσία του … Σων Κόνερι ο οποίος αρνήθηκε το ρόλο που πήρε ο Στηβ ΜακΚοήν και μετά το φύσαγε και δεν κρύωνε.
.
Νέος όμορφος εκατομμυριούχος εκκεντρικός έχει κάνει την τέλεια κλοπή και ξέρει ότι κανείς δεν είναι τόσο έξυπνος για να τον ανακαλύψει.
Νέα όμορφη σέξι με ακαταμάχητο στυλ τέλειο λαγωνικό που πάει κατευθείαν στον στόχο της, με τον δικό της ακαταμάχητο τρόπο
.
Ένα στιλάτο νουάρ με δυο χαρισματικούς ηθοποιούς, 40 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, τόσο μοντέρνο κι απρόσμενα επίκαιρο λόγω των… golden boys.
Ατάκες:
Η Φέι Νταναγουέι και ο Στιβ Μακ Κουίν κάθονται απέναντι, υπολογίζοντας τις λεπτομέρειες, μη μπορώντας να προβλέψουν πότε θα τελειώσει αυτό το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού.
-Παίζεις;
-Δοκίμασέ με,
απαντάει εκείνη. Και έτσι ξεκινούν το παιχνίδι. Το δάχτυλο χαϊδεύει την καμπύλη του αξιωματικού, παίζει με τα χείλη, πασπατεύει τη γραβάτα, κινείται προς το γόνατο κάτω από το τραπέζι. Ακολουθεί το κολασμένο φιλί.
Η σκακιστική παρτίδα λειτουργεί σα σκηνική αλληγορία της ψυχολογικής σύγκρουσης των δυο αντιπάλων και ταυτόχρονα ως πεδίο για ένα μακρύ και αργόσυρτο χορό αμοιβαίας ερωτικής έλξης.
Σκηνοθεσία: Norman Jewison
Σενάριο: Alan Trustman
Φωτογραφία: Haskell Wexler
Βραβεία- Συμμετοχές :
Oscar τραγουδιού 1968 και Χρυσή Σφαίρα 1968 για το τραγούδι «The Windmills of Your Mind»
Μουσική : Michel Legrand
Στίχοι: Alan & Marilyn Bergman
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr
http://ilioupoli.wordpress.com
http://www.klh.gr
Monday, July 26, 2010
ΕΝΙΑΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ (ΕΑΣ) - ΤΟ «DEAL» ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΥΣΚΑ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο. 47/26-7-2010
ΕΝΙΑΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ (ΕΑΣ)
εργαζομένων στην Εμπορική Τράπεζα
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο. 47/26-7-2010
ΤΟ «DEAL» ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΥΣΚΑ
Η «πρόταση» του κ. Σάλλα στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ για εξαγορά του 77% της Αγροτικής Τράπεζας και του 33% του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου από την Τράπεζα Πειραιώς έναντι 701 εκατ. ευρώ δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, όπως διατείνονται οι φιλικές προς κυβέρνηση και τραπεζίτες δημοσιογραφικές πηγές. Όπως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει και η μαζική απόρριψη, με άμεσες απεργίες και διαδηλώσεις, της πρότασης Σάλλα από τους εργαζόμενους των δύο τραπεζών. Ελπίζουμε να μην περίμενε κανείς ότι η «πρόταση Σάλλα» θα περνούσε χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Ούτε και ότι οι εργαζόμενοι θα παρέδιναν τη δημόσια περιουσία εν μία νυκτί στον ιδιωτικό τομέα. Κάπου λάθεψε στους υπολογισμούς του ο κ. Σάλλας και οι υποστηρικτές του στην κυβέρνηση και στα συντηρητικά κόμματα. Όπως λαθεύουν οι πάσης φύσεως τεχνο-γραφειοκράτες και τραπεζίτες που δεν καταλαβαίνουν ότι πίσω από τους αριθμούς και τα μοντέλα διαχείρισης κινδύνων υπάρχουν άνθρωποι με συλλογικά συμφέροντα, με όνειρα και ελπίδες.
Οι εργαζόμενοι στην ΑΤΕ και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αντέδρασαν μαζικά στην μεταφορά τους στο άγριο εργασιακό τοπίο του ιδιωτικού τομέα με τις υπερελαστικές σχέσεις εργασίας. Αντέδρασαν γιατί απαιτούν ένα Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο με δημόσιο, κοινωνικό χαρακτήρα και έλεγχο. Αντέδρασαν δυναμικά για να αποτρέψουν τους ιδιώτες τραπεζίτες από το να βάλουν στο χέρι τη λαϊκή αποταμίευση. Αντέδρασαν ορθολογικά γιατί είναι παράλογο να τα θέλει όλα αυτά με μόλις 701 εκατ. ευρώ η Τράπεζα Πειραιώς, δηλαδή η τράπεζα με τα περισσότερα προβλήματα, η οποία επιβιώνει χάρις στα 28 + 10 δισεκ. ευρώ των κυβερνητικών πακέτων στήριξης• μια ιδιωτική τράπεζα με δάνεια 350 εκατ. ευρώ στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο τα οποία λήγουν στο τέλος Ιουλίου και η οποία έχει επίσης δανειστεί από την ΑΤΕ στη διατραπεζική αγορά 200 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Συσπείρωσης εργαζομένων της ΑΤΕ (www.sysp.gr). Έτσι, το ελληνικό δημόσιο κινδυνεύει να χάσει το σύνολο της αυτοτελούς συμμετοχής του στο τραπεζικό σύστημα και, επομένως, να απεμπολήσει το δικαίωμά του να χρησιμοποιεί εργαλεία οικονομικής παρέμβασης προς όφελος της κοινωνίας.
Εμείς οι εργαζόμενοι στην Εμπορική Τράπεζα έχουμε την πικρή εμπειρία της ιδιωτικοποίησης που είχε ως αποτέλεσμα την «εθελούσια απόλυση» πάνω από 2.000 συναδέλφων μας, την επιβολή εργασιακών σχέσεων τύπου Eurobank, τη μη ένταξη των νέων συναδέλφων στον Οργανισμό Προσωπικού, τη μη καταβολή των εισφορών της τράπεζας στο ταμείο μας, τις αέναες μετακινήσεις κ.ο.κ.
Οι εργαζόμενοι διεκδικούν τη δημιουργία ενός Δημόσιου Τραπεζικού Πυλώνα που να θέτει σαφείς στόχους για την αντιμετώπισης της κρίσης, με ουσιαστικές μειώσεις των επιτοκίων των τραπεζών και συνέχιση της ομαλής χορήγησης κεφαλαίων σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις για την υποστήριξη των κοινωνικών αναγκών. Εκτός των άλλων, οι εργαζόμενοι της ΑΤΕ προσπαθούν να συντονίσουν τον αγώνα τους με τους αγώνες των αγροτών για να αποτραπεί η ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ, η οποία θα επηρεάσει αρνητικά τη γεωργική – κτηνοτροφική παραγωγή και θα οδηγήσει τον πρωτογενή τομέα στην αγκαλιά της ιδιωτικής κερδοσκοπίας και στην περαιτέρω υποβάθμιση των τροφίμων και της διατροφής μας η οποία θα εξαρτάται πλέον ακόμα περισσότερο από τα κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών.
Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
Σαν τους βουλευτές που ψήφισαν με «βαριά καρδιά τα μέτρα για να μην πέσει η κυβέρνηση, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ συνυπέγραψαν με τις εργοδοτικές ενώσεις την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας η οποία προβλέπει πάγωμα μισθών και αυξήσεις ψίχουλα για το 2011 και 2012 που υπολογίζονται στο 1,5% και στο 1,7%, αντίστοιχα.
Οι αυξήσεις αυτές δεν καθηλώνουν απλά το εισόδημα των εργαζομένων, αλλά το λεηλατούν στην κυριολεξία, εάν συνυπολογιστούν οι εκτιμήσεις για τους ρυθμούς του πληθωρισμού το 2010, 2011 και 2012, οι οποίοι εκτιμούνται σε 7%, 5%, και 5% αντίστοιχα. Αυτό πρακτικά θα σημάνει ουσιαστικά σωρευτική απώλεια εισοδήματος της τάξεως του 15%. Η εξέλιξη αυτή, μαζί με τη διαφαινόμενη μετά από 3 μήνες, ουσιαστική κατάργηση της διαιτησίας κατά τη διαδικασία σύναψης συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αναμένεται να αποθρασύνει απόλυτα τους εργοδότες, καθώς μετά την πάροδο 6μήνου από τη λήξη ισχύος μιας κλαδικής ή επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης, όλοι οι εργαζόμενοι «αποκτούν» αυτόματα ατομικές συμβάσεις εργασίας. Ουσιαστικά προδιαγράφεται στο πολύ άμεσο μέλλον η δημιουργία ενός γενικευμένου εργασιακού μεσαίωνα για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.
Η υπογραφή αυτής της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. είναι το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα δια-βουλεύσεων κορυφής σε κομματικούς, κυβερνητικούς και εργοδοτικούς διαδρόμους, μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες που έχει θέσει το μνημόνιο της ντροπής. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ), πιστή στη γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού», προχώρησε σε συμφωνία για υπογραφή Ε.Γ.Σ.Σ.Ε, με όρους και προϋποθέσεις που ουσιαστικά «συμβασιοποιούν» το αντεργατικό Μνημόνιο. Η εξέλιξη αυτή αντικειμενικά διευκολύνει την Κυβέρνηση να εφαρμόσει με «δημοκρατικό» τρόπο τη δέσμευσή της απέναντι στους εργοδότες και την τρόικα για πάγωμα μισθών στο όνομα δήθεν της ανταγωνιστικότητας. ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΚΠΛΗΞΗ!
Μακριά από τους εργαζόμενους και τις αγωνίες τους, οι συμβιβασμένες και γραφειοκρατικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ για χρόνια διάλεξαν την αγωνιστική απραξία και τη συναίνεση στην κυρίαρχη πολιτική, ενθάρρυναν τις θυσίες των εργαζομένων για την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας και τα κέρδη του κεφαλαίου, αποδέχτηκαν τα νεοσυντηρητικά μέτρα, πολέμησαν τους συμβασιούχους και όχι την ελαστική εργασία, στάθηκαν απέναντι στον μαχητικό συνδικαλισμό. Πίστεψαν βέβαια ότι με τις πανελλαδικές κινητοποιήσεις, που ήταν αποτέλεσμα της αγωνιστικής διάθεσης των εργαζόμενων, θα επανακτούσαν τη χαμένη αξιοπιστία τους. Σήμερα όχι μόνο αποδεικνύονται ανίκανες να οργανώσουν ένα νικηφόρο αγώνα αλλά, αντικειμενικά, συμμαχούν με την τρόικα.
Θα μας πουν ότι οι συσχετισμοί ήταν δύσκολοι και «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».
Εμείς τους απαντάμε ότι εδώ και 6 μήνες δεν θέλησαν να «πάνε αλλιώς». Ούτε μία φορά δεν κάλεσαν σε μαζική συγκέντρωση στο χώρο των διαπραγματεύσεων για να νιώσουν οι εργοδότες άμεσα τη δύναμη των εργαζομένων. Ούτε μία φορά στις μεγάλες απεργίες δεν κάλεσαν για αποκλεισμό και κλείσιμο των μεγάλων μονάδων που ανήκουν στα μέλη της διοίκησης του ΣΕΒ. Σε καμία στιγμή η διαπραγμάτευση δεν έγινε κτήμα και υπόθεση των εργαζομένων, των σωματείων, των Ομοσπονδιών. Ποτέ δεν ασκήθηκε η μέγιστη δυνατή και συντονισμένη από τα κάτω πίεση, που θα μπορούσε να έφερνε θετικότερα αποτελέσματα. Δεν πέρασε άραγε από το μυαλό τους ότι θα μπορούσε η οργή των εργαζομένων για το μνημόνιο, να τροφοδοτήσει πραγματικό απεργιακό μπλακ άουτ, ιδίως σε κλάδους όπως οι ΔΕΚΟ, η ΔΕΗ και οι τράπεζες; Ή μήπως αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο αποσόβησαν οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη Γενική Συνομοσπονδία;
Η «διάσωση» βέβαια και η «διασφάλιση» του θεσμού της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε, αποτελεί ζήτημα εξαιρετικά σημαντικό και πρώτο στόχο πάλης. Δεν μπορεί όμως να είναι ανεξάρτητη από το ουσιαστικό της περιεχόμενο και τις προοπτικές που μελλοντικά εξασφαλίζει για τους εργαζόμενους καθώς:
•Οι μηδενικές αυξήσεις για το 2010 συνιστούν αρνητικότατο «δεδικασμένο» για τις κλαδικές και επιχειρησιακές ΣΣΕ και νομιμοποιούν τη μείωση των μισθών.
• Η χορήγηση μηδαμινών σχεδόν αυξήσεων για το 2011 και 2012 με βάση τον Ευρωπληθωρισμό ,δημιουργούν επίσης επικίνδυνη εξέλιξη για τη μελλοντική πορεία της διαπραγματευτικής βάσης των Συλλογικών Συμβάσεων.
• Η τριετής διάρκεια εγκλωβίζει τα συνδικάτα σε μια μακρόχρονη «εργασιακή ειρήνη», βάζοντας το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα στο γύψο. Αντικειμενικά διευκολύνει τις μεθοδευμένες κυβερνητικές και εργοδοτικές στοχεύσεις για χαμηλά μεροκάματα και μισθούς, στο πνεύμα του Μνημονίου.
ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΙ!
Η σύμβασή τους δεν είναι ούτε εθνική ούτε συλλογική. Οι εργαζόμενοι και το κίνημα την απορρίπτουν. Όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να αποδοκιμάσουν αυτό το συμβιβασμό. Να παλέψουν για την ανατροπή του μνημονίου και συνολικά της αντεργατικής πολιτικής.
Καλούμε κάθε συνάδελφο που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης να καταδικάσει τη σύμβαση της προδοσίας των αγώνων μας. Να συμβάλλει στην αναγκαία όσο ποτέ αναζωογόνηση και ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος.
• Για να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας
• Να οργανώσουμε μεθοδικά την απάντηση των εργαζομένων
• Να αναπτύξουμε δίκαιες διεκδικήσεις
• Να επιβάλουμε την υπογραφή επιχειρησιακών και κλαδικών συμβάσεων που να εξασφαλίζουν το εισόδημα μας και να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας
ΝΕΟ ΑΝΤΙΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΜΟΚ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Στο νέο επεισόδιο της αντεργατικής επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση με πρωτοστατούντα τον Υπουργό Εργασίας, το ελληνικό σύνταγμα παραβιάζεται για ακόμη μία φορά. Ο Α. Λοβέρδος εξήγγειλε νομοθετική πρωτοβουλία προς κατάργηση αποφάσεων του ΟΜΕΔ που δίνουν αυξήσεις μετά τις 5 και 6 Μαΐου – οπότε ψηφίστηκε ο νόμος που μετέφερε το Μνημόνιο στην ελληνική έννομη τάξη. Με γλώσσα και ύφος που παραπέμπει στο έργο «1984» του συγγραφέα Τζωρτζ Όργουελ ο δήθεν σοσιαλιστής υπουργός προσπάθησε να βγει και από πάνω: «Θα παρέμβουμε όχι για να καταργήσουμε τις συλλογικές συμβάσεις, ούτε για να καταργήσουμε τη Διαιτησία, για την οποία κάναμε συγκεκριμένη αναφορά στον Ασφαλιστικό νόμο και θα επεξεργαστούμε Προεδρικό Διάταγμα εντός των επομένων ημερών ώστε να είμαστε εμπρόθεσμοι». Θα καταργήσει, δηλαδή, συμβάσεις που είτε συνομολογήθηκαν ελεύθερα μεταξύ εργοδοτών (π.χ. εφοπλιστών και Πανελλαδικής Ναυτεργατικής Ομοσπονδίας) είτε υπογράφθηκαν με τη μεσολάβηση της Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και προβλέπουν αυξήσεις για το 2010 και για το 2011 αυξήσεις 1,5-3%, λίγο πάνω από την κατάπτυστη σύμβαση της ΓΣΕΕ. «Οι μεσολαβητικές και διαιτητικές αποφάσεις, προς επίλυση συλλογικών διαφορών, δεν ισχύουν και δεν παράγουν νομικό αποτέλεσμα, εφόσον χορηγούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο μισθολογικές αυξήσεις, πέραν αυτών που προβλέπονται από την υπογραφείσα την 15η Ιουλίου 2010 ΕΣΣΕ» σημειώνεται στη σχετική διάταξη νόμου που κατατέθηκε στη Βουλή το μεσημέρι της Παρασκευής. Αυτή η διάταξη νόμου παραβιάζει κάθε έννοια εργατικού δικαίου και αμφισβητεί ακόμα και τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που έχουν ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο της Ελλάδας. Όσον αφορά στην κλαδική και στην επιχειρησιακή μας σύμβαση θα βρεθούμε σε ακόμη πιο δεινή διαπραγματευτική θέση. Θα μπορούσαμε να εκφράσουμε τη λύπη μας που όλα αυτά υπογράφονται από πανεπιστημιακό δάσκαλο και μάλιστα καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου της Αθήνας. Όμως, τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στους εργαζόμενους που αγωνίζονται στους δρόμους για να ανατρέψουν την πολιτική της υποταγής στο κεφάλαιο και στους εκφραστές του στην τρόικα ΔΝΤ-Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η Γραμματεία της Ενιαίας Αγωνιστικής Συσπείρωσης (ΕΑΣ)
Θανάσης Τσακίρης, Λίτσα Σωτηροπούλου, Σπύρος Μητροτάσιος, Αλεξάνδρα Σκρίκα, Νίκος Σπυρόπουλος, Σπύρος Οικονόμου, Κώστας Ξανθόπουλος
http://www.easp.gr
http://easpemporiki.wordpress.com
εργαζομένων στην Εμπορική Τράπεζα
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Νο. 47/26-7-2010
ΤΟ «DEAL» ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΥΣΚΑ
Η «πρόταση» του κ. Σάλλα στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ για εξαγορά του 77% της Αγροτικής Τράπεζας και του 33% του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου από την Τράπεζα Πειραιώς έναντι 701 εκατ. ευρώ δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, όπως διατείνονται οι φιλικές προς κυβέρνηση και τραπεζίτες δημοσιογραφικές πηγές. Όπως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει και η μαζική απόρριψη, με άμεσες απεργίες και διαδηλώσεις, της πρότασης Σάλλα από τους εργαζόμενους των δύο τραπεζών. Ελπίζουμε να μην περίμενε κανείς ότι η «πρόταση Σάλλα» θα περνούσε χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Ούτε και ότι οι εργαζόμενοι θα παρέδιναν τη δημόσια περιουσία εν μία νυκτί στον ιδιωτικό τομέα. Κάπου λάθεψε στους υπολογισμούς του ο κ. Σάλλας και οι υποστηρικτές του στην κυβέρνηση και στα συντηρητικά κόμματα. Όπως λαθεύουν οι πάσης φύσεως τεχνο-γραφειοκράτες και τραπεζίτες που δεν καταλαβαίνουν ότι πίσω από τους αριθμούς και τα μοντέλα διαχείρισης κινδύνων υπάρχουν άνθρωποι με συλλογικά συμφέροντα, με όνειρα και ελπίδες.
Οι εργαζόμενοι στην ΑΤΕ και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αντέδρασαν μαζικά στην μεταφορά τους στο άγριο εργασιακό τοπίο του ιδιωτικού τομέα με τις υπερελαστικές σχέσεις εργασίας. Αντέδρασαν γιατί απαιτούν ένα Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο με δημόσιο, κοινωνικό χαρακτήρα και έλεγχο. Αντέδρασαν δυναμικά για να αποτρέψουν τους ιδιώτες τραπεζίτες από το να βάλουν στο χέρι τη λαϊκή αποταμίευση. Αντέδρασαν ορθολογικά γιατί είναι παράλογο να τα θέλει όλα αυτά με μόλις 701 εκατ. ευρώ η Τράπεζα Πειραιώς, δηλαδή η τράπεζα με τα περισσότερα προβλήματα, η οποία επιβιώνει χάρις στα 28 + 10 δισεκ. ευρώ των κυβερνητικών πακέτων στήριξης• μια ιδιωτική τράπεζα με δάνεια 350 εκατ. ευρώ στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο τα οποία λήγουν στο τέλος Ιουλίου και η οποία έχει επίσης δανειστεί από την ΑΤΕ στη διατραπεζική αγορά 200 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Συσπείρωσης εργαζομένων της ΑΤΕ (www.sysp.gr). Έτσι, το ελληνικό δημόσιο κινδυνεύει να χάσει το σύνολο της αυτοτελούς συμμετοχής του στο τραπεζικό σύστημα και, επομένως, να απεμπολήσει το δικαίωμά του να χρησιμοποιεί εργαλεία οικονομικής παρέμβασης προς όφελος της κοινωνίας.
Εμείς οι εργαζόμενοι στην Εμπορική Τράπεζα έχουμε την πικρή εμπειρία της ιδιωτικοποίησης που είχε ως αποτέλεσμα την «εθελούσια απόλυση» πάνω από 2.000 συναδέλφων μας, την επιβολή εργασιακών σχέσεων τύπου Eurobank, τη μη ένταξη των νέων συναδέλφων στον Οργανισμό Προσωπικού, τη μη καταβολή των εισφορών της τράπεζας στο ταμείο μας, τις αέναες μετακινήσεις κ.ο.κ.
Οι εργαζόμενοι διεκδικούν τη δημιουργία ενός Δημόσιου Τραπεζικού Πυλώνα που να θέτει σαφείς στόχους για την αντιμετώπισης της κρίσης, με ουσιαστικές μειώσεις των επιτοκίων των τραπεζών και συνέχιση της ομαλής χορήγησης κεφαλαίων σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις για την υποστήριξη των κοινωνικών αναγκών. Εκτός των άλλων, οι εργαζόμενοι της ΑΤΕ προσπαθούν να συντονίσουν τον αγώνα τους με τους αγώνες των αγροτών για να αποτραπεί η ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ, η οποία θα επηρεάσει αρνητικά τη γεωργική – κτηνοτροφική παραγωγή και θα οδηγήσει τον πρωτογενή τομέα στην αγκαλιά της ιδιωτικής κερδοσκοπίας και στην περαιτέρω υποβάθμιση των τροφίμων και της διατροφής μας η οποία θα εξαρτάται πλέον ακόμα περισσότερο από τα κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών.
Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
Σαν τους βουλευτές που ψήφισαν με «βαριά καρδιά τα μέτρα για να μην πέσει η κυβέρνηση, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ συνυπέγραψαν με τις εργοδοτικές ενώσεις την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας η οποία προβλέπει πάγωμα μισθών και αυξήσεις ψίχουλα για το 2011 και 2012 που υπολογίζονται στο 1,5% και στο 1,7%, αντίστοιχα.
Οι αυξήσεις αυτές δεν καθηλώνουν απλά το εισόδημα των εργαζομένων, αλλά το λεηλατούν στην κυριολεξία, εάν συνυπολογιστούν οι εκτιμήσεις για τους ρυθμούς του πληθωρισμού το 2010, 2011 και 2012, οι οποίοι εκτιμούνται σε 7%, 5%, και 5% αντίστοιχα. Αυτό πρακτικά θα σημάνει ουσιαστικά σωρευτική απώλεια εισοδήματος της τάξεως του 15%. Η εξέλιξη αυτή, μαζί με τη διαφαινόμενη μετά από 3 μήνες, ουσιαστική κατάργηση της διαιτησίας κατά τη διαδικασία σύναψης συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αναμένεται να αποθρασύνει απόλυτα τους εργοδότες, καθώς μετά την πάροδο 6μήνου από τη λήξη ισχύος μιας κλαδικής ή επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης, όλοι οι εργαζόμενοι «αποκτούν» αυτόματα ατομικές συμβάσεις εργασίας. Ουσιαστικά προδιαγράφεται στο πολύ άμεσο μέλλον η δημιουργία ενός γενικευμένου εργασιακού μεσαίωνα για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.
Η υπογραφή αυτής της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. είναι το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα δια-βουλεύσεων κορυφής σε κομματικούς, κυβερνητικούς και εργοδοτικούς διαδρόμους, μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες που έχει θέσει το μνημόνιο της ντροπής. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ), πιστή στη γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού», προχώρησε σε συμφωνία για υπογραφή Ε.Γ.Σ.Σ.Ε, με όρους και προϋποθέσεις που ουσιαστικά «συμβασιοποιούν» το αντεργατικό Μνημόνιο. Η εξέλιξη αυτή αντικειμενικά διευκολύνει την Κυβέρνηση να εφαρμόσει με «δημοκρατικό» τρόπο τη δέσμευσή της απέναντι στους εργοδότες και την τρόικα για πάγωμα μισθών στο όνομα δήθεν της ανταγωνιστικότητας. ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΚΠΛΗΞΗ!
Μακριά από τους εργαζόμενους και τις αγωνίες τους, οι συμβιβασμένες και γραφειοκρατικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ για χρόνια διάλεξαν την αγωνιστική απραξία και τη συναίνεση στην κυρίαρχη πολιτική, ενθάρρυναν τις θυσίες των εργαζομένων για την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας και τα κέρδη του κεφαλαίου, αποδέχτηκαν τα νεοσυντηρητικά μέτρα, πολέμησαν τους συμβασιούχους και όχι την ελαστική εργασία, στάθηκαν απέναντι στον μαχητικό συνδικαλισμό. Πίστεψαν βέβαια ότι με τις πανελλαδικές κινητοποιήσεις, που ήταν αποτέλεσμα της αγωνιστικής διάθεσης των εργαζόμενων, θα επανακτούσαν τη χαμένη αξιοπιστία τους. Σήμερα όχι μόνο αποδεικνύονται ανίκανες να οργανώσουν ένα νικηφόρο αγώνα αλλά, αντικειμενικά, συμμαχούν με την τρόικα.
Θα μας πουν ότι οι συσχετισμοί ήταν δύσκολοι και «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».
Εμείς τους απαντάμε ότι εδώ και 6 μήνες δεν θέλησαν να «πάνε αλλιώς». Ούτε μία φορά δεν κάλεσαν σε μαζική συγκέντρωση στο χώρο των διαπραγματεύσεων για να νιώσουν οι εργοδότες άμεσα τη δύναμη των εργαζομένων. Ούτε μία φορά στις μεγάλες απεργίες δεν κάλεσαν για αποκλεισμό και κλείσιμο των μεγάλων μονάδων που ανήκουν στα μέλη της διοίκησης του ΣΕΒ. Σε καμία στιγμή η διαπραγμάτευση δεν έγινε κτήμα και υπόθεση των εργαζομένων, των σωματείων, των Ομοσπονδιών. Ποτέ δεν ασκήθηκε η μέγιστη δυνατή και συντονισμένη από τα κάτω πίεση, που θα μπορούσε να έφερνε θετικότερα αποτελέσματα. Δεν πέρασε άραγε από το μυαλό τους ότι θα μπορούσε η οργή των εργαζομένων για το μνημόνιο, να τροφοδοτήσει πραγματικό απεργιακό μπλακ άουτ, ιδίως σε κλάδους όπως οι ΔΕΚΟ, η ΔΕΗ και οι τράπεζες; Ή μήπως αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο αποσόβησαν οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη Γενική Συνομοσπονδία;
Η «διάσωση» βέβαια και η «διασφάλιση» του θεσμού της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε, αποτελεί ζήτημα εξαιρετικά σημαντικό και πρώτο στόχο πάλης. Δεν μπορεί όμως να είναι ανεξάρτητη από το ουσιαστικό της περιεχόμενο και τις προοπτικές που μελλοντικά εξασφαλίζει για τους εργαζόμενους καθώς:
•Οι μηδενικές αυξήσεις για το 2010 συνιστούν αρνητικότατο «δεδικασμένο» για τις κλαδικές και επιχειρησιακές ΣΣΕ και νομιμοποιούν τη μείωση των μισθών.
• Η χορήγηση μηδαμινών σχεδόν αυξήσεων για το 2011 και 2012 με βάση τον Ευρωπληθωρισμό ,δημιουργούν επίσης επικίνδυνη εξέλιξη για τη μελλοντική πορεία της διαπραγματευτικής βάσης των Συλλογικών Συμβάσεων.
• Η τριετής διάρκεια εγκλωβίζει τα συνδικάτα σε μια μακρόχρονη «εργασιακή ειρήνη», βάζοντας το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα στο γύψο. Αντικειμενικά διευκολύνει τις μεθοδευμένες κυβερνητικές και εργοδοτικές στοχεύσεις για χαμηλά μεροκάματα και μισθούς, στο πνεύμα του Μνημονίου.
ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΙ!
Η σύμβασή τους δεν είναι ούτε εθνική ούτε συλλογική. Οι εργαζόμενοι και το κίνημα την απορρίπτουν. Όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να αποδοκιμάσουν αυτό το συμβιβασμό. Να παλέψουν για την ανατροπή του μνημονίου και συνολικά της αντεργατικής πολιτικής.
Καλούμε κάθε συνάδελφο που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης να καταδικάσει τη σύμβαση της προδοσίας των αγώνων μας. Να συμβάλλει στην αναγκαία όσο ποτέ αναζωογόνηση και ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος.
• Για να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας
• Να οργανώσουμε μεθοδικά την απάντηση των εργαζομένων
• Να αναπτύξουμε δίκαιες διεκδικήσεις
• Να επιβάλουμε την υπογραφή επιχειρησιακών και κλαδικών συμβάσεων που να εξασφαλίζουν το εισόδημα μας και να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας
ΝΕΟ ΑΝΤΙΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΜΟΚ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Στο νέο επεισόδιο της αντεργατικής επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση με πρωτοστατούντα τον Υπουργό Εργασίας, το ελληνικό σύνταγμα παραβιάζεται για ακόμη μία φορά. Ο Α. Λοβέρδος εξήγγειλε νομοθετική πρωτοβουλία προς κατάργηση αποφάσεων του ΟΜΕΔ που δίνουν αυξήσεις μετά τις 5 και 6 Μαΐου – οπότε ψηφίστηκε ο νόμος που μετέφερε το Μνημόνιο στην ελληνική έννομη τάξη. Με γλώσσα και ύφος που παραπέμπει στο έργο «1984» του συγγραφέα Τζωρτζ Όργουελ ο δήθεν σοσιαλιστής υπουργός προσπάθησε να βγει και από πάνω: «Θα παρέμβουμε όχι για να καταργήσουμε τις συλλογικές συμβάσεις, ούτε για να καταργήσουμε τη Διαιτησία, για την οποία κάναμε συγκεκριμένη αναφορά στον Ασφαλιστικό νόμο και θα επεξεργαστούμε Προεδρικό Διάταγμα εντός των επομένων ημερών ώστε να είμαστε εμπρόθεσμοι». Θα καταργήσει, δηλαδή, συμβάσεις που είτε συνομολογήθηκαν ελεύθερα μεταξύ εργοδοτών (π.χ. εφοπλιστών και Πανελλαδικής Ναυτεργατικής Ομοσπονδίας) είτε υπογράφθηκαν με τη μεσολάβηση της Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και προβλέπουν αυξήσεις για το 2010 και για το 2011 αυξήσεις 1,5-3%, λίγο πάνω από την κατάπτυστη σύμβαση της ΓΣΕΕ. «Οι μεσολαβητικές και διαιτητικές αποφάσεις, προς επίλυση συλλογικών διαφορών, δεν ισχύουν και δεν παράγουν νομικό αποτέλεσμα, εφόσον χορηγούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο μισθολογικές αυξήσεις, πέραν αυτών που προβλέπονται από την υπογραφείσα την 15η Ιουλίου 2010 ΕΣΣΕ» σημειώνεται στη σχετική διάταξη νόμου που κατατέθηκε στη Βουλή το μεσημέρι της Παρασκευής. Αυτή η διάταξη νόμου παραβιάζει κάθε έννοια εργατικού δικαίου και αμφισβητεί ακόμα και τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που έχουν ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο της Ελλάδας. Όσον αφορά στην κλαδική και στην επιχειρησιακή μας σύμβαση θα βρεθούμε σε ακόμη πιο δεινή διαπραγματευτική θέση. Θα μπορούσαμε να εκφράσουμε τη λύπη μας που όλα αυτά υπογράφονται από πανεπιστημιακό δάσκαλο και μάλιστα καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του Παντείου Πανεπιστημίου της Αθήνας. Όμως, τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στους εργαζόμενους που αγωνίζονται στους δρόμους για να ανατρέψουν την πολιτική της υποταγής στο κεφάλαιο και στους εκφραστές του στην τρόικα ΔΝΤ-Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η Γραμματεία της Ενιαίας Αγωνιστικής Συσπείρωσης (ΕΑΣ)
Θανάσης Τσακίρης, Λίτσα Σωτηροπούλου, Σπύρος Μητροτάσιος, Αλεξάνδρα Σκρίκα, Νίκος Σπυρόπουλος, Σπύρος Οικονόμου, Κώστας Ξανθόπουλος
http://www.easp.gr
http://easpemporiki.wordpress.com
Saturday, July 24, 2010
Ėrik Neveu Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων και ιστορίες κινημάτων από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερ
Ėrik Neveu
Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων
και ιστορίες κινημάτων από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερa
Ėrik Neveu
Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων
και ιστορίες κινημάτων από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα
Μτφ.-Εισαγ.-Επιμ.: Μαρλέν Λογοθέτη
Πρόλογος: Νίκος Τάτσης, Χρύσα Ζάχου
Το βιβλίο Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων αποτελεί μια περιήγηση στις θεωρήσεις για τη συλλογική δράση και τα κοινωνικά κινήματα, από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, αλλά και την ιστορία των κινημάτων, από την Αμερική και την Ευρώπη ως την Αφρική και την Ασία, από το μεσαίωνα μέχρι τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα.
Για τον Eric Neveu, η ρητορική υποψίας σε σχέση με τα κοινωνικά κινήματα, οι απλές και κατηγορηματικές διαγνώσεις που συνήθως συνοδεύουν τον εν θερμώ σχολιασμό τους, προκύπτουν από την άρρητη ταύτιση του δημοκρατικού μοντέλου αποκλειστικά και μόνο με την εκλογική διαδικασία. Τα κοινωνικά κινήματα όμως είναι σύνθετες πολιτικές διεργασίες, μια σταθερά της κοινωνικής ζωής, σύμφυτη με την έννοια της δημοκρατίας. Εκφράζουν νέες προσδοκίες αλλά και απογοητεύσεις από το δημοκρατικό μοντέλο, όπως αυτό έχει πάρει σάρκα και οστά, δυσπιστία ως προς το κλασικό μοντέλο αντιπροσώπευσης που στηρίζεται στην ανάθεση της εξουσίας στους κυβερνώντες για μεγάλο χρονικό διάστημα, έμπρακτη αμφισβήτηση της εξουσίας με την οποία οι ειδικοί κάθε είδους θεωρούν ότι μπορούν να υπαγορεύουν αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα, χωρίς να ακούνε τις ομάδες και τα άτομα που αυτές αφορούν. Οι διαφορετικές θεωρήσεις των κοινωνικών κινημάτων δεν πρέπει να οδηγούν σε χλιαρό σχετικισμό: αφήνουν πίσω τους ένα σύνολο ερμηνευτικών εργαλείων που διαμορφώνει μια προοπτική όχι μόνο για την ανάλυση, αλλά και για την πρακτική τους.
Το δεύτερο μέρος της ελληνικής έκδοσης
Ο Érik Neveu αναφέρεται σε μια σειρά από πρόσωπα, γεγονότα, οργανώσεις και φορείς που συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την ιστορία [άρα και τη θεωρία] των κοινωνικών κινημάτων: Από το καρναβάλι του 1580 στη Romans στο κίνημα διαμαρτυρίας για την άφιξη στο Παρίσι του στρατηγού Ridgway το 1952, απ’ τα κινήματα για ανεξαρτησία της Ν. Καληδονίας, της Κορσικής, της Αλγερίας και της Κένυας στις εξεγέρσεις στα προάστια των γαλλικών πόλεων, αλλά και στις μητροπόλεις των ΗΠΑ, από το αμερικανικό εργατικό κίνημα στις αρχές του περασμένου αιώνα και αυτό του 1936 στη Γαλλία μέχρι τη «Μάχη της αγκινάρας» το 1960 στη Βρετάνη και την ευρωαπεργία για το κλείσιμο του εργοστασίου της Renault στο Vilvorde το 1997, από το καλοκαίρι της Ελευθερίας το 1964 στα γεγονότα του ’68 στις ΗΠΑ στο Σικάγο, από το κίνημα εναντίον της πυρηνικής ενέργειας στις ΗΠΑ σ’ αυτό στη Γαλλία, από τα κινήματα των αμοιβαιότητων και του συνεταιρισμού στην ιστορία του γαλλικού συνδικαλιστικού κινήματος στην εκπαίδευση, από το κίνημα της «Άνοιξης μέσα στο χειμώνα» το ’86, αυτό ενάντια στο SMIC Jeunes το ’94 και εκείνο για την κοινωνική ασφάλιση το ’95 στη μεγάλη απεργία των σιδηροδρομικών το ‘86 και των νοσοκόμων το ’88 στη Γαλλία, από την Αλληλεγγύη στην Πολωνία στον «ιταλικό Μάη» και την «Άνοιξη του Πεκίνου», κ.α.. Ιστορίες μέσα στις οποίες συναντάμε και πληθώρα οργανώσεων και φορέων (JAC, MEDEF, CAMIF, Primrose League, CARE, Friends of the Earth, Ligue Contre Le Cancer, DAL, AC!, NAACP, La Conf’, FNSEA, CNJA, SUD, κ.α.) και προσώπων (Pierre Poujade, Massood Ahmed Shah, Αβάς Πιέρ, Jacques Prevert, Leon Bloum, Barry Moris Goldwater, Golda Meir, Leclerc (Philippe de Hautecloque), Alexis Gourvennec, Rodney King, Thilo Bode, κ.α.).
Σε όλα τα παραπάνω και σε πολλά περισσότερα στέκεται το δεύτερο μέρος της ελληνικής έκδοσης (επιμέλεια Μαρλέν Λογοθέτη).
Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων
και ιστορίες κινημάτων από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερa
Ėrik Neveu
Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων
και ιστορίες κινημάτων από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα
Μτφ.-Εισαγ.-Επιμ.: Μαρλέν Λογοθέτη
Πρόλογος: Νίκος Τάτσης, Χρύσα Ζάχου
Το βιβλίο Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων αποτελεί μια περιήγηση στις θεωρήσεις για τη συλλογική δράση και τα κοινωνικά κινήματα, από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, αλλά και την ιστορία των κινημάτων, από την Αμερική και την Ευρώπη ως την Αφρική και την Ασία, από το μεσαίωνα μέχρι τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα.
Για τον Eric Neveu, η ρητορική υποψίας σε σχέση με τα κοινωνικά κινήματα, οι απλές και κατηγορηματικές διαγνώσεις που συνήθως συνοδεύουν τον εν θερμώ σχολιασμό τους, προκύπτουν από την άρρητη ταύτιση του δημοκρατικού μοντέλου αποκλειστικά και μόνο με την εκλογική διαδικασία. Τα κοινωνικά κινήματα όμως είναι σύνθετες πολιτικές διεργασίες, μια σταθερά της κοινωνικής ζωής, σύμφυτη με την έννοια της δημοκρατίας. Εκφράζουν νέες προσδοκίες αλλά και απογοητεύσεις από το δημοκρατικό μοντέλο, όπως αυτό έχει πάρει σάρκα και οστά, δυσπιστία ως προς το κλασικό μοντέλο αντιπροσώπευσης που στηρίζεται στην ανάθεση της εξουσίας στους κυβερνώντες για μεγάλο χρονικό διάστημα, έμπρακτη αμφισβήτηση της εξουσίας με την οποία οι ειδικοί κάθε είδους θεωρούν ότι μπορούν να υπαγορεύουν αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα, χωρίς να ακούνε τις ομάδες και τα άτομα που αυτές αφορούν. Οι διαφορετικές θεωρήσεις των κοινωνικών κινημάτων δεν πρέπει να οδηγούν σε χλιαρό σχετικισμό: αφήνουν πίσω τους ένα σύνολο ερμηνευτικών εργαλείων που διαμορφώνει μια προοπτική όχι μόνο για την ανάλυση, αλλά και για την πρακτική τους.
Το δεύτερο μέρος της ελληνικής έκδοσης
Ο Érik Neveu αναφέρεται σε μια σειρά από πρόσωπα, γεγονότα, οργανώσεις και φορείς που συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την ιστορία [άρα και τη θεωρία] των κοινωνικών κινημάτων: Από το καρναβάλι του 1580 στη Romans στο κίνημα διαμαρτυρίας για την άφιξη στο Παρίσι του στρατηγού Ridgway το 1952, απ’ τα κινήματα για ανεξαρτησία της Ν. Καληδονίας, της Κορσικής, της Αλγερίας και της Κένυας στις εξεγέρσεις στα προάστια των γαλλικών πόλεων, αλλά και στις μητροπόλεις των ΗΠΑ, από το αμερικανικό εργατικό κίνημα στις αρχές του περασμένου αιώνα και αυτό του 1936 στη Γαλλία μέχρι τη «Μάχη της αγκινάρας» το 1960 στη Βρετάνη και την ευρωαπεργία για το κλείσιμο του εργοστασίου της Renault στο Vilvorde το 1997, από το καλοκαίρι της Ελευθερίας το 1964 στα γεγονότα του ’68 στις ΗΠΑ στο Σικάγο, από το κίνημα εναντίον της πυρηνικής ενέργειας στις ΗΠΑ σ’ αυτό στη Γαλλία, από τα κινήματα των αμοιβαιότητων και του συνεταιρισμού στην ιστορία του γαλλικού συνδικαλιστικού κινήματος στην εκπαίδευση, από το κίνημα της «Άνοιξης μέσα στο χειμώνα» το ’86, αυτό ενάντια στο SMIC Jeunes το ’94 και εκείνο για την κοινωνική ασφάλιση το ’95 στη μεγάλη απεργία των σιδηροδρομικών το ‘86 και των νοσοκόμων το ’88 στη Γαλλία, από την Αλληλεγγύη στην Πολωνία στον «ιταλικό Μάη» και την «Άνοιξη του Πεκίνου», κ.α.. Ιστορίες μέσα στις οποίες συναντάμε και πληθώρα οργανώσεων και φορέων (JAC, MEDEF, CAMIF, Primrose League, CARE, Friends of the Earth, Ligue Contre Le Cancer, DAL, AC!, NAACP, La Conf’, FNSEA, CNJA, SUD, κ.α.) και προσώπων (Pierre Poujade, Massood Ahmed Shah, Αβάς Πιέρ, Jacques Prevert, Leon Bloum, Barry Moris Goldwater, Golda Meir, Leclerc (Philippe de Hautecloque), Alexis Gourvennec, Rodney King, Thilo Bode, κ.α.).
Σε όλα τα παραπάνω και σε πολλά περισσότερα στέκεται το δεύτερο μέρος της ελληνικής έκδοσης (επιμέλεια Μαρλέν Λογοθέτη).
Monday, July 19, 2010
Να τηρηθεί το Σύνταγμα
Να τηρηθεί το Σύνταγμα
του Παναγιώτη Ν. Κρητικού
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2010/07/120-4.html
Η μακρά πολιτική εμπειρία μου, με έχει οδηγήσει στη διαπίστωση ότι στην Ελλάδα τους νόμους τους παραβιάζουν οι πολίτες, το Σύνταγμα το παραβιάζουν οι πολιτικοί. Δυστυχώς, κάθε κυβέρνηση, κάθε εξουσία, επιδίδεται σε αυτό το «σπορ».
Η αμβλυμμένη νομική συνείδηση, η έλλειψη πολλές φορές νομικού πολιτισμού, η χαλαρή αντίληψη για τη σημασία της τήρησης των συνταγματικών κανόνων, η πολιτική σκοπιμότητα η οποία αναγορεύεται σε αναγκαιότητα, ωθούν την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή τον ουσιαστικό νομοθέτη στην παραβίαση, άμεσα ή έμμεσα, διατάξεων του Συντάγματος. Σε αυτή τη διαδικασία συμπράττει αναγκαστικά και κατά παράβαση άλλων διατάξεων ο τυπικός νομοθέτης, δηλαδή η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Έτσι δυστυχώς έχει καταντήσει η…Βουλή. Τυπικός νομοθέτης.
Καλείται, κατά κανόνα η Βουλή να επικυρώσει νομοσχέδια που εισάγει η εκτελεστική εξουσία. Μοναδικό της δικαίωμα η ψιμυθίωσή τους (μακιγιαρίσματα).
Με την ευκαιρία αυτή πρέπει να τονιστεί ότι τα νομοσχέδια τα συντάσσουν τεχνοκράτες με περιεχόμενο όχι εκείνο που απορρέει από το προεκλογικό πρόγραμμα, το οποίο έχει εγκρίνει η κυρίαρχη βούληση του λαού, αλλά με περιεχόμενο που απορρέει από τις κυρίαρχες συστημικές αντιλήψεις και το οποίο περιεχόμενο υπηρετεί συμφέροντα των ισχυρών οικονομικών δυνάμεων. Με άλλα λόγια το περιεχόμενο έρχεται σε σύγκρουση με την εκφρασθείσα λαϊκή βούληση. Κλασική περίπτωση κραυγαλέας και προκλητικής αναντιστοιχίας, με το εξαγγελθέν προεκλογικά πρόγραμμα, αποτελεί η ασκούμενη από τη σημερινή κυβέρνηση οικονομική, εισοδηματική και κοινωνική πολιτική. Η πολιτική αυτή, το είχαμε τονίσει και παλαιότερα, απαιτεί δημοκρατική νομιμοποίηση.
Σήμερα, όμως, θέλουμε να σταθούμε σε εκείνο που στην εισαγωγή του άρθρου αυτού επισημάναμε. Και αυτό είναι η άμεση και έμμεση παραβίαση του Συντάγματος που γίνεται από εκείνα τα όργανα που είναι εντεταλμένα να το τηρούν.
Σταχυολογούμε μερικά παραδείγματα:
α. Η κομματική πειθαρχία όταν εφαρμόζεται οδηγεί σε παραβίαση του άρθρου 60 του Συντάγματος γιατί αναιρεί την «κατά συνείδηση γνώμη και ψήφο του Βουλευτή».
β. Αποτέλεσε συνταγματική παραβίαση η υπερψήφιση του Μνημονίου με την απόλυτη πλειοψηφία της Βουλής, όταν είναι σαφές ότι για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε διεθνείς οργανισμούς απαιτείται η αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος.
γ. Παραβιάζει το άρθρο 24, παρ. 6 του Συντάγματος η Κυβέρνηση όταν απεμπολεί το δικαίωμα της προστασίας εθνικών πραγμάτων, αξιών εκτός συναλλαγής (ακατάσχετες) και εκχωρεί στους διεθνείς δανειστές ή και σε τρίτους (κατόχους τίτλων) δικαίωμα εκπλειστηρίασης. Έχουν αντιληφθεί οι κυβερνώντες τι έγκλημα έχουν διαπράξει με την παραβίαση αυτού του συνταγματικού κανόνα; ‘Έχουν συνείδηση της υποθήκευσης του έθνους ολόκληρου στην ιστορική πολιτιστική και υλική του διάσταση; Το έχουν αντιληφθεί;
Είναι σαφές, όμως, ότι ένας τέτοιος νόμος είναι άκυρος, ανυπόστατος και ανίσχυρος και σε κάθε περίπτωση ανεκτέλεστος, γιατί προσκρούει στον πατριωτισμό των Ελλήνων στον οποίον το Σύνταγμα (άρθρο 120 παρ. 4) έχει εμπιστευθεί την τήρησή του. Ο λαός και δικαιούται και υποχρεούται στην τήρηση του Συντάγματος. Και είναι ανάγκη από τώρα, από σήμερα, να ενημερωθεί παντοιοτρόπως ο ελληνικός λαός γι’ αυτή τη μεγάλη ευθύνη του.
δ. Έχουν συνειδητοποιήσει οι ουσιαστικοί νομοθέτες τι εθνικό, πολιτειακό και πολιτικό ανοσιούργημα έχουν διαπράξει με το άρθρο 93 του νόμου 3862./2010 (113Α) με το οποίο εκχωρείται στον υπουργό οικονομικών το απόλυτο και απεριόριστο δικαίωμα να δεσμεύει τη χώρα διεθνώς ερήμην της Βουλής;
Πρέπει να τονιστεί επίσης, ότι το Σύνταγμα δεν καταλύεται μόνο με τη βία, καταλύεται και με την φαρμακεία (δηλητηρίαση) με την οποία σιγά και σταθερά απονευρώνονται (παραλύουν) οι διατάξεις του
ε. Η έμμεση υπαγωγή των δικαστών στην κατηγορία γενικά των δημοσίων υπαλλήλων, παραβιάζει το άρθρο 87 παρ. 1 του Συντάγματος το οποίο κατοχυρώνει τη λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία του δικαστή.
ζ. Κατά το άρθρο 102 παρ. 2, εδ. 1 του Συντάγματος «Οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν διοικητική αυτοτέλεια». Η ανάμειξη του κομματικού συστήματος με προειλημμένες επιλογές στα όργανα της διοίκησης (χρίσματα) αποτελεί έμμεση παραβίαση της συγκεκριμένης συνταγματικής διάταξης γιατί παρεμβαίνει στη γενεσιουργό διαδικασία για την ανάδειξη των οργάνων.
Δεν χρειάζεται να γίνει λόγος στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης, όπως αυτή ασκείται σήμερα, το οποίο εκτρέπεται εντελώς από τις διατάξεις του άρθρου 16 του Συντάγματος, οι οποίες με σαφήνεια ορίζουν τον εθνικό προορισμό της εκπαίδευσης. Για να μην αναφερθούμε στον ολοσχερή εκτροχιασμό των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης (τηλεόραση) από το πλαίσιο που ορίζει το άρθρο 15 του Συντάγματος.
Όλα αυτά επιβάλουν την ενεργοποίηση του άρθρου 120 παρ.4 του Συντάγματος, δηλαδή, ενεργοποίηση Του Πατριωτισμού των Ελλήνων”
του Παναγιώτη Ν. Κρητικού
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2010/07/120-4.html
Η μακρά πολιτική εμπειρία μου, με έχει οδηγήσει στη διαπίστωση ότι στην Ελλάδα τους νόμους τους παραβιάζουν οι πολίτες, το Σύνταγμα το παραβιάζουν οι πολιτικοί. Δυστυχώς, κάθε κυβέρνηση, κάθε εξουσία, επιδίδεται σε αυτό το «σπορ».
Η αμβλυμμένη νομική συνείδηση, η έλλειψη πολλές φορές νομικού πολιτισμού, η χαλαρή αντίληψη για τη σημασία της τήρησης των συνταγματικών κανόνων, η πολιτική σκοπιμότητα η οποία αναγορεύεται σε αναγκαιότητα, ωθούν την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή τον ουσιαστικό νομοθέτη στην παραβίαση, άμεσα ή έμμεσα, διατάξεων του Συντάγματος. Σε αυτή τη διαδικασία συμπράττει αναγκαστικά και κατά παράβαση άλλων διατάξεων ο τυπικός νομοθέτης, δηλαδή η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Έτσι δυστυχώς έχει καταντήσει η…Βουλή. Τυπικός νομοθέτης.
Καλείται, κατά κανόνα η Βουλή να επικυρώσει νομοσχέδια που εισάγει η εκτελεστική εξουσία. Μοναδικό της δικαίωμα η ψιμυθίωσή τους (μακιγιαρίσματα).
Με την ευκαιρία αυτή πρέπει να τονιστεί ότι τα νομοσχέδια τα συντάσσουν τεχνοκράτες με περιεχόμενο όχι εκείνο που απορρέει από το προεκλογικό πρόγραμμα, το οποίο έχει εγκρίνει η κυρίαρχη βούληση του λαού, αλλά με περιεχόμενο που απορρέει από τις κυρίαρχες συστημικές αντιλήψεις και το οποίο περιεχόμενο υπηρετεί συμφέροντα των ισχυρών οικονομικών δυνάμεων. Με άλλα λόγια το περιεχόμενο έρχεται σε σύγκρουση με την εκφρασθείσα λαϊκή βούληση. Κλασική περίπτωση κραυγαλέας και προκλητικής αναντιστοιχίας, με το εξαγγελθέν προεκλογικά πρόγραμμα, αποτελεί η ασκούμενη από τη σημερινή κυβέρνηση οικονομική, εισοδηματική και κοινωνική πολιτική. Η πολιτική αυτή, το είχαμε τονίσει και παλαιότερα, απαιτεί δημοκρατική νομιμοποίηση.
Σήμερα, όμως, θέλουμε να σταθούμε σε εκείνο που στην εισαγωγή του άρθρου αυτού επισημάναμε. Και αυτό είναι η άμεση και έμμεση παραβίαση του Συντάγματος που γίνεται από εκείνα τα όργανα που είναι εντεταλμένα να το τηρούν.
Σταχυολογούμε μερικά παραδείγματα:
α. Η κομματική πειθαρχία όταν εφαρμόζεται οδηγεί σε παραβίαση του άρθρου 60 του Συντάγματος γιατί αναιρεί την «κατά συνείδηση γνώμη και ψήφο του Βουλευτή».
β. Αποτέλεσε συνταγματική παραβίαση η υπερψήφιση του Μνημονίου με την απόλυτη πλειοψηφία της Βουλής, όταν είναι σαφές ότι για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε διεθνείς οργανισμούς απαιτείται η αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος.
γ. Παραβιάζει το άρθρο 24, παρ. 6 του Συντάγματος η Κυβέρνηση όταν απεμπολεί το δικαίωμα της προστασίας εθνικών πραγμάτων, αξιών εκτός συναλλαγής (ακατάσχετες) και εκχωρεί στους διεθνείς δανειστές ή και σε τρίτους (κατόχους τίτλων) δικαίωμα εκπλειστηρίασης. Έχουν αντιληφθεί οι κυβερνώντες τι έγκλημα έχουν διαπράξει με την παραβίαση αυτού του συνταγματικού κανόνα; ‘Έχουν συνείδηση της υποθήκευσης του έθνους ολόκληρου στην ιστορική πολιτιστική και υλική του διάσταση; Το έχουν αντιληφθεί;
Είναι σαφές, όμως, ότι ένας τέτοιος νόμος είναι άκυρος, ανυπόστατος και ανίσχυρος και σε κάθε περίπτωση ανεκτέλεστος, γιατί προσκρούει στον πατριωτισμό των Ελλήνων στον οποίον το Σύνταγμα (άρθρο 120 παρ. 4) έχει εμπιστευθεί την τήρησή του. Ο λαός και δικαιούται και υποχρεούται στην τήρηση του Συντάγματος. Και είναι ανάγκη από τώρα, από σήμερα, να ενημερωθεί παντοιοτρόπως ο ελληνικός λαός γι’ αυτή τη μεγάλη ευθύνη του.
δ. Έχουν συνειδητοποιήσει οι ουσιαστικοί νομοθέτες τι εθνικό, πολιτειακό και πολιτικό ανοσιούργημα έχουν διαπράξει με το άρθρο 93 του νόμου 3862./2010 (113Α) με το οποίο εκχωρείται στον υπουργό οικονομικών το απόλυτο και απεριόριστο δικαίωμα να δεσμεύει τη χώρα διεθνώς ερήμην της Βουλής;
Πρέπει να τονιστεί επίσης, ότι το Σύνταγμα δεν καταλύεται μόνο με τη βία, καταλύεται και με την φαρμακεία (δηλητηρίαση) με την οποία σιγά και σταθερά απονευρώνονται (παραλύουν) οι διατάξεις του
ε. Η έμμεση υπαγωγή των δικαστών στην κατηγορία γενικά των δημοσίων υπαλλήλων, παραβιάζει το άρθρο 87 παρ. 1 του Συντάγματος το οποίο κατοχυρώνει τη λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία του δικαστή.
ζ. Κατά το άρθρο 102 παρ. 2, εδ. 1 του Συντάγματος «Οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν διοικητική αυτοτέλεια». Η ανάμειξη του κομματικού συστήματος με προειλημμένες επιλογές στα όργανα της διοίκησης (χρίσματα) αποτελεί έμμεση παραβίαση της συγκεκριμένης συνταγματικής διάταξης γιατί παρεμβαίνει στη γενεσιουργό διαδικασία για την ανάδειξη των οργάνων.
Δεν χρειάζεται να γίνει λόγος στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης, όπως αυτή ασκείται σήμερα, το οποίο εκτρέπεται εντελώς από τις διατάξεις του άρθρου 16 του Συντάγματος, οι οποίες με σαφήνεια ορίζουν τον εθνικό προορισμό της εκπαίδευσης. Για να μην αναφερθούμε στον ολοσχερή εκτροχιασμό των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης (τηλεόραση) από το πλαίσιο που ορίζει το άρθρο 15 του Συντάγματος.
Όλα αυτά επιβάλουν την ενεργοποίηση του άρθρου 120 παρ.4 του Συντάγματος, δηλαδή, ενεργοποίηση Του Πατριωτισμού των Ελλήνων”
Tuesday, July 13, 2010
Σεκάνς -Μερικοί το προτιμούν καυτό (του Billy Wilder)
Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
14 Ιουλίου 2010
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ (SOME LIKE IT HOT)
του Μπίλι Γουάιλντερ (ΗΠΑ, 1959, ασπρόμαυρη, 120’)
Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2010 στις 9:00 και 11:00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Ο Μπίλυ Γουάιλντερ γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου 1906 στην Αυστρία και πέθανε στις 27 Μαρτίου 2002. Όπως πολλοί γερμανο-αμερικανοί ομότεχνοί του εκείνης της εποχής έκανε τα πάντα: δημοσιογράφος, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός. Στα 50 χρόνια της κινηματογραφικής καριέρας σκηνοθέτησε πάνω από 60 ταινίες.
Μερικές από τις οποίες σκηνοθέτησε ήταν πραγματικά διαμάντια του σινεμά, όπως η Διπλή Ταυτότητα, Εφτά Χρόνια Φαγούρα, Η Πρώτη Σελίδα., Ίρμα η Γλυκιά, κ.α.
Η αποψινή ταινία αποτελεί έναν από τους πιο ανθεκτικούς θησαυρούς της 7ης τέχνης. Είναι μια ταινία που θεωρητικά αναφέρεται στο έγκλημα και στην απληστία αλλά στην πραγματικότητα αφορά το σεξ.
Δυο μουσικοί, οι Joe και Jerry (Tony Curtis και Jack Lemmon) γίνονται μάρτυρες ενός γεγονότος που μοιάζει να είναι η Σφαγή της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου του 1929, εν μέσω ποτοαπαγόρευσης όταν οι άνδρες της συμμορίας των Ιταλών του Αλ Καπόνε από το Νότιο Σικάγο σκότωσαν 7 Ιρλανδούς της συμμορίας του Βόρειου Σικάγο. Οι δολοφόνοι πήραν χαμπάρι ότι οι δύο μουσικοί είδαν τι έγινε άρχισαν να τους κυνηγούν. Οι Joe και Jerry φεύγουν για να γλιτώσουν. Ντύνονται γυναικεία για να παίξουν σε μια αποκλειστικά γυναικεία μουσική μπάντα στη Φλόριντα ελπίζοντας ότι δεν θα ανακαλυφθούν.
Αυτοαποκαλούνται Josephine και Geraldine (αργότερα ο Jerry αλλάζει το ψευδώνυμό του σε Δάφνη) μπαίνουν στην μπάντα και επιβιβάζονται σε ένα τρένο, αλλά ερωτεύονται αμφότεροι την "Sugar Kane" (Marilyn Monroe), που είναι η τραγουδίστρια της μπάντας και παίζει γιουκαλίλι.
Της δείχνουν την αγάπη τους παρ’ ότι συνεχίζουν να είναι μεταμφιεσμένοι. Κι εδώ αρχίζουν τα «μπερδέματα». Στη Φλόριντα ο Joe πείθει την Sugar μεταμφιεσμένος τώρα ως εκατομμυριούχος με το όνομα Junior και μιμούμενος τη φωνή του τότε σταρ Cary Grant.
.
Όμως, ένας πραγματικός εκατομμυριούχος θα τα ακόμη πιο complicated τα πράγματα με το να ερωτευτεί τον Jerry ως Δάφνη κι ένα βράδυ την καλεί στο γιώτ του. Ο JOE πείθει τη Δάφνη να τον κρατήσει μακριά από το σκάφος για να πάει αυτός εκεί με την Sugar. Καλά ξεμπερδέματα…
Η παρενδυσία στον κινηματογράφο είναι ένα φαινόμενο αρκετά παλιό (και στο θέατρο από τον Αριστοφάνη στις Θεσμοφοριάζουσες) ήδη από το 1910, τον καιρό που οι Charlie Chaplin και Stan Laurel έφεραν στα Αγγλικά music halls την παράδοση αυτή υποδυόμενοι τις γυναίκες. Οι Three Stooges συχνά υποδύονταν τις γυναίκες στις ταινίες τους. Η παρενδυσία ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 χρησιμοποιείτο αποκλειστικά για κωμικές ταινίες λόγω της σκληρής λογοκρισίας στις δραματικές ταινίες στις ΗΠΑ. Ως τότε μόνο στο θρίλερ Murder του Alfred Hitchcock εμφανίζεται ρόλος και μάλιστα του δολοφόνου.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr
http://ilioupoli.wordpress.com
http://www.klh.gr
Sunday, July 11, 2010
tsakthan randomnly - Η επόμενη μέρα
tsakthan randomly
Σαββατοκύριακο, 10-11 Ιουλίου 2010
Η επόμενη μέρα
Μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού και την απόσυρση της διάταξης για διαιτησία. Νέο μέτωπο με 13ο-14ο μισθό. Σύγκρουση ΓΣΕΕ με Λοβέρδο για τη διαιτησία και με ΣΕΒ για ενσωμάτωση». Αυτοί είναι οι κεντρικοί τίτλοι της Ελευθεροτυπίας (10/7) Είπε κανείς ότι ο αγώνας δε συνεχίζεται; Αμ, συνεχίζεται και θα γίνει ακόμη πιο έντονος. Χάσαμε μία μάχη για το ασφαλιστικό μιας και μερικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έπαιξαν το ρόλο του «ποντικιού που βρυχάται» και έμειναν άφωνοι όταν ήρθε η «πιο μεγάλη ώρα». Χάψανε, ακόμα και οι εμπειρότεροι εξ αυτών, και το ψεματάκι για τη διαιτησία που τους πέταξε ο Λοβέρδος. Η ιδιοτέλεια των «εκβιασθέντων βουλευτών» του κυβερνώντος κόμματος είναι μοναδική. Κατάπιαν τις διαφωνίες τους για να μη χάσουν τη θέση τους. Υπερψήφισαν το νομοσχέδιο όχι γιατί αν δεν το ψήφιζαν θα έπεφτε η κυβέρνηση και θα ερχόταν η «επάρατος δεξιά» που είναι τόσο ξεδοντιασμένη ώστε δεν αποτελεί φόβητρο (ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Καρατζαφέρης που εν μέρει στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, ούτε η δυναστεία της Τζόαν Κόλλινς –Ντόρας Μπακογιάννη-Μητσοτάκη) αλλά γιατί οι πρόωρες εκλογές θα γίνουν με λίστα και «ο Γιώργος είναι πονηρός». Θα έχαναν τη θέση τους και τα προνόμιά τους. Έτσι, οι στρίγγλοι έγιναν αρνάκια σε ένα 24ωρο. Τώρα, βέβαια, θα τα απολαύσουν αλλά όταν έρθει η δική μας μεγάλη ώρα, η ώρα των εκλογών, θα τους θυμόμαστε και θα τους αφαιρέσουμε τη θέση και τα προνόμια. Τότε θα καταλάβουν τι έκαναν. Από όλη αυτή την κατάσταση, μόνο η Σοφία Σακοράφα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και ως ήρεμη δύναμη αντίστασης είπε το μεγάλο ΟΧΙ με μια συγκλονιστική ομιλία στη Βουλή (όλες τις ομιλίες μπορείτε να τις παρακολουθήσετε στο website της ΕΑΣ εργαζομένων στην Εμπορική Τράπεζα http://www.easp.gr).
It’s complicated!
Η Ημερησία του Σαββάτου μιλά για τις «μεγάλες ανατροπές στις συντάξεις» και για τις «πέντε αλλαγές διαρκείας» που «κρύβει το ασφαλιστικό». Αυτές κατά την εφημερίδα είναι:
1. Από 1.1.2014 αναπροσαρμογή συντάξεων ανάλογα με το ΑΕΠ και τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.
2. Τα γενικά όρια συνταξιοδότησης θα αυξάνονται με βάση τις αλλαγές στο προσδόκιμο ζωής.
3. Έως το τέλος του 2011 περικοπές στις επικουρικές συντάξεις των ελλειμματικών ταμείων (ΔΕΚΟ, τράπεζες).
4. Ανακαθορισμός συντάξεων ανά διετία με βάση αναλογιστικές μελέτες
5. Δραστική μείωση έως τον Ιούλιο του 2011 της λίστας βαρέων και ανθυγιεινών (δεν θα υπερβαίνουν το 10% των επαγγελμάτων).
Επίσης αναφέρεται στα «δώρα της τελευταίας ώρας», δηλαδή:
- Εκπτώσεις 60-80% για ρύθμιση χρεών στα Ταμεία
- Κατοχύρωση δικαιωμάτων για μητέρες με ανήλικα
- Έως 5 πλασματικά έτσι για ελεύθερους επαγγελματίες.
Όσον αφορά το νέο καθεστώς στις εργασιακές, ο Γιώργος Γάτος γράφει στο άρθρο του στην 6η σελίδα ότι υπάρχει «σχέδιο τριετούς συμφωνίας ΓΣΕΕ-εργοδοτών για Σύμβαση-διαιτησία». Ο Α. Λοβέρδος εκβιάζει πάλι του «κοινωνικούς εταίρους», δηλαδή τις ενώσεις εργοδοτών και εργατών (δήθεν υπαναχωρώντας) «να του υποβάλλουν μια συμφωνία για τη διαιτησία (σε αντίθετη περίπτωση ο νόμος που αλλάζει το καθεστώς θα ενεργοποιηθεί έως τα τέλη του 2010)». Ο δημοσιογράφος μας πληροφορεί ότι στο παρασκήνιο συζητιέται «να υπάρχει δυνατότητα προσφυγής για μισθολογικές διαφορές μία φορά στα τρία χρόνια (μέχρι να λήξει η ισχύς του Mνημονίου) και ταυτόχρονα να αλλάξει ο κατάλογος των διαιτητών – μεσολαβητών). Για τους μισθούς ο δημοσιογράφος γράφει ότι «η πρόταση προβλέπει κατοχύρωση των κατώτατων ορίων με μηδενική αύξηση το 2010, αύξηση 1% το 2011 και αύξηση στο ύψος του ευρωπληθωρισμού το 2012. H Σύμβαση θα προβλέπει ρήτρα για την κατοχύρωση του 13ου και 14ου μισθού (και εξέταση, από κοινή επιτροπή, του τρόπου και του χρόνου ενσωμάτωσης).» Το επόμενο βήμα της κυβέρνησης φαίνεται ότι θα είναι να «ενεργοποιήσει, με ή χωρίς κοινωνικό διάλογο, τις εντολές του Mνημονίου για διαφοροποίηση των αποδοχών με βάση την παραγωγικότητα, την υπερισχύ των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών και τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης (καταβολή στους εργαζόμενους χαμηλότερων αμοιβών σε περιοχές που βρίσκονται σε κρίση). Η κίνηση αυτή θα είναι η ταφόπλακα για τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας που αποτελεί, άλλωστε, στόχο των εργοδοτών. Στις τράπεζες ήδη βιώσαμε τις απόπειρες των τραπεζιτών να καταργήσουν την συλλογική σύμβαση ΟΤΟΕ-Τραπεζών αρνούμενοι να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και συχνά χρειάστηκε η απειλή της προσφυγής στον ΟΜΕΔ.
Ας δούμε πιο αναλυτικά τις «ανατροπές» σύμφωνα με το ρεπορτάζ:
- Aυξάνονται τα όρια των απολύσεων και θα μπορούν να γίνονται ελεύθερα έως 6 απολύσεις το μήνα σε επιχειρήσεις με 20 - 150 εργαζόμενους και 5% (από 4%) και έως 30 άτομα σε επιχειρήσεις με προσωπικό πάνω από 150 άτομα. Ως αντίβαρο προβλέπεται η αυτασφάλιση (με υποχρεωτική συμμετοχή του εργοδότη) των απολυομένων ηλικίας 55 - 60 ετών (κατά 50%) και 60 - 64 ετών (κατά 80%).
- Περιορίζονται ο χρόνος προειδοποίησης και τα ποσά της αποζημίωσης λόγω απόλυσης, σε 1 μήνα για όσους απασχολούνται 2 μήνες - 2 χρόνια, σε 2 μήνες για απασχόληση 2 - 5 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, σε 3 μήνες για 5 - 10 χρόνια, σε 4 μήνες για 10 - 15 χρόνια, σε 5 μήνες για 15 - 20 χρόνια και σε 6 μήνες για 20 χρόνια και πάνω.
- Oι ώρες υπερεργασίας (41η - 45η ώρα για απασχολούμενους με πενθήμερο και 41η - 48η για εξαήμερη εργασία) θα αμείβονται με προσαύξηση 20%, η νόμιμη υπερωρία με 40% έως τις 120 ώρες και με 60% για πάνω από 120 ώρες. Tέλος, οι παράνομες υπερωρίες θα αμείβονται με προσαυξημένο κατά 80% το ωρομίσθιο.
Για το ασφαλιστικό:
OI BAΣIKEΣ ANATPOΠEΣ ME ΠAPAΔEIΓMATA
Διπλές αυξήσεις τόσο στα ηλικιακά όρια όσο και στα απαιτούμενα για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος χρόνια ασφάλισης, επιβάλλει το νομοσχέδιο Λοβέρδου στον ιδιωτικό τομέα από την 1/1/2011.
H 35ετία στο IKA
Eως 31/12/2010: 10.500 ημέρες εργασίας και ηλικία 58 ετών
Aπό 1/1/2011: 11.100 ημέρες εργασίας (37 έτη) και ηλικία 59 ετών.
Aπό 1/1/2012: 11.325 ημέρες εργασίας (37,7 έτη) και ηλικία 60 ετών.
Aπό 1/1/2013: 11.550 ημέρες εργασίας (38,5 έτη) και ηλικία 60 ετών.
Aπό 1/12014: 11.775 ημέρες εργασίας (39,2 έτη) και ηλικία 60 ετών.
Aπό 1/1/2015: 12.000 ημέρες εργασίας (40 έτη) και ηλικία 60 ετών.
H συνταξιοδότηση γυναικών στο IKA με 15ετία
Eως 31/12/2010 ισχύει η συνταξιοδότηση με 4.500 ημέρες ασφάλισης στο 60ό.
Aπό 1/1/2011 θα χρειάζεται η ηλικία των 62 ετών, από 1/1/2012 των 63 ετών, από 1/1/2013 των 64 ετών και από 1/1/2014 των 65 ετών.
Oριο ηλικίας για τις μητέρες ανηλίκων
Aσφαλισμένες που έβγαιναν στα 50 από 1/1/2011 θα χρειάζονται ηλικία 52 ετών, από 1/1/2012 ηλικία 55 ετών και από 1/1/2013 θα έχουν το 65ο έτος. Aν συμπλήρωσαν τον συντάξιμο χρόνο που προβλέπουν τα ταμεία τους, θα δικαιούνται μειωμένη σύνταξη τα 50 από 1/1/2011 στα 53 από 1/1/2012 και στα 60 από 1/1/2013.
Για τις παλιές πριν από το 1992 ασφαλισμένες το όριο ηλικίας αυξάνεται από 1/1/2011 στα 57, από 1/1/2012 στα 60 και από 1/1/2013 στα 65. Για μειωμένη σύνταξη το όριο των 50 ετών αυξάνεται από 1/1/2011 στα 52, από 1/1/2012 στα 55 και από 1/1/2013 στα 60.
Συνταξιοδότηση με λιγότερα από 35 έτη
Aπό 1/1/2011 οι γυναίκες θα χρειάζονται 10.400 ημέρες ασφάλισης και να έχουν ηλικία 58 ετών, από 1/1/2012 έως 10.800 ημέρες και ηλικία 58,6 ετών, από 1/1/2013 οπωσδήποτε 11.200 ημέρες ασφάλισης και ηλικία 59 ετών, το 2014 συνολικά 11.400 ημέρες ασφάλισης και ηλικία 59,6 ετών και το 2015 τουλάχιστον 12.000 ημέρες ασφάλισης και ηλικία 60 ετών.
Aσφαλισμένοι με 10.000 ημέρες ασφάλισης, από 1/1/2011 για να εισπράξουν τη σύνταξη πρέπει να έχουν ηλικία 63 ετών, το 2012 63,6, το 2013 ηλικία 64, το 2014 ηλικία 64,6 και το 2015 ηλικία 65 ετών.
Oι ασφαλισμένοι δικαιούνται σύνταξη με το όριο ηλικίας και τον χρόνο ασφάλισης που ισχύουν κατά το έτος συμπλήρωσης των ημερών ασφάλισης
H ποινή στις πρόωρες
Oρίζεται και θα ισχύει σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ως ποινή η μείωση της σύνταξης κατά 1/200 για κάθε μήνα (και έως 6% ετησίως) που υπολείπεται μέχρι τη συμπλήρωση του ανώτατου - γενικού ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης.
Παράλληλα, αυξάνεται το ελάχιστο όριο ηλικίας των 55ετών που ισχύει για τις γυναίκες σε 56 από 1/1/2011, 57 από 1/1/2012, 58 από 1/1/2013, 59 από 1/1/2014 και 60 από 1/1/2015.
Γενικό όριο τα 65 έως το 2015
Σε όποιο Tαμείο προβλέπεται καταβολή σύνταξης στο 60ό, το όριο αυτό αυξάνεται από 1/1/2011 στο 61ο, το 2012 στο 62ο, το 2013 στο 63ο, το 2014 στο 64ο και το 2015 θα είναι το 65ο.
Aπό την 1/1/ 2021, ωστόσο, θα αυξηθεί αυτόματα το 65ο έτος με βάση την αύξηση που θα έχει καταγραφεί (αν καταγραφεί) στο προσδόκιμο ζωής του πληθυσμού της χώρας κατά τη δεκαετία 2010- 2020. Aπό 1/1/2024 το όριο θα ανακαθορίζεται ανά τριετία.
Τι ισχυει για 35ετια και 37ετια
H 37ετία χωρίς όριο για ασφαλισμένους σε ειδικά ταμεία ΔEKO, τραπεζών από 1/1/ 1983 - 31/12/92
Tο 2012 θα χρειάζονται 37,9 έτη και ηλικία 58 ετών, το 2013 τα 38,8 έτη και ηλικία 59 ετών το 2014, 40 έτη και ηλικία 60 ετών
H 35ετία με ελάχιστη ηλικία 58 ετών στα ειδικά ταμεία για ασφαλισμένους από 1/1/1983 - 31/12/1992 αλλάζει:
Tο 2011 γίνεται 37 έτη και ηλικία 59 ετών. Tο 2012 στα 37,9 έτη και 60 ετών. Tο 2013 στα 38,8 έτη και 60 ετών. Tο 2014 στα 39,7 έτη και 60 ετών. Tο 2015 θα χρειάζονται 40 έτη και ηλικία 60 ετών.
H 35ετία και η ηλικία 58 ετών για ασφαλισμένους μέχρι 31/12/92 στα Tαμεία Tύπου
Tην 1/1/2011 θα χρειάζονται 36 έτη ασφάλισης και να έχει συμπληρωθεί το 59ο έτος.
Tην 1/1/2012, 37 έτη και το 60ό.
Tην 1/1/2013, 38 έτη και το 60ό. Tην 1/1/2014, 39 έτη και το 60ό. Tην 1/1/2014, 40 έτη και ηλικία 60 ετών.
H 37ετία για ασφαλισμένους μετά την 1/1/93 σε όλα τα Tαμεία
Aυξάνεται αυτόματα στα 40 έτη και θα απαιτείται η συμπλήρωση 60 ετών για την καταβολή της σύνταξης.
H 35ετία και η ηλικία των 58 ετών για τους αυτοαπασχολούμενους (OAEE)
Aνακαθορίζονται το 2011 σε 37 έτη, το 2012 σε 37,9 έτη με ηλικία 59 ετών, το 2013 στα 38,8 έτη και σε ηλικία 60 ετών, το 2014 στα 39,7 και μέχρι τη συμπλήρωση 40 ετών από το 2015.
H 35ετία για μηχανικούς, δικηγόρους, γιατρούς (ETAA)
H 35ετία αυξάνεται, το 2011 σε 37ετία, το 2012 σε 37,9 και το 2013 σε 38,8, το 2014 σε 39,7 ώστε το 2015 το όριο να είναι 40. Oπου προβλέπονται 35ετία και ηλικία 58 ετών, το 2011 θα χρειάζονται 37έτη, το 2012 τα 37,9 έτη και ηλικία 59, το 2013 τα 38,8 έτη και ηλικία 60 ετών, το 2014 τα 39,7 έτη ώστε το 2015 να ισχύει η 40ετία.
Ιστορικό του θεσμού της διαιτησίας στις συλλογικές διαπραγματεύσεις
Για το θέμα της διαιτησίας και την εξέλιξη του θεσμού, γράφει ο Χρήστος Ιωάννου στο ίδιο τεύχος της Ημερησίας:
«Η διαιτησία είναι μία από τις πλευρές του συστήματος διαμόρφωσης της αμοιβής της εργασίας στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο ενός συστήματος που έχει τις ρίζες του 55 έως και 70 χρόνια πίσω. Παρά την εξέλιξή του μετά το 1990, επί οικουμενικής κυβέρνησης, με την ομόφωνη ψήφιση του ισχύοντος και σήμερα Ν. 1876/90, ο οποίος εισήγαγε για πρώτη φορά υπηρεσίες Μεσολάβησης και νέου τύπου Διαιτησία έναντι της κρατικά ελεγχόμενης υποχρεωτικής Διαιτησίας του προϊσχύσαντος Ν. 3239/55, σε ένα σύστημα που επι δεκαετίες ήταν κυρίως κρατικο-διοικητικό- νομικό.
Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την κατάργηση της υποχρεωτικής κρατικής διαιτησίας (που «βασίλευε» από το 1955) και η στροφή στις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις αντί να γίνουν το 1974-1975 ή έστω το 1981, παρέμειναν εκκρεμείς έως το 1990.
Ο Ν. 1876/90, του οποίου η αξιολόγηση έμεινε επί 20 σχεδόν χρόνια στο περιθώριο των κυρίως νομικών και των συνταγματικών σχολιασμών και αντιπαραθέσεων, είχε (και έχει) προβλέψεις να είναι λειτουργικός και αποτελεσματικός στα στάδια της μεσολάβησης και της διαιτησίας.
Γιατί εκτός από τη διοικητικο-νομική πλευρά υπάρχει και η οικονομία, η αμοιβή, το κόστος, η απασχόληση. Ο ίδιος ο Ν. 1876/90 στην εισηγητική έκθεσή του διατύπωνε ότι από τους βασικούς σκοπούς του είναι να εισαχθούν «σύγχρονες μορφές των συλλογικών συμβάσεων εργασίας κατά κλάδο οικονομίας ή κατά επιχείρηση, όπου τα οικονομικά αποτελέσματα είναι τα βαρύνοντα στοιχεία για την διαπραγμάτευση και την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Όταν αυτά τα «βαρύνοντα στοιχεία» δεν ήταν πάντοτε και συστηματικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, λόγω μιας νομικο-διοικητικής μονομέρειας, όχι μόνον με ευθύνη των μεσολαβητών και διαιτητών, ο φιλόδοξος στόχος του Ν. 1876/90 ακυρωνόταν. Αντι να υπερτερούν τα στοιχεία «τομής» του Ν.1876/90 υπερτερούσε η «συνέχεια» και η συνήθεια του Ν.3239/55, που οδηγούσε σε μη αποτελεσματικές λύσεις, σε υφέρπουσες αντιθέσεις και συγκρούσεις. Πρόκειται για διαπιστώσεις μας στις πρώτες αξιολογήσεις του ΟΜΕΔ ήδη από το 1994 και 1996.»
Πού’ σουν νιότη που’ λεγες…
Στην ίδια εφημερίδα γράφτηκε ότι «Αργά το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης ο υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος καθόταν εξουθενωμένος στο κυλικείο της Βουλής παρέα με τη στενή του συνεργάτιδα Αθηνά Δρέτα. Η ψηφοφορία στα άρθρα του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, είχε μόλις ολοκληρωθεί και οι κυβερνητικοί βουλευτές έμπαιναν γρήγορα στα αυτοκίνητά τους αφήνοντας τους διαδρόμους του κτηρίου στη γνώριμη ερημία τους.» Η κ. Α. Δρέττα είναι σήμερα Γενική Γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Από το βιογραφικό της έχει αφαιρέσει ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτικής της διαδρομής, δηλαδή την εποχή που ήταν μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ και υποψήφια βουλευτής Β΄ Αθήνας ζητώντας την ψήφο μου και την ψήφο για να αλλάξει τον κόσμο και να φτιάξει έναν «σοσιαλισμό ανθρώπινο και δημοκρατικό». Τον άλλαξε τελικά τον κόσμο αλλά προς το χειρότερο για τους εργαζόμενους και ειδικά τις γυναίκες, τους/τις νέους/ες και τους συνταξιούχους. Well done, συντρόφισσα.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
ΣΑΤΡΑΠΕΙΑ
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται•
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει•
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε•
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία•
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984
Thursday, July 08, 2010
Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης - Μερικοί το Προτιμούν Καυτό - Τετάρτη, 14 Ιουλίου
H Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί στις θερινές προβολές της που γίνονται κάθε Τετάρτη στις 9:00 μμ και 11:00 μμ στο
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, Λεωφορείο 237 από Οδό Ακαδημίας και στάση μετρό Δάφνης, τηλ.210-9919818, 210-9941199, 210-9914732, ιστοσελίδα: www.klh.gr, email:cineclubilioupolis@gmail.com)
Αυτή την Τετάρτη, 14 Ιουλίου, στο πλαίσιο του αφιερώματος
ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
θα προβληθεί η ταινία
ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ! (SOME LIKE IT HOT)
του Μπίλι Ουάιλντερ (ΗΠΑ, 1959, ασπρόμαυρη, 120΄)
Μία από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών. Την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στο Σικάγο, δύο άνεργοι μουσικοί τζαζ ορχήστρας γίνονται μάρτυρες γκαγκστερικών εκτελέσεων και για να γλυτώσουν από τη μαφία αναγκάζονται να μεταμφιεστούν σε γυναίκες και να συμμετάσχουν σε γυναικεία τζαζ μπάντα που κάνει περιοδεία στο Μαϊάμι. Έξοχη η σκηνοθεσία του Μπίλι Ουάιλντερ (1906-2002) και απολαυστικές οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών (Μέριλιν Μονρόε, Τζακ Λέμον, Τόνι Κέρτις).
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, Λεωφορείο 237 από Οδό Ακαδημίας και στάση μετρό Δάφνης, τηλ.210-9919818, 210-9941199, 210-9914732, ιστοσελίδα: www.klh.gr, email:cineclubilioupolis@gmail.com)
Αυτή την Τετάρτη, 14 Ιουλίου, στο πλαίσιο του αφιερώματος
ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
θα προβληθεί η ταινία
ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΑΥΤΟ! (SOME LIKE IT HOT)
του Μπίλι Ουάιλντερ (ΗΠΑ, 1959, ασπρόμαυρη, 120΄)
Μία από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών. Την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στο Σικάγο, δύο άνεργοι μουσικοί τζαζ ορχήστρας γίνονται μάρτυρες γκαγκστερικών εκτελέσεων και για να γλυτώσουν από τη μαφία αναγκάζονται να μεταμφιεστούν σε γυναίκες και να συμμετάσχουν σε γυναικεία τζαζ μπάντα που κάνει περιοδεία στο Μαϊάμι. Έξοχη η σκηνοθεσία του Μπίλι Ουάιλντερ (1906-2002) και απολαυστικές οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών (Μέριλιν Μονρόε, Τζακ Λέμον, Τόνι Κέρτις).
Wednesday, July 07, 2010
Σεκανς - "Ο κανόνας του παιχνιδιού" του Ζαν Ρενουάρ
Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»7 Ιουλίου 2010Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ (LA RÈGLE DU JEU)
του Ζαν Ρενουάρ (ΓΑΛΛΙΑ, 1939, ασπρόμαυρη, 110’)
Τετάρτη, 7 Ιουλίου 2010 στις 9:00 και 11:00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
O Jean Renoir με το βαρύ οικογενειακό όνομα γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1894 στην Μονμάρτη του Παρισιού και πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου 1979 στο Λος Άντζελες. Ήταν τα πάντα: σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος και παραγωγός.
Από την εποχή του βωβού κινηματογράφου ως τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 σκηνοθέτησε πάνω από 40 ταινίες.
Ως συγγραφέας έγραψε την βιογραφία (1962) του πατέρα του που δεν ήταν άλλος από τον μεγάλο ιμπρεσιονιστή ζωγράφο και λάτρη της ομορφιάς και του γυναικείου αισθησιασμού, Pierre-Auguste Renoir.
Ο πατέρας του είχε την οικονομική άνεση να τον στείλει εσωτερικό στα καλύτερα σχολεία της χώρας, απ’ όπου συνεχώς «δραπέτευε». Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε να υπηρετεί στο γαλλικό ιππικό. Τραυματίστηκε και τελικά έγινε πιλότος αναγνωριστικών αεροπλάνων. Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε με την κεραμική κατά προτροπή του πατέρα του. Αργότερα τον κέρδισε ο κινηματογράφος όταν εμπνεύστηκε από τον αυστριακό ηθοποιό Erich von Stroheim που ήταν επίσης σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός). Τη δεκαετία του ’20 έκανε 9 βωβές ταινίες. Για να χρηματοδοτήσει τις δημιουργίες του κατέφυγε στην πώληση έργων του πατέρα του. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30 άρχισε να ανεβαίνει το σκηνοθετικό του άστρο με τις ταινίες On purge bébé, La chienne boudu, Sauvé des eaux.
Στα μέσα της ίδιας δεκαετίας εντάχθηκε στο Λαϊκό Μέτωπο κι αυτό σημάδεψε τα έργα του αυτής της περιόδου: Le crime de Monsieur Lange, La Vie est a nous, La Marseillaise, La grande illusion, το φιλμ-νουάρ Το ανθρώπινο κτήνος. Το 1939 έχοντας πια καλή χρηματοδότηση γυρίζει την αποψινή ταινία μας.
Η ταινία είναι μια σάτιρα για τη συμπεριφορά της άρχουσας τάξης της Γαλλίας κατά τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για του λογοτεχνικού έργου Les Caprices de Marianne του Alfred de Musset που αφορούσε τα ήθη του 19ου αιώνα. Μεταφέρει, λοιπόν, το πνεύμα του βιβλίου στον 20ό αιώνα και δημιουργεί μια αιχμηρή σάτιρα της φρενίτιδας πριν από τον πόλεμο στη Γαλλία.
Η ταινία ξεκινάει με τον αεροπόρο André Jurieux να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Le Bourget λίγο έξω από το Παρίσι (το παλιότερο αεροδρόμιο της γαλλικής πρωτεύουσας μιας και το Ορλύ φτιάχτηκε το 1932). Τον υποδέχεται και τον παραλαμβάνει ο Οκτάβιος που τον ενημερώνει ότι η γυναίκα που αγαπάει, η Κριστίν, δεν ήρθε να τον υποδεχτεί στο αεροδρόμιο.
Ένας δημοσιογράφος που είχε έρθει να του αποσπάσει δηλώσεις καταφέρνει να δημοσιοποιήσει την απογοήτευση του Αντρέ που δηλώνει τη λύπη του και καταγγέλλει την «προδοσία» της αγαπημένης του. Όμως, οι δηλώσεις αυτές γίνονται στον ραδιοφωνικό «αέρα». Η Κριστίν τα ακούει αυτά από το ραδιόφωνο στο διαμέρισμά της στο Παρίσι, παρουσία του συζύγου της Ρομπέρ και της υπηρέτριάς της Λιζέτ. Ο δεσμός της με τον Αντρέ, λοιπόν, γίνεται δημοσίως γνωστός. Η Κριστίν και ο Ρομπέρ σε μια επίδειξη ερωτικής θέρμης αποφασίζουν να αφοσιωθούν περισσότερο ο ένας στον άλλον.
Όμως, λογαριάζουν ο ένας χωρίς τις σκέψεις του άλλου. Ο Ρομπέρ έχει κρυφή ερωμένη. Ξεκινάει να τη βρει και να της εξηγήσει ότι πρέπει να διακόψουν τη σχέση αλλά, παράλληλα, την καλεί να περάσουν ένα σαββατοκύριακο στην εξοχική έπαυλη του Ρομπέρ και της Κριστίν. Εκεί θα βρεθούν με τη Λιζέτ και τον άντρα της αλλά και με τον…Αντρέ που προσκλήθηκε από τον…Ρομπέρ με παράκληση της Κριστίν.
Αν αυτά σας θυμίζουν κάτι, πού να δείτε παρακάτω. Θα αρχίσετε να βλέπετε αναλογίες με το σημερινό μας κόσμο. Να μη σας παρασύρω, όμως, σε ενδεχόμενες επικίνδυνες παρομοιώσεις. Γιατί ως γνωστόν, η ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτα σαν τραγωδία και ύστερα σαν φάρσα, όπως είπε ο συμπαθητικός εκείνος παππούλης του 19ου αιώνα. Όμως, τίποτε δεν αποκλείει το αντίστροφο…
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr
http://ilioupoli.wordpress.com
http://www.klh.gr
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»7 Ιουλίου 2010Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ (LA RÈGLE DU JEU)
του Ζαν Ρενουάρ (ΓΑΛΛΙΑ, 1939, ασπρόμαυρη, 110’)
Τετάρτη, 7 Ιουλίου 2010 στις 9:00 και 11:00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
O Jean Renoir με το βαρύ οικογενειακό όνομα γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1894 στην Μονμάρτη του Παρισιού και πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου 1979 στο Λος Άντζελες. Ήταν τα πάντα: σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος και παραγωγός.
Από την εποχή του βωβού κινηματογράφου ως τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 σκηνοθέτησε πάνω από 40 ταινίες.
Ως συγγραφέας έγραψε την βιογραφία (1962) του πατέρα του που δεν ήταν άλλος από τον μεγάλο ιμπρεσιονιστή ζωγράφο και λάτρη της ομορφιάς και του γυναικείου αισθησιασμού, Pierre-Auguste Renoir.
Ο πατέρας του είχε την οικονομική άνεση να τον στείλει εσωτερικό στα καλύτερα σχολεία της χώρας, απ’ όπου συνεχώς «δραπέτευε». Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε να υπηρετεί στο γαλλικό ιππικό. Τραυματίστηκε και τελικά έγινε πιλότος αναγνωριστικών αεροπλάνων. Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε με την κεραμική κατά προτροπή του πατέρα του. Αργότερα τον κέρδισε ο κινηματογράφος όταν εμπνεύστηκε από τον αυστριακό ηθοποιό Erich von Stroheim που ήταν επίσης σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός). Τη δεκαετία του ’20 έκανε 9 βωβές ταινίες. Για να χρηματοδοτήσει τις δημιουργίες του κατέφυγε στην πώληση έργων του πατέρα του. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30 άρχισε να ανεβαίνει το σκηνοθετικό του άστρο με τις ταινίες On purge bébé, La chienne boudu, Sauvé des eaux.
Στα μέσα της ίδιας δεκαετίας εντάχθηκε στο Λαϊκό Μέτωπο κι αυτό σημάδεψε τα έργα του αυτής της περιόδου: Le crime de Monsieur Lange, La Vie est a nous, La Marseillaise, La grande illusion, το φιλμ-νουάρ Το ανθρώπινο κτήνος. Το 1939 έχοντας πια καλή χρηματοδότηση γυρίζει την αποψινή ταινία μας.
Η ταινία είναι μια σάτιρα για τη συμπεριφορά της άρχουσας τάξης της Γαλλίας κατά τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για του λογοτεχνικού έργου Les Caprices de Marianne του Alfred de Musset που αφορούσε τα ήθη του 19ου αιώνα. Μεταφέρει, λοιπόν, το πνεύμα του βιβλίου στον 20ό αιώνα και δημιουργεί μια αιχμηρή σάτιρα της φρενίτιδας πριν από τον πόλεμο στη Γαλλία.
Η ταινία ξεκινάει με τον αεροπόρο André Jurieux να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Le Bourget λίγο έξω από το Παρίσι (το παλιότερο αεροδρόμιο της γαλλικής πρωτεύουσας μιας και το Ορλύ φτιάχτηκε το 1932). Τον υποδέχεται και τον παραλαμβάνει ο Οκτάβιος που τον ενημερώνει ότι η γυναίκα που αγαπάει, η Κριστίν, δεν ήρθε να τον υποδεχτεί στο αεροδρόμιο.
Ένας δημοσιογράφος που είχε έρθει να του αποσπάσει δηλώσεις καταφέρνει να δημοσιοποιήσει την απογοήτευση του Αντρέ που δηλώνει τη λύπη του και καταγγέλλει την «προδοσία» της αγαπημένης του. Όμως, οι δηλώσεις αυτές γίνονται στον ραδιοφωνικό «αέρα». Η Κριστίν τα ακούει αυτά από το ραδιόφωνο στο διαμέρισμά της στο Παρίσι, παρουσία του συζύγου της Ρομπέρ και της υπηρέτριάς της Λιζέτ. Ο δεσμός της με τον Αντρέ, λοιπόν, γίνεται δημοσίως γνωστός. Η Κριστίν και ο Ρομπέρ σε μια επίδειξη ερωτικής θέρμης αποφασίζουν να αφοσιωθούν περισσότερο ο ένας στον άλλον.
Όμως, λογαριάζουν ο ένας χωρίς τις σκέψεις του άλλου. Ο Ρομπέρ έχει κρυφή ερωμένη. Ξεκινάει να τη βρει και να της εξηγήσει ότι πρέπει να διακόψουν τη σχέση αλλά, παράλληλα, την καλεί να περάσουν ένα σαββατοκύριακο στην εξοχική έπαυλη του Ρομπέρ και της Κριστίν. Εκεί θα βρεθούν με τη Λιζέτ και τον άντρα της αλλά και με τον…Αντρέ που προσκλήθηκε από τον…Ρομπέρ με παράκληση της Κριστίν.
Αν αυτά σας θυμίζουν κάτι, πού να δείτε παρακάτω. Θα αρχίσετε να βλέπετε αναλογίες με το σημερινό μας κόσμο. Να μη σας παρασύρω, όμως, σε ενδεχόμενες επικίνδυνες παρομοιώσεις. Γιατί ως γνωστόν, η ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτα σαν τραγωδία και ύστερα σαν φάρσα, όπως είπε ο συμπαθητικός εκείνος παππούλης του 19ου αιώνα. Όμως, τίποτε δεν αποκλείει το αντίστροφο…
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr
http://ilioupoli.wordpress.com
http://www.klh.gr
Tuesday, July 06, 2010
Οι πολιτικές νεολαίας ως παράμετρος της κρίσης (του Σπύρου Ρουσσάκη)
Οι πολιτικές νεολαίες ως παράμετρος της κρίσης
του Σπύρου Ρουσσάκη*
Σε μία χώρα όπου διαρκώς ψάχνουμε για λύσεις καλό θα ήταν να βρούμε πρώτα το πρόβλημα. Το πρόβλημα που έχει οδηγήσει την Ελλάδα και, κυριότερα, τους Έλληνες στην απόλυτη εξαθλίωση. Είναι αλήθεια πως την παρούσα περίοδο το χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται σε μεγάλη ύφεση, κάτι το οποίο έχει επηρεάσει αρνητικά την οικονομία σε διεθνές επίπεδο.
Όσο μελάνι, όμως, κι αν έχει χυθεί για το θέμα «κρίση», όλοι θα συμφωνήσουν πως είναι στη φύση ενός οικονομικού συστήματος να περνάει φάσεις ακμής και φάσεις παρακμής. Κατά τη φυσική ροή των πραγμάτων το σύστημα, μάλλον, θα ορθοποδήσει.
Η κατάσταση επιδεινώνεται, όμως, για τη χώρα από την τρομακτικά κακή διακυβέρνηση της Ελλάδας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι παρουσιάζει αρνητικό προϋπολογισμό επί 25 περίπου συναπτά έτη. Γιατί όμως; Ποιος είναι ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που μας κυβερνούν κάνει τόσο κακά τη δουλειά της και μάλιστα για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Και εδώ ερχόμαστε στο αιτούμενο: την παιδεία. Δεν θα μιλήσω για την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια παιδεία. Θα μιλήσω ως φοιτητής.
Ο αντίκτυπος της παιδείας στην κοινωνία δεν φαίνεται άμεσα, αλλά μακροπρόθεσμα από τη δράση κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Με απλά λόγια ο καθένας κάνει αυτό που έχει μάθει. Και εδώ καθίσταται σαφές πως δεν ταιριάζει, τουλάχιστον στις δικές μας κυβερνήσεις, το ρητό «η εξουσία διαφθείρει», γιατί πολύ απλά είναι αδύνατον να διαφθείρεις κάποιον που είναι ήδη διεφθαρμένος.
Και το βασικό μέσο διαφθοράς της νεολαίας και ανακύκλωσης του πολιτικού συστήματος είναι οι κομματικές νεολαίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (γιατί για κυβερνώντες θα μιλήσουμε) που λειτουργούν εντός των πανεπιστημίων. Πρόκειται για ενώσεις καθαρά μη ιδεολογικού χαρακτήρα, χωρίς καμία ανταλλαγή πολιτικών απόψεων. Η πολιτική τους δράση περιορίζεται στη διανομή φυλλαδίων με θέσεις ταυτόσημες με αυτές των αντίστοιχων κομμάτων. Τα στελέχη τους επιδίδονται σε κοινωνικές σχέσεις με στόχο τη συλλογή ψήφων και τη στελέχωση των νεολαιών.
Προς τον σκοπό αυτόν δίνουν σημειώσεις, οργανώνουν ταξίδια στη Μύκονο και την Αράχοβα, κάνουν πάρτι στα μπουζούκια. Το μόνο που δεν κάνουν είναι να διατυπώνουν αυτοτελείς θέσεις και να προωθούν τα φοιτητικά συμφέροντα. Πάμε, όμως, στα χειρότερα.
Τα στελέχη των νεολαιών αυτών επιτελούν και έργο κατασκόπου. Γνωρίζουν έναν προς έναν τους φοιτητές του πανεπιστημίου τους και ξέρουν τι ψηφίζουν και ποια είναι η δράση τους. Όσο για τις πανεπιστημιακές συνελεύσεις, η κατάσταση πιάνει πάτο. Υβριστικά συνθήματα γηπέδου, τύμπανα εντός της αίθουσας, νοθεία κατά την καταμέτρηση και, πάνω από όλα, βία. Βία, βία και πάλι βία. Κάγκελα, λοστοί, πυροσβεστήρες, κλειδιά, κράνη, μπράβοι που σέρνουν κορίτσια από τα μαλλιά και φυσικά κανένας σεβασμός για τις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου που με τόσο πάθος τα ίδια στελέχη υπερασπίζονται όταν οι «κουκουλοφόροι» τις καταστρέφουν.
Πρέπει, επιτέλους, να αφήσουμε λίγο το θέμα των κουκουλοφόρων - αναρχικών - τρομοκρατών - δολοφόνων. Πολύ απλά δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Αν, πράγματι, αυτοί οι άνθρωποι ευθύνονται για όσα τους επιρρίπτουν, τότε υπέχουν ποινική ευθύνη και πρέπει να συλληφθούν, όπως θα συλληφθεί και ένας κλέφτης, ένας πλαστογράφος ή ένας εξαπατήσας. Το ζήτημα λήγει εδώ και δεν χωρεί άλλη συζήτηση.
Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει καμία νομοθετική διάταξη που να προβλέπει για αυτά τα απαίδευτα και βάρβαρα άτομα που στελεχώνουν τις νεολαίες και αμαυρώνουν τον χώρο του πανεπιστημίου. Εκεί πρέπει να ρίξουμε το βάρος για έναν τουλάχιστον λόγο: τα ίδια αυτά άτομα θα επιζητήσουν και θα πάρουν την εξουσία της χώρας και θα συνεχίσουν με το ίδιο σθένος το έργο των προκατόχων τους.
Τα άτομα αυτά, όταν μπουν στους μηχανισμούς του κόμματος, θα έχουν ήδη τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Έλληνα πολιτικού: θα γνωρίζουν πώς να υποκρίνονται, να κλέβουν, να νοθεύουν, να κάνουν αντιπολίτευση χωρίς περιεχόμενο, να χρησιμοποιούν με μεγάλη άνεση τον ξύλινο λόγο και, φυσικά, δεν θα έχουν κανένα όραμα για την πρόοδο του τόπου παρά μόνο για τη δική τους πρόοδο και μάλιστα με κάθε μέσο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν σπουδάζουν νομική, οικονομικά ή φιλοσοφία. Σπουδάζουν «ελληνική πολιτική».
Αν θεωρήσουμε την πολιτική ως ένα προϊόν μίας αγοράς, θα δούμε πως αυτό που προσφέρει δεν είναι συμμετοχή στα κοινά και κοινωνική προσφορά, αλλά προσωπική καταξίωση. Τα άτομα, λοιπόν, που θα «αγοράσουν» πολιτική δεν θα είναι άνθρωποι με ήθος και διάθεση να προσφέρουν. Η ζήτηση του προϊόντος πολιτική θα προέρχεται από άτομα ανήθικα, ανίκανα και πολιτικά απολίτιστα. Αυτά τα άτομα «παράγονται» μέσα στο πανεπιστήμιο.
Πού είναι, όμως, η κυβέρνηση για να αποτρέψει αυτή την εξαθλίωση; Μα είναι ήδη εκεί. Είναι ο ηθικός αυτουργός αυτής της κατάστασης. Τα κόμματα χρηματοδοτούν τις νεολαίες, στέλνουν πολιτική γραμμή, προωθούν τη στράτευση με κάθε μέσο, εξασφαλίζουν μπράβους κ.λπ. Οι νεολαίες είναι τα φυτώρια των κομμάτων. Ειδάλλως θα ήταν απορίας άξιο να γίνεται η Νομική Αθηνών πεδίο μάχης, ενώ σε κάθε κάθετο της Ακαδημίας βρίσκεται από μία ντουζίνα αστυνομικών. Α, ξέχασα. Αυτοί φυλάνε τους αναρχικούς.
* Ο Σπύρος Ρουσσάκης είναι τριτοετής φοιτητής Νομικής Αθήνας
του Σπύρου Ρουσσάκη*
Σε μία χώρα όπου διαρκώς ψάχνουμε για λύσεις καλό θα ήταν να βρούμε πρώτα το πρόβλημα. Το πρόβλημα που έχει οδηγήσει την Ελλάδα και, κυριότερα, τους Έλληνες στην απόλυτη εξαθλίωση. Είναι αλήθεια πως την παρούσα περίοδο το χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται σε μεγάλη ύφεση, κάτι το οποίο έχει επηρεάσει αρνητικά την οικονομία σε διεθνές επίπεδο.
Όσο μελάνι, όμως, κι αν έχει χυθεί για το θέμα «κρίση», όλοι θα συμφωνήσουν πως είναι στη φύση ενός οικονομικού συστήματος να περνάει φάσεις ακμής και φάσεις παρακμής. Κατά τη φυσική ροή των πραγμάτων το σύστημα, μάλλον, θα ορθοποδήσει.
Η κατάσταση επιδεινώνεται, όμως, για τη χώρα από την τρομακτικά κακή διακυβέρνηση της Ελλάδας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι παρουσιάζει αρνητικό προϋπολογισμό επί 25 περίπου συναπτά έτη. Γιατί όμως; Ποιος είναι ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που μας κυβερνούν κάνει τόσο κακά τη δουλειά της και μάλιστα για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Και εδώ ερχόμαστε στο αιτούμενο: την παιδεία. Δεν θα μιλήσω για την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια παιδεία. Θα μιλήσω ως φοιτητής.
Ο αντίκτυπος της παιδείας στην κοινωνία δεν φαίνεται άμεσα, αλλά μακροπρόθεσμα από τη δράση κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Με απλά λόγια ο καθένας κάνει αυτό που έχει μάθει. Και εδώ καθίσταται σαφές πως δεν ταιριάζει, τουλάχιστον στις δικές μας κυβερνήσεις, το ρητό «η εξουσία διαφθείρει», γιατί πολύ απλά είναι αδύνατον να διαφθείρεις κάποιον που είναι ήδη διεφθαρμένος.
Και το βασικό μέσο διαφθοράς της νεολαίας και ανακύκλωσης του πολιτικού συστήματος είναι οι κομματικές νεολαίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (γιατί για κυβερνώντες θα μιλήσουμε) που λειτουργούν εντός των πανεπιστημίων. Πρόκειται για ενώσεις καθαρά μη ιδεολογικού χαρακτήρα, χωρίς καμία ανταλλαγή πολιτικών απόψεων. Η πολιτική τους δράση περιορίζεται στη διανομή φυλλαδίων με θέσεις ταυτόσημες με αυτές των αντίστοιχων κομμάτων. Τα στελέχη τους επιδίδονται σε κοινωνικές σχέσεις με στόχο τη συλλογή ψήφων και τη στελέχωση των νεολαιών.
Προς τον σκοπό αυτόν δίνουν σημειώσεις, οργανώνουν ταξίδια στη Μύκονο και την Αράχοβα, κάνουν πάρτι στα μπουζούκια. Το μόνο που δεν κάνουν είναι να διατυπώνουν αυτοτελείς θέσεις και να προωθούν τα φοιτητικά συμφέροντα. Πάμε, όμως, στα χειρότερα.
Τα στελέχη των νεολαιών αυτών επιτελούν και έργο κατασκόπου. Γνωρίζουν έναν προς έναν τους φοιτητές του πανεπιστημίου τους και ξέρουν τι ψηφίζουν και ποια είναι η δράση τους. Όσο για τις πανεπιστημιακές συνελεύσεις, η κατάσταση πιάνει πάτο. Υβριστικά συνθήματα γηπέδου, τύμπανα εντός της αίθουσας, νοθεία κατά την καταμέτρηση και, πάνω από όλα, βία. Βία, βία και πάλι βία. Κάγκελα, λοστοί, πυροσβεστήρες, κλειδιά, κράνη, μπράβοι που σέρνουν κορίτσια από τα μαλλιά και φυσικά κανένας σεβασμός για τις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου που με τόσο πάθος τα ίδια στελέχη υπερασπίζονται όταν οι «κουκουλοφόροι» τις καταστρέφουν.
Πρέπει, επιτέλους, να αφήσουμε λίγο το θέμα των κουκουλοφόρων - αναρχικών - τρομοκρατών - δολοφόνων. Πολύ απλά δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Αν, πράγματι, αυτοί οι άνθρωποι ευθύνονται για όσα τους επιρρίπτουν, τότε υπέχουν ποινική ευθύνη και πρέπει να συλληφθούν, όπως θα συλληφθεί και ένας κλέφτης, ένας πλαστογράφος ή ένας εξαπατήσας. Το ζήτημα λήγει εδώ και δεν χωρεί άλλη συζήτηση.
Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει καμία νομοθετική διάταξη που να προβλέπει για αυτά τα απαίδευτα και βάρβαρα άτομα που στελεχώνουν τις νεολαίες και αμαυρώνουν τον χώρο του πανεπιστημίου. Εκεί πρέπει να ρίξουμε το βάρος για έναν τουλάχιστον λόγο: τα ίδια αυτά άτομα θα επιζητήσουν και θα πάρουν την εξουσία της χώρας και θα συνεχίσουν με το ίδιο σθένος το έργο των προκατόχων τους.
Τα άτομα αυτά, όταν μπουν στους μηχανισμούς του κόμματος, θα έχουν ήδη τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Έλληνα πολιτικού: θα γνωρίζουν πώς να υποκρίνονται, να κλέβουν, να νοθεύουν, να κάνουν αντιπολίτευση χωρίς περιεχόμενο, να χρησιμοποιούν με μεγάλη άνεση τον ξύλινο λόγο και, φυσικά, δεν θα έχουν κανένα όραμα για την πρόοδο του τόπου παρά μόνο για τη δική τους πρόοδο και μάλιστα με κάθε μέσο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν σπουδάζουν νομική, οικονομικά ή φιλοσοφία. Σπουδάζουν «ελληνική πολιτική».
Αν θεωρήσουμε την πολιτική ως ένα προϊόν μίας αγοράς, θα δούμε πως αυτό που προσφέρει δεν είναι συμμετοχή στα κοινά και κοινωνική προσφορά, αλλά προσωπική καταξίωση. Τα άτομα, λοιπόν, που θα «αγοράσουν» πολιτική δεν θα είναι άνθρωποι με ήθος και διάθεση να προσφέρουν. Η ζήτηση του προϊόντος πολιτική θα προέρχεται από άτομα ανήθικα, ανίκανα και πολιτικά απολίτιστα. Αυτά τα άτομα «παράγονται» μέσα στο πανεπιστήμιο.
Πού είναι, όμως, η κυβέρνηση για να αποτρέψει αυτή την εξαθλίωση; Μα είναι ήδη εκεί. Είναι ο ηθικός αυτουργός αυτής της κατάστασης. Τα κόμματα χρηματοδοτούν τις νεολαίες, στέλνουν πολιτική γραμμή, προωθούν τη στράτευση με κάθε μέσο, εξασφαλίζουν μπράβους κ.λπ. Οι νεολαίες είναι τα φυτώρια των κομμάτων. Ειδάλλως θα ήταν απορίας άξιο να γίνεται η Νομική Αθηνών πεδίο μάχης, ενώ σε κάθε κάθετο της Ακαδημίας βρίσκεται από μία ντουζίνα αστυνομικών. Α, ξέχασα. Αυτοί φυλάνε τους αναρχικούς.
* Ο Σπύρος Ρουσσάκης είναι τριτοετής φοιτητής Νομικής Αθήνας
Saturday, July 03, 2010
ΕΠΟΧΗ - 4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010 - Κεντρικός τίτλος: «Ένα κύμα να τους παρασύρει». Γενική απεργία την Πέμπτη.
Στην «Εποχή» της Κυριακής
Κεντρικός τίτλος: «Ένα κύμα να τους παρασύρει». Γενική απεργία την Πέμπτη.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Α. Π. Θάνος: «Όνειρο θερινής νυκτός...η αποδοχή της κοινωνίας. Η οργή συσσωρεύεται”.
«Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ποντάρει στο φόβο». Μιλά στον Π. Λάμπρου ο Σπ. Κότσιας, από το ρεύμα της κοινωνικής αριστεράς του ΠΑΣΟΚ.
«Νέος Αγωνιστής»: Η περιοδική έκδοση του ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει τα κυβερνητικά μέτρα.
«Περικοπές χωρίς τέλος στο Ασφαλιστικό», του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μιχ. Κριτσωτάκη
«Δημοκρατική Αριστερά»: Αγκάθια με το καλημέρα, του Π. Εγγλέζου
«Παραοικονομία και πελατειακό κράτος, οι νέοι εχθροί του έθνους για τη Δημ. Αριστερά”, του Θ. Παρασκευόπουλου
Ανάγκη για τη ριζοσπαστική αριστερά στο Δήμο Θεσσαλονίκης, του Γ. Τοζίδη
Σύνοδος των G20
Κ. Βεργόπουλος: «Οι σοσιαλιστές απέρριψαν κάθε ρύθμιση στη σύνοδο των G20», συνέντευξη του στον Π. Κλαυδιανό
Ναόμι Κλάιν: «Οι G20 δεν έχουν τη νομιμοποίηση να καθορίζουν τις τύχες των λαών».
ΔΙΕΘΝΗ
Ολιβιέ Μπεζανσενό: «Να συνθέσουμε την ενότητα με το ριζοσπαστισμό». Μιλά ο ηγέτης του ΝΑΚ.
Κλάους Ματέκι της Συνομοσπονδίας των Γερμανικών Συνδικάτων DGB: Να απαλλαγούν τα κράτη από την Γερμανία των αγορών.
Ονδούρα: «Ποιος είπε ότι φοβόμαστε;». Ένας χρόνος από το πραξικόπημα στην Ονδούρα.
Μπέλφαστ: «Συνέδριο για την κατάργηση των φυλακών», ανταπόκριση της Ιωάν. Δρόσου
Χριστιανοί Ταλιμπάν: Ένας Γιουγκοσλάβος από το Μόσταρ, μεταξύ ασύλου και εξορίας.
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
«Να μη δώσει ο ήλιος στη σχολή τυφλών της Θεσσαλονίκης”, συζήτηση με τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών Κεντρικής Μακεδονίας με την Ελπίδα Μιχαηλίδου και τον Μίλτο Οικονόμου.
«Δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν», ψηφίστηκε ο Νόμος για τους Ανήλικους Κρατούμενους, του Ηρ. Παπαδόπουλου
«Είναι πολυδάπανα, να καταργηθούν τα σχολεία για ειδικές ανάγκες», της Αγγ. Σαπουνά
Υγεία: «Ιδιωτικοί κολοσσοί υγείας καταλαμβάνουν τη Θεσσαλία», του Χαρ. Λαμπάκη
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
«Επί τριάντα χρόνια ο πολιτισμός ήταν πρωταρχικός για την Αριστερά», συνέντευξη του αγωνιστή της Αριστεράς Στ. Στεφάνου στην Ιωάννα Δρόσου
Δημ. Τζουμάκας: Μουσική στην αυλή των θαυμάτων.
–«Στον κόσμο του παγκόσμιου κυπέλλου», του Θ. Τσαλαπάτη
15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ:
«Δεν είναι οι μετανάστες οι εχθροί μας, εχθροί μας είναι αυτοί που κλέβουν τη ζωή μας»
Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ
Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη
Ένα διαφορετικό Φόρουμ, της Όλγας Μπαλαούρα
Η πορεία των γυναικών, της Σίσυς Βωβού
ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ:
«Ό,τι συμβεί στα πέριξ» της Γωγώς Παυλοπούλου
«Ξούθου και Μενάνδρου γωνία» του Κ. Κρεμμύδα
«Αφρόδιχτα της Αριστερής όχθης» του Γεράσιμου του Αλιέα
«Στα δίκτυα του κόσμου» του Δημήτρη Γκιβίση
Η σελίδα της Θεσσαλονίκης
Στο Εντός Εποχής:
Ενέργεια, σχέσεις παραγωγής και παγκόσμια κοινωνικά κινήματα.
Γράφουν: Βελεγράκης, Παπαδημητρίου, Μάργαρης, Κεφαλάς, Τύμπας, Μπαμπασίκας, Μπολώτα, Σπανούδη, Ψαρρέας.
Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά
Κεντρικός τίτλος: «Ένα κύμα να τους παρασύρει». Γενική απεργία την Πέμπτη.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Α. Π. Θάνος: «Όνειρο θερινής νυκτός...η αποδοχή της κοινωνίας. Η οργή συσσωρεύεται”.
«Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ποντάρει στο φόβο». Μιλά στον Π. Λάμπρου ο Σπ. Κότσιας, από το ρεύμα της κοινωνικής αριστεράς του ΠΑΣΟΚ.
«Νέος Αγωνιστής»: Η περιοδική έκδοση του ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει τα κυβερνητικά μέτρα.
«Περικοπές χωρίς τέλος στο Ασφαλιστικό», του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μιχ. Κριτσωτάκη
«Δημοκρατική Αριστερά»: Αγκάθια με το καλημέρα, του Π. Εγγλέζου
«Παραοικονομία και πελατειακό κράτος, οι νέοι εχθροί του έθνους για τη Δημ. Αριστερά”, του Θ. Παρασκευόπουλου
Ανάγκη για τη ριζοσπαστική αριστερά στο Δήμο Θεσσαλονίκης, του Γ. Τοζίδη
Σύνοδος των G20
Κ. Βεργόπουλος: «Οι σοσιαλιστές απέρριψαν κάθε ρύθμιση στη σύνοδο των G20», συνέντευξη του στον Π. Κλαυδιανό
Ναόμι Κλάιν: «Οι G20 δεν έχουν τη νομιμοποίηση να καθορίζουν τις τύχες των λαών».
ΔΙΕΘΝΗ
Ολιβιέ Μπεζανσενό: «Να συνθέσουμε την ενότητα με το ριζοσπαστισμό». Μιλά ο ηγέτης του ΝΑΚ.
Κλάους Ματέκι της Συνομοσπονδίας των Γερμανικών Συνδικάτων DGB: Να απαλλαγούν τα κράτη από την Γερμανία των αγορών.
Ονδούρα: «Ποιος είπε ότι φοβόμαστε;». Ένας χρόνος από το πραξικόπημα στην Ονδούρα.
Μπέλφαστ: «Συνέδριο για την κατάργηση των φυλακών», ανταπόκριση της Ιωάν. Δρόσου
Χριστιανοί Ταλιμπάν: Ένας Γιουγκοσλάβος από το Μόσταρ, μεταξύ ασύλου και εξορίας.
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
«Να μη δώσει ο ήλιος στη σχολή τυφλών της Θεσσαλονίκης”, συζήτηση με τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών Κεντρικής Μακεδονίας με την Ελπίδα Μιχαηλίδου και τον Μίλτο Οικονόμου.
«Δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν», ψηφίστηκε ο Νόμος για τους Ανήλικους Κρατούμενους, του Ηρ. Παπαδόπουλου
«Είναι πολυδάπανα, να καταργηθούν τα σχολεία για ειδικές ανάγκες», της Αγγ. Σαπουνά
Υγεία: «Ιδιωτικοί κολοσσοί υγείας καταλαμβάνουν τη Θεσσαλία», του Χαρ. Λαμπάκη
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
«Επί τριάντα χρόνια ο πολιτισμός ήταν πρωταρχικός για την Αριστερά», συνέντευξη του αγωνιστή της Αριστεράς Στ. Στεφάνου στην Ιωάννα Δρόσου
Δημ. Τζουμάκας: Μουσική στην αυλή των θαυμάτων.
–«Στον κόσμο του παγκόσμιου κυπέλλου», του Θ. Τσαλαπάτη
15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ:
«Δεν είναι οι μετανάστες οι εχθροί μας, εχθροί μας είναι αυτοί που κλέβουν τη ζωή μας»
Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ
Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη
Ένα διαφορετικό Φόρουμ, της Όλγας Μπαλαούρα
Η πορεία των γυναικών, της Σίσυς Βωβού
ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ:
«Ό,τι συμβεί στα πέριξ» της Γωγώς Παυλοπούλου
«Ξούθου και Μενάνδρου γωνία» του Κ. Κρεμμύδα
«Αφρόδιχτα της Αριστερής όχθης» του Γεράσιμου του Αλιέα
«Στα δίκτυα του κόσμου» του Δημήτρη Γκιβίση
Η σελίδα της Θεσσαλονίκης
Στο Εντός Εποχής:
Ενέργεια, σχέσεις παραγωγής και παγκόσμια κοινωνικά κινήματα.
Γράφουν: Βελεγράκης, Παπαδημητρίου, Μάργαρης, Κεφαλάς, Τύμπας, Μπαμπασίκας, Μπολώτα, Σπανούδη, Ψαρρέας.
Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά
Subscribe to:
Posts (Atom)
Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ) του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...
-
Η ΜακΝτοναλντοποίηση της Κοινωνίας του Θανάση Τσακίρη Μακντοναλντοποίηση είναι η διαδικασία με βάση την οποία οι αρχές των εστιατορίων... -
Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Άλφρεντ Σουτς ξεκινά με βάση το έργο του Βέμπερ για τους «ιδεότυπους» και το επεκτείνει αναθεωρώντας ορ...