ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ 30" ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
17 Ιουνίου 2008
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
Να πεθαίνεις στα 30 (Mourir `a 30 ans)
του Romain Goupil, (Γαλλία, 1982, ασπρόμαυρη και έγχρωμη, 97΄)
Τρίτη, 24 Ιουνίου 2008 στις 9.00 και 11.00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)

Ο Romain Goupil, σαν να γεννήθηκε με μια κάμερα στο χέρι, απεικονίζει στο φακό του και στη μεγάλη οθόνη μια ολόκληρη δεκαετία –και βάλε- που συγκλόνισε το Παρίσι, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Ο σκηνοθέτης είναι στο επίκεντρο της παρακάτω φωτογραφίας από τις διαδηλώσεις του Μάη του ’68.

Η ταινία, που ανήκει στο είδος του ντοκιμαντέρ αναφέρεται κυρίως στην περίπτωση του μαχητή τροτσκιστή μαθητή Μισέλ Ρεκανατί, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1978, δέκα χρόνια μετά την εξέγερση του γαλλικού Μάη των φοιτητών και εργατών το 1968.

Όμως, η ταινία δεν είναι καταθλιπτική, όπως θα μπορούσε να είναι ένα συνηθισμένο ντοκιμαντέρ που θα αναφερόταν στο βίο και την πολιτεία ενός «περιθωριακού» αριστεριστή, που ήθελε ντε και καλά να «σώσει τον κόσμο»
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.



Ο σκηνοθέτης, όπως και οι εφηβικοί του φίλοι στο Λύκειο και ο Μισέλ Ρεκανατί, ήταν μέλη των Επιτροπών Δράσης Μαθητών Λυκείων (CAL) που είχαν αναφορά στο τεταρτοδιεθνίστικο τροτσκιστικό ρεύμα της αριστεράς ως μέλη της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Νεολαίας (JCR).

Το 1968 οι CAL έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στη συσπείρωση και δράση των μαθητών Λυκείων του Παρισιού και των μεγάλων γαλλικών πόλεων, σε αντιπαράθεση με την πασιφιστική και συμβιβαστική στάση των αντίστοιχων μαθητικών οργανώσεων του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που αρχικά καταδίκασε την εξέγερση του Μάη για να προσχωρήσει σε αυτή προς το τέλος όταν ήδη δεκάδες εκατομμύρια εργατών, φοιτητών και μαθητών ήταν καθημερινά στους δρόμους και είχαν καταλάβει τις σχολές και τα εργοστάσια.



Η ταινία μας δείχνει τη δράση της παρέας του Goupil που πρώτα οργανωθήκαν στην νεολαία του ΓΚΚ για να αποχωρήσουν μόλις κατάλαβαν ότι το κόμμα αυτό δεν είχε διάθεση να ξεφύγει από τη λογική του φρουρίου. Επρόκειτο για ένα μεγάλο μαζικό αριστερό πολιτικό κόμμα, που παρέμενε αλώβητο και αναφορά στις επαναστάσεις του παρελθόντος, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν μέρος ενός παρωχημένου και στάσιμου πολιτικού συστήματος που προσπαθούσε να παίξει το ρόλο πυροσβέστη όσων κοινωνικών κινημάτων δεν έλεγχε και τα οποία του αμφισβητούσαν την πρωτοκαθεδρία στην ευρύτερη αριστερά.



Η ταινία εξιστορεί με χιούμορ όλες αυτές τις περιπέτειες των άγουρων αλλά τετραπέρατων επαναστατών νέων της παρέας του Goupil, ορισμένες ερωτικο-αισθηματικές στιγμές, τα πάθη τους και τις αγωνίες τους.



Από την άλλη πλευρά μας δείχνει την περίπτωση του Μισέλ Ρεκανατί, ο οποίος, λόγω της ευφάνταστης δράσης του και της πολιτικής αποφασιστικότητά του, έγινε, μόλις στα 18 του χρόνια, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας (LCR). Από μικρός στα «βάσανα» της κεντρικής αλλά κυρίως της κινηματικής πολιτικής, ο Μισέλ Ρεκανατί, μαθαίνει, κάποια , ότι αυτός που νόμιζε για πατέρα του δεν ήταν ο πραγματικός και σύμφωνα με ορισμένες ψυχαναλυτικές ερμηνείες (που καταγράφονται ήδη στην ταινία), αντικαθιστά τον χαμένο πατέρα του με την κομματική και κινηματική δράση για να καλύψει το κενό της απουσίας του. [Bλ. Alison Smith (2005)
French Cinema in the 1970s: The Echoes of May. Manchester, UK: Manchester University Press.)

Επρόκειτο, λοιπόν, για έναν εσωστρεφή χαρακτήρα που χώνεται βαθιά στις πολιτικές δραστηριότητες για να ισοσταθμίσει τις την αδυναμία του να εδραιώσει προσωπικές σχέσεις; Ο Goupil αντιστρέφει, τρόπον τινά, τη διάσημη θεωρία του συντηρητικού Ραϋμόν Αρόν [Raymond Aron (1968) «La Revolution introuvable», Paris: Fayard] που τόνιζε τον «πατροκτόνο» χαρακτήρα των γεγονότων του Μάη, και είναι σαν να μας λέει ότι ήταν η «απουσία» του πατέρα-καθοδηγητή «που παρακινούσε στην εξέγερση». Το «δόγμα», έτσι, κατέλαβε τη θέση του «απόντος πατέρα» και η αποτυχία της εξέγερσης και το πέρασμα στην παρανομία τον οδήγησε να σκεφτεί και να κάνει πράξη την αυτοκτονία έχοντας χάσει την ικανότητά του να ζει και να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος στην υπάρχουσα κοινωνία την οποία σκόπευε να ανατρέψει.



Μολονότι, ο σκηνοθέτης βλέπει ακόμη θετικά την εξέγερση του Μάη και τη χρωματίζει με φωτεινά χρώματα, γίνεται σαφές ότι η εξέγερση είναι πια βαθιά θαμμένη στο υποσυνείδητο του επαναστάτη. Γι’ αυτό, τον πρώτο και κύριο λόγο στις συνεντεύξεις στην ταινία τον έχει ο Henry Weber, τότε σύντροφος του Recanati στην ηγεσία της JCR, ο οποίος ήδη είχε προσχωρήσει στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Mitterrand που είχε ήδη βρεθεί στην κυβερνητική εξουσία όταν γυριζόταν η ταινία. Σήμερα ο H. Weber μιλά στα παιδιά του για την Αριστερά και κάνει πλούσιο γάμο με πρώτο προσκεκλημένο τον Goupil (ο οποίος ήταν ο μόνος που, στη φωτογραφία που κοσμούσε τις κοσμικές στήλες του Τύπου, σήκωσε τη γροθιά του ως σύμβολο του θαμμένου παρελθόντος) .


Θανάσης Τσακίρης
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com