Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 5 Οκτωβρίου-Κείμενα των: Τόνιας Κατερίνη, Στρατή Μπουρνάζου, Σοφίας Βιδάλη, Τσουν Μινγκ Τανγκ , Γιάννη Δραγασάκη, Νίκου Σαραντάκου, Ανι Τζουλια Γουιμαν και Αποστόλη Φωτιάδη

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 5 Οκτωβρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata 

Κείμενα των: Τόνιας Κατερίνη, Στρατή Μπουρνάζου, Σοφίας Βιδάλη, Τσουν Μινγκ Τανγκ , Γιάννη Δραγασάκη, Νίκου Σαραντάκου, Ανι Τζουλια Γουιμαν και Αποστόλη Φωτιάδη 

 

Ένας πολύ λογικός φόρος… που πρέπει να καταργηθεί. Η Τόνια Κατερίνη, μας εξηγεί γιατί ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας «λογικός» φόρος: «Είναι ένας φόρος αναδιανεμητικός  για μια ακόμη φορά υπέρ των πλουσίων, καθώς με τις νέες κλίμακες η μεγάλη περιουσία φορολογείται έως και 50% χαμηλότερα απ’ ότι με τον προγενέστερο φόρο ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ). Είναι ένας φόρος αναδιανεμητικός υπέρ των πλουσίων, καθώς μάλιστα τα έσοδα από τη φορολόγηση δεν αξιοποιούνται σε κανενός είδους ανάπτυξη των δημόσιων αγαθών (υγεία, παιδεία, ασφαλιστικό σύστημα κλπ.), τα οποία βρίσκονται στο κόκκινο με όρους βιωσιμότητας  και επάρκειας σε σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας. […] Η υπερφορολόγηση δημιουργεί την εφιαλτική «εγγύηση» αναπαραγωγής του συστήματος, υποθηκεύοντας το μέλλον και την πραγματική ζωή του μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Χτίζουν πάνω στον φόβο και την ανασφάλεια, επιδιώκουν να νομιμοποιηθούν μέσα από την ενοχή. Θα τους αφήσουμε;»

Όποιος κερδίζει στα χαρτιά… Ο Στρατής Μπουρνάζος σχολιάζει την κίνηση Σαμαρά να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης: «Η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει εντελώς το πολιτικό κεφάλαιο το οποίο διέθετε τον Ιούνιο του 2012, όταν εξελέγη με τις σημαίες της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και τον «αέρα» της τρικομματικής συνεννόησης «για το καλό του τόπου». Το έχει εξαντλήσει, και γι’ αυτό ζούμε όσα ζούμε το τελευταίο διάστημα: το ρεσιτάλ του Άδωνη που καταρρίπτει και τα δικά του ρεκόρ· τις παλινωδίες για τον ΕΝΦΙΑ· τους νεοδημοκράτες βουλευτές που ζητάνε να φύγει ο Σαμαράς· την Α. Μ. Ντόρα Μπακογιάννη η οποία έσπασε την αυτοκρατορική της σιωπή και κατεβαίνοντας για λίγο από το απόκοσμο φιλελεύθερο βάθρο της μίλησε για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης· βουλευτές και μεγιστάνες να δίνουν διαπιστευτήρια στους χρυσούς γάμους του Τέως· την κυβέρνηση να απαγορεύει τη μετάδοση της ομιλίας Τσίπρα στη ΔΕΘ (και μετά να χαρακτηρίζει «ανίκανους» τους παραιτηθέντες Α. Μακρυδημήτρη και Ρ. Μορώνη, που η ίδια είχε διορίσει)· το πρωθυπουργικό γραφείο να ξιφουλκεί εναντίον γελοιογραφιών («Πόσο την έχεις, νεαρέ;», του Solup στο Ποντίκι) κλπ. κλπ.»

Να μη χρειαστεί να γυρίσουμε στον Μπεκαρία. Η Σοφία Βιδάλη μιλάει για την ανάγκη έναρξης διαλόγου για την μεταρρύθμιση του ποινικοκατασταλτικού συστήματος της χώρας: «Μια εναλλακτική πολιτική για το ποινικοκατασταλτικό σύστημα, η οποία θα εκφράζει την ιδεολογία και τις θέσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, χρειάζεται να υπερβεί τέτοιες προσεγγίσεις και να εγκύψει σε ιδέες και έρευνες που ενέπνευσαν εναλλακτικές πολιτικές, εμπλούτισαν και ανέπτυξαν την εγκληματολογική και ποινική θεωρία. Είναι αναγκαίος λοιπόν, όσο ποτέ, ένας διάλογος για την πολιτική οικονομία του εγκλήματος και του ποινικοκατασταλτικού συστήματος· ένας διάλογος που να ηγεμονεύσει στην κοινωνία και στους ειδικούς, ως αντιπρόταση στη νεοφιλελεύθερη-διαχειριστική αντίληψη για το έγκλημα. Η σύνδεση του ποινικοκατασταλτικού συστήματος με τα πραγματικά προβλήματα της παρανομίας και της κοινωνίας, η ανάλυση των σχέσεων εξουσίας ως κεντρικού προβλήματος, η επανατοποθέτηση σε θεμελιώδη ερωτήματα, όπως τι είναι έγκλημα, τι εγκληματίας, τι ποινή, πώς «κατασκευάζεται» κοινωνικά το ποινικό φαινόμενο σήμερα, ποια πρέπει είναι η απάντηση στο έγκλημα κλπ. αποτελούν βασικά εργαλεία αυτής της οπτικής.

Occupy Central: το Χονγκ Κονγκ ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Ο γεννημένος στο Χονγκ Κονγκ Τσουν Μινγκ Τανγκ, αντικρούει τις αναλύσεις των διεθνών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με τα αίτια του κινήματος των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ: «Αλλά ανεξάρτητα από το τι θέλει το BBC να πιστέψει ο κόσμος, το Occupy Central δεν είναι τόσο ένας αγώνας για τη δημοκρατία όσο μια πάλη για κοινωνική δικαιοσύνη. […] Όπως επισημαίνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της πόλης του Χονγκ Κονγκ, Τόμπυ Κάρολ (Toby Carroll), ένας στους πέντε κάτοικους του ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ τα επίπεδα ανισότητας έχουν  φτάσει να είναι  μεταξύ των υψηλότερων στον κόσμο. Οι μισθοί δεν αυξάνονται σύμφωνα με τον πληθωρισμό – πράγμα που σημαίνει  ότι  στην πραγματικότητα έχουν μειωθεί. Ο κατώτατος μισθός --ο οποίος εισήχθη μόλις το 2010--  έχει οριστεί στα 28 δολάρια Χονγκ Κονγκ την ώρα (3,60 αμερικανικά δολάρια):  λιγότερο από το μισό σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν υπάρχουν δικαιώματα συλλογικών διαπραγματεύσεων, επιδόματα ανεργίας και συντάξεις. Η μέση εργάσιμη εβδομάδα είναι 49 ώρες -- αυτό σε περίπτωση που θεωρείτε βάρβαρο το σαραντάωρο.» (μετάφραση:  Γιάννης Χατζηδημητράκης)

Συγκροτώντας έναν νέο χώρο για τις αριστερές πολιτικές στην Ευρώπη. Η εισήγηση του Γιάννη Δραγασάκη στο διεθνές συνέδριο με θέμα «Η Λατινική Αμερική εναντίον της συντηρητικής αντεπίθεσης». «Μια δεύτερη διαπίστωση είναι ότι σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής οι λαοί αντέδρασαν στα σκληρά προγράμματα λιτότητας, αναδεικνύοντας στην κυβερνητική εξουσία αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι σήμερα στη Νότια Ευρώπη ζούμε την αρχή μιας ανάλογης διαδικασίας; Ασφαλώς και πρέπει να προφυλαχθούμε από μηχανιστικές συγκρίσεις. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι μια προοδευτική αλλαγή στη Νότια Ευρώπη θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα δεύτερο ανάχωμα στον νεοφιλελευθερισμό και ως εργαστήρι για τη διαμόρφωση εναλλακτικών πολιτικών. Και αυτό όχι μόνο κάνει αναγκαία αλλά δίνει συγκεκριμένο περιεχόμενο στη συνεργασία ανάμεσα σε κοινωνικά κινήματα και τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις των δύο αυτών περιοχών.»

Ψήφος μη εμπιστοσύνης. Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία», αναλύει την λέξη εμπιστοσύνη και σχολιάζει με αφορμή την διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης: «Με βάση το άρθρο 84 του Συντάγματος, η κυβέρνηση οφείλει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, την οποία υποχρεούται να ζητήσει μόνο μετά την ορκωμοσία κάθε νέου πρωθυπουργού, ενώ μπορεί να τη ζητεί και οποτεδήποτε άλλοτε. Ζητώντας αυτόβουλα ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση θέλει να αποδείξει ότι απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής, αλλά στην πραγματικότητα δείχνει ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στους βουλευτές που συγκροτούν την κυβερνητική πλειοψηφία της και επιχειρεί να τους συσπειρώσει -- οπότε θα ήταν ακριβέστερο να μιλάμε για ψήφο μη εμπιστοσύνης, ενώ είναι επίσης σαφές ότι ακόμα κι αν, όπως όλα δείχνουν, επιβεβαιώσει ότι διαθέτει την εμπιστοσύνη αυτής της απονομιμοποιημένης και αναντίστοιχης με το λαϊκό αίσθημα Βουλής, η κυβέρνηση ολοφάνερα δεν έχει την εμπιστοσύνη του λαού. Αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να φανεί άξια της εμπιστοσύνης που της έδειξε και θα της δείξει ο λαός. Γιατί η εμπιστοσύνη κερδίζεται με κόπο, αλλά χάνεται εύκολα.»

Τι είδους πόλη είναι αυτή που απαγορεύει βιβλία; Η Ανι Τζούλια Γουίμαν μιλάει για τις διάχυτες και έμμεσες μορφές που παίρνει η λογοκρισία και η απαγόρευση βιβλίων στον 21ο αιώνα: «Το Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Χάιλαντ Παρκ, καθώς και τα άλλα αμερικανικά θεσμικά όργανα που εξακολουθούν να λογοκρίνουν βιβλία, καταπιάνονται με μια σειρά από πολύ παλιά και ίσως αναπάντητα ερωτήματα: Τι είναι, τέλος πάντων, τέχνη; Πρέπει να είναι ωφέλιμη για μας; Αποδεχόμαστε τα ηθικά ελαττώματα ενός χαρακτήρα, αν απλώς διαβάζουμε γι’ αυτά; Πρέπει πάντα να βιώνουμε οτιδήποτε βάζει ένας συγγραφέας σε ένα βιβλίο, ή μπορούμε να παραλείψουμε τα πράγματα που μας ενοχλούν ή με τα οποία διαφωνούμε; Στη μία πλευρά της πολιτισμικής διαμάχης, την πλευρά των υποστηρικτών των βιβλίων, οι απαντήσεις μας παρατάσσονται εναντίον των ηθικολογικών μηνύματων, της εργαλειοποίησης, των κάθε είδους αφαιρέσεων. Θεωρούμε ότι ενώ η τέχνη είναι τόσο ισχυρή που μπορεί να αλλάξει τις ζωές κάποιων, είναι επίσης τόσο εύθραυστη και πολύτιμη που χρειάζεται επειγόντως την προστασία μας. Αλλά υπάρχουν και άλλες απαντήσεις σε αυτά τα παλιά ερωτήματα -- νέες προοπτικές που μας ανοίγει ο λογοτεχνικός πολιτισμός μας» Προλογίζει ο Στρ. Μπουλακάκης.

Ο νέος Επίτροπος μαζεύει όλο το χαρτί. Γράφει ο Αποστόλης Φωτιάδης  σχετικά με την ανάληψη της θέσης του Επιτρόπου για θέματα Μετανάστευσης από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο: «Εάν η Μάλμστρομ πήρε τη θέση της Επιτρόπου με την έξωθεν καλή μαρτυρία της ευαίσθητης πολιτικού σχετικά με τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών για να καταλήξει προνομιακός συνομιλητής του βιομηχανικού συμπλέγματος ασφάλειας (security-industrial complex) και αρωγός της στρατιωτικοποίησης των εξωτερικών ευρωπαϊκών συνόρων, τι θα μπορούσε άραγε να περιμένει κανείς από τον Αβραμόπουλο, που έρχεται στη θέση αυτή από το πόστο του υπουργού Άμυνας;  Πολύ συγκεκριμένα πράγματα, όπως φαίνεται από πρόσφατο δείγμα γραφής του ιδίου. Την πρώτη μέρα του περασμένου Ιουλίου μίλησε ενώπιον πρεσβευτών και πρεσβευτικών ακολούθων σε θέματα άμυνας για τα αποτελέσματα της Ελληνικής Προεδρίας στα ζητήματα άμυνας και ασφαλείας (goo.gl/5GFxzv). Εκεί, φαίνεται να κατανοεί και να αποδέχεται το σύνολο της ορολογίας και των επιχειρημάτων που περιλαμβάνει η ατζέντα του βιομηχανικού συμπλέγματος ασφαλείας. Τα επόμενα πέντε χρόνια αυτά αποβλέπουν σε δισεκατομμύρια ευρωπαϊκών κονδυλίων για τη δημιουργία μιας αγοράς βιομετρικών, μη επανδρωμένων εναέριων και επίγειων μέσων επιτήρησης και πολλών άλλων προηγμένων τεχνολογικά προϊόντων ασφάλειας.»