Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 12 Οκτωβρίου
Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata
Κείμενα των: Δημοσθενη Παπαδατου-Αναγνωστοπουλου, Δημήτρη Χριστόπουλου, Σίας Αναγνωστοπούλου, Historythree, Γιώργου Νικολαΐδη, Στρατή Μπουρνάζου, Τίλο Σμιτ, συνέντευξη της Κάισα Έκις Έκμαν
Αντιπροσωπεία περιορισμένης αντιπροσωπευτικότητας. Ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος σχολιάζει με αφορμή τη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης: «Καθόλου σοφότερους, λοιπόν, δεν μας έκανε το τριήμερο στη Βουλή. Επιβεβαίωσε, ωστόσο, κάτι που ήδη ξέραμε: την τεράστια απόσταση που έχει η «εθνική αντιπροσωπεία», στη σημερινή της σύνθεση, από την πραγματικότητα. Την απόστασή της, τόσο από τις καθημερινές αγωνίες εκατομμυρίων ανθρώπων, που δεν μπορούν να πανηγυρίσουν την αύξηση των εξαγωγών και το πλεόνασμα, όσο όμως και απ’ όσα σοβαρά συζητιούνται σήμερα στην Ευρώπη: […] Αυτή ακριβώς η καταθλιπτική απόσταση κάνει επιτακτικές τις πρόωρες εκλογές -- και μένω σε δύο μόνο από τα πιο χαρακτηριστικά «τεκμήρια» του τριημέρου: από τη μια ο Μ. Βορίδης να «λυπάται» για όσους «δεν καταλαβαίνουν» τι πέτυχε ως τώρα η κυβέρνηση, από την άλλη το ΠΑΣΟΚ να μέμφεται τη Ν.Δ. για το πόσο καθυστερημένα υποστήριξε εκείνη τα μνημόνια...»
Ψήφος εμπιστοσύνης: Βουλγάρικα μαθήματα και παθήματα. Με την ίδια αφορμή, ο Δημήτρης Χριστόπουλος συγκρίνει την ελληνική πολιτική σκηνή με αυτήν της Βουλγαρίας: «Ο συνειρμός μου δημιουργείται με αφορμή τη συζήτηση στην ελληνική Βουλή σχετικά με την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Μέσα από τις συζητήσεις, αναδεικνύεται πως ουσιαστικά το ερώτημα δεν αφορά το αν η κυβέρνηση μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών: είναι βέβαιο πως την έχει χάσει -- και το ξέρει. Η στρατηγική της είναι να μην κερδίσει την εμπιστοσύνη η αντιπολίτευση. […] Στη Βουλγαρία το μείζον έλλειμμα εμπιστοσύνης στους θεσμούς οδηγεί στην βαθμιαία απαξίωση της πολιτικής, την άνοδο του ακροδεξιού εθνικισμού, στην ξενιτειά ως μόνη λύση για μορφωμένους και μη -- όλα αυτά με τα οποία έχουμε εξοικειωθεί, τα τελευταία χρόνια, και στην Ελλάδα. «Είμαστε σε καλό δρόμο» στη διαδρομή προς Βουλγαρία λοιπόν; Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε ρότα!»
Το ελληνικό δίδαγμα: Μην τα παρατάτε! Συνέντευξη της Σουηδέζας δημοσιογράφου Κάισα Έκις Έκμαν στα Ενθέματα, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της Κλεμμένη άνοιξη, καταγραφή των εμπειριών της από την Ελλάδα της κρίσης: «Πριν έρθω στην Ελλάδα, θεωρούσα ότι πρόκειται για μια καθαρά καπιταλιστική κρίση η οποία δεν είχε να κάνει ειδικά με την Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα. Αυτή η αντίληψή μου έχει αλλάξει κάπως. Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας επηρεάζει τα πάντα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Όταν έγραφα το βιβλίο, όλοι στην Αθήνα μου έλεγαν ότι αν δεν μελετούσα την ιστορία δε θα αντιλαμβανόμουν το μέγεθος της παθογένειας του πολιτικού συστήματος. Ήταν αλήθεια – γι’ αυτό αισθάνθηκα ότι όφειλα να συμπεριλάβω και ένα κεφάλαιο ιστορικής αναδρομής στο βιβλίο. […] Η ιστορία της Ελλάδας --ως χώρας γενέτειρας της δημοκρατίας στην Ευρώπη, και ταυτόχρονα μιας χώρας υπό κατοχή-- πλάθει, νομίζω, μια παράδοξη αυτοειοκόνα: θεωρείτε ότι είστε οι καλύτεροι και οι χειρότεροι ταυτόχρονα. Δίνει επίσης το έναυσμα για να εκτυλιχθούν ένα πλήθος θεωρίες συνωμοσίας και, ακόμα χειρότερα, στον ρατσισμό. (Συνέντευξη Στρατής Μπουρνάζος, μετάφραση Γιάννης Χατζηδημητράκης).
KΟΜΠΑΝΙ, ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
2 κείμενα για τον ηρωικό αγώνα των Κούρδων της Συρίας
1. Το παρελθόν χειραφετεί το μέλλον. Γράφει η Σια Αναγνωστοπουλου: «Η βαρβαρότητα των τζιχαντιστών και τα κενά κρατικής εξουσίας που δημιουργεί αποτελούν τον παραμορφωτικό καθρέφτη της πολιτικής που άσκησαν οι ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες στην περιοχή, μαζί με την άβουλη και ανύπαρκτη Ε.Ε. Το Κομπάνι, ωστόσο, δείχνει μια κατεύθυνση λύσης για τη Μέση Ανατολή. […] Η λύση για την ειρήνη μπορεί να είναι η «ομοσπονδιακή» συγκρότηση των ήδη υπαρχόντων κρατών: καντόνια με εσωτερική αυτονομία, με δημοκρατική, λαϊκή συγκρότηση εν τόπω, με εκμετάλλευση από τα ίδια των πλούσιων, τοπικών πόρων. Το πείραμα του καθαρού (εθνοτικά ή θρησκευτικά ή δογματικά) κράτους στο όνομα μιας διαχρονικής ιστορικής δικαίωσης οδηγεί σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα, περιθωριοποίηση ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων, στην εκμετάλλευση και, βεβαίως, στον πόλεμο. Το Κομπάνι είναι ακόμα εδώ!
2. Koμπάνι: Τέσσερα διδάγματα για την Aριστερά. Ο Historythree μιλάει για τα πράγματα που πρέπει να διδαχτεί η αριστερά από τον αγώνα των Κούρδων: «Πράγματι, είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των αντιιμπεριαλιστικών σχολίων που υποτιμούν τις εμπειρίες και τη δυναμική των κουρδικών κοινοτήτων, αναμασώντας εν πολλοίς τις επικρίσεις των αρπακτικών διαθέσεων της Υπερδύναμης. Από τη μία πλευρά, κάτι τέτοιο οδηγεί την Αριστερά στη δημιουργία της διπλής καρικατούρας του «αποκρουστικού σεκταρισμού» και του «ισλαμικού φονταμενταλισμού», με τρόπο που δεν απέχει πολύ από την οπτική του Κάμερον και του Ομπάμα. Από την άλλη, δίνει μικρή σημασία στις φωνές των κουρδικών κοινοτήτων που δέχονται την επίθεση, στις προθέσεις και τις δράσεις τους, από τη στιγμή που δεν αφορούν την αντιμετώπιση του «ιμπεριαλισμού στο σπίτι». […] Ακόμη και η πιο βιαστική ματιά στις συνταγματικού τύπου αλλαγές και τα πολιτικά επιτεύγματα των κουρδικών καντονιών θα έκανε τις περισσότερες δυτικές οργανώσεις να ντρέπονται. […] Όσο πιο γρήγορα η Αριστερά στη Δύση εγκαταλείψει την τάση της να υποτιμά τη γεωπολιτική τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσει να προσφέρει αυθεντική αλληλεγγύη προς τις ομάδες και κοινότητες που την αξίζουν και τη χρειάζονται.»
Πρόνοια και παιδική προστασία: ο φτωχός συγγενής της δημόσιας διοίκησης. Ο Γιώργος Νικολαΐδης πραγματεύεται την ιστορική εξέλιξη και το έλλειμμα πολιτικού διαλόγου στο θέμα της κοινωνικής πρόνοιας και ειδικότερα της παιδικής προστασίας: «Εν τω μεταξύ, μια σημαντική μεταβολή είχε επέλθει στην ελληνική κοινωνία. Το βάθος της αστικοποίησης είχε μεγαλώσει, η ευρύτερη οικογένεια είχε υποχωρήσει υπέρ της πυρηνικής (που ακόμα κι αυτή δεν εμφάνιζε την ίδια σταθερότητα όπως παλιά), η γειτονιά ως πεδίο κοινωνικής συνάρθρωσης ξεθώριασε, οι κοινωνικές σχέσεις χαλάρωσαν και η πρόσληψη του εαυτού έτεινε ολοένα και περισσότερο στον ατομικισμό. Έτσι, τα παραδοσιακά «αμορτισέρ» της κοινωνίας άρχισαν να μην επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών σε προνοιακές φροντίδες, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις φαίνεται ότι δεν το αντιλήφθηκαν, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, αφού δεν έσπευσαν να αναπληρώσουν το κενό με συγκροτημένες και συνεκτικές υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας. Ιδιαίτερα, μάλιστα, στον διοικητικά ενοποιημένο επί πολλά έτη χώρο της «υγείας - πρόνοιας» η απουσία ομάδων πίεσης καθώς και συμφερόντων που να προωθούν συστηματικά τη δεύτερη είχε αποτέλεσμα τον κραυγαλέο παραγκωνισμό της. Όπως σημείωνα χρόνια πριν, αν υπήρχε «δυστυχόμετρο» και μια μεγάλη πολυεθνική ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού να το προωθεί, ίσως δημιουργούνταν και για την πρόνοια χώρος ανάπτυξης, όπως με την περίθαλψη.»
Μεταξύ μας… Μεταξάς. Ο Στρατής Μπουρνάζος σχολιάζει την εκδοτική σειρά της Καθημερινής «ΗΓΕΤΕΣ»: «Το πράγμα όμως δεν σταματάει εδώ. Είναι σαφές ότι όταν είσαι η Καθημερινή το διάβημα έχει και διαπαιδαγωγητικό χαρακτήρα. Δεν είσαι το ληξιαρχείο ούτε το Βιογραφικό Λεξικό όπου καταγράφονται οι πάντες. Και όσο κι αν ο Θ. Βερέμης μιλάει για «αγαθούς», «κακούς» και «μικτούς» ηγέτες, όλοι, μα όλοι, και οι άλλοι εννιά ηγέτες της σειράς είναι όχι απλώς αγαθοί, αλλά πανάγαθοι, αν κρίνουμε από τον διθυραμβικό τόνο: Παραθέτω: Περικλής («ο μέγιστος ηγέτης της δημοκρατίας»), Αριστοτέλης («ο θεμελιωτής της δυτικής σκέψης»), Μέγας Αλέξανδρος («ο μέγας στρατηγικός νους»), Ιουστινιανός («ο εμβληματικός αυτοκράτωρ»), Ρήγας («ο στοχαστής επαναστάτης»), Κολοκοτρώνης («ο αρχιστράτηγος της εθνεγερσίας»), Ιωάννης Καποδίστριας («ένας άγιος της πολιτικής»: επί λέξει, έτσι τον χαρακτηρίζει ο Θ. Βερέμης), Χαρίλαος Τρικούπης («ο μεγάλος εκσυγχρονιστής»), Ελευθέριος Βενιζέλος («ο χαρισματικός οραματιστής»). Και δίπλα τους… ο Μεταξάς! Η ένταξη του Μεταξά στο εθνικό πάνθεον είναι λοιπόν μια σαφέστατα ιδεολογική και πολιτική επιλογή, για την οποία δικαιούμαστε, και επιστημονικά και ιδεολογικά, να έχουμε τη χείριστη γνώμη. »
Η χαμένη επανάσταση. Άρθρο του γερμανού δημοσιογράφου Thilo Schmidt για τα 25 χρόνια από την επανένωση της Γερμανίας: «Τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται, οι ζημίες κοινωνικοποιούνται. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του διυλιστηρίου της Λόυνα. Δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε μίζες εισέπραξαν γερμανοί πολιτικοί. Στη Λόυνα χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους. Μα σήμερα ζουν όλοι τους καλύτερα!, μας λένε. Αλήθεια; Και γιατί μόνο στα πρώην ανατολικά κρατίδια υπάρχει σαφώς μεγαλύτερη ανεργία; Γιατί οι μισθοί είναι εκεί μικρότεροι και οι συντάξεις χαμηλότερες; Κι ακόμη χειρότερα: Γιατί δεν δημιουργήθηκε μια Γερμανία --είτε ως ενιαίο κράτος είτε ως ομοσπονδία-- χτισμένη με τις εμπειρίες και των δύο πρώην Γερμανιών; Με νέο Σύνταγμα για ολόκληρη τη χώρα; Ούτε που γύρισαν να το κοιτάξουν το προσχέδιο συντάγματος που είχε ετοιμάσει η Στρογγυλή Τράπεζα! Μα και τη Δυτική Γερμανία θα την ωφελούσε μια νέα τάξη πραγμάτων. Χάθηκε η ευκαιρία για μια μεταρρύθμιση του ομοσπονδιακού συστήματος. Χάθηκε η ευκαιρία για μια νέα τάξη πραγμάτων στα δυτικά κρατίδια. Επιχειρήσεις στον έλεγχο των εργατών! Στην πρώην Ανατολική Γερμανία θα μπορούσαν να μας δείξουν πώς γίνεται. Αλλά ο λαός απαλλοτριώθηκε.»
