Ενθέματα της Αυγής αύριο Κυριακή 3 Aυγούστου Kείμενα των: Γκρεγκ Πάλαστ, Νίκου Τσαγκαράκη, Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου, Λευτέρη Μαραγκάκη, Σάκη Φραγγεδάκη, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Στρατή Μπουρνάζου, Ελένης Κοσμά, Ιλεάνας Μορώνη, Ντίνας Βαΐου, Αλέξη Μπένου

Το κατάστημα των «Ενθεμάτων», λόγω του ενσκήψαντος θέρους, θα αργήσει καθ’ όλη τη διάρκεια του Αυγούστου.  Θα επανέλθουν τον Σεπτέμβριο. Ευχόμεθα στην εκλεκτή πελατεία μας, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, επαναστάτας (μαρξιστάς και μη), συριζιστάς, ρεφορμιστάς, φίλια τμήματα και λοιπές δημοκρατικές δυνάμερις, καλό παραθερισμό! Εκ της διευθύνσεως

στα Ενθέματα της Αυγής αύριο Κυριακή 3 Aυγούστου

Kείμενα των: Γκρεγκ Πάλαστ, Νίκου Τσαγκαράκη, Φραγκίσκης  Αμπατζοπούλου, Λευτέρη Μαραγκάκη, Σάκη Φραγγεδάκη,  Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Στρατή Μπουρνάζου, Ελένης Κοσμά, Ιλεάνας Μορώνη, Ντίνας Βαΐου, Αλέξη Μπένου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Ο Γύπας. Μασουλώντας το ζωντανό πτώμα της Αργεντινής. Ποιος είναι ο Πολ Σίνγκερ, ο άνθρωπος πίσω  από τα funds που ηγούνται της κερδοσκοπικής επίθεσης κατά της Αργεντινής, ο οποίος είχε στραφεί και κατά της Ελλάδας το 2012; Γράφει ο  ερευνητής δημοσιογράφος Γκρεγκ Πάλαστ Billionaires & Ballot Bandits: «Ο Σίνγκερ το γλεντάει όταν κάποιοι πεθαίνουν. Κυριολεκτικά. Έβγαλε ένα κάρο λεφτά αγοράζοντας τη χρεοκοπημένη εταιρεία αμιάντου Owens Corning. Η εταιρεία είχε αποκρύψει από τους εργάτες της ότι, δουλεύοντας με το προϊόν της, θα πάθαιναν αμιάντωση.  Είναι φρικτό να πεθαίνεις από την αρρώστια αυτή. Οι πνεύμονες καλύπτονται από έναν ινώδη ιστό και δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Η εταιρεία υποχρεώθηκε να πληρώσει τα έξοδα νοσηλείας σε δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους της και, όταν αυτοί πέθαναν, αποζημιώσεις στις οικογένειές τους. Τότε όμως ο Σίνγκερ κινητοποίησε τις πολιτικές του διασυνδέσεις και πρόσφερε ψίχουλα στους εργάτες του. Με τους εργάτες του αμίαντου νεκρούς ή φτηνά εξαγορασμένους, τα εργοστάσια θανάτου του Σίνγκερ άξιζαν πλέον μια περιουσία... κι έτσι ο Σίνγκερ πέτυχε το πρώτο μεγάλο του “κυνήγι”. Το όνομα “Γύπας” δεν το έδωσα εγώ στον Σίνγκερ. Οι ίδιοι οι τραπεζίτες φίλοι του τον βάφτισαν έτσι, και το εκφέρουν πάντοτε με θαυμασμό».

Ο Ερντογάν και οι άλλοι. Οι προεδρικές εκλογές κι ο επαναπροσδιορισμός της διεθνούς θέσης της Τουρκίας. Γράφει η Ιλεάνα Μορώνη: «Την επόμενη Κυριακή, στις προεδρικές εκλογές στην Τουρκία η επιλογή των ψηφοφόρων, όπως ωραία το έθεσε ο Αχμέτ Ινσέλ, δεν είναι απλώς ανάμεσα σε τρεις υποψήφιους, αλλά ανάμεσα σε τρεις αντιλήψεις της δημοκρατίας. Η μία είναι η αυταρχική-λαϊκιστική δημοκρατία του ηγέτη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και σημερινού πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η δεύτερη η συντηρητική δημοκρατία του Εκμελεντίν Ιχσάνογλου, κοινού υποψήφιου της αξιωματικής αντιπολίτευσης (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα) και του Κόμματος Εθνικιστικής Δράση, και η τρίτη αντίληψη είναι αυτή του Σελαχατίν Ντεμιρτάς, υποψήφιου του κουρδικού κινήματος μέσω του νέου κόμματός του, του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΚΟΥΛΙΔΗΣ (1927-2014): ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΟΝΤΑΣ, ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ

1.    Ένας αυθεντικός flâneur. Γράφει η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου: «Ο Σκουλίδης, κάτω από άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να είναι ένας αυθεντικός flâneur (όπως τον οριοθέτησε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν) στις παρισινές στοές ή σε όποιες αγορές και σουκ του κόσμου στη φάση της νεοτερικότητας, ένας άνθρωπος δυνάμει ποιητής -- άλλωστε όλα αυτό δείχνουν, πχ. μια μετάφραση του Hiroshima mon amour, που έκανε στις αρχές της δεκαετίας του ’60, και το βιβλιαράκι του, τις Ψηφίδες(εκδ. Εξάντας), που εξέδωσε λίγα χρόνια πριν μας φύγει―. Όμως ο ποιητής της «Σερραίας» ήταν ένας flaneur που έψαχνε να ενσταλάξει την ομορφιά μέσα στο “χρήσιμο”, στην εποχή της εκβιομηχάνησης, όπως οι παλιοί άνθρωποι στα “εσνάφια”, αλλά συνάμα ήθελε να την διερευνήσει, να την ανα-δημιουργήσει, με όποιον τρόπο, για τη χαρά των συνανθρώπων του».

2. Δημήτρη Σκουλίδη, ώρα σου καλή. Γράφει ο Λευτέρης Μαραγκάκης: «Μερικές φορές σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να ήμουν μεγαλύτερος για να ζήσω μαζί του τα σκληρά πολιτικά χρόνια του Εμφύλιου και της μετέπειτα εκδικητικής διάθεσης αυτών που επικράτησαν. Την εξορία του, την καταδίκη του σε θάνατο, την αμνηστία, όλα όσα δηλαδή σημάδεψαν ανθρώπους που θέλαν ένα καλύτερο μέλλον για τον άνθρωπο. Δημήτρη, να είσαι καλά. Όπου κι αν πας να είσαι καλά. Γιατί σίγουρα κάπου είσαι. Και δεν μιλάω για χώμα ελαφρύ και τέτοια. Μιλάω για το ότι θα μας συντροφεύεις πάντοτε, όταν αναρωτιόμαστε πού είναι το καλό και πού είναι το κακό.

3. Έφυγε ο Τοτός της καρδιάς μας. Γράφει ο Σάκης Φραγγεδάκης: «Στα εργοστάσια της “Σκουλίδης ΑΒΕΕ” έβρισκαν δουλειά όλοι οι κατατρεγμένοι, χωρίς καμία διάκριση. Η βιομηχανία στο ζενίθ της ακμής της απασχολούσε πλέον των 300 εργαζομένων, κυρίως γυναίκες που εξελίχθησαν σε σπουδαίες υφάντριες Έτυχε της μεγίστης εκτίμησης της σερραϊκής κοινωνίας και κατέκτησε λόγω της μεγαλοσύνης του, τοn σεβασμό και των άσπονδων εχθρών και αντιπάλων του. Ανήκε στην ανανεωτική Αριστερά, τις απόψεις της οποίας μέχρι το τέλος της ζωής του με σθένος υπερασπίστηκε. Το στίγμα της ιδεολογικής συνέπειας του, είναι η αναφορά του στο βιβλίο του Ψηφίδες στο διανοητή της Αριστεράς Άγγελο Ελεφάντη: “Άπαξ αριστερός, εσαεί αριστερός”».

Eφτά-μηδέν. Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «Η αθώωση των μπράβων της Μανωλάδας, μαζί με την απόφαση, την ίδια μέρα, του εισαγγελέα του Ναυτοδικείου Πειραιά, να μπει στο αρχείο η υπόθεση των ευθυνών λιμενικών για τους έντεκα νεκρούς του Φαρμακονησιού δείχνουν κάτι που τον τελευταίο καιρό εντείνεται: το ελληνικό κράτος αποτελεί βασικό παραγωγό και πομπό ρατσισμού. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η μισαλλοδοξία, ο αγριανθρωπισμός δεν περιδινούνται και ίπτανται γενικώς στην κοινωνία, δεν παράγονται μονάχα από τους ακροδεξιούς, αλλά  και  από τα θεσμικά όργανα της πολιτείας. Όσον αφορά ειδικότερα τη δικαστική εξουσία, μοιάζει να έχει διαμορφωθεί ένας ειδικός τρόπος αντιμετώπισης των μεταναστών: εξάντληση της αυστηρότητάς  της όταν κάθονται στο εδώλιο, εξάντληση της επιείκειας προς τους θύτες τους, όταν οι μετανάστες βρεθούν σε θέση θύματος».

Mάχη. Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, στη μόνιμη στήλη του «Νέα από το σπίτι»: «Ο Εξυπερύ το ήξερε: ένα από τα πιο ευλογημένα πράγματα στη Γη είναι να κάθεσαι και να τρως με τους φίλους σου και να λιάζεσαι όπως ένα κοπάδι ζώα που παρά την αντιθετική τους φύση (το αρνί, η αλεπού, το φίδι), ένα αόρατο αίμα κυκλοφορεί ανάμεσά τους και τα συνδέει με τον πιο ενεργό τρόπο. Είναι μια στιγμή δικαίωσης της ζωής».

Για την Αριστερά και τα πανεπιστήμια. Γράφει η Ντίνα Βαΐου: «Η ήττα της Αριστεράς δεν είναι ανεξάρτητη από την παραδειγματική αδιαφορία για τις “λεπτομέρειες” αυτής της καθημερινότητας […]. Η όποια λοιπόν ανάκαμψη σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς απαιτεί κάτι περισσότερο από την ακτινοβολία των ιδεών· απαιτεί να επαναπροσδιοριστούν συλλογικά τα επίδικα για το τι σημαίνει πανεπιστήμιο και πανεπιστημιακοί σήμερα, τόσο σε επίπεδο αρχών και διακηρύξεων όσο και (και ίσως κυρίως) σε επίπεδο καθημερινών πρακτικών. Το έργο είναι σισύφειο, καθώς η έννοια της συλλογικής δράσης και της παιδείας ως δημόσιου αγαθού έχουν πλήρως και συστηματικά απαξιωθεί, όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά πλέον και με πολύ υλικούς όρους πόρων και πρόσβασης σ’ αυτούς. Είμαστε όμως καταδικασμένες και καταδικασμένοι να το επιχειρήσουμε».

Κρίση της Αριστεράς ή της Κεντροαριστεράς στα πανεπιστήμια; Γράφει ο Αλέξης Μπένος: ««Η κρίση λοιπόν της Αριστεράς στα πανεπιστήμια δεν οφείλεται στη μη συμμετοχή της στις διαδικασίες απορρύθμισής τους, αλλά στο ότι, σε ένα σημαντικό μέρος της κυριαρχούν ακόμη και σήμερα οι ιδεολογικοπολιτικές αυτάπατες της κεντροαροστεράς. Για να προλάβω πιθανές προσπάθειες ευτελισμού της συζήτησης (περί αριστερόμετρων κλπ.) τονίζω ότι η διαπίστωση αυτή δεν έχει το νόημα καταγγελίας, αλλά προσπαθεί να συμβάλει στην κατανόηση ότι, πέρα από προσωπικές εμπάθειες, υπάρχει επείγουσα ανάγκη, μέσα από τον διάλογο, να ξεπεραστούν τα παλιά και αποτυχημένα διλήμματα της κεντροαριστεράς και να εμβαθύνουμε στη συζήτηση για τη στρατηγική στην ανώτατη εκπαίδευση και τον ρόλο που θα αναλάβει μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς».

H φιλοσοφία και η πολιτική σε αναζήτηση της χαμένης γραμμής.O Ζακ Ντερριντά για τον Λουί Αλτουσέρ.Γράφει η Ελένη Κοσμά: «Στον πρόλογο του βιβλίου του Politiques de l’amitié, που εκδόθηκε κάποια χρόνια αργότερα ενσωματώνοντας αυτές τις παραδόσεις, ο Ντερριντά γράφει, μεταξύ άλλων, τα εξής: “Φίλοι μου, δεν υπάρχουν φίλοι”: αυτό είναι ίσως ένα παράπονο και μια στενοχώρια, το παράπονο ενός που παραπονιέται, στον εαυτό του, για τον εαυτό του, ή παραπονιέται για τους άλλους στους άλλους. Εδώ όμως, ποιος θα δεξιωθεί το παράπονο για τον άλλο, με δεδομένο ότι απευθυνόμαστε σε φίλους για να τους πούμε ότι δεν υπάρχουν;».

Ελληνική κινηματογραφική πρωτοπορία: στα ίχνη ενός κρυμμένου θησαυρού. Γράφει ο ΝίκοςΤσαγκαράκης: «“Πειραματικός κινηματογράφος; Υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα;” Μια συνηθισμένη αντίδραση στο άκουσμα ενός από τα πιο παραγνωρισμένα είδη της εγχώριας κινηματογραφικής παραγωγής, το οποίο συναντάται επίσης με το όνομα “ελληνική κινηματογραφική πρωτοπορία”. […] Όπως δηλώνουν οι δύο συνηθέστερες ονομασίες του, αυτός ο τύπος κινηματογράφου θεωρείται ότι αποτελεί το ελληνικό αντίστοιχο παράδειγμα στις μεσοπολεμικές και μεταπολεμικές πρωτοπορίες, που αναπτύχθηκαν κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Πότε όμως ξεκινάει η κινηματογραφική πρωτοπορία στην Ελλάδα, ποια είναι τα χρονικά της όρια; Παρότι η ακριβής έναρξή της ακόμη ερευνάται, μπορούμε να πούμε, χονδρικά, ότι εμφανίστηκε για πρώτη φορά πριν από σαράντα περίπου χρόνια, ενώ εξακολουθεί μέχρι και σήμερα --έστω σποραδικά-- να μας δίνει δείγματα».