Στα «Ενθέματα» σήμερα Κυριακή 2 Ιουνίου

Στα «Ενθέματα» σήμερα Κυριακή 2 Ιουνίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata 

Kείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Νίκου Παρασκευόπουλου, Νίκου Κωνσταντόπουλου, Στέφανου Δημητρίου, Χάρη Γολέμη, Αριστείδη Μπαλτά, Έφης Γιαννοπούλου, Νίκου Σαραντάκου.

WEB ONLY – μόνο στο μπλογκ των «Ενθεμάτων»: Για μια χούφτα δέντρα... Από την Κωνσταντινούπολη, όπου ζει και διδάσκει, ο ιστορικός Βαγγέλης Κεχριώτης γράφει για τη μεγαλειώδη και δραματική χθεσινή μέρα στην πλατεία Τάξιμ: «Αυτά που χιλιάδες άνθρωποι έζησαν όλη τη μέρα και τη νύχτα χθές εδώ στην Πόλη πρέπει να τα μάθει όλος ο κόσμος. Θα επανέλθω με πιο αναλυτικές σκέψεις. Το μήνυμα προς το παρόν είναι ένα: Μην υποτιμάτε τον λαό, όσο μπορεί να αντιστέκεται στην ανέχεια, το ίδιο μπορεί να αντισταθεί και στην ευμάρεια, αν αισθανθεί ότι όλα γίνονται ερήμην του».

Τα μαχαίρια και οι χαρακιές στο πρόσωπο. Για τον αντιρατσιστικό νόμο. Θα μπορούσε με την υπάρχουσα νομοθεσία να αντιμετωπιστεί η ρατσστική βία; Μας χρειάζεται νέα ειδική νομοθεσία; Ακόμα και καλύτερος νόμος δεν μπορεί να μείνει στα χαρτιά; Μήπως ο αντιρατσιστικός νόμος ηρωοποιήσει τη Χρυσή Αυγή; Ο Στρατής Μπουρνάζος θέτει και απαντάει ερωτήματα με αφετηρία τον αντιρατσιστικό νόμο: Και καταλήγει: «Η Χρυσή Αυγή, εκτός όλων των άλλων, έχει χαρακτηριστικά εγκληματικής συμμορίας. Και αυτή ακριβώς η όψη της δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από το κίνημα ή την «κοινωνία των πολιτών», αλλά από τη δικαιοσύνη και την αστυνομία».

Η ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ ΑΡΓΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ

1. Τρόποι «αυτοδίκαιης παύσης» του Συντάγματος. Ο Νίκος Παρασκευόπουλος γράφει: «Ολοφάνερα θίγεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας, όταν με θολές αφορμές (ανάρμοστη συμπεριφορά, δίωξη για κάποιο πλημμέλημα) ο υπάλληλος χάνει τη δουλειά του, φτωχαίνει και στιγματίζεται. Μπορεί να πρόκειται για υπάλληλο που τη θέση του την έχει αποκτήσει με αλλεπάλληλες αξιοκρατικές κρίσεις. Αδιάφορο· τη χάνει μονομιάς. Εξίσου ολοφάνερα θίγεται το τεκμήριο αθωότητας».

2. Πίσω απ’ τα λόγια. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος γράφει: «Είναι κωμικοτραγική η --άλλοτε απεγνωσμένη και άλλοτε κυνική-- προσπάθεια κυβερνητικών παραγόντων και επικοινωνιακών διερμηνευτών τους να μεταγλωττίσουν τη δημοκρατική ορολογία και τα κοινωνικά δικαιώματα με νεολογισμούς τύπου «κινητικότητα», «διαθεσιμότητα», «υποχρεωτική αργία».

3. Η κατάρρευση της δικαιοκρατικής αρχής. Γράφει ο Στέφανος Δημητρίου. Η αυτοδίκαιη αργία είναι όντως το πρόσφορο μέσο, αλλά για σκοπό διαφορετικό από τον δηλωθέντα: για την περιστολή της εκδήλωσης του φρονήματος και της σύστοιχης με αυτό πολιτικής δράσης. Η ασκούμενη πολιτική –εντός Μνημονίου και υπέρ αυτού– δεν μπορεί να τελεσφορήσει σε συνθήκες δημοκρατίας.

Πέντε χρόνια από τον θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη: μια διαρκής απουσία. Να ξανασκεφτούμε τον Άγγελο Ελεφάντη. Ο Χάρης Γολέμης και ο Αριστείδης Μπαλτάς συζητάνε για το έργο και τις ιδέες, τη στάση ζωής του Άγγελου Ελεφάντη.

Χάρης Γολέμης: «Η σκέψη του Ελεφάντη, το ρεύμα σκέψης που καλλιέργησε είναι εξαιρετικά χρήσιμο και απολύτως απαραίτητο στη νέα συγκυρία. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, κατά την γνώμη μου, να μακρ οημερεύσει αποσιωπώντας ή κουκουλώνοντας τις σφοδρές ιδεολογικές και πολιτικές συγκρούσεις του παρελθόντος. Το στοίχημα για κάποιους από εμάς είναι πώς μπορούμε να μπολιάσουμε όσα πήραμε από τον Άγγελο στο νέο πολιτικό υποκείμενο, όχι βέβαια με έπαρση ή περιφρόνηση σε σχέση με άλλες παραδόσεις, αλλά ούτε με αποσιωπήσεις ή σχετικισμού».

Αριστείδης Μπαλτάς: «Ο Ελεφάντης --του το είχα πει κάποτε και του άρεσε-- ήταν αριστοκράτης. Δεν θα ασχολούνταν με το διάφορο, τη μιζέρια της θέσης, της καρεκλίτσας, τα ευτελή μικροπράγματα κλπ. Τυπικά, κοινωνιολογικά, όπως όλοι μας, ήταν βέβαια μικροαστός. Ωστόσο, για λόγους ιστορικούς, καταγωγικούς, διαπαιδαγώγησης, είναι αριστοκράτης με την έννοια ότι δεν έχει ανάγκη να διεκδικήσει: γνωρίζει την υπεροχή του, πνευματική και πολιτική».

Ηθογραφία, ηθικολογία και δογματισμός. Οι όροι της κριτικής ή ένας διάλογος που δεν έγινε. Η Έφη Γιαννοπούλου συνεχίζει την προβληματική που ξεκίνησε στα άρθρα που έγραψε μαζί με τον Θεόφιλο Τραμπούλη στο “Unfollow”, για τη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία: «Δικαιολογεί άραγε η αγάπη και ο σεβασμός μας για τη λογοτεχνία τις προσδοκίες μας από τους συγγραφείς; Το αίτημά μας να εκφέρουν λόγο για μας και τα προβλήματά μας, να συντονίζονται με τα πάθη της κοινωνίας; Τα τελευταία τρία χρόνια η παρουσία στον δημόσιο διάλογο των συγγραφέων και γενικότερα των ανθρώπων του πολιτισμού συχνά γεννά έντονες αντιδράσεις και πολώσεις. Ίσως όμως θα είχε ενδιαφέρον να προσεγγίσει κανείς το θέμα όχι με βάση μια κάπως μεταφυσική ιδέα για τη μοναδικότητα και την ευαισθησία του δημιουργού αλλά περιγράφοντας έξεις και διαθέσεις που συνδέονται με τη θέση του τόσο στο λογοτεχνικό πεδίο όσο και στο ευρύτερο πεδίο της εξουσίας.

Η καρδιά χτυπάει αριστερά. Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» μας γράφει για την ετυμολογία και τη διαδρομή των λέξεων «αριστερά» και «δεξιά»: «Άλλωστε, παρά το ετυμολογικό άχθος και τις προκαταλήψεις χιλιετιών, τα κόμματα και οι παρατάξεις της Αριστεράς πολύ συχνά δηλώνουν την αριστερή τους τοποθέτηση και στον τίτλο τους, ενώ τα δεξιά κόμματα σχεδόν πάντοτε το αποφεύγουν -- εκτός λάθους, σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει υπολογίσιμο συντηρητικό κόμμα που να έχει τη λέξη «δεξιός» στον τίτλο του. Φαίνεται πως άρκεσαν δυο αιώνες κοινωνικών και πολιτικών αγώνων για να αρχίσει να θεωρείται κακόσημη η λέξη «δεξιά»!