ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ
Ένα ερωτικό αντιρατσιστικό διήγημα-νουάρ
Αθήνα
Φεβρουάριος-Σεπτέμβριος 2010
Ο Αλέξανδρος, ένας πενηντάρης αρχιτέκτονας με διδακτορικό στην κοινωνιολογία του χώρου, ζει και δουλεύει στην Καλλίπολη στον Πειραιά .Όπως πολλοί της γενιάς του, ειδικά του κλάδου του και, κατά ένα ανεξήγητο τρόπο, οι σπουδαγμένοι στη Φλωρεντία, όπως αυτός, διδάσκουν στα Πολυτεχνεία με το καθεστώς του ΠΔ 407/80.
Ο Αλέξανδρος τα σαββατοκύριακα αποσύρεται στο μικρό εξοχικό του στα Σελιανίτικα του Καποδιστριακού Δήμου Συμπολιτείας της δυτικής Αιγιαλείας. Το κτήμα το κληρονόμησε από την εκ πατρός γιαγιά του την οποία δε γνώρισε ποτέ. Μοιάζει με ένα μικρό λεμονοδάσος με λίγες πορτοκαλιές για να σπάει λίγο η μονοτονία. Μόλις φτάνει στο κτήμα το βράδυ της Παρασκευής παίρνει μια βαθιά ανάσα από αυτό το μεθυστικό άρωμα μα νιώθει τόση αγαλλίαση όση δε νιώθει όλη τη γεμάτη δράση και συγκινήσεις εβδομάδα που ζει με τους φοιτητές και τις φοιτήτριες του και με τους συνεργάτες του που κατασκευάζουν χώρους υποδοχής προσφύγων για να στεγάσουν προσωρινά τα όνειρά τους οι «κολασμένοι» της γης που κατά κύματα φτάνουν στη χώρα κατατρεγμένοι από θεούς και δαίμονες,φτώχεια, πολέμους και μιζέρια . Έτσι και αυτή τη γλυκιά Παρασκευή στα τέλη του Γενάρη, όπως πάντα, πήρε το λεωφορείο της γραμμής, αυτό που πάει από την παλιά εθνική οδό μέσα από τα χωριά του Κορινθιακού, και έφτασε στο Αίγιο. Πήγε μια βόλτα στο σταθμό του τρένου, περπάτησε κατά μήκος της παραλίας και σταμάτησε για ένα ποτό στο παλιό καφενείο της Γκόλφως του Αγγελόπουλου για να ξαναζήσει για άλλη μια φορά στη φαντασία του ολόκληρο το σκηνικό του «Θιάσου» . Δεν μπορούσε να κάτσει μέσα στο μπαρ που ήταν γεμάτο καπνιστές και έτσι στρογγυλοκάθισε στο πιο κοντινό στο δρόμο τραπέζι . Ήρθε η Εύη, η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού και του έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο. (Συνεχίζεται...)
No comments:
Post a Comment