Την ερχόμενη Πέμπτη στο Συνέδριο της Βοστόνης, ο Τζων Κέρρυ θα πάρει και επίσημα το χρίσμα του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος για την Προεδρία των ΗΠΑ. Μαζί του, στη θέση του υποψήφιου για την αντιπροεδρία, ο Τζων Έντουαρντς, πρώην εσωκομματικός αντίπαλός του για το χρίσμα. Στην ίδια πόλη θα έχουν εγκατασταθεί ομάδες επίλεκτων στελεχών και εκλεγμένων αντιπροσώπων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος σε μια προσπάθεια να ασκήσουν σοβαρή και εμπεριστατωμένη κριτική στις εξαγγελίες του Κέρρυ, που δείχνει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να κερδίζει τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου ακόμη κι αν ο Ραλφ Νέηντερ τον κοντράρει στερώντας του ψήφους.

Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι ότι ο Ραλφ Νέηντερ αγνόησε τελικά το Πράσινο Κόμμα και ξάφνιασε όσους δεν παρακολουθούν τις πρόσφατες πολιτικές μανούβρες του. Για τον εν λόγω υποψήφιο, που ως πριν από ένα μήνα έκανε εκλογική εκστρατεία ως ανεξάρτητος, συγκεντρώθηκαν ως την περασμένη Πέμπτη 50.000 υπογραφές ώστε να είναι υποψήφιος για το χρίσμα του Μεταρρυθμιστικού Κόμματος. Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι στις προεδρικές εκλογές του 2000 το κόμμα αυτό είχε αναδείξει υποψήφιο τον ακροδεξιό Πατ Μπιουκάναν. Εικάζεται ότι οι τοπικές οργανώσεις του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος επενέβησαν και έβαλαν χέρι στην προσπάθεια αυτή ώστε να στερηθεί κρίσιμων ψήφων το Δημοκρατικό Κόμμα. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Γκρεγκ Μακνάιλυ, εκτελεστικού διευθυντή του Ρ.Κ., στην πολιτεία Μίτσιγκαν στο δικτυακό τόπο του κόμματος: «Μας ενδιαφέρει σφόδρα να είναι υποψήφιος ο Νέηντερ». Βέβαια, ο Κέβιν Τζιζ, εκπρόσωπος του  Νέηντερ, δήλωσε ότι η υπόγεια εκστρατεία υπέρ του δεν συντονίστηκε από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα φοβάται ότι θα χάσει τις εκλογές και οι άνθρωποί του μηχανισμού του κάνουν ό,τι μπορούν για να γλιτώσουν τον εκλεκτό τους από την ήττα. Οι ψηφοφόροι αποδοκιμάζουν τα κυβερνητικά και προεδρικά πεπραγμένα. Σύμφωνα με τον Ρεπουμπλικανό πολιτικό ερευνητή Τόνυ Φαμπρίτσιο, ο δείκτης έγκρισης του κυβερνητικού έργου είναι ένας από τους σπουδαιότερους δείκτες συσχέτισης σε μια προεδρική εκλογική αναμέτρηση και αυτή τη στιγμή δεν ξεπερνά το 47% (WP-ABC). Μόνο ο Τρούμαν είχε καταφέρει να επανεκλεγεί με ποσοστό έγκρισης κάτω από 50%. Στα επιμέρους θέματα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: πόλεμος 44% υπέρ έναντι 67% πριν από 1 χρόνο, φόροι 42%, συνταγογραφημένα φάρμακα για τους ηλικιωμένους 40%. Όσον αφορά την οικονομία γενικά το ποσοστό δεν ξεπερνά το 46%. Οι ψηφοφόροι προτιμούν τον Κέρρυ με 50% έναντι 45% στο θέμα των χειρισμών για την οικονομία. Όσον αφορά τους ψηφοφόρους που θέτουν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους το θέμα του Ιράκ ο Κέρρυ σαρώνει με 60% έναντι 32% του Μπους. Ο Μπους ξόδεψε πολλή ενέργεια τους τελευταίους μήνες, σύμφωνα με τον κυβερνήτη της πολιτείας Μινεσότα Τιμ Πώντλευ, υπερασπίζοντας την πολεμική εκστρατεία κατά του Ιράκ, τώρα όμως πρέπει να δείξει στους ψηφοφόρους «ότι έχει δικό του όραμα για το μέλλον.». Πρώτα απ’ όλα προσπαθεί να πείσει τους ίδιους τους Ρεπουμπλικάνους ψηφοφόρους ότι η οικονομία δείχνει σημάδια ενίσχυσης και ότι με την παράδοση της κυβερνητικής εξουσίας στο Ιράκ μειώνονται οι αμερικανικές απώλειες. Γι’ αυτό το λόγο τις τελευταίες ημέρες εκστρατεύει σε αμιγώς Ρεπουμπλικανικές πολιτείες.

Στο Δημοκρατικό στρατόπεδο τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα. Το επιτελείο του Κέρρυ δέχτηκε ένα πλήγμα με την παραίτηση του Σάμιουελ Μπέργκερ από τη θέση του ανώτερου συμβούλου της καμπάνιας του Δημοκρατικού υποψήφιου. Ο Μπέργκερ κατηγορήθηκε από το Λευκό Οίκο ότι πέρυσι υπεξαίρεσε μυστικά έγγραφα που αφορούσαν την υπόθεση της 11ης Σεπτεμβρίου για να τις προωθήσει στο επιτελείο του Δημοκρατικού Κόμματος ενόψει της έρευνας που διεξάχθηκε από το FBI. Έτσι τόσο το κόμμα όσο και ο ίδιος ο Μπέργκερ έχασαν στο επίπεδο των εντυπώσεων – ο Μπέργκερ ίσως χάσει την ευκαιρία να γίνει μέλος της Δημοκρατικής κυβέρνησης.

Σκοτίζεται, όμως, για όλα αυτά, ο κόσμος που επιδιώκει την ήττα του Μπους και των Ρεπουμπλικάνων; Το 55% των ερωτηθέντων στη δημοσκόπηση των WP-ABC δήλωναν ότι ψήφισαν Κέρρυ στις προκριματικές για να διώξουν τον Μπους (ποσοστό ίσως μικρότερο από το πραγματικό). Ας μην ξεχνάμε ότι το 2000 τόσο ο Μπους όσο και ο Γκορ ήταν «νέοι» στην κούρσα ενώ τώρα ο Μπους ως απερχόμενος πρόεδρος δεν συγκεντρώνει μόνο την οργή των διαδηλωτών κατά του πολέμου και της παγκοσμιοποίησης αλλά και των συνταξιούχων, των εργατών, των ανέργων και ημιαπασχολούμενων και γενικώς όλων των κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται στο περιθώριο λόγω ολοένα και εντεινόμενης επίθεσης των καπιταλιστών εναντίον των όποιων εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων. Ίσα-ίσα που η επιλογή του Τζων Έντουαρντς στη θέση του υποψηφίου αντιπροέδρου σηματοδοτεί στροφή των Δημοκρατικών στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα του φτωχότερου Νότου των ΗΠΑ, που είχαν συσπειρωθεί γύρω του ελλείψει άλλου εργατικού υποψηφίου στις προκριματικές. Θυμίζουμε επίσης ότι η συμμετοχή στις προκριματικές ξεπέρασε κάθε  ιστορικό προηγούμενο και, βεβαίως, ότι μένει να αποδειχθεί ότι ο Κέρρυ μπορεί να κερδίσει κοινωνικές κατηγορίες που είτε τείνουν να απέχουν (Αφρο-αμερικανοί) είτε έχουν την τάση να ψηφίζουν «αντισυστημικά» (φοιτητική νεολαία που προτιμούσε τον Νέηντερ πριν από τη στροφή του προς τα δεξιά). Ένα δύσκολο σημείο για τον Κέρρυ αποδεικνύεται ότι είναι η αδιαφορία του για τα θέματα που προβάλλει η θρησκευτική δεξιά και η προσωπική του στάση έναντι των αμβλώσεων που είναι από διφορούμενη έως αρνητική ανάλογα με το ακροατήριο.

Όλα, όμως, τα στοιχεία δεν συντίθεται από τους Δημοκρατικούς σε μια προγραμματική πλατφόρμα που να εγγυάται την μακροπρόθεσμη παραμονή τους στην κυβέρνηση. Μπορεί η εκμετάλλευση του συνθήματος “anything but Bush” να αποδειχθεί καταστροφική και το ντουέτο Κέρρυ-Έντουαρντς να αποτελέσει τη fata morgana του Δημοκρατικού Κόμματος και των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων που θα στηρίξουν σ’ αυτούς τις ελπίδες τους.

Απέναντι σε όλα αυτά, μια σημαντική προσπάθεια θα γίνει στη Βοστόνη, κατά τη διάρκεια του συνεδρίου των Δημοκρατικών, για την ανάδειξη του κινήματος και των απαντήσεών του, με την διεξαγωγή του Κοινωνικού Φόρουμ Βοστόνης στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης (23-25 Ιουλίου). Οι διοργανωτές εκτιμούν ότι θα συμμετάσχουν χιλιάδες άνθρωποι προερχόμενοι από τη Νέα Αγγλία και τις υπόλοιπες πολιτείες των ΗΠΑ αλλά και από κάθε γωνιά του πλανήτη για να συζητηθούν και να ανταλλαχθούν απόψεις για τα προβλήματα σε όλα τα μέτωπα: υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, εργασία και εργατικά συνδικάτα, εκπαίδευση, τέχνη, ΜΜΕ, περιβάλλον κλπ.

 
(Πηγές: New York Times, Znet, The Nation, Insight on the News)

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
tsakthan@otenet.gr
http://tsakiris.snn.gr

 
Οι εκλογές της 29ης Ιουνίου 2004 στον Καναδά δεν ανέδειξαν απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία Το Φιλελεύθερο Κόμμα με το 36,7% των ψήφων (40,8%% το 2000) κέρδισε μόνο 135 έδρες. Το Συντηρητικό Κόμμα έλαβε το 29,6% των ψήφων (πήρε 12,9% το 2000 και η Καναδική Συμμαχία που συγχωνεύτηκε πέρυσι με τους Προοδευτικούς Συντηρητικούς είχε πάρει 25,5%) και 99 έδρες. Το εργατικό σοσιαλδημοκρατικό Νέο Δημοκρατικό Κόμμα έκανε τη μεγάλη έκπληξη παίρνοντας 15,7% των ψήφων (8,5% το 2000) και 19 έδρες. Το Γαλλόφωνο Μπλόκ του Κεμπέκ με 12,4% (10,72% το 2000) των ψήφων πήρε δυσανάλογα πολλές έδρες (54). Τέλος, το Πράσινο Κόμμα πήγε εξαιρετικά και πήρε 4,3% των ψήφων (0,81% το 2000) αλλά καμία έδρα. Ασήμαντες εκλογικά ήταν για άλλη μια φορά οι παρουσίες των κομμουνιστικών κομμάτων καθώς το ΚΚΚ Μ-Λ (επίσημα Μ-Λ Κόμμα Καναδά) πήρε 0,07% και το ΚΚΚ 0,03% (να σημειωθεί ότι το 1945 είχε 2,13% και 1 έδρα στην Ομοσπονδιακή Βουλή).

Το Φιλελεύθερο Κόμμα σχημάτισε την πρώτη εδώ και 25 χρόνια κυβέρνηση μειοψηφίας υπό την πρωθυπουργία του Πωλ Μάρτιν. Μετά την ανακοίνωση των μελών του υπουργικού συμβουλίου την περασμένη Τρίτη θα ακολουθήσουν συνομιλίες του πρωθυπουργού με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης σχετικά με το κυβερνητικό πρόγραμμα.  Σε γενικές γραμμές η κυβερνητική δομή παρέμεινε η ίδια με ορισμένες αλλαγές, όπως ίδρυση θέσεων Υπουργού Υποδομής και Κοινοτήτων, Υπουργού Οικογενειών και Κοινωνικής Φροντίδας στο πλαίσιο του Υπουργείου Κοινωνικής Ανάπτυξης, καθώς και Υπουργού Εργασίας και Στέγασης. Οι αλλαγές αυτές αποσκοπούν στο να κερδίσουν την υποστήριξη του Νέου Δημοκρατικού Κόμματος το οποίο πιέζει μετά την ανάκαμψή του για την υιοθέτηση μεταρρυθμίσεων τόσο στις κοινωνικές υποθέσεις (φιλεργατικά μέτρα, αύξηση κονδυλίων για την οικογενειακή και κοινωνική πρόνοια) όσο και στα θέματα της συνταγματικής μεταρρύθμισης (κατάργηση πλειοψηφικού συστήματος και νομοθέτηση της αναλογικής αντιπροσώπευσης).

Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα, που ιδρύθηκε στις 17 Ιουνίου 1961, είναι ένα καθαρά σοσιαλιστικό κόμμα  με εργατική αντιπροσώπευση μέσω των συνδεδεμένων με αυτό συνδικάτων. Η εργατική αντιπροσώπευση φτάνει το 25% του συνόλου των μελών των συνεδρίων. Παρ’ ότι δεν έλαβε ποτέ μέρος σε ομοσπονδιακή κυβέρνηση, το ΝΔΚ έχει ασκήσει μεγάλη επιρροή σε κυβερνήσεις μειοψηφίας και έχει ασκήσει εξουσία στις Πολιτείες (Μανιτόμπα, Σασκατσεουάν), σε μεγαλουπόλεις (Δήμαρχος Τορόντο κ.α.). Με την επιρροή του βοήθησε στην νομοθέτηση από την κυβέρνηση του Φιλελεύθερου Κόμματος, υπό την πρωθυπουργία του Πιερ Τρυντώ, της παροχής υπηρεσιών υγείας και φαρμακευτικής περίθαλψης για όλους, της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των συντάξεων, της κοινωνικοποίησης των εταιρειών πετρελαίου και ενέργειας κ.α. Η σημερινή πορεία του ΝΔΚ δεν είναι αυτή που έχουν ακολουθήσει τα «αδελφά» σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και, παρ’ όλες τις εσωτερικές συγκρούσεις, δεν έπαψε να υποστηρίζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, παίρνει μέρος στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις κλπ.

Όμως, η νέα κυβέρνηση είναι ευάλωτη όχι μόνο απέναντι στις εξ αριστερών πιέσεις αλλά και στις πιέσεις εκ μέρους των ΗΠΑ, καθώς το Φιλελεύθερο Κόμμα δεν ξεκαθάρισε προεκλογικά τη θέση του όσον αφορά το ρόλο του Καναδά στις πολεμικές συγκρούσεις αφήνοντας ασαφή τα θέματα της στρατιωτικής επέμβασης και θεωρώντας απλώς ότι η πολιτική αλλαγή είναι συνέπεια της εξασφάλισης στρατιωτικής υποστήριξης. Εξάλλου ζητά την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων κατά 5.000 άτομα.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες εναπόκειται στις δυνάμεις της αριστεράς και των κινημάτων (κυρίως ΝΔΚ, Πράσινο Κόμμα, συνδικάτα, αντιπολεμικό και αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα) να συγκροτήσουν την πραγματική αντιπολίτευση σε αντιπαράθεση τόσο με τις παλινωδίες της πολιτικής των Φιλελευθέρων όσο και με την πολιτική του Συντηρητικού Κόμματος που θα σπρώχνει τα πράγματα προς την νεοσυντηρητική κατεύθυνση.

(Πηγές: http://en.wikipedia.org/wiki/Main_Page, http://www.liberal.ca/default_e.aspx, http://www.ndp.ca/)

 
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
tsakthan@otenet.gr
http://tsakiris.snn.gr