Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί το Σάββατο 30/1/2010 και την Κυριακή 31/1/2010 (8:00 μμ) στην εκδήλωσή της
«Το Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στην Ηλιούπολη»
Διήμερο προβολής των ταινιών του 32ου Φεστιβάλ Δράμας.
Σάββατο 30 Ιανουαρίου προβολή 7 ταινιών συνολικής διάρκειας 119'.
Κυριακή 1 Φεβρουαρίου προβολή 6 ταινιών συνολικής διάρκειας 104'.
Σε συνεργασία με την Οργανωτική Επιτροπή του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Η εκδήλωση θα γίνει στην Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων του Οργανισμού Προώθησης Εξαγωγών (ΟΠΕ), Μαρίνου Αντύπα 86, Άνω Ηλιούπολη (τηλ. 210-9941199, 210-9914732, http://www.klh.gr). Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Friday, January 29, 2010
Thursday, January 28, 2010
Tsakthan Weekly, 25-31/1/2010 Στη μνήμη του Χάουαρντ Ζιν
Tsakthan Weekly, 25/1-1/2/2010
Στη μνήμη του Howard Zinn
Ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς και πολιτικούς ακτιβιστές της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς των ΗΠΑ δεν είναι πια μαζί μας στον πλανήτη ετούτο. Σε ηλικία 87 ετών, ο Howard Zinn πέθανε από καρδιακή συγκοπή στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια την Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου. Όπως έγραψε κάποτε ο Noam Chomsky, ο Howard Zinn «με τα γραπτά του άλλαξε την συνείδηση μιας γενιάς και βοήθησε να διανοιχθούν νέοι δρόμοι στη γνώση, την κατανόηση και την αντίληψη (...) και «όταν υπήρχε πρόσκληση για ανάληψη δράσης μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι ότι ότι θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή, ως παράδειγμα και ως έμπιστος οδηγός.» Ήταν ο εμπνευσμένος δάσκαλος που ενέπνεε τέτοια εμπιστοσύνη και σεβασμό στους φοιτητές και τις φοιτήτριές του, κατά τη δεκαετία του 1960, ώστε, όπως λέγεται, όταν επρόκειτο να λάβει χώρα εργατική, αντιπολεμική ή άλλη κοινωνικο-κινηματική διαδικασία για τα πολιτικά δικαιώματα των αφροαμερικανών και των ιθαγενών Αμερικανών, σταματούσε το μάθημα μισή ώρα νωρίτερα για να προλάβει να πάρει μέρος και τον ακολουθούσαν αυτοβούλως εκατοντάδες φοιτητές/τριές του.
O Η. Zinn γεννήθηκε από μετανάστες Εβραίους γονείς στο φημισμένο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις . Ο πατέρας του, Eddie Zinn, μαζί με τον πρωτότοκο γιό του Phil, μετανάστευσε από την Αυστροουγγαρία λίγο πριν από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η μητέρα του, Jenny Zinn, μετανάστευσε από την Ανατολική Σιβηρική πόλη Ιρκούτσκ. Οι γονείς του δούλευαν ως βιομηχανικοί εργάτες και η εκπαίδευση τους ήταν περιορισμένη. Στο σπίτι τους δεν υπήρχαν ούτε βιβλία ούτς περιοδικά κι έτσι το μόνο που έμενε ήταν να του κάνουν δώρο 25 σεντς και ένα κουπόνι της εφημερίδας New York Times για να αποκτήσει 20 τόμους με επιλεγμένα έργα του Κάρολου Ντίκενς. Στο Λύκειο Thomas Jefferson όπου φοίτησε, παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής σε ειδικό πρόγραμμα που καθιέρωσε ο ποιητής Elias Lieberman.
Στην πάλη του κατά του φασισμού και του ναζισμού, ο Zinn κατατάχθηκε στην πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ και έλαβε μέρος στους βομβαρδισμούς του Βερολίνου, της Τσεχοσλοβακίας και της Ουγγαρίας. Οι εμπειρίες του από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διαμόρφωσαν εν μέρει την αντιπολεμική του στάση στα επόμενα χρόνια όταν τον Απρίλιο του 1945 διαπίστωσε ότι ο βομβαρδισμός της Royan στη Γαλλία, όπου κρύβονταν Γερμανοί στρατιώτες περιμένοντας το τέλος του πολέμου, έγινε με βόμβες ναπάλμ (σημ. tsakthan: να άλλο ένα στοιχείο που δείχνει τα λάθη της ταινίας «Ψυχή Βαθιά» του Π. Βούλγαρη). Εννέα χρόνια αργότερα ο Zinn θα έβγαζε στη φόρα την υπόθεση αυτή. Επισκέφθηκε την Royan και ερεύνησε ντοκουμέντα και πήρε συνεντεύξεις από κατοίκους που και αυτοί έχασαν δικούς τους ανθρώπους από τους συγκεκριμένους βομβαρδισμούς. Καρπός αυτής της επίπονης δουλειάς ήταν η συγγραφή κεφαλαίων στα βιβλία του The Zinn Reader και The Politics Of History, όπου διατυπώνει την άποψη ότι οι συγκεκριμένοι βομβαρδισμοί διατάχθηκαν στα τέλη του πολέμου από αυτούς που ελάμβαναν μέρος στη λήψη των αποφάσεων με κύριο στόχο όχι τόσο την νομιμοποιημένη στρατιωτική αποστολή του τερματισμού του πολέμου αλλά την υλοποίηση της επιθυμίας τους να προωθήσουν την επαγγελματική καριέρα τους και την άνοδο σε ακόμη υψηλότερα κλιμάκια στο ανερχόμενο στρατιοωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα εξουσίας, το οποίο τελικά σταθεροποιήθηκε με τον Ψυχρό Πόλεμο και συνεχίζει να κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό και σήμερα (πόλεμοι Αφγανιστάν, Ιράκ, αποσταθεροποίηση Πακιστάν κλπ.). Στο πλαίσιο αυτής της γραμμής του, ο Zinn αμφισβήτησε έντονα τις αποφάσεις για βομβαρδισμούς στη Δρέσδη, στο Τόκιο και, βεβαίως, για το ολοκαύτωμα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, του Βιετνάμ και της Βαγδάτης. Για τη Χιροσίμα έγραψε το βιβλιαράκι με τίτλο Hirosima: Breaking the Silence.
Μετά τον πόλεμο σπούδασε ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Columbia όπου πήρε το Μάστερ με την εργασία για τους ανθρακωρύχους και την απεργία του Οχάϊο το 1914 και το Διδακτορικό Δίπλωμα στην Ιστορία και την Πολιτική Επιστήμη με την εργασία LaGuardia in Progress στην οποία διατύπωσε τη θέση ότι ο Fiorello LaGiuardia εκπροσωπούσε στο Κογκρέσο «τη συνείδηση της δεκαετίας του 1920» αγωνιζόμενος «για τη λαϊκή εξουσία, το δικαίωμα στην απεργία και την μέσω της φορολογίας αναδιανομής του πλούτου», ανοίγοντας και αυτός το δρόμο για την νίκη του Φρανκλίνου Ρούζβελτ και της πολιτικής του New Deal. Εμμέσως, και χωρίς να το γνωρίζει ίσως, διαψεύδει τις θεωρίες που ανέπτυξαν θεωρητικοί και πολιτικοί της καθ’ ημάς αλλά και της ευρωπαϊκής αριστεράς ότι κάθε δικομματικό σύστημα είναι εκ των προτέρων απαγορευτικό για την ταξική πάλη. Τέλος, έκανε μεταδιδακτορικές σπουδές με θέμα την Ανατολική Ασία στο Πανεπιστήμιο Harvard. Τις σπουδές του τις χρηματοδότησε ο ίδιος εργαζόμενος σκληρά ως χειρώνακτας εργάτης-φωρτοεκφορτωτής σε αποθήκες του λιμανιού. Το 1944 παντρεύτηκε την Roslyn Shechter, η οποία πέθανε το 2008. Η κόρη τους Myla Kabat και ο γιος τους Jeff τους χάρισαν τρεις εγγονές και δύο εγγονούς.
Το γνωστότερο βιβλίο του είναι η Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών (1980), που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2008, σε μετάφραση Θεόδωρου Καλύβα, από τις εκδόσεις Αιώρα. Σε αυτό δεν αναφερόταν σε «Ιδρυτές Πατέρες» των ΗΠΑ, όπως κάνουν οι συγγραφείς του ιστορικού κατεστημένου, και οι οποίοι ήταν, ως επί το πλείστον δουλοκτήτες, αλλά στους πραγματικούς παραγωγούς που έστησαν στα πόδια της τη χώρα, δηλαδή στους αγρότες που εξεγέρθηκαν με τη στάση του Shays τη δεκαετία του 1780, στους εργάτες που οικοδόμησαν τα εργατικά μαχητικά συνδικάτα της δεκαετίας του 1930, στους αφροαμερικανούς σκλάβους των φυτειών των Νότιων Πολιτειών που αγωνίστηκαν για την κατάκτηση των πολιτικών δικαιωμάτων, των γυναικών ενάντια στην πατριαρχία. Το βιβλίο αυτό χρησιμοποιήθηκε σε πολλά πανεπιστήμια της Βόρειας Αμερικής αλλά και σε γυμνάσια και λύκεια ως εναλλακτικό εγχειρίδιο ιστορίας. Σύμφωνα με την ένθετη επιθεώρηση New York Times Book Review το βιβλίο πουλιέται (στις ΗΠΑ μόνο) σε 100.000 αντίτυπα το χρόνο!
Δεν ήταν, όμως, άμεσα πολιτικός και ιστορικός συγγραφέας, ακτιβιστής και καθηγητής ο Howard Zinn. Έγραψε και θεατρικά έργα για να εκφράσει τις απόψεις του, που ήταν καταστάλαγμα σκέψης και εμπειριών από τους αγώνες τόσων δεκαετιών. Αυτά ήταν τα εξής: Emma (1976) για την μαχητική αναρχική φεμινίστρια των αρχών του 20ού αιώνα, η οποία απελάθηκε από τις ΗΠΑ μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για την αντιπολεμική της δράση. Daughters of Venus (1985) για τον φόβο και την αγωνία των ανθρώπων της εποχής του Ψυχρού Πολέμου για το ενδεχόμενο πυρηνικού ολοκαυτώματος λόγω της ατομικής βόμβας. Το έργο το ξανάγραψε τη δεκαετία του 1990 για να εκφράσει την επικαιρότητα του αγώνα εναντίον της κατάχρησης της επιστημονικής δύναμης και εξουσίας. Marx in Soho (1999) που παίχτηκε στην Ελλάδα με τον Άγγελο Αντωνόπουλο, στο οποίο εμφανίζει τον αναστημένο Καρλ Μαρξ να υπερασπίζει τον εαυτό του και τις ιδέες του που παραμορφώθηκαν βάναυσα από τους θεωρητικούς και τους πολιτικούς του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλλά και για να υποστηρίξει την εργατική τάξη απέναντι στην κυριαρχία του μεγάλου επιχειρηματικού κεφαλαίου.
Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του You Can’t Be Neutral Train (1994) γράφει ότι «Από την αρχή, η διδασκαλία μου είναι συγχωνευμένη με την ιστορία μου. Προσπαθώ να είμαι δίκαιος απέναντι σε άλλες οπτικές γωνίες, αλλά θέλω κάτι περισσότερο από την “αντικειμενικότητα”. Θέλω τους/τις φοιτητές/τριές μου φεύγοντας από τα μαθήματά να μην είναι μόνο πιο ενημερωμένοι/ες αλλά πιο προετοιμασμένοι να εγκαταλείψουν την ασφάλεια της σιωπής, πιο προετοιμασμένοι να υψώσουν το ανάστημά τους και τη φωνή τους, να δρουν εναντίον της αδικίας όπου την διαπιστώνουν. Αυτή, βεβαίως, είναι συνταγή για μπελάδες». Ο ίδιος έδειχνε το δρόμο με την σύγκρουσή του με το ακαδημαϊκό κατεστημένο των αμερικανικών ΑΕΙ και ιδίως του Πανεπιστημίου της Βοστόνης στο οποίο δίδασκε.
Πρώτες πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/Howard_Zinn
http://www.boston.com/news/local/breaking_news/2010/01/howard_zinn_his.html
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
Στη μνήμη του Howard Zinn
Ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς και πολιτικούς ακτιβιστές της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς των ΗΠΑ δεν είναι πια μαζί μας στον πλανήτη ετούτο. Σε ηλικία 87 ετών, ο Howard Zinn πέθανε από καρδιακή συγκοπή στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια την Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου. Όπως έγραψε κάποτε ο Noam Chomsky, ο Howard Zinn «με τα γραπτά του άλλαξε την συνείδηση μιας γενιάς και βοήθησε να διανοιχθούν νέοι δρόμοι στη γνώση, την κατανόηση και την αντίληψη (...) και «όταν υπήρχε πρόσκληση για ανάληψη δράσης μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι ότι ότι θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή, ως παράδειγμα και ως έμπιστος οδηγός.» Ήταν ο εμπνευσμένος δάσκαλος που ενέπνεε τέτοια εμπιστοσύνη και σεβασμό στους φοιτητές και τις φοιτήτριές του, κατά τη δεκαετία του 1960, ώστε, όπως λέγεται, όταν επρόκειτο να λάβει χώρα εργατική, αντιπολεμική ή άλλη κοινωνικο-κινηματική διαδικασία για τα πολιτικά δικαιώματα των αφροαμερικανών και των ιθαγενών Αμερικανών, σταματούσε το μάθημα μισή ώρα νωρίτερα για να προλάβει να πάρει μέρος και τον ακολουθούσαν αυτοβούλως εκατοντάδες φοιτητές/τριές του.
O Η. Zinn γεννήθηκε από μετανάστες Εβραίους γονείς στο φημισμένο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις . Ο πατέρας του, Eddie Zinn, μαζί με τον πρωτότοκο γιό του Phil, μετανάστευσε από την Αυστροουγγαρία λίγο πριν από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η μητέρα του, Jenny Zinn, μετανάστευσε από την Ανατολική Σιβηρική πόλη Ιρκούτσκ. Οι γονείς του δούλευαν ως βιομηχανικοί εργάτες και η εκπαίδευση τους ήταν περιορισμένη. Στο σπίτι τους δεν υπήρχαν ούτε βιβλία ούτς περιοδικά κι έτσι το μόνο που έμενε ήταν να του κάνουν δώρο 25 σεντς και ένα κουπόνι της εφημερίδας New York Times για να αποκτήσει 20 τόμους με επιλεγμένα έργα του Κάρολου Ντίκενς. Στο Λύκειο Thomas Jefferson όπου φοίτησε, παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής σε ειδικό πρόγραμμα που καθιέρωσε ο ποιητής Elias Lieberman.
Στην πάλη του κατά του φασισμού και του ναζισμού, ο Zinn κατατάχθηκε στην πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ και έλαβε μέρος στους βομβαρδισμούς του Βερολίνου, της Τσεχοσλοβακίας και της Ουγγαρίας. Οι εμπειρίες του από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διαμόρφωσαν εν μέρει την αντιπολεμική του στάση στα επόμενα χρόνια όταν τον Απρίλιο του 1945 διαπίστωσε ότι ο βομβαρδισμός της Royan στη Γαλλία, όπου κρύβονταν Γερμανοί στρατιώτες περιμένοντας το τέλος του πολέμου, έγινε με βόμβες ναπάλμ (σημ. tsakthan: να άλλο ένα στοιχείο που δείχνει τα λάθη της ταινίας «Ψυχή Βαθιά» του Π. Βούλγαρη). Εννέα χρόνια αργότερα ο Zinn θα έβγαζε στη φόρα την υπόθεση αυτή. Επισκέφθηκε την Royan και ερεύνησε ντοκουμέντα και πήρε συνεντεύξεις από κατοίκους που και αυτοί έχασαν δικούς τους ανθρώπους από τους συγκεκριμένους βομβαρδισμούς. Καρπός αυτής της επίπονης δουλειάς ήταν η συγγραφή κεφαλαίων στα βιβλία του The Zinn Reader και The Politics Of History, όπου διατυπώνει την άποψη ότι οι συγκεκριμένοι βομβαρδισμοί διατάχθηκαν στα τέλη του πολέμου από αυτούς που ελάμβαναν μέρος στη λήψη των αποφάσεων με κύριο στόχο όχι τόσο την νομιμοποιημένη στρατιωτική αποστολή του τερματισμού του πολέμου αλλά την υλοποίηση της επιθυμίας τους να προωθήσουν την επαγγελματική καριέρα τους και την άνοδο σε ακόμη υψηλότερα κλιμάκια στο ανερχόμενο στρατιοωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα εξουσίας, το οποίο τελικά σταθεροποιήθηκε με τον Ψυχρό Πόλεμο και συνεχίζει να κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό και σήμερα (πόλεμοι Αφγανιστάν, Ιράκ, αποσταθεροποίηση Πακιστάν κλπ.). Στο πλαίσιο αυτής της γραμμής του, ο Zinn αμφισβήτησε έντονα τις αποφάσεις για βομβαρδισμούς στη Δρέσδη, στο Τόκιο και, βεβαίως, για το ολοκαύτωμα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, του Βιετνάμ και της Βαγδάτης. Για τη Χιροσίμα έγραψε το βιβλιαράκι με τίτλο Hirosima: Breaking the Silence.
Μετά τον πόλεμο σπούδασε ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Columbia όπου πήρε το Μάστερ με την εργασία για τους ανθρακωρύχους και την απεργία του Οχάϊο το 1914 και το Διδακτορικό Δίπλωμα στην Ιστορία και την Πολιτική Επιστήμη με την εργασία LaGuardia in Progress στην οποία διατύπωσε τη θέση ότι ο Fiorello LaGiuardia εκπροσωπούσε στο Κογκρέσο «τη συνείδηση της δεκαετίας του 1920» αγωνιζόμενος «για τη λαϊκή εξουσία, το δικαίωμα στην απεργία και την μέσω της φορολογίας αναδιανομής του πλούτου», ανοίγοντας και αυτός το δρόμο για την νίκη του Φρανκλίνου Ρούζβελτ και της πολιτικής του New Deal. Εμμέσως, και χωρίς να το γνωρίζει ίσως, διαψεύδει τις θεωρίες που ανέπτυξαν θεωρητικοί και πολιτικοί της καθ’ ημάς αλλά και της ευρωπαϊκής αριστεράς ότι κάθε δικομματικό σύστημα είναι εκ των προτέρων απαγορευτικό για την ταξική πάλη. Τέλος, έκανε μεταδιδακτορικές σπουδές με θέμα την Ανατολική Ασία στο Πανεπιστήμιο Harvard. Τις σπουδές του τις χρηματοδότησε ο ίδιος εργαζόμενος σκληρά ως χειρώνακτας εργάτης-φωρτοεκφορτωτής σε αποθήκες του λιμανιού. Το 1944 παντρεύτηκε την Roslyn Shechter, η οποία πέθανε το 2008. Η κόρη τους Myla Kabat και ο γιος τους Jeff τους χάρισαν τρεις εγγονές και δύο εγγονούς.
Το γνωστότερο βιβλίο του είναι η Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών (1980), που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2008, σε μετάφραση Θεόδωρου Καλύβα, από τις εκδόσεις Αιώρα. Σε αυτό δεν αναφερόταν σε «Ιδρυτές Πατέρες» των ΗΠΑ, όπως κάνουν οι συγγραφείς του ιστορικού κατεστημένου, και οι οποίοι ήταν, ως επί το πλείστον δουλοκτήτες, αλλά στους πραγματικούς παραγωγούς που έστησαν στα πόδια της τη χώρα, δηλαδή στους αγρότες που εξεγέρθηκαν με τη στάση του Shays τη δεκαετία του 1780, στους εργάτες που οικοδόμησαν τα εργατικά μαχητικά συνδικάτα της δεκαετίας του 1930, στους αφροαμερικανούς σκλάβους των φυτειών των Νότιων Πολιτειών που αγωνίστηκαν για την κατάκτηση των πολιτικών δικαιωμάτων, των γυναικών ενάντια στην πατριαρχία. Το βιβλίο αυτό χρησιμοποιήθηκε σε πολλά πανεπιστήμια της Βόρειας Αμερικής αλλά και σε γυμνάσια και λύκεια ως εναλλακτικό εγχειρίδιο ιστορίας. Σύμφωνα με την ένθετη επιθεώρηση New York Times Book Review το βιβλίο πουλιέται (στις ΗΠΑ μόνο) σε 100.000 αντίτυπα το χρόνο!
Δεν ήταν, όμως, άμεσα πολιτικός και ιστορικός συγγραφέας, ακτιβιστής και καθηγητής ο Howard Zinn. Έγραψε και θεατρικά έργα για να εκφράσει τις απόψεις του, που ήταν καταστάλαγμα σκέψης και εμπειριών από τους αγώνες τόσων δεκαετιών. Αυτά ήταν τα εξής: Emma (1976) για την μαχητική αναρχική φεμινίστρια των αρχών του 20ού αιώνα, η οποία απελάθηκε από τις ΗΠΑ μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για την αντιπολεμική της δράση. Daughters of Venus (1985) για τον φόβο και την αγωνία των ανθρώπων της εποχής του Ψυχρού Πολέμου για το ενδεχόμενο πυρηνικού ολοκαυτώματος λόγω της ατομικής βόμβας. Το έργο το ξανάγραψε τη δεκαετία του 1990 για να εκφράσει την επικαιρότητα του αγώνα εναντίον της κατάχρησης της επιστημονικής δύναμης και εξουσίας. Marx in Soho (1999) που παίχτηκε στην Ελλάδα με τον Άγγελο Αντωνόπουλο, στο οποίο εμφανίζει τον αναστημένο Καρλ Μαρξ να υπερασπίζει τον εαυτό του και τις ιδέες του που παραμορφώθηκαν βάναυσα από τους θεωρητικούς και τους πολιτικούς του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλλά και για να υποστηρίξει την εργατική τάξη απέναντι στην κυριαρχία του μεγάλου επιχειρηματικού κεφαλαίου.
Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του You Can’t Be Neutral Train (1994) γράφει ότι «Από την αρχή, η διδασκαλία μου είναι συγχωνευμένη με την ιστορία μου. Προσπαθώ να είμαι δίκαιος απέναντι σε άλλες οπτικές γωνίες, αλλά θέλω κάτι περισσότερο από την “αντικειμενικότητα”. Θέλω τους/τις φοιτητές/τριές μου φεύγοντας από τα μαθήματά να μην είναι μόνο πιο ενημερωμένοι/ες αλλά πιο προετοιμασμένοι να εγκαταλείψουν την ασφάλεια της σιωπής, πιο προετοιμασμένοι να υψώσουν το ανάστημά τους και τη φωνή τους, να δρουν εναντίον της αδικίας όπου την διαπιστώνουν. Αυτή, βεβαίως, είναι συνταγή για μπελάδες». Ο ίδιος έδειχνε το δρόμο με την σύγκρουσή του με το ακαδημαϊκό κατεστημένο των αμερικανικών ΑΕΙ και ιδίως του Πανεπιστημίου της Βοστόνης στο οποίο δίδασκε.
Πρώτες πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/Howard_Zinn
http://www.boston.com/news/local/breaking_news/2010/01/howard_zinn_his.html
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
Saturday, January 23, 2010
Στη φυλακή οι φασίστες που επιτέθηκαν στην αντιρατσιστική συγκέντρωση στους Αμπελόκηπους
Αρχικά,με αφορμή επίθεση φασιστοειδών την προηγούμενη Κυριακή 10 Ιανουαρίου σε αντιρατσιστική εκδήλωση της Κίνησης Απελάστε το ρατσισμό σοτυς Αμπελόκηπους οργανώσεις και συλλογικότητες της περιοχής οργάνωσαν σήμερα αντιρατσιστική συγκέντρωση στο μετρό της Πανόρμου,στις 12μ.μ.
Λίγο πρίν την έναρξη της εκδήλωσης όμως κι ενώ είχαν συγκεντρωθεί περίπου 60 άτομα εμφανίστηκαν 40 ακροδεξιοί που αυτοχαρακτηρίζονται ώς "Αυτόνομοι Εθνικιστές" και αφού πέταξαν προκηρύξεις ρατσιστικού-εθνικιστικού παραληρήματος(http://www.ediktyo.gr/),ατράφηκαν με καδρόνια ενάντια στους συγκεντρωμένους έξω απ'το μετρό.Το αποτέλεσμα ήταν 3 τραυματισμοί,εκ των οποίων μια γυναίκα που της άνοιξε-άνοιξαν το κεφάλι και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.Το σκηνικό βέβαια με την αστυνομία παρούσα πριν την εμφάνιση των φασιστών(με κλούβα μάλιστα) και την μη παρεμπόδισή τους,δεν θα μπορούσε να λείπει απ'την εν λόγω περίσταση.
Μετά όμως απο 5 λεπτά η κατάσταση εξομαλύνθηκε,κυρίως με την περιφρούρηση των ίδιων των συγκεντρωμένων και αρκετοί σύντροφοι/-φισσές και κάτοικοι της γύρω περιοχής έσπευσαν για αλληλεγγύη.
Η εκδήλωση-συγκέντρωση συνεχίστηκε κανονικά και μετά το τέλος της πληροφορηθήκαμε για 30 περίπου φασίστες συλληφθέντες(για τα μάτια του κόσμου-Πασόκ είναι αυτό)και αποφασίστηκε απ΄τους διοργανωτές της συγκέντρωσης να γίνει πορεία προς την ΓΑΔΑ όπου κρατούνταν,για "μαζική αναγνώριση"...
Λίγο πρίν την έναρξη της εκδήλωσης όμως κι ενώ είχαν συγκεντρωθεί περίπου 60 άτομα εμφανίστηκαν 40 ακροδεξιοί που αυτοχαρακτηρίζονται ώς "Αυτόνομοι Εθνικιστές" και αφού πέταξαν προκηρύξεις ρατσιστικού-εθνικιστικού παραληρήματος(http://www.ediktyo.gr/),ατράφηκαν με καδρόνια ενάντια στους συγκεντρωμένους έξω απ'το μετρό.Το αποτέλεσμα ήταν 3 τραυματισμοί,εκ των οποίων μια γυναίκα που της άνοιξε-άνοιξαν το κεφάλι και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.Το σκηνικό βέβαια με την αστυνομία παρούσα πριν την εμφάνιση των φασιστών(με κλούβα μάλιστα) και την μη παρεμπόδισή τους,δεν θα μπορούσε να λείπει απ'την εν λόγω περίσταση.
Μετά όμως απο 5 λεπτά η κατάσταση εξομαλύνθηκε,κυρίως με την περιφρούρηση των ίδιων των συγκεντρωμένων και αρκετοί σύντροφοι/-φισσές και κάτοικοι της γύρω περιοχής έσπευσαν για αλληλεγγύη.
Η εκδήλωση-συγκέντρωση συνεχίστηκε κανονικά και μετά το τέλος της πληροφορηθήκαμε για 30 περίπου φασίστες συλληφθέντες(για τα μάτια του κόσμου-Πασόκ είναι αυτό)και αποφασίστηκε απ΄τους διοργανωτές της συγκέντρωσης να γίνει πορεία προς την ΓΑΔΑ όπου κρατούνταν,για "μαζική αναγνώριση"...
Στην Εποχή της Κυριακής, 24-1-10: Εντός Εποχής "Ταξική ανάλυση και αριστερά"
Στην Εποχή της Κυριακής :
Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά.
1. Λαφονταίν, Αποκλειστικό:Παραίτηση του από την ηγεσία του De Linke, για λόγους υγείας.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε σταυροδρόμι. Μιλούν στην "Εποχή" ο Μανώλης Γλέζος και ο Τάσος Κουράκης. Ρεπορτάζ για τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.
3. Οι αγρότες στους δρόμους. Η κυβέρνηση συζητά χωρίς αυτούς.
4. Καλλικράτης: Οι αντιδράσεις των κομμάτων
5. Χιλή: Επιστρέφει η δεξιά
6. Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν μιλάει μέσα από τη φυλακή, για τον αγώνα των Κούρδων και την αριστερά
7. Έβο Μοράλες: Πρωτοβουλία του για παγκόσμια σύνοδο των λαών για τα δικαιώματα της γης
8. Βενεζουέλα: Υποτίμηση, αυξήσεις μισθών, εθνικοποιήσεις.
9. Του Αργύρη Παναγόπουλου
10. Λονδίνο: Το τέλος του «κοινωνικού πετρελαίου»
11. Αϊτή: Μετά την καταστροφή, άρχισε η εισβολή.Του Νίκου Σερβετά.
12. Το FBI επικήρυξε τον Οσάμα Μπιν Γιαμαθάρες
13. Από τα ακριβά διόδια και τα Τέμπη, στον σιδηρόδρομο σαν η μόνη λύση
14. Θυμάται κανείς την ΠΟΤΑ; Αυτή πάντως μας θυμάται
15. Δίκη Κορκονέα: Τα κανονικά παιδιά πεθαίνουν κανονικά;
16. Δίκη Πρωτονοτάριου: Η αθώωση...
17. Φυλακές Γρεβενών: συνεχίζεται η απεργία πείνας
18. Συναγωγή: Σε ξένους στρέφει την έρευνά της η Αστυνομία
19. Το Α΄ συνέδριο της ΕΦΕΕ, 45 χρόνια μετά. Συνέντευξη με τον Γιάννη Γιανουλόπουλο
20. Αλμπέρ Καμύ: Ο θρύλος και η τυμβωρυχία
21. Ετιέν Μπαλιμπάρ: Αποκλειστική συνέντευξη του στην "Εποχή"
22. Εντός ΕΠΟΧΗΣ:
«Ταξική Ανάλυση και Αριστερά» των Ευκλείδη Τσακαλώτου και Χρήστου Λάσκου,«Παραδοσιακή μικροαστική τάξη: ιστορικά χαρακτηριστικά και σύγχρονες προκλήσεις» της Βάλιας Αρανίτου,«Η παραβολή των Shmoo» του Erik Olin Wright,«Οι γυναίκες στην ταξική δομή» του Erik Olin Wright,«Ιδιοκτήτες Μικρών Επιχειρήσεων» του Michael Zweig
Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά.
Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά.
1. Λαφονταίν, Αποκλειστικό:Παραίτηση του από την ηγεσία του De Linke, για λόγους υγείας.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε σταυροδρόμι. Μιλούν στην "Εποχή" ο Μανώλης Γλέζος και ο Τάσος Κουράκης. Ρεπορτάζ για τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.
3. Οι αγρότες στους δρόμους. Η κυβέρνηση συζητά χωρίς αυτούς.
4. Καλλικράτης: Οι αντιδράσεις των κομμάτων
5. Χιλή: Επιστρέφει η δεξιά
6. Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν μιλάει μέσα από τη φυλακή, για τον αγώνα των Κούρδων και την αριστερά
7. Έβο Μοράλες: Πρωτοβουλία του για παγκόσμια σύνοδο των λαών για τα δικαιώματα της γης
8. Βενεζουέλα: Υποτίμηση, αυξήσεις μισθών, εθνικοποιήσεις.
9. Του Αργύρη Παναγόπουλου
10. Λονδίνο: Το τέλος του «κοινωνικού πετρελαίου»
11. Αϊτή: Μετά την καταστροφή, άρχισε η εισβολή.Του Νίκου Σερβετά.
12. Το FBI επικήρυξε τον Οσάμα Μπιν Γιαμαθάρες
13. Από τα ακριβά διόδια και τα Τέμπη, στον σιδηρόδρομο σαν η μόνη λύση
14. Θυμάται κανείς την ΠΟΤΑ; Αυτή πάντως μας θυμάται
15. Δίκη Κορκονέα: Τα κανονικά παιδιά πεθαίνουν κανονικά;
16. Δίκη Πρωτονοτάριου: Η αθώωση...
17. Φυλακές Γρεβενών: συνεχίζεται η απεργία πείνας
18. Συναγωγή: Σε ξένους στρέφει την έρευνά της η Αστυνομία
19. Το Α΄ συνέδριο της ΕΦΕΕ, 45 χρόνια μετά. Συνέντευξη με τον Γιάννη Γιανουλόπουλο
20. Αλμπέρ Καμύ: Ο θρύλος και η τυμβωρυχία
21. Ετιέν Μπαλιμπάρ: Αποκλειστική συνέντευξη του στην "Εποχή"
22. Εντός ΕΠΟΧΗΣ:
«Ταξική Ανάλυση και Αριστερά» των Ευκλείδη Τσακαλώτου και Χρήστου Λάσκου,«Παραδοσιακή μικροαστική τάξη: ιστορικά χαρακτηριστικά και σύγχρονες προκλήσεις» της Βάλιας Αρανίτου,«Η παραβολή των Shmoo» του Erik Olin Wright,«Οι γυναίκες στην ταξική δομή» του Erik Olin Wright,«Ιδιοκτήτες Μικρών Επιχειρήσεων» του Michael Zweig
Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά.
" Άλλος δρόμος δεν υπήρχε" του Σταύρου Ψυλλάκη στην ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, Κυριακή, 24-1-2010
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης
σας προσκαλεί στην εκδήλωσή της με θέμα
«Αντίσταση, εμφύλιος, παρανομία»
που θα γίνει την Κυριακή, 24 Ιανουαρίου 2010 (8μμ).
Θα προβληθεί η ταινία
Άλλος δρόμος δεν υπήρχε
του Σταύρου Ψυλλάκη
(Ελλάδα, 2009, 87΄)
Θα ακολουθήσει συζήτηση με εισηγητές τους:
• Σταύρο Ψυλλάκη
• Δημήτρη Χαρίτο (κριτικό κινηματογράφου).
Η εκδήλωση θα γίνει στην Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων
του ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ - ΟΠΕ
(Μαρίνου Αντύπα 86, Ηλιούπολη)
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Τηλέφωνα:
2109941199 2109914732
Μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου:
klh_club@yahoo.gr
Διαδικτυακός τόπος
www.klh.gr
σας προσκαλεί στην εκδήλωσή της με θέμα
«Αντίσταση, εμφύλιος, παρανομία»
που θα γίνει την Κυριακή, 24 Ιανουαρίου 2010 (8μμ).
Θα προβληθεί η ταινία
Άλλος δρόμος δεν υπήρχε
του Σταύρου Ψυλλάκη
(Ελλάδα, 2009, 87΄)
Θα ακολουθήσει συζήτηση με εισηγητές τους:
• Σταύρο Ψυλλάκη
• Δημήτρη Χαρίτο (κριτικό κινηματογράφου).
Η εκδήλωση θα γίνει στην Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων
του ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ - ΟΠΕ
(Μαρίνου Αντύπα 86, Ηλιούπολη)
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Τηλέφωνα:
2109941199 2109914732
Μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου:
klh_club@yahoo.gr
Διαδικτυακός τόπος
www.klh.gr
Η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών ετοιμάζεται για την τρίτη παγκόσμια κινητοποίηση.
Όσο οι γυναίκες δεν θα είναι ελεύθερες- Πορευόμαστε!
Η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών
ετοιμάζεται για την τρίτη παγκόσμια κινητοποίηση.
Βαλκανική συνάντηση στα Σκόπια
Παρακάτω δημοσιεύουμε ολόκληρο το Δελτίο Τύπου που εκδόθηκε στα Σκόπια από τη συνάντηση.
20 γυναίκες από τρεις χώρες μετείχαν στη βαλκανική συνάντηση της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών στα Σκόπια, στις 16-17 Ιανουαρίου 2010.
Γυναίκες από την Ελλάδα, την Αλβανία και την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, συζήτησαν την οργάνωση της συμμετοχής μας και τις δραστηριότητες του βαλκανικού μας δικτύου, ενόψη της τρίτης παγκόσμιας κινητοποίησης της Παγκόσμιας Πορείας, που γίνεται ανά 5 χρόνια. Για την Ευρώπη, ο αγώνας μας έχει στόχο την φεμινιστική Ευρώπη της ισότητας, της απαλλαγής από τη βία κατά των γυναικών και της εμπορίας γυναικών, της αυτονομίας του γυναικείου σώματος, του ασφαλούς περιβάλλοντος, της εργασίας για όλες και όλους με αξιοπρεπείς μισθούς βασισμένους στην ισότητα, της ειρήνης και της αποστρατιωτικοποίησης, των ίσων δικαιωμάτων μεταξύ Ευρωπαίων και μεταναστών/μεταναστριών, της αποτροπής των ιδιωτικοποιήσεων, της υπεράσπισης των κοινωφελών αγαθών.
Αποφασίστηκαν κοινές δραστηριότητες για την προώθηση των δικαιωμάτων και των διεκδικήσεων των γυναικών σε όσο περισσότερες βαλκανικές χώρες είναι δυνατόν.
Θα πραγματοποιηθεί ένα βαλκανικό καραβάνι με πρωτοβουλία του Συντονιστικού των γυναικών από την Π.Γ.Δημοκρατία της Μακεδονίας που θα επισκεφθεί την πρώτα την Αθήνα και μετά τη Θεσσαλονίκη, όπου θα συμμετάσχουν γυναίκες από άλλες βαλκανικές χώρες για να προχωρήσει στην Ιστανμπούλ, για την ημέρα των γυναικών που οργανώνεται από το ευρωπαϊκό συντονιστικό της Παγκόσμιας Πορείας, την προηγούμενη της έναρξης του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, δηλαδή στις 30 Ιουνίου 2010. Εκεί αναμένουμε γυναίκες από περισσότερες από 15 χώρες από όλη την Ευρώπη. Το απόγευμα θα γίνει γυναικεία διαδήλωση γύρω από την πλατεία Ταξίμ.
Μετά την ημέρα των γυναικών, θα υπάρξει συμμετοχή στο ΕΚΦ με την παρουσία σε σεμινάρια και εργαστήρια και ευρεία κινητοποίηση γυναικών και φεμινιστριών, για την ορατότητα των γυναικών στο Φόρουμ και την ενίσχυση της αλληλεγγύης και των διεκδικήσεών μας.
Το καραβάνι θα συνεχίσει μετά το ΕΚΦ και θα επισκεφθεί Ρούσα και Σόφια στη Βουλγαρία, Κονστάντσα και Βουκουρέστι στη Ρουμανία, Λέσκοβατς και Βελιγράδι στη Σερβία, Ποντγκόριτσα στο Μαυροβούνιο, Πρίστινα στο Κόσοβο και θα καταλήξει στο Δυρράχιο της Αλβανίας. Σε κάθε χώρα απ? όπου θα περνάει το καραβάνι θα γίνονται εκδηλώσεις οργανωμένες από τοπικές γυναικείες οργανώσεις, βιντεοσκόπηση των εκδηλώσεων και μαρτυρίες για γυναικεία ζητήματα, και στο τέλος θα μονταριστεί με αυτές τις σκηνές ένα φιλμ από όλη την περιοδία. Επίσης, θα εκδοθεί ένα βιβλίο με τις εμπειρίες και τα γεγονότα αυτών των δραστηριοτήτων.
Το καραβάνι είναι στο πλαίσιο της διεθνούς δράσης της ΠΠΓ που θα καταλήξει στην Αφρική στις 17 Νοεμβρίου του 2010.
Οι γυναίκες από την Ελλάδα θα πραγματοποιήσουν δραστηριότητες στη χώρα τους για να κάνουν ορατή την ΠΠΓ και την αλληλεγγύη των γυναικών, με μαζική παρουσία.
Θα οργανώσουν πούλμαν στα οποία θα επιβιβασθούν γυναίκες από τις βαλκανικές χώρες που θα έρθουν στη Θεσσαλονίκη για τη συμμετοχή στην Ιστανμπούλ.
Οι γυναίκες από την Αλβανία θα οργανώσουν εκδηλώσεις στη χώρα τους, και θα παίξουν το ρόλο τους στην κινητοποίηση των γυναικείων οργανώσεων για την Ημέρα των Γυναικών και για τη διεθνή δράση της ΠΠΓ.
Καλούμε γυναικείες οργανώσεις από όλα τα Βαλκάνια να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τη συμμετοχή σ? αυτές τις δραστηριότητες, και άλλες τις οποίες θα σκεφτούμε στο διάστημα μέχρι τον Ιούνιο. Όλες οι γυναικείες οργανώσεις θα μετέχουν σε βάση ισοτιμίας.
Για επαφές και περισσότερες πληροφορίες, για Ελλάδα:
www.poreiagynaikon.gr, voulataki@gmail.com, sonia.mitralia@gmail.com
Η Παγκόσμια Πορεία Γυναικών
ετοιμάζεται για την τρίτη παγκόσμια κινητοποίηση.
Βαλκανική συνάντηση στα Σκόπια
Παρακάτω δημοσιεύουμε ολόκληρο το Δελτίο Τύπου που εκδόθηκε στα Σκόπια από τη συνάντηση.
20 γυναίκες από τρεις χώρες μετείχαν στη βαλκανική συνάντηση της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών στα Σκόπια, στις 16-17 Ιανουαρίου 2010.
Γυναίκες από την Ελλάδα, την Αλβανία και την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, συζήτησαν την οργάνωση της συμμετοχής μας και τις δραστηριότητες του βαλκανικού μας δικτύου, ενόψη της τρίτης παγκόσμιας κινητοποίησης της Παγκόσμιας Πορείας, που γίνεται ανά 5 χρόνια. Για την Ευρώπη, ο αγώνας μας έχει στόχο την φεμινιστική Ευρώπη της ισότητας, της απαλλαγής από τη βία κατά των γυναικών και της εμπορίας γυναικών, της αυτονομίας του γυναικείου σώματος, του ασφαλούς περιβάλλοντος, της εργασίας για όλες και όλους με αξιοπρεπείς μισθούς βασισμένους στην ισότητα, της ειρήνης και της αποστρατιωτικοποίησης, των ίσων δικαιωμάτων μεταξύ Ευρωπαίων και μεταναστών/μεταναστριών, της αποτροπής των ιδιωτικοποιήσεων, της υπεράσπισης των κοινωφελών αγαθών.
Αποφασίστηκαν κοινές δραστηριότητες για την προώθηση των δικαιωμάτων και των διεκδικήσεων των γυναικών σε όσο περισσότερες βαλκανικές χώρες είναι δυνατόν.
Θα πραγματοποιηθεί ένα βαλκανικό καραβάνι με πρωτοβουλία του Συντονιστικού των γυναικών από την Π.Γ.Δημοκρατία της Μακεδονίας που θα επισκεφθεί την πρώτα την Αθήνα και μετά τη Θεσσαλονίκη, όπου θα συμμετάσχουν γυναίκες από άλλες βαλκανικές χώρες για να προχωρήσει στην Ιστανμπούλ, για την ημέρα των γυναικών που οργανώνεται από το ευρωπαϊκό συντονιστικό της Παγκόσμιας Πορείας, την προηγούμενη της έναρξης του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, δηλαδή στις 30 Ιουνίου 2010. Εκεί αναμένουμε γυναίκες από περισσότερες από 15 χώρες από όλη την Ευρώπη. Το απόγευμα θα γίνει γυναικεία διαδήλωση γύρω από την πλατεία Ταξίμ.
Μετά την ημέρα των γυναικών, θα υπάρξει συμμετοχή στο ΕΚΦ με την παρουσία σε σεμινάρια και εργαστήρια και ευρεία κινητοποίηση γυναικών και φεμινιστριών, για την ορατότητα των γυναικών στο Φόρουμ και την ενίσχυση της αλληλεγγύης και των διεκδικήσεών μας.
Το καραβάνι θα συνεχίσει μετά το ΕΚΦ και θα επισκεφθεί Ρούσα και Σόφια στη Βουλγαρία, Κονστάντσα και Βουκουρέστι στη Ρουμανία, Λέσκοβατς και Βελιγράδι στη Σερβία, Ποντγκόριτσα στο Μαυροβούνιο, Πρίστινα στο Κόσοβο και θα καταλήξει στο Δυρράχιο της Αλβανίας. Σε κάθε χώρα απ? όπου θα περνάει το καραβάνι θα γίνονται εκδηλώσεις οργανωμένες από τοπικές γυναικείες οργανώσεις, βιντεοσκόπηση των εκδηλώσεων και μαρτυρίες για γυναικεία ζητήματα, και στο τέλος θα μονταριστεί με αυτές τις σκηνές ένα φιλμ από όλη την περιοδία. Επίσης, θα εκδοθεί ένα βιβλίο με τις εμπειρίες και τα γεγονότα αυτών των δραστηριοτήτων.
Το καραβάνι είναι στο πλαίσιο της διεθνούς δράσης της ΠΠΓ που θα καταλήξει στην Αφρική στις 17 Νοεμβρίου του 2010.
Οι γυναίκες από την Ελλάδα θα πραγματοποιήσουν δραστηριότητες στη χώρα τους για να κάνουν ορατή την ΠΠΓ και την αλληλεγγύη των γυναικών, με μαζική παρουσία.
Θα οργανώσουν πούλμαν στα οποία θα επιβιβασθούν γυναίκες από τις βαλκανικές χώρες που θα έρθουν στη Θεσσαλονίκη για τη συμμετοχή στην Ιστανμπούλ.
Οι γυναίκες από την Αλβανία θα οργανώσουν εκδηλώσεις στη χώρα τους, και θα παίξουν το ρόλο τους στην κινητοποίηση των γυναικείων οργανώσεων για την Ημέρα των Γυναικών και για τη διεθνή δράση της ΠΠΓ.
Καλούμε γυναικείες οργανώσεις από όλα τα Βαλκάνια να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τη συμμετοχή σ? αυτές τις δραστηριότητες, και άλλες τις οποίες θα σκεφτούμε στο διάστημα μέχρι τον Ιούνιο. Όλες οι γυναικείες οργανώσεις θα μετέχουν σε βάση ισοτιμίας.
Για επαφές και περισσότερες πληροφορίες, για Ελλάδα:
www.poreiagynaikon.gr, voulataki@gmail.com, sonia.mitralia@gmail.com
Monday, January 18, 2010
Tsakthan Weekly, 18 – 25 Ιανουαρίου 2010 - ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ, ΤΩΡΑ!
Tsakthan Weekly, 18 – 25 Ιανουαρίου 2010
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ, ΤΩΡΑ!
Χτες το βράδυ, στην Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης βλέπαμε την ταινία Kuhle Wampe. Η ταινία αναφέρεται στην εποχή του μεσοπολέμου στο Βερολίνο κατά την δεκαετία του 1920. Ένας άνεργος νεαρός (ο Άνις Μπρούντερ) που μάταια ψάχνει για δουλειά πέφτει από την απόγνωσή του από το παράθυρο και σκοτώνεται. Προτού προβεί στο μοιραίο διάβημα έβγαλε το ρολόι του. Η οικογένειά του χάνει το σπίτι λόγω έξωσης και μετακομίζουν στο παραλίμνιο κάμπινγκ με τό όνομα «Kuhle Wampe». Η Άννι, η κόρη του, που έχει δουλειά, μένει έγκυος και αναγκάζεται να αρραβωνιαστεί τον φίλο της τον Φριτς, ο οποίος, όμως, το ίδιο βράδυ της παραδέχεται ότι δεν έχει πρόθεση να την παντρευτεί. Η Αννι τον εγκαταλείπει και μετακομίζει στην φίλη της, την Γκέρντα. Αργότερα θα ξανασυναντήσει τον Φριτς, ο οποίος τώρα και αυτός είναι άνεργος, και θα τα ξαναφτιάξει μαζί του. Στο τραίνο για το σπίτι γυρίζοντας από το εργατικό συλλογικό αθλητικό Σάββατο (σε διαλόγους του Μπέρτολντ Μπρεχτ) θα τσακωθούν άγρια μαζί με άλλους σε κάποια συνομιλία περί της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με αφορμή την τιμή του καφέ (σπαρταριστοί όντως οι διάλογοι). Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει στην Κρύα Λίμνη (μεταφορικά εννοείται το «άδειο στομάχι».
Ομοιότητες και διαφορές υπάρχουν πολλές μεταξύ της εποχής εκείνης υπάρχουν πολλές με τη δική μας. Όμως, η οικονομική και κοινωνική κρίση χειροτερεύει και οι νεοναζιστές σήκωσαν το αποκρουστικό κεφάλι τους για μια ακόμη φορά. Στα Χανιά έκαψαν για δεύτερη φορά την Εβραϊκή Συναγωγή, σε πολλά σημεία της χώρας κυνηγούν και τραυματίζουν μετανάστες/τριες και πρόσφυγες, και στην Πάτρα, χτες τόλμησαν να μαγαρίσουν το μνήμα του Νίκου Τεμπονέρα, του αγωνιστή καθηγητή που δολοφονήθηκε το Γενάρη του 1991 στο 3ο Λύκειο της πόλης από τους φασίστες «αντικαταληψίες» που έκρυβε στους κόλπους της η ΟΝΝΕΔ, η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας. Έριξαν μπογιά στο μνήμα, έγραψαν (ανορθόγραφα;) ΕΛΑΣ (για να δείξουν ότι κρύβονται στην αστυνομία) και άφησαν ένα φύλλο της φασιστικής φυλλάδας «Στόχος» πάνω στο μνήμα (που έχει ως σύμβολο ένα ανοιχτό βιβλίο) γεμάτο περιττώματα, δείχνοντας έτσι τον «πολιτισμό» τους.
ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ;
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑ
Σάκης Μπουλάς
Θάνος Μικρούτσικος/Μπέρτολντ Μπρεχτ
Ρύζι έχει κει κάτω κοντά στο ποτάμι
Εκεί ψηλά στο βουνό χρειάζουνται ρύζι
Αν το ρύζι το κρύψουμε στις αποθήκες
θ' ακριβύνει το ρύζι γι' αυτούς εκεί πάνω
Οι μαούνες του ρυζιού θα 'χουν λιγότερο ρύζι
και το ρύζι φτηνότερο θα 'ναι για μένα
Τι είναι στ' αλήθεια το ρύζι
Πού να ξέρω το ρύζι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Φτάνει χειμώνας και χρειάζουνται ρούχα
Πρέπει μπαμπάκι λοιπόν ν' αγοράσουμε
και το μπαμπάκι να μην το πουλήσουμε
Σαν θα 'ρθει το κρύο, θ' ακριβύνουν τα ρούχα
Τα κλωστήρια πληρώνουν πολύ ψηλά μεροκάματα
Κι έπειτα υπάρχει πάρα πολύ μπαμπάκι
Τι είναι στ' αλήθεια το μπαμπάκι
Πού να ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Κι ο άνθρωπος παρατρώει φαΐ
γι' αυτό κι ο άνθρωπος όλο ακριβαίνει
Για να φτιάξεις φαΐ, χρειάζεσαι ανθρώπους
Οι μάγειροι κάνουν φτηνότερο το φαΐ
αλλά
οι φαγάδες όλο και τ' ακριβαίνουν
Κι έπειτα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι
Τι είναι στ' αλήθεια ο άνθρωπος
Πού να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ
Στις 6 Γενάρη ,άγνωστοι αποπειράθηκαν να κάψουν την συναγωγή που βρίσκεται στην παλιά πόλη στα Χανιά, αφήνοντας την υπογραφή τους με το πέταγμα σαπουνιών .
Την Παρασκευή 15 Γενάρη το βράδυ ,έγινε και δεύτερη απόπειρα εμπρησμού της Εβραϊκής Συναγωγής ,αυτή την φορά προκαλώντας πολύ σοβαρότερες καταστροφές.
Είναι δύσκολο να μην συνδέσει ο κάθε ένας μας ,τις δύο επιθέσεις που έγιναν στη Συναγωγή μεταξύ τους ,καθώς και με την απόπειρα εμπρησμού στο Κοινωνικό Στέκι –Στέκι Μεταναστών και τις δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και Έλληνες αντιρατσιστές .
Οι εμπρηστικές επιθέσεις σε θρησκευτικούς χώρους λατρείας και σε κτίρια που στεγάζονται συλλογικότητες φιλομεταναστευτικές, είναι εμπρησμοί ενάντια στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Για μια ακόμα φορά ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ τις φασιστικές –τραμπούκικες επιθέσεις
που συμβαίνουν στα Χανιά.. Και φασιστική είναι κάθε βίαιη ενέργεια (ανεξάρτητα αν υπογράφεται ή όχι) που χτυπάει τους «ξεχασμένους της κοινωνίας»,θρησκευτικούς χώρους ,ανθρώπους με κριτήριο τον τόπο καταγωγής και το χρώμα τους.
Απέναντι στην φασιστική τρομοκρατία εμείς προτάσσουμε τις δράσεις μας και την επιμονή μας τα Χανιά να απαλαγούν από αυτά τα φαινόμενα φασιστικής βίας.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΕΚΙ – ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Η φτώχεια τρομάζει τους ανθρώπουςhttp://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=122082
Η ακραία φτώχεια είναι ο πρώτος λόγος ανησυχίας των ανθρώπων στον κόσμο, πριν από τις κλιματικές αλλαγές, την τρομοκρατία και τον πόλεμο, αποκαλύπτει διεθνής έρευνα, τα αποτελέσματα της οποίας δόθηκαν στη δημοσιότητα από την Παγκόσμια Υπηρεσία του BBC. Το 71% από τους περίπου 25.000 ανθρώπους που ερωτήθηκαν σε 23 χώρες τοποθετούν την "ακραία φτώχεια" στην πρώτη θέση των ανησυχιών τους, ενώ ποσοστό 64% ανησυχεί για το περιβάλλον και τη μόλυνσή του και ποσοστό 63% ανησυχεί για την αύξηση των τιμών των τροφίμων και της ενέργειας.
Η τρομοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ασθένειες κρίνονται ως πρώτος λόγος ανησυχίας από ποσοστό 59% των ερωτηθέντων, ενώ η κλιματική αλλαγή και η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας θεωρούνται ως πρώτος λόγος ανησυχίας από το 58% και το 57% αντίστοιχα.
Η έρευνα έγινε από τον Ιούνιο ως τον Οκτώβριο του 2009, δηλαδή πριν από τη διεθνή σύνοδο κορυφής για την υπερθέρμανση του πλανήτη, η οποία έγινε το Δεκέμβριο στην Κοπεγχάγη.
"Η παγκόσμια οικονομική ύφεση διατήρησε τα οικονομικά προβλήματα στις πρώτες θέσεις των λόγων ανησυχίας των ανθρώπων τη χρονιά αυτή, όμως η ακραία φτώχεια είναι πράγματι αντιληπτή ως το πιο σοβαρό διεθνές πρόβλημα", δήλωσε ο Σαμ Μάουντφορντ, διευθυντής ερευνών του GlobeScan, του ινστιτούτου που πραγματοποίησε την έρευνα για λογαριασμό της Παγκόσμιας Υπηρεσίας του BBC.
Μεμονωμένα τώρα, η Ινδία και το Πακιστάν τοποθετούν ως πρώτο λόγο ανησυχίας την τρομοκρατία, η οποία αποτελεί τον τρίτο λόγο ανησυχίας στη Βρετανία, την Ινδονησία και την Ισπανία.
Επίσης κυρίως στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Γερμανία και την Ισπανία, πρώτος λόγος ανησυχίας είναι η οικονομία.
Η μόνη χώρα που θεωρεί πρώτο λόγο ανησυχίας τις κλιματικές αλλαγές είναι η Ιαπωνία.
Η υπερθέρμανση του πλανήτη αποτελεί εξάλλου δεύτερο λόγο ανησυχίας στην Κίνα και ένατο στις ΗΠΑ
Τέλος η Γαλλία θεωρεί πρώτο λόγο ανησυχίας τον πόλεμο και ακολουθούν η ακραία φτώχεια, η μόλυνση του περιβάλλοντος και η τρομοκρατία.
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ, ΤΩΡΑ!
Χτες το βράδυ, στην Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης βλέπαμε την ταινία Kuhle Wampe. Η ταινία αναφέρεται στην εποχή του μεσοπολέμου στο Βερολίνο κατά την δεκαετία του 1920. Ένας άνεργος νεαρός (ο Άνις Μπρούντερ) που μάταια ψάχνει για δουλειά πέφτει από την απόγνωσή του από το παράθυρο και σκοτώνεται. Προτού προβεί στο μοιραίο διάβημα έβγαλε το ρολόι του. Η οικογένειά του χάνει το σπίτι λόγω έξωσης και μετακομίζουν στο παραλίμνιο κάμπινγκ με τό όνομα «Kuhle Wampe». Η Άννι, η κόρη του, που έχει δουλειά, μένει έγκυος και αναγκάζεται να αρραβωνιαστεί τον φίλο της τον Φριτς, ο οποίος, όμως, το ίδιο βράδυ της παραδέχεται ότι δεν έχει πρόθεση να την παντρευτεί. Η Αννι τον εγκαταλείπει και μετακομίζει στην φίλη της, την Γκέρντα. Αργότερα θα ξανασυναντήσει τον Φριτς, ο οποίος τώρα και αυτός είναι άνεργος, και θα τα ξαναφτιάξει μαζί του. Στο τραίνο για το σπίτι γυρίζοντας από το εργατικό συλλογικό αθλητικό Σάββατο (σε διαλόγους του Μπέρτολντ Μπρεχτ) θα τσακωθούν άγρια μαζί με άλλους σε κάποια συνομιλία περί της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με αφορμή την τιμή του καφέ (σπαρταριστοί όντως οι διάλογοι). Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει στην Κρύα Λίμνη (μεταφορικά εννοείται το «άδειο στομάχι».
Ομοιότητες και διαφορές υπάρχουν πολλές μεταξύ της εποχής εκείνης υπάρχουν πολλές με τη δική μας. Όμως, η οικονομική και κοινωνική κρίση χειροτερεύει και οι νεοναζιστές σήκωσαν το αποκρουστικό κεφάλι τους για μια ακόμη φορά. Στα Χανιά έκαψαν για δεύτερη φορά την Εβραϊκή Συναγωγή, σε πολλά σημεία της χώρας κυνηγούν και τραυματίζουν μετανάστες/τριες και πρόσφυγες, και στην Πάτρα, χτες τόλμησαν να μαγαρίσουν το μνήμα του Νίκου Τεμπονέρα, του αγωνιστή καθηγητή που δολοφονήθηκε το Γενάρη του 1991 στο 3ο Λύκειο της πόλης από τους φασίστες «αντικαταληψίες» που έκρυβε στους κόλπους της η ΟΝΝΕΔ, η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας. Έριξαν μπογιά στο μνήμα, έγραψαν (ανορθόγραφα;) ΕΛΑΣ (για να δείξουν ότι κρύβονται στην αστυνομία) και άφησαν ένα φύλλο της φασιστικής φυλλάδας «Στόχος» πάνω στο μνήμα (που έχει ως σύμβολο ένα ανοιχτό βιβλίο) γεμάτο περιττώματα, δείχνοντας έτσι τον «πολιτισμό» τους.
ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ;
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑ
Σάκης Μπουλάς
Θάνος Μικρούτσικος/Μπέρτολντ Μπρεχτ
Ρύζι έχει κει κάτω κοντά στο ποτάμι
Εκεί ψηλά στο βουνό χρειάζουνται ρύζι
Αν το ρύζι το κρύψουμε στις αποθήκες
θ' ακριβύνει το ρύζι γι' αυτούς εκεί πάνω
Οι μαούνες του ρυζιού θα 'χουν λιγότερο ρύζι
και το ρύζι φτηνότερο θα 'ναι για μένα
Τι είναι στ' αλήθεια το ρύζι
Πού να ξέρω το ρύζι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Φτάνει χειμώνας και χρειάζουνται ρούχα
Πρέπει μπαμπάκι λοιπόν ν' αγοράσουμε
και το μπαμπάκι να μην το πουλήσουμε
Σαν θα 'ρθει το κρύο, θ' ακριβύνουν τα ρούχα
Τα κλωστήρια πληρώνουν πολύ ψηλά μεροκάματα
Κι έπειτα υπάρχει πάρα πολύ μπαμπάκι
Τι είναι στ' αλήθεια το μπαμπάκι
Πού να ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Κι ο άνθρωπος παρατρώει φαΐ
γι' αυτό κι ο άνθρωπος όλο ακριβαίνει
Για να φτιάξεις φαΐ, χρειάζεσαι ανθρώπους
Οι μάγειροι κάνουν φτηνότερο το φαΐ
αλλά
οι φαγάδες όλο και τ' ακριβαίνουν
Κι έπειτα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι
Τι είναι στ' αλήθεια ο άνθρωπος
Πού να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΒΡΑΪΚΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ
Στις 6 Γενάρη ,άγνωστοι αποπειράθηκαν να κάψουν την συναγωγή που βρίσκεται στην παλιά πόλη στα Χανιά, αφήνοντας την υπογραφή τους με το πέταγμα σαπουνιών .
Την Παρασκευή 15 Γενάρη το βράδυ ,έγινε και δεύτερη απόπειρα εμπρησμού της Εβραϊκής Συναγωγής ,αυτή την φορά προκαλώντας πολύ σοβαρότερες καταστροφές.
Είναι δύσκολο να μην συνδέσει ο κάθε ένας μας ,τις δύο επιθέσεις που έγιναν στη Συναγωγή μεταξύ τους ,καθώς και με την απόπειρα εμπρησμού στο Κοινωνικό Στέκι –Στέκι Μεταναστών και τις δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και Έλληνες αντιρατσιστές .
Οι εμπρηστικές επιθέσεις σε θρησκευτικούς χώρους λατρείας και σε κτίρια που στεγάζονται συλλογικότητες φιλομεταναστευτικές, είναι εμπρησμοί ενάντια στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Για μια ακόμα φορά ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ τις φασιστικές –τραμπούκικες επιθέσεις
που συμβαίνουν στα Χανιά.. Και φασιστική είναι κάθε βίαιη ενέργεια (ανεξάρτητα αν υπογράφεται ή όχι) που χτυπάει τους «ξεχασμένους της κοινωνίας»,θρησκευτικούς χώρους ,ανθρώπους με κριτήριο τον τόπο καταγωγής και το χρώμα τους.
Απέναντι στην φασιστική τρομοκρατία εμείς προτάσσουμε τις δράσεις μας και την επιμονή μας τα Χανιά να απαλαγούν από αυτά τα φαινόμενα φασιστικής βίας.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΕΚΙ – ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Η φτώχεια τρομάζει τους ανθρώπουςhttp://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=122082
Η ακραία φτώχεια είναι ο πρώτος λόγος ανησυχίας των ανθρώπων στον κόσμο, πριν από τις κλιματικές αλλαγές, την τρομοκρατία και τον πόλεμο, αποκαλύπτει διεθνής έρευνα, τα αποτελέσματα της οποίας δόθηκαν στη δημοσιότητα από την Παγκόσμια Υπηρεσία του BBC. Το 71% από τους περίπου 25.000 ανθρώπους που ερωτήθηκαν σε 23 χώρες τοποθετούν την "ακραία φτώχεια" στην πρώτη θέση των ανησυχιών τους, ενώ ποσοστό 64% ανησυχεί για το περιβάλλον και τη μόλυνσή του και ποσοστό 63% ανησυχεί για την αύξηση των τιμών των τροφίμων και της ενέργειας.
Η τρομοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ασθένειες κρίνονται ως πρώτος λόγος ανησυχίας από ποσοστό 59% των ερωτηθέντων, ενώ η κλιματική αλλαγή και η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας θεωρούνται ως πρώτος λόγος ανησυχίας από το 58% και το 57% αντίστοιχα.
Η έρευνα έγινε από τον Ιούνιο ως τον Οκτώβριο του 2009, δηλαδή πριν από τη διεθνή σύνοδο κορυφής για την υπερθέρμανση του πλανήτη, η οποία έγινε το Δεκέμβριο στην Κοπεγχάγη.
"Η παγκόσμια οικονομική ύφεση διατήρησε τα οικονομικά προβλήματα στις πρώτες θέσεις των λόγων ανησυχίας των ανθρώπων τη χρονιά αυτή, όμως η ακραία φτώχεια είναι πράγματι αντιληπτή ως το πιο σοβαρό διεθνές πρόβλημα", δήλωσε ο Σαμ Μάουντφορντ, διευθυντής ερευνών του GlobeScan, του ινστιτούτου που πραγματοποίησε την έρευνα για λογαριασμό της Παγκόσμιας Υπηρεσίας του BBC.
Μεμονωμένα τώρα, η Ινδία και το Πακιστάν τοποθετούν ως πρώτο λόγο ανησυχίας την τρομοκρατία, η οποία αποτελεί τον τρίτο λόγο ανησυχίας στη Βρετανία, την Ινδονησία και την Ισπανία.
Επίσης κυρίως στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Γερμανία και την Ισπανία, πρώτος λόγος ανησυχίας είναι η οικονομία.
Η μόνη χώρα που θεωρεί πρώτο λόγο ανησυχίας τις κλιματικές αλλαγές είναι η Ιαπωνία.
Η υπερθέρμανση του πλανήτη αποτελεί εξάλλου δεύτερο λόγο ανησυχίας στην Κίνα και ένατο στις ΗΠΑ
Τέλος η Γαλλία θεωρεί πρώτο λόγο ανησυχίας τον πόλεμο και ακολουθούν η ακραία φτώχεια, η μόλυνση του περιβάλλοντος και η τρομοκρατία.
Sunday, January 17, 2010
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: ΑΝΑΣΑ (Πρωτοβουλία για την ανασύνθεση της Αριστεράς και το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ)
ΑΝΑΣΑ
(Πρωτοβουλία για την ανασύνθεση της Αριστεράς
και το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ)
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η Συνέλευση της ΑΝΑΣΑ (Πρωτοβουλία για την ανασύνθεση της Αριστεράς και το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ) που πραγματοποιήθηκε στις 16/1 στο ΕΜΠ κατέληξε στα παρακάτω συμπεράσματα και κατευθύνσεις:
1. Με τη συμπλήρωση 100 ημερών διακυβέρνησης και την κατάθεση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει χωρίς παρεκκλίσεις στην κατεύθυνση και την πολιτική κληρονομιά των κυβερνήσεων Σημίτη και Καραμανλή, κλιμακώνοντας μάλιστα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και απειλώντας με πλήρη κατεδάφιση τα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα και καταχτήσεις. . Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιτελεί το πρόγραμμά της σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που οι συναινέσεις και οι προσδοκίες ευημερίας έχουν αντικατασταθεί από την «ανοχή του φόβου» των χειρότερων ημερών και της ατομικής διάσωσης. Η δημοσιονομική τρομοκρατία, ο φόβος της οικονομικής κατάρρευσης, η επιτήρηση και η πειθάρχηση δια μέσου των νεοφιλελεύθερων μηχανισμών της Ε.Ε. δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον ώστε η οικονομική κρίση να γίνει μια ακόμα ευκαιρία για αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και σε ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση της εργασίας
2. Η κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι ενιαία ως προς τους στόχους και το περιεχόμενό της και όσον αφορά τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα και καταχτήσεις και όσον αφορά τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες και όσον αφορά το πολιτικό σύστημα και την Αυτοδιοίκηση. Το ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνει τον «αστικό εκσυγχρονισμό» της κυβέρνησης Σημίτη με αλλαγές στο κράτος, στο εκλογικό σύστημα και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση Με την πρωτοφανή κλιμάκωση της καταστολής και τις πολιτικές «ασφάλειας», υλοποιεί ένα σχέδιο αυταρχικής αναδόμησης του πολιτικού συστήματος ώστε να αντιμετωπίσει κατά το δυνατόν πιο αποτελεσματικά τις αναπόφευκτες κοινωνικές αντιδράσεις στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στις εξεγέρσεις του μέλλοντος, ενώ την ίδια στιγμή μεταμφιέζει τις πολιτικές προθέσεις του με ένα «παρηγορητικό λόγο» απέναντι στη φτώχεια και την ανασφάλεια των πολιτών στοχοποιώντας τους μετανάστες και τη νεανική διαφορετικότητα.
3. Σε αυτές τις συνθήκες για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος μια πολιτική δομικής αντιπολίτευσης και συνολικής ρήξης με την κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, και όχι πολιτική ήσσονος αντίστασης, ανοχής ή -πολύ περισσότερο- συναίνεσης.
4. Τα «δείπνα εθνικής συναίνεσης» με επιχειρηματίες, νέα τζάκια, στελέχη του ΠΑΣΟΚ και φανατικούς πολέμιους της Αριστεράς και οι προτάσεις για «εθνική συναίνεση» στην υπερψήφιση Παπούλια για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για συμμετοχή στον «εθνικό διάλογο» και για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες εκλογές για την Αυτοδιοίκηση, από σημαίνοντα στελέχη τη Ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ, είναι ευθέως ανταγωνιστικά και υπονομεύουν τη φυσιογνωμία, τις πολιτικές κατευθύνσεις και εν τέλει την ίδια την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο που αυτό συνδυάζεται με τη διακηρυγμένη άρνηση συμμετοχής στη διαδικασία υλοποίησης των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ και τις δημόσιες εκκλήσεις για διάλυσή του. Η τακτική στελεχών της Ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ να υπονομεύουν, καταγγέλλουν και εξαγγέλλουν ανταγωνιστική πολιτική σε σχέση με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί μείζον πολιτικό και ηθικό ζήτημα και δεν είναι πλέον δυνατόν να γίνεται ανεκτή.
5. Σε αυτές τις συνθήκες, η ΑΝΑΣΑ καλεί σε συστράτευση μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ για:
• Υλοποίηση των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ (ενιαίο μητρώο μελών, κάρτα μέλους, Γραφείο Τύπου, περιοδικό και site ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.).
• Διερεύνηση των προϋποθέσεων για να προχωρήσει με νέα ορμή η διαδικασία ανασύνθεσης της Αριστεράς και μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο - πολυτασικό - μαζικό κόμμα. Καλούμε σε άμεση συγκρότηση, στελέχωση και τακτή λειτουργία της σχετικής Επιτροπής που αποφάσισε η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη.
• Στήριξη των κινημάτων και των κοινωνικών μετώπων αντίστασης και ανάληψη κοινωνικών και πολιτικών πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση της δομικής αντιπολίτευσης και της συνολικότερης ρήξης με τη συμμαχία και το σύστημα του εγχώριου και διεθνούς νεοφιλελευθερισμού.
Την ΑΝΑΣΑ την αποτελούν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ από τις συνιστώσες: το Συνασπισμό, την ΑΚΟΑ, τη Ρόζα, το Κόκκινο,καθώς και ανένταχτοι και ανένταχτες σε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: βουλευτές όπως ο Θ. Δρίτσας, ο Β. Μουλόπουλος, τέως βουλευτές όπως ο Γ. Μπανιάς, μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Κ. Αθανασίου, Π. Κοσμάς, Τ. Μαστρογιαννόπουλος, Α. Ρήγος, Χ. Παπαδόπουλος, Μ. Σπαθής κ.α.
Αθήνα 16/1/2010
(Πρωτοβουλία για την ανασύνθεση της Αριστεράς
και το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ)
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η Συνέλευση της ΑΝΑΣΑ (Πρωτοβουλία για την ανασύνθεση της Αριστεράς και το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ) που πραγματοποιήθηκε στις 16/1 στο ΕΜΠ κατέληξε στα παρακάτω συμπεράσματα και κατευθύνσεις:
1. Με τη συμπλήρωση 100 ημερών διακυβέρνησης και την κατάθεση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει χωρίς παρεκκλίσεις στην κατεύθυνση και την πολιτική κληρονομιά των κυβερνήσεων Σημίτη και Καραμανλή, κλιμακώνοντας μάλιστα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και απειλώντας με πλήρη κατεδάφιση τα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα και καταχτήσεις. . Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιτελεί το πρόγραμμά της σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που οι συναινέσεις και οι προσδοκίες ευημερίας έχουν αντικατασταθεί από την «ανοχή του φόβου» των χειρότερων ημερών και της ατομικής διάσωσης. Η δημοσιονομική τρομοκρατία, ο φόβος της οικονομικής κατάρρευσης, η επιτήρηση και η πειθάρχηση δια μέσου των νεοφιλελεύθερων μηχανισμών της Ε.Ε. δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον ώστε η οικονομική κρίση να γίνει μια ακόμα ευκαιρία για αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και σε ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση της εργασίας
2. Η κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι ενιαία ως προς τους στόχους και το περιεχόμενό της και όσον αφορά τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα και καταχτήσεις και όσον αφορά τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες και όσον αφορά το πολιτικό σύστημα και την Αυτοδιοίκηση. Το ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνει τον «αστικό εκσυγχρονισμό» της κυβέρνησης Σημίτη με αλλαγές στο κράτος, στο εκλογικό σύστημα και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση Με την πρωτοφανή κλιμάκωση της καταστολής και τις πολιτικές «ασφάλειας», υλοποιεί ένα σχέδιο αυταρχικής αναδόμησης του πολιτικού συστήματος ώστε να αντιμετωπίσει κατά το δυνατόν πιο αποτελεσματικά τις αναπόφευκτες κοινωνικές αντιδράσεις στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στις εξεγέρσεις του μέλλοντος, ενώ την ίδια στιγμή μεταμφιέζει τις πολιτικές προθέσεις του με ένα «παρηγορητικό λόγο» απέναντι στη φτώχεια και την ανασφάλεια των πολιτών στοχοποιώντας τους μετανάστες και τη νεανική διαφορετικότητα.
3. Σε αυτές τις συνθήκες για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος μια πολιτική δομικής αντιπολίτευσης και συνολικής ρήξης με την κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, και όχι πολιτική ήσσονος αντίστασης, ανοχής ή -πολύ περισσότερο- συναίνεσης.
4. Τα «δείπνα εθνικής συναίνεσης» με επιχειρηματίες, νέα τζάκια, στελέχη του ΠΑΣΟΚ και φανατικούς πολέμιους της Αριστεράς και οι προτάσεις για «εθνική συναίνεση» στην υπερψήφιση Παπούλια για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για συμμετοχή στον «εθνικό διάλογο» και για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες εκλογές για την Αυτοδιοίκηση, από σημαίνοντα στελέχη τη Ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ, είναι ευθέως ανταγωνιστικά και υπονομεύουν τη φυσιογνωμία, τις πολιτικές κατευθύνσεις και εν τέλει την ίδια την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο που αυτό συνδυάζεται με τη διακηρυγμένη άρνηση συμμετοχής στη διαδικασία υλοποίησης των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ και τις δημόσιες εκκλήσεις για διάλυσή του. Η τακτική στελεχών της Ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ να υπονομεύουν, καταγγέλλουν και εξαγγέλλουν ανταγωνιστική πολιτική σε σχέση με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί μείζον πολιτικό και ηθικό ζήτημα και δεν είναι πλέον δυνατόν να γίνεται ανεκτή.
5. Σε αυτές τις συνθήκες, η ΑΝΑΣΑ καλεί σε συστράτευση μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ για:
• Υλοποίηση των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ (ενιαίο μητρώο μελών, κάρτα μέλους, Γραφείο Τύπου, περιοδικό και site ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.).
• Διερεύνηση των προϋποθέσεων για να προχωρήσει με νέα ορμή η διαδικασία ανασύνθεσης της Αριστεράς και μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο - πολυτασικό - μαζικό κόμμα. Καλούμε σε άμεση συγκρότηση, στελέχωση και τακτή λειτουργία της σχετικής Επιτροπής που αποφάσισε η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη.
• Στήριξη των κινημάτων και των κοινωνικών μετώπων αντίστασης και ανάληψη κοινωνικών και πολιτικών πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση της δομικής αντιπολίτευσης και της συνολικότερης ρήξης με τη συμμαχία και το σύστημα του εγχώριου και διεθνούς νεοφιλελευθερισμού.
Την ΑΝΑΣΑ την αποτελούν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ από τις συνιστώσες: το Συνασπισμό, την ΑΚΟΑ, τη Ρόζα, το Κόκκινο,καθώς και ανένταχτοι και ανένταχτες σε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: βουλευτές όπως ο Θ. Δρίτσας, ο Β. Μουλόπουλος, τέως βουλευτές όπως ο Γ. Μπανιάς, μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Κ. Αθανασίου, Π. Κοσμάς, Τ. Μαστρογιαννόπουλος, Α. Ρήγος, Χ. Παπαδόπουλος, Μ. Σπαθής κ.α.
Αθήνα 16/1/2010
Friday, January 15, 2010
48 ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ 4 ΕΠΟΧΕΣ
48 ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ 4 ΕΠΟΧΕΣ
του Θανάση Τσακίρη
Το άγγιγμα τ’ Απρίλη
στης νιότης το φυτίλι
ρίχνει στην καρδιά
προσάναμμα
με της ίριδας τα χρώματα
βάζει πινελιά
κι ανάβει τη φωτιά
καταμεσής στην Άνοιξη
κι ωθεί την εξέλιξη
των αισθημάτων
και των νοημάτων.
Του Ιούλη πυρκαγιά
τ’ Αυγούστου ανεμελιά
σιμά στις αρμυρήθρες
και στου έρωτα τις κερήθρες
ξανοίγοντας πανιά
για τ’ αλαργινά
τα τοπία τα θαλασσινά
στις θάλασσες τις παντοτινές
τις σμαραγδένιες
και τις ταξιδεμένες
μα και στις άγνωστες
και στις παραμυθένιες.
Με μια μπενετάδα
ένα απόγιομα Σεπτέμβρη
με κόκκινο κρασί
σαν πέφτ’ η λιακάδα
και βυθιζόμαστε στη ρέμβη
που στης μελαγχολίας
μας διώχνει τα στενά
του κόσμου τα σκοτεινά
χωρίς τα χρώματα της αρμονίας
μα μόνο μ’ εκείνα της σκιάς
του γκρίζου
και της μονοτονίας.
Και σιμώνει ο Δεκέμβρης
στου νου τα ρέπια
και της καρδιάς η σέπια
χαράζει το σχήμα
της μορφής του τέλους,
που μοιάζει μεσ’ από του έλους
τα βρώμικα νερά
να βγαίνει νικητής˙
μα να, είναι κάτι που αλλάζει νοερά
και με νόημα το μάτι μας το κλείνει
πως ακόμη και την ύστατη την ώρα
ελπίδα υπάρχει και μεσ’ στην μπόρα.
tsakthanΑθήνα, 12/6/2004
του Θανάση Τσακίρη
Το άγγιγμα τ’ Απρίλη
στης νιότης το φυτίλι
ρίχνει στην καρδιά
προσάναμμα
με της ίριδας τα χρώματα
βάζει πινελιά
κι ανάβει τη φωτιά
καταμεσής στην Άνοιξη
κι ωθεί την εξέλιξη
των αισθημάτων
και των νοημάτων.
Του Ιούλη πυρκαγιά
τ’ Αυγούστου ανεμελιά
σιμά στις αρμυρήθρες
και στου έρωτα τις κερήθρες
ξανοίγοντας πανιά
για τ’ αλαργινά
τα τοπία τα θαλασσινά
στις θάλασσες τις παντοτινές
τις σμαραγδένιες
και τις ταξιδεμένες
μα και στις άγνωστες
και στις παραμυθένιες.
Με μια μπενετάδα
ένα απόγιομα Σεπτέμβρη
με κόκκινο κρασί
σαν πέφτ’ η λιακάδα
και βυθιζόμαστε στη ρέμβη
που στης μελαγχολίας
μας διώχνει τα στενά
του κόσμου τα σκοτεινά
χωρίς τα χρώματα της αρμονίας
μα μόνο μ’ εκείνα της σκιάς
του γκρίζου
και της μονοτονίας.
Και σιμώνει ο Δεκέμβρης
στου νου τα ρέπια
και της καρδιάς η σέπια
χαράζει το σχήμα
της μορφής του τέλους,
που μοιάζει μεσ’ από του έλους
τα βρώμικα νερά
να βγαίνει νικητής˙
μα να, είναι κάτι που αλλάζει νοερά
και με νόημα το μάτι μας το κλείνει
πως ακόμη και την ύστατη την ώρα
ελπίδα υπάρχει και μεσ’ στην μπόρα.
tsakthanΑθήνα, 12/6/2004
Καληνύχτα Λεωνίδα
Καληνύχτα Λεωνίδα
Τι βραδιά κι αυτή! Μετά τα τσίπουρα, τις τσιπούρες, τις μπύρες και τα καλαμαράκια κάπου στο κέντρο της Αθήνας, αφού τα είπαμε, τα ήπιαμε και τραγουδήσαμε, όλη μαζί η τρελοπαρέα που τολμάει ακόμα να ονειρεύεται και να «θεωρητικολογεί» πού και πού, πήγαμε και κοιμηθήκαμε με ήσυχη την ψυχή μας και με την καρδιά μας να φτερουγίζει στα ύψη από χαρά. Λίγο πιο πάνω, δύο τετράγωνα πιο ανατολικά, μέσα σε ένα πολυτελές εστιατόριο, κάποιοι «μέθυσαν με το αθάνατο νερό» όχι του ’21 αλλά της πηγής της εξουσίας. Και τους έκατσε και άσχημα στο στομάχι κι αλλού.
45 νοματαίοι και πολιτικά νοικοκυραίοι έψαλαν ύμνους στην «εθνική συναίνεση» και μεταξύ αυτών η πιο νέα ανερχόμενη μερίδα της αστικής τάξης της Ελλάδα δια των εκπροσώπων της όμνυε στη νέα πράσινη ανάπτυξη, που θα τους εξασφαλίσει νέα κέρδη και ισχυρότερη εξουσία πάνω στις ζωές μέσω των ΜΜΕ, του Ολυμπιακού και των φαρμακευτικών εταιριών. Πάτερ-φαμίλιας όλων αυτών των πολιτικών και κεφαλαιοκρατών ο πάλαι ποτέ «ιστορικός ηγέτης» της ανανεωτικής αριστεράς και της γεωμετρικής προόδου διολίσθησης προς τα δεξιά.
Αυτός ο άνθρωπος είχε την αριστερά σαν «πάμε στοίχημα», διέγραψε χιλιάδες νέους και νέες μέσα μια νύχτα το 1978, έπαιζε την τελευταία πολιτική «ζαριά» του κάθε τόσο και λιγάκι, έφτιαξε ένα κόμμα που το καμάρωνε έτσι «γλυκύ» που ήταν αλλά δεν το κατέβασε ποτέ στα εκλογικά αλώνια για να αναμετρηθεί με τον πολιτικό Χάροντα. Αυτός ο άνθρωπος της πάντοτε χαμένης ευκαιρίας θέλει να σύρει τον κόσμο της Αριστεράς στο μακάβριο χορό της «ταξικής συνεργασίας» και της «εθνικής συναίνεσης» της έντασης της εκμετάλλευσης.
Θα τον αφήσουμε;
Τι βραδιά κι αυτή! Μετά τα τσίπουρα, τις τσιπούρες, τις μπύρες και τα καλαμαράκια κάπου στο κέντρο της Αθήνας, αφού τα είπαμε, τα ήπιαμε και τραγουδήσαμε, όλη μαζί η τρελοπαρέα που τολμάει ακόμα να ονειρεύεται και να «θεωρητικολογεί» πού και πού, πήγαμε και κοιμηθήκαμε με ήσυχη την ψυχή μας και με την καρδιά μας να φτερουγίζει στα ύψη από χαρά. Λίγο πιο πάνω, δύο τετράγωνα πιο ανατολικά, μέσα σε ένα πολυτελές εστιατόριο, κάποιοι «μέθυσαν με το αθάνατο νερό» όχι του ’21 αλλά της πηγής της εξουσίας. Και τους έκατσε και άσχημα στο στομάχι κι αλλού.
45 νοματαίοι και πολιτικά νοικοκυραίοι έψαλαν ύμνους στην «εθνική συναίνεση» και μεταξύ αυτών η πιο νέα ανερχόμενη μερίδα της αστικής τάξης της Ελλάδα δια των εκπροσώπων της όμνυε στη νέα πράσινη ανάπτυξη, που θα τους εξασφαλίσει νέα κέρδη και ισχυρότερη εξουσία πάνω στις ζωές μέσω των ΜΜΕ, του Ολυμπιακού και των φαρμακευτικών εταιριών. Πάτερ-φαμίλιας όλων αυτών των πολιτικών και κεφαλαιοκρατών ο πάλαι ποτέ «ιστορικός ηγέτης» της ανανεωτικής αριστεράς και της γεωμετρικής προόδου διολίσθησης προς τα δεξιά.
Αυτός ο άνθρωπος είχε την αριστερά σαν «πάμε στοίχημα», διέγραψε χιλιάδες νέους και νέες μέσα μια νύχτα το 1978, έπαιζε την τελευταία πολιτική «ζαριά» του κάθε τόσο και λιγάκι, έφτιαξε ένα κόμμα που το καμάρωνε έτσι «γλυκύ» που ήταν αλλά δεν το κατέβασε ποτέ στα εκλογικά αλώνια για να αναμετρηθεί με τον πολιτικό Χάροντα. Αυτός ο άνθρωπος της πάντοτε χαμένης ευκαιρίας θέλει να σύρει τον κόσμο της Αριστεράς στο μακάβριο χορό της «ταξικής συνεργασίας» και της «εθνικής συναίνεσης» της έντασης της εκμετάλλευσης.
Θα τον αφήσουμε;
Monday, January 11, 2010
Πολιτική της ατέλειας
Ένα από τα πλέον ευφυέστερα επιχειρήματα που εξαπέλυσαν οι νεοσυντηρητικοί διανοούμενοι και πολιτικοί εναντίον της εξέγερσης της πανεπιστημιακής κοινότητας με την περίπτωση του άρθρου 16 του Συντάγματος και το νέο νόμο πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, δηλαδή την κατηγορία ότι οι εξεγερμένοι «δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα». Εκεί φτάσαμε. Άνθρωποι που δεν προέβαλαν ποτέ κανενός είδους προοδευτικά και ριζοσπαστικά αιτήματα για να μη διαταράσσεται η τάξη εγκαλούν τώρα τη νεολαία επί «συντηρητισμώ». Μιλούν με τέτοιο τρόπο, λες και έγινε ο Μάης του ’68 όχι από τη νεολαία αλλά από τον ίδιο τον…Ντε Γκολ.
Ο συντηρητισμός είναι μαζί μας εδώ και πολλούς αιώνες. Ένα σημαντικό ερώτημα που ποτέ δεν έχει απαντηθεί οριστικά είναι εάν ο συντηρητισμός είναι ιδεολογία ή απλή ψυχολογική προδιάθεση, μια στάση ζωής.. Άλλοι ορίζουν το συντηρητισμό ως προδιάθεση έναντι της έννοιας και της πράξης της αλλαγής και τη θεωρούν ανώτερη από τις υπόλοιπες ιδεολογίες οι οποίες έχουν το φιλόδοξο στόχο να ξεδιπλώσουν και να εφαρμόσουν σχέδια κοινωνικής βελτίωσης που δεν είναι δυνατό να καρποφορήσουν στην πράξη. Έτσι, η ιστορική εμπειρία θεωρείται σαφώς προτιμότερη πυξίδα και απορρίπτεται οποιαδήποτε προοπτική μετασχηματισμού της κοινωνίας προς μια άγνωστη κατεύθυνση που θα προσπαθούσε να οδηγήσει σε μια «χρυσή εποχή». Η «πολιτική της ατέλειας» ανταποκρίνεται στην κυριαρχία των ανεπηρέαστων από το πέρασμα των αιώνων ενστίκτων.
Ο συντηρητισμός είναι μαζί μας εδώ και πολλούς αιώνες. Ένα σημαντικό ερώτημα που ποτέ δεν έχει απαντηθεί οριστικά είναι εάν ο συντηρητισμός είναι ιδεολογία ή απλή ψυχολογική προδιάθεση, μια στάση ζωής.. Άλλοι ορίζουν το συντηρητισμό ως προδιάθεση έναντι της έννοιας και της πράξης της αλλαγής και τη θεωρούν ανώτερη από τις υπόλοιπες ιδεολογίες οι οποίες έχουν το φιλόδοξο στόχο να ξεδιπλώσουν και να εφαρμόσουν σχέδια κοινωνικής βελτίωσης που δεν είναι δυνατό να καρποφορήσουν στην πράξη. Έτσι, η ιστορική εμπειρία θεωρείται σαφώς προτιμότερη πυξίδα και απορρίπτεται οποιαδήποτε προοπτική μετασχηματισμού της κοινωνίας προς μια άγνωστη κατεύθυνση που θα προσπαθούσε να οδηγήσει σε μια «χρυσή εποχή». Η «πολιτική της ατέλειας» ανταποκρίνεται στην κυριαρχία των ανεπηρέαστων από το πέρασμα των αιώνων ενστίκτων.
Tsakthan Weekly, 11-18 Ιανουαρίου 2010 - Η δεκαετία 1950-1960
Tsakthan Weekly, 11-18 Ιανουαρίου 2010
Η δεκαετία 1950-1960
Μιας και ξεκίνησε μια νέα δεκαετία του 21ου αιώνα, λέω σήμερα να πάμε 6 δεκαετίες πίσω και να δούμε πού βάδιζε η ελληνική κοινωνία και πώς διαμορφώνονταν οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις μετά την λήξη του Εμφυλίου Πολέμου. Στην αρχή της δεκαετίας του ’50 οι 540.000 βιομηχανικοί εργάτες και ο αυξανόμενος υπαλληλικός κόσμος (τράπεζες, δημόσια διοίκηση κ.α.) χωρίς αξιόπιστη συνδικαλιστική ηγεσία σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, λόγω της κυριαρχίας των παρατάξεων των Μακρή και Θεοδώρου, προσπαθούσαν να επιβιώσουν οικονομικά είτε με την αμερικανική βοήθεια και το σχέδιο Μάρσαλ είτε με την αυτοσυγκράτηση και τη λιτότητα στη διαβίωσή τους.
Όμως τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής είναι η ανεργία και η υποαπασχόληση. Παρά τη μετανάστευση αυξάνεται τόσο ο απόλυτος όσο και ο σχετικός αριθμός των ανέργων. Η κυβερνητική πολιτική, ιδιαίτερα με την ανάληψη της πρωθυπουργίας και της ηγεσίας της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1955, είναι προσανατολισμένη στην ταχεία οικονομική ανάπτυξη μέσω κατασκευής έργων υποδομής, εισαγωγή κινήτρων για το ιδιωτικό κεφάλαιο για την πραγματοποίηση επενδύσεων, που στηρίζονταν εν πολλοίς στη συμπίεση των μισθών και ημερομισθίων στα όρια της επιβίωσης. Ταυτόχρονα αρχίζει ένα νέο κύμα μετανάστευσης προς τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, που μεγαλώνει στα μέσα της δεκαετίας, υπό τις ευλογίες της δεξιάς κυβέρνησης με τις «διακρατικές συμφωνίες». Η οικονομική εισοδηματική πολιτική που ακολουθήθηκε, ιδιαίτερα από τις κυβερνήσεις της δεξιάς, αποσκοπούσε στη συνεχή αφαίρεση δικαιωμάτων των εργαζομένων, με αιχμές την μείωση ή κατάργηση της αποζημίωσης των απολυομένων, την αναστολή του νόμου για τον κρατικό έλεγχο των ομαδικών απολύσεων, την μείωση του επιδόματος ανεργίας και εν γένει την εξασθένιση ή/και αφαίρεση δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, και με ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της στους τάφους, στις εξορίες και στις φυλακές, η συνδικαλιστική αριστερά και πολλοί συνδικαλιστές σοσιαλιστικής ή φιλελεύθερης κατεύθυνσης που δεν εντάχθηκαν στα συνδικαλιστικά σχήματα του «κρατικού συνδικαλισμού» προσπάθησαν να ανασυνταχθούν προσπαθώντας να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους για την επίλυση των άμεσων και καυτών προβλημάτων και, στο μέτρο του δυνατού, να ασκήσουν άμεση και έμμεση επιρροή στις «επίσημες ηγεσίες». Ο κρατικός συνδικαλισμός από την άλλη δεν αποτελούσε ένα απόλυτα ενιαίο και συμπαγές σύνολο καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που παρίσταναν τους «ηγέτες» της εργατικής τάξης εντελώς ιδιοτελώς και όταν δεν αποδέχονταν την κρατική παρέμβαση για λόγους πολιτικής επιβίωσης -ακόμη κι αυτοί έπρεπε να λογοδοτήσουν στη βάση τους κατά τις συνδικαλιστικές εκλογές, εκτός αν επρόκειτο για τα λεγόμενα «σωματεία-φαντάσματα» - ακολουθούσαν διασπάσεις της ΓΣΕΕ (π.χ. 1954 με τη δημιουργία της «Νέας ΓΣΕΕ»).
Η αριστερά και οι δημοκρατικοί συνδικαλιστές συγκρότησαν παρατάξεις με κυριότερη το «Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα» (ΔΣΚ) που στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής του διαδρομής ακολούθησε μια γραμμή σχετικής αυτονομίας απέναντι στις κομματικές εκφράσεις (ΕΔΑ, ΕΛΔ-ΣΚΕ, κ.α.) και απέκλεισε το ενδεχόμενο συγκρότησης ξεχωριστής συνομοσπονδίας τύπου προπολεμικής «Ενωτικής ΓΣΕΕ». Έτσι από τη μια το ΔΣΚ λειτουργούσε ως πόλος συσπείρωσης του αποκαλούμενου προοδευτικού συνδικαλισμού και από την άλλη με το να μην θεωρείται ένα είδος αντι-ΓΣΕΕ διευκόλυνε την προσέγγιση είτε με συντηρητικούς και ρεφορμιστές συνδικαλιστές που διαχωρίζονταν από την επίσημη κρατικά ελεγχόμενη ΓΣΕΕ είτε με συνδικαλιστές που προέρχονταν από νέα στρώματα της εργατικής τάξης που δημιουργούνταν λόγω της οικονομικής μεγέθυνσης και της αλλαγής της κοινωνικής μορφολογίας και τα οποία δεν επιθυμούσαν να ταυτιστούν με την παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά.
Αυτή η στρατηγική απέβη προς όφελος της εργατικής τάξης στο βαθμό που από τη μια μπορούσαν οι αποκαλούμενοι προοδευτικοί συνδικαλιστές να κινητοποιούν τα τμήματα που το αναπτυξιακό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας αναδείκνυε πιο δυναμικά (οικοδόμοι που η αύξησή τους λόγω της ανοικοδόμησης δεν είχε ακόμη οροφή, αυτοκινητιστές, τραμβαγέρηδες και σιδηροδρομικοί, ηλεκτρισμός, τραπεζοϋπάλληλοι κ.α.) και από την άλλη υπό το φόβο της ανάπτυξης μαζικών κοινωνικών κινημάτων εκτός των ορίων του συστήματος οι κυβερνήσεις τόσο του Κέντρου (ΕΠΕΚ) όσο και της Δεξιάς («Ελληνικός Συναγερμός», ΕΡΕ) φρόντισαν να προβούν σε ορισμένες παραχωρήσεις στο επίπεδο της εργατικής νομοθεσίας ενσωματώνοντας στο ελληνικό δίκαιο διεθνείς συμβάσεις εργασίας. Βέβαια, η εφαρμογή τους στην πράξη δεν ήταν πάντοτε αυτονόητη καθόσον οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες προσπαθούσαν να παραβλέπουν το νομικό αυτό πλαίσιο, γεγονός που άφηνε το σεβασμό και την εφαρμογή των συμβάσεων αυτών στην αγωνιστικότητα των εργαζομένων. Οι αγώνες που αναπτύσσονται κυρίως με ευθύνη των ομοσπονδιών και σωματείων που επηρεάζονται ή διοικούνται από αριστερούς, σοσιαλιστές και ανεξάρτητους φιλελεύθερους συνδικαλιστές κλιμακώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας. Ήδη την επαύριον της στρατιωτικό-πολιτικής ήττας της κομμουνιστικής αριστεράς, το 1950, από την 1η Μαΐου μέχρι την 31η Οκτωβρίου εκδηλώθηκαν 79 απεργίες με 163.000 απεργούς. Το 1951 οι απεργίες έγιναν με αίτημα την αποκατάσταση των ημερομισθίων και των μισθών τουλάχιστον στα προπολεμικά επίπεδα. Το 1952 έγιναν 259 απεργίες με 298.673 απεργούς με αιτήματα αύξησης αποδοχών, μείωσης της ανεργίας, και διατήρησης των επικουρικών ταμείων μιας σειράς κλάδων. Το τελευταίο αυτό αίτημα διατηρεί σήμερα αμείωτη την έντασή του καθώς από τότε οι περισσότερες κυβερνήσεις προσπαθούν να συγχωνεύσουν τα ταμεία αυτά και να τα εντάξουν στο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων –συχνά με μείωση συντάξεων και αύξηση ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση καθώς και με αύξηση των εισφορών των εργαζομένων. Η πρώτη αυτή απόπειρα απέτυχε δείχνοντας ότι επρόκειτο για αίτημα που συνένωνε επίσημη ΓΣΕΕ και ανεπίσημη αριστερή συνδικαλιστική ηγεσία και που η εναντίωση σ’ αυτή την σιωπηρή συμμαχία θα δημιουργούσε μείζονα πολιτικά προβλήματα. Το 1954 η κυβέρνηση Παπάγου προσπάθησε να αφαιρέσει δικαιώματα προστασίας των συνδικαλιστικών στελεχών και να περικόψει τα ανθυγιεινά επιδόματα. Ένα σημαντικό στοιχείο αυτής της χρονιάς είναι η διεκδίκηση των συνδικαλιστών της επίσημης ΓΣΕΕ για καθιέρωση της υποχρεωτικής συνδρομής στα συνδικάτα.
Το 1955 η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει καθώς τα προβλήματα οξύνονται και οι εργαζόμενοι αντιδρούν πολύ πιο έντονα και μαζικά. Επίσης απεργούν ολοένα και περισσότεροι κλάδοι, ακόμη και οι θεωρούμενοι ως κοινωνικώς συντηρητικοί, όπως οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Παράλληλα κινητοποιούνται με 24 και 48ωρες απεργίες οι τροχιοδρομικοί Αθήνας-Πειραιά, οι αρτεργάτες και οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ. Εκτός από τα άμεσα κλαδικά και οικονομικά αιτήματα, σε πολλές περιπτώσεις προβάλλονται θεσμικά αιτήματα αποκατάστασης των συνδικαλιστικών ελευθεριών, εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, απόσυρση διατάξεων περί υποχρεωτικής συνδικαλιστικής εισφοράς. Το 1955 είναι σημαντικό έτος και από την άποψη των συνεδρίων: 12ο Συνέδριο ΓΣΕΕ (δεν άλλαξαν οι συσχετισμοί), ιδρυτικά συνέδρια του «Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος» και της Ομοσπονδίας Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΤΟΕ). Μπροστά στον κίνδυνο να χάσει η επίσημη ΓΣΕΕ την όποια απήχησή της στους εργαζόμενους προβαίνει σε ορισμένες κινητοποιήσεις και παρουσιάζει προς τα έξω δημοκρατικότερο προσωπείο. Γι’ αυτό, το 1956 έγιναν πολύ περισσότερες απεργίες (147) στις οποίες συμμετείχαν περισσότεροι εργαζόμενοι (320.000) και από τις απεργίες αυτές 12 ήταν πανελλαδικές και 38 μεγάλης διάρκειας (τροχιοδρομικοί, καπνεργάτες, αρτεργάτες, τυπογράφοι). Το 1957 μειώνονται οι απεργίες αλλά αυξάνουν οι απεργοί και οι χαμένες ώρες εργασίας. Πολλές απεργίες κηρύσσονται πάλι από την επίσημη ΓΣΕΕ για λόγους γοήτρου.
Ορισμένες από αυτές τις παραπάνω απεργίες παρουσίασαν μια ποικιλία πρωτοβουλιών και μεθόδων δράσης. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι απεργοί συγκρούστηκαν μετωπικά με τους ισχυρούς την εποχή εκείνη κατασταλτικούς μηχανισμούς της «καχεκτικής δημοκρατίας» ή προέβησαν σε καταλήψεις εργοστασιακών εγκαταστάσεων και απεργίες πείνας (μεταλλωρύχοι Λαυρίου, λιγνιτωρύχοι, κλωστοϋφαντουργοί Βέροιας κ.α.). Το 1958 παρατηρείται ύφεση του απεργιακού κύματος καθόσον ότι η επίσημη ΓΣΕΕ εκτίμησε ότι η προεκλογική περίοδος δεν προσφερόταν για αγωνιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις που θα έφερναν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση ΕΡΕ-Καραμανλή. Αντιθέτως, η αντιπολίτευση και κυρίως η ΕΔΑ τις ευνοούσαν προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά τους απεργιακούς αγώνες. Η Πρωτομαγιά και άλλες περιπτώσεις όπου μπορούσαν να υπάρξουν κινητοποιήσεις των εργατικών τάξεων και στρωμάτων προσφέρονταν για την προσέλκυση ψηφοφόρων και στελεχών. Η ΕΔΑ κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια του εκλογικού προσκήνιου την κοινωνικο-κινηματική διάσταση που είχε πάρει η μέχρι τότε εργατική δράση και έτσι συμβάλλοντας αποφασιστικά η αριστερά αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση για πρώτη φορά στην νεοελληνική ιστορία. Αυτή η εξέλιξη επέδρασε θετικά σε δύο επίπεδα. Από τη μια ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση ενός μεγάλου μέρους των εργαζομένων που αντιλαμβάνονταν τη σημασία της κοινωνικό-κινηματικής διάστασης του απεργιακού αγώνα και από την άλλη οδήγησε την επίσημη ΓΣΕΕ να αποδεχθεί αιτήματα της συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης˙ γεγονός που στο συνολικό πολιτικό πλαίσιο της εποχής σήμαινε για τους ακραίους πολιτικούς και κομματικούς συμμάχους της ότι οδηγείτο σε «ολισθηρούς δρόμους». Παρ’ όλα αυτά, την επόμενη χρονιά (1959) οι απεργιακές κινητοποιήσεις μειώθηκαν μιας και η επίσημη ΓΣΕΕ κηρύσσει λιγότερες απεργίες και συνήθως τις εκτονώνει μέσα σε λίγες ώρες. Οι όποιες μεγάλες απεργίες έγιναν ήταν εκείνες που οργανώνονταν από τις ομοσπονδίες στις οποίες η αντιπολίτευση ασκούσε μεγάλη επιρροή (12ήμερη πανελλαδική απεργία της Ομοσπονδίας Πετρελαίου, 48ωρη απεργία πείνας εργαζόμενων στον ΣΕΚ Πειραιά, 48ωρη πανελλαδική απεργία των αρτεργατών-μακαρονοποιών.)
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
Όμορφη πόλη
Νταλάρας Γιώργος & Pontes Dulce
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Θεοδωράκης Γιάννης
Όμορφη πόλη φωνές μουσικές
Απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
Ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
Βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα
Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα
Τα χλωμά τα φώτα, πριν ρίξουν δίχτυα
Θα γίνεις δικιά μου
L un pres l’ autre
Se tiennent les amants
Ila se sont retrouves
Pour se sont retrouves
Pour cheminer cote a cote
Retrouves dans la mort
Puisque la vie n’ a pas sut les comprendre
Retrouves dans l’ amour
La haine n’ ayant pas pu les atteindre
Les feuilles, les feuilles tombent
Sur leur lit de noces
Que la terre soit douce
Soit douce aux amants de teruel
Enfin reunit dans l’ ombre
Η νύχτα έφτασε, τα παράθυρα κλείσαν
Η νύχτα έπεσε, οι δρόμοι χαθήκαν
ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΡΕΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
1) Ένας Σοβαρός Άνθρωπος
2) Avatar
3) Εννέα
Επτά, Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
Η σιωπή των διανοούμενωνhttp://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=118612
Ο γάλλος ιστορικός Μισέλ Βινόκ χαρτογραφεί το τοπίο της γαλλικής διανόησης και αναλύει τις μεταβολές που συντελέστηκαν από την υπόθεση Ντρέιφους ώς τις μέρες μας
του Θανάση Γιαλκέτση
Το 1983, ο Μαξ Γκαλό, ο οποίος ήταν τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος της γαλλικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, είχε καταγγείλει τη «σιωπή των διανοουμένων».
Η αριστερά είχε κερδίσει τις εκλογές του 1981, χωρίς να εκφραστεί μαζικά η δημόσια υποστήριξη των διανοουμένων, και ο Γκαλό υπενθύμιζε την εμπειρία τού «Λαϊκού Μετώπου», υπέρ του οποίου είχε στρατευθεί με ενθουσιασμό η γαλλική διανοητική πρωτοπορία της εποχής. Στη δεκαετία του 1980, αντίθετα, εκδηλώθηκε καθαρά ο διαχωρισμός ανάμεσα σε διανοητική αριστερά και πολιτική αριστερά. Ηδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, οι γάλλοι διανοούμενοι είχαν προσχωρήσει μαζικά στο ρεύμα της κριτικής του «ολοκληρωτισμού», υποστήριζαν τους σοβιετικούς διαφωνούντες, διαδήλωναν υπέρ της πολωνικής «Αλληλεγγύης» και καταδίκαζαν τη σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν. Δεν έδειχναν επομένως ιδιαίτερα πρόθυμοι να υποστηρίξουν την κυβέρνηση του Μιτεράν, ο οποίος έδινε υπουργεία στους κομμουνιστές.
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου, το 1989, άλλαξε και πάλι τα δεδομένα της γαλλικής πνευματικής ζωής. Το νέο τοπίο που διαμορφώθηκε χαρτογραφεί μιλώντας στη «Monde» ο γάλλος ιστορικός Μισέλ Βινόκ: «Το τέλος του σοβιετικού κομμουνισμού και της ΕΣΣΔ είναι και ο επίλογος ενός μεγάλου ιστορικού κύκλου, στη διάρκεια του οποίου ο σοβιετικός κομμουνισμός ήταν το κομβικό ζήτημα. Οι φάροι αυτής της μακράς μάχης, ο Σαρτρ, ο Αρόν, ο Μερλό-Ποντί, ο Καμί, είχαν εδώ και πολύ καιρό σβήσει. Το διανοητικό σύμπαν, το οποίο λειτουργούσε σε μεγάλο βαθμό με βάση τη δυαδική διαίρεση "φιλοκομμουνιστές εναντίον αντικομμουνιστών", βαθμιαία άλλαξε, κατακερματίστηκε.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι μια μαζική επιστροφή της στράτευσης των διανοουμένων, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα της επικυριαρχίας των μέσων μαζικής επικοινωνίας στη διανοητική ζωή. Είναι οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες αυτές που υποκινούν την "επιστροφή" των διανοουμένων.
Ενα σταθερό χαρακτηριστικό της ιστορίας των διανοουμένων είναι το ότι δεν ασκούν αληθινή επίδραση παρά μόνον στους ίδιους τους διανοούμενους. Δεν ασκούν επίδραση στις μάζες, ενώ μικρή είναι η επιρροή τους στους πολιτικούς. Η διαφορά του σήμερα με το χθες είναι το ότι όλοι εκείνοι -ο Σαρτρ, ο Καμί, ο Μερλό-Ποντί, ο Αρόν- είχαν σημαντικό έργο. Ενώ αυτοί που βλέπουμε σήμερα στο προσκήνιο είναι "επαγγελματίες" της υπεράσπισης του καλού σκοπού (χωρίς σημαντικό έργο).
Οπως είναι γνωστό, το ουσιαστικό "διανοούμενος" επιβλήθηκε με την υπόθεση Ντρέιφους. Ο Ζολά είναι η υποδειγματική μορφή του κριτικού διανοούμενου. Πρόκειται για έναν συγγραφέα (μπορεί να είναι επίσης φιλόσοφος, επιστήμονας, καλλιτέχνης), ο οποίος χρησιμοποιεί τη φήμη του για να υπερασπιστεί δημόσια οικουμενικές αξίες, οι οποίες απειλούνται: τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ξαναβρίσκουμε αυτή τη μορφή στην περίοδο του πολέμου στην Αλγερία και ιδιαίτερα στη διαμαρτυρία ενάντια στα βασανιστήρια. Με δυο λόγια, είναι ο κήρυκας των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Ωστόσο, η ανάπτυξη του σοσιαλισμού και έπειτα του κομμουνισμού προκάλεσε τη γέννηση ενός δεύτερου τύπου διανοουμένου: εκείνου που θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία του κόμματος είτε προσχωρώντας σε αυτό (Αραγκόν) είτε ως συνοδοιπόρος (Σαρτρ). Από το 1927, ο Ζιλιέν Μπεντά καταδίκαζε αυτή την "προδοσία των διανοουμένων" (βάζοντας στο στόχαστρο της πολεμικής του τόσο τους εθνικιστές όσο και τους μαρξιστές). Ο πόλεμος της Ισπανίας και αργότερα ο Ψυχρός Πόλεμος επανενεργοποίησαν έναν πόλεμο "οπαδών" με διακηρύξεις, συλλογές υπογραφών και δημόσιες τοποθετήσεις. Η βαθμιαία διάλυση του κομμουνισμού, με αφετηρία το 1956, ακύρωσε αυτή τη σύγκρουση δύο στρατοπέδων. Στις μέρες μας νομίζω ότι ο διανοούμενος που μας κληρονόμησε η υπόθεση Ντρέιφους έχει σε μεγάλο βαθμό αντικατασταθεί από το κίνημα οργανώσεων που μάχονται για μια σειρά σκοπούς, όπως οι "Γιατροί χωρίς σύνορα" και τόσες άλλες. Από την άλλη μεριά, ξαναβρίσκουμε "οπαδούς", λιγότερο στα κόμματα και περισσότερο στον αστερισμό της "αριστεράς της αριστεράς". Μετά τον θάνατο του Μπουρντιέ οι φάροι δεν λάμπουν πλέον, αλλά δεν λείπουν τα μικρά φώτα.
Στο παρελθόν οι διανοούμενοι ήταν οι καθοδηγητές, ήταν ένα είδος ιερέων. Αυτό έχει τελειώσει σήμερα. Και η αλλαγή αυτή δεν οφείλεται μόνον στο ότι τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, με επικεφαλής την τηλεόραση, έχουν καταλάβει την εξουσία.
Οφείλεται και σε ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο που έχει αλλάξει τα πάντα. Πριν από 50 χρόνια αριθμούσαμε λιγότερο από 10% αποφοίτους του γαλλικού λυκείου σε κάθε ηλικιακή κατηγορία, ενώ σήμερα έχουμε 60%. Οι άνθρωποι επιθυμούν λιγότερο να έχουν καθοδηγητές και περισσότερο να εκφράζονται οι ίδιοι. Αυτό δείχνει η εξαιρετική άνθηση των μπλογκ στο Ιντερνετ.
Ας προσθέσουμε ακόμα μια κατηγορία διανοουμένων, που ο Μισέλ Φουκό όριζε ως "ειδικούς διανοούμενους". Με άλλα λόγια πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι, παραμένοντας στο δικό τους πεδίο ειδικών γνώσεων, εκφράζονται ενάντια στο λάθος ή την αδικία. Αρχικά, στην περίοδο της υπόθεσης Ντρέιφους, ο διανοούμενος είναι εξ ορισμού αριστερός, επειδή εκείνοι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε διανοούμενους της δεξιάς (ο Μπαρές, ο Μοράς κ.ά.) περιγελούσαν τον όρο "διανοούμενος". Ωστόσο, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διανοούμενοι της δεξιάς υιοθέτησαν τη λέξη και ήταν πολλοί. Για παράδειγμα, τον καιρό του πολέμου στην Αιθιοπία υπήρξε ένα μανιφέστο υπέρ του Μουσολίνι που συγκέντρωνε 64 υπογραφές διανοουμένων. Και έπειτα είχαμε την κατηγορία των φιλελεύθερων διανοουμένων του κύκλου του Αρόν, που δεν ήταν βέβαια διανοούμενοι της αριστεράς.
Θα ήταν επομένως λάθος να κατατάσσουμε συστηματικά τους διανοούμενους στην αριστερά. Το καινούριο στοιχείο ίσως είναι ο μεγάλος αριθμός των διανοουμένων που ήταν πρώην αριστεριστές, πρώην κομμουνιστές και που μετακινήθηκαν προς τα δεξιά».
ΤΟ ΒΗΜΑ
Η ακτινογραφία της Generation ΧD ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΡΑΜΜΕΛΗ | Αθήνα - Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
Δεν έχουν γνωρίσει τον κόσμο δίχως το Διαδίκτυο, ανατράφηκαν στην ψηφιακή εποχή και έχουν «εκτεθεί» σε πολύ περισσότερα τεχνολογικά επιτεύγματα από κάθε άλλη γενιά. Ο λόγος για τη «Generation ΧD», τα ψηφιακά Παιδιά της Γενιάς Χ, ηλικίας 8-14 ετών. Μέσα από τη μεγαλύτερη πανευρωπαϊκή μελέτη που έχει διεξαχθεί ποτέ για τους προεφήβους- «tweens» (έγινε σε περισσότερα από 3.000 παιδιά ηλικίας 8-14 ετών σε έξι χώρες της Ευρώπης)-, την οποία ζήτησε η Disney ως μέρος της συνεχούς έρευνας για το νέο παιδικό τηλεοπτικό κανάλι Disney ΧD, το οποίο εκπέμπει και στην Ελλάδα μέσα από την πλατφόρμα της Νova, προέκυψαν αποτελέσματα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τα οποία κατέρριψαν πολλούς μύθους για τη σχέση των παιδιών με το Διαδίκτυο αλλά και τη στάση τους απέναντι στην οικογένεια και την έννοια της διασημότητας που προβάλλει η σύγχρονη κουλτούρα. Με θεμελιώδεις διαφορές σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, ακριβώς λόγω της «ψηφιακής τους» ανατροφής, η συγκεκριμένη γενιά δεν έχει γνωρίσει τη ζωή χωρίς την ψηφιακή ψυχαγωγία, την κινητή τηλεφωνία ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media channels).
Αν και απόλυτα εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, οι εκπρόσωποι της γενιάς ΧD τη χρησιμοποιούν για να αναβαθμίσουν και όχι να αντικαταστήσουν την προσωπική κοινωνική επαφή. Εξ ου και η προσωπική επαφή παραμένει ο πλέον προτιμητέος τρόπος επικοινωνίας με τους φίλους (30%), πολύ περισσότερο από την αποστολή γραπτών μηνυμάτων (15%), τις ζωντανές διαδικτυακές συζητήσεις (14%) και το κινητό τηλέφωνο (8%)! Το 95% των παιδιών αυτών θεωρούν σημαντικά το Διαδίκτυο και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, 53% θεωρούν ότι το Διαδίκτυο βελτιώνει τη ζωή τους εξασφαλίζοντάς τους δυνατότητα επικοινωνίας με τους φίλους τους εκτός σχολείου, ενώ 44% δηλώνουν ότι το Διαδίκτυο διευκολύνει τη διατήρηση επαφής με τους φίλους τους. Σχεδόν τα μισά από τα παιδιά δεν μπορούν καν να φανταστούν τον κόσμο δίχως αυτά τα εργαλεία.
Σε άλλο σημείο της έρευνας γίνεται σαφές ότι η χρήση των υπολογιστών για την ολοκλήρωση των σχολικών τους εργασιών είναι η δεύτερη (59%) συνηθέστερη χρήση του Διαδικτύου μετά τα διάφορα παιχνίδια (74%).
Στο πλαίσιο της πιστωτικής κρίσης η γενιά των παιδιών 8-14 καταφέρνει να αναδειχθεί μάλλον κερδισμένη καθώς, σύμφωνα πάντα με τη συγκεκριμένη έρευνα, οι «Μικροί Επιχειρηματίες» αποκτούν καλές οικονομικές συνήθειες νωρίς. Συγκεκριμένα 70% αποταμιεύουν το χαρτζιλίκι τους αντί να το ξοδεύουν αμέσως, ενώ 64% θα προτιμούσαν να εργάζονται ανεξάρτητα και όχι για κάποιον άλλον όταν μεγαλώσουν.
Οσον αφορά τις φιλοδοξίες τους, παρά το γεγονός ότι μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η έννοια της διασημότητας, έχουν ισχυρές οικογενειακές αξίες και φιλοδοξούν να ασχοληθούν με παραδοσιακά επαγγέλματα μεγαλώνοντας, αντί να επιδοθούν στο κυνήγι της διασημότητας. Στο συναισθηματικό κομμάτι της έρευνας η μητέρα κυριαρχεί καθώς αναδείχθηκε το άτομο που θαυμάζουν περισσότερο: 43%, σε κάθε χώρα διεξαγωγής της έρευνας, με τον μπαμπά να ακολουθεί δεύτερος με ποσοστό 30%.
Αξιο λόγου είναι και το γεγονός πως με βάση τα στοιχεία η γενιά των προεφήβων δηλώνει ότι το ενδιαφέρον για το περιβάλλον είναι σημαντικό. Το 97% των εκπροσώπων της γενιάς ΧD πιστεύει ότι είναι σημαντικό να προστατεύουμε τον πλανήτη μας, με το 74% να ανακυκλώνει ήδη σταθερά. Το 69% προσπαθεί να εξοικονομεί νερό, το 68% σβήνει τα φώτα και το 59% ξαναχρησιμοποιεί τις σακούλες για ψώνια. Τέλος, όταν τα παιδιά ρωτήθηκαν για τις πέντε μεγαλύτερες μελλοντικές ανησυχίες, απάντησαν με την παρακάτω σειρά: το περιβάλλον, ο πόλεμος, οι αρρώστιες, η έλλειψη θέσεων εργασίας και η φτώχεια.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=308618&dt=10/01/2010
ΓΥΝΑΙΚΑhttp://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_womsxeseis_1_18/12/2009_315029
Μαριόν Κοτιγιάρ: Ο κόσμος στα πόδια της
Μας συστήθηκε μέσα από το γαλλικό σινεμά προκαλώντας μας «Αγάπα με, αν Τολμάς». Υστερα μας συντάραξε υποδυόμενη την Εντίθ Πιαφ στην ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο». Eφέτος πραγματοποιεί ένα παιδικό της όνειρο και πρωταγωνιστεί σε μιούζικαλ. Η ερμηνεία της στο «Εννέα» δεν θα αφήσει, και πάλι, κανέναν ασυγκίνητο
Από τη Mυροεσσα Mεταξά
Mου είναι κι εμένα αδύνατον να μη συγκινηθώ κάθε φορά που τη βλέπω να παραλαμβάνει το Οσκαρ με δάκρυα ευτυχίας στα μάτια και ένα πλατύ χαμόγελο στα κατακόκκινα χείλη της καθώς ευχαριστεί τον σκηνοθέτη της, τη ζωή, την αγάπη... Η καθηλωτική ερμηνεία της στην ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» έφτανε και με το παραπάνω για να κερδίσει τον θαυμασμό μας.
Η 34χρονη Γαλλίδα, όμως, είναι κάτι περισσότερο από θαυμάσια ηθοποιός. Με τις γεμάτες ζωντάνια μα και ταπεινοφροσύνη αντιδράσεις της απέναντι στις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε για τη μεταμόρφωσή της σε Εντίθ Πιαφ κέρδισε και τη συμπάθειά μας. Οσο για τη φινετσάτη εμφάνισή της και τις υπέρκομψες στυλιστικές επιλογές της, φέρουν την υπογραφή fabrique à Paris και εντυπωσιάζουν.
Ενα τραγούδι για τη Μαριόν
«Δεν ερμηνεύει την Εντίθ Πιαφ, είναι η Εντίθ Πιαφ», έγραψαν οι κριτικοί για τον ρόλο της στη «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» και συμπεριέλαβαν την ερμηνεία της ανάμεσα στις καλύτερες που αποτυπώθηκαν ποτέ στο σελιλόιντ.
Ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Νταχάν αρχικά δεν την είχε καν συμπεριλάβει στη λίστα με τις υποψήφιες πρωταγωνίστριες, μια που η φυσιογνωμία, τα χαρακτηριστικά, ακόμα και το ψηλό κορμί της -με εξαίρεση τα μάτια της, που στάθηκαν τελικά η αφορμή για να την επιλέξει- καθόλου δεν θύμιζαν την Πιαφ. Παρ' όλα αυτά η Μαριόν, ξεδιπλώνοντας τα εκφραστικά της μέσα κατάφερε να μεταμορφωθεί με τέτοια επιτυχία σε Εντίθ Πιαφ ώστε να κοντέψουμε να ταυτίσουμε το δικό της πρόσωπο με τη φωνή της σπουδαίας Γαλλίδας τραγουδίστριας. Tη δική της φωνή την είχαμε ανακαλύψει παλαιότερα: το 2001, στην ταινία «Ομορφα Πράγματα» του Ζιλ Πακέ-Μπρενέρ, μια εντυπωσιακή ψηλή φιγούρα με ξέπλεκα μαλλιά λικνιζόταν αισθησιακά στη σκηνή, ερμηνεύοντας δύο κομμάτια που μάλιστα συνέγραψε.
Ενας μόλις μήνας μαθημάτων τραγουδιού είχε ως αποτέλεσμα δύο μουσικά διαμαντάκια: «La Fille de Joie» και «La Conne», από το σάουντρακ της ταινίας που εκείνον τον χρόνο τής χάρισε και μια υποψηφιότητα για Σεζάρ. Το τραγούδι ήταν, άλλωστε, ένα από τα παιδικά της όνειρα. Οπως και το να πρωταγωνιστήσει κάποτε σε μιούζικαλ. Οταν μικρή ξεπατίκωνε τις χορογραφίες του Τζιν Κέλι, του Φρεντ Αστέρ και της Τζίντζερ Ρότζερς και τραγουδούσε τα κομμάτια των αμερικανικών πολύχρωμων μιούζικαλ δεν είχε φανταστεί πως το όνειρό της θα γινόταν πραγματικότητα ύστερα από κάποια χρόνια και μάλιστα υπό την καθοδήγηση του καλύτερου στο είδος.
Ο Ρομπ Μάρσαλ, ο βραβευμένος με Οσκαρ μετρ των χολιγουντιανών μιούζικαλ, συγκέντρωσε ένα υπέρλαμπρο καστ οσκαρικών ηθοποιών στο πολυαναμενόμενο «Εννέα». Ανάμεσά τους και η Μαριόν που, με το «Take it All», επιβεβαιώνει τις υποψίες μας πως θα γινόταν μια πρώτης τάξεως τραγουδίστρια, αν το επιθυμούσε.
Ο δρόμος προς την κορυφή
Με τη συστολή που τη χαρακτηρίζει, αστειεύεται συχνά λέγοντας πως για όλα φταίει το «ζωηρό καλλιτεχνικό περιβάλλον» στο οποίο μεγάλωσε και σατιρίζει τις μηδαμινές δεξιότητές της στην κλασική κιθάρα, που είναι η τελευταία της μεγάλη αγάπη. Ο πατέρας της Ζαν Κλοντ Κοτιγιάρ είναι ηθοποιός, μίμος, καθηγητής και βραβευμένος, με Μολιέρ, θεατρικός σκηνοθέτης.
Η μητέρα της, Νιζεμά Τεγιό, είναι επίσης ηθοποιός και δασκάλα θεάτρου. Με καταγεγραμμένη την αγάπη για την τέχνη στο DNA τους, η Μαριόν και οι δίδυμοι αδερφοί της βάδισαν με επιτυχία στα αρτιστίκ μονοπάτια τους διαπρέποντας ο καθένας στον τομέα του. Η Μαριόν ανέβηκε στο σανίδι πολύ νωρίς, προτού καλά καλά τελειώσει το δημοτικό, παίζοντας σε παραστάσεις του πατέρα της και όχι μόνον. Τηλεοπτικές, θεατρικές και κινηματογραφικές εμφανίσεις την είχαν ήδη καθιερώσει στη Γαλλία προτού κάνει το υπερατλαντικό βήμα της το 2003 για να βρεθεί στον παραμυθόκοσμο του Τιμ Μπάρτον στο «Big Fish». Στην Ελλάδα μάς συστήθηκε την ίδια χρονιά μέσα από την τρυφερή γαλλική ταινία «Αγάπα με, αν Τολμάς».
Τότε ήταν που τόλμησε πράγματι να αγαπήσει και εκτός σελιλόιντ τον συμπρωταγωνιστή της, Γάλλο ηθοποιό και σκηνοθέτη Γκιγιόμ Κανέ. Μαζί εξακολουθούν να σεργιανίζουν στους δρόμους του Παρισιού κάνοντας τους Γάλλους να κορδώνονται υπερήφανοι για τη φράγκικη εκδοχή των «Brangelina», όπως αποκαλεί ο εγχώριος Τύπος το ζεύγος.
Την επόμενη χρονιά η εμφάνισή της στην ταινία «Ατελείωτοι Αρραβώνες» του Ζαν Πιερ Ζενέ επισκιάστηκε από τη φήμη της ταχύτατα ανερχόμενης τότε συμπρωταγωνίστριάς της, Οντρέ Τοτού, που με τη φόρα της «Αμελί» κέρδισε σε δημοσιότητα, όχι όμως και σε ερμηνεία. Η Κοτιγιάρ βραβεύτηκε με το Σεζάρ και έμεινε αξέχαστη ως ημίτρελη πόρνη. Το 2006 βρέθηκε στην ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ «Μια Καλή Χρονιά» και η διεθνής προσοχή στράφηκε για τα καλά επάνω της. Οχι, όμως, μόνον εξαιτίας της ταινίας. Ο ευρωπαϊκού τύπου σκεπτικισμός της την έβαλε σε μπελάδες, όταν σε τηλεοπτική της συνέντευξη αμφισβήτησε την επίσημη εκδοχή σχετικά με την τρομοκρατική επίθεση της 9ης Σεπτεμβρίου.
Σε ερώτηση του Κρεγκ Φέργκιουσον, οικοδεσπότη του «Late Late Night Show», σχετικά με το περιστατικό είπε: «Με τρομάζει η τηλεόραση. Ο μισός μου εγκέφαλος καταρρέει όταν εμφανίζομαι σε κάποια εκπομπή». Ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ δεν λείπουν από τη Γαλλίδα σταρ, όπως, επίσης, και το ενδιαφέρον της για το περιβάλλον. Είναι επίσημη εκπρόσωπος της Greenpeace και συμμετείχε μαζί με άλλους καλλιτέχνες στην έκδοση του άλμπουμ «Dessins Pour Le Climat».
Η mademoiselle Μαριόν είναι διάσημη και για το απαράμιλλα κομψό στυλ της -και ας έχει δηλώσει επανειλημμένως πως δεν την ενδιαφέρει καθόλου η μόδα. Για να επισφραγιστεί αυτή η φήμη με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, η Μαριόν είναι πλέον το πρόσωπο της θρυλικής τσάντας Lady Dior, που λανσαρίστηκε πριν από 14 χρόνια ως «chou chou». «Φοράει» την περσόνα της femme fatale, ισορροπεί στα πανύψηλα τακούνια της, σκαρφαλώνει στον Πύργο του Αϊφελ και ποζάρει ανιγματικά στον φακό του Πίτερ Λίντμπεργκ και της Ανι Λίμποβιτς. Στην online καμπάνια η Lady Marion πρωταγωνιστεί σε μια σειρά ατμοσφαιρικές μικρές ταινίες που φέρουν την υπογραφή του σκηνοθέτη Ολιβιέ Νταχάν, του ανθρώπου που την εκτόξευσε στην κορυφή της δόξας.
Info: Η ταινία «Εννέα» σε σκηνοθεσία Ρομπ Μάρσαλ βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 24 Δεκεμβρίου.
Η mademoiselle Μαριόν και οι διακρίσεις της
Για την ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» απέσπασε συνολικά 23 υποψηφιότητες και κέρδισε 18 βραβεία.
Το 2008 έγινε η πρώτη Γαλλίδα που κέρδισε το Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για γαλλόφωνη ταινία με τη «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο», σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Νταχάν.
Είναι η δεύτερη, μόλις, ηθοποιός στην ιστορία των Οσκαρ που βραβεύτηκε για ερμηνεία σε ξενόγλωσση παραγωγή, μετά τη Σοφία Λόρεν στην ιταλική ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα «Η Ατιμασμένη», το 1962.
Οι μοναδικές άλλες Γαλλίδες που έχουν τιμηθεί με βραβείο Οσκαρ είναι η Σιμόν Σινιορέ («Ο Ανεμοστρόβιλος του Πάθους», 1960) και η Ζιλιέτ Μπινός («Αγγλος Ασθενής», 1997) για αγγλόφωνες, όμως, ταινίες.
Είναι η πρώτη Γαλλίδα που τιμήθηκε με BAFTA.
Είναι η δεύτερη ηθοποιός -μετά τη Νορβηγίδα Λιβ Ούλμαν στους «Εμιγκρέδες» του 1972- που τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα για ξενόγλωσση ταινία.
Για την ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» κέρδισε το 2008 το Σεζάρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Το 2005 είχε κερδίσει το Σεζάρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Ατέλειωτοι Αρραβώνες». Ηταν υποψήφια δύο ακόμη φορές: το 2002 («Ομορφα Πράγματα»)και το 1999 («Ταξί»).
Από το 2008 είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Η δεκαετία 1950-1960
Μιας και ξεκίνησε μια νέα δεκαετία του 21ου αιώνα, λέω σήμερα να πάμε 6 δεκαετίες πίσω και να δούμε πού βάδιζε η ελληνική κοινωνία και πώς διαμορφώνονταν οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις μετά την λήξη του Εμφυλίου Πολέμου. Στην αρχή της δεκαετίας του ’50 οι 540.000 βιομηχανικοί εργάτες και ο αυξανόμενος υπαλληλικός κόσμος (τράπεζες, δημόσια διοίκηση κ.α.) χωρίς αξιόπιστη συνδικαλιστική ηγεσία σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, λόγω της κυριαρχίας των παρατάξεων των Μακρή και Θεοδώρου, προσπαθούσαν να επιβιώσουν οικονομικά είτε με την αμερικανική βοήθεια και το σχέδιο Μάρσαλ είτε με την αυτοσυγκράτηση και τη λιτότητα στη διαβίωσή τους.
Όμως τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής είναι η ανεργία και η υποαπασχόληση. Παρά τη μετανάστευση αυξάνεται τόσο ο απόλυτος όσο και ο σχετικός αριθμός των ανέργων. Η κυβερνητική πολιτική, ιδιαίτερα με την ανάληψη της πρωθυπουργίας και της ηγεσίας της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1955, είναι προσανατολισμένη στην ταχεία οικονομική ανάπτυξη μέσω κατασκευής έργων υποδομής, εισαγωγή κινήτρων για το ιδιωτικό κεφάλαιο για την πραγματοποίηση επενδύσεων, που στηρίζονταν εν πολλοίς στη συμπίεση των μισθών και ημερομισθίων στα όρια της επιβίωσης. Ταυτόχρονα αρχίζει ένα νέο κύμα μετανάστευσης προς τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, που μεγαλώνει στα μέσα της δεκαετίας, υπό τις ευλογίες της δεξιάς κυβέρνησης με τις «διακρατικές συμφωνίες». Η οικονομική εισοδηματική πολιτική που ακολουθήθηκε, ιδιαίτερα από τις κυβερνήσεις της δεξιάς, αποσκοπούσε στη συνεχή αφαίρεση δικαιωμάτων των εργαζομένων, με αιχμές την μείωση ή κατάργηση της αποζημίωσης των απολυομένων, την αναστολή του νόμου για τον κρατικό έλεγχο των ομαδικών απολύσεων, την μείωση του επιδόματος ανεργίας και εν γένει την εξασθένιση ή/και αφαίρεση δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, και με ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της στους τάφους, στις εξορίες και στις φυλακές, η συνδικαλιστική αριστερά και πολλοί συνδικαλιστές σοσιαλιστικής ή φιλελεύθερης κατεύθυνσης που δεν εντάχθηκαν στα συνδικαλιστικά σχήματα του «κρατικού συνδικαλισμού» προσπάθησαν να ανασυνταχθούν προσπαθώντας να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους για την επίλυση των άμεσων και καυτών προβλημάτων και, στο μέτρο του δυνατού, να ασκήσουν άμεση και έμμεση επιρροή στις «επίσημες ηγεσίες». Ο κρατικός συνδικαλισμός από την άλλη δεν αποτελούσε ένα απόλυτα ενιαίο και συμπαγές σύνολο καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που παρίσταναν τους «ηγέτες» της εργατικής τάξης εντελώς ιδιοτελώς και όταν δεν αποδέχονταν την κρατική παρέμβαση για λόγους πολιτικής επιβίωσης -ακόμη κι αυτοί έπρεπε να λογοδοτήσουν στη βάση τους κατά τις συνδικαλιστικές εκλογές, εκτός αν επρόκειτο για τα λεγόμενα «σωματεία-φαντάσματα» - ακολουθούσαν διασπάσεις της ΓΣΕΕ (π.χ. 1954 με τη δημιουργία της «Νέας ΓΣΕΕ»).
Η αριστερά και οι δημοκρατικοί συνδικαλιστές συγκρότησαν παρατάξεις με κυριότερη το «Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα» (ΔΣΚ) που στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής του διαδρομής ακολούθησε μια γραμμή σχετικής αυτονομίας απέναντι στις κομματικές εκφράσεις (ΕΔΑ, ΕΛΔ-ΣΚΕ, κ.α.) και απέκλεισε το ενδεχόμενο συγκρότησης ξεχωριστής συνομοσπονδίας τύπου προπολεμικής «Ενωτικής ΓΣΕΕ». Έτσι από τη μια το ΔΣΚ λειτουργούσε ως πόλος συσπείρωσης του αποκαλούμενου προοδευτικού συνδικαλισμού και από την άλλη με το να μην θεωρείται ένα είδος αντι-ΓΣΕΕ διευκόλυνε την προσέγγιση είτε με συντηρητικούς και ρεφορμιστές συνδικαλιστές που διαχωρίζονταν από την επίσημη κρατικά ελεγχόμενη ΓΣΕΕ είτε με συνδικαλιστές που προέρχονταν από νέα στρώματα της εργατικής τάξης που δημιουργούνταν λόγω της οικονομικής μεγέθυνσης και της αλλαγής της κοινωνικής μορφολογίας και τα οποία δεν επιθυμούσαν να ταυτιστούν με την παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά.
Αυτή η στρατηγική απέβη προς όφελος της εργατικής τάξης στο βαθμό που από τη μια μπορούσαν οι αποκαλούμενοι προοδευτικοί συνδικαλιστές να κινητοποιούν τα τμήματα που το αναπτυξιακό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας αναδείκνυε πιο δυναμικά (οικοδόμοι που η αύξησή τους λόγω της ανοικοδόμησης δεν είχε ακόμη οροφή, αυτοκινητιστές, τραμβαγέρηδες και σιδηροδρομικοί, ηλεκτρισμός, τραπεζοϋπάλληλοι κ.α.) και από την άλλη υπό το φόβο της ανάπτυξης μαζικών κοινωνικών κινημάτων εκτός των ορίων του συστήματος οι κυβερνήσεις τόσο του Κέντρου (ΕΠΕΚ) όσο και της Δεξιάς («Ελληνικός Συναγερμός», ΕΡΕ) φρόντισαν να προβούν σε ορισμένες παραχωρήσεις στο επίπεδο της εργατικής νομοθεσίας ενσωματώνοντας στο ελληνικό δίκαιο διεθνείς συμβάσεις εργασίας. Βέβαια, η εφαρμογή τους στην πράξη δεν ήταν πάντοτε αυτονόητη καθόσον οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες προσπαθούσαν να παραβλέπουν το νομικό αυτό πλαίσιο, γεγονός που άφηνε το σεβασμό και την εφαρμογή των συμβάσεων αυτών στην αγωνιστικότητα των εργαζομένων. Οι αγώνες που αναπτύσσονται κυρίως με ευθύνη των ομοσπονδιών και σωματείων που επηρεάζονται ή διοικούνται από αριστερούς, σοσιαλιστές και ανεξάρτητους φιλελεύθερους συνδικαλιστές κλιμακώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας. Ήδη την επαύριον της στρατιωτικό-πολιτικής ήττας της κομμουνιστικής αριστεράς, το 1950, από την 1η Μαΐου μέχρι την 31η Οκτωβρίου εκδηλώθηκαν 79 απεργίες με 163.000 απεργούς. Το 1951 οι απεργίες έγιναν με αίτημα την αποκατάσταση των ημερομισθίων και των μισθών τουλάχιστον στα προπολεμικά επίπεδα. Το 1952 έγιναν 259 απεργίες με 298.673 απεργούς με αιτήματα αύξησης αποδοχών, μείωσης της ανεργίας, και διατήρησης των επικουρικών ταμείων μιας σειράς κλάδων. Το τελευταίο αυτό αίτημα διατηρεί σήμερα αμείωτη την έντασή του καθώς από τότε οι περισσότερες κυβερνήσεις προσπαθούν να συγχωνεύσουν τα ταμεία αυτά και να τα εντάξουν στο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων –συχνά με μείωση συντάξεων και αύξηση ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση καθώς και με αύξηση των εισφορών των εργαζομένων. Η πρώτη αυτή απόπειρα απέτυχε δείχνοντας ότι επρόκειτο για αίτημα που συνένωνε επίσημη ΓΣΕΕ και ανεπίσημη αριστερή συνδικαλιστική ηγεσία και που η εναντίωση σ’ αυτή την σιωπηρή συμμαχία θα δημιουργούσε μείζονα πολιτικά προβλήματα. Το 1954 η κυβέρνηση Παπάγου προσπάθησε να αφαιρέσει δικαιώματα προστασίας των συνδικαλιστικών στελεχών και να περικόψει τα ανθυγιεινά επιδόματα. Ένα σημαντικό στοιχείο αυτής της χρονιάς είναι η διεκδίκηση των συνδικαλιστών της επίσημης ΓΣΕΕ για καθιέρωση της υποχρεωτικής συνδρομής στα συνδικάτα.
Το 1955 η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει καθώς τα προβλήματα οξύνονται και οι εργαζόμενοι αντιδρούν πολύ πιο έντονα και μαζικά. Επίσης απεργούν ολοένα και περισσότεροι κλάδοι, ακόμη και οι θεωρούμενοι ως κοινωνικώς συντηρητικοί, όπως οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Παράλληλα κινητοποιούνται με 24 και 48ωρες απεργίες οι τροχιοδρομικοί Αθήνας-Πειραιά, οι αρτεργάτες και οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ. Εκτός από τα άμεσα κλαδικά και οικονομικά αιτήματα, σε πολλές περιπτώσεις προβάλλονται θεσμικά αιτήματα αποκατάστασης των συνδικαλιστικών ελευθεριών, εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, απόσυρση διατάξεων περί υποχρεωτικής συνδικαλιστικής εισφοράς. Το 1955 είναι σημαντικό έτος και από την άποψη των συνεδρίων: 12ο Συνέδριο ΓΣΕΕ (δεν άλλαξαν οι συσχετισμοί), ιδρυτικά συνέδρια του «Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος» και της Ομοσπονδίας Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΤΟΕ). Μπροστά στον κίνδυνο να χάσει η επίσημη ΓΣΕΕ την όποια απήχησή της στους εργαζόμενους προβαίνει σε ορισμένες κινητοποιήσεις και παρουσιάζει προς τα έξω δημοκρατικότερο προσωπείο. Γι’ αυτό, το 1956 έγιναν πολύ περισσότερες απεργίες (147) στις οποίες συμμετείχαν περισσότεροι εργαζόμενοι (320.000) και από τις απεργίες αυτές 12 ήταν πανελλαδικές και 38 μεγάλης διάρκειας (τροχιοδρομικοί, καπνεργάτες, αρτεργάτες, τυπογράφοι). Το 1957 μειώνονται οι απεργίες αλλά αυξάνουν οι απεργοί και οι χαμένες ώρες εργασίας. Πολλές απεργίες κηρύσσονται πάλι από την επίσημη ΓΣΕΕ για λόγους γοήτρου.
Ορισμένες από αυτές τις παραπάνω απεργίες παρουσίασαν μια ποικιλία πρωτοβουλιών και μεθόδων δράσης. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι απεργοί συγκρούστηκαν μετωπικά με τους ισχυρούς την εποχή εκείνη κατασταλτικούς μηχανισμούς της «καχεκτικής δημοκρατίας» ή προέβησαν σε καταλήψεις εργοστασιακών εγκαταστάσεων και απεργίες πείνας (μεταλλωρύχοι Λαυρίου, λιγνιτωρύχοι, κλωστοϋφαντουργοί Βέροιας κ.α.). Το 1958 παρατηρείται ύφεση του απεργιακού κύματος καθόσον ότι η επίσημη ΓΣΕΕ εκτίμησε ότι η προεκλογική περίοδος δεν προσφερόταν για αγωνιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις που θα έφερναν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση ΕΡΕ-Καραμανλή. Αντιθέτως, η αντιπολίτευση και κυρίως η ΕΔΑ τις ευνοούσαν προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά τους απεργιακούς αγώνες. Η Πρωτομαγιά και άλλες περιπτώσεις όπου μπορούσαν να υπάρξουν κινητοποιήσεις των εργατικών τάξεων και στρωμάτων προσφέρονταν για την προσέλκυση ψηφοφόρων και στελεχών. Η ΕΔΑ κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια του εκλογικού προσκήνιου την κοινωνικο-κινηματική διάσταση που είχε πάρει η μέχρι τότε εργατική δράση και έτσι συμβάλλοντας αποφασιστικά η αριστερά αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση για πρώτη φορά στην νεοελληνική ιστορία. Αυτή η εξέλιξη επέδρασε θετικά σε δύο επίπεδα. Από τη μια ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση ενός μεγάλου μέρους των εργαζομένων που αντιλαμβάνονταν τη σημασία της κοινωνικό-κινηματικής διάστασης του απεργιακού αγώνα και από την άλλη οδήγησε την επίσημη ΓΣΕΕ να αποδεχθεί αιτήματα της συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης˙ γεγονός που στο συνολικό πολιτικό πλαίσιο της εποχής σήμαινε για τους ακραίους πολιτικούς και κομματικούς συμμάχους της ότι οδηγείτο σε «ολισθηρούς δρόμους». Παρ’ όλα αυτά, την επόμενη χρονιά (1959) οι απεργιακές κινητοποιήσεις μειώθηκαν μιας και η επίσημη ΓΣΕΕ κηρύσσει λιγότερες απεργίες και συνήθως τις εκτονώνει μέσα σε λίγες ώρες. Οι όποιες μεγάλες απεργίες έγιναν ήταν εκείνες που οργανώνονταν από τις ομοσπονδίες στις οποίες η αντιπολίτευση ασκούσε μεγάλη επιρροή (12ήμερη πανελλαδική απεργία της Ομοσπονδίας Πετρελαίου, 48ωρη απεργία πείνας εργαζόμενων στον ΣΕΚ Πειραιά, 48ωρη πανελλαδική απεργία των αρτεργατών-μακαρονοποιών.)
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
Όμορφη πόλη
Νταλάρας Γιώργος & Pontes Dulce
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Θεοδωράκης Γιάννης
Όμορφη πόλη φωνές μουσικές
Απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
Ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
Βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα
Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα
Τα χλωμά τα φώτα, πριν ρίξουν δίχτυα
Θα γίνεις δικιά μου
L un pres l’ autre
Se tiennent les amants
Ila se sont retrouves
Pour se sont retrouves
Pour cheminer cote a cote
Retrouves dans la mort
Puisque la vie n’ a pas sut les comprendre
Retrouves dans l’ amour
La haine n’ ayant pas pu les atteindre
Les feuilles, les feuilles tombent
Sur leur lit de noces
Que la terre soit douce
Soit douce aux amants de teruel
Enfin reunit dans l’ ombre
Η νύχτα έφτασε, τα παράθυρα κλείσαν
Η νύχτα έπεσε, οι δρόμοι χαθήκαν
ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΡΕΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
1) Ένας Σοβαρός Άνθρωπος
2) Avatar
3) Εννέα
Επτά, Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
Η σιωπή των διανοούμενωνhttp://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=118612
Ο γάλλος ιστορικός Μισέλ Βινόκ χαρτογραφεί το τοπίο της γαλλικής διανόησης και αναλύει τις μεταβολές που συντελέστηκαν από την υπόθεση Ντρέιφους ώς τις μέρες μας
του Θανάση Γιαλκέτση
Το 1983, ο Μαξ Γκαλό, ο οποίος ήταν τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος της γαλλικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, είχε καταγγείλει τη «σιωπή των διανοουμένων».
Η αριστερά είχε κερδίσει τις εκλογές του 1981, χωρίς να εκφραστεί μαζικά η δημόσια υποστήριξη των διανοουμένων, και ο Γκαλό υπενθύμιζε την εμπειρία τού «Λαϊκού Μετώπου», υπέρ του οποίου είχε στρατευθεί με ενθουσιασμό η γαλλική διανοητική πρωτοπορία της εποχής. Στη δεκαετία του 1980, αντίθετα, εκδηλώθηκε καθαρά ο διαχωρισμός ανάμεσα σε διανοητική αριστερά και πολιτική αριστερά. Ηδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, οι γάλλοι διανοούμενοι είχαν προσχωρήσει μαζικά στο ρεύμα της κριτικής του «ολοκληρωτισμού», υποστήριζαν τους σοβιετικούς διαφωνούντες, διαδήλωναν υπέρ της πολωνικής «Αλληλεγγύης» και καταδίκαζαν τη σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν. Δεν έδειχναν επομένως ιδιαίτερα πρόθυμοι να υποστηρίξουν την κυβέρνηση του Μιτεράν, ο οποίος έδινε υπουργεία στους κομμουνιστές.
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου, το 1989, άλλαξε και πάλι τα δεδομένα της γαλλικής πνευματικής ζωής. Το νέο τοπίο που διαμορφώθηκε χαρτογραφεί μιλώντας στη «Monde» ο γάλλος ιστορικός Μισέλ Βινόκ: «Το τέλος του σοβιετικού κομμουνισμού και της ΕΣΣΔ είναι και ο επίλογος ενός μεγάλου ιστορικού κύκλου, στη διάρκεια του οποίου ο σοβιετικός κομμουνισμός ήταν το κομβικό ζήτημα. Οι φάροι αυτής της μακράς μάχης, ο Σαρτρ, ο Αρόν, ο Μερλό-Ποντί, ο Καμί, είχαν εδώ και πολύ καιρό σβήσει. Το διανοητικό σύμπαν, το οποίο λειτουργούσε σε μεγάλο βαθμό με βάση τη δυαδική διαίρεση "φιλοκομμουνιστές εναντίον αντικομμουνιστών", βαθμιαία άλλαξε, κατακερματίστηκε.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι μια μαζική επιστροφή της στράτευσης των διανοουμένων, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα της επικυριαρχίας των μέσων μαζικής επικοινωνίας στη διανοητική ζωή. Είναι οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες αυτές που υποκινούν την "επιστροφή" των διανοουμένων.
Ενα σταθερό χαρακτηριστικό της ιστορίας των διανοουμένων είναι το ότι δεν ασκούν αληθινή επίδραση παρά μόνον στους ίδιους τους διανοούμενους. Δεν ασκούν επίδραση στις μάζες, ενώ μικρή είναι η επιρροή τους στους πολιτικούς. Η διαφορά του σήμερα με το χθες είναι το ότι όλοι εκείνοι -ο Σαρτρ, ο Καμί, ο Μερλό-Ποντί, ο Αρόν- είχαν σημαντικό έργο. Ενώ αυτοί που βλέπουμε σήμερα στο προσκήνιο είναι "επαγγελματίες" της υπεράσπισης του καλού σκοπού (χωρίς σημαντικό έργο).
Οπως είναι γνωστό, το ουσιαστικό "διανοούμενος" επιβλήθηκε με την υπόθεση Ντρέιφους. Ο Ζολά είναι η υποδειγματική μορφή του κριτικού διανοούμενου. Πρόκειται για έναν συγγραφέα (μπορεί να είναι επίσης φιλόσοφος, επιστήμονας, καλλιτέχνης), ο οποίος χρησιμοποιεί τη φήμη του για να υπερασπιστεί δημόσια οικουμενικές αξίες, οι οποίες απειλούνται: τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ξαναβρίσκουμε αυτή τη μορφή στην περίοδο του πολέμου στην Αλγερία και ιδιαίτερα στη διαμαρτυρία ενάντια στα βασανιστήρια. Με δυο λόγια, είναι ο κήρυκας των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Ωστόσο, η ανάπτυξη του σοσιαλισμού και έπειτα του κομμουνισμού προκάλεσε τη γέννηση ενός δεύτερου τύπου διανοουμένου: εκείνου που θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία του κόμματος είτε προσχωρώντας σε αυτό (Αραγκόν) είτε ως συνοδοιπόρος (Σαρτρ). Από το 1927, ο Ζιλιέν Μπεντά καταδίκαζε αυτή την "προδοσία των διανοουμένων" (βάζοντας στο στόχαστρο της πολεμικής του τόσο τους εθνικιστές όσο και τους μαρξιστές). Ο πόλεμος της Ισπανίας και αργότερα ο Ψυχρός Πόλεμος επανενεργοποίησαν έναν πόλεμο "οπαδών" με διακηρύξεις, συλλογές υπογραφών και δημόσιες τοποθετήσεις. Η βαθμιαία διάλυση του κομμουνισμού, με αφετηρία το 1956, ακύρωσε αυτή τη σύγκρουση δύο στρατοπέδων. Στις μέρες μας νομίζω ότι ο διανοούμενος που μας κληρονόμησε η υπόθεση Ντρέιφους έχει σε μεγάλο βαθμό αντικατασταθεί από το κίνημα οργανώσεων που μάχονται για μια σειρά σκοπούς, όπως οι "Γιατροί χωρίς σύνορα" και τόσες άλλες. Από την άλλη μεριά, ξαναβρίσκουμε "οπαδούς", λιγότερο στα κόμματα και περισσότερο στον αστερισμό της "αριστεράς της αριστεράς". Μετά τον θάνατο του Μπουρντιέ οι φάροι δεν λάμπουν πλέον, αλλά δεν λείπουν τα μικρά φώτα.
Στο παρελθόν οι διανοούμενοι ήταν οι καθοδηγητές, ήταν ένα είδος ιερέων. Αυτό έχει τελειώσει σήμερα. Και η αλλαγή αυτή δεν οφείλεται μόνον στο ότι τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, με επικεφαλής την τηλεόραση, έχουν καταλάβει την εξουσία.
Οφείλεται και σε ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο που έχει αλλάξει τα πάντα. Πριν από 50 χρόνια αριθμούσαμε λιγότερο από 10% αποφοίτους του γαλλικού λυκείου σε κάθε ηλικιακή κατηγορία, ενώ σήμερα έχουμε 60%. Οι άνθρωποι επιθυμούν λιγότερο να έχουν καθοδηγητές και περισσότερο να εκφράζονται οι ίδιοι. Αυτό δείχνει η εξαιρετική άνθηση των μπλογκ στο Ιντερνετ.
Ας προσθέσουμε ακόμα μια κατηγορία διανοουμένων, που ο Μισέλ Φουκό όριζε ως "ειδικούς διανοούμενους". Με άλλα λόγια πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι, παραμένοντας στο δικό τους πεδίο ειδικών γνώσεων, εκφράζονται ενάντια στο λάθος ή την αδικία. Αρχικά, στην περίοδο της υπόθεσης Ντρέιφους, ο διανοούμενος είναι εξ ορισμού αριστερός, επειδή εκείνοι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε διανοούμενους της δεξιάς (ο Μπαρές, ο Μοράς κ.ά.) περιγελούσαν τον όρο "διανοούμενος". Ωστόσο, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διανοούμενοι της δεξιάς υιοθέτησαν τη λέξη και ήταν πολλοί. Για παράδειγμα, τον καιρό του πολέμου στην Αιθιοπία υπήρξε ένα μανιφέστο υπέρ του Μουσολίνι που συγκέντρωνε 64 υπογραφές διανοουμένων. Και έπειτα είχαμε την κατηγορία των φιλελεύθερων διανοουμένων του κύκλου του Αρόν, που δεν ήταν βέβαια διανοούμενοι της αριστεράς.
Θα ήταν επομένως λάθος να κατατάσσουμε συστηματικά τους διανοούμενους στην αριστερά. Το καινούριο στοιχείο ίσως είναι ο μεγάλος αριθμός των διανοουμένων που ήταν πρώην αριστεριστές, πρώην κομμουνιστές και που μετακινήθηκαν προς τα δεξιά».
ΤΟ ΒΗΜΑ
Η ακτινογραφία της Generation ΧD ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΡΑΜΜΕΛΗ | Αθήνα - Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
Δεν έχουν γνωρίσει τον κόσμο δίχως το Διαδίκτυο, ανατράφηκαν στην ψηφιακή εποχή και έχουν «εκτεθεί» σε πολύ περισσότερα τεχνολογικά επιτεύγματα από κάθε άλλη γενιά. Ο λόγος για τη «Generation ΧD», τα ψηφιακά Παιδιά της Γενιάς Χ, ηλικίας 8-14 ετών. Μέσα από τη μεγαλύτερη πανευρωπαϊκή μελέτη που έχει διεξαχθεί ποτέ για τους προεφήβους- «tweens» (έγινε σε περισσότερα από 3.000 παιδιά ηλικίας 8-14 ετών σε έξι χώρες της Ευρώπης)-, την οποία ζήτησε η Disney ως μέρος της συνεχούς έρευνας για το νέο παιδικό τηλεοπτικό κανάλι Disney ΧD, το οποίο εκπέμπει και στην Ελλάδα μέσα από την πλατφόρμα της Νova, προέκυψαν αποτελέσματα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τα οποία κατέρριψαν πολλούς μύθους για τη σχέση των παιδιών με το Διαδίκτυο αλλά και τη στάση τους απέναντι στην οικογένεια και την έννοια της διασημότητας που προβάλλει η σύγχρονη κουλτούρα. Με θεμελιώδεις διαφορές σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, ακριβώς λόγω της «ψηφιακής τους» ανατροφής, η συγκεκριμένη γενιά δεν έχει γνωρίσει τη ζωή χωρίς την ψηφιακή ψυχαγωγία, την κινητή τηλεφωνία ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media channels).
Αν και απόλυτα εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, οι εκπρόσωποι της γενιάς ΧD τη χρησιμοποιούν για να αναβαθμίσουν και όχι να αντικαταστήσουν την προσωπική κοινωνική επαφή. Εξ ου και η προσωπική επαφή παραμένει ο πλέον προτιμητέος τρόπος επικοινωνίας με τους φίλους (30%), πολύ περισσότερο από την αποστολή γραπτών μηνυμάτων (15%), τις ζωντανές διαδικτυακές συζητήσεις (14%) και το κινητό τηλέφωνο (8%)! Το 95% των παιδιών αυτών θεωρούν σημαντικά το Διαδίκτυο και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, 53% θεωρούν ότι το Διαδίκτυο βελτιώνει τη ζωή τους εξασφαλίζοντάς τους δυνατότητα επικοινωνίας με τους φίλους τους εκτός σχολείου, ενώ 44% δηλώνουν ότι το Διαδίκτυο διευκολύνει τη διατήρηση επαφής με τους φίλους τους. Σχεδόν τα μισά από τα παιδιά δεν μπορούν καν να φανταστούν τον κόσμο δίχως αυτά τα εργαλεία.
Σε άλλο σημείο της έρευνας γίνεται σαφές ότι η χρήση των υπολογιστών για την ολοκλήρωση των σχολικών τους εργασιών είναι η δεύτερη (59%) συνηθέστερη χρήση του Διαδικτύου μετά τα διάφορα παιχνίδια (74%).
Στο πλαίσιο της πιστωτικής κρίσης η γενιά των παιδιών 8-14 καταφέρνει να αναδειχθεί μάλλον κερδισμένη καθώς, σύμφωνα πάντα με τη συγκεκριμένη έρευνα, οι «Μικροί Επιχειρηματίες» αποκτούν καλές οικονομικές συνήθειες νωρίς. Συγκεκριμένα 70% αποταμιεύουν το χαρτζιλίκι τους αντί να το ξοδεύουν αμέσως, ενώ 64% θα προτιμούσαν να εργάζονται ανεξάρτητα και όχι για κάποιον άλλον όταν μεγαλώσουν.
Οσον αφορά τις φιλοδοξίες τους, παρά το γεγονός ότι μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η έννοια της διασημότητας, έχουν ισχυρές οικογενειακές αξίες και φιλοδοξούν να ασχοληθούν με παραδοσιακά επαγγέλματα μεγαλώνοντας, αντί να επιδοθούν στο κυνήγι της διασημότητας. Στο συναισθηματικό κομμάτι της έρευνας η μητέρα κυριαρχεί καθώς αναδείχθηκε το άτομο που θαυμάζουν περισσότερο: 43%, σε κάθε χώρα διεξαγωγής της έρευνας, με τον μπαμπά να ακολουθεί δεύτερος με ποσοστό 30%.
Αξιο λόγου είναι και το γεγονός πως με βάση τα στοιχεία η γενιά των προεφήβων δηλώνει ότι το ενδιαφέρον για το περιβάλλον είναι σημαντικό. Το 97% των εκπροσώπων της γενιάς ΧD πιστεύει ότι είναι σημαντικό να προστατεύουμε τον πλανήτη μας, με το 74% να ανακυκλώνει ήδη σταθερά. Το 69% προσπαθεί να εξοικονομεί νερό, το 68% σβήνει τα φώτα και το 59% ξαναχρησιμοποιεί τις σακούλες για ψώνια. Τέλος, όταν τα παιδιά ρωτήθηκαν για τις πέντε μεγαλύτερες μελλοντικές ανησυχίες, απάντησαν με την παρακάτω σειρά: το περιβάλλον, ο πόλεμος, οι αρρώστιες, η έλλειψη θέσεων εργασίας και η φτώχεια.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=308618&dt=10/01/2010
ΓΥΝΑΙΚΑhttp://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_womsxeseis_1_18/12/2009_315029
Μαριόν Κοτιγιάρ: Ο κόσμος στα πόδια της
Μας συστήθηκε μέσα από το γαλλικό σινεμά προκαλώντας μας «Αγάπα με, αν Τολμάς». Υστερα μας συντάραξε υποδυόμενη την Εντίθ Πιαφ στην ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο». Eφέτος πραγματοποιεί ένα παιδικό της όνειρο και πρωταγωνιστεί σε μιούζικαλ. Η ερμηνεία της στο «Εννέα» δεν θα αφήσει, και πάλι, κανέναν ασυγκίνητο
Από τη Mυροεσσα Mεταξά
Mου είναι κι εμένα αδύνατον να μη συγκινηθώ κάθε φορά που τη βλέπω να παραλαμβάνει το Οσκαρ με δάκρυα ευτυχίας στα μάτια και ένα πλατύ χαμόγελο στα κατακόκκινα χείλη της καθώς ευχαριστεί τον σκηνοθέτη της, τη ζωή, την αγάπη... Η καθηλωτική ερμηνεία της στην ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» έφτανε και με το παραπάνω για να κερδίσει τον θαυμασμό μας.
Η 34χρονη Γαλλίδα, όμως, είναι κάτι περισσότερο από θαυμάσια ηθοποιός. Με τις γεμάτες ζωντάνια μα και ταπεινοφροσύνη αντιδράσεις της απέναντι στις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε για τη μεταμόρφωσή της σε Εντίθ Πιαφ κέρδισε και τη συμπάθειά μας. Οσο για τη φινετσάτη εμφάνισή της και τις υπέρκομψες στυλιστικές επιλογές της, φέρουν την υπογραφή fabrique à Paris και εντυπωσιάζουν.
Ενα τραγούδι για τη Μαριόν
«Δεν ερμηνεύει την Εντίθ Πιαφ, είναι η Εντίθ Πιαφ», έγραψαν οι κριτικοί για τον ρόλο της στη «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» και συμπεριέλαβαν την ερμηνεία της ανάμεσα στις καλύτερες που αποτυπώθηκαν ποτέ στο σελιλόιντ.
Ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Νταχάν αρχικά δεν την είχε καν συμπεριλάβει στη λίστα με τις υποψήφιες πρωταγωνίστριες, μια που η φυσιογνωμία, τα χαρακτηριστικά, ακόμα και το ψηλό κορμί της -με εξαίρεση τα μάτια της, που στάθηκαν τελικά η αφορμή για να την επιλέξει- καθόλου δεν θύμιζαν την Πιαφ. Παρ' όλα αυτά η Μαριόν, ξεδιπλώνοντας τα εκφραστικά της μέσα κατάφερε να μεταμορφωθεί με τέτοια επιτυχία σε Εντίθ Πιαφ ώστε να κοντέψουμε να ταυτίσουμε το δικό της πρόσωπο με τη φωνή της σπουδαίας Γαλλίδας τραγουδίστριας. Tη δική της φωνή την είχαμε ανακαλύψει παλαιότερα: το 2001, στην ταινία «Ομορφα Πράγματα» του Ζιλ Πακέ-Μπρενέρ, μια εντυπωσιακή ψηλή φιγούρα με ξέπλεκα μαλλιά λικνιζόταν αισθησιακά στη σκηνή, ερμηνεύοντας δύο κομμάτια που μάλιστα συνέγραψε.
Ενας μόλις μήνας μαθημάτων τραγουδιού είχε ως αποτέλεσμα δύο μουσικά διαμαντάκια: «La Fille de Joie» και «La Conne», από το σάουντρακ της ταινίας που εκείνον τον χρόνο τής χάρισε και μια υποψηφιότητα για Σεζάρ. Το τραγούδι ήταν, άλλωστε, ένα από τα παιδικά της όνειρα. Οπως και το να πρωταγωνιστήσει κάποτε σε μιούζικαλ. Οταν μικρή ξεπατίκωνε τις χορογραφίες του Τζιν Κέλι, του Φρεντ Αστέρ και της Τζίντζερ Ρότζερς και τραγουδούσε τα κομμάτια των αμερικανικών πολύχρωμων μιούζικαλ δεν είχε φανταστεί πως το όνειρό της θα γινόταν πραγματικότητα ύστερα από κάποια χρόνια και μάλιστα υπό την καθοδήγηση του καλύτερου στο είδος.
Ο Ρομπ Μάρσαλ, ο βραβευμένος με Οσκαρ μετρ των χολιγουντιανών μιούζικαλ, συγκέντρωσε ένα υπέρλαμπρο καστ οσκαρικών ηθοποιών στο πολυαναμενόμενο «Εννέα». Ανάμεσά τους και η Μαριόν που, με το «Take it All», επιβεβαιώνει τις υποψίες μας πως θα γινόταν μια πρώτης τάξεως τραγουδίστρια, αν το επιθυμούσε.
Ο δρόμος προς την κορυφή
Με τη συστολή που τη χαρακτηρίζει, αστειεύεται συχνά λέγοντας πως για όλα φταίει το «ζωηρό καλλιτεχνικό περιβάλλον» στο οποίο μεγάλωσε και σατιρίζει τις μηδαμινές δεξιότητές της στην κλασική κιθάρα, που είναι η τελευταία της μεγάλη αγάπη. Ο πατέρας της Ζαν Κλοντ Κοτιγιάρ είναι ηθοποιός, μίμος, καθηγητής και βραβευμένος, με Μολιέρ, θεατρικός σκηνοθέτης.
Η μητέρα της, Νιζεμά Τεγιό, είναι επίσης ηθοποιός και δασκάλα θεάτρου. Με καταγεγραμμένη την αγάπη για την τέχνη στο DNA τους, η Μαριόν και οι δίδυμοι αδερφοί της βάδισαν με επιτυχία στα αρτιστίκ μονοπάτια τους διαπρέποντας ο καθένας στον τομέα του. Η Μαριόν ανέβηκε στο σανίδι πολύ νωρίς, προτού καλά καλά τελειώσει το δημοτικό, παίζοντας σε παραστάσεις του πατέρα της και όχι μόνον. Τηλεοπτικές, θεατρικές και κινηματογραφικές εμφανίσεις την είχαν ήδη καθιερώσει στη Γαλλία προτού κάνει το υπερατλαντικό βήμα της το 2003 για να βρεθεί στον παραμυθόκοσμο του Τιμ Μπάρτον στο «Big Fish». Στην Ελλάδα μάς συστήθηκε την ίδια χρονιά μέσα από την τρυφερή γαλλική ταινία «Αγάπα με, αν Τολμάς».
Τότε ήταν που τόλμησε πράγματι να αγαπήσει και εκτός σελιλόιντ τον συμπρωταγωνιστή της, Γάλλο ηθοποιό και σκηνοθέτη Γκιγιόμ Κανέ. Μαζί εξακολουθούν να σεργιανίζουν στους δρόμους του Παρισιού κάνοντας τους Γάλλους να κορδώνονται υπερήφανοι για τη φράγκικη εκδοχή των «Brangelina», όπως αποκαλεί ο εγχώριος Τύπος το ζεύγος.
Την επόμενη χρονιά η εμφάνισή της στην ταινία «Ατελείωτοι Αρραβώνες» του Ζαν Πιερ Ζενέ επισκιάστηκε από τη φήμη της ταχύτατα ανερχόμενης τότε συμπρωταγωνίστριάς της, Οντρέ Τοτού, που με τη φόρα της «Αμελί» κέρδισε σε δημοσιότητα, όχι όμως και σε ερμηνεία. Η Κοτιγιάρ βραβεύτηκε με το Σεζάρ και έμεινε αξέχαστη ως ημίτρελη πόρνη. Το 2006 βρέθηκε στην ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ «Μια Καλή Χρονιά» και η διεθνής προσοχή στράφηκε για τα καλά επάνω της. Οχι, όμως, μόνον εξαιτίας της ταινίας. Ο ευρωπαϊκού τύπου σκεπτικισμός της την έβαλε σε μπελάδες, όταν σε τηλεοπτική της συνέντευξη αμφισβήτησε την επίσημη εκδοχή σχετικά με την τρομοκρατική επίθεση της 9ης Σεπτεμβρίου.
Σε ερώτηση του Κρεγκ Φέργκιουσον, οικοδεσπότη του «Late Late Night Show», σχετικά με το περιστατικό είπε: «Με τρομάζει η τηλεόραση. Ο μισός μου εγκέφαλος καταρρέει όταν εμφανίζομαι σε κάποια εκπομπή». Ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ δεν λείπουν από τη Γαλλίδα σταρ, όπως, επίσης, και το ενδιαφέρον της για το περιβάλλον. Είναι επίσημη εκπρόσωπος της Greenpeace και συμμετείχε μαζί με άλλους καλλιτέχνες στην έκδοση του άλμπουμ «Dessins Pour Le Climat».
Η mademoiselle Μαριόν είναι διάσημη και για το απαράμιλλα κομψό στυλ της -και ας έχει δηλώσει επανειλημμένως πως δεν την ενδιαφέρει καθόλου η μόδα. Για να επισφραγιστεί αυτή η φήμη με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, η Μαριόν είναι πλέον το πρόσωπο της θρυλικής τσάντας Lady Dior, που λανσαρίστηκε πριν από 14 χρόνια ως «chou chou». «Φοράει» την περσόνα της femme fatale, ισορροπεί στα πανύψηλα τακούνια της, σκαρφαλώνει στον Πύργο του Αϊφελ και ποζάρει ανιγματικά στον φακό του Πίτερ Λίντμπεργκ και της Ανι Λίμποβιτς. Στην online καμπάνια η Lady Marion πρωταγωνιστεί σε μια σειρά ατμοσφαιρικές μικρές ταινίες που φέρουν την υπογραφή του σκηνοθέτη Ολιβιέ Νταχάν, του ανθρώπου που την εκτόξευσε στην κορυφή της δόξας.
Info: Η ταινία «Εννέα» σε σκηνοθεσία Ρομπ Μάρσαλ βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 24 Δεκεμβρίου.
Η mademoiselle Μαριόν και οι διακρίσεις της
Για την ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» απέσπασε συνολικά 23 υποψηφιότητες και κέρδισε 18 βραβεία.
Το 2008 έγινε η πρώτη Γαλλίδα που κέρδισε το Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για γαλλόφωνη ταινία με τη «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο», σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Νταχάν.
Είναι η δεύτερη, μόλις, ηθοποιός στην ιστορία των Οσκαρ που βραβεύτηκε για ερμηνεία σε ξενόγλωσση παραγωγή, μετά τη Σοφία Λόρεν στην ιταλική ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα «Η Ατιμασμένη», το 1962.
Οι μοναδικές άλλες Γαλλίδες που έχουν τιμηθεί με βραβείο Οσκαρ είναι η Σιμόν Σινιορέ («Ο Ανεμοστρόβιλος του Πάθους», 1960) και η Ζιλιέτ Μπινός («Αγγλος Ασθενής», 1997) για αγγλόφωνες, όμως, ταινίες.
Είναι η πρώτη Γαλλίδα που τιμήθηκε με BAFTA.
Είναι η δεύτερη ηθοποιός -μετά τη Νορβηγίδα Λιβ Ούλμαν στους «Εμιγκρέδες» του 1972- που τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα για ξενόγλωσση ταινία.
Για την ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» κέρδισε το 2008 το Σεζάρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Το 2005 είχε κερδίσει το Σεζάρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Ατέλειωτοι Αρραβώνες». Ηταν υποψήφια δύο ακόμη φορές: το 2002 («Ομορφα Πράγματα»)και το 1999 («Ταξί»).
Από το 2008 είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Sunday, January 10, 2010
Χρήσιμα ερωτήματα για μια αποτελεσματική συζήτηση και για ένα συνέδριο ανανέωση (του Νάσου Ηλιόπουλου στην ΑΥΓΗ)
Χρήσιμα ερωτήματα για μια αποτελεσματική συζήτηση και για ένα συνέδριο ανανέωσης
ΑΥΓΗ: 09/01/2010
Του ΝΑΣΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Η συγκυρία μέσα στην οποία γεννήθηκε ο Συνασπισμός (κατάρρευση της ΕΣΣΔ, συνολική ανατροπή του συσχετισμού δύναμης στη δυτική Ευρώπη) έθετε αντικειμενικά έναν κύριο στόχο για τα επόμενα χρόνια, την επιβίωση της αριστεράς. Έχουν πλέον περάσει 20 χρόνια από τότε και οι σύντροφοι που έδωσαν αυτή τη μάχη μπορούν να είναι περήφανοι ότι κατάφεραν κάτι που ούτε εύκολο ούτε δεδομένο ήταν.
Το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει στην Ελλάδα ένα αριστερό κόμμα που έχει οργανώσεις και ανθρώπους που μαζεύονται, συζητάνε και δίνουν το "παρών" στους κοινωνικούς αγώνες οφείλεται σε όλους και όλες εκείνους και εκείνες που μέσα σε μια συγκυρία συνολικής κατάρρευσης αρνήθηκαν να πάνε σπίτι τους ή να θεωρήσουν ξεπερασμένο το αίτημα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.
Ο Συνασπισμός όμως κατάφερε σε αυτά τα 20 χρόνια να πετύχει περισσότερα πράγματα από το να διασφαλίσει μόνο την επιβίωσή του. Ακριβώς επειδή συσπείρωνε στις τάξεις του ένα δυναμικό που μέσα από δύσκολες εμπειρίες είχε μάθει πλέον να έχει ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά σε καινούργιες κοινωνικές διεργασίες κατάφερε να συνδεθεί από την αρχή με όλα τα καινούργια κινήματα κοινωνικής κριτικής και να αποτελεί οργανικό κομμάτι τους όταν κάποιοι που έκλειναν την επανάσταση σε όλες τις πτώσεις θεωρούσαν τις ευρωπορείες «επαναστατικό τουρισμό».
Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή για τον συντονισμό των δυνάμεων της ευρωπαϊκής αριστεράς, παρακολουθεί από την πρώτη στιγμή και μαθαίνει από το νέο που γεννιέται στη Λατινική Αμερική, ανέδειξε την οικολογική κριτική και αποτέλεσε οργανικό κομμάτι του οικολογικού κινήματος.
Τέλος μέσα από την επεξεργασία της εμπειρίας όλων αυτών των χρόνων και σκληρή προγραμματική δουλειά κατέληξε σε ένα πρόγραμμα που αποτελεί μία κατάκτηση και παρακαταθήκη για τη δουλειά μας τα επόμενα χρόνια κα την ίδια στιγμή αποτελεί και ένα μεγάλο βήμα για την ανανέωση συνολικά του προγραμματικού λόγου της αριστεράς μέσα από την επεξεργασία εννοιών όπως η «οικονομία των αναγκών».
Σε επίπεδο λειτουργίας η εμπειρία του Συνασπισμού αποτέλεσε άλλη μια τομή για την ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Αποτελεί το κόμμα με τη μεγαλύτερη ελευθερία συζήτησης στο εσωτερικό του, τις πιο συχνές, πλατιές και ουσιαστικά δημοκρατικές διαδικασίες όπως τα συνέδρια και, παρʼ όλες τις εντάσεις και τις αντιθέσεις, έχει καταφέρει όλο αυτό το διάστημα να μην διασπαστεί, όπως πολλοί θα περίμεναν ή όπως μας δείχνει η εμπειρία από άλλα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς.
Μέσα από αυτή την κουλτούρα ήταν που κατάφερε να αποτελέσει και τον ενοποιητικό παράγοντα για τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που οδήγησε στη συνολική αναβάθμιση της πολιτικής παρουσίας της αριστεράς στη χώρα μας.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ούτε μικρή παρακαταθήκη ούτε εύκολο επίτευγμα. Δεν υπάρχουν άλλωστε στην Ευρώπη πολλά παραδείγματα που να μπορούν να θεωρηθούν πιο επιτυχημένα από το δικό μας. Μετά όμως από 20 χρόνια ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε. Το σημερινό μοντέλο του Συνασπισμού είναι δομικά ανίκανο να κάνει το βήμα παραπάνω που χρειάζεται η αριστερά στη χώρα μας. Αυτό που έπρεπε να πετύχει, τη επιβίωση και την μη περιθωριοποίηση της αριστεράς, το πέτυχε.
Μέσα στις συνθήκες που περιέγραψα και στην αρχή, η κύρια λειτουργία στην οποία ήταν προσανατολισμένες το κόμμα και οι οργανώσεις του ήταν οι εκλογικές μάχες. Δεν είχαμε μέχρι σήμερα τη δυνατότητα να κάνουμε πολιτικό σχεδιασμό πέρα από εκλογές, σχεδιασμό με όρους συνεχούς και ουσιαστικής παρέμβασης στους κοινωνικούς χώρους.
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι να συζητήσουμε από την αρχή για το πώς θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα κόμμα που θα βοηθάει και θα στηρίζει τους εργατικούς αγώνες και τους συντρόφους μας που μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες δίνουν καθημερινές μάχες στους χώρους δουλειάς. Να δούμε τι σημαίνει σήμερα αριστερή παρέμβαση στην αυτοδιοίκηση, στους χώρους εκπαίδευσης, πώς πραγματικά μπορούμε να στήνουμε εργατικά και αυτοδιοικητικά σχήματα που θα έχουν συνεχή παρέμβαση και ο τρόπος λειτουργίας τους θα κάνει πράξη στο σήμερα την αντίληψη μας για τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.
Το στοίχημα σήμερα για την αριστερά είναι μέσα από την πρακτική της και τη δράση της να δώσει εκείνα τα παραδείγματα που θα μπορούν να δείξουν τη δυνατότητα μια διαφορετικής πορείας, μιας διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης.
Μετά από 20 χρόνια πόσα πετυχημένα παραδείγματα έχουμε να επιδείξουμε στην αυτοδιοίκηση; Πόσες είναι οι δημοτικές κινήσεις που έχουν καταφέρει να λειτουργούν συνέχεια, με όρους συλλογικότητας και όχι απλά προεκλογικά; Το παράδειγμα της αυτοδιοίκησης είναι απλά ένα από τα πολλά παραδείγματα που μπορεί κανείς να αναφέρει και δείχνουν τις ελλείψεις μας στους μαζικούς χώρους.
Με αυτή τη συνολική αμηχανία για το ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο και η μορφή της παρέμβασής μας στους κοινωνικούς χώρους είναι που πρέπει να αναμετρηθούμε ώστε να κάνουμε τον Συνασπισμό ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα που θα μπορέσει να συμβάλει και στη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην απαραίτητη εντός του ανασύνθεση δυνάμεων. Για τους παραπάνω λόγους πιστεύω ότι αξίζει να πάμε σε συνέδριο, ένα συνέδριο επανίδρυσης, ένα συνέδριο που θα συμβάλει στην ανασύνθεση, ένα συνέδριο σε τελευταία ανάλυση ανανέωσης.
ΑΥΓΗ: 09/01/2010
Του ΝΑΣΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Η συγκυρία μέσα στην οποία γεννήθηκε ο Συνασπισμός (κατάρρευση της ΕΣΣΔ, συνολική ανατροπή του συσχετισμού δύναμης στη δυτική Ευρώπη) έθετε αντικειμενικά έναν κύριο στόχο για τα επόμενα χρόνια, την επιβίωση της αριστεράς. Έχουν πλέον περάσει 20 χρόνια από τότε και οι σύντροφοι που έδωσαν αυτή τη μάχη μπορούν να είναι περήφανοι ότι κατάφεραν κάτι που ούτε εύκολο ούτε δεδομένο ήταν.
Το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει στην Ελλάδα ένα αριστερό κόμμα που έχει οργανώσεις και ανθρώπους που μαζεύονται, συζητάνε και δίνουν το "παρών" στους κοινωνικούς αγώνες οφείλεται σε όλους και όλες εκείνους και εκείνες που μέσα σε μια συγκυρία συνολικής κατάρρευσης αρνήθηκαν να πάνε σπίτι τους ή να θεωρήσουν ξεπερασμένο το αίτημα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.
Ο Συνασπισμός όμως κατάφερε σε αυτά τα 20 χρόνια να πετύχει περισσότερα πράγματα από το να διασφαλίσει μόνο την επιβίωσή του. Ακριβώς επειδή συσπείρωνε στις τάξεις του ένα δυναμικό που μέσα από δύσκολες εμπειρίες είχε μάθει πλέον να έχει ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά σε καινούργιες κοινωνικές διεργασίες κατάφερε να συνδεθεί από την αρχή με όλα τα καινούργια κινήματα κοινωνικής κριτικής και να αποτελεί οργανικό κομμάτι τους όταν κάποιοι που έκλειναν την επανάσταση σε όλες τις πτώσεις θεωρούσαν τις ευρωπορείες «επαναστατικό τουρισμό».
Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή για τον συντονισμό των δυνάμεων της ευρωπαϊκής αριστεράς, παρακολουθεί από την πρώτη στιγμή και μαθαίνει από το νέο που γεννιέται στη Λατινική Αμερική, ανέδειξε την οικολογική κριτική και αποτέλεσε οργανικό κομμάτι του οικολογικού κινήματος.
Τέλος μέσα από την επεξεργασία της εμπειρίας όλων αυτών των χρόνων και σκληρή προγραμματική δουλειά κατέληξε σε ένα πρόγραμμα που αποτελεί μία κατάκτηση και παρακαταθήκη για τη δουλειά μας τα επόμενα χρόνια κα την ίδια στιγμή αποτελεί και ένα μεγάλο βήμα για την ανανέωση συνολικά του προγραμματικού λόγου της αριστεράς μέσα από την επεξεργασία εννοιών όπως η «οικονομία των αναγκών».
Σε επίπεδο λειτουργίας η εμπειρία του Συνασπισμού αποτέλεσε άλλη μια τομή για την ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Αποτελεί το κόμμα με τη μεγαλύτερη ελευθερία συζήτησης στο εσωτερικό του, τις πιο συχνές, πλατιές και ουσιαστικά δημοκρατικές διαδικασίες όπως τα συνέδρια και, παρʼ όλες τις εντάσεις και τις αντιθέσεις, έχει καταφέρει όλο αυτό το διάστημα να μην διασπαστεί, όπως πολλοί θα περίμεναν ή όπως μας δείχνει η εμπειρία από άλλα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς.
Μέσα από αυτή την κουλτούρα ήταν που κατάφερε να αποτελέσει και τον ενοποιητικό παράγοντα για τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που οδήγησε στη συνολική αναβάθμιση της πολιτικής παρουσίας της αριστεράς στη χώρα μας.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ούτε μικρή παρακαταθήκη ούτε εύκολο επίτευγμα. Δεν υπάρχουν άλλωστε στην Ευρώπη πολλά παραδείγματα που να μπορούν να θεωρηθούν πιο επιτυχημένα από το δικό μας. Μετά όμως από 20 χρόνια ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε. Το σημερινό μοντέλο του Συνασπισμού είναι δομικά ανίκανο να κάνει το βήμα παραπάνω που χρειάζεται η αριστερά στη χώρα μας. Αυτό που έπρεπε να πετύχει, τη επιβίωση και την μη περιθωριοποίηση της αριστεράς, το πέτυχε.
Μέσα στις συνθήκες που περιέγραψα και στην αρχή, η κύρια λειτουργία στην οποία ήταν προσανατολισμένες το κόμμα και οι οργανώσεις του ήταν οι εκλογικές μάχες. Δεν είχαμε μέχρι σήμερα τη δυνατότητα να κάνουμε πολιτικό σχεδιασμό πέρα από εκλογές, σχεδιασμό με όρους συνεχούς και ουσιαστικής παρέμβασης στους κοινωνικούς χώρους.
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι να συζητήσουμε από την αρχή για το πώς θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα κόμμα που θα βοηθάει και θα στηρίζει τους εργατικούς αγώνες και τους συντρόφους μας που μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες δίνουν καθημερινές μάχες στους χώρους δουλειάς. Να δούμε τι σημαίνει σήμερα αριστερή παρέμβαση στην αυτοδιοίκηση, στους χώρους εκπαίδευσης, πώς πραγματικά μπορούμε να στήνουμε εργατικά και αυτοδιοικητικά σχήματα που θα έχουν συνεχή παρέμβαση και ο τρόπος λειτουργίας τους θα κάνει πράξη στο σήμερα την αντίληψη μας για τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.
Το στοίχημα σήμερα για την αριστερά είναι μέσα από την πρακτική της και τη δράση της να δώσει εκείνα τα παραδείγματα που θα μπορούν να δείξουν τη δυνατότητα μια διαφορετικής πορείας, μιας διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης.
Μετά από 20 χρόνια πόσα πετυχημένα παραδείγματα έχουμε να επιδείξουμε στην αυτοδιοίκηση; Πόσες είναι οι δημοτικές κινήσεις που έχουν καταφέρει να λειτουργούν συνέχεια, με όρους συλλογικότητας και όχι απλά προεκλογικά; Το παράδειγμα της αυτοδιοίκησης είναι απλά ένα από τα πολλά παραδείγματα που μπορεί κανείς να αναφέρει και δείχνουν τις ελλείψεις μας στους μαζικούς χώρους.
Με αυτή τη συνολική αμηχανία για το ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο και η μορφή της παρέμβασής μας στους κοινωνικούς χώρους είναι που πρέπει να αναμετρηθούμε ώστε να κάνουμε τον Συνασπισμό ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα που θα μπορέσει να συμβάλει και στη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην απαραίτητη εντός του ανασύνθεση δυνάμεων. Για τους παραπάνω λόγους πιστεύω ότι αξίζει να πάμε σε συνέδριο, ένα συνέδριο επανίδρυσης, ένα συνέδριο που θα συμβάλει στην ανασύνθεση, ένα συνέδριο σε τελευταία ανάλυση ανανέωσης.
Wednesday, January 06, 2010
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΙΜΑΛΑΪΩΝ CHO OYU (8.201 μέτρα) από την Τασία Ηλιοπούλου
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΙΜΑΛΑΪΩΝ CHO OYU (8.201 μέτρα) από την Τασία Ηλιοπούλου, την πρώτη Ελληνίδα που έσπασε το φράγμα των 8.000 μέτρων.
Προβολή οπτικοακουστικού υλικού.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010,
ΩΡΑ 8.00 Μ.Μ.
ΑΙΘΟΥΣΑ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ (http://www.facebook.com/l/bcb89;Ο.Π.Ε.)
ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ 86-88, ΑΝΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
Προβολή οπτικοακουστικού υλικού.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010,
ΩΡΑ 8.00 Μ.Μ.
ΑΙΘΟΥΣΑ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ (http://www.facebook.com/l/bcb89;Ο.Π.Ε.)
ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ 86-88, ΑΝΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΙΜΑΛΑΪΩΝ CHO OYU (8.201 μέτρα) από την Τασία Ηλιοπούλου
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΙΜΑΛΑΪΩΝ CHO OYU (8.201 μέτρα) από την Τασία Ηλιοπούλου, την πρώτη Ελληνίδα που έσπασε το φράγμα των 8.000 μέτρων.
Προβολή οπτικοακουστικού υλικού.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010,
ΩΡΑ 8.00 Μ.Μ.
ΑΙΘΟΥΣΑ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ (http://www.facebook.com/l/bcb89;Ο.Π.Ε.)
ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ 86-88, ΑΝΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
Προβολή οπτικοακουστικού υλικού.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010,
ΩΡΑ 8.00 Μ.Μ.
ΑΙΘΟΥΣΑ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ (http://www.facebook.com/l/bcb89;Ο.Π.Ε.)
ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ 86-88, ΑΝΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ Αλληλεγγύη στους ακτιβιστές/τριες του Viva Palestina!
To καθεστώς του Μουμπάρακ είναι συνένοχο - Να σταματήσει ο αποκλεισμός της Γάζας
Το δικτατορικό καθεστώς του Μπουμπάρακ επιτέθηκε βάναυσα χτες το βράδυ στους ακτιβιστές του κομβόι αλληλεγγύης Viva Palestina, που περίμεναν στο λιμάνι του Αλ Αρίς, προκειμένου να μπουν στη Λωρίδα της Γάζας, όταν εκείνοι αρνήθηκαν να στείλουν μέρος των οχημάτων της ανθρωπιστικής βοήθειας μέσω Ισραήλ, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 7 συλλήψεις και δεκάδες τραυματισμούς. Ακολούθησαν βίαιες συγκρούσεις σήμερα μεταξύ Παλαιστινίων και Αιγυπτίων φρουρών στα σύνορα της Ράφα, έπειτα από μαζική πορεία Παλαιστινίων σε αλληλεγγύη στο Viva Palestina. Είχε προηγηθεί ο εξαναγκασμός του κονβόι να ξανακάνει τον γύρο της Μέσης Ανατολής, επειδή δεν δέχτηκαν να νομιμοποιήσουν τον έλεγχο της αποστολής από το Ισραήλ, καθώς και η αποτροπή της διεθνούς κινητοποίησης του Gaza Freedom March, στην οποία συμμετείχε και ελληνική αποστολή.
Ήδη στην Τουρκία διαδηλωτές πολιόρκησαν την Αιγυπτιακή πρεσβεία, ενώ κινητοποιήσεις ετοιμάζονται και σε άλλες χώρες.
Η κυβέρνηση της Αιγύπτου, πιστή σύμμαχος των ισραηλινών και αμερικανικών συμφερόντων, συμμετέχει ενεργά στον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας. Παρακρατά συστηματικά και χαραμίζει μέρος της ανθρωπιστικής βοήθειας, κερδοσκοπεί από την μαύρη αγορά των τούνελ με τα οποία τροφοδοτείται με τα αναγκαία για την επιβίωση αγαθά ο πληθυσμός της Γάζας, αλλά ταυτόχρονα κλείνει κάποια από αυτά με τον πιο βάρβαρο τρόπο σκοτώνοντας Παλαιστίνιους εργάτες. Χτίζει υπόγειο τείχος βάθους 20 μέτρων για να εμποδίσει την κίνηση των τούνελ και να τα πλημμυρίσει, στερώντας σε 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιους -στην πλειονότητά τους παιδιά- τα χρειώδη για την επιβίωσή τους. Πέρυσι, οι αιγυπτιακές αρχές δεν δίστασαν να ανοίξουν πυρ εναντίον των Παλαιστινίων που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Ενώ κρατάνε ακόμα στα μπουντρούμια τους και βασανίζουν Παλαιστίνιους που είχαν τολμήσει να σπάσουν τον αποκλεισμό, καταστέλλουν συστηματικά κάθε αιγυπτιακή κίνηση αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και γενικότερα κάθε προσπάθεια αντιπολίτευσης και συχνά πνίγουν στο αίμα τις εργατικές κινητοποιήσεις.
Επιτέλους ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ
ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΕΜΠΤΗ 7/1/2010 ώρα 5.30 μ.μ.
Αλληλεγγύη στους ακτιβιστές/τριες του Viva Palestina!
Να σταματήσει ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Συλλογικότητες για την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό
Το δικτατορικό καθεστώς του Μπουμπάρακ επιτέθηκε βάναυσα χτες το βράδυ στους ακτιβιστές του κομβόι αλληλεγγύης Viva Palestina, που περίμεναν στο λιμάνι του Αλ Αρίς, προκειμένου να μπουν στη Λωρίδα της Γάζας, όταν εκείνοι αρνήθηκαν να στείλουν μέρος των οχημάτων της ανθρωπιστικής βοήθειας μέσω Ισραήλ, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 7 συλλήψεις και δεκάδες τραυματισμούς. Ακολούθησαν βίαιες συγκρούσεις σήμερα μεταξύ Παλαιστινίων και Αιγυπτίων φρουρών στα σύνορα της Ράφα, έπειτα από μαζική πορεία Παλαιστινίων σε αλληλεγγύη στο Viva Palestina. Είχε προηγηθεί ο εξαναγκασμός του κονβόι να ξανακάνει τον γύρο της Μέσης Ανατολής, επειδή δεν δέχτηκαν να νομιμοποιήσουν τον έλεγχο της αποστολής από το Ισραήλ, καθώς και η αποτροπή της διεθνούς κινητοποίησης του Gaza Freedom March, στην οποία συμμετείχε και ελληνική αποστολή.
Ήδη στην Τουρκία διαδηλωτές πολιόρκησαν την Αιγυπτιακή πρεσβεία, ενώ κινητοποιήσεις ετοιμάζονται και σε άλλες χώρες.
Η κυβέρνηση της Αιγύπτου, πιστή σύμμαχος των ισραηλινών και αμερικανικών συμφερόντων, συμμετέχει ενεργά στον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας. Παρακρατά συστηματικά και χαραμίζει μέρος της ανθρωπιστικής βοήθειας, κερδοσκοπεί από την μαύρη αγορά των τούνελ με τα οποία τροφοδοτείται με τα αναγκαία για την επιβίωση αγαθά ο πληθυσμός της Γάζας, αλλά ταυτόχρονα κλείνει κάποια από αυτά με τον πιο βάρβαρο τρόπο σκοτώνοντας Παλαιστίνιους εργάτες. Χτίζει υπόγειο τείχος βάθους 20 μέτρων για να εμποδίσει την κίνηση των τούνελ και να τα πλημμυρίσει, στερώντας σε 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιους -στην πλειονότητά τους παιδιά- τα χρειώδη για την επιβίωσή τους. Πέρυσι, οι αιγυπτιακές αρχές δεν δίστασαν να ανοίξουν πυρ εναντίον των Παλαιστινίων που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Ενώ κρατάνε ακόμα στα μπουντρούμια τους και βασανίζουν Παλαιστίνιους που είχαν τολμήσει να σπάσουν τον αποκλεισμό, καταστέλλουν συστηματικά κάθε αιγυπτιακή κίνηση αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και γενικότερα κάθε προσπάθεια αντιπολίτευσης και συχνά πνίγουν στο αίμα τις εργατικές κινητοποιήσεις.
Επιτέλους ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ
ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΕΜΠΤΗ 7/1/2010 ώρα 5.30 μ.μ.
Αλληλεγγύη στους ακτιβιστές/τριες του Viva Palestina!
Να σταματήσει ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Συλλογικότητες για την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό
Monday, January 04, 2010
Αλληλεγγύη στην Ιρανική εξέγερση
Η εξέγερση στο Ιράν, με τις καταγγελίες για νοθεία στις προηγούμενες εκλογές, είχε ήδη κάνει ορατή την μαζική αμφισβήτηση του θεοκρατικού και δικτατορικού καθεστώτος.Οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες που διεκδίκησαν δικαιώματα κι ελευθερίες, αντιμετωπίστηκαν με άγρια καταστολή, βασανιστήρια και εκατονάτδες δολοφονίες.
Αυτές τις μέρες ξαναβρίσκονται στο δρόμο χιλιιάδες πολίτες του Ιράν, γιατί ασφυκτιούν κάτω από αυτό το καθεστώς που τούς στερεί κάθε δικαίωμα (ιδαίτερα από τις γυναίκες). Και πάλι, το θεοκρατικό καθεστώς αντιμετωπίζει τις συνεχιζόμενες κνητοποιήσεις με ωμή βία.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι ώρα να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους εξεγερμένους. Ο λαός του Ιράν έχει ανάγκη την αλληλεγγύη των κινημάτων, και όχι τα κροκοδείλια δάκρυα της Δύσης, η οποία συνεχίζει να τον απειλεί με πόλεμο.
- Αλληλεγγύη στην Ιρανική εξέγερση
- Να σταματήσει η σφαγή
- Να απελευθερωθούν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας Τρίτη 5 Γενάρη, 6 μ.μ στο φάρο Ψυχικού
και πορεία προς την Ιρανική πρεσβεία
ΑΚΟΑ, Αντιεθνικιστική-Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία, Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Κόκκινο,
Νεολαία Συνασπισμού, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης
Αυτές τις μέρες ξαναβρίσκονται στο δρόμο χιλιιάδες πολίτες του Ιράν, γιατί ασφυκτιούν κάτω από αυτό το καθεστώς που τούς στερεί κάθε δικαίωμα (ιδαίτερα από τις γυναίκες). Και πάλι, το θεοκρατικό καθεστώς αντιμετωπίζει τις συνεχιζόμενες κνητοποιήσεις με ωμή βία.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι ώρα να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους εξεγερμένους. Ο λαός του Ιράν έχει ανάγκη την αλληλεγγύη των κινημάτων, και όχι τα κροκοδείλια δάκρυα της Δύσης, η οποία συνεχίζει να τον απειλεί με πόλεμο.
- Αλληλεγγύη στην Ιρανική εξέγερση
- Να σταματήσει η σφαγή
- Να απελευθερωθούν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας Τρίτη 5 Γενάρη, 6 μ.μ στο φάρο Ψυχικού
και πορεία προς την Ιρανική πρεσβεία
ΑΚΟΑ, Αντιεθνικιστική-Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία, Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Κόκκινο,
Νεολαία Συνασπισμού, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης
Tsakthan Weekly, 4-11/1/2010 Η ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ
Tsakthan Weekly, 4-11/1/2010
Η ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ
Ο Claude Lefort έγραψε κάποτε ότι:«η κοινωνία δεν μπορεί από μόνη της να γίνει αντιληπτή ως ένα ‘σύστημα σχέσεων’, ανεξάρτητα από το πόσο πολύπλοκο φανταζόμαστε ότι είναι αυτό το σύστημα». Αντιλαμβανόμαστε το γενικό σχήμα της κοινωνίας και τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο θεμελιώνεται. Σε αυτή τη βάση στηρίζουμε την θεώρηση της κοινωνίας και τον τρόπο με τον οποίο καθιερώνονται και σχετίζονται οι διάφορες όψεις της και σχέσεις ανάμεσα σε αυτήν και τις τάξεις, τις ομάδες και τα άτομα, ανάμεσα στις πρακτικές, στις πεποιθήσεις και τις αναπαραστάσεις. Σε ένα μεγάλο βαθμό, η κινηματογραφική θεωρία ανταποκρίνεται σε αυτή τη στρουκτουραλιστική παραδοχή. Όταν μπαίνουμε στη σκοτεινή αίθουσα αντιλαμβανόμαστε την ταινία ως ένα σύστημα σχέσεων ανάμεσα στις ελάχιστες σημαντικές μονάδες που συνδυάζονται σε διάφορα επίπεδα συνάρθρωσης.
Στην ταινία «Νήσος» του Χρήστου Δήμα, βλέπουμε μια κοινωνική δομή που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Γελάσαμε αλλά και οργιστήκαμε. Σιχτιρίσαμε τα «λαμόγια» της πολιτικής και της κατασταλτικής εξουσίας αλλά συμπαρασταθήκαμε στον γκέι ιερέα και στον Μουτζαχεντίν «τρομοκράτη» δάσκαλο. Θαυμάσαμε την ωραία Σίφνο αλλά προτιμούμε την Αθήνα της ανωνυμίας και της ελευθερίας. Πάνω από όλα, όμως, μας διέφυγε κάτι. Ο Θεμιστοκλής Δίκαιος πριν αυτοκτονήσει και σπείρει τη «διχόνοια» στο νησί ώστε να γίνει «της κακομοίρας» ήταν ο οικονομικός μεγαλοπαράγοντας του νησιού. Αποτολμώ να πω ότι αυτός ο «δίκαιος» τύπος αποτελεί την οικονομική εξουσία της συγκεκριμένης μικρής κοινωνίας και στο έσχατο στάδιο της «παρακμής» της συμπαρασύρει μαζί της όλες τις άλλες εξουσίες που είναι υποτελείς σε αυτήν. Στη σύγχρονη κοινωνία το οικονομικό επίπεδο έχει αποκτήσει μεγάλο βαθμό αυτονομίας σε βάρος του πολιτικού, το οποίο νοιώθει να περιορίζεται σημαντικά σε σχέση με το παρελθόν. Το ίδιο αλλά με άλλους ρυθμούς συμβαίνει και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, όπως φαίνεται και στην ταινία. Αλλά, τι σας λέω τώρα…Δείτε την ταινία. Καλή διασκέδαση και καλή χρονιά.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
ΥΓ: Η μπλε σελήνη του έρωτα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς επέδρασε όπως ο αλήστου μνήμης Υ2Κ. Δημιούργησε τεχνικά προβλήματα κι έτσι δεν κυκλοφόρησε το αφιέρωμα του Εντός Εποχής για την Κρίση των Κομμάτων χτες. Πού θα πάει, όμως; Την Κυριακή, 10/1/2010, αν ο αριθμητικός αυτός συνδυασμός πετύχει, το αφιέρωμα θα είναι στη θέση του ως ένθετο στην Εποχή. Ως τότε…
Νηστεία, έρωτας και προσευχή
http://www.youtube.com/watch?v=3T-9BfzD4D4
Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Γλυκό μου βράδυ μαχαίρι χάδι
την πίκρα άνοιξε που με χωρά
Μου λες μπουμπούνα άντε ξεκούνα
πάντα παράνομη είν' η χαρά
Πέφτει η ασφάλεια κι ας είμαι χάλια
δε θα αντέξω ν' αντισταθώ
ό,τι μπορέσω για να σ' αρέσω
πάλι στα πόδια μου για να σταθώ
Από που έρχεσαι και που το πας
μέσα σου κλείνεσαι δε με κοιτάς
Από που έρχεσαι και που το πας
μια σκέτη τρέλα σαν με φιλάς
σαν με φιλάς
Δώδεκα η ώρα γεμάτη φόρα
νύχτα μου εργάσιμη τράβα κουπί
Η ώρα μία κρύα αστεία
κουτοί που είμαστε κι αληθινοί
Η ώρα δύο κάνε ταμείο
για να μας φτάσουνε κάνε ευχή
Κι όταν γυρίσουμε άδειο ψυγείο
νηστεία έρωτας και προσευχή
ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΡΙΑ ΕΡΓΑ
1) ΤΗΕ BLIND SIDE
2) ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ
ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΙΜΑΛΑΪΩΝ CHO OYU 8.201 μ.
από την Τασία Ηλιοπούλου,
την πρώτη Ελληνίδα που έσπασε
το φράγμα των 8.000 μέτρων.
Προβολή οπτικοακουστικού υλικού.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010, ΩΡΑ 8.00 Μ.Μ.
ΑΙΘΟΥΣΑ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ (http://www.facebook.com/l/bcb89;Ο.Π.Ε.)
ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ 86-88, ΑΝΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
3) ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Πήγα στον πόλεμο 20 χρόνων κι έγινα εκτελεστής
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.interviews&id=116843
Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Ο «Λίβανος» του Ισραηλινού Σάμουελ Μαόζ δεν είναι μόνο μια καταπληκτική αντιπολεμική ταινία. Εφυγε, άλλωστε, από το Φεστιβάλ της Βενετίας με το Χρυσό Λιοντάρι. Το μεγαλύτερό της κατόρθωμα είναι ότι, παρακολουθώντας τη, φοβάσαι, τρέμεις και ασφυκτιάς. Γιατί ο σκηνοθέτης είχε την ιδέα να τη γυρίσει μέσα σε ένα τανκς. Ο θεατής βλέπει από τη διόπτρα με το μάτι του πυροβολητή, αγχώνεται, φρικάρει, πυροβολείται.
Ο θεατής βλέπει την ταινία μέσα από τη διόπτρα ενός τεθωρακισμένου. Σαν να πατάει ο ίδιος τη σκανδάλη...Η ματιά του πυροβολητή είναι στην πραγματικότητα αυτή του ίδιου του Σάμουελ Μαόζ. Στηριγμένη στα προσωπικά του βιώματα από τον πόλεμο του Λιβάνου το 1982 -όπου ήταν πυροβολητής- η ταινία παρακολουθεί τέσσερα νεαρά αγόρια που στέλνονται μέσα σε ένα τεθωρακισμένο για να κάνουν έρευνες σε εχθρική πόλη. Το μυαλό τους παραλογίζεται, η αντοχή τους δοκιμάζεται και η παράνοια του πολέμου κορυφώνεται σε μια αιματηρή εμπειρία. Συναντήσαμε τον σκηνοθέτη στο 50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου προβλήθηκε ο «Λίβανος».
Τι σας ώθησε να γυρίσετε στο παρελθόν; Ηταν μια προσπάθεια να συμφιλιωθείτε με τις τύψεις σας;
«Ηταν μια ανάγκη να μου φύγει το βάρος. Οχι για να συγχωρήσω τον εαυτό μου, αλλά να βρω κατανόηση. Νιώθω ένοχος και υπεύθυνος, παρ' όλο που γνωρίζω ότι ήταν αναπόφευκτο. Πας στον πόλεμο 20 χρόνων και γίνεσαι εκτελεστής. Δεν έχεις το προνόμιο να σκέφτεσαι στο πεδίο της μάχης. Αν αργήσεις να αντιδράσεις ένα δευτερόλεπτο, κάποιος θα σκοτωθεί. Αν αργήσεις δύο δευτερόλεπτα, θα σκοτωθείς εσύ. Το θύμα σου μπορεί να είναι ένα παιδί. Εκανα τον "Λίβανο" για να δείξω πόσο σύνθετες είναι οι καταστάσεις πολέμου. Ολα αυτά τα χρόνια με παρηγορούσαν ότι δεν έφταιγα εγώ, ότι ο πόλεμος ήταν απόφαση της κυβέρνησης και μία κατάσταση από την οποία δεν υπήρχε διέξοδος. Αλλά εγώ είμαι ένας από αυτούς που πάτησαν σκανδάλη. Κι αυτό είναι κάτι που μένει χαραγμένο στην ψυχή μέχρι να πεθάνεις».
Σας βοήθησε τελικά η ταινία;
«Ηταν η καλύτερη θεραπεία. Νιώθω τυχερός σε σχέση με άλλους, που δεν είναι σκηνοθέτες, συγγραφείς, δημιουργοί και δεν έχουν αυτό τον τρόπο να απελευθερωθούν από τα βιώματά τους. Στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι που επιδέχεται θεραπεία, γιατί δεν είσαι άρρωστος. Η θεραπεία είναι να μπορέσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου. Κάποιος μου είπε κάποτε: "Φαντάζομαι ότι το τραύμα του πολέμου σημαίνει ότι βλέπεις εφιάλτες". Του απάντησα: "Μακάρι να ήταν τόσο απλό"».
Το βραβείο στη Βενετία τι αντίκτυπο είχε μέσα σας;
«Μετά τον πόλεμο του Λιβάνου είχα χάσει την ικανότητα να κλαίω. Οταν στη Βενετία είδα ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, να χειροκροτούν την ταινία για 20 λεπτά και να κλαίνε, δάκρυσαν πάλι τα μάτια μου».
Πώς αντιδρούν οι Ισραηλινοί; Υποθέτω πως δεν τους ευχαριστεί το γεγονός ότι δείχνετε στρατιώτες καταρρακωμένους να ξεσπούν σε λυγμούς σαν μικρά παιδιά.
«Πολλοί έχουν πρόβλημα με αυτές τις σκηνές. Θεωρούν ότι βλάπτεται η εικόνα του Ισραήλ. Αλλοι πάλι, χωρίς καν να τη δουν, θεωρούν εκ των προτέρων ότι είναι μια ταινία αριστερή, αφού κέρδισε βραβείο σε μεγάλο ευρωπαΐκό φεστιβάλ. Υπάρχουν όμως, και ορισμένοι, κυρίως άνθρωποι της δικής μου γενιάς, που έχουν αρχίσει να μιλάνε για τον πόλεμο. Εως τώρα τον κρύβαμε κάτω απ' το χαλί».
Γιατί την ονομάσατε «Λίβανο»; Την περιορίζετε.
«Το όνομα ήταν τελικά λάθος. Αλλά για μένα η λέξη Λίβανος δεν είναι συνδεδεμένη μόνο με τον πόλεμο ή τη χώρα, αλλά με μια γενιά. Ισως έπρεπε να λέγεται "Η γενιά του Λιβάνου"».
Ο «Λίβανος» είναι από τις λίγες αντιπολεμικές ταινίες όπου δεν υπάρχουν ήρωες, αλλά μόνο αντι-ήρωες...
«Γνωρίζουμε για τον πόλεμο μόνο ό,τι βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες. Οι περισσότερες γίνονται για να προσφέρουν διασκέδαση. Αυτό επιτυγχάνεται με γενναίους ήρωες, θαρραλέες πράξεις και έναν πρωταγωνιστή που θυσιάζεται για τους άλλους, γονατίζει και πεθαίνει με το πρόσωπο γεμάτο μέικ άπ και το αίμα να δείχνει πάνω του σέξι... Αυτά είναι ανοησίες. Ο πόλεμος δεν έχει τίποτα ηρωικό. Πιστέψτε με, κανένας δεν θυσιάζεται για τον φίλο του. Ο πόλεμος στηρίζεται σε μία μόνο αρχή: Να κρατηθείς ζωντανός. Ο στρατιώτης είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν είναι σχιζοφρενής, ούτε θέλει να σκοτώσει. Το κόλπο είναι να τον ρίξεις στη μάχη. Γιατί όταν βρεθείς εκεί, όλο σου το κορμί μυρίζει τον κίνδυνο και γίνεσαι ζώο. Τότε, θα αναγκαστείς να σκοτώσεις».
Γιατί δημιουργήσατε αυτή την κλειστοφοβική συνθήκη για τον θεατή, που παρακολουθεί την ταινία μέσα από τη διόπτρα;
«Το θέμα της ταινίας είναι ο τραυματισμός της ψυχής. Αυτό χρειάζεται συναισθηματική κατανόηση από τον θεατή. Δεν μπορούσα να πω την ιστορία απευθυνόμενος στο μυαλό, αλλά στο στομάχι και την καρδιά. Για να το πετύχω έπρεπε να δημιουργήσω στον θεατή μια εμπειρία. Ετσι σκέφτηκα να τον τοποθετήσω μέσα στο τανκς και να βλέπει μόνο ό,τι βλέπει ο πυροβολητής. Δεν θέλω ο θεατής να σκέφτεται, αλλά να νιώθει. Ας σκεφτεί όταν πάει σπίτι του».
Πώς εκπαιδεύσατε τους ηθοποιούς σας;
«Πριν ξεκινήσουμε γυρίσματα έμεναν κλεισμένοι για τρεις ώρες σε ένα σκοτεινό κοντέινερ, που έκαιγε από τη ζέστη. Τους άφησα να ζήσουν την κλειστοφοβική εμπειρία και την υπνωτική κατάσταση, που δημιουργείται μέσα στο τανκς. Οταν οι ηθοποιοί βγήκαν, δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε. Αυτή η εμπειρία λειτούργησε ως αφετηρία. Επρεπε να πιαστούν από κάπου. Επίσης, τους πήγα σε νοσοκομείο για να δουν το αίμα πάνω στα σώματα».
Ανοίγετε και κλείνετε την ταινία με ένα χωράφι ηλιοτρόπια. Γιατί;
«Ηθελα, προτού "μπει" ο θεατής στο τανκς, να έχει μιαν άλλη εικόνα σύγκρισης. Με τα ηλιοτρόπια του δίνω ένα τελευταίο λεπτό να δει τον ουρανό, τη φύση, τα λουλούδια. Τον προετοιμάζω για το τι θα ακολουθήσει. Εκλεισα επίσης με την ίδια εικόνα για να αναρωτηθεί ύστερα από 24 ώρες πολέμου: "Τι στο διάολο έγινε;". Στην τελευταία σκηνή όμως είναι μαραμένα. Σαν άνθρωποι που θρηνούν... Τα ηλιοτρόπια είναι κομμάτι της δικής μου ψυχής».
* Βγαίνει στις αίθουσες στις 21 Ιανουαρίου. *
ΕΘΝΟΣ
Οι άλλοι πρωταγωνιστές του 2009
Οκτώ άνθρωποι σημάδεψαν τη χρονιά που φεύγει με την εφευρετικότητα, την τόλμη, τις γνώσεις, τη δουλειά και το κουράγιο τους. Ανάμεσά τους, ο αστροφυσικός Θ. Οικονόμου και η ορειβάτισσα Τ. Ηλιοπούλου «E» 31/12/2009
Αφανείς πρωταγωνιστές της χρονιάς που φεύγει... Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, που σημάδεψαν το 2009 με τον δικό τους τρόπο.
Το «Εθνος» παρουσιάζει οκτώ πρόσωπα που αξίζει να θυμόμαστε για την εφευρετικότητα, την τόλμη, τις γνώσεις, τη δουλειά και το κουράγιο τους...
Δημοσθένης Μπούρος
Tο στοίχημα της ζωής
Ο καθηγητής πνευμονολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης έχει τιμηθεί με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην ιατρική. Στις 8 Οκτωβρίου 2009 ο καθηγητής και οι συνεργάτες του έκαναν την πρώτη σε παγκόσμιο επίπεδο ενδοβρογχική έγχυση βλαστοκυττάρων σε 65χρονο ασθενή με αναπνευστικό νόσημα. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης που έγινε στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης οι γιατροί πήραν βλαστικά κύτταρα από το λίπος της κοιλιάς του ασθενούς. Τα κύτταρα αυτά εγχύθηκαν στους βρόγχους του και την επόμενη ημέρα ο ασθενής επέστρεψε σπίτι του. Τα αποτελέσματα του εγχειρήματος θα αξιολογηθούν σε μερικούς μήνες μετά την ολοκλήρωση της παρακολούθησης της μετεγχειρητικής πορείας του 65χρονου αλλά οι επιστήμονες είναι αισιόδοξοι ότι η μέθοδος αυτή θα αποτελέσει έναν αξιόπιστο τρόπο αντιμετώπισης ασθενειών όπως η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια και η κυστική ίνωση.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΖΗΣ
Ευαγγέλιο στη Νοηματική
Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Καραμούζης ήταν ο πρώτος κληρικός που διάβασε φέτος το Ευαγγέλιο στη Νοηματική κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του «Εσπερινού της Αγάπης». Ο πατέρας Ιωάννης, ιεροκήρυκας στη μητρόπολη Χαλκίδας και συνεργάτης της Ιεράς Συνόδου στην Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων, έχει πείρα ετών στην ποιμαντική των κωφών. Την τελευταία πενταετία διδάσκει στα σεμινάρια εκμάθησης της νοηματικής γλώσσας, τα οποία διοργανώνει η μητρόπολη της Χαλκίδας. Στόχος των σεμιναρίων είναι η ευαισθητοποίηση όλων μας, ώστε να κατανοήσουμε τη γλώσσα των κωφαλάλων και να μην τους καταδικάζουμε σε απομόνωση.
Θανάσης Οικονόμου
Ταξίδι στο Διάστημα
Ο αστροφυσικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγου και συνεργάτης της NASA βρίσκεται εδώ και τέσσερις δεκαετίες πίσω από τις περισσότερες προσπάθειες για την κατάκτηση του Διαστήματος. Οι αποστολές που εξερευνούν τα μυστικά του Αρη και του Κρόνου είναι εξοπλισμένες με συσκευές που έχει κατασκευάσει ο Ελληνας επιστήμονας και οι συνεργάτες του. Επιπλέον, στη χρονιά που φεύγει ο Θανάσης Οικονόμου ήταν ο άνθρωπος που ενέπνευσε την ιδέα για τη δημιουργία του νέου αστεροσκοπείου στον Ορλιακα Γρεβενών, κοντά στο χωριό που γεννήθηκε. Το αστεροσκοπείο θα είναι το μεγαλύτερο των Βαλκανίων και προβλέπεται να ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Ο Θανάσης Οικονόμου τιμήθηκε πριν από λίγες μέρες με το βραβείο «Νίκη» του Athens Institute of Technology.
Κατερίνα Σιδηροπούλου - Νικόλαος Μπεζιργιάννης
Φοιτητές - «ξυράφια»
Οι δύο φοιτητές του Πανεπιστημίου Μακεδονίας παρουσίασαν φέτος μια διαδικτυακή εφαρμογή, με τη χρήση της οποίας η συλλογή ανακυκλώσιμου χαρτιού από τα φορτηγά αποκομιδής μπορεί να γίνει με φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο. Η εφαρμογή προτείνει συγκεκριμένα δρομολόγια με τα οποία ελαττώνεται η κατανάλωση καυσίμων, ενώ και η αποκομιδή γίνεται σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Θετική συνέπεια των παραπάνω είναι η μείωση του κόστους μεταφοράς και η μικρότερη επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Η εφαρμογή βραβεύτηκε στον διαγωνισμό «xirafia.gr», ο οποίος υλοποιήθηκε από το Εθνικό Δίκτυο Ερευνας και Τεχνολογίας, με πρωτοβουλία της Ειδικής Γραμματείας Ψηφιακού Σχεδιασμού του υπουργείου Οικονομίας και της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα.
ΤΑΣΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Η πρώτη Ελληνίδα στην κορυφή των Ιμαλαϊων
Είναι η πρώτη Ελληνίδα που βρέθηκε στις κορυφές του κόσμου. Η κ. Τασία Ηλιοπούλου πρόσθεσε στις 24 Σεπτεμβρίου του 2009 μια χρυσή σελίδα στην ιστορία της ελληνικής ορειβασίας, όταν σκαρφάλωσε σε ύψος 8.201 μέτρων, στην κορυφή Τσο-Ογιού των Ιμαλαϊων.
Είχε προηγηθεί μια επίπονη προσπάθεια που διήρκεσε συνολικά 45 ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων η κ. Ηλιοπούλου ήρθε αντιμέτωπη με σκληρές δοκιμασίες και αντίξοες συνθήκες. Ψυχροί βόρειοι άνεμοι, πολικές θερμοκρασίες και ο παγετώνας που κάλυπτε το βουνό με τις εκατοντάδες ρωγμές -παγίδες- ήταν μερικές μόνο από αυτές...
Παναγιώτης Φωτάκης
Αναζητώντας... 900 νύφες
Κρατά άσβεστη τη φλόγα του απόδημου ελληνισμού αναζητώντας στοιχεία για την ιστορία της μετανάστευσης στην Αυστραλία. Ο Παναγιώτης Φωτάκης, ομογενής δάσκαλος από την Αδελαϊδα, ταξίδεψε το 1957 με το πλοίο Begona μεταναστεύοντας με τη μητέρα του.
Μαζί του ταξίδευαν και 900 νύφες, Ελληνίδες που πήγαιναν στην Αυστραλία για να παντρευτούν από φωτογραφία. Ο κ. Φωτάκης, πενήντα δύο χρόνια μετά, τις αναζητεί... Μέχρι στιγμής έχει εντοπίσει δεκάδες γυναίκες. Το υλικό που συγκεντρώνει θα εκδοθεί σε βιβλίο, ενώ εντός του νέου έτους προγραμματίζει τη διοργάνωση έκθεσης φωτογραφιών για το κοινό.
Παύλος Μπαλογιάννης
Τρεις αιώνες αναγνωστικά
Ο Παύλος Μπαλογιάννης είναι ένας συμβολαιογράφος από την Καλαμπάκα, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συλλογή όλων των σχολικών βιβλίων που εκδόθηκαν για την εκπαίδευση των Ελληνόπουλων από τον 17ο αιώνα και μετά.
Το πιο παλιό από τα περίπου 5.000 σχολικά εγχειρίδια που έχει συλλέξει χρονολογείται από το 1600 και είναι ένα χειρόγραφο του καλλιγράφου Βασίλειου Χαρίτωνα. Για τον εμπλουτισμό της συλλογής του, ο κ. Μπαλογιάννης ψάχνει στις σκονισμένες στοίβες των παλαιοπωλείων αλλά και στο διαδίκτυο για να εντοπίσει τα βιβλία που του λείπουν. Μέσα στο 2009, ο κ. Μπαλογιάννης ξεκίνησε τις προσπάθειες για την αξιοποίηση αυτής της σημαντικής συλλογής αναζητώντας χώρους στους οποίους θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα μουσείο σχολικού βιβλίου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗΣ - ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΟΒΒΑ
Ο Ενδιάμεσος Θεατής
ΑΥΓΗ: 01/01/2010
Της ΤΙΤΙΚΑΣ - ΜΑΡΙΑΣ ΣΑΡΑΤΣΗ
«….και η κάλυψη του Ιλισού πραγματοποιήθηκε στην αρχή της δεκαετίας του 1950, δίχως να ληφθεί υπόψη η ιστορική και ιδεολογική πλευρά του χειμάρρου…»
Παναγιώτης Τουρνικιώτης, αρχιτέκτων, επίκουρος καθηγητής ΕΜΠ
«Ιδεολογία και Πραγματικότητα στη νέα και την αρχαία πόλη των Αθηνών
Ο Ιλισός»
(Νέες πόλεις πάνω σε Παλιές, Επιστημονικό Συνέδριο, Ρόδος 27-30.9.1993)
Οι σύντροφοι μ’ είχαν τρελλάνει
Με θεοδόλιχους εξάντες πετροκαλαμήθρες
Και τηλεσκόπια που μεγαλώναν πράγματα-
Καλύτερα να μέναν μακριά.1
...Ήταν ένας περίπατος που είχε κάνει πολλές φορές και σε διαφορετικές στιγμές και εποχές. Το φως εδώ αλλάζει κάθε στιγμή. Είναι οι μυρωδιές του λιμανιού. Είναι και οι ανταύγειες της θάλασσας… Είναι και οι άλλοι παράλληλοι που θα μπούμε, αναπόφευκτα. Έτσι και φέτος την παραμονή των Χριστουγέννων έκανε τον ίδιο περίπατο, ακριβώς στις 14.00, αυτή τη φορά όχι για να πάει στο μουσείο.
Στο Ναυτικό Μουσείο στον Πειραιά βρίσκεται σε εξέλιξη ώς τις 17 Ιανουαρίου 2010 μια έκθεση αφιερωμένη στον Κωνσταντίνο Βολανάκη (με την επιμέλεια της Μαριλένας Ζ. Κασιμάτη)2.
Όπως πρόσφατα επεσήμανε η επιμελήτρια σε σχετική εκπομπή, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, στη «μελαγχολική» περίοδο του Βολανάκη μετά την επιστροφή του από τη Γερμανία διακρίνει ανάμεσα στα καράβια και τους ψαράδες του Πειραιά, και όχι μόνο, έναν διακριτικό «θεατή» που περπατά και «παρατηρεί». «Παρατηρεί» τόσο διακριτικά, που δεν πρόκειται βέβαια για μια «ανώδυνη» παρατήρηση.
Στους δρόμους, στις γωνιές, στο μετρό, στον ηλεκτρικό, στον δρόμο παιδάκια έψαλλαν τα κάλαντα. Παιδάκια όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων. «Είμαι ο ενδιάμεσος θεατής», σκέφθηκε. Παρατηρώ διακριτικά αλλά όχι ανώδυνα. Και παρατηρώ τους συμπατριώτες μου.Άλλοι χαμογελούν. Άλλοι δίνουν χρήματα. Άλλοι γυρνούν την πλάτη. Κοιτάζουν από την άλλη πλευρά. Δεν είναι και εύκολο να δίνεις σε όλους με αυτή την κρίση. Είναι όμως μόνον αυτό; Το άσπρο χαρτί, σκληρός καθρέφτης/ επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν.3
«Κάτι έχει χαθεί, ελπίζω όχι οριστικά», σκέπτομαι. Αν δεν ισχυροποιηθούν οι δικοί μας θεσμοί πρώτα, αν δεν αλλάξουμε εμείς, ως Έλληνες πρώτα, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Γιατί ο «ενδιάμεσος θεατής» είναι ο πιο ενεργός πολίτης. Δεν είναι ο «αφελής περιηγητής του αιώνος». Βλέπει τον εαυτό του και βλέπει και τους άλλους γύρω του. Και σκέπτεται.
Αν (ή μήπως Έλληνες δεν είναι «οι της παιδείας της ημετέρας μετέχοντες»;) δεν καταλάβουμε ότι στο τέλος σχεδόν της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα θα πρέπει να κάνουμε μια «παύση» από το μαγγανοπήγαδο της καθημερινότητας και να απαιτήσουμε, «οι προοδευτικές δυνάμεις» κυρίως, την αλλαγή της ποιότητας ζωής,της ποιότητας σκέψης, με προσέγγιση συγκεκριμένη και δημιουργική, βαδίζουμε σταθερά προς το αδιέξοδο.
Είναι αλήθεια ότι έγιναν, ή τουλάχιστον αναγγέλθηκε ότι θα γίνουν, βήματα. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να καλύπτουμε τον «Ιλισό», αλλά να τον φέρνουμε στην επιφάνεια, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, έστω και αν αυτό δεν μας «κολακεύει» πάντα ως λαό ή ως παράταξη.
Κάθε φορά που κλείσαμε τα αυτιά μας και ακούσαμε να μιλούν για στενωπούς και φως στο βάθος του τούνελ το πληρώσαμε ακριβά. Θα το πληρώσουμε και πάλι, είναι αναπόφευκτο. Όμως, αν δεν γίνουμε οι διακριτικοί ενδιάμεσοι θεατές, το παιχνίδι είναι χαμένο. Δεν υπάρχει μόνο ασχήμια και δυστυχία γύρω μας. Υπάρχει και ομορφιά. Αν όμως αυτή η ομορφιά δεν μεταβληθεί σε συλλογική, δεν μετουσιωθεί, αν δεν θυμηθούμε το φως της ασετυλίνης και αν δεν αγωνισθούμε και δεν ξαναγελάσουμε όλοι μαζί, τα «διοικητικά» και «νομοθετικά» μέτρα θα μείνουν λόγια κενά. Γιατί τα όνειρα εκδικούνται…
1 Γιώργος Σεφέρης, Τρία Κρυφά Ποιήματα, Πάνω σε μια Χειμωνιάτικη Αχτίδα (Γ')
2 Βλ. παρουσίαση της έκθεσης από την Μαρία Αδαμοπούλου, "Αυγή", 20.12.2009
3 Γιώργος Σεφέρης, Τρία Κρυφά Ποιήματα, Θερινό Ηλιοστάσι (Η')
Η ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ
Ο Claude Lefort έγραψε κάποτε ότι:«η κοινωνία δεν μπορεί από μόνη της να γίνει αντιληπτή ως ένα ‘σύστημα σχέσεων’, ανεξάρτητα από το πόσο πολύπλοκο φανταζόμαστε ότι είναι αυτό το σύστημα». Αντιλαμβανόμαστε το γενικό σχήμα της κοινωνίας και τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο θεμελιώνεται. Σε αυτή τη βάση στηρίζουμε την θεώρηση της κοινωνίας και τον τρόπο με τον οποίο καθιερώνονται και σχετίζονται οι διάφορες όψεις της και σχέσεις ανάμεσα σε αυτήν και τις τάξεις, τις ομάδες και τα άτομα, ανάμεσα στις πρακτικές, στις πεποιθήσεις και τις αναπαραστάσεις. Σε ένα μεγάλο βαθμό, η κινηματογραφική θεωρία ανταποκρίνεται σε αυτή τη στρουκτουραλιστική παραδοχή. Όταν μπαίνουμε στη σκοτεινή αίθουσα αντιλαμβανόμαστε την ταινία ως ένα σύστημα σχέσεων ανάμεσα στις ελάχιστες σημαντικές μονάδες που συνδυάζονται σε διάφορα επίπεδα συνάρθρωσης.
Στην ταινία «Νήσος» του Χρήστου Δήμα, βλέπουμε μια κοινωνική δομή που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Γελάσαμε αλλά και οργιστήκαμε. Σιχτιρίσαμε τα «λαμόγια» της πολιτικής και της κατασταλτικής εξουσίας αλλά συμπαρασταθήκαμε στον γκέι ιερέα και στον Μουτζαχεντίν «τρομοκράτη» δάσκαλο. Θαυμάσαμε την ωραία Σίφνο αλλά προτιμούμε την Αθήνα της ανωνυμίας και της ελευθερίας. Πάνω από όλα, όμως, μας διέφυγε κάτι. Ο Θεμιστοκλής Δίκαιος πριν αυτοκτονήσει και σπείρει τη «διχόνοια» στο νησί ώστε να γίνει «της κακομοίρας» ήταν ο οικονομικός μεγαλοπαράγοντας του νησιού. Αποτολμώ να πω ότι αυτός ο «δίκαιος» τύπος αποτελεί την οικονομική εξουσία της συγκεκριμένης μικρής κοινωνίας και στο έσχατο στάδιο της «παρακμής» της συμπαρασύρει μαζί της όλες τις άλλες εξουσίες που είναι υποτελείς σε αυτήν. Στη σύγχρονη κοινωνία το οικονομικό επίπεδο έχει αποκτήσει μεγάλο βαθμό αυτονομίας σε βάρος του πολιτικού, το οποίο νοιώθει να περιορίζεται σημαντικά σε σχέση με το παρελθόν. Το ίδιο αλλά με άλλους ρυθμούς συμβαίνει και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, όπως φαίνεται και στην ταινία. Αλλά, τι σας λέω τώρα…Δείτε την ταινία. Καλή διασκέδαση και καλή χρονιά.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
ΥΓ: Η μπλε σελήνη του έρωτα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς επέδρασε όπως ο αλήστου μνήμης Υ2Κ. Δημιούργησε τεχνικά προβλήματα κι έτσι δεν κυκλοφόρησε το αφιέρωμα του Εντός Εποχής για την Κρίση των Κομμάτων χτες. Πού θα πάει, όμως; Την Κυριακή, 10/1/2010, αν ο αριθμητικός αυτός συνδυασμός πετύχει, το αφιέρωμα θα είναι στη θέση του ως ένθετο στην Εποχή. Ως τότε…
Νηστεία, έρωτας και προσευχή
http://www.youtube.com/watch?v=3T-9BfzD4D4
Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Γλυκό μου βράδυ μαχαίρι χάδι
την πίκρα άνοιξε που με χωρά
Μου λες μπουμπούνα άντε ξεκούνα
πάντα παράνομη είν' η χαρά
Πέφτει η ασφάλεια κι ας είμαι χάλια
δε θα αντέξω ν' αντισταθώ
ό,τι μπορέσω για να σ' αρέσω
πάλι στα πόδια μου για να σταθώ
Από που έρχεσαι και που το πας
μέσα σου κλείνεσαι δε με κοιτάς
Από που έρχεσαι και που το πας
μια σκέτη τρέλα σαν με φιλάς
σαν με φιλάς
Δώδεκα η ώρα γεμάτη φόρα
νύχτα μου εργάσιμη τράβα κουπί
Η ώρα μία κρύα αστεία
κουτοί που είμαστε κι αληθινοί
Η ώρα δύο κάνε ταμείο
για να μας φτάσουνε κάνε ευχή
Κι όταν γυρίσουμε άδειο ψυγείο
νηστεία έρωτας και προσευχή
ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΡΙΑ ΕΡΓΑ
1) ΤΗΕ BLIND SIDE
2) ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ
ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΙΜΑΛΑΪΩΝ CHO OYU 8.201 μ.
από την Τασία Ηλιοπούλου,
την πρώτη Ελληνίδα που έσπασε
το φράγμα των 8.000 μέτρων.
Προβολή οπτικοακουστικού υλικού.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010, ΩΡΑ 8.00 Μ.Μ.
ΑΙΘΟΥΣΑ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ (http://www.facebook.com/l/bcb89;Ο.Π.Ε.)
ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ 86-88, ΑΝΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
3) ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Πήγα στον πόλεμο 20 χρόνων κι έγινα εκτελεστής
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.interviews&id=116843
Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Ο «Λίβανος» του Ισραηλινού Σάμουελ Μαόζ δεν είναι μόνο μια καταπληκτική αντιπολεμική ταινία. Εφυγε, άλλωστε, από το Φεστιβάλ της Βενετίας με το Χρυσό Λιοντάρι. Το μεγαλύτερό της κατόρθωμα είναι ότι, παρακολουθώντας τη, φοβάσαι, τρέμεις και ασφυκτιάς. Γιατί ο σκηνοθέτης είχε την ιδέα να τη γυρίσει μέσα σε ένα τανκς. Ο θεατής βλέπει από τη διόπτρα με το μάτι του πυροβολητή, αγχώνεται, φρικάρει, πυροβολείται.
Ο θεατής βλέπει την ταινία μέσα από τη διόπτρα ενός τεθωρακισμένου. Σαν να πατάει ο ίδιος τη σκανδάλη...Η ματιά του πυροβολητή είναι στην πραγματικότητα αυτή του ίδιου του Σάμουελ Μαόζ. Στηριγμένη στα προσωπικά του βιώματα από τον πόλεμο του Λιβάνου το 1982 -όπου ήταν πυροβολητής- η ταινία παρακολουθεί τέσσερα νεαρά αγόρια που στέλνονται μέσα σε ένα τεθωρακισμένο για να κάνουν έρευνες σε εχθρική πόλη. Το μυαλό τους παραλογίζεται, η αντοχή τους δοκιμάζεται και η παράνοια του πολέμου κορυφώνεται σε μια αιματηρή εμπειρία. Συναντήσαμε τον σκηνοθέτη στο 50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου προβλήθηκε ο «Λίβανος».
Τι σας ώθησε να γυρίσετε στο παρελθόν; Ηταν μια προσπάθεια να συμφιλιωθείτε με τις τύψεις σας;
«Ηταν μια ανάγκη να μου φύγει το βάρος. Οχι για να συγχωρήσω τον εαυτό μου, αλλά να βρω κατανόηση. Νιώθω ένοχος και υπεύθυνος, παρ' όλο που γνωρίζω ότι ήταν αναπόφευκτο. Πας στον πόλεμο 20 χρόνων και γίνεσαι εκτελεστής. Δεν έχεις το προνόμιο να σκέφτεσαι στο πεδίο της μάχης. Αν αργήσεις να αντιδράσεις ένα δευτερόλεπτο, κάποιος θα σκοτωθεί. Αν αργήσεις δύο δευτερόλεπτα, θα σκοτωθείς εσύ. Το θύμα σου μπορεί να είναι ένα παιδί. Εκανα τον "Λίβανο" για να δείξω πόσο σύνθετες είναι οι καταστάσεις πολέμου. Ολα αυτά τα χρόνια με παρηγορούσαν ότι δεν έφταιγα εγώ, ότι ο πόλεμος ήταν απόφαση της κυβέρνησης και μία κατάσταση από την οποία δεν υπήρχε διέξοδος. Αλλά εγώ είμαι ένας από αυτούς που πάτησαν σκανδάλη. Κι αυτό είναι κάτι που μένει χαραγμένο στην ψυχή μέχρι να πεθάνεις».
Σας βοήθησε τελικά η ταινία;
«Ηταν η καλύτερη θεραπεία. Νιώθω τυχερός σε σχέση με άλλους, που δεν είναι σκηνοθέτες, συγγραφείς, δημιουργοί και δεν έχουν αυτό τον τρόπο να απελευθερωθούν από τα βιώματά τους. Στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι που επιδέχεται θεραπεία, γιατί δεν είσαι άρρωστος. Η θεραπεία είναι να μπορέσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου. Κάποιος μου είπε κάποτε: "Φαντάζομαι ότι το τραύμα του πολέμου σημαίνει ότι βλέπεις εφιάλτες". Του απάντησα: "Μακάρι να ήταν τόσο απλό"».
Το βραβείο στη Βενετία τι αντίκτυπο είχε μέσα σας;
«Μετά τον πόλεμο του Λιβάνου είχα χάσει την ικανότητα να κλαίω. Οταν στη Βενετία είδα ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, να χειροκροτούν την ταινία για 20 λεπτά και να κλαίνε, δάκρυσαν πάλι τα μάτια μου».
Πώς αντιδρούν οι Ισραηλινοί; Υποθέτω πως δεν τους ευχαριστεί το γεγονός ότι δείχνετε στρατιώτες καταρρακωμένους να ξεσπούν σε λυγμούς σαν μικρά παιδιά.
«Πολλοί έχουν πρόβλημα με αυτές τις σκηνές. Θεωρούν ότι βλάπτεται η εικόνα του Ισραήλ. Αλλοι πάλι, χωρίς καν να τη δουν, θεωρούν εκ των προτέρων ότι είναι μια ταινία αριστερή, αφού κέρδισε βραβείο σε μεγάλο ευρωπαΐκό φεστιβάλ. Υπάρχουν όμως, και ορισμένοι, κυρίως άνθρωποι της δικής μου γενιάς, που έχουν αρχίσει να μιλάνε για τον πόλεμο. Εως τώρα τον κρύβαμε κάτω απ' το χαλί».
Γιατί την ονομάσατε «Λίβανο»; Την περιορίζετε.
«Το όνομα ήταν τελικά λάθος. Αλλά για μένα η λέξη Λίβανος δεν είναι συνδεδεμένη μόνο με τον πόλεμο ή τη χώρα, αλλά με μια γενιά. Ισως έπρεπε να λέγεται "Η γενιά του Λιβάνου"».
Ο «Λίβανος» είναι από τις λίγες αντιπολεμικές ταινίες όπου δεν υπάρχουν ήρωες, αλλά μόνο αντι-ήρωες...
«Γνωρίζουμε για τον πόλεμο μόνο ό,τι βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες. Οι περισσότερες γίνονται για να προσφέρουν διασκέδαση. Αυτό επιτυγχάνεται με γενναίους ήρωες, θαρραλέες πράξεις και έναν πρωταγωνιστή που θυσιάζεται για τους άλλους, γονατίζει και πεθαίνει με το πρόσωπο γεμάτο μέικ άπ και το αίμα να δείχνει πάνω του σέξι... Αυτά είναι ανοησίες. Ο πόλεμος δεν έχει τίποτα ηρωικό. Πιστέψτε με, κανένας δεν θυσιάζεται για τον φίλο του. Ο πόλεμος στηρίζεται σε μία μόνο αρχή: Να κρατηθείς ζωντανός. Ο στρατιώτης είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν είναι σχιζοφρενής, ούτε θέλει να σκοτώσει. Το κόλπο είναι να τον ρίξεις στη μάχη. Γιατί όταν βρεθείς εκεί, όλο σου το κορμί μυρίζει τον κίνδυνο και γίνεσαι ζώο. Τότε, θα αναγκαστείς να σκοτώσεις».
Γιατί δημιουργήσατε αυτή την κλειστοφοβική συνθήκη για τον θεατή, που παρακολουθεί την ταινία μέσα από τη διόπτρα;
«Το θέμα της ταινίας είναι ο τραυματισμός της ψυχής. Αυτό χρειάζεται συναισθηματική κατανόηση από τον θεατή. Δεν μπορούσα να πω την ιστορία απευθυνόμενος στο μυαλό, αλλά στο στομάχι και την καρδιά. Για να το πετύχω έπρεπε να δημιουργήσω στον θεατή μια εμπειρία. Ετσι σκέφτηκα να τον τοποθετήσω μέσα στο τανκς και να βλέπει μόνο ό,τι βλέπει ο πυροβολητής. Δεν θέλω ο θεατής να σκέφτεται, αλλά να νιώθει. Ας σκεφτεί όταν πάει σπίτι του».
Πώς εκπαιδεύσατε τους ηθοποιούς σας;
«Πριν ξεκινήσουμε γυρίσματα έμεναν κλεισμένοι για τρεις ώρες σε ένα σκοτεινό κοντέινερ, που έκαιγε από τη ζέστη. Τους άφησα να ζήσουν την κλειστοφοβική εμπειρία και την υπνωτική κατάσταση, που δημιουργείται μέσα στο τανκς. Οταν οι ηθοποιοί βγήκαν, δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε. Αυτή η εμπειρία λειτούργησε ως αφετηρία. Επρεπε να πιαστούν από κάπου. Επίσης, τους πήγα σε νοσοκομείο για να δουν το αίμα πάνω στα σώματα».
Ανοίγετε και κλείνετε την ταινία με ένα χωράφι ηλιοτρόπια. Γιατί;
«Ηθελα, προτού "μπει" ο θεατής στο τανκς, να έχει μιαν άλλη εικόνα σύγκρισης. Με τα ηλιοτρόπια του δίνω ένα τελευταίο λεπτό να δει τον ουρανό, τη φύση, τα λουλούδια. Τον προετοιμάζω για το τι θα ακολουθήσει. Εκλεισα επίσης με την ίδια εικόνα για να αναρωτηθεί ύστερα από 24 ώρες πολέμου: "Τι στο διάολο έγινε;". Στην τελευταία σκηνή όμως είναι μαραμένα. Σαν άνθρωποι που θρηνούν... Τα ηλιοτρόπια είναι κομμάτι της δικής μου ψυχής».
* Βγαίνει στις αίθουσες στις 21 Ιανουαρίου. *
ΕΘΝΟΣ
Οι άλλοι πρωταγωνιστές του 2009
Οκτώ άνθρωποι σημάδεψαν τη χρονιά που φεύγει με την εφευρετικότητα, την τόλμη, τις γνώσεις, τη δουλειά και το κουράγιο τους. Ανάμεσά τους, ο αστροφυσικός Θ. Οικονόμου και η ορειβάτισσα Τ. Ηλιοπούλου «E» 31/12/2009
Αφανείς πρωταγωνιστές της χρονιάς που φεύγει... Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, που σημάδεψαν το 2009 με τον δικό τους τρόπο.
Το «Εθνος» παρουσιάζει οκτώ πρόσωπα που αξίζει να θυμόμαστε για την εφευρετικότητα, την τόλμη, τις γνώσεις, τη δουλειά και το κουράγιο τους...
Δημοσθένης Μπούρος
Tο στοίχημα της ζωής
Ο καθηγητής πνευμονολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης έχει τιμηθεί με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην ιατρική. Στις 8 Οκτωβρίου 2009 ο καθηγητής και οι συνεργάτες του έκαναν την πρώτη σε παγκόσμιο επίπεδο ενδοβρογχική έγχυση βλαστοκυττάρων σε 65χρονο ασθενή με αναπνευστικό νόσημα. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης που έγινε στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης οι γιατροί πήραν βλαστικά κύτταρα από το λίπος της κοιλιάς του ασθενούς. Τα κύτταρα αυτά εγχύθηκαν στους βρόγχους του και την επόμενη ημέρα ο ασθενής επέστρεψε σπίτι του. Τα αποτελέσματα του εγχειρήματος θα αξιολογηθούν σε μερικούς μήνες μετά την ολοκλήρωση της παρακολούθησης της μετεγχειρητικής πορείας του 65χρονου αλλά οι επιστήμονες είναι αισιόδοξοι ότι η μέθοδος αυτή θα αποτελέσει έναν αξιόπιστο τρόπο αντιμετώπισης ασθενειών όπως η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια και η κυστική ίνωση.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΖΗΣ
Ευαγγέλιο στη Νοηματική
Ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Καραμούζης ήταν ο πρώτος κληρικός που διάβασε φέτος το Ευαγγέλιο στη Νοηματική κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του «Εσπερινού της Αγάπης». Ο πατέρας Ιωάννης, ιεροκήρυκας στη μητρόπολη Χαλκίδας και συνεργάτης της Ιεράς Συνόδου στην Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων, έχει πείρα ετών στην ποιμαντική των κωφών. Την τελευταία πενταετία διδάσκει στα σεμινάρια εκμάθησης της νοηματικής γλώσσας, τα οποία διοργανώνει η μητρόπολη της Χαλκίδας. Στόχος των σεμιναρίων είναι η ευαισθητοποίηση όλων μας, ώστε να κατανοήσουμε τη γλώσσα των κωφαλάλων και να μην τους καταδικάζουμε σε απομόνωση.
Θανάσης Οικονόμου
Ταξίδι στο Διάστημα
Ο αστροφυσικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγου και συνεργάτης της NASA βρίσκεται εδώ και τέσσερις δεκαετίες πίσω από τις περισσότερες προσπάθειες για την κατάκτηση του Διαστήματος. Οι αποστολές που εξερευνούν τα μυστικά του Αρη και του Κρόνου είναι εξοπλισμένες με συσκευές που έχει κατασκευάσει ο Ελληνας επιστήμονας και οι συνεργάτες του. Επιπλέον, στη χρονιά που φεύγει ο Θανάσης Οικονόμου ήταν ο άνθρωπος που ενέπνευσε την ιδέα για τη δημιουργία του νέου αστεροσκοπείου στον Ορλιακα Γρεβενών, κοντά στο χωριό που γεννήθηκε. Το αστεροσκοπείο θα είναι το μεγαλύτερο των Βαλκανίων και προβλέπεται να ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Ο Θανάσης Οικονόμου τιμήθηκε πριν από λίγες μέρες με το βραβείο «Νίκη» του Athens Institute of Technology.
Κατερίνα Σιδηροπούλου - Νικόλαος Μπεζιργιάννης
Φοιτητές - «ξυράφια»
Οι δύο φοιτητές του Πανεπιστημίου Μακεδονίας παρουσίασαν φέτος μια διαδικτυακή εφαρμογή, με τη χρήση της οποίας η συλλογή ανακυκλώσιμου χαρτιού από τα φορτηγά αποκομιδής μπορεί να γίνει με φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο. Η εφαρμογή προτείνει συγκεκριμένα δρομολόγια με τα οποία ελαττώνεται η κατανάλωση καυσίμων, ενώ και η αποκομιδή γίνεται σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Θετική συνέπεια των παραπάνω είναι η μείωση του κόστους μεταφοράς και η μικρότερη επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Η εφαρμογή βραβεύτηκε στον διαγωνισμό «xirafia.gr», ο οποίος υλοποιήθηκε από το Εθνικό Δίκτυο Ερευνας και Τεχνολογίας, με πρωτοβουλία της Ειδικής Γραμματείας Ψηφιακού Σχεδιασμού του υπουργείου Οικονομίας και της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα.
ΤΑΣΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Η πρώτη Ελληνίδα στην κορυφή των Ιμαλαϊων
Είναι η πρώτη Ελληνίδα που βρέθηκε στις κορυφές του κόσμου. Η κ. Τασία Ηλιοπούλου πρόσθεσε στις 24 Σεπτεμβρίου του 2009 μια χρυσή σελίδα στην ιστορία της ελληνικής ορειβασίας, όταν σκαρφάλωσε σε ύψος 8.201 μέτρων, στην κορυφή Τσο-Ογιού των Ιμαλαϊων.
Είχε προηγηθεί μια επίπονη προσπάθεια που διήρκεσε συνολικά 45 ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων η κ. Ηλιοπούλου ήρθε αντιμέτωπη με σκληρές δοκιμασίες και αντίξοες συνθήκες. Ψυχροί βόρειοι άνεμοι, πολικές θερμοκρασίες και ο παγετώνας που κάλυπτε το βουνό με τις εκατοντάδες ρωγμές -παγίδες- ήταν μερικές μόνο από αυτές...
Παναγιώτης Φωτάκης
Αναζητώντας... 900 νύφες
Κρατά άσβεστη τη φλόγα του απόδημου ελληνισμού αναζητώντας στοιχεία για την ιστορία της μετανάστευσης στην Αυστραλία. Ο Παναγιώτης Φωτάκης, ομογενής δάσκαλος από την Αδελαϊδα, ταξίδεψε το 1957 με το πλοίο Begona μεταναστεύοντας με τη μητέρα του.
Μαζί του ταξίδευαν και 900 νύφες, Ελληνίδες που πήγαιναν στην Αυστραλία για να παντρευτούν από φωτογραφία. Ο κ. Φωτάκης, πενήντα δύο χρόνια μετά, τις αναζητεί... Μέχρι στιγμής έχει εντοπίσει δεκάδες γυναίκες. Το υλικό που συγκεντρώνει θα εκδοθεί σε βιβλίο, ενώ εντός του νέου έτους προγραμματίζει τη διοργάνωση έκθεσης φωτογραφιών για το κοινό.
Παύλος Μπαλογιάννης
Τρεις αιώνες αναγνωστικά
Ο Παύλος Μπαλογιάννης είναι ένας συμβολαιογράφος από την Καλαμπάκα, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συλλογή όλων των σχολικών βιβλίων που εκδόθηκαν για την εκπαίδευση των Ελληνόπουλων από τον 17ο αιώνα και μετά.
Το πιο παλιό από τα περίπου 5.000 σχολικά εγχειρίδια που έχει συλλέξει χρονολογείται από το 1600 και είναι ένα χειρόγραφο του καλλιγράφου Βασίλειου Χαρίτωνα. Για τον εμπλουτισμό της συλλογής του, ο κ. Μπαλογιάννης ψάχνει στις σκονισμένες στοίβες των παλαιοπωλείων αλλά και στο διαδίκτυο για να εντοπίσει τα βιβλία που του λείπουν. Μέσα στο 2009, ο κ. Μπαλογιάννης ξεκίνησε τις προσπάθειες για την αξιοποίηση αυτής της σημαντικής συλλογής αναζητώντας χώρους στους οποίους θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα μουσείο σχολικού βιβλίου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗΣ - ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΟΒΒΑ
Ο Ενδιάμεσος Θεατής
ΑΥΓΗ: 01/01/2010
Της ΤΙΤΙΚΑΣ - ΜΑΡΙΑΣ ΣΑΡΑΤΣΗ
«….και η κάλυψη του Ιλισού πραγματοποιήθηκε στην αρχή της δεκαετίας του 1950, δίχως να ληφθεί υπόψη η ιστορική και ιδεολογική πλευρά του χειμάρρου…»
Παναγιώτης Τουρνικιώτης, αρχιτέκτων, επίκουρος καθηγητής ΕΜΠ
«Ιδεολογία και Πραγματικότητα στη νέα και την αρχαία πόλη των Αθηνών
Ο Ιλισός»
(Νέες πόλεις πάνω σε Παλιές, Επιστημονικό Συνέδριο, Ρόδος 27-30.9.1993)
Οι σύντροφοι μ’ είχαν τρελλάνει
Με θεοδόλιχους εξάντες πετροκαλαμήθρες
Και τηλεσκόπια που μεγαλώναν πράγματα-
Καλύτερα να μέναν μακριά.1
...Ήταν ένας περίπατος που είχε κάνει πολλές φορές και σε διαφορετικές στιγμές και εποχές. Το φως εδώ αλλάζει κάθε στιγμή. Είναι οι μυρωδιές του λιμανιού. Είναι και οι ανταύγειες της θάλασσας… Είναι και οι άλλοι παράλληλοι που θα μπούμε, αναπόφευκτα. Έτσι και φέτος την παραμονή των Χριστουγέννων έκανε τον ίδιο περίπατο, ακριβώς στις 14.00, αυτή τη φορά όχι για να πάει στο μουσείο.
Στο Ναυτικό Μουσείο στον Πειραιά βρίσκεται σε εξέλιξη ώς τις 17 Ιανουαρίου 2010 μια έκθεση αφιερωμένη στον Κωνσταντίνο Βολανάκη (με την επιμέλεια της Μαριλένας Ζ. Κασιμάτη)2.
Όπως πρόσφατα επεσήμανε η επιμελήτρια σε σχετική εκπομπή, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, στη «μελαγχολική» περίοδο του Βολανάκη μετά την επιστροφή του από τη Γερμανία διακρίνει ανάμεσα στα καράβια και τους ψαράδες του Πειραιά, και όχι μόνο, έναν διακριτικό «θεατή» που περπατά και «παρατηρεί». «Παρατηρεί» τόσο διακριτικά, που δεν πρόκειται βέβαια για μια «ανώδυνη» παρατήρηση.
Στους δρόμους, στις γωνιές, στο μετρό, στον ηλεκτρικό, στον δρόμο παιδάκια έψαλλαν τα κάλαντα. Παιδάκια όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων. «Είμαι ο ενδιάμεσος θεατής», σκέφθηκε. Παρατηρώ διακριτικά αλλά όχι ανώδυνα. Και παρατηρώ τους συμπατριώτες μου.Άλλοι χαμογελούν. Άλλοι δίνουν χρήματα. Άλλοι γυρνούν την πλάτη. Κοιτάζουν από την άλλη πλευρά. Δεν είναι και εύκολο να δίνεις σε όλους με αυτή την κρίση. Είναι όμως μόνον αυτό; Το άσπρο χαρτί, σκληρός καθρέφτης/ επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν.3
«Κάτι έχει χαθεί, ελπίζω όχι οριστικά», σκέπτομαι. Αν δεν ισχυροποιηθούν οι δικοί μας θεσμοί πρώτα, αν δεν αλλάξουμε εμείς, ως Έλληνες πρώτα, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Γιατί ο «ενδιάμεσος θεατής» είναι ο πιο ενεργός πολίτης. Δεν είναι ο «αφελής περιηγητής του αιώνος». Βλέπει τον εαυτό του και βλέπει και τους άλλους γύρω του. Και σκέπτεται.
Αν (ή μήπως Έλληνες δεν είναι «οι της παιδείας της ημετέρας μετέχοντες»;) δεν καταλάβουμε ότι στο τέλος σχεδόν της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα θα πρέπει να κάνουμε μια «παύση» από το μαγγανοπήγαδο της καθημερινότητας και να απαιτήσουμε, «οι προοδευτικές δυνάμεις» κυρίως, την αλλαγή της ποιότητας ζωής,της ποιότητας σκέψης, με προσέγγιση συγκεκριμένη και δημιουργική, βαδίζουμε σταθερά προς το αδιέξοδο.
Είναι αλήθεια ότι έγιναν, ή τουλάχιστον αναγγέλθηκε ότι θα γίνουν, βήματα. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να καλύπτουμε τον «Ιλισό», αλλά να τον φέρνουμε στην επιφάνεια, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, έστω και αν αυτό δεν μας «κολακεύει» πάντα ως λαό ή ως παράταξη.
Κάθε φορά που κλείσαμε τα αυτιά μας και ακούσαμε να μιλούν για στενωπούς και φως στο βάθος του τούνελ το πληρώσαμε ακριβά. Θα το πληρώσουμε και πάλι, είναι αναπόφευκτο. Όμως, αν δεν γίνουμε οι διακριτικοί ενδιάμεσοι θεατές, το παιχνίδι είναι χαμένο. Δεν υπάρχει μόνο ασχήμια και δυστυχία γύρω μας. Υπάρχει και ομορφιά. Αν όμως αυτή η ομορφιά δεν μεταβληθεί σε συλλογική, δεν μετουσιωθεί, αν δεν θυμηθούμε το φως της ασετυλίνης και αν δεν αγωνισθούμε και δεν ξαναγελάσουμε όλοι μαζί, τα «διοικητικά» και «νομοθετικά» μέτρα θα μείνουν λόγια κενά. Γιατί τα όνειρα εκδικούνται…
1 Γιώργος Σεφέρης, Τρία Κρυφά Ποιήματα, Πάνω σε μια Χειμωνιάτικη Αχτίδα (Γ')
2 Βλ. παρουσίαση της έκθεσης από την Μαρία Αδαμοπούλου, "Αυγή", 20.12.2009
3 Γιώργος Σεφέρης, Τρία Κρυφά Ποιήματα, Θερινό Ηλιοστάσι (Η')
Subscribe to:
Posts (Atom)
Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ) του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...
-
Η ΜακΝτοναλντοποίηση της Κοινωνίας του Θανάση Τσακίρη Μακντοναλντοποίηση είναι η διαδικασία με βάση την οποία οι αρχές των εστιατορίων... -
Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Άλφρεντ Σουτς ξεκινά με βάση το έργο του Βέμπερ για τους «ιδεότυπους» και το επεκτείνει αναθεωρώντας ορ...