ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ
ΘΑ ΤΟΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Με την ψήφο μας στις «Γυναίκες για μια άλλη Ευρώπη»

Η μετάβαση των καπιταλιστικών κοινωνιών της Δύσης στη «μεταβιομηχανική εποχή»1 δημιουργεί νέα προβλήματα και νέες προκλήσεις για τα νέα κοινωνικά κινήματα και, ειδικότερα, για το φεμινιστικό κίνημα, που ίσως πρέπει να αναζητήσει νέες στρατηγικές και τακτικές υπερβαίνοντας τα στενά πλαίσια της διαμάχης ανάμεσα σε φεμινισμό της ισότητας και σε φεμινισμό της διαφοράς. Η ραγδαία επέκταση της νέας τεχνολογίας και οι πολλά υποσχόμενες μορφές άμεσης δημοκρατίας θα θέσουν εκ νέου το ζήτημα του οικουμενικού χαρακτήρα της ιδιότητας του πολίτη. Ίσως η μεγάλη αντίφαση να μην τίθεται στο ζήτημα άνδρες - γυναίκες αλλά στο ζήτημα του ποιοι / ες θα έχουν πρόσβαση στα νέα μέσα επικοινωνίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών για να μπορούν να ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα στην περίπτωση που απαιτηθεί. Τότε θα χρειαστεί να επανεξεταστεί το ζήτημα του κοινωνικού δικαιώματος της πρόσβασης στην εκπαίδευση όχι μόνο για τις γυναίκες αλλά και για τους άνδρες. Οι νέες εργασιακές σχέσεις 2 που προβλέπεται ότι θα προκύψουν θα ευνοούν την τηλε-εργασία από το χώρο της οικίας πράγμα που σημαίνει πως πρώτες οι γυναίκες θα μπουν στην αρχική φάση του συστήματος αυτού, αν κρίνουμε από τα μέχρι τώρα δεδομένα της εργασίας στο φασόν και στη μαύρη εργασία. Θα χρειαστεί, συνεπώς, να επανεκτιμηθούν μια σειρά από θεωρητικές παράμετροι που μέχρι τώρα καθόριζαν την ιδιότητα του πολίτη και τα δικαιώματα του φύλου και, γιατί όχι, της ίδιας της έννοιας της δημοκρατίας όπως την έχουμε ως τώρα γνωρίσει.

Μια εξέλιξη αυτού του τύπου δεν πρόκειται βέβαια να αλλάξει ριζικά και άνευ κοινωνικών αντιστάσεων τις υπάρχουσες πολιτικές και κοινωνικές διαρθρώσεις και δομές. Ως εκ τούτου, η πάλη για την ουσιαστικοποίηση του οικουμενικού χαρακτήρα της έννοιας της ιδιότητας του πολίτη δεν σταματάει, καθώς πάντα θα υπάρχουν κοινωνικές κατηγορίες που θα υφίστανται διακρίσεις και θα βιώνουν συλλογικά την καταπίεση. Συνεπώς η στρατηγική που ενιαιοποιεί σε ένα πολιτικό πρόγραμμα τις κοινωνικές ομάδες που προσδιορίζονται από τη συλλογική εμπειρία της καταπίεσης είναι αυτή που απαιτείται. Αυτή πρέπει να είναι μια στρατηγική που θα ενώνει αλλά ταυτόχρονα δεν θα ισοπεδώνει τις διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες . Το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτή τη συγκυρία πολιτικής κρίσης και μετάβασης και να βοηθήσει να προβληθεί «η αναγκαιότητα ρήξης με την αποκλειστική λογική της υπαρκτής δημοκρατίας, της επινόησης νέων αρχών, νέων κανόνων, του κοινώς ζην, [που] είναι δυνατόν να προσληφθεί ως προϋπόθεση όχι μόνο για τη μετατροπή των γυναικών σε πραγματικούς πολίτες αλλά και για μια δημοκρατική πολιτεία, απλώς και μόνο». 3

Η συμμετοχή του ψηφοδελτίου «Γυναίκες για μια άλλη Ευρώπη» στις φετινές Ευρωεκλογές ίσως να μοιάζει ως αντίφαση σε σχέση με αυτό το στόχο. Από την άλλη είναι και το ψηφοδέλτιο «Οικολόγοι-Πράσινοι» που διεκδικεί με κινηματική, αλλά και λίγο σεχταριστική- λογική το άνοιγμα ενός χώρου για την ανάδειξη και προβολή-προώθηση του οικολογικού οράματος. Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε ένα δίλημμα που ίσως να μην περιμέναμε πριν από δεκαπέντε ημέρες, όταν ακόμη δεν ήταν γνωστή η, με ευθύνη του ΣΥΝ, αδρανοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι θα εξέφραζε -κατά στρεβλό, έστω, τρόπο- την «ενιαιοποιητική στρατηγική» . Άρα, τι μέλλει γενέσθαι; Μπρος «Πράσινοι» και πίσω «Γυναίκες»; Θα μπορούσε κανείς να προτείνει αποχή, λευκό, άκυρο και τα συναφή. Αν, όμως, θέλουμε να ζήσουμε μια, έστω, ατελή και ασυνάρτητη ζωή και δεν θέλουμε να βιώσουμε μια «γνήσια πραγμάτωση και τελείωση» ενός οράματος, παραιτούμενοι από την καθημερινότητα των κοινωνικών αγώνων, τότε πρέπει να πάρουμε άμεσα θέση. Κι αυτή, τώρα, δεν μπορεί να είναι άλλη από την ψήφο στις «Γυναίκες για μια άλλη Ευρώπη» γιατί είναι το ζωντανότερο κομμάτι του κινήματος. Τις γνωρίζουμε και τις εμπιστευόμαστε. Στην Αριστερά χρειαζόμαστε ένα σοκ για να «συνέλθουμε» από το hangover μιας προεκλογικής παραζάλης που τραυμάτισε τις σχέσεις μας. Κι αυτό το προσφέρει το κινηματικό ψηφοδέλτιό τους, που «φιλοδοξεί να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής αγοράς και της Αριστεράς και να προκαλέσει μερικά από τα κύματα του μέλλοντος» (www.gynaikes.gr).

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
tsakthan@otenet.gr
http://tsakiris.snn.gr