Καληνύχτα Λεωνίδα

Καληνύχτα Λεωνίδα

Τι βραδιά κι αυτή! Μετά τα τσίπουρα, τις τσιπούρες, τις μπύρες και τα καλαμαράκια κάπου στο κέντρο της Αθήνας, αφού τα είπαμε, τα ήπιαμε και τραγουδήσαμε, όλη μαζί η τρελοπαρέα που τολμάει ακόμα να ονειρεύεται και να «θεωρητικολογεί» πού και πού, πήγαμε και κοιμηθήκαμε με ήσυχη την ψυχή μας και με την καρδιά μας να φτερουγίζει στα ύψη από χαρά. Λίγο πιο πάνω, δύο τετράγωνα πιο ανατολικά, μέσα σε ένα πολυτελές εστιατόριο, κάποιοι «μέθυσαν με το αθάνατο νερό» όχι του ’21 αλλά της πηγής της εξουσίας. Και τους έκατσε και άσχημα στο στομάχι κι αλλού.
45 νοματαίοι και πολιτικά νοικοκυραίοι έψαλαν ύμνους στην «εθνική συναίνεση» και μεταξύ αυτών η πιο νέα ανερχόμενη μερίδα της αστικής τάξης της Ελλάδα δια των εκπροσώπων της όμνυε στη νέα πράσινη ανάπτυξη, που θα τους εξασφαλίσει νέα κέρδη και ισχυρότερη εξουσία πάνω στις ζωές μέσω των ΜΜΕ, του Ολυμπιακού και των φαρμακευτικών εταιριών. Πάτερ-φαμίλιας όλων αυτών των πολιτικών και κεφαλαιοκρατών ο πάλαι ποτέ «ιστορικός ηγέτης» της ανανεωτικής αριστεράς και της γεωμετρικής προόδου διολίσθησης προς τα δεξιά.

Αυτός ο άνθρωπος είχε την αριστερά σαν «πάμε στοίχημα», διέγραψε χιλιάδες νέους και νέες μέσα μια νύχτα το 1978, έπαιζε την τελευταία πολιτική «ζαριά» του κάθε τόσο και λιγάκι, έφτιαξε ένα κόμμα που το καμάρωνε έτσι «γλυκύ» που ήταν αλλά δεν το κατέβασε ποτέ στα εκλογικά αλώνια για να αναμετρηθεί με τον πολιτικό Χάροντα. Αυτός ο άνθρωπος της πάντοτε χαμένης ευκαιρίας θέλει να σύρει τον κόσμο της Αριστεράς στο μακάβριο χορό της «ταξικής συνεργασίας» και της «εθνικής συναίνεσης» της έντασης της εκμετάλλευσης.

Θα τον αφήσουμε;