Η ΑΥΓΗ της Κυριακής 30 Ιουνίου

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελική ευθεία προς την κάλπη   Ούτε μία ψήφος χαμένη Για τη νίκη της Αριστεράς και της Προοδευτικής Συμμαχίας, για μια νίκη που θα στρώσει τον δρόμο για καλύτερες μέρες για την πατρίδα μας Πάνος Σκουρλέτης:  Για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια μπορούμε να σχεδιάζουμε το μέλλον με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία Γιώργος Σταθάκης:  Το ασφαλιστικό της Ν.Δ. είναι μια εξίσωση χωρίς λύση Ευκλείδης Τσακαλώτος:  Το συμφέρον της μεσαίας τάξης είναι με την Αριστερά Γιάννης Ραγκούσης: Μόνο η προοδευτική ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ εμποδίζει την επιστροφή της σκληρής Δεξιάς του Μητσοτάκη Κώστας Ζαχαριάδης:  Οικοδομούμε συμβόλαιο εμπιστοσύνης με τον ελληνικό λαό Μυρσίνη Ζορμπά:  Ο πολιτισμός για τη Ν.Δ. είναι κοινωνική διάκριση, επίδειξη και πόζα Θεανώ Φωτίου:  Ανόητο να λες ότι θες πρώτα ανάπτυξη και μετά κοινωνικό κράτος Άννα Ελεφάντη:  Το έργο της Ν.Δ. είναι ένα αναχρονιστικό playback Εκκληση ενότητας και συστράτευσης από τους Λαμπράκηδες Να αποτρέψουμε την παλινόρθωση του παλιού πολιτικού καθεστώτος Χωρίς εγγύηση για τις συντάξεις και με κόστος 55 δισ. ευρώ το σχέδιο της Ν.Δ. Μιλά στην “ΑΥΓΗ” ο καθηγητής Σάββας Ρομπόλης Κτηματολόγιο Η εξέλιξη της κτηματογράφησης στην επικράτεια, οι προθεσμίες και οι κανόνες Μετά από 25 χρόνια καθυστερήσεων το έργο μπήκε στην τελική ευθεία Ο βίος και η πολιτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης Ρεσάλτο εργολαβικών εταιρειών μέσω outsourcing στο δημόσιο τομέα Ο Νίκος Παρασκευόπουλος γράφει για τον Νόμο Παρασκευόπουλου Εμίλιο Ρίτσι, Ιταλός αντιστασιακός (ΑΝΡΙ): Να τεθούν εκτός νόμου οι φασιστικές οργανώσεις Σύνοδος κορυφής G20 Κούφια λόγια για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης Μαίνεται ο τεχνολογικός πόλεμος ΗΠΑ - Κίνας Στο τραπέζι της Ευρωπαϊκής Ένωσης Το παζάρι για τους θώκους, οι υποψήφιοι και τα ανταλλάγματα

Ο συντηρητισμός ξανάρχεται; (του Θανάση Τσακίρη)

Ο συντηρητισμός είναι μαζί μας εδώ και πολλούς αιώνες. Ένα σημαντικό ερώτημα που ποτέ δεν έχει απαντηθεί οριστικά είναι εάν ο συντηρητισμός είναι ιδεολογία ή απλή ψυχολογική προδιάθεση, μια στάση ζωής.. Άλλοι ορίζουν το συντηρητισμό ως προδιάθεση έναντι της έννοιας και της πράξης της αλλαγής και τη θεωρούν ανώτερη από τις υπόλοιπες ιδεολογίες οι οποίες έχουν το φιλόδοξο στόχο να ξεδιπλώσουν και να εφαρμόσουν σχέδια κοινωνικής βελτίωσης που δεν είναι δυνατό να καρποφορήσουν στην πράξη. Έτσι, η ιστορική εμπειρία θεωρείται σαφώς προτιμότερη πυξίδα και απορρίπτεται οποιαδήποτε προοπτική μετασχηματισμού της κοινωνίας προς μια άγνωστη κατεύθυνση που θα προσπαθούσε να οδηγήσει σε μια «χρυσή εποχή». Η «πολιτική της ατέλειας» ανταποκρίνεται στην κυριαρχία των ανεπηρέαστων από το πέρασμα των αιώνων ενστίκτων. [1]  

Η πραγματικότητα της Πολιτικής είναι η δράση. Η δράση προκύπτει από κάποιας μορφής σκέψη. Το γεγονός πως διάφορες κοινωνίες επιδεικνύουν διαφορετικής μορφής συντηρητικές ενέργειες και δράση δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει «συντηρητική σκέψη» για την κοινωνία και την πολιτική. Η συντηρητική νοοτροπία και το δόγμα που την στηρίζει είναι συστηματική και λογική. Το ότι (αυτό)περιγράφεται με υψηλούς τόνους και θριαμβευτικούς όρους δεν σημαίνει ότι δεν εκφράζεται με συνεκτικό τρόπο και με βάση συγκεκριμένες αρχές σε μανιφέστα και προγράμματα. «Αν δεν είναι ανάγκη κάτι να αλλάξει, τότε δεν πρέπει να αλλάξει». Αυτό είναι το μότο των συντηρητικών, που εκφράζει σε γενικές γραμμές αυτή την αντίληψη, δηλαδή την αποστροφή προς την «αλλαγή για την αλλαγή», τη διστακτικότητα να θέσουμε σε κίνδυνο αυτό που τώρα λειτουργεί για χάρη κάποιου πράγματος ή κατάστασης που ενδέχεται να επέλθει και να λειτουργήσει καλύτερα («το καλύτερο εχθρός του καλού»). Συντηρητισμός είναι η πίστη στα εμπεδωμένα μαθήματα που μας προσφέρει το παρελθόν απέναντι στο μέλλον και τις αόριστες υποσχέσεις που είναι ακόμα στον αέρα, δηλαδή προσκόλληση στο παλιό και δοκιμασμένο.  Με άλλα λόγια, συντηρητισμός είναι η έγνοια να διατηρήσουμε αυτού θεωρείται κοινωνικά καθιερωμένο.

Ο συντηρητισμός στην Πολιτική εκφράζει την επιθυμία διατήρησης ή συντήρησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Οι συντηρητικοί εκτιμούν πολύ τη σοφία του παρελθόντος και αντιτίθενται γενικώς στην πραγματοποίηση ευρύτατων μεταρρυθμίσεων. Στην καλύτερη περίπτωση ο συντηρητισμός θα περιορίσει σε ανεκτά όρια την όποια πολιτική αλλαγή. Ο συντηρητισμός προσδιορίζεται συχνά από την πιθανή κατάσταση στην οποία αντιστέκεται (αντιφιλελευθερισμός, αντιδημοκρατισμός, αντικομμουνισμός κ.ά) και παίρνει διαφορετική χροιά από καιρό σε καιρό και από τόπο σε τόπο. Ο σύγχρονος συντηρητισμός αναδύθηκε στη διάρκεια του 19^ου αιώνα ως «ριζοσπαστική» αντίδραση στις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές που επέφερε η εποχή της Γαλλικής Επανάστασης αλλά και η εποχή της βιομηχανικής επανάστασης. Το 1789 ο Ιρλανδός πολιτικός φιλόσοφος Έντμουντ Μπερκ διατύπωσε για πρώτη φορά τις βασικές έννοιες και αξίες που προσδιορίζουν τον συντηρητισμό.[2] Εξέφρασε απέχθεια για την Γαλλική Επανάσταση, τα εκρηκτικά πάθη των επαναστατών που τους αποκάλεσε «ιδεολογικούς ζηλωτές», οι οποίοι κινούνταν βάσει του ιδεαλισμού τους και των θεωρητικών αφαιρέσεών τους θέλοντας να εξαλείψουν θεσμούς και πεποιθήσεις που υπήρχαν ως τότε. Ο ίδιος δεν χρησιμοποίησε τον όρο «συντηρητισμός» ή «συντηρητικός». Μόνο το 1830 επίσημα χρησιμοποιήθηκε στη Βρετανία όταν το κόμμα των Tories διαλύθηκε και από τις τάξεις του συγκροτήθηκε το Συντηρητικό Κόμμα, με πρόταση του επίσης Ιρλανδικής καταγωγής πολιτικού και συγγραφέα Τζων Γουίλσον Κρόουκερ. Ο Μπερκ διατύπωσε την «αρχή της συντήρησης» και έγινε πνευματικός πατέρας γενεών ολόκληρων από συντηρητικούς πολιτικού του 19^ου αιώνα. Για την «επιστήμη της κυβέρνησης», κατά Μπερκ,  βασική είναι η αρχή της «Εμπειρίας». Ο συντηρητικός αποδίδει σημαντική αξία στην παράδοση και τη σοφία που αντλείται από τα ήθη, τα έθιμα και τις πρακτικές των περασμένων γενεών. Αυτή η συσσωρευμένη γνώση που ξεπερνά την ευφυΐα κάθε μεμονωμένου ατόμου αποτελεί το πολυτιμότερο «περιουσιακό στοιχείο» κάθε γενιάς που πρέπει να παραδίνεται σε κάθε επόμενη γενιά («έτσι τα βρήκαμε κι έτσι θα τα παραδώσουμε»). Η κοινωνία είναι ο αρμονικός συνεταιρισμός όχι μόνο των ζωντανών αλλά και των νεκρών και των ανθρώπων που θα γεννηθούν. Οι επικριτές του συντηρητισμού θεωρούν τη λατρεία του παρελθόντος «αρρωστημένη νοσταλγία» και κυνισμό για το παρόν και απαισιοδοξία για το μέλλον ως δυνατότητα όχι μόνο συνολικής αλλαγής αλλά και μερικής βελτίωσης της κατάστασης της κοινωνίας. Ο φιλόσοφος και θεατρικός συγγραφέας G. K. Chesterton χαρακτήρισε την παράδοση ως «δημοκρατία των νεκρών», που ακόμα και όταν βρίσκονταν εν ζωή δεν έδειχναν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στους ζωντανούς. Είναι, κυρίως, αποτέλεσμα της αντίληψης των συντηρητικών για την ανθρώπινη φύση. Από ένστικτο θεωρούν τους ανθρώπους αδύναμους και εγωιστές. Έτσι καταλήγουν να θεωρούν ότι μια κοινωνία διοικείται καλά μόνο με τη διατήρηση της τάξης και της σταθερότητας συχνά με αυταρχικό και πατερναλιστικό τρόπο. Όπως είπε ο Φιλελεύθερος πολιτικός William Gladstone: «ο φιλελευθερισμός είναι η εμπιστοσύνη προς τους ανθρώπους που γίνονται ήπιοι με τη σύνεση, ενώ ο συντηρητισμός είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους ανθρώπους που κυριαρχούνται από τον φόβο». Ο ηθικολόγος Βρετανός της Βικτοριανής εποχής Matthew Arnold είπε ότι «η αρχή της συντήρησης…καταστρέφει ό,τι αγαπά γιατί δεν τα επιδιορθώνει». Ορισμένοι θεωρούν αυτή την κριτική άδικη και παραθέτουν τα λόγια του ίδιου του Μπερκ: «Μια προδιάθεση να συντηρούμε και μια ικανότητα να βελτιώνουμε αν τις ζευγαρώσουμε αποτελούν το δικό μου κριτήριο για τον σημαίνοντα πολιτικό άνδρα.

Η πολιτική των συντηρητικών ενίοτε συνοδεύεται από πολιτική αντιδραστικότητα με αποτέλεσμα να ασκούνται αντιφατικές στρατηγικές και πολιτικές (π.χ. ταυτόχρονα άσκηση ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και απόσυρσης του κράτους από την οικονομία της ελευθερίας των αγορών, στα κοινωνικά ζητήματα η ασκούμενη κοινωνική πολιτική ήταν ακραία συντηρητική (νεοσυντηρητισμός) κι επικαλείται την άμεση και καταλυτική παρέμβαση του κράτους για την καταστολή των κοινωνικών κινημάτων από την εξέγερση της νεολαίας και την αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960-1970 ως την αντιμετώπιση των δικαιωμάτων των γυναικών, των  ομοφυλόφιλων και γενικά των κινημάτων ταυτότητας      

Μέχρι το 1850 ο όρος συντηρητισμός, που πιθανώς χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Σατωβριάνδο, σήμαινε γενικά την πολιτική της δεξιάς. Τα αρχικά δόγματα του ευρωπαϊκού συντηρητισμού είχαν ήδη διατυπωθεί από τον Edmund Burke, τον Joseph de Maistre και άλλοι συγγραφείς. Επέμεναν στη διατήρηση της εξουσίας του βασιλιά και της αριστοκρατίας, στη διατήρηση της επιρροής των γαιοκτημόνων απέναντι στην βιομηχανική αστική τάξη που γεννιόταν, στην περιορισμένη ψηφοφορία, καθώς και τη συνέχιση των δεσμών μεταξύ εκκλησίας και κράτους. Η Συντηρητική ιδεολογία υφίσταται σε πολυάριθμες και κυμαινόμενες παραλλαγές και σπάνια μονοπωλείται από ένα μόνο πολιτικό οργανισμό. Έκανε την εμφάνισή της στις αρχές του 19ου αιώνα στους κύκλους (Σατωβριάνδος) ενάντια στην Γαλλική Επανάσταση. Στη Γαλλία ο όρος «συντηρητικός» δεν χρησιμοποιείται συχνά λόγω της αποσύνθεσης του ρεύματος που ήταν πιστό στις αξίες της παράδοσης. Μετά το 1830 το ρεύμα αποτελούνταν από τους Βουρβώνους που διαιρέθηκαν σε λεζιτιμιστές (νομιμόφρονες υπέρ της φυσικής διαδοχής) και σε ορλεανιστές. Στη διάσπαση αυτή ήρθαν να προστεθούν οι συντηρητικοί βοναπαρτιστές που διαστρέβλωναν τις απελευθερωτικές αξίες της Γαλλικής Επανάστασης.  Η συντηρητική άποψη ότι η κοινωνική πρόνοια ήταν η ευθύνη των προνομιούχων ενέπνευσε το πέρασμα μεγάλου μέρους της ανθρωπιστικής νομοθεσία, στην οποία οδήγησαν οι Βρετανοί συντηρητικοί. Στα τέλη του 19ου αιώνα μεγάλοι συντηρητικοί πολιτικοί, κυρίως ο Benjamin Disraeli, είχαν την τάση να καταφεύγουν σε ήπιες μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να διατηρούν τα θεμέλια της κατεστημένης τάξης. Κατά το 20ο αιώνα ο συντηρητισμός έγινε ιδεολογία και πολιτική στρατηγική για τις πάλαι ποτέ φιλελεύθερες βιομηχανικές, εμπορικές και άλλες κοινωνικές ομάδες που είχαν επιτύχει πολλούς από τους πολιτικούς στόχους τους που έπρεπε να διατηρήσουν τις κατακτήσεις απέναντι στην επίθεση των μη ευνοημένων από την καπιταλιστική ανάπτυξη κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, όπως οι εργάτες, οι μικροί αγρότες και επαγγελματίες. Ο συντηρητισμός έχασε την κυρίως αγροτική και ημιφεουδαρχική προκατάληψη του και αποδέχθηκε τη δημοκρατική ψηφοφορία, υποστήριξε τον οικονομικό φιλελευθερισμό (laissez-faire) και αντιτάχθηκε στην επέκταση του κράτους πρόνοιας.

Το θέμα της μοναρχίας διχάζει τους συντηρητικούς στην Ισπανία και στην Γαλλία, όπως και οι σχέσεις εκκλησίας και κράτους. Στην Ιταλία η απαγόρευση της συμμετοχής των καθολικών στην πολιτική καθυστέρησe την ίδρυση μαζικού συντηρητικού κόμματος. Μετά το 1848 στην Ιταλία παρατηρείται το φαινόμενου του «τρανσφορμισμού» που συνεπάγεται την δημιουργία μιας συνεχώς διευρυνόμενης διευθυντικής τάξης, στο πλαίσιο που χάραξαν οι μετριοπαθείς, με την προοδευτική και συνεχή προσέλκυση των πιο δραστήριων ατόμων που ανέδειξαν φίλες ή αντίπαλες ομάδες . Το 1919 ο Σικελός ιερέας Luigi Sturzo ίδρυσε το αρχικό Ιταλικό Λαϊκό Κόμμα. Μετά τον Β΄Π.Π. και την ίδρυση του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος φάνηκε ότι δεν ήταν δυνατή η συγκρότηση και επιβίωση ενός καθαρά συντηρητικού κόμματος. Επί της ουσίας, όμως, το ρόλο του συντηρητικού κόμματος τον έπαιξε η Χριστιανοδημοκρατία, λόγω της ιστορίας της και της θέσης που κατείχε, της κοινωνικής της βάσης και των συμφερόντων που υπερασπιζόταν. Ένα τρίτο θέμα διαμάχης μεταξύ των συντηρητικών ήταν αυτό του έθνους και του εθνικισμού. Τμήμα των συντηρητικών τάσσεται υπέρ ενός κράτους που σέβεται τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Οι περιστάσεις, όμως, μπορούν ενίοτε να στρέψουν τους πολέμιους του συγκεντρωτισμού σε ένθερμους εθνικιστές. Όσον αφορά τις Πολιτικές επιλογές, επί μακρόν, ο συντηρητισμός σήμαινε προσήλωση στην ατομική ιδιοκτησία, στην έννοια της τάξης και στην επιφύλαξη έναντι της καθολικής ψηφοφορίας. Εμφανίστηκαν διαφοροποιήσεις ανάλογα με τις περιόδους και τις συντηρητικές ομάδες, π.χ. σε όλες τις δυτικές χώρες προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις του κράτους πρόνοιας ενώ εθνικοποιήσεις έγιναν από τον Ch. De Gaulle, τον V. Giscard D’ Estaing, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κ.ά.

Αυτή η μορφή του συντηρητισμού, που τη βλέπουμε καλύτερα στις πιο εκβιομηχανισμένες χώρες, με τα  παράδειγμα με της πολιτικής της προεδρίας Ρέηγκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και της πρωθυπουργίας Θάτσερ στη Μεγάλη Βρετανία. Αποδείχθηκε ευέλικτη και δεκτική σε ήπιες πολιτικές αλλαγές αλλά άκαμπτη σε θέματα διατήρησης της τάξης στα κοινωνικά ζητήματα και υποστηρίζει ενεργά την απορρύθμιση και την ιδιωτικοποίηση στον οικονομικό τομέα. Η Νέα Δεξιά που κυριάρχησε στις ΗΠΑ και σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης κατά τις δεκαετίες του ’70 και ’80 σήμανε την οπισθοχώρηση του συντηρητικού πραγματισμού μπροστά στην ιδεολογική αναζωπύρωση του νεοσυντηρητισμού των Reagan και Thatcher. Οι βασικές αρχές της Νέας Δεξιάς ήταν:

• Αντίθεση στον κρατικό παρεμβατισμό (μόνο όσον αφορά στην οικονομική και κοινωνική διάστασή του).
• Υπέρμετρη προβολή του κράτους-χωροφύλακα.

Ο συντηρητισμός θα πρέπει να διακριθεί τόσο από την αντιδραστική επιθυμία για το παρελθόν και τη ριζοσπαστική δεξιά ιδεολογία του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού.

Τελικά θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την ιστορία του συντηρητισμού ως εξής:

Ασάφεια υπάρχει στο ζήτημα της «εξουσίας» σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας: μετριοπαθείς – αυστηρή πατρική εξουσία, μοναρχικοί – συγκεντρωτική εξουσία, ακόμη και στήριξη δικτατορικών εξουσιών.

    Αρχές γενικού χαρακτήρα:

• Απαισιοδοξία σε ό,τι αφορά το άτομο
• Υποταγή στις απαιτήσεις της εξουσίας
• Δυσπιστία έναντι της προόδου
• Πραγματισμός, που επιτρέπει την αναπροσαρμογή αρχών.
• Υπεράσπιση συμφερόντων που θεωρούνται μεγαλειώδη (ατομική πρωτοβουλία και ιδιοκτησία).

Θανάσης Τσακίρης

---

[1] Quinton Anthony (1978). The Politics of Imperfection: The Religious and Secular Traditions of Conservative Thought in England from Hooker to Oakeshott . London: Faber and Faber.

[2] Burke Edmund (1986/1791) Reflections on the Revolutions in France, London: Penguin Classics.

Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί την Κυριακή ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Κάθε ψήφος μπορεί να φέρει την ανατροπή

Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί την Κυριακή

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Κάθε ψήφος μπορεί να φέρει την ανατροπή

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ράνια Σβίγκου, Θοδωρής Δρίτσας, Νίκος Φίλης: «Ξέρουμε τι υπάρχει, ξέρουμε τι θέλουμε. Ας το πούμε δυνατά»

«Η νέα γενιά ενόψει των εθνικών εκλογών», απαντούν οι Κωνσταντίνος Βλαχάκης, Κωνσταντίνος Τσουκαλής, Γιώργος Μπαϊράμογλου, Βίκυ Τσεφαλά και Σωτήρης Αλεξίου

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Το ζήτημα των φόρων: ένα φάντασμα πάνω από τις εκλογές» του Παύλου Κλαυδιανού

« “Ισχυρή εντολή” και ισχυροί εντολείς» του Χ. Γεωργούλα

«Η κ. Γεννηματά και η περιζήτητη αυτοδυναμία» του Κωστή Γιούργου

«Ό,τι μπορεί να κερδηθεί… κερδίζεται. Ό,τι μπορεί να ανατραπεί… ανατρέπεται» του Χρήστου Μαντά

«Οι “αθέατες” πλευρές της μάχης των ευρωπαικών χρηματοδοτήσεων» της Πόπης Σταυροπούλου

«Τι διακυβεύεται στις εκλογές;» της Ειρήνης Γαγλία

«Ας μιλήσουμε επί της ουσίας για την Υγεία» του Κώστα Β. Μάρκου

«Αποχή και Δημοκρατία» της Εύης Παπαγιαννούλη

«Η αναπτυξιακή πορεία της Εύβοιας» της Γεωργίας Σίμωση

«Τα “ψέματα” του Τσίπρα» του Μανώλη Θεοδώρου

«Κάποιοι νέοι δεν χωράνε στην πολιτική…» της Κατερίνας Αρβανιτάκη

«Τα κρυφά φανερά σχέδια της ΝΔ για το ασφαλιστικό» του Μ.Κ.

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Το αποτύπωμα της Αριστεράς στην κυβέρνηση και στην κοινωνία

«Πυξίδα μας η αλληλεγγύη» του Γιώργου Πάλλη

«Να μην ξανακερδίσει έδαφος η ρητορική του μίσους» της Αννέτας Καββαδία

«Η 7^η Ιουλίου θα κρίνει το μέλλον και για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων!» της Βασιλικής Κατριβάνου

«Είσαι γυναίκα; Τότε ξέρεις» της Ειρήνης-Ελένης Αγαθοπούλου

«Οι νέοι κώδικες» του Αντώνη Συρίγου

ΔΙΕΘΝΗ

Ιράν: «Η κλιμάκωση των αμερικανικών πιέσεων και οι στόχοι του Τραμπ» της Βιβής Κεφαλά

Τουρκία: «Τα πάντα είναι στον αέρα» της Ιωάννας Κλεφτογιάννη

Β. Μακεδονία και Αλβανία: «Αναταράξεις στην πορεία ένταξης σε ΕΕ και στο ΝΑΤΟ» του Γιώργου Βερβέρη

«Ένα κίνημα που κανείς δεν είχε προβλέψει» του Δημήτρη Σμυρναίου

Κυπριακό-Ανατολική Μεσόγειος: «Η θερμοκρασία στο κόκκινο» του Μιχάλη Υδραίου

«Η Τσεχία βράζει 30 χρόνια μετά τη Βελούδινη Επανάσταση» του Νίκου Γιαννόπουλου

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Ο ρατσισμός επιτίθεται» της Τζέλας Αλιπράντη

«Αριστερή πολιτική στην τοπική αυτοδιοίκηση: τι σημαίνει αυτό;» του Νίκου Δασκαλόπουλου

«Η προσγείωση στην εργασιακή εκμετάλλευση και το φάντασμα του Σαμαρά» του Τάσου Γιαννόπουλου

ΛΑΡΚΟ: «Παλιές αμαρτίες, νέες δυνατότητες» του Μιχάλη Πέρα

Παιδικοί σταθμοί: «Στόχος η κάλυψη όλων των παιδιών» του Πέτρου Ζούνη

ΘΕΜΑΤΑ

«Οι εκλογές και η αριστερά του 21^ου αιώνα» του Κώστα Δουζίνα

«Τζίτζικες, μέρμηγκες και άλλα πολιτικά ζώα» του Θωμά Τσαλαπάτη

«Πληρώνοντας ένα γκολ με αίμα» του Μάκη Διόγου

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

«Η πολιτιστική οικονομία προνομιακό πεδίο για την Ελλάδα», συνέντευξη με τον υφυπουργό Πολιτισμού, Κωνσταντίνο Στρατή, υποψήφιο με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Β2 Δυτικό Τομέα Αθηνών

«Το παρελθόν διαρκεί πολύ, δεν πρέπει να ξεχνάμε», της Άννας Ελεφάντη, υποψήφιας στην Α Αθηνών

«Πολιτισμός, πρώτη και τελευταία μέριμνα», της Κικής Καρυδάκη - Γριμάνη, υποψήφιας στο νομό Ζακύνθου

«Οι τρεις μορφές του θηρίου», του Γιώργου Μπουγελέκα, υποψήφιου στο Β1 Βόρειο Τομέα Αθηνών

«Υψηλές προσδοκίες, φρούδες ελπίδες», ο Μανώλης Πιμπλής γράφει για το βιβλίο των Zygmund Bauman και Thomas Leoncini «Γεννημένοι ρευστοί. Μεταμορφώσεις της τρίτης χιλιετίας»

Ο Στράτος Κερσανίδης μας παρουσιάζει τις νέες κινηματογραφικές ταινίες αυτής της εβδομάδας

Η Λιάνα Μαλανδρενιώτη κάνει «Μουσικές προτάσεις»

ΙΔΕΕΣ

«Κουλτούρα Μνήμης και Αλληλεγγύη» της Σελίν Σπίκερ

Στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής διαβάζετε και τις στήλες:

«Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση

«Ριπές» για την επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου

Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.

-- 

Η ΕΠΟΧΗ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Στον Δρόμο που κυκλοφορεί το Σάββατο 29 Ιουνίου... Έλευση Μητσοτάκη με χορηγό Τσίπρα... Αφού γκρέμισε την ελπίδα και υπηρέτησε συνταγές παγκοσμιοποιητικής διάλυσης, ο ΣΥΡΙΖΑ «ξέπλυνε» και τη Ν.Δ.• Υποτονικό προεκλογικό κλίμα, μαζική δυσπιστία προς το πολιτικό σύστημα, ανησυχία για την «επόμενη μέρα» της χώρας editorial Μπλεδίζει χωρίς αντίκρισμα… Ενώ κανείς σχεδόν δεν αντιλαμβάνεται πως σε μια βδομάδα έχουμε εκλογές και το κλίμα είναι εντελώς υποτονικό, είναι σαφές πως βρισκόμαστε σε μια διαδικασία «παράδοσης-παραλαβής». Ο ΣΥΡΙΖΑ παραδίδει και η Ν.Δ. παραλαμβάνει. Μένει να καταγραφεί η ακριβής δοσολογία και τίποτα παραπάνω, τίποτα ποιοτικά διαφορετικό. Ωστόσο, η χώρα «μπλεδίζει» και αυτό ονομάζεται από μερικούς «επιστροφή στην κανονικότητα». Χωρίς τίποτα να δείχνει πως η αλλαγή χρώματος θα έχει κάποιο αντίκρισμα στην πορεία της χώρας. Διαβάστε όλο το editorial

ΔΙΕΘΝΗ Πολλαπλά αδιέξοδα στη Σύνοδο Κορυφής του G20 ΤΟ ΘΕΜΑ Το κοινό οικονομικό πρόγραμμα των ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. ΠΟΛΙΤΙΚΗ Επαφές ΗΠΑ-Ρωσίας-Ισραήλ για τη Μέση Ανατολή ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ Ερντογάν, Αιγαίο και Κύπρος ΔΙΕΘΝΗ Εξελίξεις σε Δανία και Ισπανία ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Μικελάκης Άβλιχος Ο αναρχικός ποιητής

ΣΙΝΕ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ--Ρόμα - Πέμ., Παρ.: 21.00

Ρόμα
Roma
5 / 5 Ρόμα
Δραματική 2018 | Α/Μ | Διάρκεια: 135'
Αμερικανομεξικανική ταινία, σκηνοθεσία Αλφόνσο Κουαρόν με τους: Γιαλίτζα Απαρίσιο, Μαρίνα ντε Ταβίρα, Νάνσι Γκαρσία, Χόρχε Αντόνιο Γκερέρο
Η ιστορία μιας υπηρέτριας στο σπίτι ενός Μεξικανού γιατρού στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Αναλυτική κριτική από Χρήστο Μήτση
Ψυχολογικό δράμα, κοινωνικό σχόλιο και ιστορία ενηλικίωσης, εκμοντερνίζει συγκινητικά το ύφος και τις αξίες του νεορεαλισμού κι εντυπωσιάζει με την περίτεχνη όσο και στέρεα αφήγησή της. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική >https://www.athinorama.gr/cinema/article/roma-2532287.html

Η Ιστορία στο Κόκκινο για το κάψιμο των φακέλων το 1989 την Κυριακή 30 Ιουνίου

Η Ιστορία στο Κόκκινο: έκτος κύκλος εκπομπών View this email in your browser Κυριακή 30 Ιουνίου 13.00 - 14.00 Στο Κόκκινο 105,5 «Ανεπιθύμητο παρελθόν»:  η ιστορία των φακέλων κοινωνικών φρονημάτων τον 20ό αιώνα και η καταστροφή τους τον Αύγουστο του 1989 Συζητούν ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης και ο Στρατής Μπουρνάζος Ο Στρατής Μπουρνάζος συζητά με τον Βαγγέλη Καραμανωλάκη για τους φακέλους κοινωνικών φρονημάτων στην Ελλάδα και την καταστροφή τους,  με αφετηρία τη μελέτη του δεύτερου «Ανεπιθύμητο παρελθόν», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Θεμέλιο, στη σειρά «Ιστορική Βιβλιοθήκη». Οι φάκελοι παραμένουν ένας από τους «γνωστούς-αγνώστους» της ιστορίας του ελληνικού 20ού αιώνα:  όλοι ξέρουμε ότι υπήρξαν και έχουμε ακούσει κάποια σχετική ιστορία, αλλά είναι πολύ λίγα, στην πραγματικότητα, εκείνα που ξέρουμε γι’ αυτούς: πώς συγκροτήθηκαν, τι περιείχαν, πιο ρόλο έπαιζαν, πώς χρησιμοποιούνταν. Γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που καταστράφηκαν οι φάκελοι, και μάλιστα με πανηγυρικό τρόπο; Γιατί η πλειονότητα της κοινωνίας δεν αντέδρασε και φαίνεται ότι συμφωνούσε με την καταστροφή; Ποιο ρόλο έπαιξε η χρονική στιγμή; Τι περιείχαν οι φάκελοι; Τι μπορούμε να μάθουμε από φακέλους που έχουν διασωθεί όπως του Λεωνίδα Κύρκου; Ποιος είναι ο ρόλος του φόβου; Πώς οι φάκελοι πλέκονται με τις προσωπικές και οικογενειακές μνήμες. Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που συζητάνε ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης και ο Στρατής Μπουρνάζος. Η Ιστορία στο Κόκκινο: Μια εκπομπή για το παρελθόν Επιμέλεια: Ηλίας Νικολακόπουλος Μουσική επιμέλεια: Θανάσης Μήνας Οργάνωση παραγωγής: Ιωάννα Βόγλη, Χρήστος Τριανταφύλλου Παραγωγή: ΑΣΚΙ - Στο Κόκκινο 105,5

This email was sent to tsakthan@gmail.com why did I get this?    unsubscribe from this list    update subscription preferences Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) · Πλατεία Ελευθερίας 1 · Αθήνα, A1 105 53 · Greece

22ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ 28, 29, 30 Ιουνίου Πάρκο Γουδή «…Ξαναμοιράζοντας το αστέρι σε όσους κοπιάσουν να ’ρθούνε»

Συζητήσεις, συναύλιες, κουζίνες, πρόβαση 22ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ 28, 29, 30 Ιουνίου Πάρκο Γουδή «…Ξαναμοιράζοντας το αστέρι σε όσους κοπιάσουν να ’ρθούνε»                                                        Η Λήθη, Π. Νερούδα  Το 22ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στις 28, 29 και 30 Ιουνίου, στο Πάρκο Γουδή, είναι τρεις μέρες γιορτής για να βρεθούμε, να συζητήσουμε, να τραγουδήσουμε, να γλεντήσουμε και να χαρούμε. «Ντόπιοι» και «ξένοι», παθιασμένοι να ζήσουμε μαζί, να οργανώσουμε την πάλη ενάντια στη βαρβαρότητα, να τιμήσουμε το ανεκτίμητο δώρο της ζωής.  28, 29 και 30 Ιουνίου. Μέσα στο σκοτάδι λάμπουν τ’ αστέρια! Είναι ο κόσμος της αντίστασης που μπορεί να φωτίσει τη διέξοδο. Είναι η θέλησή μας να πούμε το μεγάλο «όχι» στο ρατσισμό, τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές, τους φασίστες, αυτή που μπορεί να βάλει φραγμό στο ζόφο. Είναι ο αγώνας για ίσα δικαιώματα και δικαιοσύνη που μπορεί να ξαναζωντανέψει την ελπίδα, να κάνει τα αστέρια να λάμψουν μέσα στο σκοτάδι! Το πρόγραμμα του 22ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ (δείτε το facebook event εδώ)  «…εγώ θα συνεχίσω την περιπλάνηση, ανοίγοντας δρόμους πλατιούς ενάντια στο σκότος, απαλύνοντας της γης το χώμα, ξαναμοιράζοντας το αστέρι σε όσους κοπιάσουν να ’ρθούνε» Π. Νερούδα ΚΟΥΖΙΝΕΣ Μεταναστευτικές κουζίνες του 22ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Γεύσεις χωρίς σύνορα Για τρεις μέρες, στις 28, 29 και 30 Ιουνίου, στο Πάρκο Γουδί, ξαναστρώνεται το πιο ανοιχτό και «φιλόξενο» τραπέζι της πόλης, το τραπέζι του 22ού Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Αθήνας.  Με γεύσεις από δεκάδες γωνιές της γης, φτιαγμένες με τις μνήμες και τις συνταγές εκείνων που κάποτε υποχρεώθηκαν να αφήσουν το  φαΐ τους στη μέση για να σωθούν από πολέμους και από φτώχεια, οι μεταναστευτικές/προσφυγικές κουζίνες στο Φεστιβάλ θα έχουν για άλλη μια χρονιά την τιμητική τους.  Αυτά είναι τα γλυκά και αλμυρά πιάτα χωρίς σύνορα, που θα μοιραστούμε στο πολυεθνικό μας φαγοπότι όλοι μαζί, πρόσφυγες, μετανάστες και ντόπιοι. Ελάτε! Το πολυεθνικό μενού του 22ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ εδώ  Από το Φεστιβάλ δε θα λείψουν ούτε οι ρακομεζέδες του «Ρακάδικου», οι γεύσεις της Συλλογικής Κουζίνας El Chef, τα αλησμόνητα κεμπάπ του Χουσεΐν και τα θρυλικά σουβλάκια του Φελέκη.

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ Παρασκευή 28 Ιουνίου «Ξαναμοιράζοντας λαϊκά παραμύθια σ’ όσους κοπιάσουν να τ’ ακούσουν»  Αφήγηση παραμυθιών για παιδιά και τους συνοδούς τους από τους Παραμυθάδες του Φεστιβάλ (Μαρούσα Απειρανθίτου, Άννα Γιάνκου, Αγγελική Ζαφειράκη, Θοδωρής Ίντας, Σάββας Μαρίνος, Δημήτρης Προύσαλης, Λουκία Σουγιά, Αναστασία Φλωράκη, Λίζη Χανδακάρη) Σάββατο 29 Ιουνίου  Μουσική, χορός, παιχνίδια (με τον Στέφανο Γανωτή) Κυριακή 30 Ιουνίου  Σεμινάρια ακροβατικών για μικρούς και μεγάλους (από την ομάδα Clowns Without Orders)  Και τις τρεις μέρες στον Παιδότοπο θα πραγματοποιούνται δημιουργικές δραστηριότητες στο Εργαστήρι Ζωγραφικής με στένσιλ (με τον Muhamad Nakam) και θεατρικό παιχνίδι στα «Παιχνίδια απ’ όλο τον κόσμο».    ΠΡΟΒΟΛΕΣ   Παρασκευή 28 Ιουνίου «Μακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες: Η ανοιχτή πληγή του Εμφυλίου» (Αντιεθνικιστική – Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία) Σε πρώτη προβολή, το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους παρουσιάζει τη μαρτυρία – οδοιπορικό ενός εξόριστου πολιτικού πρόσφυγα του Εμφυλίου. «The Way Back» (Σκηνοθεσία: Maxime Jennes, Dimitri Petrovic) Ο Hussein ιρακινός πρόσφυγας και μουσικός ξαναχαράσσει το δρόμο της προσφυγιάς, αυτή τη φορά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Από το σημερινό τόπο κατοικίας του, τις Βρυξέλλες, πίσω εκεί που ξεκίνησε μέσω Βελιγραδίου και Ελλάδας. Σ’ ένα αυτοβιογραφικό road movie όλη η πολυπλοκότητα της προσφυγικής διαδρομής στην Ευρώπη. Η πρόκληση, η μουσική, η ελπίδα.  Σάββατο 29 Ιουνίου  « Peace vs Piece. Μέρος I: Η Αντίσταση των παλαιστινίων γυναικών στη Χεβρώνα» (Το Μωβ, FemArtAct).  Γυρισμένο στη Χεβρώνα, το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει τη σκληρή καθημερινότητα και αντίσταση των Παλαιστινίων στην κατακερματισμένη ιστορική πόλη και τους αγώνες των γυναικών ενάντια στην πατριαρχία.   Κυριακή 30 Ιουνίου « Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών», (Σκηνοθεσία: Ξενοφώντας Βαρδαρός, Γιάννης Ξύδας)  Ντοκιμαντέρ για την Αντίσταση του ΕΑΜ στην Αθήνα της Κατοχής. Δεκατέσσερις αφηγήσεις.  Στο χώρο του Φεστιβάλ θα φιλοξενούνται εκθέσεις φωτογραφίας, βιβλιοπωλεία και media center.    INFO 22ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας: 28,29 και 30 Ιουνίου 2019–Πάρκο Γουδή Είσοδος ενίσχυσης: 5€ ανά ημέρα | 10€ για όλο το τριήμερο | Δωρεάν για πρόσφυγες, μετανάστες/τριες και ανέργους  Ώρα έναρξης του φεστιβάλ: 6.00 μ.μ. Ώρα έναρξης των συζητήσεων: 7.30 μ.μ. Ώρα έναρξης των αυτοοργανωμένων συζητήσεων: 7:00 μ.μ. Ώρα έναρξης των προβολών: 9.00 μ.μ.  Ώρα έναρξης των συναυλιών: 9.30 μ.μ. Περισσότερα στο: www.antiracistfestival.gr Πατρίδα μας όλη η Γη!