Saturday, April 30, 2011

Tsakthan Weekend 30/4/2011-1/5/2011 Ο Γιώργος Σόκρατες, ο Γκαγκάριν κι ο σκληρός Απρίλης του 2011

Tsakthan Weekend

30/4/2011-1/5/2011


Ο Γιώργος Σόκρατες, ο Γκαγκάριν κι ο σκληρός Απρίλης του 2011

Κι ύστερα ήρθαν οι… σφίγγες


Από πού αντλεί ο Νίκος Χατζηνικολάου τη βεβαιότητα ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας θα τσακιστεί και θα συντριβεί στις επόμενες εκλογές; Τι ξέρει που δεν γνωρίζουμε εμείς οι κοινοί θνητοί, οι ταπεινοί και καταφρονημένοι όταν γράφει (Real News, 30/4) “Nέα πρόσωπα και νέα σχήματα θα διαδεχθούν τα παλιά (…) και τότε η ελπίδα θα επιστρέψει στις ψυχές των Ελλήνων. Και το χαμόγελο στα χείλη τους»{. Αν θυμηθούμε πότε οι Έλληνες ήταν «με το χαμόγελο στα χείλη» μάλλον θα έπρεπε να παραμείνουμε στο υπάρχον σύστημα! Εκτός αν ο δαίμων του πληκτρολογίου του έκανε μπαγαποντιά κι ήθελε να γράψει «κομματικό» και όχι πολιτικό σύστημα. Μα τι λέω τώρα κι εγώ, τέτοιες μέρες; Όταν ο ΓΑΠ φοβάται «κοινωνικές εκρήξεις» λόγω των αντιδράσεων «που θα προκαλέσουν τα μέτρα το επόμενο διάστημα (άρθρο Β. Σκουρή στο ίδιο φύλλο); Του λένε να γίνει…Σόκρατες (πρωθυπουργός της Πορτογαλίας και γενικός γραμματέας του ΣΚΠ που παραιτήθηκε στις 23/3 αφού καταψηφίστηκε η πολιτική του για περικοπές δαπανών και αύξηση φόρων) και να κάνει εκλογές. Μα αυτός γνωρίζοντας δεν ξέρει τίποτα σχετικά με τα μελλούμενα δεν τους ακούει και θέλει να επιμηκύνει τη χρονική περίοδο πριν από τον ανασχηματισμό της κυβέρνησής του ως την επιμήκυνση του χρέους (Ιούνιος;) ή πριν από τη ΔΕΘ (Σεπτέμβριος).


Ηλεκτρικά όνειρα

Όμως, το δρόμο του Σόκρατες μπορεί να τον ακολουθήσει πίνοντας το κώνειο των εκλογών αν η γενική απεργία της 11ης Μαΐου πετύχει ή/και αν αποτύχει η επίθεσή του στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Στην περίπτωση της ΔΕΗ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα για την κυβέρνηση. Πέραν του ότι η ΓΕΝΟΠ είναι το τελευταίο οχυρό της όποιας «αριστεράς» μέσα στο ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΚΕ, για πολλούς λόγους υπάρχει δυνατότητα συσπείρωσης γύρω της ενός μετώπου δυνάμεων που αρνούνται την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης. Η Μπιρμπίλη και ο Ρέππας έχουν διατυπώσει επιφυλάξεις και αντιρρήσεις, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Αλ. Αθανασιάδης της Κοζάνης, εκδήλωσαν την αντίθεσή τους (Κυρ. Ελ/τυπία, 30/4) και αναμένονται κι άλλοι από τους «ενεργειακούς νομούς» κατόπιν ανοιχτής επιστολής που τους απηύθυνε η ομοσπονδία, ακόμη και ο γενικός γραμματέας Αποκρατικοποιήσεων! Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η μοναδική επιχείρηση από την λειτουργία της οποίας εξαρτώνται για την επιβίωσή τους, πόλεις και χωριά. Αν η ιδιωτική ΔΕΗ αρχίσει να κλείνει μονάδες αντί να δώσει εναλλακτικές λύσεις αυτές οι περιοχές θα μαραζώσουν και οι κάτοικοί της θα ξαναπάρουν τους δρόμους της εσωτερικής ή/και εξωτερικής μετανάστευσης, κάτι που σήμερα είναι εφιαλτικό.

Μια τρελή…τρελή οικογένεια

Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας πράγματα, της Αριστεράς. Έχει κάποιο δίκιο ο Γιώργος Ρούσσης (Κυρ. Ελ/τυπία) να μας εγκαλεί ως «ατομιστές» που συντηρούμε την «αριστερή πολυδιάσπαση». Μόνο που δεν είναι μόνο θέμα ατομισμού η πολυδιάσπαση. Ας μη ξεχνάμε ότι ακόμη κι αν πολλοί παριστάνουν τους στρατηγούς, το βασικό έλλειμμα της αριστεράς είναι αυτό της Στρατηγικής. Ήδη έχουμε τρεις οργανωτικά διαφοροποιημένες στρατηγικές στην Αριστερά: ο καθαρός ρεφορμισμός-κυβερνητισμός της ΔΗΜ.ΑΡ., η στρατηγική του ΚΚΕ που θεωρεί ως μοναδική επαναστατική τη λογική του μετώπου με τον εαυτό του και όσους ασπάζονται ακόμη το όραμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τέλος, το ευρύ πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ που χωρά τόσο τον αριστερό ευρωκομμουνισμό και τις μετεξελίξεις του όσο και επαναστατικές με στοιχεία αριστερισμού στρατηγικές. Αν στο συνδικαλισμό μπορούμε να πούμε ότι πρέπει και επιβάλλεται οι δυνάμεις αυτές πρέπει να καταστρώνουν κοινά σχέδια δράσης, στο κεντρικό πολιτικό πεδίο οι καταστάσεις αλλάζουν. Λόγω των «γενετικών» της χαρακτηριστικών της η ΔΗΜ.ΑΡ. θα ζητά συμμετοχή σε κυβέρνηση σε βάρος της κοινωνικής δράσης. Για το ΚΚΕ δε χρειάζεται να πούμε περισσότερα μιας το πρότυπο του ΠΑΜΕ το μεταφέρει σε κάθε κοινωνικό τομέα. Για το ευρύ φάσμα, όμως, που ξεκινάει από το ΣΥΡΙΖΑ και φτάνει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αριστερή οικολογία το μεγάλο στοίχημα είναι η εξισορρόπηση της κινηματικής λογικής με την ανάγκη της κεντρικής πολιτικής-εκλογικής παρέμβασης για αλλαγή των συσχετισμού σε όλα τα επίπεδα. Όσο αυτό το κομβικό πρόβλημα δεν επιλυθεί, τόσο θα πληθαίνουν οι «στρατηγοί» και οι «μικροηγεμονισμοί».

Το ταξίδι στ’ αστέρια αναβάλλεται

Όταν ήμουν πιτσιρικάς με φώναζαν Γκαγκάριν (φαντάζομαι ότι κι άλλοι συνομήλικοί μου «είχαν θέμα» τότε) για στο κρίσιμο ερώτημα «τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις απαντούσα «αστροναύτης». Όταν ζούσα στις ΗΠΑ όλο και πιο πολύ με συνέπαιρνε η ιδέα αυτή. Διάβασα τα πάντα για τα τηλεσκόπια, έβλεπα τις ειδικές σειρές και ντοκιμαντέρ για τη ΝΑΣΑ κλπ. Μα πού να μπορούμε να αγοράσουμε τηλεσκόπιο την εποχή εκείνη με το μισθό της μητέρας μου που δούλευε σε εργοστάσιο ετοίμων ενδυμάτων. Κάποτε μού πέρασε η επιθυμία κατάκτησης του διαστήματος και προσγειώθηκα σε πιο γήινες κατακτήσεις: οικονομικά, κοινωνιολογία και πολιτική επιστήμη (με ένα πέρασμα από φροντιστήριο για αρχιτεκτονική). Όμως, πέρασαν τα χρόνια και αποδεικνύεται ότι σήμερα αν είχα γίνει αστροναύτης θα αντιμετώπιζα θέμα επιβίωσης και ταυτότητας! Η ΝΑΣΑ, μετά τον περιορισμό της ομοσπονδιακής χρηματοδότησης που επέβαλε ο Ομπάμα, αναζητεί τη σωτηρία των προγραμμάτων της στις ιδιωτικές εταιρείες. Εισάγεται ένα στοιχείο έντονου ανταγωνισμού μεταξύ των αστροναυτών για την εξασφάλιση μιας «από τις ελάχιστες διαθέσιμες θέσεις στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό» στον οποίο θα μεταβαίνουν με «ρώσικες διαστημικές κάψουλες Σογιούζ» (NY Times-Κυρ.Ελ/τυπία 30/4). Στη ΝΑΣΑ έμειναν πλέον 61 αστροναύτες από 150 των εποχών της ακμής της. Κι όμως, η προσφορά από πλευράς αστροναυτών είναι μεγάλη, ειδικά για το Διαστημικό Σταθμό. Ειδικά προσόντα απαιτούνται: υποχρεωτικά εξαιρετική γνώση της ρωσικής γλώσσας, κατοχή πτυχίου Φυσικής ή/και Μαθηματικών, γνώσεις Ρομποτικής, ικανότητα κολύμβησης σε πισίνα φορώντας διαστημική στολή και αθλητικά παπούτσια (3 φορές το μήκος μιας πισίνας) και, βεβαίως, εξαιρετική υγεία για να μπορούν να μένουν επί εξάμηνο στο Διάστημα. Έ, τότε να τρέξουμε να προλάβουμε! Καλύτερο ενός εξαμήνου διαστημική ζωή παρά σαράντα χρόνια στου μνημονίου τη φυλακή!


Μικρές αντιστάσεις

Οι μικρές αντιστάσεις στην εξουσία μετράνε περισσότερο από τις μεγάλες, καμιά φορά. Αναφέρομαι στην πράξη ενός απλού δημοσίου υπαλλήλου που στη διάρκεια της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας διέσωσε το φιλμικό υλικό της δίκης του Αλέξου Παναγούλη από τους λογοκριτές του καθεστώτος και το παρέδωσε σήμερα στο Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο. Έστω και αργά μπορούμε χάρη στην πράξη αυτή να διδαχτούμε από τη στάση του Αλέκου Παναγούλη στο στρατοδικείο της χούντας και να το δούμε ως ένα θετικό γεγονός μέσα στην αρνητική ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει.

Ο σκληρός Απρίλης του 2011

Το ένα σοκ διαδέχεται το άλλο αυτό τον «σκληρό Απρίλη του 2011». Μετά το θάνατο της σ. Λίτσας Σωτηροπούλου, μαθαίνουμε για το θάνατο του ήρωα Λάκη Σάντα που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη στη Γερμανική κατοχή, για το θάνατο του Αργεντινού συγγραφέα Ερνέστο Σαμπάτο που, εκτός των άλλων, ανέλαβε την προεδρία της Εθνικής Επιτροπής για τους Εξαφανισθέντες (Conadep) και κατέγραψε τα εγκλήματα της δικτατορίας του 1976-83 στο βιβλίο «Ποτέ ξανά». Το έργο αυτό αποτέλεσε τη βάση για το κατηγορητήριο στην ιστορική δίκη εναντίον της ηγεσίας της στρατιωτικής χούντας, το 1985. Το τελικό χτύπημα ήρθε όταν διάβασα για το θάνατο ενός παλιού φίλου και συναγωνιστή Περικλή Παπανδρέου. Όπως γράφουν οι σύντροφοί του Πολυμέρης Βόγλης, Σπύρος Κακουριώτης, Ελένη Πασχαλούδη, Σπύρος Τσούγκος
στα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής (30/4): Φαντάζει αδιανόητο για όσους πορευτήκαμε με τον Περικλή ότι θα δημοσιεύαμε κάποτε ένα κείμενο δικό του in memoriam. Κι όμως, ήρθε ο Απρίλης, ο μήνας ο σκληρός, κι αυτός, ο φίλος και αδελφός, έφυγε από δίπλα μας. Όχι όπως άλλοτε, για να κάνει μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ ή να εκπονήσει τη διδακτορική του διατριβή (Children of immigrants in central Athens at the turn of the 21st century: A study of inferiorisation, ethnicised conflict, criminalisation, and substance misuse, 2009) στο LSE. Ούτε καν για να γυρίσει την Ελλάδα, από τη θέση του υπεύθυνου Σχεδιασμού και Μελετών του ΚΕΘΕΑ, δουλεύοντας με περιθωριοποιημένους νέους, τοξικοεξαρτημένους, μετανάστες, φυλακισμένους. Βαθιά πολιτικοποιημένος, με πολύχρονη εμπειρία στο κίνημα της αμφισβήτησης, έφυγε απίστευτα νωρίς, πεισμένος όμως πως «είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει». Για τους φίλους και την οικογένειά του, όσους μείναμε πίσω, «η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί, ο ουρανός είναι λίγος, θάλασσα πια δεν υπάρχει»…Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος εισήγησής του σε πανεπιστημιακό σεμινάριο, χωρίς τις υποσημειώσεις, μεταφρασμένο από τα αγγλικά (με τη βοήθεια και της Σοφίας Βιδάλη). http://enthemata.wordpress.com/2011/04/30/periklis/


Εργατική πρωτομαγιά: τίποτε δεν πάει χαμένο


Τέλος, δεν ξεχνάμε πως αύριο είναι η εργατική πρωτομαγιά. Ας αντισταθούμε στους ίδιους μας τους εαυτούς που θέλουν, δικαίως, ξεκούραση από τους «πόνους» (“labours”) της εβδομαδιαίας εργασίας και ας κατεβούμε όλοι/ες μαζί στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων ελληνικών πόλεων για να φωνάξουμε στους δυνάστες μας, τους κυβερνητικούς και τους εργοδοτικούς εξουσιαστές «Κάτω τα χέρια από τον κόσμο της εργασίας». Κι όπως σωστά τονίζει ο Γιάννης Κουζής (Βήμα, 30/4/) ο συνδικαλισμός είναι «περισσότερο αναγκαίος σε καιρούς κρίσης».






Παράξενη Πρωτομαγιά
Μανόλης Μητσιάς
Μάνος Χατζιδάκις –Νίκος Γκάτσος
http://www.youtube.com/watch?v=aJKT4kEiJTc


Παράξενη Πρωτομαγιά
μ' αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια
ήρθ' ο καιρός του “έχε γεια”
τι να την κάνεις πια την περηφάνια

Στα δυο σου μάτια τα χρυσαφιά
σκοτάδι πέφτει και συννεφιά
ποιες μπόρες φέρνεις και ποιες βροχές
σε κουρασμένες νεκρές ψυχές

Παράξενη Πρωτομαγιά
ο ήλιος καίει το πέλαγος στη δύση
μα της καρδιάς την πυρκαγιά
πού θα βρεθεί ποτάμι να τη σβήσει

Friday, April 29, 2011

Στην «Εποχή» της Κυριακής, 30/4/2011



Η εποxη


ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


Γραφεiα: Ακαδημiας 62,  10679 Αθhνα


τηλ. 210-36 19 513 - 14,  Fax : 210- 36 19 610








Στην "Εποχή" της Κυριακής





Κεντρικός τίτλος: Κι όμως ο κόσμος κινείται


                       Κινητοποιήσεις - εξεγέρσεις:


Από την Ευρώπη, την Κίνα, τις ΗΠΑ, στις Αραβικές χώρες.








ΠΟΛΙΤΙΚΗ





«Ως τον Ιούνιο θα ωριμάσουν πολλά», του Π. Κλαυδιανού


Αριστείδης Μπαλτάς: «Ένα απρόβλεπτο γεγονός μπορεί να μας οδηγήσει σε ανατροπές». Μιλά στον Π. Λάμπρου ο πανεπιστημιακός και αγωνιστής της Αριστεράς.

Συζητώντας για το Χρέος:


      ? Ο Άρης Χατζηστεφάνου μιλά στον Γ. Κώνστα για την «Χρεοκρατία»


   ? Ο Μπ. Γεωργούλας γράφει για το μη παράδοξο της γένεσης του Χρέους.
       Η Διεθνής συνάντηση στην Αθήνα 6-8 Μαΐου ενάντια στο Χρέος και την
                           λιτότητα», του Γ. Μητραλιά





Αλεξάντερ Ποπόφσκι: «Αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων».
Μιλά στη Σίσσυ Βωβού ο Μακεδόνας πρόσφυγας του εμφυλίου











ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ? ΕΡΓΑΣΙΑ





Αφιέρωμα στην Εργατική Πρωτομαγιά. Κείμενα:





? Πέτρος Λινάρδος- Ρυλμόν


? Μπ. Κοβάνης


? Θαν. Τσακίρης


? «Φαύλος Πολίτης»


? Η Κοινή Διακήρυξη Γαλλο-Γερμανικών Συνδικάτων








Φάκελος Υγεία:


? Δημ. Βαρνάβας: «Ρέαλ Εστέϊτ το Υπουργείο Υγείας»


Μιλά στον Νίκο Ανδριόπουλο ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας


? «Το υπουργείο προτείνει ευθανασία», του αντιπροέδρου ΠΙΣ Γιαν. Μπασκόζου


? «Η κυβέρνηση βλέπει νούμερα, όχι ουσία» του προέδρου του Φαρμακευτικού Συλλόγου Μαγνησίας Κ. Ματσιόλη





ΔΕΗ: «Νέο έγκλημα η μετοχοποίησή της», του Ν. Καϊμάκη





ΚΟΙΝΩΝΙΑ





7ο Αντιπαγορευτικό Φεστιβάλ:
«Ενάντια στις απαγορεύσεις και τους εθισμούς»





«Το νέο ρυθμιστικό σχέδιο Θεσσαλονίκης: Ευχές και πραγματικότητα».





ΔΙΕΘΝΗ





Πορτογαλία ?Ισπανία: «Έντονο και ρευστό εκλογικό τοπίο», του Αργ.
Παναγόπουλου





«Ευρώπη, adieu Σένγκεν», του Τσίντσια Γκουμπίνι





«Στρατόπεδο Ασράφ», της Σ. Βωβού





Βάσκο Καρντόσο: «Είμαστε αντιμέτωποι με μια εξωτερική επέμβαση». Μιλά το στέλεχος του ΚΚ Πορτογαλίας.





Wikileaks: «Βαφτίζεται ο μη Αμερικανός πολίτης? τρομοκράτης», της Ιωάν.
Δρόσου





Συρία: «Η εξέγερση πλημμύρισε η χώρα» της Ιωάν. Διαλεισμά





ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ? ΙΣΤΟΡΙΑ





«Από το τρίκυκλο? στα τανκς» Μιλά στον Δ. Γκιβίση και Μ. Οικονόμου, ο γνωστός αγωνιστής, γραμματέας της ΕΔΑ και Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης Τριαντάφυλλος Μηταφίδης





«Ρεάλ ? Μπαρτσελόνα: Περισσότερο από ένα παιχνίδι», του Θ. Τσαλαπάτη





«Ένα αφιέρωμα στον Γ. Σεφέρη», της Μ. Θεοδοσοπούλου





«Η Κομμούνα: ενάντια στην ανώδυνη οπτικοποίηση της Ιστορίας», του Στρ.
Κερσανίδη





ΙΔΕΕΣ





Εντγκάρ Μορέν: «Σύννεφα πάνω από την αραβική άνοιξη».





Νικόλας Σεβαστάκης: «Στον αστερισμό της ανομίας»

















ΟΙ ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ:






«Ό,τι συμβεί στα πέριξ» της Γωγώς Παυλοπούλου


«Ξούθου και Μενάνδρου γωνία» του Κ. Κρεμμύδα


«Αφρόδιχτα της Αριστερής όχθης» του Γεράσιμου του Aλιέα


«Στα δίκτυα του κόσμου» του Δημήτρη Γκιβίση


Η σελίδα της Θεσσαλονίκης


Μουσικές Προτάσεις. Επιμέλεια Λιάνας Μαλανδρενιώτη


Κινηματογράφος: Κριτική-Παρουσίαση από τον Στράτο Κερσανίδη


EX LIBRIS: Βιβλιοκριτική από τη Μ. Θεοδοσοπούλου



Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά

Tsakthan Daily - 29/4/2011 - Η αγάπη άργησε μια μέρα!

Tsakthan Daily - 29/4/2011 

Η αγάπη άργησε μια μέρα!

Tsakthan Daily







Το ρεπορτάζ του Βαγγέλη Παπαδημητρίου στο σημερινό Κόσμο του Επενδυτή για την Αριστερά και την «Οικολογική» συμμαχία ως «συνταγή» εκλογικής επιτυχίας είναι ενδεικτικό για το πώς βλέπουν ορισμένοι την έννοια της αριστεράς και της οικολογίας.






Πρόκειται για μεθοδολογική προσέγγιση που αγνοεί τα από τα κάτω «κινηματικά παντρολογήματα» της αριστεράς και της οικολογίας. Όλα γίνονται κατ’ αυτούς «από τα πάνω» και όλοι/ες χορεύουν τον κοινοβουλευτικό «χορό του Ησαΐα» και μόνο. Έτσι, ενώ επί δεκαετίες οι αριστεροί και οι οικολόγοι δίνουν τα χέρια σε μαζικές κινητοποιήσεις για τη σωτηρία του περιβάλλοντος από τους ασύδοτους ιδιώτες και κρατικούς καπιταλιστές, που θεωρούν το περιβάλλον απλώς μια εξωτερική επιβάρυνση του κόστους παραγωγής, οι αφ’ υψηλού ορώντες δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τα τεκταινόμενα.






Όσο και ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των μελών της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς να γαλουχήθηκε με τις δογματικές οικονομίστικες-εργατίστικες λογικές του ΚΚΕ, η συνύπαρξη με ένα σημαντικό αριθμό οικολόγων και αριστερών οικολόγων σε κοινές κινητοποιήσεις από τη δεκαετία του 1990 ως σήμερα έχει αρχίσει να φέρνει καρπούς. Από την εποχή των κινητοποιήσεων εναντίον των πυρηνικών εργοστασίων και των χαβούζων στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και των των διαδηλώσεων για το νέφος της Αθήνας και για το Τσέρνομπιλ περάσαμε στους αγώνες για την περιφερειακή λεωφόρου του Υμηττού, για την μη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, των μαχών για τις ελεύθερες παραλίες, το mall του Βωβού στο Βοτανικό, τους ελεύθερους δημόσιους χώρους, την μη επέκταση των κεραιών κινητής τηλεφωνίας, τα πάρκα του Δήμου Αθήνας επί Ομέρ Πριόνη και το πάρκο του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού (αν παρέλειψα πολλές κινητοποιήσεις συγχωρέστε με). Σε όλους αυτούς τους αγώνες φάνηκε ότι χτιζόταν «γέφυρα πάνω απ’ τα ταραγμένα νερά» (για να θυμηθούμε τους θρυλικούς Paul Simon και Art Garfunkel), μόνο που από τη μια όχθη υπήρχε καχυποψία για τις προθέσεις της άλλης όσον αφορά τις εκλογές (οικολόγοι προς αριστερά) και από την άλλη υπήρχε άρνηση του μονοθεματικού χαρακτήρα που χαρακτήριζε την άλλη τις περισσότερες φορές αριστερά προς οικολόγους).






Έτσι, επί χρόνια στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο υπήρχε μπόλικη καχυποψία που δεν άφηνε περιθώρια για συγκλίσεις με αποτέλεσμα να περνούν τα χρόνια σε βάρος της συγκρότησης μιας εναλλακτικής αντιπολιτευτικής πλατφόρμας που να παίρνει σάρκα και οστά στις βουλευτικές εκλογές (και όχι μόνο). Μόνον εσχάτως έγινε εφικτή μια κάποια εκλογική συνεννόηση σε τοπικό εκλογικό επίπεδο. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί και να διευρυνθεί προς τα αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ και άλλες αυτόνομες ομάδες της αριστεράς και της οικολογίας. Η κρίση του συστήματος είναι τόσο βαθιά που απελευθερώνει ανθρώπινες δυνάμεις από τα δύο μεγάλα κόμματα και επιπλέον δεν τροφοδοτεί τα λεγόμενα νέα μικρά κόμματα (ΔΗΜ.ΑΡ., ΔΗ.ΣΥ.) που είναι διαποτισμένα με την ίδια νοοτροπία των παλιών κομμάτων από τα οποία έφυγαν και την οποία κατήγγειλαν μόνο όταν έχασαν τις θέσεις εξουσίας που κατείχαν. Απειλή, όμως, φαντάζει η άνοδος της άκρας δεξιάς που παίρνει σωρευτικά 9,5% των ψηφοφόρων (βλ. τελευταία έρευνα της VPRC στο περιοδικό Επίκαιρα http://www.vprc.gr/article.php?id=1064 ). Και η αυτή η απειλή θα γίνεται όλο και πιο έντονα αισθητή όσο καθυστερούν οι δύο μεγάλες όχθες ξαναστήσουν την εναλλακτική πολιτική γέφυρα πάνω από τα ταραγμένα κοινωνικά νερά.



ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ



http://tsakiris.snn.gr/

http://tsakthan.blogspot.com/

http://tsakthan.wordpress.com/

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/


http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/


http://homopolitics.wordpress.com


http://politicalperson.wordpress.com


http://cantpaydontpay.wordpress.com


http://pringkipessa.wordpress.com


http://adotoe.wordpress.com


http://easpemporiki.wordpress.com


http://www.easp.gr






H αγάπη μας κοιμάται στα νερά


Γιώργος Ρωμανός






Χτες το βράδυ σ' είδα μ' άσπρη φορεσιά


και φυσαρμόνικα


και κρατούσες στο 'να χέρι μια καρδιά


και στ' άλλο όνειρα






Θα σε περιμένω


να 'ρθεις ξανά εδώ


στην υπόλοιπη ζωή μου θα γελώ


αν θα σε ξαναδώ






Είν' αστείο που σε σκέφτομαι συχνά


πριν πάω να κοιμηθώ


το πρωί δεν έχω κέφι για δουλειά αν θα σ' ονειρευτώ


φίλε πες μου τώρα


αν είναι τρέλα μου


που αφήνω και χρυσάφι και δουλειά


για την κοπέλα μου






Πέρασαν τα χρόνια


κι είδα τ' άσπρα χιόνια


ν' αγκαλιάζουν τα χρυσά σου τα μαλλιά






Τ' άστρα πέταξαν στ' αντικρινό βουνό


όταν τους γέλασες


κι εγώ κρύφτηκα ψηλά στον ουρανό


όταν με ξέχασες






Πες μου τώρα αλήθεια


πως δε μ' αγάπησες


και σα μαύρη νυχτερίδα σα


στη νύχτα χάθηκες






Πέρασαν τα χρόνια


κι είδα τ' άσπρα χιόνια


ν' αγκαλιάζουν τα χρυσά σου τα μαλλιά






Η αγάπη μας κοιμάται στα νερά


εκεί στην αμμουδιά


θα περιμένω να ξυπνήσει μια βραδιά


που θα' χει συννεφιά






Ξέρω πως φοβάσαι


το κρύο τη βροχή


τώρα αρχίζουν όλα πάλι απ' την αρχή


δεν είσαι μοναχή










Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ)






Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ


Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Πίτερ Γουάτκινς


Η αναπαράσταση των γεγονότων που οδήγησαν στη λαϊκή εξέγερση και τη δημιουργία της παρισινής Κομούνας (Μάρτιος-Μάιος 1871) μέχρι την αιματηρή συντριβή της.


Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση


ΔΙΑΡΚΕΙΑ-ΜΑΜΟΥΘ, ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΤΕΚΟΡ, ΜΙΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΠΟΧΗ, ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΜΑ (ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕΤΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ… ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ), ΕΝΩ ΣΥΝΔΕΕΙ ΜΕ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟ ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΤΩΡΑ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΞΙΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΩΝ "PUNISHMENT PARK" ΚΑΙ "EDVARD MUNCH".


http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=10006274


Wednesday, April 27, 2011

Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του

Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του


Tου Nικου Γ. Ξυδακη

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_23/04/2011_1295046

Με τεντωμένα νεύρα, ακροποδητί, φτάσαμε στο Πάσχα, με άνοιξη που διστάζει να ξεμυτίσει, με κλίμα που περιγράφει τον μέσα καιρό, καιρό κρύο και θαμπό. Θα το θυμόμαστε κι αυτό το Πάσχα, αχνό, όπως αχνό θυμόμαστε το περασμένο, παραμονές του Μνημονίου, θα το θυμόμαστε μες στις προφητείες για τη χρονιά του '11, σκληρή χρονιά, για όσους ξεπέφτουν και δυστυχούν, για όλους όσοι αγωνιούν, για όλους όσοι μαζεύονται να πιουν ένα ούζο με νηστίσιμα και γυρνάνε την κουβέντα στον παρόντα ζόφο και μαυρίζουν.



Αλλά έχουν και οι προφητείες τις διαψεύσεις τους, έχουν και οι ζόφοι τα φώτα που τους διαλύουν. Αίφνης, παρά τη σύγχυση και την απαισιοδοξία, όλο και περισσότεροι Ελληνες κατανοούν ότι από τη συμφορά δεν μπορείς να κρυφτείς ατομικά. Ακόμη κι αν γλιτώσεις μια περιουσία κι ένα εισόδημα, μια δουλειά, είναι δύσκολο να ζήσεις σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι θα δυστυχούν, όπου οι κάδοι απορριμμάτων στις αστικές συνοικίες θα 'ναι καβατζωμένοι από πρωινούς κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες, όπου οι ζητιάνοι θα περνούν ανά τρίλεπτο στο καφενείο, και στις χωματερές θα αλληλοεξοντώνονται συμμορίες ρακομεταλλοσυλλεκτών, ένυλα slum που διαχέονται στο ιστορικό κέντρο και στις παρυφές, άυλα slum, ψυχικά, που διαχέονται σε όλη τη δημόσια σφαίρα: Πώς γλιτώνεις από αυτά;



Δεν γλιτώνεις. Ακόμη κι αν υψώσεις τοίχους με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα στην παρ' ημίν suburbiana, ακόμη κι αν το χρήμα έχει παρκάρει από καιρό στα νησιά Cayman, αφορολόγητο και θρασύ, ακόμη κι αν οι μετακινήσεις γίνονται πίσω από φυμέ τζάμια, ακόμη κι έτσι, ο ζόφος και ο κοχλασμός θα εισβάλει από διάπλατες πόρτες μιντιακές: δεν κρύβεται, δεν θάβεται, δεν αποσιωπάται.



Δεν γλιτώνει λοιπόν κανείς. Ούτε ο πλούσιος ούτε ο μεσαίος. Ολοι θα ζούμε, ζούμε ήδη, σε μια υπόκωφη δυστοπία, με σιωπηρές πτωχεύσεις και αποδράσεις, με αιτήσεις μετανάστευσης, με απεγνωσμένες φυγαδεύσεις μικροαποταμιεύσεων, ανάμεσα σε σκονισμένα ενοικιαστήρια και οργισμένες αφίσες, σε έναν ακήρυκτο εμφύλιο, όπου συμφύρονται θύματα και θύτες αδιακρίτως, ενοχοποιημένοι και έξαλλοι εν ταυτώ. Ομως, βλέπεις, ακούς, αφουγκράζεσαι, νιώθεις, ότι δεν πάει άλλο έτσι, όλοι να αλληλοϋποβλέπονται, όλοι να ενοχοποιούνται, όλοι να αδρανούν, όλοι να αναζητούν δοχείο για τη χολή που τους ανεβαίνει στο στόμα.



Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει μόνος του. Αλλά πώς θα αναγνωριστούν αυτοί οι πολλοί μόνοι σε ένα ενοποιημένο σύνολο, προσωρινό έστω, σε ένα όλον που θα ενώνει πολλαπλασιαστικά τις δυνάμεις, ώστε να αντέξουν το βάρος της συγκυρίας και να διαπλεύσουν τον μακρύ καιρό της κρίσης; Αυτός ο κοινός παρονομαστής αναζητείται τώρα, που θα συνενώσει σκόρπιες και ανομοιογενείς δυνάμεις προς κάποιο μίνιμουμ στόχο. Καλύτερα: ένας τελεστής, με τη μαθηματική έννοια· μια σχέση που θα μπορεί να δράσει πάνω σε όλη την υπάρχουσα ζοφερή σχέση και να τη μετασχηματίσει, να οδηγήσει σε μια ριζικά άλλη κατάσταση συνολικά.



Η κρίση οδηγεί σε υπερβάσεις και επανευρέσεις. Υπέρβαση των γνωστών εργαλείων, εννοιολογήσεων, συνηθειών· επανεύρεση μέσων, εργαλείων, εννοιών, στόχων. Υπέρβαση των γνωστών ομαδώσεων ανά επάγγελμα, συντεχνία, κλάδο, συμφέρον, λόμπι, κλαν, συνλαμογικό γκρουπ· επανεύρεση άλλων πυρήνων για συσπείρωση: από το συγκεκριμένο ένυλο μικροπεδίο της κοινότητας έως το αφηρημένο, υπερβατικό μακροπεδίο της πατρίδας. Νέοι στόχοι: σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, επείγει η υπεράσπιση της δημοκρατικής τάξης, της ουσίας της, και όχι η περιστολή και η συρρίκνωσή της για δήθεν πρακτικούς λόγους. Επείγει η ριζική αναθεώρηση του κυρίαρχου οικονομισμού υπέρ των λατρευομένων αγορών, αυτού που μάς οδήγησε εν πολλοίς στον παρόντα ζόφο. Επείγει η επανεπινόηση του πολιτικού. Η πολιτική κοινωνία οφείλει τώρα, περισσότερο από ποτέ πριν, να ανασυνταχθεί και να απαιτήσει δικαιοσύνη: δίκαιη φορολογία, δίκαιη κατανομή βαρών, τιμωρία κλεφτών, επίορκων και φοροφυγάδων. Δικαιοσύνη στο υλικό και στο ηθικό πεδίο, αλληλένδετα. Πώς καλούνται να θυσιαστούν μαζικά οι αδύναμοι, όταν κανείς επιφανής της κλεπτοκρατίας δεν έχει πληρώσει, δεν έχει τιμωρηθεί; Η επανεπινόηση του πολιτικού άρα περνάει, πρώτα απ' όλα, από την απονομή δικαιοσύνης. Χωρίς υστερία, χωρίς δημαγωγία· ψυχρά, με ιστορική ευθύνη. Τότε, μπορούμε να δούμε και τους άλλους όρους του συνανήκειν, τους υπερβατικούς και προωθητικούς - ώστε να δράσει ολοκληρωμένα ο τελεστής.



Ο υπόκωφος εμφύλιος που ζούμε τροφοδοτείται από οργή, από φόβο και σύγχυση. Τροφοδοτείται όμως και από δόλια φερέφωνα, όρνια αγορών, νεοδωσίλογους αριβίστες που πλασάρονται σε θέσεις κυριαρχίας πατώντας σε κοινωνικά ερείπια. Αλλά ο εμφύλιος, έτσι όπως διεξάγεται τώρα, τυφλός και πανδαμάτωρ, συδαυλισμένος κιόλας από τους αριβίστες, θα αφανίσει τους αδύναμους, θα πλήξει σφοδρά τους μεσαίους, θα ψαλιδίσει ακόμη και τους αστούς. Αυτό τον σωρό ερειπίων, το σωρό της αδικίας, ας δούμε πρώτα απ' όλα: ορθώνεται και φράζει το μέλλον.

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης - "ΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ II – STAY HUMAN" - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 6/5/2011

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης

και η πρωτοβουλία “Ένα καράβι για τη Γάζα”

συνδιοργανώνουν εκδήλωση με θέμα:



ΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ II – STAY HUMAN

ΤΟ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΗ ΓΑΖΑ

Στη μνήμη των:

Juliano Mer Khamis (δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου 2011 στη Jenin)

Vittorio Arrigoni, (δολοφονήθηκε στις 15 Απριλίου 2011 στη Γάζα)





Θα προβληθεί η ταινία

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΝΑ (ARNA'S CHILDREN)

του Juliano Mer Khamis, 2003





Θ΄ ακολουθήσει συζήτηση με τους:

α) Βαγγέλη Πισσία, από τηνπρωτοβουλία “Ένα καράβι για τη Γάζα”

β) Dror Feiler, από την πρωτοβουλία “Ship to Gaza, Sweden”







Παρασκευή 6 Μαΐου 2011, 8.00 μ.μ.

Αίθουσα Οργανισμού Προώθησης εξαγωγών (Ο.Π.Ε.),

Μαρίνου Αντύπα 86-88, Άνω Ηλιούπολη

Tsakthan Weekly, 27 Απριλίου 2011 - Revolt, Britannia

Εν μέσω απεργιών, διαδηλώσεων θα παντρευτούν οι Γουίλιαμ και η Κέιτ και θα περάσει την Πρωτομαγιά ο Κάμερον εκτός αν την «κάνει» κατά Μπράιτον μεριά τώρα που η Βρετανία θυμίζει κάτι μεταξύ Κρήτης και Μάλτας από άποψη κλιματολογικών συνθηκών μιας και ο Απρίλης αυτός ήταν ο θερμότερος και ξηρότερος όλων των εποχών για τη χώρα.


Λόγω των αναμενόμενων κινητοποιήσεων το πολιτικό κλίμα θα γίνει ακόμη πιο θερμό. Τα συνδικάτα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα ετοιμάζουν δεκάδες πορείες σε μια σειρά από πόλεις της Βρετανίας από το Σάββατο και για τις ημέρες που ακολουθούν. Κατ’ αρχάς, στο Λίβερπουλ από την Μεγάλη Παρασκευή και για τρεις εβδομάδες διοργανώνεται το Working Class Festival με συμμετοχή ακτιβιστών, συνδικαλιστών, φεμινιστικών και εκπροσώπων κοινωνικών κινημάτων, με προβολές ταινιών (είδαμε τους Navigators του Κεν Λώουτς), καμπαρέ και θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις και άλλες εορταστικές εκδηλώσεις σε ολόκληρο το πολεοδομικό συγκρότημα. Συγκεντρώσεις και πορείες ενάντια στις τεράστιες περικοπές θα γίνουν σε Γλασκόβη, Θάνετ, Κορνουάλη την Πέμπτη, Νταντή την Παρασκευή, Ντέρμπι, Πλύμουθ, Λάνκαστερ, Κόβεντρι, Λήντς, Μπέρμιγκχαμ, Καίμπριτζ, Νιουκάστλ, και αλλού το Σάββατο, ενώ την Κυριακή σε Γλασκόβη, Ίπσγουιτς, Λονδίνο, Μάντσεστερ και Λίβερπουλ και τη Δευτέρα σε Γιορκ, Οξφόρδη, Έξετερ και Σάλφορντ. Την Τρίτη την τιμητική της θα έχει η χρηματοπιστωτική γειτονιά της Βρετανικής πρωτεύουσας, το Σίτυ του Λονδίνου. Στο μεταξύ θα γίνουν και αντι-πάρτυ σε αντίπραξη αυτών που διοργανώνει η μοναρχία για το γάμο του πρίγκιπα και της «μετα-σταχτοπούτας». Την Μεγάλη Πέμπτη, η αστυνομία προκάλεσε μίνι ολονύχτια εξέγερση στο Μπρίστολ (γνωστό από τις φυλετικές και νεανικές συγκρούσεις με την αστυνομία το 1981) όταν εισέβαλε σε κατάληψη δημόσιου κτιρίου που λειτουργούσε υποδειγματικά ως κοινωνικό κέντρο-στέκι. Στη διάρκεια των συγκρούσεων, εκατοντάδες διαδηλωτές προκάλεσαν ζημιές στο σούπερμαρκετ της τεράστιας αλυσίδας Tesco, δείχνοντας την αντίθεση του πληθυσμού σε τέτοια μεγαθήρια που κλείνουν τα μικρά μαγαζιά, προκαλούν κυκλοφορική συμφόρηση με αποτελέσματα αρνητικά για το περιβάλλον και αποτελούν εστίες ελαστικών σχέσεων εργασίας και χαμηλών μισθών.

Η περίοδος προσφέρεται ακόμη περισσότερο για κινητοποιήσεις καθώς στις 5 Μαΐου θα διεξαχθούν οι τοπικές δημοτικές εκλογές και το δημοψήφισμα για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος από απόλυτα πλειοψηφικό (first past the pole) σε σύστημα εναλλακτικής ψήφου (AV: alternative vote). Με αυτό το σύστημα μετρώνται οι πρώτες επιλογές των εκλογέων και βγαίνει από την καταμέτρηση ο υποψήφιος με τις λιγότερες ψήφους. Σε κάθε γύρο καταμέτρησης προσμετρούνται οι δεύτερες επιλογές του αποχωρήσαντος, μέχρι να μείνουν δύο. Σκοπός είναι η επίτευξη απόλυτης πλειοψηφίας. Το σύστημα είναι και αυτό πλειοψηφικό αλλά εισάγει μια διαπραγματευτική λογική μεταξύ «συγγενικών» πολιτικών δυνάμεων που ενδεχομένως θα ευνοήσει τα κόμματα της εκτός Εργατικού Κόμματος Αριστεράς.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της εξωεργατικής αριστεράς προωθούν δικούς τους υποψήφιους σε συνεργασία είτε με μέλη του Εργατικού Κόμματος που διαφωνούν με την κεντρική γραμμή είτε με αποχωρήσαντες και ανεξάρτητους σχηματισμούς. Ενδεικτική είναι η υποψηφιότητα στο Λίβερπουλ του σιδηροδρομικού συνδικαλιστή και προέδρου της τοπικής TUC (ΓΣΕΕ Η.Β.) Daren Ireland με το συνδυασμό Trade Unionist and Socialist Coalition. Το μίνιμουμ πρόγραμμα με το οποίο κατεβαίνουν αυτά τα σχήματα αφορά:

-την αντίσταση σε όλες τις περικοπές δημοτικών θέσεων εργασίας, υπηρεσιών, αμοιβών και χειροτέρευση όρων και συνθηκών,

-την αντίθεση σε αύξηση τιμών των δημοτικών φόρων, ενοικίων και υπηρεσιών ως απάντηση στις κρατικές περικοπές,

-την εναντίωση στις ιδιωτικοποιήσεις των δημοτικών υπηρεσιών ή στην ανάθεσή τους σε «κοινωνικές επιχειρήσεις» ή παρόμοιους οργανισμούς που αποτελούν δούρειους ίππους της,

-τη χρήση όλων των νομικών δυνατοτήτων που είναι διαθέσιμες στα δημοτικά συμβούλια συμπεριλαμβανομένων των εξουσιών να προκηρύσσουν δημοψηφίσματα, να οργανώνουν δημόσιες επιτροπές και διαβουλεύσεις, να αναπέμπουν αποφάσεις των τοπικού ΕΣΥ, και να αντιστέκονται στις περικοπές και στις κυβερνητικές πολιτικές που επιβάλλονται κεντρικά ώστε να μεταφερθούν οι δημόσιες υπηρεσίες σε ιδιωτικούς φορείς.

- την υποστήριξη της χρήσης των αποθεματικών των δήμων και την συνετή δανειοδότηση όταν πρέπει για να παρακάμπτονται οι περικοπές.

Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr/


http://tsakiris.snn.gr/

http://tsakthan.wordpress.com/

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/

http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/

http://pringkipessa.wordpress.com/


ΑΓΑΠΗ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΗ
Στίχοι: Λάκης Τεάζης


Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής

Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος





Πόλη παλιά, σκουριασμένα φιλιά

και στις μάντρες γυαλιά κοφτερά

οι αγάπες μικρές, παραμύθια του χτες



Αχ αγάπη βουρκωμένη πόσα χρόνια με πονάς

η ψυχή μου σταυρωμένη και το αίμα μου σκορπάς



Πόλη πικρή, η καρδιά σου μικρή

κάθε δρόμος καημός και πληγή

λερωμένη βροχή, εποχή φονική






Επικήδειος Στη Λίτσα Σωτηροπούλου…..

Τρίτη 26 Απριλίου 2011




Στη Λίτσα Σωτηροπούλου…..



Τον Οκτώβρη του 1997, παραμονή μιας απεργίας γυρίζοντας τους ορόφους και τα γραφεία του Κεντρικού Καταστήματος τη Εμπορικής Τράπεζας και ενημερώνοντας τους εργαζόμενους για την απεργία της επόμενης ημέρας, σε ένα γραφείο μια συνάδελφος, άρχισε να μιλά εκείνη για την απεργία και τα αιτήματα και για την ανάγκη να απεργήσουν όλοι, να έχουμε συμμετοχή κλπ..



Μα, της λέμε, πρώτη φορά σ ακούμε να μιλάς έτσι…. Εσύ ποτέ σχεδόν δεν ασχολιόσουνα με αυτά τα απεργιακά…. Τι συνέβη? Έγινε κάτι?



Γυρίζει τότε εκείνη και μας δείχνει στο βάθος μια συνάδελφό της…. Αυτή φταίει μας λέει… από τότε που ήρθε εδώ γι αυτά συζητάμε…..



Η «αυτή» ήταν η Λίτσα Σωτηροπούλου… Έτσι γνωρίσαμε τη Λίτσα. Μιλώντας και συζητώντας για αγώνες. Ήταν λίγους μήνες αφότου είχε προσληφθεί στην Εμπορική Τράπεζα. Η Λίτσα όμως είχε εργαστεί και αλλού αρκετά χρόνια, στον ιδιωτικό τομέα, σκληρά χρόνια.. Στην τράπεζα ήρθε ώριμη με αρκετές συνδικαλιστικές και πολιτικές εμπειρίες.



ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΛΙΤΣΑ



Οι επικήδειοι εκφωνούνται συνήθως για ευρέως γνωστά πρόσωπα ή για σπουδαίους με εισαγωγικά ή χωρίς, ανθρώπους.



Η Λίτσα, όμως, ήταν ένας σπουδαίος και σημαντικός άνθρωπος.



Μιλήσαμε τις προηγούμενες μέρες, αλλά και σήμερα με συναδέλφους της στη δουλειά, με συναδέλφους της στο Δ.Σ. του Συλλόγου, αλλά και με συναδέλφους της στην ΕΝΙΑΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ στη συνδικαλιστική παράταξη που ανήκε και η Λίτσα και με το ψηφοδέλτιο της οποίας εκλέχτηκε στο Δ.Σ. του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ , ενός ιστορικού και σημαντικού πανελλαδικού σωματείου. Εκεί θα ήταν και τώρα, στο Δ.Σ. του Συλλόγου αν δεν της τύχαινε η ασθένειά της…



Ρωτήσαμε, λοιπόν, αυτούς τους συναδέλφους της που ήταν μαζί της και τη γνώριζαν καλά τι θα θυμούνται από τη Λίτσα.



Θα θυμούνται, μας είπαν, το δυνατό της χαρακτήρα, την έντονη προσωπικότητά της, την απλότητα και τη σεμνότητά της….Το χαμόγελό της και την ιδιαίτερα εμφανή της αισιοδοξία. Τη στάση ζωής της….. αλλά και το τελευταίο της, ίσως, ζεϊμπέκικο, εδώ στην Καισαριανή, λίγο παρακάτω στης Μαριώς 15-20 μήνες πριν σε μια έξοδο με τους συναγωνιστές της….



Θα θυμούνται τον αγώνα της για την ενότητα της Αριστεράς και σε πολιτικό αλλά και σε συνδικαλιστικό επίπεδο.

Θα θυμούνται, μας είπανε, τη σιγουριά και την ασφάλεια που ένοιωθαν δίπλα της στη δουλειά, αλλά κυρίως την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ της….



Ακόμη θα την έχουν στη σκέψη τους ως έναν έντιμο και δίκαιο άνθρωπο αλλά και ως μια μαχητική και διεκδικητική αγωνίστρια…. Έτσι δεν είναι οι πραγματικοί αριστεροί?? αναρωτήθηκε μια συνάδελφός της…..



ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΛΙΤΣΑ



Η Λίτσα ήταν ανήσυχο πνεύμα.. Έψαχνε, αναζητούσε, προβληματιζόταν.,….



Άλλωστε και η πολιτική της πορεία είχε αυτά τα στοιχεία. Πορεία όμως ρήξης με την υπάρχουσα και καθεστηκυία κατάσταση με χάραξη μιας άλλης πορείας και ανασύνθεσης μιας άλλης Αριστεράς..



Η Λίτσα αμφισβητούσε. Δεν δεχόταν εύκολα οτιδήποτε. Είχε ισχυρή άποψη και γνώμη για την πολιτική, το συνδικαλισμό, για τη ζωή… Δεν καθάριζες εύκολα μαζί της….



ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΛΙΤΣΑ..



Στέρεα και στιβαρή σαν τη γη που πατάμε,



Σταθερή σαν τη Μάνα που γνωρίζεις ότι όπου κι αν πας, ότι και να κάνεις, αυτή θα είναι πάντα εκεί και θα σε περιμένει….



Αποφασιστική και αταλάντευτη απέναντι στην αδικία , απέναντι στην εκμετάλλευση.



Η Λίτσα είχε στο λεξιλόγιό της, στην καθημερινή της ζωή λέξεις που δεν τις λέμε συχνά πια, που πολλοί τις έχουμε ξεχάσει….



Αγώνας Αντίσταση Συλλογικότητα Αξιοπρέπεια Αλληλεγγύη Διεκδίκηση



Ευθύνη Συνέπεια Τιμή Δικαιοσύνη…





Θα σας διαβάσουμε δυο – τρία πολύ μικρά αποσπάσματα από ένα κείμενο που έγραψε η Λίτσα για να διαβαστεί σε μια Γενική Συνέλευση των μελών του Συλλόγου μια και δεν θα μπορούσε εκείνη να παραβρεθεί… Το κείμενο είχε τίτλο …..



--------------------------------------------------------------------------------------------------





ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ



Ο συνδικαλισμός έρχεται από παλαιά και πάει μακριά





Τα συνδικάτα Περιέχουν μέσα τους την ιδέα της ενότητας, της συλλογικότητας, της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, των ανθρώπινων σχέσεων, της κοινότητας των αναγκών και των επιδιώξεων. Με λίγα λόγια περιέχουν το «όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος του».

Παρ’ όλ’ αυτά, είναι δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση του κάθε εργαζόμενου να παλέψει για να αποτιναχτεί «η αρχαία σκουριά» από τα συνδικάτα και να συσπειρωθεί γύρω από το σωματείο που ανήκει.



Με όπλο την αλληλεγγύη



Η έννοια του Συλλόγου είναι αξεχώριστη με την έννοια της αλληλεγγύης και της συμπαράστασης. Αλληλεγγύη όχι μόνο σε κάθε υπάλληλο της Τράπεζας, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα, αλλά και σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε κλάδο, που αντιστέκεται και παλεύει. Γιατί, όταν χτυπάνε έναν, είναι σαν να χτυπάνε όλους μας.

Την αλληλεγγύη θα πρέπει να τη δίνουμε απλόχερα, διότι και εμείς είμαστε τμήμα της εργατικής τάξης και ο Σύλλογός μας είναι κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος.



Συνδικαλισμός βάσης…



Αυτό που μας λείπει δεν είναι μια ομάδα ικανών συνδικαλιστών που θα λύσει τα προβλήματα. Δεν θέλουμε ούτε καλούς ούτε κακούς εκπρόσωπους, ούτε «ταξικούς» ούτε λιγότερο ταξικούς. Θέλουμε την αυτενέργεια των ίδιων των εργαζομένων.

Η συναδελφικότητα, η ανθρώπινη επαφή, οι κοινωνικές σχέσεις, το ανέβασμα του μορφωτικού επιπέδου, η καλλιέργεια στοιχείων ενός άλλου πολιτισμού θα πρέπει να είναι μέσα στις επιδιώξεις του Συλλόγου.





Θα πρέπει να καλλιεργήσουμε τη αντίληψη ότι συνδικαλιστής είναι κάθε εργαζόμενος που παλεύει με συνειδητό τρόπο και ασχολείται με τα προβλήματα των εργαζομένων. Δεν είναι, μόνο, ο εκλεγμένος σε κάποιο Δ.Σ. Κατά συνέπεια, σύλλογος είναι ο κάθε συνάδελφος.



Στο Σύλλογο είναι αναγκαίο να προβάλλουμε τη συλλογικότητα. Απ’ αυτή τη σκοπιά, ίσως, θα πρέπει να προωθούμε και την εναλλαγή στα τυπικά αξιώματα που ο νόμος απαιτεί να υπάρχουν. Ως πρόεδρος, αντιπρόεδρος, γεν. γραμματέας μπορεί να εναλλάσσονται αρκετοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες.

Κατά συνέπεια, η κουλτούρα που είναι αναγκαίο να προβάλλουμε είναι ότι στο δικό μας Σύλλογο δεν έχει σημασία ποιος θα εκλεγεί. Έχει, όμως, μεγάλη σημασία πόσοι θα συμμετέχουν και πόσοι θα ψηφίσουν. Είναι και αυτό ένας δείκτης της δύναμης και της ικανότητας συσπείρωσης του Συλλόγου.





η δύναμη είναι στην ενότητά μας



ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΤΣΑ Από την Ενιαία Αγωνιστική Συσπείρωση (ΕΑΣ)





---------------------------------------------------------------------------------------------------





Η Λίτσα θα είναι κοντά μας στους πολιτικούς, συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς αγώνες μας.



Θα είναι κοντά μας στη δουλειά να μας θυμίζει την ευθύνη τη συνέπεια τη δεοντολογία, την αλληλεγγύη, τον αγώνα.



Θα είναι κοντά μας στις Γενικές Συνελεύσεις του Συλλόγου μας, στις συνεδριάσεις του Δ.Σ. του Συλλόγου, σε όλες τις διαδικασίες της ΕΝΙΑΙΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ.



Θα είναι κοντά μας κάτω από τα πανό με υψωμένη γροθιά στις πορείες για τα δίκια και τα άδικα του κόσμου τούτου,



Κοντά μας μπροστά από το πανό με τη λέξη ΑΠΕΡΓΙΑ στην περιφρούρηση των απεργιών και των αγώνων μας, κοντά μας στο γράψιμο της εφημερίδας μας.



Κοντά στο σωματείο κοντά σε όλους τους εργαζόμενους γιατί όπως συνήθιζε και η ίδια να λέει



Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ.



Λίτσα, αγαπημένη μας Λίτσα,



Σήμερα είναι εδώ μαζί σου, όλοι οι αγαπημένοι σου άνθρωποι, οι δικοί σου, οι πολύ κοντινοί σου, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου…..



Είναι και συνάδελφοί σου και συναγωνιστές σου και σύντροφοί σου



ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ



Σφίγγουμε τη γροθιά μας και θα συνεχίσουμε την προσπάθεια και τον αγώνα για έναν άλλο κόσμο σαν κι αυτό που κι εσύ ονειρευόσουν με αισιοδοξία και χαμόγελο, με κέφι και όρεξη όπως και εσύ ακούραστα το έκανες.



Θα είσαι πάντα στο μυαλό μας στην ψυχή μας στην καρδιά μας



Θα είσαι πάντα η



ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΛΙΤΣΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ..

Sunday, April 24, 2011

Φιλμ-νουάρ και έγκλημα


Φιλμ-νουάρ και έγκλημα


του Θανάση Τσακίρη


Μέχρι την εμφάνιση του φιλμ-νουάρ, είχαμε δει αρκετές αστυνομικές ταινίες ή ταινίες μυστηρίου (οι περισσότερες του μαιτρ του είδους Άλφρεντ Χίτσκοκ) όπου εκείνο που μας ενδιέφερε, πρωτίστως, ήταν να καταλάβουμε ποια είναι τα στοιχεία που θα μας δείξουν το δρόμο της ανακάλυψης του ενόχου (“whos done it”) και να εντυπωσιάσουμε τους γύρω μας. Όμως, στο φιλμ-νουάρ αυτό το ερώτημα δε μας ενδιαφέρει παρά δευτερευόντως. Στην κλασική αστυνομική ταινία κυριαρχούσε ο ορθολογιστικός τρόπος ατομικής σκέψης και δράσης. Στο φιλμ νουάρ, δεν υπάρχει «ήρωας» με αυτή την έννοια, αλλά ένας άνθρωπος που στη διάρκεια του φιλμικού χρόνου μεταμορφώνεται. Βλέπουμε πότε έναν περιπλανώμενο, καθοδηγούμενο από τη, επιθυμία, να πείθεται από μια αιθέρια γυναίκα να σκοτώσει το σύζυγό της˙ πότε έναν πνιγμένο σε ένα ποτήρι ουίσκι ντετέκτιβ που καπνίζει σα φουγάρο και αναμειγνύεται για χάρη δύο γυναικών -πότε κόντρα και πότε μαζί- σε ένα κυνηγητό με άλλους τυχοδιώκτες ενός φτηνού αγαλματιδίου που είναι «από το υλικό από το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα» και πότε έναν ασφαλιστή που γοητεύεται μια ζεστή νύχτα από μια όμορφη νοικοκυρά που αποφασίζει για ευνόητο λόγο να δολοφονήσει τον άντρα της. Ακόμη βλέπουμε έναν ναζί, που κρύβεται σε μια επαρχιακή πόλη στη χώρα που μίσησε και είναι έτοιμος να παντρευτεί τη χαριτωμένη κόρη ενός στηλοβάτη της εξουσίας, να πληρώνει με τη ζωή του το τίμημα της ανήκουστης μετάλλαξής του από χασάπη σε αρνάκι, ή έναν ταπεινό και καταφρονημένο τραπεζικό υπάλληλο να διώκεται αντί άλλου χάρη στην εξουσία της εικόνας και να κερδίζει 15 λεπτά δημοσιότητας ως «ηγέτης» των φτωχοδιαβόλων. Είναι ένας «κόσμος σκοτεινιάς και βίας, με μια κεντρική φιγούρα που τα κίνητρά της είναι συνήθως η πλεονεξία, η λαγνεία, ο πόθος και η φιλοδοξία, που ο κόσμος της είναι κυριευμένος από φόβο». <!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]-->

Τι είναι το έγκλημα

Πρώτα απ’ όλα το φιλμ νουάρ ανήκει στην κατηγορία των ταινιών με έγκλημα. Εφ’ όσον, λοιπόν, το έγκλημα είναι η πράξη εκείνη που θέτει σε κίνηση τους χαρακτήρες της ταινίας και γύρω από αυτό στρέφεται η πλοκή της θα πρέπει να ορίσουμε τι είναι αυτό.

Από την άποψη της νομικής θεωρίας, έγκλημα είναι κατά τον ορισμό του Ποινικού Κώδικα «πράξη άδικη και καταλογιστή στο δράστη της, η οποία τιμωρείται από το νόμο»(ΠΚ 14). Το έγκλημα είναι η κεντρική έννοια του Ποινικού Δικαίου. Τα στοιχεία της έννοιας του εγκλήματος, όπως προκύπτουν από αυτόν τον ορισμό, είναι: α) Πράξη η παράλειψη (ενέργεια) β) Άδικη (αντιτιθέμενη στο νόμο) και γ) Καταλογιστή (ασύγγνωστη).<!--[if !supportFootnotes]-->[2]<!--[endif]-->

Από την άποψη της κοινωνιολογικής θεώρησης, έγκλημα είναι η ακραία μοιρφή αποκλίνουσας συμπεριφοράς, η οποία προσβάλλει τους κοινωνικούς κανόνες και τις αξίες που η κοινωνία θεωρεί θεμελιώδεις για τη διατήρηση της συνοχής της και την αναπαραγωγή της και ως μορφή απόκλισης αποδοκιμάζεται από την κοινωνία με στιγματισμό διαμέσου των λειτουργιών του εκάστοτε συστήματος κοινωνικού ελέγχου. <!--[if !supportFootnotes]-->[3]<!--[endif]--> Κατά συνέπεια, το έγκλημα αποτελεί καθαρά κοινωνιολογική έννοια, δεν υφίσταται σαν αυτόνομη οντότητα πέρα κι έξω από την κοινωνία, άρα είναι μια κοινωνική κατασκευή. Έτσι διαφέρει από χρόνο σε χρόνο, από τόπο σε τόπο και από λαό σε λαό. Το ίδιο ισχύει και για τον εγκληματία, που αποτελεί και αυτός κοινωνική κατασκευή, καθώς σχετίζεται με το ποιες πράξεις θεωρεί η κοινωνία ως εγκληματικές και ποιες όχι. Τέλος, ο έλεγχος του εγκλήματος και η τιμωρία του διαμορφώνονται κάθε φορά από τις κοινωνικές επιρροές που προσδιορίζουν την σοβαρότητα των πράξεων που ορίζονται ως εγκληματικές καθώς και από την προτεραιότητα που τους αποδίδονται.<!--[if !supportFootnotes]-->[4]<!--[endif]--> Το έγκλημα είναι, λοιπόν, προϊόν πολιτισμικών, κοινωνικών, διανοητικών και ψυχικών διεργασιών.<!--[if !supportFootnotes]-->[5]<!--[endif]--> Συνδέεται με τις αντιλήψεις των πολιτών περί ηθικότητας (morality), νορμών και αξιών. Οι σχολές σκέψης και οι θεωρίες για το έγκλημα, όπως διατυπώθηκαν στην κοινωνιολογία, είναι χρήσιμες για να κατανοήσουμε το φιλμ νουάρ. Ας ανατρέξουμε επί τροχάδην σ’ αυτές. 
Αρχικά, η Κλασική Σχολή (Cesare Beccaria, Jeremy Bentham κ.α.) του 18ου αιώνα στηριγμένη στον ωφελιμισμό θεωρούσε ότι ο άνθρωπος είναι απολύτως ελεύθερος να δράσει κατά τη βούλησή του και ότι η αποτροπή του εγκλήματος στηρίζεται στον «ηδονιστικό» χαρακτήρα του ανθρώπου που επιδιώκει την ευχαρίστηση και αποφεύγει τον πόνο, ως «ορθολογικός υπολιγιστής» του κόστους και του οφέλους των συνεπειών της δράσης. Έτσι, η (σοβαρή) τιμωρία αποτρέπει τους ανθρώπους από το έγκλημα καθώς θεωρούν πως το κόστος της πράξης υπερβαίνει το όφελος. Επομένως, όσο πιο γρήγορα και σταθερά αποδοθεί τιμωρία τόσο πιο αποτελεσματική είναι η αποτρεπτική της χρήση. Απορρίπτουν, συνεπώς, την παρέμβαση του «παράλογου» στοιχείου και των ασυνείδητων ορμών ως παράγοντες που δημιουργούν εγκληματικά κίνητρα.<!--[if !supportFootnotes]-->[6]<!--[endif]--> Η Κλασική Σχολή συνέπεσε χρονικά με την Γαλλική Επανάσταση, την άνοδο της αστικής τάξης, την κυριαρχία του Διαφωτιστικού κινήματος και του ορθολογικού τρόπου σκέψης. Παράλληλα και υπό την επιρροή των ιδεών της Κλασικής Σχολή αναπτυσσόταν το σύστημα των φυλακών και μεταρρυθμιζόταν το ποινικό δίκαιο. 
Η Θετικιστική Σχολή που αναπτύχθηκε με την κριτική του κλασικισμού θεώρησε ότι ο άνθρωπος εγκληματεί επηρεαζόμενος τόσο από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει. Οι βιολογικοί, οι ψυχολογικοί και οι κοινωνικοί παράγοντες περνούν στο προσκήνιο της έρευνας. Ο «πατέρας» της σχολής αυτής ο Τσεζάρε Λομπρόζο έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στους βιολογικούς παράγοντες και στην εμπειρική έρευνα. Θεωρούσε ότι ορισμένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του εγκληματία οφείλονται σε «αταβιστικά» χαρακτηριστικά που ανάγονται στον «άνθρωπο του Νεάτερνταλ». Είναι σαφής η επιρροή του βιολογικού Δαρβινισμού στη θεωρία αυτή. Επίγονοι της σχολής μείωσαν τη σημασία του βιολογικού παράγοντα και αύξησαν αντίστοιχα τη σημασία των κοινωνικών παραγόντων αλλά παρ’ όλα αυτά θεωρούσαν ότι, σε τελευταία ανάλυση, ο άνθρωπος που εγκληματεί χωρίς να μπορεί να ελέγχει τους παράγοντες που είναι εκτός του εαυτού του δεν πρέπει να θεωρείται υπόλογος. Συνεπώς, σύμφωνα με τη θετικιστικη λογική, κυρίως του Λομπρόζο, κάποιοι άνθρωποι είναι «γεννημένοι δολοφόνοι». Ο κοινωνιολογικός θετικισμός τονίζει τους παράγοντες της φτώχειας, της συμμετοχής σε ομάδες υποκουλτούρας ή των χαμηλών εκπαιδευτικών επιπέδων του πληθυσμού. Ο Βέλγος μαθηματικός-στατιστικολόγος Αντόλφ Κετελέ συσχέτισε με τα δεδομένα του το έγκλημα με τη φτώχεια, την ηλικία το κοινωνικό φύλο, την εκπαίδευση και την κατανάλωση αλκοόλ. Εξίσου σημαντική ήταν η μελέτη του Lawson W. Rawson που ανέδειξε τη στατιστική συσχέτιση της πυκνότητας του πληθυσμού και των επιπέδων εγκληματικότητας και τη σύγχρονη πόλη ως παράγοντα διευκόλυνσης της εγκληματικής δράσης. Επίσης, ο Χένρι Μέιχιου με εμπειρική μεθοδολογία και εθνογραφική προσέγγιση αντιμετώπισε τα κοινωνικά ζητήματα και τη φτώχεια.      Στην άλλη άκρη, ο επίσης θετικιστής Εμίλ Ντυρκέμ, από τη σκοπιά του πρώιμου λειτουργισμού, θεωρεί ότι το έγκλημα συναντάται σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου και σε όλες τις ιστορικές περιόδους, οπότε η απόκλιση δεν είναι κάτι το «ανώμαλο». Η «παραδοξότητα» αυτή στηρίζεται στις εξής βασικές θέσεις:
<!--[if !supportLists]-->1.                  <!--[endif]-->Η απόκλιση είναι απαραίτητη για τη διαδικασία της δημιουργίας και της διατήρησης της ηθικότητας.
<!--[if !supportLists]-->2.                  <!--[endif]-->Η απόκλιση οδηγεί στο ξεκαθάρισμα και τη χάραξη των ηθικών συνόρων και το «κακό» χρησιμεύει στην ανάδειξη του «καλού».
<!--[if !supportLists]-->3.                  <!--[endif]-->Η απόκλιση στην πραγματικότητα συμβάλλει στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής γιατί αναγκάζει την κοινωνία να βρει τρόπους αντιμετώπισής της.
<!--[if !supportLists]-->4.                  <!--[endif]-->Επίσης, η απόκλιση μπορεί να συμβάλει στην κοινωνική αλλαγή και οι σημερινοί αποκλίνοντες «εγκληματίες» να είναι οι αυριανοί «θεματοφύλακες» του «καλού» και της νέας ηθικότητας (π.χ. οι συμμετέχοντες σε ανατρεπτικές μαζικές κινητοποιήσεις του Μάη του 1968 γίνονται με τη σειρά τους κυρίαρχοι του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού εφαρμόζοντας ιδέες τους στην πράξη, ή οι ταραξίες ροκάδες της δεκαετίας του 1970 είναι οι σημερινοί κυρίαρχοι της πολιτιστικής σκηνής στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες).

Τέλος, η Κοινωνιολογική Σχολή του Σικάγο συνέβαλε στην έρευνα για το έγκλημα αναδεικνύοντας την προσέγγιση της «κοινωνικής οικολογίας». Οι R.E. Park και E. Burgess εντόπισαν πέντε ομόκεντρους κύκλους (ζώνες) που αναπτύσσονται παράλληλα με την μεγέθυνση και ανάπτυξη της πόλης. Σε μία από αυτές, δηλαδή στη «ζώνη μετάβασης» που είναι πιο ευμετάβλητη και εκρηκτική και τείνει σε κατάσταση αποδιοργάνωσης. Οι Henry McKay και Clifford Shaw βρήκαν την υψηλότερη νεανική παραβατικότητα σε αυτή τη ζώνη.   



Κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, στηριζόμενη κατά βάση στη μεθοδολογία της Σχολής του Σικάγο, η επικρατούσα θεωρία για την εξήγηση του εγκλήματος και της παραβατικότητας εστίαζε με όρους κοινωνικού ελέγχου στην έλλειψη κοινωνικών δεσμών στο επίπεδο της κοινότητας.<!--[if !supportFootnotes]-->[7]<!--[endif]--> Γειτονιές ολόκληρες στα αστικά κέντρα και ειδικά στις πολύ μεγάλες πόλεις θεωρούνταν κοινωνικά αποδιοργανωμένες και, συνεπώς, ανίκανες να διατηρήσουν την κοινωνική συνοχή και του απαιτούμενους περιοριστικούς δεσμούς για την πρόληψη του εγκλήματος και της παραβατικότητας. Ενδείξεις της κοινωνικής αποδιοργάνωσης στο πεδίο αυτής της θεώρησης το «σκασιαρχείο», η φυματίωση, η βρεφική θνησιμότητα, η ψυχική διαταραχή, η οικονομική εξάρτηση, η εγκληματικότητα των ενηλίκων και η παραβατικότητα των ανηλίκων. Επειδή αυτά τα προβλήματα αποτελούσαν απόκλιση από τις κοινές αξίες και αξεπέραστα εμπόδια στην επίτευξη των στόχων των περιοχών αυτών εθεωρούντο ενδείξεις κοινωνικής αποδιοργάνωσης. Εδώ θα χρειαστεί να προσθέσουμε και την περίπτωση του κοινωνικού λειτουργού και εξέχοντος μέλους της Σχολής του Σικάγο, του Λούις Γουίρθ, ο οποίος θεωρείται ως ο «πατέρας» της «κοινωνιολογίας της πόλης». Τόνισε ότι η πόλη παραγκωνίζει παραδοσιακούς τρόπους ζωής και επιβάλλει στο άτομο αφενός μια εντονότερη αντίληψη περί ατομικής ελευθερίας αφετέρου μια ιδιαίτερα έντονη αίσθηση απομόνωσης, αποξένωσης και αλλοτρίωσης. Η πόλη είναι δευτερεύον υποκατάστατο των πρωταρχικών σχέσεων, των δεσμών συγγένειας που εξασθενούν, της οικογένειας που παρακμάζει, των γειτονιών που χάνονται, της παραδοσιακής αλληλεγγύης που υπονομεύεται.<!--[if !supportFootnotes]-->[8]<!--[endif]-->  

Από μια άλλη σκοπιά, οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς τονίζουν την μεταβολή της κοινωνίας ως παράγοντα αλλαγής της μορφής του εγκλήματος, αποδίδοντας στην ανάπτυξη του καπιταλισμού τη μείωση των εγκλημάτων πάθους και την αύξηση των εγκλημάτων συμφέροντος. Ο Ένγκελς επισημαίνει με βεβαιότητα: «…Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην Αγγλία έχει ήδη εξαπολυθεί κοινωνικός πόλεμος. Ο καθένας φροντίζει για τα δικά του συμφέροντα και παλεύει μόνο για τον εαυτό του εναντίον όλων των συμμετεχόντων.»  Ο Μαρξ οραματίστηκε μια νέα κοινωνία όπου «…τα εγκλήματα εναντίον περιουσίας σταματούν από μόνα τους γιατί ο καθένας παίρνει αυτά που χρειάζεται για την ικανοποίηση των φυσικών και των πνευματικών του παρορμήσεων, γιατί οι κοινωνικές διαβαθμίσεις και διακρίσεις παύουν να υπάρχουν.»

Το οικονομικό κραχ και ο εφιάλτης του «Αμερικανικού Ονείρου»

Μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικό πλαίσιο που κατά τη δεκαετία του 1930 χαρακτηριζόταν από την προσπάθεια οικονομικής ανάκαμψης μετά το κραχ του 1929 και την προσπάθεια της εργατική τάξης και των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων να οργανωθούν συνδικαλιστικά και πολιτικά για να βελτιωθεί η θέση τους στην κοινωνία, άρχισε να εμφανίζεται ένα ρεύμα «γκαγκστερικών ταινιών. Επίσης, υπήρξαν οι ταινίες «κοινωνικού προβληματισμού», όπως τα «Σταφύλια της Οργής». Τέλος, άρχισαν να εμφανίζονται στις κινηματογραφικές οθόνες ακόμη πιο «σκοτεινές» εικόνες, οι ταινίες-νουάρ. Η περίοδος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με το «παράλογο» αιματοκύλισμα της ανθρωπότητας με τις δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς έκανε πολύ περισσότερους ανθρώπους να κυριαρχούνται από «μαύρες σκέψεις». Το «Αμερικανικό Όνειρο» εξελίσσεται σιγά-σιγά σε «σκέτο εφιάλτη», μια κοινωνική διεργασία που με τη σειρά της θα διευκολύνει την κοινωνική ένταση (strain theory) προκαλώντας το χάσμα ανάμεσα στην κυρίαρχη κουλτούρα της αξιοποίησης από κάθε άνθρωπο των πάσης φύσεων ευκαιριών, της ελευθερίας και της ευημερίας από τη μια πλευρά και στην «πεζή» πραγματικότητα. Ο Robert Merton ανανεώνοντας το λειτουργισμό του Ντυρκέμ θα μιλήσει κι αυτός για «ανομία», υποδηλώνοντας, έτσι, τη διχοτομία ανάμεσα σε αυτό που προσδοκά η κοινωνία από τους πολίτες της και σε αυτό που μπορούν πράγματι να πετύχουν. Αν η «κοινωνική δομή των ευκαιριών» είναι άδικη και οι άνθρωποι δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες που έχουν ασπαστεί τότε ένα μεγάλο μέρος του θα προσπαθήσει να κατακτήσει τα αγαθά του Αμερικανικού Ονείρου δια της πλαγίας οδού και δια παρανόμων μεθόδων, δηλαδή του εγκλήματος, ενώ ορισμένοι θα καταλήξουν στις υποκουλτούρες του φρενοκομείο, της συμμορίας, των ναρκομανών και των άνεργων μεθυσμένων άστεγων των μεγαλουπόλεων. Είναι το φανταχτερό «υλικό από το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα» όπως λέει ο ιδιωτικός ντέτεκτιβ Σαμ Σπέιντ στον αστυνομικό επιθεωρητή («Το Γεράκι της Μάλτας», 1941) στην ερώτησή του για το ψεύτικο γεράκι που συμβολίζει τη διάψευση του Αμερικανικού Ονείρου, λίγο πριν η «μοιραία γυναίκα» βρεθεί πίσω από της «φυλακής τα σίδερα» υπό τη μορφή των κάγκελων της πόρτας του ασανσέρ.
 
 Αυτή η κατάσταση δεν θα άφηνε αλώβητο τον κινηματογράφο και γενικότερα το χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Εδώ είναι που αρχίζουν να συναντιόνται οι χαρακτήρες του νουάρ. Αυτοί είναι «τα θύματα ενός εχθρικού κόσμου» και σε αυτό τον κόσμο πρέπει να ασκηθεί κριτική και να προωθηθεί μια μετριοπαθής ή ριζοσπαστική αλλαγή. Οι ταινίες-νουάρ εκφράζουν όλη αυτή την κριτική χωρίς πολλές φορές να αναφέρονται άμεσα στο πολιτικό πλαίσιο και στην κοινωνική προέλευση των χαρακτήρων ή να προτείνουν διέξοδο. Εκτός από την γενικότερη πολιτική σκηνή που αρχίζει μετά τον πόλεμο να γίνεται ολοένα και πιο αυταρχική υπάρχει και ο Κώδικας Παραγωγής (αλλιώς Κώδικας Χέιζ) που επιβάλλει μια ισχυρή λογοκρισία στην έκφραση ιδεών μέσω της κινηματογραφικής ταινίας.




               
<!--[if !supportFootnotes]-->

<!--[endif]-->
<!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--> Higham Ch.  and Greenberg J. (1968) Hollywood in the Forties. London: Zemmer, σελ. 19.
<!--[if !supportFootnotes]-->[2]<!--[endif]--> Ανδρουλάκης Ν. (2004), Γενικό Ποινικό Δίκαιο – Θεωρία για το έγκλημα, τόμος 1, Αθήνα: Εκδ. Π.Ν. Σάκκουλα .
<!--[if !supportFootnotes]-->[3]<!--[endif]--> Βλ. Βασιλείου Θ. – Σταματάκη Ν. (1992) Λεξικό επιστημών του ανθρώπου. Αθήνα: Εκδ. Gutenberg σελ. 112
<!--[if !supportFootnotes]-->[4]<!--[endif]--> Carrabine Eamonn, Iganski Paul, Lee Maggy, Plummer Ken, South Nigel (2004) Criminology: A Sociological Introduction. New York, ΝΥ: Routledge, σελ. 5
<!--[if !supportFootnotes]-->[5]<!--[endif]--> Nils Christie (2004) A Suitable Amount of Crime. London: Routledge.
<!--[if !supportFootnotes]-->[6]<!--[endif]--> Βλ. Beccaria C. (1963) Of Crimes and Punishments. Englewood http://www.constitution.org/cb/crim_pun40.htm Ελληνική απόδοση από τον Αδαμάντιο Κοραή: Beccaria C. (1988) Περί Εγκλημάτων και Ποινών. Αθήνα: Εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη. 
<!--[if !supportFootnotes]-->[7]<!--[endif]--> Hagan John (1993) “Introduction: Crime in Social and Legal Context”, Law & Society Review, Volume: 27. Issue: 2  σελ. 255-262
<!--[if !supportFootnotes]-->[8]<!--[endif]--> Wirth Louis (1928) The Ghetto. Chicago, IL: University of Chicago Press. Βλ. και  Reiss, A. J. (ed.) (1964) Louis Wirth On Cities and Social Life. Selected Papers. Chicago, IL. and London, UK: University of Chicago Press. 

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)

 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)                                                                    του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...