Friday, June 27, 2008

Τα πάντα γίνονται McDonald's;

Η κοινωνική ΜακΝτοναλντοποίηση

Μακντοναλντοποίηση είναι η διαδικασία με βάση την οποία οι αρχές των εστιατορίων ταχυφαγίας (fast-food restaurants) επεκτείνονται και τείνουν να κυριαρχήσουν σε πολύ περισσότερους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας, τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι μόνο τα ταχυφαγεία που εφαρμόζουν αυτές τις αρχές αλλά και:
Καταστήματα παιχνιδιών (π.χ. Toys-R-Us[1])
Βιβλιοπωλεία (B. Dalton’s),
Εφημερίδες (USA Today)
Βρεφονηπιακή και παιδική φροντίδα (Kinder Care)
Εκπαίδευση-κατάρτιση-φροντιστήρια (Sylvan Learning Centers) και άλλες υπηρεσίες, δημόσιες και ιδιωτικές.

Όλα αυτά αποτελούν δείγματα αυτής της Μακντοναλντοποίησης, της «διαδικασίας εξορθολογισμού», σύμφωνα με τον Μαξ Βέμπερ στο έργο του για τη «γραφειοκρατία». Τα πλεονεκτήματά της διαδικασίας αυτής είναι τα εξής:
Αποτελεσματικότητα/αποδοτικότητα
Προβλεψιμότητα
Υπολογισιμότητα
Έλεγχος.
Ως μεγάλο μειονέκτημα θεωρείται ο «παραλογισμός της ορθολογικότητας.»

Ας τα δούμε λίγο αναλυτικότερα.
1) Αποτελεσματικότητα. Είναι η επιλογή των μέσων που απαιτούνται για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου με το ελάχιστο δυνατό κόστος ή με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. Στο όνομα της αποτελεσματικότητας, ο πελάτης κάνει τη δουλειά που πριν θα έκαναν οι υπάλληλοι. Όσον αφορά τους υπαλλήλους, αυτοί συχνά βρίσκονται να δουλεύουν σε ένα περιβάλλον εργασίας χωρίς δυνατότητες συμμετοχής σε διαδικασία λήψης αποφάσεων. Το εργασιακό αυτό περιβάλλον χαρακτηρίζεται κυρίως από τον πολύ έντονο καταμερισμό εργασίας, την επαναληπτικότητα των κινήσεων και την έλλειψη υποκίνησης προς εργασία.
2) Υπολογισιμότητα. Δίνεται έμφαση σε ό,τι μπορεί να υπολογιστεί, να μετρηθεί και να ποσοτικοποιηθεί. Η ποσοστικοποίηση αναφέρεται στην τάση να δίνεται έμφαση στην ποσότητα έναντι της ποιότητας. Αυτή η τάση μας οδηγεί στην πρόσληψη της ιδέας της ποιότητας ως ισοδύναμης με τις μεγάλες ποσότητες πραγμάτων. Οι μεγάλες αναλογίες και κλίμακες συγκαλύπτουν συχνά την έλλειψη ποιότητας των προϊόντων, όπως αυτά των εστιατορίων ταχυφαγίας. Ο χρόνος είναι μια ακόμη σημαντική διάσταση της υπολογισιμότητας. Τα εστιατόρια ταχυφαγίας χρησιμοποιούν φούρνους μικροκυμάτων για την επιτάχυνση της ετοιμασίας και παράδοσης του φαγητού με αποτέλεσμα την πτώση της ποιότητάς του. Ανάλογο παράδειγμα είναι η περίπτωση εφημερίδων τύπου USA Today, που ο Ritzer την θεωρεί ως το κατ’ εξοχήν παράδειγμα της “junk-food δημοσιογραφίας”, γιατί δεν έχει ουσία στην αρθρογραφία της. Περιλαμβάνει μικρά κομματάκια ενημέρωσης αλλά πολλή αθλητική ύλη κι αυτή με πληθώρα ποσοτικών δεδομένων, στατιστικών πινάκων, διαγραμμάτων, βαθμολογιών και εικόνων. Η υπολογισιμότητα αφήνει ελάχιστο ή καθόλου χώρο στους εργαζόμενους για ανάπτυξη σκέψεων, διαλόγου και συμμετοχής σε λήψη αποφάσεων. Το αποτέλεσμα είναι να αναπτύσσονται αισθήματα αποξένωσης, η αίσθηση της αλλοτρίωσης, και, πέραν τούτων, η απογοήτευση που επέρχεται λόγω της ολοένα και μεγαλύτερης και εντονότερης αυτοματοποίησης της εργασίας που οδηγεί και σε απώλειες θέσεων εργασίας. Από όλη αυτή τη διαδικασία οι μόνοι που επωφελούνται είναι οι εργοδότες, οι μεγάλες επιχειρήσεις και γενικώς οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής της περιόδου της “service by numbers”.
3) Προβλεψιμότητα Ο εξορθολογισμός αφορά μια εντεινόμενη προσπάθεια διασφάλισης της προβλεψιμότητας, δηλαδή την προσπάθεια δόμησης του περιβάλλοντος κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι εξωγενείς δυνάμεις να μην είναι σε θέση να προκαλούν ανισορροπία στο εσωτερικό του συστήματος. Οι «ορθολογικοί άνθρωποι» έχουν ανάγκη να ξέρουν τι να αναμένουν , πότε να το αναμένουν και ποιες πορείες δράσης πρέπει να ακολουθήσουν σε περίπτωση που επέλθει το αναμενόμενο. Οι Αμερικανοί βολεύονται με τα McDonalds στην Αθήνα, στη Μόσχα ή στο Πεκίνο, γιατί τους θυμίζει ακριβώς τις οικείες τους γεύσεις. Το ίδιο γίνεται με τα κινηματογραφικά sequel όπου μπορείς να προβλέψεις πάνω-κάτω το τέλος χωρίς κόπο. Το ίδιο συμβαίνει και με τα εμπορικά κέντρα και τα shopping malls. Oι ΗΠΑ είναι μια χώρα που δοξάζει τον ατομικισμό και που οι ατομιστές πολίτες της υποφέρουν από τη διαδικασία της Μακντοναλντοποίησης. Ο Ρίτσερ θεωρεί ότι αυτή η διαδικασία έχει μειώσει τους «ζωντανούς ανθρώπους» σε μια ομάδα ομοειδών ανθρώπων με το ίδιο ντύσιμο, την ίδια αντίληψη για τα πράγματα και τον ίδιο τρόπο δράσης. Ακόμη και η αρχιτεκτονική των McDonald’s είναι σχεδόν παντού η ίδια.
4) Έλεγχος και αντικατάσταση των ανθρώπων με μη ανθρώπινες τεχνολογίες (“nonhuman technologies)”. Τα δύο προηγούμενα στοιχεία συνδυαζόμενα, κατά τον Ritzer, μας δείχνουν ότι η αντικατάσταση της ανθρώπινης εργασίας από την μη ανθρώπινη τεχνολογία συχνά οδηγεί σε μεγαλύτερο και στενότερο έλεγχο. Η μεγάλη αιτία για την αβεβαιότητα και την αδυναμία προβλεπτικότητας σε ένα σύστημα εξοορθολογισμού είναι οι άνθρωποι, τόσο οι εντός του συστήματος εργαζόμενοι όσο και οι εξυπηρετούμενοι από αυτούς. Γι’ αυτό, τα πάντα προσυσκευάζονται, προμετρώνται, ελέγχονται αυτόματα. Ο άνθρωπος που εργάζεται δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται, αλλά απλώς να ακολουθεί και να εφαρμόζει τις οδηγίες και πού και πού να πατάει κάποιο κουμπί. Για σκεφτείτε! Τι κάνουν οι ταμίες στα σούπερ-μάρκετ; Σκανάρουν το barcode της συσκευασίας του προϊόντος χωρίς να χρειαστεί να σκεφτούν ή να υπολογίσουν κάτι καθώς όλα τα προϊόντα είναι προζυγισμένα και προκοστολογημένα. Σε λίγο καιρό, όπως τρέχει η τεχνολογική εξέλιξη, ο ίδιος ο πελάτης θα υποχρεωθεί να σκανάρει αυτός τα προϊόντα που θα αγοράζει. Καθώς αντικαθίστανται οι ταμίες από τα scanner χάνουμε από τα μάτια μας τις τιμές των προϊόντων και αντί να ελέγχουμε εμείς την εταιρεία αυτή ελέγχει εμάς τους πελάτες. Αποδεχόμαστε, έτσι, το «αλάνθαστο του Πάπα»˙ συγνώμην, το «αλάνθαστο του υπολογιστή». Θέλετε, ένα ακόμη πιο «τρελό σενάριο»; Οι επιβάτες να «ελέγχουν» τα ηλεκτρονικά όργανα και τον αυτόματο πιλότο του αεροπλάνου. Έτσι, καθώς προχωρά η τεχνολογία ερωτήματα του τύπου «ποιοι είμαστε» και «πώς αλληλεπιδρούμε» επιδέχονται απαντήσεις ανάλογα με το βαθμό εξάρτησης και υποταγής στις μηχανές, με αποτέλεσμα την απαξίωση δεξιοτήτων και ικανοτήτων των ανθρώπων που καθίστανται «μουσειακά είδη».

Ο «παραλογισμός της ορθολογικότητας»
«Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο» λέει ένα λαϊκό άσμα.[2] Η Μακντοναλντοποίηση δεν είναι μονόπλευρα σκοτεινή υπόθεση˙ έχει και ορισμένα καλά να επιδείξει: ποικιλία προϊόντων, 24ωρη λειτουργία ορισμένων τραπεζικών εργασιών (π.χ. συναλλαγές μέσω αυτόματων ταμειακών μηχανών, - ΑΤΜ- και μέσω διαδικτύου) και εμπορικών αγορών, πολύ ταχύτερη εξυπηρέτηση. Κι, όμως, όπως ο Μαξ Βέμπερ, έτσι κι εμείς διαπιστώνουμε στην καθημερινή μας ζωή ότι ακόμη και τα πλέον «ορθολογικά συστήματα» καταλήγουν σε παράλογα αποτελέσματα και μας στέλνουν στο ντιβάνι του ψυχίατρου.

Ο Ritzer επισημαίνει ότι ο «παραλογισμός» είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι τα ορθολογικά συστήματα είναι μη λογικά συστήματα, δηλαδή αρνούνται τη βασική ανθρώπινη ιδιότητα, την ανθρώπινη λογική όσων εργάζονται στα πλαίσιά τους ή εξυπηρετούνται από αυτές. Για θυμηθείτε τις ατέλειωτες ουρές στα McDonald’s, στα drive-thru καταστήματα και τις βλαστήμιες που έχετε εκστομίσει περιμένοντας στην ουρά ενώ αν είχατε μπει στο κατάστημα θα είχατε εξυπηρετηθεί πιο γρήγορα. Ρίξτε μια ματιά στα συστατικά του γρήγορου φαγητού και θα διαπιστώσετε ότι είναι λιγότερο θρεπτικό, έχει τόσους «σταθεροποιητές», «συντηρητικά», «ενισχύσεις» γεύσεων, λίπη, αλάτι και ζάχαρη που συμβάλλουν σημαντικά στην επιδείνωση των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι λόγω των επιπτώσεων που έχουν πάνω τους άλλοι παράγοντες όπως π.χ. η ατμοσφαιρική ρύπανση, τα «άρρωστα κτήρια» στα οποία εργάζονται κ.α. Τα συστατικά, λοιπόν, του γρήγορου φαγητού είναι, εν τέλει, «απάνθρωπα». Όσο περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε αυτά τα συστήματα τόσο αυξάνεται η συνολική κοινωνική εξάρτηση από τέτοια συστήματα. Σκεφθείτε, παρακαλώ, τη συμβολή των συσκευασιών των προϊόντων, ειδικά των ταχυφαγείων, στη μόλυνση του περιβάλλοντος. Σκεφθείτε, επίσης, πως η παλιότερη μορφή κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής ήταν η συγκέντρωση της οικογένειας γύρω από το τραπέζι του φαγητού.

Όλα αυτά που αναφέραμε δεν αποσκοπούν στην υπόσκαψη του ηθικού του/της αναγνώστη/ριας. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι που ευθύνεται πρώτα και κύρια λόγω της λογικής της άντλησης κέρδους από κάθε ανθρώπινη ενέργεια και σκέψη και αυτός είναι ο στόχος της κριτικής. Όμως, κάπου ελλοχεύουν κίνδυνοι να ξεφύγουν εντελώς τα «ορθολογικά συστήματα» από τον οποιοδήποτε έλεγχο των πολιτών. Σε ποιο βαθμό έχει προχωρήσει κάτι τέτοιο ως σήμερα; Τι μπορεί να συμβεί αν αυτοί που τα ελέγχουν υποκύψουν και γίνουν ελεγχόμενοι από άλλους; Μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στα συστήματα που αλληλεπιδρούν, σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, μια μικρή ελίτ που να ελέγχει σχεδόν τους πάντες και τα πάντα, σε στυλ Γενναίου, Καινούργιου Κόσμου;

Θα μπορούσαμε να ασκήσουμε πολύ έντονη κριτική στη θέση περί Μακντοναλντοποίησης (π.χ. ότι αγνοεί τις συγκεκριμένες διαμορφώσεις των ταξικών κοινωνικών συσχετισμών δυνάμεων, τις έννοιες του φύλου, της ιστορίας, της φυλής, ότι διακρίνεται για μια γραμμική αντίληψη των εξελίξεων κ.ο.κ.). Όμως, ας κρατήσουμε προς το παρόν τα θετικά σημεία της, που μας δείχνουν τη γενική τάση των κοινωνικών συστημάτων.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Βιβλιογραφία:

Ritzer George (2008) The McDonaldization of Society. Thousand Oaks, CA: Pine Forge Press.
Ritzer George (1994) Sociological Beginnings: On the Origins of Key Ideas in Sociology. New York, NY: McGraw-Hill

Smart Barry (1999) Resisting McDonaldization. Thousand Oaks, CA: Sage



[1] Να σημειωθεί ότι η Toys “R” Us χάνει συνεχώς έδαφος στην αγορά λόγω της ραγδαίας ανόδου της πιο… Μακντοναλντικοποιημένης Wal-Mart.
[2] Ό,τι αρχίζει ωραίο Στίχοι: Νταϊνά Ελένη Μουσική: Σκορδίλης Σπύρος Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης. Έγινε επίσης επιτυχία και με τον Μπάμπη Τσετίνη

Wednesday, June 25, 2008

Αντίσταση στους σχδιαζόμενους νέους αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό

Η πρώτη αντίδραση στους σχεδιαζόμενους νέους αυτοκινητόδρομους με συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 22 Ιουνίου στις 11 το πρωί από τηΔιαδημοτική Συντονιστική Επιτροπή για τη διάσωση του Υμηττού, στησυμβολή της σημερινής Περιφερειακής Λεωφόρου Κατεχάκη - Αλίμου και της στροφής προς Σακέττα. Προηγήθηκε συνέλευση κατά την οποίααποφασίστηκαν παρεμβάσεις προκειμένου να αποτραπούν "τα σχέδια του ΥΠΕΧΩΔΕ και των εργολάβων για την κατασκευή νέων αυτοκινητόδρομωνστον Υμηττό, τα οποία περιλαμβάνουν την επέκταση της Αττικής Οδού προς Νότο, πάνω από την Καισαριανή, τον Βύρωνα, την Ηλιούπολη, την Αργυρούπολη μέχρι τη Γλυφάδα, το Ελληνικό και την παραλιακή λεωφόροΠοσειδώνος. Επίσης προβλέπονται νέα διόδια, ανοιχτοί - ανισόπεδοικόμβοι με το υπάρχον οδικό δίκτυο των όμορων Δήμων, σύνδεση τουΛεκανοπεδίου της Αθήνας με το Κορωπί και τα Μεσόγεια μέσω σήραγγαςστον Υμηττό που θα ξεκινάει από την περιοχή του στρατοπέδου Σακέττα(δίπλα στον Καρέα), καθώς και νέους επιφανειακούς αυτοκινητόδρομουςστην Ανατολική πλευρά του Υμηττού." Εν τω μεταξύ η επιτροπήΗλιούπολης εκφράζει την αντίθεσή της στην επέκταση της δυτικήςπεριφερειακής μέχρι την Ποσειδώνος και αμφισβητεί την χρησιμότητάτης . Όπως εξηγεί με ανακοίνωσή της " η κατασκευή ενός νέουαυτοκινητόδρομου στον Υμηττό, ακόμα και αν υπογειοποιηθούν τελικάεκτεταμένα τμήματά του, θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην οικολογικήισορροπία του βουνού, όπως αναφέρουν ακόμα και ειδικοί επιστήμονες,και στην αλλοίωση των φυσικών χαρακτηριστικών του, ιδιαίτερα στασημεία των προβλεπόμενων κόμβων (Σακέττα Βύρωνα, Αγ. Μαύρα Ηλιούπολης), αποτελώντας το πρώτο βήμα για οικιστικές επεκτάσεις καιεμπορικές εκμεταλλεύσεις. Παράλληλα, δυσχεραίνει την ελεύθερη πρόσβαση στο βουνό. Ήδη στην περιοχή Σακέττα έχουν εκδηλωθεί οι προθέσεις της δημοτικής αρχής Βύρωνα, της Εκκλησίας και ιδιωτών για τη διαμόρφωση ενός νέου διοικητικού - εμπορικού πόλου, αλλοιώνονταςτον υφιστάμενο δασικό χαρακτήρα της. Δεν γίνεται για να επιλυθούν τα ήδη υπάρχοντα κυκλοφοριακά προβλήματα στην Ηλιούπολη (όπως φαντάζονται ή ισχυρίζονται κάποιοι), τα οποία θα οξυνθούν ακόμηπερισσότερο με τη δημιουργία μιας νέας υπερτοπικής λεωφόρου, τηςΛεωφ. Σοφ. Βενιζέλου και των απολήξεών της προς την Λεωφ.Βουλιαγμένης. Ήδη η Αττική Οδός παρά το μεγάλο αντίτιμο το οποίο έχειγια διόδια, λίγα χρόνια μετά την κατασκευή της έχει αρχίσει ναμπλοκάρει και οι συγκοινωνιολόγοι εκτιμούν ότι σε δύο χρόνια θα έχεικορεστεί!

Ιδού και τα συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Η περιφερειακή δεν θα αποτελεί μια δημόσια υποδομή αλλά μια ακόμηκερδοφόρα επένδυση για κάποιες κατασκευαστικές εταιρείες, (όπως ηΑττική Οδός), όπου ο κάθε κάτοικος ή εργαζόμενος στην περιοχή θα καλείται να πληρώνει ένα διόλου ευκαταφρόνητο αντίτιμο για να τονχρησιμοποιήσει".

Η επιτροπή Ηλιούπολης αντιπροτείνει επέκταση τωνδημόσιων μεταφορικών μέσων και υποδομών κατά προτεραιότητα και στηνενίσχυση της χρήσης τους από τους κατοίκους και τους εργαζόμενουςόπως και αποθάρρυνση της χρήσης του Ι.Χ. αυτοκινήτου και εξασφάλισηάνετης μετακίνησης με μέσα σταθερής τροχιάς, λεωφορεία, ποδήλατα καιμε τα πόδια για κοντινές διαδρομές. Δηλαδή προτεραιότητα στηδημιουργία λεωφορειολωρίδων, ποδηλατόδρομων, δικτύου πεζόδρομων,απελευθέρωση πεζοδρομίων από εμπορικές δραστηριότητες, παρκαρισμένααυτοκίνητα κ.ά.
Αυτή την προοπτική πρέπει να έχουμε κατά νου και να συμβάλουμε ώστενα φουντώσει το κοινωνικό κίνημα που θα αποτρέπει την καταστροφή τηςΑττικής, του τοπίου της, των ανθρώπων και των υπόλοιπων έμβιων όντων.

Monday, June 23, 2008

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ 30" ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
17 Ιουνίου 2008
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
Να πεθαίνεις στα 30 (Mourir `a 30 ans)
του Romain Goupil, (Γαλλία, 1982, ασπρόμαυρη και έγχρωμη, 97΄)
Τρίτη, 24 Ιουνίου 2008 στις 9.00 και 11.00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη

Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)


Ο Romain Goupil, σαν να γεννήθηκε με μια κάμερα στο χέρι, απεικονίζει στο φακό του και στη μεγάλη οθόνη μια ολόκληρη δεκαετία –και βάλε- που συγκλόνισε το Παρίσι, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Ο σκηνοθέτης είναι στο επίκεντρο της παρακάτω φωτογραφίας από τις διαδηλώσεις του Μάη του ’68.

Η ταινία, που ανήκει στο είδος του ντοκιμαντέρ αναφέρεται κυρίως στην περίπτωση του μαχητή τροτσκιστή μαθητή Μισέλ Ρεκανατί, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1978, δέκα χρόνια μετά την εξέγερση του γαλλικού Μάη των φοιτητών και εργατών το 1968.

Όμως, η ταινία δεν είναι καταθλιπτική, όπως θα μπορούσε να είναι ένα συνηθισμένο ντοκιμαντέρ που θα αναφερόταν στο βίο και την πολιτεία ενός «περιθωριακού» αριστεριστή, που ήθελε ντε και καλά να «σώσει τον κόσμο»
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.



Ο σκηνοθέτης, όπως και οι εφηβικοί του φίλοι στο Λύκειο και ο Μισέλ Ρεκανατί, ήταν μέλη των Επιτροπών Δράσης Μαθητών Λυκείων (CAL) που είχαν αναφορά στο τεταρτοδιεθνίστικο τροτσκιστικό ρεύμα της αριστεράς ως μέλη της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Νεολαίας (JCR).

Το 1968 οι CAL έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στη συσπείρωση και δράση των μαθητών Λυκείων του Παρισιού και των μεγάλων γαλλικών πόλεων, σε αντιπαράθεση με την πασιφιστική και συμβιβαστική στάση των αντίστοιχων μαθητικών οργανώσεων του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που αρχικά καταδίκασε την εξέγερση του Μάη για να προσχωρήσει σε αυτή προς το τέλος όταν ήδη δεκάδες εκατομμύρια εργατών, φοιτητών και μαθητών ήταν καθημερινά στους δρόμους και είχαν καταλάβει τις σχολές και τα εργοστάσια.



Η ταινία μας δείχνει τη δράση της παρέας του Goupil που πρώτα οργανωθήκαν στην νεολαία του ΓΚΚ για να αποχωρήσουν μόλις κατάλαβαν ότι το κόμμα αυτό δεν είχε διάθεση να ξεφύγει από τη λογική του φρουρίου. Επρόκειτο για ένα μεγάλο μαζικό αριστερό πολιτικό κόμμα, που παρέμενε αλώβητο και αναφορά στις επαναστάσεις του παρελθόντος, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν μέρος ενός παρωχημένου και στάσιμου πολιτικού συστήματος που προσπαθούσε να παίξει το ρόλο πυροσβέστη όσων κοινωνικών κινημάτων δεν έλεγχε και τα οποία του αμφισβητούσαν την πρωτοκαθεδρία στην ευρύτερη αριστερά.



Η ταινία εξιστορεί με χιούμορ όλες αυτές τις περιπέτειες των άγουρων αλλά τετραπέρατων επαναστατών νέων της παρέας του Goupil, ορισμένες ερωτικο-αισθηματικές στιγμές, τα πάθη τους και τις αγωνίες τους.



Από την άλλη πλευρά μας δείχνει την περίπτωση του Μισέλ Ρεκανατί, ο οποίος, λόγω της ευφάνταστης δράσης του και της πολιτικής αποφασιστικότητά του, έγινε, μόλις στα 18 του χρόνια, μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας (LCR). Από μικρός στα «βάσανα» της κεντρικής αλλά κυρίως της κινηματικής πολιτικής, ο Μισέλ Ρεκανατί, μαθαίνει, κάποια , ότι αυτός που νόμιζε για πατέρα του δεν ήταν ο πραγματικός και σύμφωνα με ορισμένες ψυχαναλυτικές ερμηνείες (που καταγράφονται ήδη στην ταινία), αντικαθιστά τον χαμένο πατέρα του με την κομματική και κινηματική δράση για να καλύψει το κενό της απουσίας του. [Bλ. Alison Smith (2005)
French Cinema in the 1970s: The Echoes of May. Manchester, UK: Manchester University Press.)

Επρόκειτο, λοιπόν, για έναν εσωστρεφή χαρακτήρα που χώνεται βαθιά στις πολιτικές δραστηριότητες για να ισοσταθμίσει τις την αδυναμία του να εδραιώσει προσωπικές σχέσεις; Ο Goupil αντιστρέφει, τρόπον τινά, τη διάσημη θεωρία του συντηρητικού Ραϋμόν Αρόν [Raymond Aron (1968) «La Revolution introuvable», Paris: Fayard] που τόνιζε τον «πατροκτόνο» χαρακτήρα των γεγονότων του Μάη, και είναι σαν να μας λέει ότι ήταν η «απουσία» του πατέρα-καθοδηγητή «που παρακινούσε στην εξέγερση». Το «δόγμα», έτσι, κατέλαβε τη θέση του «απόντος πατέρα» και η αποτυχία της εξέγερσης και το πέρασμα στην παρανομία τον οδήγησε να σκεφτεί και να κάνει πράξη την αυτοκτονία έχοντας χάσει την ικανότητά του να ζει και να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος στην υπάρχουσα κοινωνία την οποία σκόπευε να ανατρέψει.



Μολονότι, ο σκηνοθέτης βλέπει ακόμη θετικά την εξέγερση του Μάη και τη χρωματίζει με φωτεινά χρώματα, γίνεται σαφές ότι η εξέγερση είναι πια βαθιά θαμμένη στο υποσυνείδητο του επαναστάτη. Γι’ αυτό, τον πρώτο και κύριο λόγο στις συνεντεύξεις στην ταινία τον έχει ο Henry Weber, τότε σύντροφος του Recanati στην ηγεσία της JCR, ο οποίος ήδη είχε προσχωρήσει στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Mitterrand που είχε ήδη βρεθεί στην κυβερνητική εξουσία όταν γυριζόταν η ταινία. Σήμερα ο H. Weber μιλά στα παιδιά του για την Αριστερά και κάνει πλούσιο γάμο με πρώτο προσκεκλημένο τον Goupil (ο οποίος ήταν ο μόνος που, στη φωτογραφία που κοσμούσε τις κοσμικές στήλες του Τύπου, σήκωσε τη γροθιά του ως σύμβολο του θαμμένου παρελθόντος) .


Θανάσης Τσακίρης
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com

Saturday, June 21, 2008

Προβολή ταινίας «Κ.Υ.Τ – Κίνημα Υπερυψηλής Τάσης» από την πρωτοβουλία Πολιτών για την Προστασία του Υμηττού

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Την Τετάρτη 25 Ιουνίου, στις 7.30μμ, σας προσκαλούμε στο Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης, (Σοφ. Βενιζέλου 114-Δημαρχείο), στην πρώτη προβολή της ταινίας του Μάριου Νόττα

« Κ.Υ.Τ – Κίνημα Υπερυψηλής Τάσης»


Στην ταινία περιλαμβάνονται ντοκουμέντα από τους αγώνες των κατοίκων της περιοχής Ηλιούπολης-Αργυρούπολης( και όχι μόνο)
της περιόδου 2002-2006, ενάντια στην επέκταση
των εγκαταστάσεων της ΔΕΗ στη Β’ Ζώνη προστασίας του Υμηττού.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ

Thursday, June 19, 2008

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης Προβολή της ταινίας ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ 30 (MOURIR À 30 ANS) του Ρομέν Γκουπίλ ΤΡΙΤΗ 24/6/2008, (9:00 και 11:00 μμ)

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης στα πλαίσια της σειράς προβολών «ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ» σας προσκαλεί την ΤΡΙΤΗ 24/6/2008, (9:00 και 11:00 μμ) να παρακολουθήσετε την ταινία ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ 30 (MOURIR À 30 ANS) του Ρομέν Γκουπίλ (ΓΑΛΛΙΑ, 1982, ασπρόμαυρη και έγχρωμη, 97΄)


Στο σημαντικό αυτό ντοκιμαντέρ του Ρομέν Γκουπίλ για το Μάη του ΄68, ο σκηνοθέτης παρακολουθεί ένα μαθητή του λυκείου, το Μισέλ Ρεκανατί, στις μεγάλες διαδηλώσεις και συγκρούσεις στο Παρίσι το Μάη του 1968. Ο Ρεκανατί αυτοκτόνησε το 1978 και η ταινία εκφράζει την βαθιά απογοήτευση αυτού του νεαρού οραματιστή, που αντιπροσώπευε το πνεύμα εκείνης της περιόδου.


ΤΡΙΤΗ 24/6/2008, 9:00 και 11:00 μμ στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη (λεωφ. 237 από Ακαδημίας ή στάση ΔΑΦΝΗ του μετρό) τηλ. 210-9919818, 210-9941199, 210-9914732, ιστοσελίδα: www.klh.gr, e-mail: info@klh.gr)

Ο Λουις Γουίρθ και η κοινωνιολογία της πόλης

Louis Wirth. Ο ιδρυτής της κοινωνιολογίας της πόλης

του Θανάση Τσακίρη


Ο Louis Wirth ήταν μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Κοινωνιολογικής Σχολής του Σικάγο. Γεννήθηκε το 1897 στην πόλη Gemünden της Γερμανίας. Η οικογένειά του ήταν Εβραϊκής καταγωγής. Παρ’ όλο που ήταν ευκατάστατη οικονομικώς, η οικογένεια μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου ο Louis πήρε το πτυχίο της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Σικάγο. Διατήρησε εφ’ όρου ζωής σχέση με το πανεπιστήμιο και το 1925 πήρε το μεταπτυχιακό δίπλωμα και το 1926 το διδακτορικό του. Εκείνα τα χρόνια διαμόρφωσε, εκτός των άλλων, τα πολιτικά και θρησκευτικά του πιστεύω και θεωρούσε τον εαυτό του «αποφασισμένο αντικαπιταλιστή» και «αθεϊστή». Θεωρούσε επίσης ότι η ουσιαστική του συμβολή θα ήταν να αναπτύξει την «εφαρμοσμένη κοινωνιολογία». Έτσι από το 1919 εργαζόταν ως κοινωνικός λειτουργός και αργότερα έγινε Διευθυντής της Διεύθυνσης Ανηλίκων Αρρένων Παραβατών των Εβραϊκών Φιλανθρωπικών Εταιριών του Σικάγο. Συνέχισε την καριέρα του στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο ανεβαίνοντας σταδιακά τις καθηγητικές βαθμίδες και το 1940 έφτασε στην ανώτερη βαθμίδα του Καθηγητή Κοινωνιολογίας. Παράλληλα διετέλεσε συμπράττων Διευθυντής της επιθεώρησης American Journal of Sociology, πρόεδρος της Αμερικανικής Κοινωνιολογικής Εταιρείας, αναπληρωτής κοσμήτωρ της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών, σύμβουλος εθνικής πολιτικής κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέλος της Ομοσπονδιακής Αρχής Στέγασης και του Γραφείου Προγραμματισμού Εθνικών Πόρων. Πέθανε το 1952.
Ο Wirth δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την συγκρότηση ενός μεγάλου συνεκτικού μοντέλου κοινωνικής θεωρίας αλλά το έργο που άφησε πίσω υπό μορφή επιθεωρησιακών άρθρων, διαλέξεων και κειμένων σε συλλογικούς τόμους δίνουν μια πιο συγκροτημένη εικόνα. Στα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνονταν η ζωή στην πόλη, η συμπεριφορά των μειονοτικών ομάδων και τα ΜΜΕ. Μεθοδολογικά απέρριπτε τον αυστηρό προβλεπτικό χαρακτήρα του μαρξικού έργου˙ χρησιμοποίησε, όμως, και διεύρυνε ορισμένες έννοιες και ιδέες που διατύπωσε ο Karl Marx, όπως η αποξένωση/αλλοτρίωση, εντάσσοντάς τες σε ένα πραγματιστικό εμπειρικό πλαίσιο, κάτι αναμενόμενο για ένα μέλος της Κοινωνιολογικής Σχολής του Σικάγο –εξάλλου επηρεάστηκε από τα έργα των Robert Park, George Simmel και Albion W. Small. Ακόμη, επηρεάστηκε και από το έργο του Karl Mannheim, του οποίο το έργο Ideology and Utopia. An Introduction to the Sociology of Knowledge προλόγισε και μετέφρασε μαζί με άλλους στα Αγγλικά.

Το 1928 έγραψε το σημαντικότερο βιβλίο του με τίτλο The Ghetto. Κατά τον ίδιο το γκέτο είναι ένας θεσμός που αντιπροσωπεύει «μια παρατεταμένη περίπτωση κοινωνικής απομόνωσης». Εκτιμά ότι η λέξη ενδέχεται να προέρχεται από την εβραϊκή λέξη get που σημαίνει χωρισμός ή από τη γερμανική gitter που σημαίνει δικτυωτό πλέγμα (και τις μπάρες των κλουβιών των πουλιών) ή την ιταλική borgheto που σημαίνει μικρή γειτονιά. Μελέτησε τη ζωή των ατόμων και των ομάδων στο πλαίσιο του Εβραϊκής καταγωγής πληθυσμού του Σικάγο. Θεωρούσε την κοινωνιολογία ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση της ανθρωπότητας και των κοινωνιών της καθώς, κατ’ αυτόν, τα άτομα είναι «παντού και πάντα» μέλη ομάδων. Η φυλή και η εθνότητα από τη μια πλευρά και οι δομές της ανθρώπινης συμπεριφοράς που τις διαπνέει η ζωή της αστικής κοινότητας από την άλλη αποτελούν τους δύο διαφορετικούς τύπους κοινωνικής τάξης πραγμάτων που είναι καθοριστικές. Στο έργο αυτό δείχνει πώς η Εβραϊκή κοινότητα στο γκέτο επηρεάζεται από το αστικό περιβάλλον και πώς με τη σειρά της επιδρά αυτή σε αυτό το περιβάλλον. Η κύρια συνεισφορά του στην αστική κοινωνιολογία ήταν το κλασικό άρθρο του με τίτλο Urbanism as a Way of Life. Σε αυτό μελετά τα μέσα με το περιβάλλον της πόλης ασκεί επιρροή ακόμη και σε άτομα που ζουν στο εσωτερικό παραδοσιακών κοινοτήτων. Η πόλη παραγκωνίζει παραδοσιακούς τρόπους ζωής επιβάλλοντας στο άτομο ταυτόχρονα μια εντονότερη αντίληψη για την ατομική ελευθερία και μια ιδιαίτερα έντονη συναίσθηση απομόνωσης, αποξένωσης και αλλοτρίωσης. Αυτή η συναίσθηση της αποξένωσης καθιστά τα άτομα των πόλεων πιο «ευάλωτα» και «επιρρεπή» στην προσφυγή σε εκκλήσεις να ακολουθήσουν τα «μαζικά κινήματα» του μεσοπολέμου. Ο «αστισμός» (ή «αστυφιλία»), κατά τον Wirth, είναι μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που είναι επιζήμια για την κουλτούρα. Η πόλη είναι δευτερεύον υποκατάστατο των πρωταρχικών σχέσεων, η εξασθένιση των δεσμών συγγένειας, η παρακμή της κοινωνικής σημασίας της οικογένειας, η εξαφάνιση της γειτονιάς και η υπονόμευση της παραδοσιακής βάσης αλληλεγγύης. Όσον αφορά την οικογένεια, θεωρούσε ότι τα αποτελέσματα της ζωής στην πόλη απειλούν τη συνοχή της και ο εξαστισμός οδηγεί στην μείωση των ρυθμών αύξησης και στο τέλος στη μείωση γενικά των γεννήσεων. Οι οικογένειες είναι μικρότερες και πολύ συχνά συναντιώνται πλέον άτεκνες ή μονογονεϊκές οικογένειες. Ο γάμος αναβάλλεται για μεγαλύτερη ηλικία, οι μοναχικοί άνθρωποι οδηγούνται ολοένα και περισσότερο στην απομόνωση και σε μείωση των αριθμών των επαφών τους και των σχέσεών τους με τους συμπολίτες τους. Όμως, δεν έχει μόνο αρνητικά η πόλη αλλά έχει και θετικά. Η απαρχή της νεωτερικής εποχής του πολιτισμού σηματοδοτείται από την αύξηση των μεγάλων πόλεων, ο δε μητροπολιτικός πολιτισμός είναι ο ανώτερος πολιτισμός που έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα. Παντού η πόλη υπήρξε λίκνο της ελευθερία, της ανοχής, της προόδου, της καινοτομίας, της επιστήμης και της ορθολογικότητας.
Ο Wirth ως μετανάστης Εβραίος στην Αμερική ο ίδιος, ενδιαφέρθηκε για τη βαθύτερη κοινωνική κατανόηση των μειονοτικών ομάδων. Η μελέτη του αυτή μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα για τη μελέτη των πάσης φύσεων μειονοτικών ομάδων: εθνοτικές, άτομα με αναπηρίες, ομοφυλόφιλοι, γυναίκες (αν και δεν αποτελούν μειονότητα, επί της ουσίας βιώνουν την κατάσταση της υποταγμένης στην πατριαρχία μειονότητας), οι ηλικιωμένοι κ.α. Όλες ή οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες υποφέρουν και υπομένουν ακόμη και σήμερα την προκατάληψη, την αρνητική διάκριση και τη στέρηση των δικαιωμάτων τους από τις αριθμητικά ισχυρότερες κοινωνικές ομάδες. Ακόμη και σήμερα το έργο του Wirth εμπνέει τους κοινωνιολόγους που ασχολούνται με ζητήματα πόλης, ρατσισμού και κοινωνικών διακρίσεων.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ ΣΤΟ ΒΥΡΩΝΑ

ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ


Στις 2 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε ανοιχτή Συνέλευση μελών της Διαδημοτικής Επιτροπής στο υπαίθριο θεατράκι του Ταπητουργίου Βύρωνα,όπου τέθηκε ένα μεγάλο μέρος από τα προβλήματα που απασχολούν τους κατοίκους και τους φορείς των Δήμων που περιβάλλουν τον Υμηττό.
Στη Συνέλευση παρεβρέθηκε και μίλησε εκπρόσωπος του Σ.Π.Α.Υ, ο οποίος προσπάθησε να καλύψει την ολιγωρία ,την αδράνεια και την συνενοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στα σημερινά οξυμένα ζητήματα προστασίας του Υμηττού.
Υστερα από διεξοδική συζήτηση,η Συνέλευση αποφάσισε να επικεντρώσουμε το επόμενο διάστημα τις παρεμβάσεις μας :
α) Στην ανάδειξη των στόχων του ΥΠΕΧΩΔΕ για την τροποποίηση του Π.Δ 544 Δ'/1978, όπου επιδιώκεται η συρρίκνωση της Α' και Β'Ζώνης προστασίας του βουνού και η δημιουργία Γ' Ζώνης δήθεν «προστασίας» Υμηττού, στην οποία θα ενταχθούν οι αυθαίρετες περιοχές κατοικίας (Βάρη, Κορωπί, Ανω Γλυφάδα, Ηλιούπολη κ.α),καθώς και οι λεγόμενες «κοινωφελείς εγκαταστάσεις» (Μαγγίνας κα)
β) Στην απόκρουση των εξαγγελθέντων σχεδίων του ΥΠΕΧΩΔΕ και των εργολάβων για την κατασκευή νέων αυτοκινητόδρομων στον Υμηττό, τα οποία περιλαμβάνουν την επέκταση της Αττικής Οδού προς Νότο,πάνω από τη Καισαριανή ,τον Βύρωνα ,την Ηλιούπολη, την Αργυρούπολη μέχρι τη Γλυφάδα ,το Ελληνικό και την παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος.
Ακόμη το ΥΠΕΧΕ προβλέπει νέα διόδια, ανοιχτούς -ανισόπεδους κόμβους με το υπάρχον οδικό δίκτυο των όμορων Δήμων,σύνδεση του Λεκανοπεδίου της Αθήνας με το Κορωπί και τα Μεσόγεια μέσω σήραγγας στον Υμηττό που θα ξεκινάει από τη περιοχή του στρατοπέδου Σακέττα (δίπλα στον Καρέα),καθώς και νέους επιφανειακούς αυτοκινητόδρομουςστην Ανατολική πλευρά του Υμηττού.

Monday, June 16, 2008

Προβολή της ταινίας "Zabriskie Point" στην Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
17 Ιουνίου 2008
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
Zabriskie Point
του Michelangelo Antonioni, (ΗΠΑ, 1970, έγχρωμη 110΄)
Τρίτη, 17 Ιουνίου 2008 στις 9.00 και 11.00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)

Ο Michelangelo Antonioni στην Αμερική του 1970 καταφέρνει να συλλάβει με το κινηματογραφικό φακό του μια κοινωνία έτοιμη να εκραγεί.

Το Zabriskie Point αποτελεί μέρος της Περιοχής Amargosa που βρίσκεται στο Εθνικό Πάρκο της Κοιλάδας του Θανάτου και χαρακτηρίζεται από το αποσαρθρωμένο τοπίο της. Αποτελείται από ιζήματα της Λίμνης Furnace Creek, που στέγνωσε πριν από 5 εκατομμύρια χρόνια. Ονομάστηκε έτσι από τον Christian Brevoort Zabriskie, ο οποίος, στις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν αντιπρόεδρος και γενικός διευθυντής της Εταιρείας Pacific Coast Borax, που οι 20 ξακουστές ομάδες μουλαριών της χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά βόρακα από τις μεταλλευτικές

εκμεταλλεύσεις στην Κοιλάδα του Θανάτου. Την εποχή εκείνη το κίνημα της· αντικουλτούρας ήταν στο φόρτε του και αυτό
απεικονίζεται στην ταινία του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη. Πρόκειται για την αφήγηση της ιστορίας ενός ζευγαριού νέων ανθρώπων˙-μιας ιδεαλίστριας γραμματέως και ενός μαχητικού ριζοσπάστη- με σκοπό να περάσει ένα μήνυμα ενάντια στο κατεστημένο της εποχής. Οι ηθοποιοί που υποδύονται τους ρόλους του ζευγαριού δεν είχαν προηγούμενη επαγγελματική ή ερασιτεχνική σχέση με την ηθοποιία.



Η ταινία ήταν μέρος της αγγλόφωνης τριλογίας του Αντονιόνι, την οποία έφτιαξε με παραγωγό το Κάρλο Πόντι και με εταιρεία διανομής την MGM. Οι άλλες δύο

ταινίες ήταν: Blowup (1966) και The Passenger (1975). Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει στην Κοιλάδα του Θανάτου και στο συγκεκριμένο σημείο της ερήμου όπου γυρίζει τη φημισμένη ερωτική σκηνή με μέλη του Open Theatre σε μια αναπαράσταση οργίου.


Το soundtrack της ταινίας περιλαμβάνει μουσικές από διάφορα είδη για να δείξουν την πολυσυνθετότητα της κατάστασης: Pink Floyd, Jerry Garcia, The Kaleidoscope (έγραψαν ειδικά τραγούδια για την ταινία) αλλά και The Youngbloods, Patti Page, Grateful Dead.



Η ταινία δεν έτυχε καλής υποδοχής από τους κριτικούς και το κοινό της εποχής, ακόμη και από το κοινό της αντικουλτούρας που αποσκοπούσε να προσελκύσει η MGM. Έτσι, ήταν εισπρακτική αποτυχία.: κόστισε 7 εκατομμύρια δολάρια αλλά εισπράχθηκαν μόνο 900 χιλιάδες στις ΗΠΑ από τις προβολές.



Σύμφωνα με τους καθηγητές Robert Philip Kolker και Sam Rohdie, η ταινία αποτελεί ένα έργο αντιπροσωπευτικό της εποχής που ακόμη έχει τη δύναμη να συναρπάζει. Αν σήμερα μας φαίνεται μαχητική και τολμηρή, σκεφτείτε τότε τι ήταν.

Μας έρχεται στο νου η φωτογραφία εκείνη από την παλλαϊκή κηδεία των αγωνιστών που σκοτώθηκαν από τα πυρά του εξοπλισμένου από τους Βρετανούς κυβερνητικού στρατού και αστυνομίας στις 3 Δεκεμβρίου 1944 στην Πλατεία Συντάγματος.


Το πανώ που κρατούσαν οι γυναίκες με τα μαύρα έγραφε: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Ο πρωταγωνιστής αγοράζει ένα όπλο και παίρνει μέρος σε μια φοιτητική εκδήλωση με τον εκφρασμένο σκοπό να σκοτώσει αστυνομικό (οι νεώτεροι θα θυμούνται αντίστοιχη περίπτωση του ράπερ Ice-T).



Τους κριτικούς του ξένισε ακόμη και η αντιεμπορική-αντικαταναλωτική κριτική ματιά του σκηνοθέτη μέσω του πρωταγωνιστή όταν αυτός οδηγεί στους δρόμους του Λος Άντζελες και παρελαύνουν από το παράθυρο του αυτοκινήτου οι κακόγουστες πινακίδες με τις διαφημιστικές γιγαντοαφίσες, τα λογότυπα και τις μάχες των μεγάλων επιχειρήσεων ( που μας ξαναθύμισε η Καναδή συγγραφέας Naomi Klein στο βιβλίο της Νo Logo).





Παίζουν οι:
· Mark Frechette
· Daria Halprin
· Paul FixBill Garaway
· Kathleen Cleaver
· Rod Taylor
· Lee Allen
· G.D. Spradlin
· Harrison Ford (παίζει ένα πολύ μικρό ρόλο ως διαδηλωτής –φοιτητής που έχει συλληφθεί και κρατείται στο αστυνομικό τμήμα.

Θανάσης Τσακίρης
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com

Sunday, June 08, 2008

"ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ": KYΚΛΟΦΟΡΙΑΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ - ΥΜΗΤΤΟ

KYΚΛΟΦΟΡΙΑΚΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ - ΥΜΗΤΤΟ



ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ 6 ΣΗΜΕΙΩΝ






1.Κανένας νέος αυτοκινητόδρομος στον Υμηττό.



2.Σύνδεση της Αττικής Οδού στο ύψος της Καισαριανής με το κέντρο της Αθήνας (περιοχή Χίλτον - Κάραβελ ),μέσω υπόγειου αυτοκινητόδρόμου κάτω από την Πανεπιστημιούπολη.



3.Διαφορετική διαχείριση του υφιστάμενου οδικού άξονα Λεωφ. Κατεχάκη -Λεωφ. Αλίμου :

α) είσοδος σε υπόγειο υπερτοπικό αυτοκινητόδρομο πρίν από τη στροφή προς Καρέα (σημείο Α), μέχρι και τη διασταύρωση προς το Νεκροταφείο Ηλιούπολης (σημείο Β)

β) συνέχεια υπόγειου υπερτοπικού αυτοκινητόδρομου από το σημείο Β μέχρι τη Λ.Βουλιαγμένης(σημείο Γ)

Τέσσερες εκδοχές για το σημείο Γ:

Γ 1 -Λ. Βουλιαγμένης και παραπλέυρως ρέματος Πικροδάφνης.

Γ2 -Λ. Βουλιαγμένης και Λ. Εθνάρχου Μακαρίου (Ηλιούπολη)

Γ3 - Λ. Βουλιαγμένης και Λ.Κύπρου (Αργυρούπολη)

Γ4 - Λ. Βουλιαγμένης και Λεωφ.Αλίμου.



4.Ανάπλαση του οδικού άξονα Λ.Ελ.Βενιζέλου-Πρωτόπαππα - Αθηνών -Ηρώων Πολυτεχνείου -Αργυρουπόλεως,

και μετατροπή του σε άξονα τοπικής κυκλοφορίας με χώρους πράσινου, ποδηλατόδρομους, χώρους στάθμευσης. Σύνδεση του τοπικού αυτού άξονα με δίκτυο πεζόδρομων-ποδηλατόδρομων.



5.Δημιουργία μιας συνεχούς λεωφορειολωρίδας η μιάς γραμμής τράμ, από Λ.Ποσειδώνος- Λ.Αλίμου -Λ.Βουλιαγμένης- Λ. Ελ. Βενιζέλου (Ηλιούπολη) - Καρέα -Λ.Κατεχάκη καθώς και ενός σταθμού μετεπιβίβασης ανά Δήμο σε τοπικές λεωφορειακές γραμμές.



6.Σύνδεση, (εφ’ όσον θεωρείται αναγκαία) του χώρου του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού και του αεροδρομίου των Σπάτων δια μέσου του ορεινού όγκου του Υμηττού , με μέσο σταθερής τροχιάς / επέκταση του προαστιακού σιδηρόδρομου.



ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)

 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)                                                                    του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...