Tuesday, May 31, 2011

Tsakthan Daily 31 Μαΐου 2011 ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ (2Ο ΜΕΡΟΣ)


Tsakthan Daily

31 Μαΐου 2011


ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ (2Ο ΜΕΡΟΣ)

Η ερμηνεία των πιο παραδοσιακών μαρξιστών απέδιδε στους εργάτες και όχι στους φοιτητές το ρόλο του ιστορικού υποκειμένου της επανάστασης. Γι’ αυτό αγνοήθηκε από αυτούς η φοιτητική απαρχή του κινήματος και μπήκαν στο παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο όταν οι εργάτες αποφάσισαν γενική μαζική απεργία και σε προχωρημένη φάση κατέλαβαν τα εργοστάσιά τους με αίτημα τον εργατικό έλεγχο και την αυτοδιαχείριση. Ακόμα και τότε, όμως, το ΓΚΚ έμεινε στο πλαίσιο της διεκδίκησης ικανοποίησης «νομιμοποιημένων υλικών αιτημάτων» και δεν έθεσε θέμα εξουσίας ούτε καν εργατικού ελέγχου. Η συλλογική δράση και η αυτενέργεια των κοινωνικών υποκειμένων δεν αναγνωριζόταν από το εκάστοτε ηγετικό κομματικό επιτελείο που θα αποφασίσει πότε θα είναι κατάλληλη η στιγμή της ρήξης.

Η πιο θεσμική προσέγγιση απέδιδε τα γεγονότα του Μάη στην πολιτική και καθεστωτική κρίση της 5ης γαλλικής δημοκρατίας, όταν αναπτύχθηκε το καθεστώς του «αυταρχικού κρατισμού», κατά τη γνωστή φράση του Νίκου Πουλαντζά, το οποίο αφαιρούσε πολλές βαλβίδες ασφαλείας του συστήματος και έστελνε τους διαμαρτυρόμενους στους δρόμους της Γαλλίας που από το 1789 ως σήμερα φιλοξένησαν δεκάδες εκατομμύρια διαδηλωτές και διαδηλώτριες που διαμαρτύρονταν κατά του αυταρχικού γραφειοκρατικού γαλλικού κράτους.

Τέλος, μια ερμηνεία, που δίνει σημαντικό ρόλο στον υποκειμενικό παράγοντα αλλά και στον παράγοντα της τύχης, είναι αυτή που αποδίδει την κρίση στην αλληλουχία διαφόρων γεγονότων και στις αποφάσεις των πολιτικών παραγόντων.

10 χρόνια μετά
O Edgar Moren επαναφέρει και επιβεβαιώνει την άποψη περί «κρίσης του πολιτισμού», την κριτική της τεχνο-γραφειοκρατίας και συνεχίζει τους ύμνους προς το Μάη ως ρήξης με τη στείρα κοινωνική τάξη πραγμάτων και ότι έστρωσε το δρόμο προς την υγιή ιδέα της «αυτοδιαχείρισης». Οι Ζιλ Ραγκάς και Αμέν Ντελάλ μίλησαν κι αυτοί για την επαναστατική κρίση αλλά μείωσαν την παρισινοκεντρική οπτική για τα γεγονότα. Ο Ρεζί Ντεμπρέ αποκάλεσε τα γεγονότα «λίκνο μιας νέας αστικής κοινωνίας». Θεωρούσε επαναστατική την κρίση αλλά αστική την επανάσταση και όχι προλεταριακή. Στο σημείο αυτό αρχίζουν να ακούγονται προβληματισμοί σχετικά με το χαρακτήρα του Μάη. Ο Ντεμπρέ εντόπισε την ανάγκη του νέου καπιταλισμού να σπρώξει στο περιθώριο τη μενταλιτέ της επαρχιακής αγροτικής Γαλλίας, οπότε θεώρησε ότι η αναπτυξιακή καπιταλιστική στρατηγική χρειαζόταν την πολιτιστική κληρονομιά και την κουλτούρα του Μάη. Επρόκειτο λοιπόν για στρατήγημα με την έννοια που δίνει ο Μισέλ Φουκώ. Ο Πιερ Μπουρντιέ πήρε τη σκυτάλη της κριτικής αποτίμησης μιλώντας για την «εμφανή ρήξη» με το παρελθόν, την «κρίσιμη στιγμή» οπότε όλα μοιάζουν πιθανά και δυνατά. Νέες αξίες και νέες μορφές κοινωνιοκότητας βγήκαν στο προσκήνιο. Ο πρώην τροτσκιστής Ανρί Βεμπέρ με τη σειρά του θα επισημάνει ότι «χωρίς το σεισμό του Μάη και τους μετασεισμούς του, η Γαλλία θα παρέμενε μια μπλοκαρισμένη κοινωνία.» Ο Νίκος Πουλαντζάς, όμως, θα επισημάνει κάτι άλλο, ότι σηκώνεται ξαφνικά ένας κόντρα άνεμος απέναντι στο πνεύμα του Μάη. Πρώην Μαοϊκοί και διάφοροι άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι διανοούμενοι της ευρύτερης αριστεράς, γνωστοί ως Νέοι Φιλόσοφοι, όπως ο Αντρέ Γκλυξμάν, συνήψαν ιερή συμμαχία με την ανερχόμενη νεοφιλελεύθερη αντίδραση και τον ανορθολογισμό.

20 χρόνια μετά
Ο Μάης άρχισε να γίνεται αντικείμενο κριτικής, αυτοκριτικής, θεωρητικού αναστοχασμού και πανεπιστημιακής διδασκαλίας αλλά δυστυχώς και τουριστική ατραξιόν και εμπορευματοποιημένη νοσταλγία. Όπως γράφουν στο βιβλίο τους Generation οι Ερβ Χαμόν και Μ. Ροτμάν, η έντυπη και οπτικοακουστική επιτυχία της 20ής επετείου απεικονίζουν έναν πολυσθενή Μάη, μια υπερφορτωμένη λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας με πλήθος διαφορετικών εξόδων. Ο Μάης ήταν ο δρόμος που οι έξοδοί του οδηγούσαν στο φεμινισμό, στο νέο συνδικαλισμό αλλά και στις σκοτεινές σήραγγες του λεγόμενου «ένοπλου». Εν ολίγοις, στη δημιουργία ενός είδους ανεκτικής, πλουραλιστικής και χειραφετημένης δημοκρατικής συνείδησης. Αυτή η σύνθεση των δύο ακτιβιστών κατηγορήθηκε για μονομέρεια και έλλειψη εκπροσώπησης των ανώνυμων εργατών και φοιτητών. Η δεκαετία, όμως, αυτή είχε έναν άλλο χαρακτήρα. Αφού εξέλιπε η ελπίδα για την επανάσταση και τα καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης κατέρρεαν χρόνο με το χρόνο, ανεξάρτητα από το ότι κοινωνικά κινήματα, όπως η Αλληλεγγύη ή οι κινητοποιήσεις των Ανατολικογερμανών πολιτών ήταν αυτά που έστρωσαν το δρόμο, δημιουργήθηκε ένα άλλο πεδίο έρευνας και κριτικής. Ήταν σαφές ότι με την άγρια επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και τη μεταβολή των πολιτικών και ιδεολογικών συσχετισμών στην κοινωνία θα υπήρχε ανάγκη οικειοποίησης ενός μέρους των χαρακτηριστικών του Μάη, αυτού του φαντάσματος που πλανιόταν ακόμα πάνω από την Ευρώπη. Η ασάφεια του ιδεολογικού πλαισίου και του λόγου του Μάη θα βοηθούσε πάρα πολύ τους φιλοσόφους και τους κοινωνιολόγους αυτής της γενιάς να ερμηνεύσουν κατά το δοκούν τα προτάγματα της εποχής. Έτσι, ομάδες στοχαστών όπως οι Νέοι Φιλόσοφοι, ή άλλοι, όπως ο Αλαίν Ρενώ, ο Λυκ Φερρύ, ο Ζυλ Λιποβετσκί και άλλοι, θα προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν το Μάη ως την κατ’ εξοχήν έκφραση του «επαναστατικού» και «ριζοσπαστικού ατομικισμού». Δεν είχαν εντελώς άδικο. Κι αυτό φαίνεται μόνο και μόνο από το ότι το Γαλλικό κράτος αλλά και οι πολυεθνικές εταιρείες θα απορροφούσαν χιλιάδες διανοούμενους στις γραμμές τους κατακτώντας την ευφυΐα και την φαντασία της γενιάς των επαναστατημένων baby boomers του Μάη αντί να κατακτήσει η φαντασία του Μάη την εξουσία.

30 χρόνια μετά
Κανείς πια δε θυμόταν το Μάη παρά μόνο οι εναπομείναντες στην άκρα αριστερά πρωταγωνιστές του και, ώ του θαύματος, ο Ριζοσπάστης, που φιλοξενεί συνέντευξη ενός στελέχους του που στα νιάτα του δούλευε σε εργοστάσιο του Παρισιού τον καιρό εκείνο. Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές είτε ηγούνται μικρών αριστερών ομάδων, φεμινιστικών και οικολογικών συσπειρώσεων κάνοντας σιωπηλά πράξη τα όσα επαγγέλθηκε ο Μάης είτε ηγούνται πανεπιστημιακών τμημάτων και ευρωπαϊκών προγραμμάτων που περιλαμβάνουν τα νέα κοινωνικά κινήματα στο ερευνητικό έργο αλλά σπάνια στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής πράξης. Ο μεταμοντερνισμός, στην κυρίαρχη εκδοχή του, θα καθιστούσε ένοχη ως υπεύθυνη του «ολοκληρωτισμού» την οποιαδήποτε αναφορά σε επαναστατική στρατηγική. Όσοι επέμεναν σ’ αυτήν χαρακτηρίζονταν δακτυλοδεικτούμενοι ως νοσταλγοί παρωχημένων μεγάλων αφηγήσεων ασχέτως του ότι ήταν αυτοί που άσκησαν τις πιο έντονες και έγκαιρες κριτικές στον αντιδημοκρατικό και επί της ουσίας αντεργατικό «υπαρκτό σοσιαλισμό». Στο μεταξύ, ο πλανήτης είχε μπει σε μια νέα περιπέτεια «ανθρωπιστικών πολέμων» με πρωτεργάτες τους εκπροσώπους της «ριζοσπαστικής ατομικιστικής» τάσης που αναδείχθηκε από την διαστρέβλωση του νοήματος του Μάη. Το σύμπαν διαλυόταν σε μικρούτσικα αντιμαχόμενα κράτη και κρατίδια, ο Κερδώος Ερμής θα παρέσερνε στο ορμητικό πέρασμά του κάθε τι που είχε δημόσιο χαρακτήρα: επιχειρήσεις, παιδεία, υγεία, πρόνοια, αστυνομία, ακόμη και τους στρατούς και τις φυλακές. Η «απαγόρευση της απαγόρευσης» εννοείται πλέον ως ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ του ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ και ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ. Το ιδιωτικό όνειρο γινόταν πια μέτρο των πάντων.


40 χρόνια μετά
Το Street Fighting Man των Rolling Stones ξαναγίνεται μόδα, οι ταινίες του Μάη και για τον Μάη γνωρίζουν νέες δόξες και τα ειδικά σάιτ «κατεβάσματος» ταινιών στον υπολογιστή πήραν φωτιά πριν αποφασίσουν οι μεγάλες πολυεθνικές του κινηματογράφου να διατάξουν την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» να πατάξει την πειρατεία που τους μειώνει τα υπερκέρδη. Και μην ξαφνιαστείτε αν μάθετε πως κάποιος πρωταγωνιστής των κινημάτων του ’68 βρίσκεται πίσω από τις πολυεθνικές ή τους «πειρατές» του διαδικτύου. Κάθε ραχούλα και λαγκαδιά φιλοξενεί και από ένα διήμερο για το Μάη. Οι πάντες ξαφνικά αναπολούν το Μάη. Και πάει κι έρχεται όταν οι πρωταγωνιστές είναι πια εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες αλλά είναι οι «νέοι της εποχής» κατά Ζαμπέτα. Εδώ μέχρι και ο Ριζοσπάστης αποπειράται τώρα να οικειοποιηθεί το Μάη και βάζει ένα μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ να ασκήσει κριτική στο τότε Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ότι ενδιαφερόταν κυρίως για την «κομμουνιστική δουλειά» στο επίπεδο της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου –έτσι ονομάζουν τον «κυβερνητισμό», μια λεξούλα που «κάνει τζιζ» γιατί καλό το σημερινό κλίμα αντίστασης αλλά ας κρατάμε και πισινή. Ο Σαρκοζί φροντίζει να θάβει κάθε τόσο και λιγάκι το «πτώμα του Μάη» και ευχαριστιέται παράλληλα όταν τον αποκαλούν «παιδί του Μάη» λόγω του έξαλλου ερωτικού του βίου. Μόνο αυτό καταλαβαίνουν οι κόλακές του που κάποιοι εξ αυτών ήταν «μπαμπάδες» του Μάη.



ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ



Street Fighting Man
Rolling Stones

Evrywhere I hear the sound of marching, charging feet, boy
Cause summers here and the time is right for fighting in the street, boy
But what can a poor boy do
Except to sing for a rock n roll band
Cause in sleepy london town
There's just no place for a street fighting man
No

Hey! think the time is right for a palace revolution
But where I live the game to play is compromise solution
Well, then what can a poor boy do
Except to sing for a rock n roll band
Cause in sleepy london town
There's no place for a street fighting man
No

Hey! said my name is called disturbance
Ill shout and scream, I'll kill the king, I'll rail at all his servants
Well, what can a poor boy do
Except to sing for a rock n roll band
Cause in sleepy london town
There's no place for a street fighting man
No


ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

Πάλι DVD με Zabriskie Point
Ο Michelangelo Antonioni στην Αμερική του 1970 καταφέρνει να συλλάβει με το κινηματογραφικό φακό του  μια κοινωνία έτοιμη να εκραγεί.
Το Zabriskie Point αποτελεί μέρος της Περιοχής Amargosa που βρίσκεται στο Εθνικό Πάρκο της Κοιλάδας του Θανάτου και χαρακτηρίζεται από το αποσαρθρωμένο τοπίο της.  Αποτελείται από ιζήματα της Λίμνης Furnace Creek, που στέγνωσε πριν από 5 εκατομμύρια χρόνια. Ονομάστηκε έτσι από τον Christian Brevoort Zabriskie, ο οποίος, στις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν αντιπρόεδρος και γενικός διευθυντής της Εταιρείας  Pacific Coast Borax, που οι  20 ξακουστές ομάδες μουλαριών της χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά βόρακα από τις μεταλλευτικές

εκμεταλλεύσεις στην Κοιλάδα του Θανάτου. Την εποχή εκείνη το κίνημα της· αντικουλτούρας ήταν στο φόρτε του και αυτό
απεικονίζεται στην ταινία του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη. Πρόκειται για την αφήγηση της ιστορίας ενός ζευγαριού νέων ανθρώπων˙-μιας ιδεαλίστριας γραμματέως και ενός μαχητικού ριζοσπάστη- με σκοπό να περάσει ένα μήνυμα ενάντια στο κατεστημένο της εποχής. Οι ηθοποιοί που υποδύονται τους ρόλους του ζευγαριού δεν είχαν προηγούμενη επαγγελματική ή ερασιτεχνική σχέση με την ηθοποιία.

 
Η ταινία ήταν μέρος της αγγλόφωνης τριλογίας του Αντονιόνι, την οποία έφτιαξε με παραγωγό το Κάρλο Πόντι και με εταιρεία διανομής την MGM. Οι άλλες δύο

ταινίες ήταν: Blowup (1966) και The Passenger (1975). Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει στην Κοιλάδα του Θανάτου και στο συγκεκριμένο σημείο της ερήμου όπου γυρίζει τη φημισμένη ερωτική σκηνή με μέλη του Open Theatre σε μια αναπαράσταση οργίου.

Το soundtrack της ταινίας περιλαμβάνει μουσικές από διάφορα είδη για να δείξουν την πολυσυνθετότητα της κατάστασης: Pink Floyd, Jerry Garcia, The Kaleidoscope (έγραψαν ειδικά τραγούδια για την ταινία) αλλά και The Youngbloods, Patti Page,  Grateful Dead.


Η ταινία δεν έτυχε καλής υποδοχής από τους κριτικούς και το κοινό της εποχής, ακόμη και από το κοινό της αντικουλτούρας που αποσκοπούσε να προσελκύσει η MGM. Έτσι, ήταν εισπρακτική αποτυχία.: κόστισε 7 εκατομμύρια δολάρια αλλά εισπράχθηκαν μόνο 900 χιλιάδες στις ΗΠΑ από τις προβολές.


Σύμφωνα με τους καθηγητές Robert Philip Kolker και Sam Rohdie, η ταινία αποτελεί ένα έργο αντιπροσωπευτικό της εποχής που ακόμη έχει τη δύναμη να συναρπάζει. Αν σήμερα μας φαίνεται  μαχητική και τολμηρή, σκεφτείτε τότε τι ήταν.

 Μας έρχεται στο νου η φωτογραφία εκείνη από την παλλαϊκή κηδεία των αγωνιστών που σκοτώθηκαν από τα πυρά του εξοπλισμένου από τους Βρετανούς κυβερνητικού στρατού και αστυνομίας στις 3 Δεκεμβρίου 1944 στην Πλατεία Συντάγματος.

Το πανώ που κρατούσαν οι γυναίκες με τα μαύρα έγραφε: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Ο πρωταγωνιστής αγοράζει ένα όπλο και παίρνει μέρος σε μια φοιτητική εκδήλωση με τον εκφρασμένο σκοπό να σκοτώσει αστυνομικό (οι νεώτεροι θα θυμούνται αντίστοιχη περίπτωση του ράπερ Ice-T).

 

Τους κριτικούς του ξένισε ακόμη και η αντιεμπορική-αντικαταναλωτική κριτική ματιά του σκηνοθέτη μέσω του πρωταγωνιστή όταν  αυτός οδηγεί στους  δρόμους του Λος Άντζελες και παρελαύνουν από το παράθυρο του αυτοκινήτου οι κακόγουστες πινακίδες με τις διαφημιστικές γιγαντοαφίσες, τα λογότυπα και τις μάχες των μεγάλων επιχειρήσεων ( που μας ξαναθύμισε η Καναδή συγγραφέας Naomi Klein στο βιβλίο της Νo Logo).




Παίζουν οι:
Mark Frechette
Daria Halprin
Paul FixBill Garaway
Kathleen Cleaver
Rod Taylor
Lee Allen
G.D. Spradlin
Harrison Ford (παίζει ένα πολύ μικρό ρόλο ως διαδηλωτής –φοιτητής που έχει συλληφθεί και κρατείται στο αστυνομικό τμήμα.
Θανάσης Τσακίρης


Monday, May 30, 2011

Tsakthan Daily - 30 Μαΐου 2011 - ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ


Tsakthan Daily

30 Μαΐου 2011


ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ

Η κοινωνική και πολιτική έκρηξη που ξέσπασε το Μάη του 1968 στη Γαλλία «έπιασε στον ύπνο» όλες τις  ηγεσίες αλλά και μέρος των πνευματικών κύκλων της διανόησης. Θεωρούσαν τον κόσμο δεδομένο και καλουπαρισμένο στα μέτρα και σταθμά τους. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις προσπάθειες εξήγησης και ερμηνείας του ξεσηκωμού, κάτι που συμβαίνει και σήμερα σε Ελλάδα, Ισπανία και ανά την Ευρώπη που πολλοί/ές αριστεροί/ές φίλοι/ες δεν μπορούν να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν και να αντιμετωπίσουν. Είδαμε αντιδράσεις από τον πιο «αριστερίστικο» πολιτικό χώρο που έδειχναν αυτή τη στενάχωρη στάση. Σήμερα έσκασε μύτη και ένα κείμενο στη σελίδα της Δημοκρατικής Αριστεράς Κορυδαλλού στοFacebook που ελπίζω ότι δεν την εκφράζει και ήταν μόνο «ενημερωτικό» για το τι κυκλοφοράει στο διαδίκτυο. Αν εκφράζει μόνο την οργάνωση Κορυδαλλού η ελιτίστικη λογική, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡκαι ειδικά ο Φώτης Κουβέλης πρέπει να δώσει μια καθαρή εξήγηση του πώς εξελίσσεται το κόμμα του, από τότε που έφυγε από τις γραμμές του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Το επίμαχο κείμενο έχει ως εξής:
- Όταν ο μαύρος όχλος δολοφόνησε τους εργαζομένους της Marfin;  - Όταν ο Καραμανλής έκλεινε τη Βουλή νύχτα για να αθωώσει τους πολιτικούς που τώρα βρίζεις; - Όταν το γραφείο σου στη δημόσια υπηρεσία γέμιζε με υπεράριθμους υπαλλήλους/κομματόσκυλα; - Όταν ο εφοριακός σου ζητούσε χρήματα για να μην σε ελέγξει; - Όταν οι κομματικοί στρατοί καταλάμβαναν τα Πανεπιστήμια;  - Όταν ο εξεταστής σου ζητούσε χρήματα για να σου δώσει δίπλωμα οδήγησης; - Όταν ο διορισμένος καθηγητής του δημοσίου έκανε ιδιαίτερα μαθήματα με extra αμοιβή στο παιδί σου;   Τι έκανες γι' όλα αυτά και τώρα μου...    ...παριστάνεις τον "υπεύθυνο";   Απάντησε μου -για αρχή- σε αυτά και μετά θα έρθω κι εγώ δίπλα σου στο Σύνταγμα να χτυπήσω την κατσαρόλα μου.   Αγανακτισμένε, μαζί τα φάγαμε. Μόνο που εγώ έχω μάθει να πληρώνω το λογαριασμό. Αυτή είναι η διαφορά μας.   Υ.Γ Ποιος σου έμαθε να χτυπάς (ακίνδυνα) την κατσαρόλα σου; Αυτοί που σου έκρυβαν την πραγματική κατάσταση της Οικονομίας; Αυτοί που σε έστειλαν στις παραλίες στις Ευρωεκλογές; Τους πίστεψες πάλι;
By: Δημοκρατική Αριστερά Κορυδαλλού


ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΗ ΤΟΥ ’68, ΛΟΙΠΟΝ.

(Το κείμενο αυτό ήταν εισήγησή μου στο ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ '68: ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ που οργάνωσε το Ι Ν Σ Τ Ι Τ Ο Υ Τ Ο ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ, 28 Μαΐου-3 Ιουνίου 2008 στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης)


Η πρώτη εξήγηση που δόθηκε ήταν αυτή της κατεστημένης πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας που ανέπτυξε μια «θεωρία συνομωσίας». Ο Ντε Γκωλ και ο Πομπιντού (πρόεδρος και πρωθυπουργός αντίστοιχα) προσδιόρισαν ως «συνωμότες» το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τις αριστερίστικες ομάδες αγνοώντας σκόπιμα ότι το ΓΚΚ αρχικά σαμποτάρισε την εξέγερση και συμμετείχε μόνο στο τέλος με την απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων. Ας μην ξεχνάμε ότι τότε οι αυταρχικές εξουσίες επικαλούνταν εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς προκειμένου να καταστείλουν κάθε αμφισβήτησή τους. Βέβαια, στην πορεία ο Πομπιντού θα έλεγε ότι «το μόνο ιστορικό προηγούμενο ήταν αυτό του 15ου αιώνα όταν κατέρρεαν οι δομές του Μεσαίωνα και οι φοιτητές στη Σορβόννη στασίαζαν. Σήμερα, δεν είναι η κυβέρνηση που υφίσταται επίθεση ούτε οι θεσμοί, ούτε η Γαλλία. Είναι ο δικός μας πολιτισμός». Περνάμε έτσι σε μια πιο ευρεία ερμηνεία που γενικεύει την ιδέα περί κρίσης ως τα όρια της «κοσμοϊστορικής κρίσης του πολιτισμού». Κατ’ αυτή την άποψη, οι νέοι και οι νέες επιτέθηκαν συνολικά εναντίον της «καταναλωτικής κοινωνίας». Σε αρκετές διαλέξεις του, ο αντιστασιακός συγγραφέας και μαχητής των Διεθνών Ταξιαρχιών, ο Αντρέ Μαλρώ, υπουργός πολιτισμού των κυβερνήσεων Ντε Γκωλ από το 1960 ως το 1969, τόνιζε ότι δεν επρόκειτο για ζήτημα μεταρρυθμίσεων αλλά για επιστροφή του παλιού μηδενισμού με τη μαύρη σημαία και μια αστείρευτη επιθυμία καταστροφής. «Το βαθύ νόημα του κινήματος»,  συνέχισε κατόπιν ο αρχηγός της Παρισινής αστυνομίας, ήταν η «η νεολαιίστικη απόρριψη…μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση». Τρία χρόνια αργότερα, ο Αντριέν Ντανσέτ θα έγραφε στο βιβλίο του «Μάης 68»: «μέσα σε μερικές εβδομάδες τα πάντα κατέρρευσαν –οι παλιοί τρόποι, οι παλιές συνήθεις, τα παλιά έθιμα και οι παλιές ιδέες». Πολλοί Άγγλοι και Αμερικανοί δημοσιογράφοι θα τόνιζαν για την επανάσταση που εξέφραζε την πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση. Ακόμη και συμπαθούντες το κίνημα θα ήταν στη γραμμή αυτή. Ο Ανρί Λεφέβρ μίλησε για τους φοιτητές των κοινωνικών επιστημών, κυρίως της Ναντέρ, που αμφισβήτησαν τις αξίες του  «καταναλωτισμού» και της «τεχνολογικής» και «τεχνοκρατικής» κοινωνίας που αποτελούσαν παρερμηνεία και παρέκκλιση του Διαφωτιστικού προτάγματος. Οι εξεγερμένοι ιδιοποιήθηκαν τον κοινωνικό χώρο προωθώντας την επανακατάληψη του αστικού χώρου ανακαλώντας στη μνήμη την Κομμούνα του Παρισιού. Οι Κλωντ Λεφόρ, Εντγκάρ Μορέν και Κορνήλιος Καστοριάδης θεώρησαν τα γεγονότα ως μια καλοδεχούμενη «ρήξη» (La brèche) με την κομφορμιστική καταναλωτική κοινωνία.

Μια τρίτη εξήγηση που προσπάθησε να είναι πιο μέσα στα πράγματα τονίζει την κρίση του Πανεπιστημίου ως θεσμού.  Το Πανεπιστήμιο είχε πια εξελιχθεί από την άποψη της κοινωνικής σύνθεσης του φοιτητόκοσμου και εν μέρει του ερευνητικού και διδακτικού προσωπικού. Από πανεπιστήμιο των αστικών και γραφειοκρατικών ελίτ είχε μετατραπεί μεταπολεμικά σε μαζικό πανεπιστήμιο των μεσαίων στρωμάτων και των πιο ταλαντούχων παιδιών της εργατικής τάξης των πόλεων. Το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών και των εσωτερικών κανονισμών ήταν εκφράσεις του παλιού πανεπιστήμιου και δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες δεκάδων χιλιάδων φοιτητών και φοιτητριών που αγωνιούσαν για το μέλλον τους που φαινόταν μπλοκαρισμένο ανάμεσα στο «σύστημα» από τη μια και στο κοινωνικό παρελθόν τους από την άλλη. Η εξέγερση του φοιτητόκοσμου έδειξε ότι η οικοδόμηση νέων πανεπιστημίων, όπως αυτό της εργατικής γειτονιάς της Ναντέρ, δεν έλυνε το πρόβλημα που δεν ήταν ποσοτικό αλλά ποιοτικό.

Κάποιοι άλλοι δεν συμμερίζονταν την παραπάνω εξήγηση και έδωσαν τη δική τους. Θεωρούσαν ότι το κίνημα της αμφισβήτησης ήταν το ξέσπασμα της «εφηβικής ανταρσίας» και η φωτιά του «νεανικού πυρετού». Από αυτούς που τα έλεγαν αυτά, κάποιοι τα έβλεπαν με θετικό μάτι και μιλούσαν για τη «γιορτή της ζωής» και για το «εφηβικό 1789» που μετέτρεψε τη νεολαία σε «κοινωνικοπολιτική δύναμη». Οι πιο επικριτικοί, όπως ο Ραϊμόν Αρόν μιλούσαν για «ψυχόδραμα» ή για «μίμηση» και ακόμη πιο ειρωνικά για «παρωδία επανάστασης» που έδινε διέξοδο στα ψυχικά αδιέξοδα των εξεγερμένων. 

Μια ερμηνεία που έβλεπε με εμφανή συμπάθεια το κίνημα του Μάη ήταν αυτή περί «ταξικής σύγκρουσης νέου τύπου». Την άποψη αυτή πρωτοδιατύπωσε ο κοινωνιολόγος Αλαίν Τουραίν. Κατ’ αυτόν, το κίνημα του Μάη ήταν μια μεγάλη κρίσιμη καμπή. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του «Νέοι ταξικοί αγώνες εμφανίζονται και οργανώνονται σε τομείς και πεδία που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ότι βρίσκονται εκτός της σφαίρα της παραγωγικής δραστηριότητας», όπως ο βίος στην πόλη, η διαχείριση των αναγκών και των πόρων, η παιδεία κα. Ο Μάης γεννούσε ένα «νέο κοινωνικό κίνημα» που θα αντικαθιστούσε την παλιά ταξική πάλη μεταξύ αστών και εργατών (…) γιατί οι εργάτες, όπως οι χωρικοί του ύστερου 19ου αιώνα, βρίσκονται σε παρακμή στον ύστερο 20ό αιώνα. Οι εργάτες και οι φοιτητές «επινοούν εκ νέου την ταξική πάλη» αλλά αυτή τη φορά εναντίον της τεχνοκρατίας της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας απαιτώντας δημοκρατική διαδικασία στη λήψη των αποφάσεων και συμμετοχή. Οι φοιτητές του μαζικού πανεπιστήμιου μετατρέπονταν σε επαναστατικό παράγοντα επειδή αποτελούσαν μέρος του «παραγωγικού μηχανισμού» της σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας. Δεν έπαιρναν μέρος στην εξέγερση τόσο λόγω του κομμουνιστικού ή  σοσιαλιστικού όσο του αντι-τεχνοκρατικού της χαρακτήρα, ως απάντηση στον «αυταρχικό ορθολογισμό» μιας «αρχαϊκής κοινωνίας» σε μια σύγχρονη οικονομία. Οι συγκρούσεις θα είναι εξίσου έντονες με τις παλιότερες.


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

                                                                                                            Συνεχίζεται…


Μάη Μάη
Χάρις Αλεξίου
Στίχοι/Μουσική
Από το άλμπουμ Πάνος Τζαβέλας: Τραγούδια από το αντάρτικο λημέρι του, Μινος ΕΜΙ, 1975


Κι αν ήρθε νύχτα παγερή
θα ξημερώσει χαραυγή
Μη σας τρομάζει η παγωνιά
λαλάτε τη τη λευτεριά

Μάη, Μάη Χρυσομάη τι μας άργησες Μάη
και δε φάνηκες
Να μας φέρεις τα λουλούδια και την άνοιξη
σήκω, λούσου κι άλλαξε

Τα νιάτα θέλουνε χαρά
την κατακτούν τη λευτεριά
μ' αγώνες, δάκρυα κι αίματα
κι όχι με λόγια ή ψέματα

Μάη, Μάη Χρυσομάη τι μας άργησες Μάη
και δε φάνηκες
Να μας φέρεις τα λουλούδια και την άνοιξη
σήκω, λούσου κι άλλαξε

Την πείρα κλέψτε απ’ τη ζωή
κι απ’ τους θεούς την αστραπή
και κάψτε τ' άδικο στη γη
να γίνουμε όλοι αδελφοί

Μάη, Μάη Χρυσομάη τι μας άργησες Μάη
και δε φάνηκες
Να μας φέρεις τα λουλούδια και την άνοιξη
σήκω, λούσου κι άλλαξε

Σινεμά γι’ απόψε


Αν δεν είστε στις συγκεντρώσεις, δείτε στο DVD:

Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο (1977)*
σκηνοθεσία - σενάριο: Κρις Μαρκέρ

Η « μυθική» πια ταινία του μεγάλου ντοκιμαντερίστα που καταγράφει με
ακρίβεια και σεβασμό τα γεγονότα της εκρηκτικής δεκαετίας του ΄60,
καταθέτοντας μια απ' τις σημαντικότερες μαρτυρίες γι' αυτήν την εποχή. 

Saturday, May 28, 2011

Ψήφισμα Λαϊκής Συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος


Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.
Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.
Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.
Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.
Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.
Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!

ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!

Κεντρικός τίτλος: «Στις πλατείες της Ευρώπης: Απάντηση στον εκβιασμό του μονόδρομου» Στην “Εποχή” της Κυριακής


Η εποxη
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Γραφεiα: Ακαδημiας 62,  10679 Αθhνα
τηλ. 210-36 19 513 - 14,  Fax : 210- 36 19 610



Στην “Εποχή” της Κυριακής

Κεντρικός τίτλος«Στις πλατείες της Ευρώπης: Απάντηση στον εκβιασμό του μονόδρομου»

Οι πειρατές του Μαξίμου”. Μετά την ταινία “Συναίνεση”, έρχεται ο”Αρμαγεδδών”


ΠΟΛΙΤΙΚΗ


Οι πλατείες είναι γεμάτες:

  • Κώστας Δουζίνας:”Η παρουσία του πλήθους μπορεί να αλλάξει τον κόσμο”. Συνέντευξη του καθηγητή στην Ιωαν. Δρόσου

• «Οι νέοι που γεμίζουν τον κόσμο…», του Κ. Γιούργου

• “Το ξύπνημα της οργής», του Χ. Γεωργούλα

• «Οι αγανακτισμένοι της πλατείας Ρόσιο συνεχίζουν…», του Δ. Γκιβίση

  • “ Η ισπανική δεξιά σηκώνει κεφάλι: Πάνω από 70 τραυματίες στην Βαρκελώνη”, ανταπόκριση από την Ισπανία του Α. Παναγόπουλου
  • Αιφνιδιαστήκαμε ευχάριστα”, της Ιωαν. Δρόσου

  • Ρεπορτάζ από τις συγκεντρώσεις σ' όλη την Ελλάδα

Α. Π. Θάνος: «Η Ευρώπη ξυπνά; Από πιο πλευρό;»

Γιάννης Ευσταθόπουλος: «Το δικαίωμα στο νερό και στην ενέργεια ως πεδίο διεκδίκησης». Παράδειγμα από την διεθνή εμπειρία.

Ευθύμης Παπαδημητρίου: «Αν η Ελλάδα ήταν αυτοκινητοβιομηχανία»

«Προβοκάτσια η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ;», του Ν. Αρβανίτη

ΣΥΡΙΖΑ: Συγκλίσεις στο πολιτικό, διαφωνίες στο οργανωτικό», της Αναστασίας Ψωμά

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ – ΕΡΓΑΣΙΑ

Κώστας Βεργόπουλος: “Οικονομική πολιτική για τους πιστωτές μας”

Εξεταστική Επιτροπή για το Χρέος: Απορρίφθηκε πανηγυρικά...”

Επικουρική σύνταξη: Η κυβέρνηση κρύβει τη σφαγή, του Ν. Νικολάου

Δημοτικές Επιχειρήσεις:

•»Η κυβέρνηση στηρίζει τα κέρδη των μετόχων του ΟΑΣΘ» 

• «Η σχεδιαζόμενη ληστεία της τράπεζας των μικροταμιευτών, του Τ.Τ.», της Νάγιας Νικολάου

Εκλογές στην ΕΣΗΕΑ: «Δύσκολη εποχή, δύσκολα καθήκοντα», του Δ. Τρίμη

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Ε… Πακιστανέ», ρεπορτάζ από την πρωτοβουλία δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ των καταγγελιών μεταναστών για αστυνομική βία, του Π. Εγγλέζου

16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ 24-26 Ιουνίου: Παρουσίαση των θεματικών του. 

Περιβάλλον:

  • «Golf-land»: Ένα ντοκιμαντέρ της Νέλλυς Ψαρού για την αδυσώπητη σχέση τουρισμού και περιβάλλοντος”
• «Αποανάπτυξη και δημιουργικές αντιστάσεις» του Ηρ. Παναγούλη


«Το Athens Pride διώχνει το φόβο από τα νέα παιδιά”, του Π. Λάμπρου

ΔΙΕΘΝΗ

Ισπανία: Κάγιο Λάρα: «Αγανακτισμένοι» και Ενωμένη Αριστερά εναντίον του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού». Μιλά στον Αργ. Παναγόπουλο ο συντονιστής της Ενωμένης Αριστεράς

Ευρώπη: «Η εκδίωξη από τον “παράδεισο” του ευρώ», ανταπόκριση από το Βερολίνο του Γ. Μπόμπου

Αλβανία: «Εμφύλιος στο πολιτικό σύστημά της», του Φιλήμωνα Καραμήτσου

Βαλκάνια: Συνέντευξη με την εκπρόσωπο του βουλγαρικού Αριστερού κόμματος, Μαργαρίτα Μίλεβα.

Ιταλία: «Στο Μιλάνο το κέντρο της σύγκρουσης», του Αργ. Παναγόπουλου

Παλαιστίνη: «Τέλος στην ατιμωρησία των “εγκλημάτων τιμής”, της Γ. Ντούσια


ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

«Σημειολογίες της ελπίδας στην ποίηση του Χ. Σ. Κρεμνιώτη», του Θ. Τσαλαπάτη

«Μαρτυρίες από την Μ. Ανατολή στα χρόνια της Κατοχής», παρουσίαση από την Μ. Θεοδοσοπούλου του βιβλίου του Γ. Μακριδάκη

ΙΔΕΕΣ

«Ο εξευγενισμός και η νέα στρατηγική επενδύσεων για το ιστορικό κέντρο», της Όλγας Μπαλαούρα

Ζαν – Ιβ Καμί: «Η άκρα δεξιά σε άνοδο». Συνάντηση του πολιτειολόγου, ειδικευμένου στην άκρα δεξιά.

Τζόρτζιο Αγκάμπεν: «Τι είναι κίνημα;»


ΟΙ ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ:

«Ξούθου και Μενάνδρου γωνία» του Κ. Κρεμμύδα
«Αφρόδιχτα της Αριστερής όχθης» του Γεράσιμου του Aλιέα
«Στα δίκτυα του κόσμου» του Δημήτρη Γκιβίση
«Ό,τι συμβεί στα πέριξ» της Γωγώς Παυλοπούλου
Η σελίδα της Θεσσαλονίκης
Μουσικές Προτάσεις. Επιμέλεια Λιάνας Μαλανδρενιώτη
Κινηματογράφος: Κριτική-Παρουσίαση από τον Στράτο Κερσανίδη
EX LIBRIS: Βιβλιοκριτική από τη Μ. Θεοδοσοπούλου


Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά

Friday, May 27, 2011

Tsakthan Daily - 27 Μαΐου 2011 - Η Ρίτα, το Ριτάκι, τ’ Αντιγονάκι, η Ζηνοβία και ο Ρόμπερτ Μίκελς


Tsakthan Daily

27 Μαΐου 2011


Η Ρίτα, το Ριτάκι, τ’ Αντιγονάκι, η Ζηνοβία και ο Ρόμπερτ Μίκελς

35 χρόνια η ίδια ιστορία;      

Χτες το βράδυ, λίγο πριν ο «Θεός που μας μισεί» ρίξει την τρίτη καταιγίδα καταπάνω μας στην Πλατεία Συντάγματος αποσκοπώντας να διαλύσει τη συγκέντρωση, βρήκα τη Ρίτα, συμμαθήτριά απ’ το γυμνάσιο. Ήμασταν για ένα φεγγάρι μαζί στη ΜΟΔΝΕ της μεταπολίτευσης. Η ΜΟΔΝΕ ήταν μετωπική μαθητική οργάνωση της ΚΝΕ που εμφανιζόταν ως ανεξάρτητη. Η Ρίτα εντάχθηκε και στην ΚΝΕ ενώ εγώ το 1976 ανεξαρτητοποιήθηκα μην αντέχοντας το «καπέλο» και θεωρώντας ότι δεν πρέπει να κλείνουμε τις πόρτες στο «αυθόρμητο». Η συνέχειά μου είναι γνωστή: ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, Β΄ Πανελλαδική, «ΕΛΕΝΗ», φοιτητικές και εργασιακές συσπειρώσεις, οικολογικά και δημοτικά σχήματα κ.ο.κ.  Η Ρίτα, που σπούδαζε στο Μαθηματικό, μου είχε ρίξει και μια μπουνιά στο μάτι, σε μια σύγκρουση με τις Συσπειρώσεις στις καταλήψεις του ’79 στο Παράρτημα στην Πάτρα˙ της το συγχώρεσα μετά από μια δεκαετία, όταν κι αυτή διαγράφτηκε απ’ την ΚΝΕ το ’89 με τους Γραψαίους. Για όσους/ες δεν γνωρίζουν, το καλοκαίρι του 1989 η πλειοψηφία της ΚΝΕ, με γραμματέα τον αείμνηστο Γιώργο Γράψα, αρνήθηκε να υποστηρίξει την Κυβέρνηση Τζανετάκη που σχηματίστηκε από τη συνεργασία της ΝΔ με τον τότε ενιαίο ΣΥΝ που αποτελείτο από ΚΚΕ, Ε.ΑΡ, Πορεία και άλλες μικρές ομάδες της αριστεράς. Στη συνέχεια οι διαγραφέντες δημιούργησαν το ΝΑΡ. Περάσανε τα χρόνια, πενηνταρίσαμε, και να που ξαναβρεθήκαμε στους δρόμους που καίνε, όπως τραγουδούσαμε παλιά˙ εντάξει, ο δρόμος ήταν υγρός, αλλά δεν μας χαλάει! Μου είπε ότι δούλευε μέχρι πρόσφατα σε λύκεια της Βόρειας Ελλάδας και πρόσφατα μετακόμισε με τις δύο δίδυμες κορούλες της, την Αντιγόνη και τη Ζηνοβία, που τις βάφτισε έτσι λόγω της λατρείας που είχε για το Μίκη Θεοδωράκη και τα τραγούδια του˙ εξάλλου συμμετείχε στη συγκέντρωση με τη «Σπίθα»! Πιάσαμε, λοιπόν, τη κουβέντα, θυμηθήκαμε τα παλιά και πήγαμε σε ένα ταβερνάκι να τα πούμε χωρίς το άγχος της βροχής. Παραγγείλαμε διάφορα συν ένα μπακαλιάρο που, γαμώ το κέρατό μου, μας τον χρέωσαν 80 ευρώ (!). Φωνάξαμε τον ταβερνιάρη και του βάλαμε τις φωνές, του είπαμε ότι είμαστε και μέλη του «Δεν Πληρώνω» και δεν είμαστε κορόιδα και θα το δημοσιεύσουμε στο facebook, οπότε δε θα μπορούσε να σταυρώσει πελάτη πια. «Μα, μου, σου, ξου» ο δικός σου, ανένδοτος. Μόνο όταν του είπαμε ότι θα τον καταγγείλουμε στη συνέλευση της πλατείας τα μάζεψε,  φοβούμενος μη βρει ξαφνικά μπροστά του κανένα τσούρμο «αγανακτισμένους». Εξάλλου ένα τετράγωνο μας χώριζε από την πλατεία. Οπότε κατέβασε την τιμή του μπακαλιάρου κατά 50 ευρώ!

Τι 30, τι 40, τι 50;


Αφού χαρήκαμε αυτή τη μικρή μας νίκη επί του συστήματος, πήγαμε ξανά στην πλατεία, όπου είχε αρχίσει η συνέλευση. Το φορητό μικρόφωνο ήταν στα χέρια μιας πανύψηλης και πανέμορφης ξανθιάς μαθήτριας που, αν αφαιρέσουμε δέκα-δεκαπέντε πόντους ύψος, ήταν φτυστή η Ρίτα του 1976. «Μωρή», της λέω, «κόρη σου είναι κι αυτή»; Με κοίταξε στα μάτια, μου χαμογέλασε πονηρά και κούνησε το κεφάλι της σα να μού’ λεγε «θα ήθελα να είναι». «Γεια σας, με λένε Ρίτα» είπε δειλά-δειλά η μαθήτρια στους συνελευσιαζόμενους, και μόλις τέλειωσα τις πανελλαδικές για το Μαθηματικό». Κόκκαλο η Ρίτα κι εγώ. «Ήρθα απόψε εδώ», συνέχισε το Ριτάκι, «για να εκδηλώσω τη διαμαρτυρία για όλα αυτά μου με στενοχωρούν, για τον Αλέξη και τη μνήμη του, για να πω σε όλους όσοι ασκούν εξουσία ότι είναι το λιγότερο βουβοί γιατί δεν μας ακούνε εμάς τους νέους, γιατί κάνουν πως δεν υπάρχουνε.» «Άλα της!» ψιθύρισα στο αυτί της Ρίτας, «για μαθηματικού ρητορεύει σα να είναι του κλασικού». «Μη δείχνεις τα χρόνια σου, γλυκέ μου, σήμερα τα παιδιά τα ξέρουν όλα, αλλά δουλειά δεν πρόκειται να βρουν κι αυτό τα κάνει να τρελαίνονται.» μου την είπε η Ρίτα. «Το ερώτημα είναι που ήταν τόσα χρόνια οι 30άρηδες, οι 40ρηδες και όλοι αυτοί που σκάσανε μύτη τώρα στις συγκεντρώσεις, πού ήταν τόσα χρόνια κρυμμένοι; Πολιτικοποιήθηκαν στο πιτς-φυτίλι μόλις τους κόψανε τη βολή τους;» συνέχισε η Ρίτα που την έπιασαν τα κνίτικά της και έβαλε μπροστά την κασέτα. «Πού ήταν στο άρθρο 4, στο άρθρο 16 και γενικώς σε όλους του αγώνες του λαού μέχρι τώρα;» είπε πιο δυνατά και ξαφνικά το όμορφο πρόσωπό της έγινε κατακόκκινο σαν παντζάρι. «Ώπα», λέω, «κούλαρε κορίτσι μου, μιας κι είπες για ηλικίες πιο πριν». Ένοιωσα ξαφνικά όλα τα βλέμματα να στρέφονται πάνω μας, σ’ εμένα με απορία και σ’ αυτήν από θαυμασμό για την ομορφιά της αλλά και για την έξαρσή της. «Ρε, ανάφτρα και προβοκατόρισσα, κούλαρε» της είπα και της έκανα νόημα να πάμε λίγο παράμερα να χαλαρώσουμε σ’ ένα παγκάκι της πλατείας. Όπερ και εγένετο. «Άκου, συντροφούλα», της είπα στοργικά και πέρασα το χέρι μου στους ώμους της. «Όπως έχεις καταλάβει οι καταστάσεις αλλάζουν. Κι εσύ κάποια στιγμή έφυγες από το ΚΚΕ και καλά έκανες, μετά σου μπήκε η ιδέα να συνδικαλιστείς στους καθηγητές, μετά την είδες λίγο παραπάνω πατριώτισσα από τους άλλους ώσπου κάποια στιγμή συνίδρυσες κι εσύ άλλο ένα κομματίδιο με κάποιους υπερπατριώτες και πάει λέγοντας. Οι πρώην σύντροφοί αναδιοργανώθηκαν και ξανάφτιαξαν το ΚΚΕ ως φρούριο με τάφρους και αλιγάτορες και κάνουν ξεχωριστές πορείες με το ΠΑΜΕ, ξεχωριστές συγκεντρώσεις για την Πρωτομαγιά, για την Αντίσταση και στο τέλος θα κάνουν και ξεχωριστό Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή για να πιστοποιήσουν το γνωστό ανέκδοτο. Σε κάθε πορεία γίνονται επεισόδια, μπαχαλάκηδες, ΜΑΤ, ρουφιάνοι και ανόητοι καθηλώνουν τις πορείες. Ύστερα, όντως, για πολλούς ισχύει αυτό που είπες για τη βολή τους που τη χάσανε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι όλοι είναι άγιοι. Είναι αυτό που λένε στη θεωρία της σχετικής αποστέρησης. Αν οι άνθρωποι νιώσουν ότι είναι αδικία να στερούνται αυτά που απλόχερα δίνονται σε άλλους ξεσηκώνονται. Το θέμα είναι να μην ξεσηκωθούν στα τυφλά και κυνηγούς αυτούς που δεν τους φταίνε και οι οποίοι είναι σε ακόμα πιο δεινή κατάσταση, όπως ίσως κάποιοι κάνουν με τους μετανάστες. Να γιατί δεν έπρεπε να είμαστε απόντες από αυτές τις συγκεντρώσεις. Μπορεί να μη σου αρέσει που αναφέρονται σε όλους τους βουλευτές όταν φωνάζουν ρυθμικά «κλέφτες, κλέφτες» αλλά εσύ, εννοώ όσοι έχουν αυτές τις δίκαιες ανησυχίες, πρέπει να είσαι εδώ και να βάλεις τη δική σφραγίδα στις εξελίξεις με όμορφο τρόπο χωρίς να κάνεις υπέρμετρη επίδειξη κομματικής ταυτότητας και κομματικού πατριωτισμού. Και για να μη σε πρήζω άλλο ένα σου λέω: χαλάρωσε και νιώσε το σα γιορτή της δημοκρατίας. Άσε το όμορφο Ριτάκι να βρει το δρόμο του και να γίνει για τα δεδομένα της γενιάς του η Ρίτα που γνώρισα εγώ το 1976. Και για να κατανοήσεις καλύτερα την εξέλιξη των κομμάτων και των συνδικάτων αλλά και των τωρινών μεγάλων ΜΚΟ θα σου στείλω το βιβλίο του Ρόμπερτ Μίκελς που γράφτηκε πριν από έναν αιώνα περίπου και παρά τις επιφυλάξεις και τις κριτικές είναι πάντα επίκαιρο όσο και τα έργα του ιδεολογικού μας παππούλη, του Κάρολου.» Δεν πίστευα ότι θα τα έλεγα μονοκοπανιά όλα αυτά αλλά είχα την ανάγκη να τα πω. Και δεν περίμενα ότι η Ρίτα θα τα άκουγε χωρίς να πεταχτεί και να μου αντιμιλήσει. Την προβλημάτισα ή είχε αρχίσει να «γλαρώνει» απ’ τα τσίπουρα; Στο μεταξύ το Ριτάκι το δεκαοχτάχρονο είχε πει αυτά που ήθελε να πει και η συνέλευση συνέχισε με πρακτικά θέματα, όπως ποιος θα απευθυνθεί στον κόσμο για προσφορές διαφόρων ειδών για να μπορέσει να μείνουν τα βράδια στην πλατεία, ποιοι θα αναλάβουν τα θέματα Τύπου και ΜΜΕ, τον ιστότοπο κλπ. Ξάφνου, η Ρίτα σηκώθηκε από το παγκάκι κι άρχισε να τραγουδάει δυνατά και να λικνίζεται στο ρυθμό του γνωστού τραγουδιού των Κατσιμιχαίων για το Ριτάκι, τονίζοντας το στίχο «κανένα μη φοβάσαι». Δεν μπορούσα να μη την θαυμάσω. Η όμορφη Κνίτισα που έγινε αρνάκι χωρίς να χάνει το ατίθασο του εαυτού της. Όταν ένιωσε πως ήρθε η ώρα να αφήσει το ρυθμό να σβήσει γύρισε κατά τη μεριά μου και μου είπε κλείνοντας το μάτι ότι θα μείνει στην πλατεία το βράδυ και με αφήνει ελεύθερο εμένα τον «μικροαστό» να πάω στο σπιτάκι μου, για να κοιμηθώ και να ξυπνήσω για να  πάω στη δουλειά. Μάλλον από τη μια έπιασε τόπο η άποψή μου για την παρουσία της αριστεράς στις συγκεντρώσεις κι από την άλλη κατάλαβα το υπονοούμενο. Της έδωσα ένα φιλικό φιλί στο μάγουλο και προχώρησα προς τη σκάλα του μετρό…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ



Ρίτα Ριτάκι
Τραγούδι: Αδελφοί Κατσιμίχα
Μουσική: Αδελφοί Κατσιμίχα
Στίχοι: Αδελφοί Κατσιμίχα

Παλεύει το ποτάμι στη θάλασσα να βγει
Κι ο ποιητής γυρεύει τη μούσα του να βρει
Το κύμα ψάχνει να ’βρει την άκρη του γιαλού
Κι εγώ γυρεύω εσένανε
εσένανε που μ’ έστησες ξανά στο ραντεβού


Έψαχνα να ’βρω το μπελά μου και τελικά τον βρήκα
Και πήγα και αγάπησα ένα μωρό, τη Ρίτα
Ρίτα δεκαοχτώ χρονών κι εγώ σαράντα πέντε
Ρίτα εσύ ’σαι στην αρχή κι εγώ στο παραπέντε

Ρίτα-Ριτάκι, κανένα δε φοβάσαι
Ρίτα-Ριτάκι, τίποτα δε θυμάσαι
Ρίτα-Ριτάκι, απόψε πού κοιμάσαι

Μου το ’χες πει πολλές φορές ότι δε μ’ αγαπούσες
Συγγνώμη, δεν κατάλαβα ότι το εννοούσες
Γι αυτό λοιπόν σε χαιρετώ και φεύγω δίχως λόγια
Με το κεφάλι μου ψηλά και την ψυχή στα πόδια

Ρίτα-Ριτάκι...

Ti volio, si ti volio...


ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ


Για όσους/ες δεν βρίσκουν πλατεία ώστε να διαδηλώσουν, ας απολαύσουν σε DVD τη Ρίτα Χέιγουορθ ως Τζίλντα. http://www.moviereviews.gr/v2584/  

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)

 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)                                                                    του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...