Πολιτική της ατέλειας

Ένα από τα πλέον ευφυέστερα επιχειρήματα που εξαπέλυσαν οι νεοσυντηρητικοί διανοούμενοι και πολιτικοί εναντίον της εξέγερσης της πανεπιστημιακής κοινότητας με την περίπτωση του άρθρου 16 του Συντάγματος και το νέο νόμο πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, δηλαδή την κατηγορία ότι οι εξεγερμένοι «δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα». Εκεί φτάσαμε. Άνθρωποι που δεν προέβαλαν ποτέ κανενός είδους προοδευτικά και ριζοσπαστικά αιτήματα για να μη διαταράσσεται η τάξη εγκαλούν τώρα τη νεολαία επί «συντηρητισμώ». Μιλούν με τέτοιο τρόπο, λες και έγινε ο Μάης του ’68 όχι από τη νεολαία αλλά από τον ίδιο τον…Ντε Γκολ.

Ο συντηρητισμός είναι μαζί μας εδώ και πολλούς αιώνες. Ένα σημαντικό ερώτημα που ποτέ δεν έχει απαντηθεί οριστικά είναι εάν ο συντηρητισμός είναι ιδεολογία ή απλή ψυχολογική προδιάθεση, μια στάση ζωής.. Άλλοι ορίζουν το συντηρητισμό ως προδιάθεση έναντι της έννοιας και της πράξης της αλλαγής και τη θεωρούν ανώτερη από τις υπόλοιπες ιδεολογίες οι οποίες έχουν το φιλόδοξο στόχο να ξεδιπλώσουν και να εφαρμόσουν σχέδια κοινωνικής βελτίωσης που δεν είναι δυνατό να καρποφορήσουν στην πράξη. Έτσι, η ιστορική εμπειρία θεωρείται σαφώς προτιμότερη πυξίδα και απορρίπτεται οποιαδήποτε προοπτική μετασχηματισμού της κοινωνίας προς μια άγνωστη κατεύθυνση που θα προσπαθούσε να οδηγήσει σε μια «χρυσή εποχή». Η «πολιτική της ατέλειας» ανταποκρίνεται στην κυριαρχία των ανεπηρέαστων από το πέρασμα των αιώνων ενστίκτων.