Σημειώσεις από τον Υπέργειο

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΕΡΓΕΙΟ

Το μάθημα αρχίζει με Α - Απεργία, Αγώνας, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια

Νωρίς-νωρίς ξεκίνησα σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, για το αεροδρόμιο. Πτήση για Φρανκφούρτη και από εκεί για Μάντσεστερ για το συνέδριο «Εναλλακτικές μελλοντικές προοπτικές και λαϊκή διαμαρτυρία» που διοργανώνεται για 14η συνεχή χρονιά δίχως καμία οικονομική και διοικητική υποστήριξη παρά μόνο το μεράκι των διοργανωτών και την ενεργό συμμετοχή των συνέδρων (πανεπιστημιακών, μεταπτυχιακών φοιτητώ/τριών και ακτιβιστών/τριών από ολόκληρο τον πλανήτη. Κάθομαι σε ένα καφέ του αεροδρομίου και ξεφυλλίζω τις εφημερίδες. Πέφτω πάνω στην αναγγελία της κηδείας του Σπύρου του Μαρκόπουλου. Στενοχωριέμαι γιατί δεν θα είμαι εκεί για να τα πούμε για τελευταία πια φορά. Αντίο Σπύρο, έστω και εκ του μακρόθεν. Θα σε θυμόμαστε για τους αγώνες σου και θα εμπνεόμαστε από το σύνθημά σου σε εκείνο το ψεκασμένο με δακρυγόνα πανό: «Το μάθημα αρχίζει με Α - Απεργία, Αγώνας, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια».

Είμαστε ακόμα (wi-fi αλλά) ζωντανοί
Στο Shopping Centre, τον μικρό αυτό καπιταλιστικό ναό της κατανάλωσης, πέρα από τους μανιακούς του «αθλήματος», δεκάδες νέοι και νέες που ταξιδεύουν προς και από Ελλάδα κάθονται κατάχαμα στέλνοντας και παίρνοντας ηλεκτρονικά μηνύματα και σερφάροντας στο διαδίκτυο με τις ασύρματες συνδέσεις, μια εικόνα άγνωστη σε σχέση με το πρόσφατο ακόμα παρελθόν (το ίδιο πάνω-κάτω ταξίδι έκανα τέσσερα χρόνια πριν στο ίδιο συνέδριο). Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι/ες είναι απομονωμένοι/ες. Μερικοί/ές μιλούν ακόμα μεταξύ τους «ζωντανά». Δεν έχουν γίνει οι πάντες πλήρως ηλεκτρονικοποιημένα όντα.

Τα τροπάρια των εργαζομένων
Έχοντας, λοιπόν, αρκετή ώρα στη διάθεσή μου μέχρι να πάμε για επιβίβαση, ρίχνουμε με ματιά στην Αυγή. Για άλλη μια μέρα οι ειδήσεις του «Παρατηρητηρίου εργασίας» με συγκλονίζουν:
• Επί τρεις μήνες απλήρωτοι οι υπάλληλοι του Αγούδημου
• Κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι 30 υπάλληλοι του ταξιδιωτικού πρακτορείου ΑΤΗΕΝΑ λόγω επικείμενη πτώχευσης
• Συνδικαλιστής σε ξενοδοχείο του Ρεθύμνου απολύθηκε χωρίς δικαιολογία λίγο πριν ανοίξει για τη φετινή σεζόν
• Άλλη μια αγωγή της εργοδοσίας εναντίον των απεργών συναδέλφων της Αγροτικής Τράπεζας
• Αυθαίρετη απόλυση εργαζόμενου στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
• Δεν πληρώνονται τις εφημερίες του τελευταίο τριμήνου οι γιατροί των νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης
• Απεργούν εργαζόμενοι του Νοσοκομείου Π. και Α. Κυριακού για πρόσληψη προσωπικού και εφαρμογή της ελληνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας για το ωράριο
Σε άλλο ρεπορτάζ της εφημερίδας διαβάζω πως η Εθνική Αναλογιστική Αρχή εισηγείται «εξίσωση παροχών προς τα κάτω και ορίων ηλικίας προς τα πάνω». Είναι εμφανές ότι λειτουργεί ως προπομπός της κυβερνητικής πολιτικής, παρά τις προηγηθείσες διαψεύσεις της κυρίας Πετραλιά. Βλέπετε είναι η «εβδομάδα των παθών» που δεν φαίνεται να σταματάει αλλά θα συνεχιστεί ως «Γολγοθάς» διαρκείας.

Με τον Κώστα τον ξενύχτη στη Ραφήνα

Παρίσι και Λόντρα, Ρόμα και Βιέννη, μπροστά στη … Ραφήνα καμιά σας δεν βγαίνει! Το εγγυάται ο…Σουφλιάς. Σεμνά και ταπεινά, ο Θεσσαλός υπουργός περιβάλλοντος, χωροταξίας και δημοσίων έργων (ΥΠΕΧΩΔΕ για τους λάτρεις των αρκτικόλεξων) βλέπει πολύ μπροστά στο μέλλον και οραματίζεται μια Αθήνα…13 εκατομμυρίων κατοίκων, όπως γράφει στον Ελεύθερο Τύπο, ένας παλιός φίλος, ο Αργύρης ο Δεμερτζής, με αφρομή το «νέο ρυθμιστικό» που προτείνει ο εκτροπέας του Αχελώου. Ένα από τα φοβερά και τρομερά μέτρα θα είναι η πεζοδρόμηση της … Πεσματζόγλου. Γουάου και ξανά γουοάου! Η δε Ραφήνα πρόκειται να μετατραπεί σε «κύριο οικιστικό άξονα». Θα έχουν ενηλικιωθεί ως τότε τα δίδυμα του Κώστα και τη Νατάσας και θα εκπονήσουν διδακτορική διατριβή στο πασίγνωστο τότε RSE (Rafina School of Economics and Political Science). Κατά τα άλλα, σε άλλο ρεπορτάζ του Κ. Μπογάτσου στην ίδια εφημερίδα, διαβάζουμε ότι ο Μαλιακός Κόλπος έχει μετατραπεί σε «νεκροταφείο ψαριών». Μέχρι τότε, όμως, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει; Για τα σημερινή βρωμόψαρα θα χολοσκάσουμε σήμερα; Το μέλλον των βιονικών ανθρώπων μας ενδιαφέρει. Κάπως έτσι σκέφτεται ο Σουφλιάς και οι συν αυτώ.

Εργασία στα χρόνια της χολέρας

Μπαίνοντας στο αεροπλάνο πήρα την International Herald Tribune. To αεροσκάφος σφύζει από συνταξιούχους Γερμανούς και ελληνόπουλα όλων των προορισμών που επιστρέφουν στα πανεπιστήμια στα οποία σπουδάζουν, μιας και το Καθολικώς Διαμαρτυρόμενο Πάσχα έληξε για φέτος. Τα κεφάλια μέσα! Μόνο και μόνο ο τίτλος του άρθρου της τελευταίας τα λέει όλα: «Στη σημερινή αγορά εργασίας, δεν γίνεσαι καλύτερος όσο περνούν τα χρόνια˙ γίνεσαι γέρος». Σύμφωνοι, ρε παιδιά, αλλά όταν τα λέμε εμείς και τα καταγγέλλουμε όλα αυτά, είμαστε «παλιομοδίτες αριστεροί» .

Σωματική ανάγκη και μαγνητικές κάρτες

Μανιακοί με την «ασφάλεια» οι Βρετανοί έχουν γεμίσει κάθε γωνία με κάμερες και κάθε πόρτα με μηχανήματα αναγνώρισης μαγνητικών καρτών. Στη φοιτητική εστία όπου μένω πρέπει να ανοίξω με την κάρτα 3 (τρεις) διαδοχικές πόρτες σε απόσταση μικρότερη από 10 (δέκα) μέτρα. Επίσης, επειδή η πόρτα του δωματίου μου κλειδώνει αυτόματα πρέπει ανά πάσα στιγμή να έχω μαζί μου το κλειδί και όπως καταλαβαίνετε ακόμη και η … σωματική ανάγκη υπόκειται στη λογική της «ασφάλειας» καθώς είναι κοινόχρηστος ο σχετικός χώρος. Για να σου δώσουν πρόσβαση στο διαδίκτυο πρέπει να είσαι πολύ προχωρημένος τύπος μιας και ο κωδικός ασφαλείας για τους τεχνολογικά ένα βήμα πιο πίσω είναι ζήτημα πολύπλοκων εξισώσεων, παραγώγων και πολυωνύμων.

Από τον αφιλόξενο Άγιο Παντελεήμονα στους υπέροχους Άγιους Πάντες

Όλα αυτά, όμως, τα ξεχνάς όταν καταφέρεις να βγεις από τις τρεις μαγνητικές πόρτες. Σε αποζημιώνει το πράσινο, τα πανύψηλα δέντρα που παραβγαίνουν στα μεγαθήρια κτήρια των 10-15 ορόφων. Ανάμεσα σε πανέμορφα βικτωριανά μέγαρα και παλιά βιομηχανικά κτήρια ρέουν ποτάμια και φυτρώνει όχι μόνο το γρασίδι αλλά και αμυγδαλιές. Κατεβαίνοντας την Charles Street και στρίβοντας αριστερά στην κεντρική Oxford Road μπαίνεις στην περιοχή των πανεπιστημίων. Κατευθύνομαι στο κτήριο του Metropolitan Manchester University όπου θα διεξαχθεί το συνέδριο. Πολυεθνική, πολυφυλετική και πολυπολιτισμική η περιοχή, γεμάτη εστιατόρια 10-12 εθνικών κουζινών και κλασικές βρετανικές παμπ μας περιμένουν για αμέτρητους γύρους κόκκινης μπύρας και καυτερών εδεσμάτων. Μουσεία, γκαλερί, θέατρα και ταινιοθήκες αλλά και τα γραφεία της Φοιτητικής Ένωσης που διαθέτει χώρους διαλέξεων, προβολών και παραστάσεων φιλοξενούν σειρά παραστάσεων, εκθέσεων και αφιερωμάτων. Στο MMU το συνέδριό μας έχει παρέα τους συμμετέχοντες του συνεδρίου για την «Υπερβατική Φιλοσοφία». Το μέλλον σου προσφέρεται με το όμορφο πρόσωπό του και όχι με αυτό που βλέπουμε στη Μενάρδου, στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Αγιά της Πάτρας. Κι εδώ υπάρχουν προβλήματα διακρίσεων και καχυποψίας αλλά οι Βρετανοί έχουν «χωνέψει» πια την παρουσία των «άλλων». Εξάλλου στην περιοχή πολιούχος δεν είναι ένας αλλά πολλοί, είναι οι Άγιοι Πάντες, όπως λέγεται το κεντρικό κτήριο του MMU.

Φτιάξε βρε Ρίτσαρντ ένα καφέ να τονε πιούμε στο μπουφέ…

Εγγράφηκα, λοιπόν στο συνέδριο, βοήθησα λίγο στη γραμματειακή υποστήριξη καθώς δεν υπήρχε τέτοιο κοντύλι στον προϋπολογισμό του συνεδρίου (έλλειψη που οφείλεται στις περικοπές των χρηματοδοτήσεων λόγω κρίσης ή γενικότερη εκπαιδευτική νεοφιλελεύθερη πολιτική;) και όλα επαφίονταν στον συνεδριακό πατριωτισμό των συμμετεχόντων (πανεπιστημιακών και ακτιβιστών). Αγόρασα μισοτιμής βιβλία, παλιά και νέα, από τον πάγκο που είχε στήσει κινηματικός βιβλιοπώλης της πόλης και μέχρι να πάει μία η ώρα για να αρχίσει το συνέδριο βγήκα βόλτα στην Oxford Road. Μπήκα για καφέ σε ένα μαγαζί απέναντι από το κτήριο του τοπικού BBC και παράγγειλα ένα τεράστιο καπουτσίνο με 2,1 λίρες που με την ισοτιμία της ημέρας σήμαινε …2,3 ευρώ. Άρα πολύ καλά πράξαμε το περασμένο Σάββατο και μποϋκοτάραμε τις ελληνικές καφετέριες που πουλάνε καφέ στην τιμή 4 και 5 ευρώ χωρίς να υπάρχει λόγος και έχουν και τους εργαζόμενους σε καθεστώς επισφαλούς απασχόλησης.

Το Λονδίνο δεν προσκυνά μόνο «σώβρακα και φανέλες»

Στο ίδιο μαγαζί αγόρασα τους Times της ημέρας. Η είδηση της 4ης σελίδας περιέγραφε για το νέο φαινόμενο στη Βρετανία, δηλαδή για την προσέλευση χιλιάδων ανθρώπων στις…πρόβες της Συμφωνικής Ορχήστρας Σιμόν Μπολιβάρ της Βενεζουέλας …στο Λονδίνο. Ναι, καλά διαβάσατε, στο Λονδίνο και όχι στο Καράκας, και όχι στις συναυλία απλώς αλλά στην πρόβα! Και τι δεν θα έδινα για να δω πλήθη ελλήνων και ελληνίδων να τρέχουν στις πρόβες π.χ. της Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης ή της Ορχήστρας των Χρωμάτων, αντί να τρέχουν στις ποδοσφαιρικές και να «προσκυνάνε σώβρακα και φανέλες» του Ντιόγκο ή του Κατσουράνη!

Φιλιά από το Μάντσεστερ (κατά το φιλμ Φιλιά από το Λίβερπουλ)
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com