Σημειώσεις από τον υπέργειο Νο.2

Σημειώσεις από τον υπέργειο Νο.2

Με το μαλακό, παιδιά…Η πρώτη ημέρα του συνεδρίου είχε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα για ξεκίνημα. Ένας καταπληκτικός σύνεδρος και συναγωνιστής από το Μάντσεστερ που πάντα αναδεικνύεται αστέρας της ημέρας και ο οποίος είναι εκ χαρακτήρος και πεποιθήσεων οπαδός του αργού λόγου αλλά και τρόπου ζωής μίλησε για την έννοια του «τραύματος» στα κοινωνικά κινήματα. Στην εισήγησή του επεσήμανε τους παράγοντες που συμβάλλουν στην εξάντληση των ακτιβιστών, νεοελληνιστί γιατί παθαίνουν burnout. Η συζήτηση που επακολούθησε ήταν ζωηρή καθόσον ότι δύο συναγωνιστές θεωρητικοί και του Socialist Workers Party (αγγλικό ΣΕΚ ια τους μη γνωρίζοντες) του αντέταξαν τους παράγοντες που συμβάλλουν στην παθιασμένη ένταξη ακτιβιστών στα κινήματα, πάλι νεοελληνιστί burn-in. Ένας δογματικά δομικός μαρξιστής δεν θα έμπαινε καθόλου στη συζήτηση αλλά ένας διαλεκτικός δομικός μαρξιστής θα τους απαντούσε και στους δύο ότι οι παράγοντες αυτοί δεν μπορούν να αναχθούν αποκλειστικά σε ψυχολογικούς, γιατί παραλίγο να πέσει η συζήτηση σε αυτή τη λούμπα. Έτσι οι αντικειμενικοί παράγοντες και οι υποκειμενικοί σε μια διαλεκτική διαδικασία αλληλεπιδρούν και διαμορφώνουν τις συνθήκες για έναν άνθρωπο να μετεξελιχθεί σε κάποια φάση σε ακτιβιστή και σε κάποια άλλη στιγμή να αισθανθεί ότι τον έχει εξαντλήσει αυτή η ιστορία του υπερβολικού ακτιβισμού και, ενδεχομένως, μιας λίγο-πολύ σωτηριολογικής αίσθησης αποστολής.

Χρυσές δουλειές το Κινέζικο εστιατόριο, μισές δουλειές το πανεπιστήμιο
Λίγο αργότερα στην απογευματινή μπυροκατάνυξη πριν από την εξόρμηση στο ταυλανδο-κινεζικό εστιατόριο σύνεδροι από ένα πανεπιστήμιο στη βορειοδυτική Αγγλία μου μίλησαν για την συνεχή απειλή περικοπών σε μαθήματα, προγράμματα και υποχρεωτικές απολύσεις διδακτικού και διοικητικού προσωπικού. Παρά τις προσπάθειες του συνδικάτου τους ακόμη δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία με τη διοίκηση του πανεπιστημίου για αναστολή αυτών των μέτρων. Μισοειρωνικά – μισοσοβαρά μιλούσαν για εξόρμηση στα λύκεια ώστε να προσελκύσουν υποψήφιους φοιτητές και φοιτήτριες στα τμήματα κοινωνικών επιστημών προτού τα κλείσουν εντελώς. Και, βεβαίως, απευθύνουν πρόσκληση σε υποψήφιους/ες από όλη την Ευρώπη.

Κάνουν και γι’ άλλη δουλειά οι κάμερες
Εκείνη την ημέρα διάβασα μια είδηση που είχε κάποια θετική χροιά. Διάβασα, λοιπόν, στην Guardian ότι η κατά τα άλλα εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα Υπουργός Εσωτερικών του Γκόρντον Μπράουν (προσωπική του φίλη κι επιλογή για το αξίωμα) ανακοίνωσε ότι απευθύνει έκκληση στα τοπικά συμβούλια και στους δήμους να σταματήσουν να τοποθετούν κάμερες ασφαλείας και να αρχίσουν να τις μειώνουν. Και, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, να αρχίσει να αποδιαρθρώνεται σιγά-σιγά η «κοινωνία της επιτήρησης». Λοιπόν, καιρός είναι να μπει πιο έντονα από τις ελληνικές δημοκρατικές και λοιπές ριζοσπαστικές δυνάμεις το ζήτημα για τη χώρα μας.

Υπάρχει κι ο καπιταλισμός εκτός από τη μοναξιά, you know…
Την άλλη ημέρα σε μια άλλη ενδιαφέρουσα συζήτηση επισημάνθηκε από τον εισηγητή ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρεί μια βαθμιαία εξάλειψη του όρου «καπιταλισμός» και γενικότερα η πολιτική οικονομία από την δημόσια συζήτηση του χώρου της θεωρίας των κοινωνικών κινημάτων. Η επισήμανση έχει ιδιαίτερο νόημα. Γιατί -συγχωρέστε με εμένα τον «παλιομοδίτη» - πρέπει να δίνουμε πρωτεύουσα σημασία στον πολιτισμικό παράγοντα, στην ταυτότητα και στην κουλτούρα και να υποβαθμίζουμε όλους τους άλλους παράγοντες σε βαθμό εξαφάνισης;

Τι λέγαμε; Να και το ζωντανό παράδειγμα
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας υπήρχε μια εισήγηση στην οποία γινόταν λόγος για την περίπτωση της Τουρκίας του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’70 όπου οι κοινωνικές συγκρούσεις που είχαν οξυνθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό αποδίδονταν αποκλειστικά στην ιδεολογία, δεν υπήρχε καμία νύξη αν υπήρχε καπιταλισμός, διαφορετικές κοινωνικές τάξεις που συγκροτούνταν με βάση την ιδιοκτησία και τον έλεγχο της παραγωγής, ούτε γινόταν λόγος για οικονομική ή πετρελαϊκή κρίση. Έτσι η εισηγήτρια, άνετη και ωραία, αποφάνθηκε ότι επρόκειτο για εμφύλιο πόλεμο που δημιουργήθηκε από τη σύγκρουση της ιδεολογίας των αριστερών φοιτητών που προέρχονταν από μορφωμένα στρώματα και των δεξιών φοιτητών που προέρχονταν από παραδοσιακά και λιγότερο μορφωμένα στρώματα. Το δε κράτος δεν υπήρχε και αν υπήρχε παρέμενε ουδέτερο. Όπως καταλαβαίνετε αποφάσισα να παρέμβω μετά το χειροκρότημα ευγενείας και να πω ορισμένα πράγματα για να θυμίσω ότι αν θέλουμε να μιλάμε για εμφύλιο πόλεμο που να μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιος έπρεπε να πάρει το ελληνικό παράδειγμα και να κάνει σύγκριση και δεύτερον ότι όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε κενό αέρος. Ελπίζω ότι δεν είχα πάρει «άγριο ύφος».

Manchester City Millionaire αλλά…
Λίγο αργότερα, στην παμπ η μπύρα χαλάρωσε τα πράγματα και την ένταση. Μετά η ένταση ξανανέβηκε αλλά ο λόγος ήταν τα καυτερά ινδικά φαγητά που έπρεπε να συνοδευούν με δροσερή μπύρα. Έλα, όμως, που το συγκεκριμένο ινδικό μαγαζί ήταν από αυτά που είναι, για λόγους θρησκευτικούς, alcohol-free zones. Έτσι ξανακαταλήξαμε στην ίδια παμπ. Κι εκεί που λέμε ότι χαλαρώνουμε, άρχισαν οι Μαντζεστεριανοί θαμώνες να ουρλιάζουν, να βρίζουν και εξαπολύουν κατάρες στα…αρχαία κελτικά. Τι έγινε, ρε παιδιά; Η Μάντεστερ Σίτυ αποκλειόταν από το Αμβούργο. Μέσα σε δέκα λεφτά έχασε άπειρες ευκαιρίες, όπως ο Αρδίζογλου της ΑΕΚ της δεκαετίας του ’70 που τρίμπλαρε όλο το γήπεδο, πέρναγε τον τερματοφύλακα και έβγαζε τη μπάλα άουτ!!! Κι έτσι έπεσε κατήφεια στην παμπ. Τι να κάνουμε; Τα πετροδολάρια δεν αρκούν πάντα για να κερδίζεις…

Χωρίς λόγια λόγια...
Την άλλη ημέρα το πρωί, ξανά στο μαγαζί με τον ωραίο και φτηνό τεράστιο καπουτσίνο αγόρασα την εφημερίδα Independent. Η ψυχή μου μαύρισε. Πρωτοσέλιδο και κύριο θέμα στις μέσα σελίδες το δράμα των Σομαλών που φεύγουν απελπισμένοι από τη χώρα τους, τη ρημαγμένη από τον εμφύλιο πόλεμο , την ιμπεριαλιστική επέμβαση και την πείνα. Η διεθνής κοινότητα, αυτή η πλασματική οντότητα, ενδιαφέρθηκε μόνο γι τους αμερικανούς ομήρους των πειρατών αλλά αδιαφορεί για το πραγματικό πρόβλημα. Και όταν βλέπει την πραγματικότητα να σκάει ορμητικά σαν κύμα από τσουνάμι στις λαμπερές ακτές της ή ουρλιάζει υστερικά στον Άγιο Παντελεήμονα και στη Νότια Παραλία της Πάτρας ή βγάζει το σκασμό γιατί τους πετάει ένα κομμάτι «βρώμικο ψωμί» ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών που προσφέρουν στους κάμπους της Μεσσηνίας ή της Μεσσίνας.

Και οι Σημειώσεις από τον Υπόγειο
Ένας πολύ γνωστός ριζοσπάστης μελετητής των βρετανικών εργασιακών σχέσεων μας μίλησε στο συνέδριο για την απεργία στο Μετρό του Λονδίνου, του πασίγνωστου Tube από όπου ακούγεται η γνωστή ιαχή “Mind the Gap” για τους γνωρίζοντες και τους παραγνωρίζοντες. Ένα βασικό στοιχείο που μάθαμε είναι ότι εκεί ανταγωνίζονταν τα συνδικάτα για το ποιο θα οργανώσει και θα εκπροσωπήσει τις εκατοντάδες εργαζόμενες και εργαζόμενους στον τομέα του καθαρισμού, που και εκεί αποτελούν υπαλλήλους των εργολάβων στο περιβόητο πρόγραμμα Public-Private Partnership. Όπως Ελλάδα. Μόνο που το «όπως Ελλάδα» ισχύει για τους εργολάβους εργοδότες αλλά δεν ισχύει το ίδιο για την περίπτωση της συνδικαλιστικής οργάνωσης, καθώς εκεί οι συνδικαλιστές σκίζονταν για να εντάξουν τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στα συνδικάτα, ενώ εδώ… καλά… «Ζήσε Μαύρε μου να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι…»

Φιλιά από το Μάντσεστερ (κατά το φιλμ Φιλιά από το Λίβερπουλ)

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com