Tsakthan Daily, 3/8/2014 Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο;

Tsakthan Daily, 3/8/2014

 Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο;  

Έκανα ένας λάθος χτες. Ναι μεν ο Αύγουστος είναι γεμάτος κακές ειδήσεις αλλά η μεγάλη παράλειψή μου ήταν που δεν αναφέρθηκα στην έναρξη του 1^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα θύματα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ανήλθαν σε 9 εκατομμύρια στρατευμένους και σε άλλους τόσους αμάχους. Επρόκειτο για έναν πόλεμο τόσο ολοκληρωτικό που δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας, ώσπου ο Χίτλερ και η Ναζιστική Γερμανία και οι σύμμαχοί της θα εξαπέλυαν τον 2^ο Π.Π. Το χαρακτηριστικό στοιχείο του μαζικού αυτού πολέμου ήταν η «βιομηχανοποιημένη σφαγή».  

 Βιομηχανοποίηση του θανάτου

Ο Εnzo Traverso στο βιβλίο του Οι ρίζες της ναζιστικής βίας (http://www.politeianet.gr/books/9789608219922-traverso-enzo-ekdoseis-tou-eikostou-protou-oi-rizes-tis-nazistikis-bias-228383?gclid=Cj0KEQjwu_eeBRCL3_zm8aOtvvkBEiQApfIbGOrcy5SBxdjn6yktslCHWn6NJUmejHnwf0qi7GNiGgwaAqLB8P8HAQ) επισημαίνει: «Οι θάλαμοι αερίων και οι φούρνοι των κρεματορίων είναι η απόληξη μιας μακριάς διαδικασίας απανθρωποποίησης και βιομηχανοποίησης του θανάτου που ενσωματώνει την εργαλειακή ορθολογικότητα, παραγωγική και διοικητική, του σύγχρονου δυτικού κόσμου (το εργοστάσιο, τη γραφειοκρατία, τη φυλακή). Από την άλλη, προσπάθησα να μελετήσω την κατασκευή των ρατσιστικών και αντισημιτικών στερεότυπων που αντλούν κατά πολύ στοιχεία από τον επιστημονισμό του fin de siecle: αρχικά την άνοδο ενός "ταξικού ρατσισμού" που ξαναγράφει σε όρους φυλής τις κοινωνικές συγκρούσεις του βιομηχανικού κόσμου και ταυτίζει τις εργαζόμενες τάξεις με τους "αγρίους" του αποικιακού κόσμου, στη συνέχεια τη διάδοση μιας νέας ερμηνείας του πολιτισμού, στηριγμένης πάνω σε ευγονικά μοντέλα, και τέλος την ανάδυση μιας νέας εικόνας του Εβραίου -στηριγμένης πάνω στη φιγούρα του διανοούμενου- ως μεταφοράς για μια ασθένεια του κοινωνικού σώματος. Η σύγκλιση ανάμεσα στα δύο αυτά επίπεδα, το ένα υλικό και το άλλο ιδεολογικό, αρχίζει να σκιαγραφείται στη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, που στάθηκε το πραγματικό εργαστήρι του 20ού αιώνα, για να βρει τελικά τη σύνθεσή της στον εθνικοσοσιαλισμό».

Η εξαχρείωση της πολιτικής ζωής

Ο Ναζισμός ήταν  «προϊόν του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, του απόλυτου πολέμου,  που αποτέλεσε πράγματι την εμπειρία-θεμέλιο του 20ού αιώνα. Σ’ αυτόν βρίσκονται οι ρίζες της βιομηχανικής εξόντωσης , ο  θάνατος εκατομμυρίων ανωνύμων και η αυταρχικός μετασχηματισμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου. Όπως κατέδειξε πειστικά ο Τζορτζ Μόσε, ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος ήταν η αρχή μιας εξαχρείωσης της πολιτικής ζωής με αποκορύφωση τον Ναζισμό.» (http://dokimh.espivblogs.net/?p=242)

Οι τρεις τελευταίοι Βετεράνοι

Ο τελευταίος βετεράνος της περιόδου 1914-1918 (που ήταν γυναίκα, η Φλόρενς Γκριν), έφυγε από τη ζωή στις 4 Φεβρουαρίου 2012, σε ηλικία 111 ετών. Ο Αυστραλός Κλοντ Σουλς, γεννημένος στις 3 Μαρτίου του 1901, πέθανε στις 5 Μαΐου 2011 και ο Αμερικανός Φρανκ Μπακλς, γεννημένος την 1η Φεβρουαρίου του 1901, πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 2011.

Ο Εμιλιάνο Μερκάδο ντελ Τόρο από το Πουέρτο Ρίκο (21 Αυγούστου 1891 – 24 Ιανουαρίου 2007), είναι ο μεγαλύτερος επιβεβαιωμένα βετεράνος από οποιονδήποτε πόλεμο, που έζησε ποτέ. Ο τελευταίος βετεράνος από τις Κεντρικές Δυνάμεις, ο Φραντς Κίνστλερ από την Αυστροουγγαρία, απεβίωσε σε ηλικία 107 ετών, στις 27 Μαΐου του 2008. Ο Καναδός βετεράνος Τζον Μπάμπκοκ απεβίωσε σε ηλικία 109 ετών στις 18 Φεβρουαρίου 2010.

(http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82)

Θανάσης Τσακίρης

http://tsakiris.snn.gr 

http://thanasistsakiris.wordpress.com

http://tsakthan.blogspot.com  

http://tsakthan.wordpress.com  

http://antiracistes.wordpress.com  

http://homoecologicus.wordpress.com  

http://leftypedia.wordpress.com  

http://greekunions.wordpress.com  

http://femininmasculin.wordpress.com  

http://ilioupoli.wordpress.com 

http://homopolitics.wordpress.com  

http://politicalperson.wordpress.com 

http://cantpaydontpay.wordpress.com 

http://pringkipessa.wordpress.com  

http://redferryman.wordpress.com

http://civilrightsgreece.wordpress.com   

http://adotoe.wordpress.com 

http://easpemporiki.wordpress.com 

http://www.easp.gr

 

Η ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΗΝΕΡΑΣ

Μυοτάπητας = Mousepad

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Eίναι έξω από το DNA της Δεξιάς ο κεντρώος λόγος.».

Τάκης Μπαλτάκος (πρώην γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου), Βήμα της Κυριακής, 3/8/2014.

ΕΞΤΡΑ ΑΤΑΚΑ ΛΟΓΩ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Σόλων Γκίκας, Γκίκας Χαρδούβαλης: η διαφορά, όπως βεβαίωνε τότε η Πειραϊκή-Πατραϊκή, βρίσκεται στην ούγια.»

Γιώργος Βέλτσος (για τη μεταπολίτευση), Βήμα της Κυριακής, 3/8/2014

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

1844: Διεξάγονται οι πρώτες εκλογές στην Ελλάδα επί Όθωνα.

1936: Ο αμερικανός σπρίντερ Τζέσε Όουενς κερδίζει το πρώτο από τα τέσσερα συνολικά χρυσά μετάλλια, που κατακτά στους Ολυμπιακού Αγώνες του Βερολίνου, σημειώνοντας ρεκόρ στα 100 μ. με 10.3".

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr#ixzz39KTPoB5N

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Αύγουστος

Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου

Μουσική: Νίκος Παπάζογλου

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Άλλες ερμηνείες:

Χαρούλα Αλεξίου

Γιώργος Νταλάρας

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε

κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε

φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος

λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ

ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός

αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται

μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

http://youtu.be/LHzRVsiB0Os

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Mel Thompson, Nigel Rodgers

Αχ, αυτοί οι φιλόσοφοι

μετάφραση: Ε. Δ. Παπαγρηγοράκη

Σελίδες: 312

Ημερομηνία έκδοσης: 24/02/2014
εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Αυτοί που βρίσκονται σε σύγχυση και γυρεύουν στη φιλοσοφία έναν οδηγό ας έχουν τον νου τους, προειδοποιούν οι συγγραφείς του βιβλίου. Αν και η φιλοσοφία μπορεί να διαφωτίσει, είναι ικανή επίσης να παραπλανήσει. Το βιβλίο διερευνά τους κινδύνους της φιλοσοφίας. Δείχνει πως η συμπεριφορά των φιλοσόφων, άλλοτε κακή, άλλοτε θλιβερή και κάπου κάπου θεότρελη, συχνά είναι εντελώς αποσυνδεδεμένη από τη σκέψη τους.

Οι συγγραφείς συνδυάζουν ανεκδοτολογικά στοιχεία με τη σύνοψη της σκέψης οκτώ μεγάλων φιλοσόφων: του Ρουσό, του οποίου οι απόψεις για την εκπαίδευση μοιάζουν να βρίσκονται σε διάσταση με τη σκανδαλώδη ζωή του∙ του Σοπενχάουερ και του Νίτσε, που τα λόγια τους σήμερα ακούγονται πιο αληθινά από ποτέ∙ και πέντε φιλοσόφων του 20ού αιώνα με τεράστια εμβέλεια: του Ράσελ, του Βιτγκενστάιν, του Χάιντεγκερ, του Σαρτρ και του Φουκό. Το βιβλίο δείχνει πως μια ζωή αφιερωμένη στη φιλοσοφία δεν είναι απαραίτητα μια φιλοσοφημένη ζωή.

http://flip.metaixmio.gr/apospasmata/META_THN_APOLYSH/index.html

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ

http://flix.gr/cinema/locke-review.html

 

Γράφει η

Πόλυ Λυκούργου

Μεγάλη Βρετανία, 2013, Εγχρωμο

Παραγωγή: Γκαι Χίλι, Πολ Γουέμπστερ

Σκηνοθεσία: Στίβεν Νάιτ

Σενάριο: Στίβεν Νάιτ

Φωτογραφία: Χάρις Ζαμπαρλούκος

Μοντάζ: Τζάστιν Ράιτ

Μουσική: Ντίκον Χίντσκλιφ

Πρωταγωνιστούν: Τομ Χάρντι

Με τις φωνές των: Ρουθ Γουίλσον, Άντριου Σκοτ, Τομ Χόλαντ, Ολίβια Κόλμαν, Μπιλ Μίλνερ, Μπεν Ντάνιελς

Διάρκεια: 85'

Διανομή: Spentzos Films, Seven Film

 

Ο 40χρονος πολιτικός μηχανικός Αϊβαν Λοκ μπαίνει στο αυτοκίνητό του ένα βράδυ μετά τη δουλειά και βιάζεται να φτάσει στον προορισμό του. Το μεγάλο ματς του πρωταθλήματος παίζεται απόψε - οι δύο γιοι του τον περιμένουν να το δουν μαζί, η γυναίκα του έχει ετοιμάσει το αγαπημένο του ποδοσφαιρικό τζανκ φουντ και φοράει τη φανέλα της ομάδας. Μόνο που ο Λοκ δεν επιστρέφει σπίτι. Ούτε θα βρίσκεται το επόμενο πρωί στο εργοτάξιο, στο μεγάλο κατασκευαστικό έργο που μήνες επέβλεπε, για να εγγυηθεί την περιεκτικότητα τσιμέντου, την ανθεκτικότητα του σκυροδέρματος. Φεύγοντας από το γραφείο πήρε μία απόφαση κι ό,τι κι αν συμβεί εκείνο το βράδυ, θα την κρατήσει. Γιατί ένας άντρας πρέπει να αντιμετωπίζει κατά μέτωπο τα λάθη του, να βρίσκει λύσεις και να αναλαμβάνει τις συνέπειες. Οχι, εκείνος δε θα φερθεί σαν το καθίκι τον πατέρα του. Ο,τι ακολουθεί είναι ένα 85λεπτο road movie, Μπέρμινγχαμ-Λονδίνο, με οδηγό έναν άντρα αποφασισμένο να ρισκάρει τα πάντα, κι ένα κινητό τηλέφωνο στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, μέσα από το οποίο διευθετεί ολόκληρη τη ζωή του...

 

Ο σεναριογράφος Στίβεν Νάιτ («Επικίνδυνες Υποσχέσεις», «Βρόμικα Ομορφα Πράγματα»), στη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα, υπογράφει ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό πείραμα: ένας άντρας, ένα αυτοκίνητο, ένα τηλέφωνο. Ενα αγωνιώδες road movie που εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο, με όχημα ένα καλογραμμένο σενάριο-δυναμίτη (μέσα στην απλότητά του) κι έναν ηθοποιό που κρατά σταθερά το τιμόνι και το βλέμμα κλειδωμένο στον προορισμό, επιτρέποντάς μας μόνο την υποψία ότι τα φρένα είναι σπασμένα.

 

Ενας άντρας μόνος του επί 85 λεπτά να μιλάει με γιατρούς, νοσοκόμες, το έξαλλο αφεντικό του που ξεστομίζει απειλές, τον μεθυσμένο και πανικόβλητο υφιστάμενό του που συνειδητοποιεί ότι το επόμενο πρωί θα είναι μόνος του, δημοτικούς υπαλλήλους για άδειες της τελευταίας στιγμής, τα τρομαγμένα αγόρια του που δεν καταλαβαίνουν γιατί ο μπαμπάς δεν βλέπει μπάλα μαζί τους, ή γιατί η μαμά κλαίει στο μπάνιο...

 

Ενας Τομ Χάρντι ολομόναχος, σε μία νυχτερινή διαδρομή άψογα φωτισμένη από τον Ελληνοκύπριο Χάρη Ζαμπαρλούκο, να σπάει τα όρια του κλειστού οχήματος με τα βλέμματά του, το ηχόχρωμα της φωνής του, τη σταθερή, αποφασισμένη εκφορά των λέξεων. Να ζεσταίνει, να παγώνει, να καθησυχάζει, να τρομάζει, να απελπίζεται, να κλαίει βουβά δάκρυα που φωτίζονται κλεφτά από τους προβολείς των διερχόμενων ταξιδιωτών. Και να συνεχίζει. Οχι, αυτό που κάνει ο Χάρντι δεν είναι ένα απλό υποκριτικό μπραβάντο. Είναι μία tour de force κούρσα ισορροπιών, μία γκαζωμένη κόντρα ενάντια στον εαυτό του, μία κατά μέτωπο σύγκρουση με τις μανιέρες.

 

Ο Νάιτ εξερευνά με έναν μοντέρνο, ηλεκτρισμένο και συγκινητικά αφαιρετικό λυρισμό τους συμβολισμούς του road movie, τις προσωπικές μας εσωτερικές διαδρομές, την μοναξιά στο τιμόνι, τον προορισμό που μπορεί τελικά να μην άξιζε και τον κόπο. Το αν μπορείς ποτέ να επιστρέψεις ατόφιος σπίτι, ή κάποιοι δρόμοι έχουν κλείσει για πάντα...

 

Οπως κι ο ήρωάς του ρισκάρει τα πάντα: να του βγει θεατρικό, κλειστοφοβικό, βαρετό, φλύαρο. Η αναλογία του σεναριακού σασπένς, των στακάτων διαλόγων και των πολλών... ίππων πρωταγωνιστή του όμως δημιουργεί ένα ατσάλινο σασί, μία άψογη κινηματογραφική ραχοκοκκαλιά, στιβαρά συμπαγή θεμέλια. Γιατί όπως και ο Λοκ εξηγεί «χρειάζεται να χειριστείς το μείγμα του τσιμέντου με απόλυτη ακρίβεια. Το ελάχιστο λάθος, μία μικρή αδιόρατη απόκληση και στο 22 ορόφων κτίριό σου θα σχηματιστούν ρωγμές, που σταδιακά θα το διαβρώσουν και θα καταρρεύσει με κρότο...»