Tsakthan Weekly, 28/12/2009-3/1/2010 Η ΜΠΛΟΓΚΑΡΙΣΜΕΝΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ

Tsakthan Weekly, 28/12/2009-3/1/2010

Η ΜΠΛΟΓΚΑΡΙΣΜΕΝΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ
Η δεκαετία που τελείωσε μάς άφησε ένα νέο εργαλείο ηλεκτρονικής έκφρασης, το ιστολόγιο (ή, αλλιώς, blog) στο διαδίκτυο. Επειδή σε σχέση με τις «παραδοσιακές» πλέον ιστοσελίδες είναι πολύ πιο εύχρηστο εργαλείο, διευκόλυνε την άμεση και αδιαμεσολάβητη διατύπωση εργασιακών παραπόνων, αιτημάτων και απόψεων καθώς και τη διενέργεια ερευνών μέσω διαδικτύου για θέματα εργασίας, εργασιακών σχέσεων και συνδικαλισμού.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο ανοιχτός χαρακτήρας του ιστολογίου και η τεχνική προσβασιμότητα του ισοδυναμεί με δημόσιο χαρακτήρα ή περνά σχετικά απαρατήρητη από το κοινό που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο. Ευρήματα της έρευνας που διενεργήθηκε από δύο Βρετανούς καθηγητές δείχνουν ότι υπάρχουν πολλά θετικά στοιχεία:[1]
1. Δημιουργική διέξοδος για υποχρησιμοποιούμενες δεξιότητες, τόσο επαγγελματικές όσο και πολιτιστικές/πνευματικές.
2. Σύνδεση με άλλους / δημιουργία δικτύων / ωφέλεια από το μοίρασμα και την ανταλλαγή γνωμών, εμπειριών και συναισθημάτων (social media)
3. Δίνονται στη δημοσιότητα τα αιτήματα των ατομικών και συλλογικών φορέων της εργασίας
4. Αντιμετωπίζονται καθημερινές δυσκολίες και λύνονται πρακτικά προβλήματα.
5. Η διαδραστική φύση των μπλογκ και το σημαντικό αριθμητικά κοινό που ενδέχεται να προσελκύουν θέτουν ζητήματα σχετικά με την λανθάνουσα προοπτική τους ως εργαλεία κινητοποίησης υποστήριξης αγώνων εντός κι εκτός των χώρων εργασίας.
6. Οι δημιουργικές και αποφασιστικές προσεγγίσεις διατήρησης/διαχείρισης των ιστολογίων και η δημοτικότητα που αποκτούν επιτρέπουν στους/τις εργαζόμενους/ες να νοιώσουν μια αίσθηση του ανήκειν και τους προσδίδουν κύρος και γόητρο υψηλότερο από αυτό που τους προσδίδει η εργασία τους ή το επάγγελμά τους
7. Ορισμένες φορές οι εργαζόμενοι/ες κάνουν λόγο για αίσθηση προσωπικής επιτυχίας και αυτοεκπλήρωσης καθώς με την ιστολογική δραστηριοποίησή τους καταφέρνουν να έχουν ένα μέρος του εργασιακού τους βίου κάτω από το δικό τους έλεγχο.


Αυτό δε σημαίνει ότι όλα είναι τέλεια στον κόσμο της εργασιακής μπλογκόσφαιρας και γενικότερα του διαδικτύου και των πολλών εφαρμογών του, όπως το facebook κ.ά. Αν εξαιρέσουμε την μάλλον φαιδρή ιστορία με τον Νεοδημοκράτη που προσέλαβε σε θέση Ειδικού Γραμματέα η κυβέρνηση του Γ.Α.Π. και τον έδιωξε μετά από μία (1) μέρα γιατί ανακαλύφθηκαν «υβριστικές αναφορές» του για το ΠΑΣΟΚ σε σελίδα του facebook, όλο και περισσότεροι εργοδότες σερφάρουν στα μπλογκ και στις εφαρμογές social media όχι μόνο για να βρίσκουν νέα ταλέντα αλλά για να ελέγχουν τις αρνητικές αναφορές των εργαζομένων σε αυτούς και να απολύουν όσους/ες θεωρούν «επικίνδυνους». Η έρευνα συναντά ακόμα δυσκολίες γιατί εκτός από τις «κεφαλές» των χώρων εργασίας τόσο του διοικητικού κύκλου όσο και του κύκλου των συνδικαλιστικών εκπροσώπων, η διάθεση των εργαζομένων να μιλήσουν σε ερευνητές για το τι αισθάνονται στη δουλειά τους, τι προβλήματα αντιμετωπίζουν, τι λύσεις προτείνουν (αν προτείνουν) δεν είναι ιδιαίτερα έντονη, για να μην πούμε ότι πλησιάζει σε μηδενικά επίπεδα. Συχνά υπάρχει καχυποψία με την έννοια ότι πολλοί/ές φοβούνται ότι αν μιλήσουν επώνυμα θα τους γίνει επίπληξη, θα ακουστούν αρνητικά σχόλια για τον/η ίδιο/α και τη δουλειά του/της έως ότι θα απολυθούν για αυτό το λόγο. Μόνο και μόνο γιατί μίλησαν χωρίς κατ’ ανάγκη να κάνουν αρνητικά σχόλια. Από την άλλη, ανάλογα με την ειδικότητα, το επίπεδο γνώσεων (θεωρητική ή πρακτική εκπαίδευση) και την αποκτηθείσα ή μη εμπειρία στην αμφισβήτηση του λόγου και των πρακτικών των ιεραρχικά ανωτέρων ή των συναδέλφων, ο/η εργαζόμενος/η ασκεί ως ένα βαθμό έλεγχο στο άμεσο εργασιακό του περιβάλλον.

Τα συνδικάτα συχνά αγνοούν αυτές τις πτυχές του θέματος, ειδικά στην Ελλάδα όπου η έννοια του «ανθρωπίνου δικαιώματος» δεν γίνεται αποδεκτή με όλες τις διαστάσεις της. Καιρός είναι, όμως, να ασχοληθούν με αυτό προτού καταστούν αρχαιολογικής αξίας κοινωνικές κατασκευές που ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις και τα ίδια τα μέλη τους που δημιουργούν νέα σχήματα.


Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΟΥ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ
Τραγούδι: Γιάννης Πάριος
Στίχοι: Γ. Σαμολαδάς
Μουσική: Απ. Καλδάρας

Στο μέτωπό μου το φανάρι
μεσ’ στο λαγούμι το βαθύ
για να γεμίσει το κελάρι
σκληρή που είναι η ζωή

Ανθρακωρύχοι, μεταλλωρύχοι
βαθιά που είναι η δική μας τύχη

Απ’ το πρωί δουλειά νισάφι
σπίθες πετάει το τσαπί
να βγει για άλλους το χρυσάφι
κι εμείς να βγάλουμε ψωμί

Ανθρακωρύχοι, μεταλλωρύχοι
Βαθιά που είναι η δική μας τύχη

ΣΗΜΕΡΟΝ 3 ΕΡΓΑ

1) It’s complicated (Είναι μπερδεμένο)
2) Πόλεμος εκτός προγράμματος
3) Νέα σελήνη

...και τι άλλο δεν ήταν ο «Δεκέμβρης»
Μαρία Κακογιάννη | Αθήνα - Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009
ΣΤΟ «Βήμα της Κυριακής» της 6ης Δεκεμβρίου 2009, στις «Νέες Εποχές» και στο αφιέρωμα με τίτλο «Τι ήταν ο Δεκέμβρης του 2008...», ο καθηγητής ΠολιτικήςΕπιστήμης στο Πανεπιστήμιο Υale κ. Στ. Καλύβας σε άρθρο του με τίτλο «...και τι δεν ήταν»ανέπτυξε τις απόψεις του αντιστρέφοντας την ερώτηση και απαντώντας στο τι δεν ήταν η «εξέγερση του Δεκέμβρη». Στο κείμενο που ακολουθεί η κυρίαΜαρία Κακογιάννη απαντά στον κ. Καλύβα.

Τι δεν ήταν η «εξέγερση του Δεκέμβρη» γι΄ αυτούς που επιθυμούν την πολιτική; Δεν ήταν μια «εξέγερση» της νεολαίας. Οπως προκύπτει όντως από δημοσκοπήσεις, η συντριπτική πλειονότητα των νέων δεν συμμετείχε στις διαδηλώσεις και η συμμετοχή άλλων ομάδων του πληθυσμού (μετανάστες, άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι) ήταν ακόμη πιο περιορισμένη. Πρόκειται λοιπόν για μια μειονότητα του πληθυσμού. Για πρώτη φορά όμως, τουλάχιστον στην Ελλάδα, η εξεγερμένη μειονότητα περιείχε διαφορετικά τμήματα της κοινωνίας. Οι μαθητές και οι φοιτητές απετέλεσαν το κύριο κομμάτι, συμμετείχε όμως και ένα ελάχιστο κομμάτι μεταναστών, εργαζομένων, ανέργων κτλ. Η σύνθεση των «εξεγερμένων», η συνάντηση τμημάτων της κοινωνίας που κανονικά δεν κατεβαίνουν στον δρόμο μαζί, αποτελεί σημαντικότερο σημείο από το μέγεθος, σε απόλυτο αριθμό, του πληθυσμού των διαδηλωτών. Στη Γαλλία, τα επεισόδια στα προάστια το 2005 και το κίνημα εναντίον της μεταρρύθμισης του CΡΕ το 2006 είχαν ως χαρακτηριστικό τη μονοδιάστατη συμμετοχή.

Δεν ήταν μαζική. Ηταν μαζική η κατακραυγή του επεισοδίου που οδήγησε στον θάνατο του Αλέξανδρου. Μαζική ήταν επίσης και η κατακραυγή για τις πυρκαϊές το καλοκαίρι του 2007, αυτό όμως δεν εμπόδισε την κυβέρνηση να επανεκλεγεί. Στη Γαλλία του Vichy, η αντίσταση εναντίον του γερμανού κατακτητή δεν ήταν μαζική. Η μαζικότητα ενός κινήματος ή μιας δράσης δεν αποτελεί αξιολογικό κριτήριο. Και αν όντως, όπως υποστηρίζεται, τα άτομα που συμμετείχαν στις καταστροφές δεν ήταν παραπάνω από μερικές εκατοντάδες, τότε πώς εξηγείται όλος αυτός ο υπεύθυνος λόγος ότι κινδύνευε η δημοκρατία και ήταν αναγκαία η επιστροφή στην τάξη; Θεωρητικά, η δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο κυβερνά ο λόγος των πολλών. Στην πράξη, αυτό που φέρει το όνομα «δημοκρατία» σήμερα είναι ένα σύστημα πλουτοκρατίας στο οποίο μια ελίτ εναλλάσσεται στην εξουσία. Και αυτή η πλουτοκρατία που φέρει το όνομα «δημοκρατία» έχει ως μοναδική μέριμνα να αποτρέψει κάθε μαζική συμμετοχή πέρα από τη συμμετοχή στις εκλογές.

Δεν ήταν αυθόρμητη. Αν και η προσέλευση στις διαδηλώσεις πολλών νέων, ιδιαίτερα μαθητών, ήταν αυθόρμητη, εμφανίστηκαν νέοι τρόποι οργάνωσης και συντονισμού μέσω Διαδικτύου και κινητών. Η τεχνολογία δεν είναι από μόνη της, ως τέτοια, καλή ή κακή, είναι ζήτημα χρήσης. Συχνά η χρήση του κινητού φλερτάρει με την καρικατούρα, όπως και αυτός ο ατελείωτος αγώνας δρόμου για την τελευταία νότα της τεχνολογίας (κινητό με φωτογραφική μηχανή, με κάμερα, με ραδιόφωνο, με τηλεόραση, με Ιnternet κτλ.). Τα κακομαθημένα «κωλόπαιδα», εκτός από καταναλωτικά θύματα, μπορούν όμως να είναι και εφευρέτες νέων τρόπων οργάνωσης και συντονισμού της συλλογικής δράσης.

Δεν εμπεριείχε ίχνος ρίσκου, αυτοθυσίας ήγενναιότητας. Η πραγματική γενναιότητα και το πραγματικό ρίσκο είναι η γενναιότητα και το ρίσκο του καναπέ που κοιτάζει το προτεινόμενο θέαμα με τα παλιά, πατροπαράδοτα, μάτια. Οσο για την αυτοθυσία, προτείνεται καλύτερα η θυσία: του ονείρου και της φαντασίας για έναν άλλον κόσμο που δεν θα έρθει ποτέ. Ο νόμος του δειλού είναι ότι δεν υπάρχει γενναιότητα αλλά μόνο φαντασία. Ο νόμος της φαντασίας είναι ότι θέλει γενναιότητα για να έρθει στην επιφάνεια μέσα από καινούργιες μορφές.

Δεν ήταν αποτέλεσμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης δεν είχαν φθάσει ακόμη στην Ελλάδα, αυτό που είχε ήδη φθάσει ήταν το διεθνές κλίμα που ήθελε την κρατική παρέμβαση ανά τον κόσμο ώστε να σωθούν οι τράπεζες. Σε ένα τέτοιο κλίμα άρχισαν κάποια «τσογλάνια» να καίνε τις τράπεζες και οι σοβαροί, υπεύθυνοι πολίτες να κατηγορούν τις πράξεις αυτές ως απουσία πολιτικής. Η μόνη πολιτική είναι η πολιτική της αναγκαιότητας απέναντι στις επιταγές της αγοράς και η μόνη αναγκαιότητα εν προκειμένω ήταν να σωθούν οι τράπεζες.

Δεν ήταν προοίμιο ενός διεθνούς κύματος εξεγέρσεων. Οταν ο γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί αποφάσισε να αναβάλει τη μεταρρύθμιση του Λυκείου, έπεσε θύμα του φαντασιακού του. Και το φαντασιακό κάθε πρέσβη της ισχύουσας τάξης είναι να περιορίσει τις δυνατότητες μόλυνσης και επέκτασης της όποιας υποψίας αμφισβήτησης.

Δεν ήταν και τόσο πρωτόγνωρη. Γι΄ αυτούς που θέλουν να βλέπουν πάντα το ίδιο έργο σε διάφορες εκδοχές, γι΄ αυτούς που θέλουν να είναι πραγματιστές και όχι φαντασιόπληκτοι, τίποτε δεν είναι πρωτόγνωρο. Στα μάτια τους όλα μοιάζουν ίδια και οι ίδιοι βυθισμένοι στην πλήξη τους. Οσο γι΄ αυτούς με το ένδοξο παρελθόν, αυτούς που συμμετείχαν σε παλιές εξεγέρσεις, όπως αυτή του Πολυτεχνείου το 1973, υπάρχουν αυτοί που διαφυλάττουν την αξία και τη μνήμη του παλιού, απαξιώνοντας κάθε καινούργιο ως κακέκτυπο του αυθεντικού, και άλλοι που για να διατηρήσουν τη μνήμη του αγώνα τους επιμένουν στην αναγκαιότητα καινούργιων αγώνων.

Δεν αμφισβήτησε τις κυρίαρχες νεοελληνικέςαξίες. Γιατί πραγματική αμφισβήτηση της κυριαρχίας δεν υπάρχει. Η μόνη γνήσια έκφραση αμφισβήτησης είναι ο λόγος του σοφού που αμφισβητεί την ψευτοαμφισβήτηση και ξεσκεπάζει «την ημιμάθεια που εκφράζεται με έναν λόγο κούφιο, κοινότοπο και απόλυτο» (απόσπασμα από το άρθρο του Στάθη Καλύβα, «...και τι δεν ήταν», «Το Βήμα», 06.12.09). Είναι ο παλιός ρόλος του αστυνομικού της αμφισβήτησης. Γνήσια έκφρασή του: η αδιαφορία, αν όχι το μίσος, για τη δυνατότητα αμφισβήτησης, με έναν λόγο έντεχνο, πρωτότυπο και πειστικό. Για ένα μέρος της γαλλικής διανόησης ο Μάης του ΄68 συνετέλεσε στον τελικό θρίαμβο της καπιταλιστικής αγοράς. Πρόκειται, λένε, για μια εξέγερση του δημοκρατικού ατομικισμού μιας νεολαίας που αναζητούσε την άμεση πλήρωση όλων των υποσχέσεων της αγοράς για μια ελεύθερη κατανάλωση της σεξουαλικότητας και των εμπορικών αγαθών. Στρέφοντας την κριτική ενάντια σε όλες τις παραδοσιακές αξίες της οικογένειας, της πατρίδας, της θρησκείας, του σχολείου, το πνεύμα του Μάη του ΄68 είναι ο κύριος υπεύθυνος της σημερινής παρακμής των αξιών. Εξ ου και η προγραμματική δήλωση του προέδρου Σαρκοζί ότι πρέπει επιτέλους να τελειώσουμε με το πνεύμα του ΄68. Είτε πρόκειται για τον παλιό Μάη είτε για τον καινούργιο Δεκέμβρη, η πολιτική είναι σύμφυτη με μια μάχη των ερμηνειών. Κάθε ερμηνεία ενέχει ένα κομμάτι φαντασίας.

Η κυρία Μαρία Κακογιάννη είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ρaris VΙΙΙ Vincennes-Saint-Denis.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artid=306662&dt=25/12/2009


27/12/2009
ΟΠΩΣ ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Η κοινωνία ξεπερνάει τα συνδικάτα!

Τα λαϊκά στρώματα δείχνουν στις ηγεσίες των οργανώσεων πως δεν τους δίνουν λύσεις με τη στάση που κρατούν



http://www.paron.gr/v3/new.php?id=48915&colid=&catid=33&dt=2009-12-27%200:0:0&mode=3
Απαρχή πολιτικοσυνδικαλιστικών εξελίξεων δρομολόγησε το διήμερο 17-18 Δεκεμβρίου, στο οποίο οργανώθηκε απεργιακή κινητοποίηση από το ΠΑΜΕ με τεράστια συλλαλητήρια σ' όλη τη χώρα και πραγματοποιήθηκε το Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ (ενέχει τον χαρακτήρα μόνιμου συνεδρίου) με όλα τα προβλήματα να τίθενται προς συζήτηση σε κλίμα οξυμμένο και συγκρουσιακό, με κορύφωση την αποχώρηση των συνδικαλιστών που εκπροσωπούν το Μέτωπο.

Η μαζικότητα και η μαχητικότητα του συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ Αθήνας, που έγινε μάλιστα μπροστά στα γραφεία της ΓΣΕΕ, όπως και η μαζικότητα της δεύτερης απεργιακής συγκέντρωσης στα Προπύλαια, που στηρίχθηκε από την Αυτόνομη Παρέμβαση, απηύθυναν μηνύματα προς τρεις αποδέκτες: την κυβέρνηση, την εργοδοσία και τη ΓΣΕΕ. Η τελευταία φαίνεται μάλιστα ότι «έλαβε το μήνυμα», όπως αποδείχθηκε στο Γενικό της Συμβούλιο, κυρίως από το περιεχόμενο της ομιλίας του προέδρου της Γιάννη Παναγόπουλου (ΠΑΣΚΕ), που «ανταπέδωσε» με σφοδρή αντικομμουνιστική επίθεση (προηγήθηκαν οι υπουργοί Ανδρέας Λοβέρδος και Άννα Διαμαντοπούλου). Στην ομιλία του ο κ. Παναγόπουλος κινήθηκε αριστεροδεξιά, ενώ από τα αριστερά τού βγήκε σε πολλά σημεία ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ Γ. Τσαλικάκης (ΔΑΚΕ), πέραν της βολής που έριξε τόσο ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ Γ. Πέρρος, όσο και ο επικεφαλής της Αυτόνομης Παρέμβασης Γ. Γαβρίλης. Αιχμηρά στις ομιλίες τους και δύο άλλα στελέχη, ο Φ. Ταυρής της ΔΑΚΕ και ο Α. Καλύβης από την Αυτόνομη Παρέμβαση.
Η τεράστια συμμετοχή στο απεργιακό συλλαλητήριο του
ΠΑΜΕ, όπως και η μαζικότητα στην εκδήλωση των Προπυλαίων, στην πραγματικότητα αποτελούν προειδοποίηση για μεγάλες ρήξης με τις ηγεσίες, γιατί φάνηκε να εκφράζουν λαϊκά στρώματα που δεν βρίσκουν διέξοδο ούτε λύσεις με τη στάση που μέχρι στιγμής έχει υιοθετήσει η ΓΣΕΕ. Και αν η κοινωνία τα ξεπεράσει (αν δεν το έπραξε ήδη), τα συνδικάτα θα βρεθούν μπροστά σε δυσκολίες και εξελίξεις πολύ δυσάρεστες. Ήδη και εντός ΠΑΣΚΕ άρχισαν να ακούγονται «γκρίνιες» παρότι στο γενικό συμβούλιο της ΓΣΕΕ δεν υπήρξαν εμφανείς διαφοροποιήσεις ανάμεσα στα στελέχη της.
Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα που παραβρέθηκε στο συλλαλητήριο στο Πεδίον του Άρεως και στη συνέχεια ηγήθηκε της πορείας που ακολούθησε στη Βουλή, μας είπε πως «οι αγώνες θα ενταθούν καθώς κυβέρνηση και εργοδοσία έχουν αποφασίσει να μην αφήσουν τίποτε όρθιο». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο υπεύθυνος εργατικής πολιτικής του ΣΥΝ Δημ. Στρατούλης που μας υπογράμμισε ότι «μόνο οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να απαντήσουν στην πολυμέτωπη επίθεση που δέχονται εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι».
Την αναμέτρηση με την ηγεσία της ΓΣΕΕ που προκαλεί το ΠΑΜΕ γνωρίζοντας τη δυνατότητα συσπείρωσης που έχει και τις δυναμικές παρεμβάσεις που μπορεί να εκτελεί μετά τη δημιουργία νόμιμων κλαδικών σωματείων και ομοσπονδιών δίπλα σε αυτές που ήδη υπάρχουν, την πέτυχε κατά τις εργασίες του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ.
Ο κ. Παναγόπουλος ύστερα από αναφορές του στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και αφού κατήγγειλε με δριμύτητα τη διακυβέρνηση της ΝΔ, αναφέρθηκε θετικά στην ανάθεση στο ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την κρίση, μίλησε στη συνέχεια για την ανάγκη ανάπτυξης «αυτόνομης στρατηγικής των συνδικάτων απέναντι στην κυβέρνηση «που πρέπει να κριθεί από τα έργα της». Επιπλέον: Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ υποστήριξε ότι η ΓΣΕΕ πρέπει να δημιουργήσει δομές που να υποδειχθούν, να προστατέψουν και να εκπροσωπήσουν όσους εργάζονται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης (σ.σ.: Ο κ. Τσαλικάκης μόλις προσφάτως μας είχε μιλήσει για την αναγκαιότητα αυτή, ενώ ΠΑΜΕ και Αυτόνομη Παρέμβαση ζητούν την κατάργηση τέτοιων μορφών εργασίας και η τελευταία ζήτησε σύγκληση καταστατικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ για τη δημιουργία δομών, όσο ισχύουν τέτοιου είδους εργασιακές σχέσεις).
Επίθεση κατά της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ εξαπέλυσε ο κ. Τσαλικάκης με συγκεκριμένες αναφορές στις επιλογές που κατέκρινε. Όπως είπε ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ η κυβέρνηση:
Καταργεί το ταμείο κατά της φτώχειας, χωρίς να μεταφέρει τα κονδύλια των 300 εκατ. ευρώ σε άλλο κωδικό, που να υποστηρίζει τα χαμηλά εισοδήματα (το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης χρηματοδοτείται από την έκτακτη εισφορά σε επιχειρήσεις και ακίνητα).
Δίνει σχεδόν μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Το 1,5% είναι οριακά υψηλότερο από το 1,2-1,4%, που αναμένεται να κλείσει ο πληθωρισμός.
Δεν δίνει καμία αύξηση στο ΕΚΑΣ.
Αυξάνει τη φορολογική επιβάρυνση στον μέσο Έλληνα, μέσω της αύξησης της φορολογίας στα καύσιμα, τα ποτά και τα τσιγάρα, και της πιθανής αύξησης των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, την οποία ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν απέκλεισε κ.λπ.
Ο κ. Τσαλικάκης δεν δίστασε να θέσει και το «βασανιστικό ερώτημα» πόσους εργαζόμενους εκπροσωπεί η ΓΣΕΕ, υπογραμμίζοντας πως η σχέση των συνδικαλισμένων σε σωματεία εργαζομένων με τους μη συνδικαλισμένους, που είναι πολύ περισσότεροι, θα βουλιάξει το συνδικαλιστικό κίνημα. Και ζήτησε άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος πριν δημιουργηθεί και δεύτερη ΓΣΕΕ.
Την κήρυξη 24ωρης απεργίας μέσα στον Γενάρη ζήτησε ο εκπρόσωπος της παράταξης Αυτόνομη Παρέμβαση Γ. Γαβρίλης, αφού κατήγγειλε ότι «η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εναρμονίζει συνεχώς την πολιτική της με το σχέδιο της προηγούμενης κυβέρνησης της ΝΔ και κάλεσε το συνδικαλιστικό κίνημα να παλέψει για την ανατροπή της.
Ο κ. Ταυρής δημιούργησε αίσθηση όταν είπε πως ενώ κλείνει ένας χρόνος κατάληψης των γραφείων της ΓΣΕΕ, ουδείς φάνηκε να προβληματίζεται με τα αίτια που την προκάλεσαν ούτε επιδίωξε να προσεγγίσει εργαζόμενους που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά από τη ΓΣΕΕ (σ.σ.: διαχώρισε βεβαίως τη θέση του με παρόμοιες πρακτικές).
Ακόμη το στέλεχος της ΔΑΚΕ άσκησε έντονη κριτική στην ΠΑΣΚΕ γιατί απέφυγε συνειδητά να καλέσει το ΠΑΜΕ στην πρόσφατη συνάντηση που είχε η ηγεσία της ΓΣΕΕ με τις εργοδοτικές οργανώσεις, παρότι διαφοροποιήθηκε πλήρως με την αυτόνομη πορεία του ΠΑΜΕ. Ο κ. Ταυρής διακόπηκε από συνέδρους της ΠΑΣΚΕ όταν άσκησε κριτική στην τακτική που τηρεί απέναντι στις άλλες συνδικαλιστικές παρατάξεις.




Χώρισαν Σούζαν Σαράντον - Τιμ Ρόμπινς
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=115650
Ήταν το πιο ταιριαστό «αταίριαστο ζευγάρι» του Χόλιγουντ. Η Σούζαν Σαράντον και ο Τιμ Ρόμπινς ανακοίνωσαν όμως και επισήμως ότι δεν είναι πια μαζί, ύστερα από 23 χρόνια συμβίωσης.
Οι δύο ηθοποιοί γνωρίστηκαν στα γυρίσματα ταινίας, το 1988. Παρά το γεγονός ότι τους χωρίζουν 12 χρόνια -η Σαράντον είναι 63 ετών και ο Ρόμπινς 51- θεωρούνταν ένα από τα πιο "σταθερά" ζευγάρια του Χόλιγουντ. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ, απέκτησαν δύο γιους, οι οποίοι σήμερα είναι 20 και 17 ετών, ενώ ιδιαίτερα επιτυχημένη ήταν και η επαγγελματική συνεργασία τους. Η ερμηνεία της Σαράντον στην ταινία "Θα ζήσω", την οποία είχε σκηνοθετήσει ο Ρόμπινς, της χάρισε το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου.