Tsakthan Weekly 22-29 Δεκεμβρίου 2009 - «Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα» για την αριστερά; Ναι μεν αλλα…

Tsakthan Weekly 22-29 Δεκεμβρίου 2009

«Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα» για την αριστερά; Ναι μεν αλλα…

Η «κρίση της Αριστεράς» δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο. Θα έλεγα πως είναι σαν την Ευλαμπία του Γιοκαρίνη που η «ασθένειά» της έγινε «χρονία» καθώς γι’ αυτήν μιλάμε ήδη και τρεις δεκαετίες, δηλαδή από την εποχή των πρώτων μαζικών και δημιουργικών φοιτητικών καταλήψεων, όταν, τουλάχιστον οι δύο κυρίαρχοι πολιτικοί σχηματισμοί της παραδοσιακής αριστεράς προσπαθούσαν είτε να τις καταστείλουν είτε να καταλάβουν τι γίνεται. Ένας ολόκληρος κόσμος, κυρίως νέες και νέοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των λυκείων βρισκόταν σε κίνηση δημιουργικής αμφισβήτησης τόσο του ευρύτερου κοινωνικο-πολιτικού συστήματος όσο και της σταλινικής παράδοσης και της ρεφορμιστικής εκδοχής του ευρωκομμουνισμού. Όμως, το χτύπημα το οριστικό το έδωσε η κατάρρευση του γραφειοκρατικού «υπαρκτού σοσιαλισμού» που ουσιαστικά ήταν το αποκορύφωμα του «κρατικού καπιταλισμού». Μετά τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίες του νεοφιλελεύθερου ή του σοσιαλφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού φώς φάνηκε στον ορίζοντα μετά από τις εμπειρίες του Σιάτλ και της Γένοβας, του κινήματος εναντίον της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, του κινήματος εναντίον του πολέμου κατά του Ιράκ που στις 15 Φεβρουαρίου 2003 οργάνωσε το μαζικότερο παγκόσμιο αντιπολεμικό συλλαλητήριο της ανθρώπινης ιστορίας. Η κρίση δεν είναι πάντοτε πηγή του «κακού». Μπορεί ενίοτε να αποτελεί αφορμή γόνιμης σκέψης και διαλόγου. Όμως, η διαιώνιση της κρισιακής ατμόσφαιρας ενδυναμώνει τις στρατηγικές συγχύσεις και οδηγεί στην ανεύρεση καταφυγίων σε συντηρητικές πολιτικές απαντήσεις είτε με δεξιό πρόσημο, όπως αυτή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ ή του ΚΚΕ της σταλινικής οπισθοδρόμησης. Στη ρωγμή που προκαλείται βρίσκεται ο δικός μας χώρος.

Η αδυναμία του χώρου μας συνίσταται στη δυσκολία διατύπωσης ένα πειστικό πολιτικό πρόταγμα, που και την οραματική διάσταση της επιδίωξης ενός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού θα διαφυλάττει και την παρέμβαση με κινηματικούς όρους στην σύγχρονη πολιτικό-κοινωνική πραγματικότητα δεν θα την χαρίζει σε άλλους. Και βεβαίως η δική μας αυτή αριστερά θα έχει την πολιτική αντίληψη που θα της επιτρέπει να μην επαναλάβει τα εγκληματικά λάθη του 1989-1990 με τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι το 1992 τα δύο νέα κόμματα που προέκυψαν από την διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού επέλεξαν το μεν «ανανεωτικό», δηλαδή ο απισχνασμένος Συνασπισμός, την πολιτική της εκλογική της εκλογικής μηχανής, το δε «δογματικό» μια στρατηγική επιβίωσης που περιελάμβανε μια καρικατούρα «εξεγερσιακών» πρακτικών για λόγους κοινωνικής άμυνας, τον πολιτικό απομονωτισμό και τον ψευδεπίγραφα λενινιστικό οργανωτικό μανδύα. Τα αποτελέσματα της στρατηγικής του ΚΚΕ τα βιώνουμε σήμερα με τον διασπαστικό ρόλο του ΠΑΜΕ που δεν είναι αυτός του οργανωτή ξεχωριστών πορειών αλλά του μηχανισμού που ενσταλλάζει την κουλτούρα της διάσπασης στην ψυχή και στο μυαλό των εργαζόμενων μελών του. Όταν σε δέρνουν και σε ψεκάζουν τα ΜΑΤ τον Αύγουστο έξω από το κεντρικό κτήριο της Εμπορικής Τράπεζας αλλά οι συνάδελφοί σου είναι στην παρακάτω γωνία «ατσαλάκωτοι» με το πανώ και τα συνθήματα του ΠΑΜΕ και μόνο με την τηλεοπτική κάμερα του «902», δεν μπορούν να έχουν απαίτηση να τους ακολουθήσεις στον ολισθηρό κατήφορο. Κι αυτό όμως έμελλε κάποτε να σταματήσει να αποφέρει καρπούς, τουλάχιστον στο κεντρικό εκλογικό επίπεδο, το 2009 τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις βουλευτικές.

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου εκείνης της περιόδου υπό την ιδεολογική ηγεμονία μιας «πρωτο-εκσυγχρονιστικής» τάσης ακολούθησε στρατηγικής εκλογικής παρέμβασης και επέκτασης. Απέφευγε, όπως ο διάβολος το λιβάνι, την κινηματική δραστηριότητα με ορισμένες εξαιρέσεις. Η πρώτη δοκιμασία του στις βουλευτικές εκλογές του 1993 κατέληξε σε Βατερλώ και εκτός Βουλής με 2,95%. Η εκλογή του Ν. Κωνσταντόπουλου στην προεδρία του κόμματος συνέβαλε σε μια πρόσκαιρη εκλογική άνοδο που προς στιγμή απείλησε την πρωτοκαθεδρία του ανασυγκροτούμενου ΚΚΕ στην αριστερά (1993, 1996). Αυτή η ανάκαμψη δεν ήταν δυνατό να διαρκέσει καθώς η εκλογή του Κ. Σημίτη στην πρωθυπουργία και την προεδρία του ΠΑΣΟΚ αποσυνάρθρωσε τον Συνασπισμό και τον ανάγκασε σε εκλογική αιμορραγία προς τον υπαρκτό αστικό εκσυγχρονισμό με αποτέλεσμα το 2000 να χρειαστεί η εκλογική ενίσχυση από την ΑΚΟΑ και άλλες μικρότερες αριστερές ομάδες (ΡΑΚ, μέρος Οικολόγων Εναλλακτικών) για να μείνει το κόμμα στη Βουλή.

Μόνο με τη σταδιακή συγκρότηση της λεγόμενης «αριστερής πλειοψηφίας» και την πολιτική της «αριστερής στροφής», την προσπάθεια ανοίγματος στα νέα κοινωνικά κινήματα όπως το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, το κίνημα της νεολαίας, το οικολογικό κ.ά κατάφερε να αρχίσει να διαμορφώνει μια πολιτική ταυτότητα ριζοσπαστικού αριστερού τύπου. Έτσι δημιουργήθηκε ο Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς που αποτέλεσε το πρόπλασμα της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η πορεία που χοντρικά εκτιμώ ότι ξεκίνησε το 2000 δεν ήταν ευθύγραμμη αλλά γεμάτη εμπόδια, βήματα επί τόπου, αναδιπλώσεις και έδειχνε ότι το παρελθόν συχνά ρίχνει έντονη στο παρόν τη σκιά του και εμποδίζει το μέλλον να συγκροτηθεί σε οραματική κατεύθυνση. Γραφειοκρατία και αγκυλώσεις, μικροεξουσίες και μικροανταγωνισμοί, θέατρο σκιών που κρύβει πίσω από τις προσωπικές και άλλες διενέξεις τις πολιτικές διαφορές, αδιαλλαξίες και ιδεολογικές «καθαρότητες» δεξιές και αριστερές, όλα αυτά καθηλώνουν κατά καιρούς το ενωτικό μας εγχείρημα και μέσα σε τέτοιες καταστάσεις η δεξιά πτέρυγα του Συνασπισμού σηκώνει κεφάλι και το συκοφαντεί ως αριστερίστικο συνονθύλευμα. Συχνά είναι σαν να βλέπουμε ξανά και ξανά την ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος σε ολοένα και χειρότερα ριμέικ με αποτέλεσμα ακόμα και η Βίβιαν Λη να αλλάζει τη φράση από «αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα» σε «αύριο ξημερώνει άλλη μια μέρα». Και συχνά δεν καταλαβαίνουμε ότι κάνουμε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που μας προέτρεπε η αφίσα μας κι αντί να διαλέξουμε τη ζωή επιλέγουμε την επιβίωση.

Κι όμως, πρέπει να ανασκουμπωθούμε, όχι μόνο για να πάρουμε ανάσα από τις καταιγιστικές εξελίξεις αλλά και γιατί παρά το αποτέλεσμα των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, το κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια. Τα σημερινά κυρίαρχα πολιτικά κόμματα ελάχιστες από τις λειτουργίες τους ασκούν, με αποτέλεσμα να αφήνουν τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών να χρονίζουν και από αυτή την κατάσταση να επωφελούνται πολιτικές δυνάμεις που από τα δεξιά (ΛΑΟΣ, Δράση, ΠΑΜΜΕ και άλλα ακροδεξιά κομματίδια) αμφισβητούν το σύστημα. Σκεφτείτε:
• δεν απλοποιούν τις επιλογές αλλά τις προσωποποιούν («ποιος είναι ο καταλληλότερος»;)
• δεν εκπαιδεύουν πολιτικά τους πολίτες αλλά τους χρησιμοποιούν ως μίας χρήσης ψηφοφόρους
• δεν κινητοποιούν τη λαϊκή συμμετοχή στην πολιτική και εμμέσως προωθούν την απάθεια και την αποχή
• δεν εκπροσωπούν τμήματα της κοινωνίας αλλά ουσιαστικά μερίδες του κεφαλαίου ή ενίοτε συγκεκριμένες επιχειρήσεις από κοινού (Siemens)
• δεν συνδέουν τους κυβερνώντες με τους κυβερνώμενους και το ρόλο αυτό τον αναλαμβάνουν τα ηλεκτρονικά (κυρίως) ΜΜΕ
• δεν μεταφέρουν τη γνώμη των πολιτών στα κέντρα χάραξης πολιτικής
• όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση εφαρμόζουν «κρυφές ατζέντες» και τις πολιτικές που επιβάλλουν οι διεθνείς οργανισμοί (ΕΕ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.α.) με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ενδιαφέρον ανανέωσης των πολιτικών ελίτ και τη μετατροπή των υπουργών σε υπαλλήλους των οργανισμών
• δεν διαμορφώνουν ούτε καν τις δημόσιες πολιτικές αφού μεγάλο μέρος τους είναι επίσημα εκχωρημένο στους θεσμούς της ΕΕ.

Αυτό το σύστημα των διαπλεκόμενων με τα άμεσα και έμμεσα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου κομμάτων αφήνει μεγάλα περιθώρια πολιτικής παρέμβασης της Αριστεράς, ειδικά τώρα που η κρίση του πήρε τόσο ανοιχτές μορφές. Έτσι κι αλλιώς, το νόημα της αριστερής πολιτικής παρέμβασης είναι να οξύνει τις αντιφάσεις του συστήματος και να το ανατρέψει από τα αριστερά και από τα κάτω προωθώντας μορφές ενεργητικής συμμετοχής των πολιτών: άμεση δημοκρατία, αυτοδιαχείριση των παραγωγικών μονάδων της οικονομίας, λήψη των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα από τους ενδιαφερόμενους για κάθε τομέα της πολιτικής κ.ο.κ. Αυτή είναι η βασική αρχή της αντισυστημικής λογικής της αριστεράς. Καιρός είναι ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσουν πια τα χαρακτηριστικά του «αντισυστημικού κόμματος» και του «αντισυστημικού μπλοκ». Καιρός να δώσει το πραγματικό νόημα των όρων «Πολιτική» και «Κόμμα» αποκαθιστώντας τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα τους.

(Επεξεργασμένη μορφή ομιλίας στην εκδήλωση του τριμηνιαίου θεωρητικού-πολιτικού περιοδικού Διάπλους που έγινε στη Λέσχη «Ανατολικός Άνεμος», Αθήνα, 19/8/2009)


Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

ΤΡΥΠΙΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ

Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Σηκώσανε λοιπόν τις τρύπιες τους σημαίες
και έτσι όπως έμπασε ένα κρύο ξαφνικά
οι θεωρίες πούντιασαν και πάθαν πνευμονία
και αρρωστήσανε βαριά πολύ βαριά

και φεύγει ο αιώνας τώρα τσακισμένος
παραμιλάει γέρος και τρελός
κι οι νοσοκόμες τον δουλεύουν όλη μέρα
κι όταν νυχτώνει σβήνουνε στο θάλαμο το φως

Σκορπίσαν ξαφνικά στους πέντε ανέμους
με κείνα εκεί τα γκρίζα λυπημένα τους παλτά
με κείνα τα πολύχρωμα απλοϊκά ονειρά τους
το τι το πως και το γιατί αυτοί το ξέρουν πιο καλά

Και μοιάζουνε σαν πλάσματα μιας άγνωστης διάστασης
οι ματωμένοι ποιητές και οι φωτεινές τους χίμαιρες
Και οι αιτίες οι τρυφερές μιας άγριας επανάστασης
που δεν κατάλαβε πότέ τον εαυτό της
Μιας άγριας επανάστασης που θα ξανασυμβεί
που θα ξανασυμβεί με χίλιους τρόπους
όσο θα υπάρχουν οι αιτίες οι παλιές
εκείνες που ανάψανε του Οκτώβρη τις φωτιές

Κύριε Κάρολε μην τους παρεξηγείς
αν δεν κατάλαβαν ποτέ
τι πήγαινε να πει η λέξη υπεραξία
δεν φταις εσύ δε φταιν αυτοί δε φταίει η θεωρία
ήτανε γράμματα ψιλά μπροστά στη λέξη ελευθερία

ΣΗΜΕΡΟΝ 3 ΕΡΓΑ

1) Κι αν σού κάτσει;
2) Κυνόδοντας
3) Change of Plans

ΤΟ ΒΗΜΑ
Τι αποκαλύπτει η χρηματοδότηση των κομμάτων
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΒΕΡΝΑΔΑΚΗΣ | Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=305817&dt=20/12/2009
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ της χρηματοδότησης των κομμάτων αποτελεί ένα από τα κρισιμότερα ζητήματα λειτουργίας των σύγχρονων πολιτικών συστημάτων. Η κρατική χρηματοδότηση ειδικότερα αποτελεί έναν ισχυρό δείκτη αποτύπωσης είτε της «εξάρτησης» του κόμματος από το κράτος είτε (αντίστροφα) της «εξάρτησής» του από την κοινωνία. Αν θεωρητικώς τα σύγχρονα πολιτικά κόμματα είναι το αποτέλεσμα της συνάρθρωσης δύο δυναμικών διαδικασιών, της κοινωνικής εκπροσώπησης και της παραγωγής κρατικών πολιτικών, οι πηγές άντλησης των οικονομικών τους πόρων δείχνουν προς ποια κατεύθυνση τείνει «οργανωτικά» ένα κόμμα: αν τείνει σε θεσμό «κοινωνικής αντιπροσώπευσης» ή τείνει σε μηχανισμό «κρατικής διαχείρισης».

Από τη μελέτη των δημοσιευμένων ισολογισμών των ελληνικών πολιτικών κομμάτων της τελευταίας δεκαπενταετίας διαπιστώνεται ότι οι οικονομικοί πόροι τους αντλούνται γενικά από πέντε μεγάλες κατηγορίες: α) την κρατική χρηματοδότηση, β) την οικονομική συμμετοχή/συνδρομή των μελών τους, γ) τα τραπεζικά δάνεια, δ) τα έσοδα από κομματικές επιχειρήσεις και ε) τις εισφορές βουλευτών/ευρωβουλευτών και τις έκτακτες οικονομικές εξορμήσεις. Από τις πέντε παραπάνω κατηγορίες μόνο η δεύτερη αποτελεί κατ΄ εξοχήν δείκτη κοινωνικής συμμετοχής. Δυνητικά θα μπορούσε ως κοινωνική συμμετοχή να θεωρηθεί και η τελευταία κατηγορία ως προς το σκέλος των οικονομικών εξορμήσεων, το στοιχείο αυτό όμως είναι τις περισσότερες φορές ασαφές αφού στην κατηγορία αυτή πιθανόν υποκρύπτονται οι μεγάλες οικονομικές ενισχύσεις από ισχυρούς (θεσμικούς ή ατομικούς) παράγοντες.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το συμπέρασμα από τη μελέτη των κομματικών ισολογισμών είναι αδιαμφισβήτητο: τα βασικά ελληνικά πολιτικά κόμματα εξαρτώνται αποκλειστικά σχεδόν από το κράτος και το τραπεζικό σύστημα. Το ποσοστό συμμετοχής των μελών τους στα συνολικά έσοδα είναι από πολύ μικρό ως και μηδενικό. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα είναι σήμερα κατ΄ εξοχήν κρατικά εξαρτημένες γραφειοκρατίες και πολύ λιγότερο «οργανικές εκφράσεις της κοινωνίας».

Ας γίνουμε ωστόσο πιο συγκεκριμένοι χρησιμοποιώντας τους ίδιους τους ισολογισμούς των κομμάτων.

Τα έσοδα της ΝΔ το 2007 προέρχονται κατά 50,5% από την κρατική χρηματοδότηση και κατά 42% από τραπεζικά δάνεια και ενισχύσεις. Η συμμετοχή των μελών είναι μηδενική, ενώ και το ποσοστό συμμετοχής των οικονομικών εξορμήσεων φτάνει μόλις το 2,5%. Στο ΠαΣοΚ το ποσοστό της κρατικής χρηματοδότησης φτάνει για το ίδιο έτος το 34,4% των συνολικών εσόδων, ενώ το 62,6% προέρχεται από τραπεζικά δάνεια. Αντιθέτως, από τις κάρτες μελών τα έσοδα αντιπροσωπεύουν το 0,01% των συ νολικών εσόδων και, αν προστεθούν και τα έσοδα από οικονομικές εξορμήσεις, το ποσοστό φτάνει το 1,4%. Τέλος, για το ΚΚΕ η κρατική χρηματοδότηση αποτελεί το 55,3% των συνολικών εσόδων, ενώ το 12% προέρχεται από τραπεζικά δάνεια. Το ποσοστό συμμετοχής των κομματικών οργανώσεων (μελών) αντιπροσωπεύει μόλις το 2,3% των συνολικών εσόδων του κόμματος, ενώ αν προστεθεί και το ποσόν των οικονομικών εξορμήσεων μετά βίας ξεπερνά το 10%.

Ιδια εικόνα παρατηρείται τόσο για τον ΛΑΟΣ όσο και για τον ΣΥΝ. Για τον πρώτο το 2008 η κρατική χρηματοδότηση αντιπροσωπεύει το 75% των συνολικών εσόδων του, ενώ οι οικονομικές εξορμήσεις το 0,3% (δεν αναφέρεται κανένα ποσόν από εισφορές μελών). Για τον ΣΥΝ το μέσο ποσοστό της κρατικής χρηματοδότησης στα συνολικά έσοδά του φτάνει για όλη την περίοδο 1997-2007 το 81,3%, ενώ το ποσοστό συμμετοχής των μελών εμφανίζεται οριακά μηδενικό.

Διατυπωνόταν παλαιότερα το επιχείρημα ότι η κρατική χρηματοδότηση θα υποβοηθούσε τα κόμματα και το πολίτευμα στο να απαλλαγούν από εξαρτήσεις ιδιοτελών ιδιωτικών συμφερόντων. Συνέβη ωστόσο το αντίθετο και όχι μόνο στην Ελλάδα. Η κρατική χρηματοδότηση πολλαπλασίασε τις σχέσεις των κομμάτων με οικονομικά συμφέροντα και αυτό για δύο λόγους: α) αυξανόμενη σταθερά κάθε χρόνο, διεύρυνε τον «κύκλο εργασιών» των κομμάτων έτσι που να καθίσταται διαρκώς ανεπαρκής στο να καλύψει τα λειτουργικά κόστη τους. Και όσο τα οικονομικά κομματικά ελλείμματα διευρύνονταν τόσο ενισχυόταν η ανάγκη προσφυγής σε ιδιωτικά κεφάλαια. β) Σταθεροποίησε μια διοικητικήυπαλληλική (κομματική) γραφειοκρατία που άρχισε να δρα και να σκέπτεται ως ανεξάρτητη «ομάδα συμφερόντων». Βοήθησε δε καταλυτικά στο να καταστούν (ή να καθίστανται λίγο λίγο) τα κόμματα «απο-ιδεολογικοποιημένες» οντότητες, χωρίς πολιτικό σχέδιο και σίγουρα χωρίς κριτήριο αποτελεσματικότητας για το δημόσιο συμφέρον.

Ο κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης είναι επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Σκηνοθετημένη η επίθεση στον Μπερλουσκόνι, σύμφωνα με βίντεο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο
http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=113926
Η «μπουνιά» του ανέβασε τη... δημοτικότητα
Εντυπωσιακή άνοδο σημείωσε η δημοτικότητα του Ιταλού πρωθυπουργού, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μετά την επίθεση που δέχθηκε, φτάνοντας το 55,9%, έναντι του 48,6% στα μέσα Νοεμβρίου, σύμφωνα με δημοσκόπηση του IPSO για την εφημερίδα Κοριέρε ντε λα Σέρα.
"Η άνοδος της δημοτικότητας του Μπερλουσκόνι είναι ιδιαίτερα αισθητή μεταξύ των νεαρών ψηφοφόρων και των θρησκευόμενων Καθολικών. Παράλληλα, όμως, παρατηρείται αύξηση των ποσοστών του πρωθυπουργού ακόμα και μεταξύ των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, 17% των οποίων εκδηλώνουν θετική κρίση για το πρόσωπό του.", δήλωσε ο δημοσκόπος Ρενάτο Μανχάιμερ.
Η επίθεση που δέχθηκε ο Μπερλουσκόνι σόκαρε τους Ιταλούς, ξυπνώντας μνήμες των βίαιων πολιτικών καταστάσεων των δεκαετιών του 1970-1980. Πολιτικοί όλων των παρατάξεων εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στον Μπερλουσκόνι και απηύθυναν έκκληση για διάλογο.
Η Ιταλία παραμένει διχασμένη όσον αφορά τα αισθήματά της απέναντι στον "Καβαλιέρε", καθώς δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν τις τελευταίες ημέρες δείχνουν ότι 20-25% των Ιταλών τάσσονται στο πλευρό του δράστη της επίθεσης κατά του Μπερλουσκόνι, πιστεύοντας ότι ο τελευταίος είναι επικίνδυνος για τη χώρα.
Εν τω μεταξύ, ο Σίλβιο Μπερλουκόνι αναρρώνει στη βίλα του στο Μιλάνο, όπου και δέχτηκε 17 επισκέψεις την πρώτη μέρα που βγήκε από το νοσοκομείο. Στην πρώτη του εμφάνιση στο φακό, ο Ιταλός πρωθυποργός εχει το πρόσωπό του καλυμμένο με γάζες, ενώ φερεται να δήλωσε στους συνεργάτες του ότι σκοπεύει να περάσει την παραμονή των Χριτουγέννων στην πολύπαθη Άκουιλα.
Ωστόσο, φήμες κυκλοφορούν στην Ιταλία ότι η επίθεση κατά του "Καβαλειέρε" ήταν σκηνοθετημένη. Σύμφωνα με βίντεο που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο, οι εικόνες που μεταδόθηκαν το βράδυ της επίθεσης είναι πιθανόν να είναι απάτη, με τους δημιουργούς του βίντεο να αναρωτιούνται γιατί το αίμα στο πρόσωπο του Μπερλουσκόνι έπηξε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Θεωρούν δε, πιθανό ένας από τους σωματοφύλακές του να έριξε ψεύτικο αίμα στο πρόσωπό του.

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
20/12/2009
Ο Ιούδας της απιστίας στο κινητό σας!
http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=6106
Της ΣΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΕΑ

Τα Χριστούγεννα φθάνουν. Ημέρες αγάπης, ημέρες γιορτινές όπου οι ανταλλαγές γραπτών μηνυμάτων (sms), μέσω της κινητής τηλεφωνίας, ολοένα και πληθαίνουν. Λόγια αγάπης μεταξύ ερωτευμένων, αλλά και ανταπόδοση ευχών μεταξύ συγγενών και φίλων συνοδεύουν στην πλειοψηφία τους το περιεχόμενο των sms.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η ζεστασιά των γραπτών μηνυμάτων «καίει» το συζυγικό βίο, βάζοντας φωτιά στην περιέργεια της απατημένης πλευράς -που σε ρόλο Ηρακλή Πουαρό- αρχίζει την αναζήτηση του αποστολέα, που έγραψε το επίμαχο μήνυμα, για να καταλήξει εντέλει στο συμπέρασμα ότι σ’ αυτόν τον γάμο δεν ήταν μόνο τρεις αλλά ίσως και τέσσερις;
Ηδη, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Αμερικανικός Δικηγορικός Σύλλογος οργανώνει πληθώρα σεμιναρίων για να ενημερώσει λεπτομερώς τα μέλη του, αναφορικά με τον τρόπο που μπορούν να κάνουν χρήση γραπτών μηνυμάτων, ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και πολλών ακόμη στοιχείων που σχετίζονται με τις υπηρεσίες του Διαδικτύου, προκειμένου να αποδείξουν την ενοχή του άπιστου συζύγου.
Τι συμβαίνει όμως στη χώρα μας; Η φρενίτιδα των sms έχει εισβάλει στις αίθουσες των δικαστηρίων;
«Τα γραπτά μηνύματα όταν πέσουν στα χέρια της απατημένης πλευράς, δεν γίνονται δεκτά στις πολιτικές δίκες κι αυτό διότι αποτελούν αφενός παράνομο αποδεικτικό μέσο και αφετέρου ποινικό αδίκημα σε βαθμό κακουργήματος σύμφωνα με το άρθρο 370Α του Ποινικού Κώδικα», επισημαίνει ο Απόστολος Κλειδωνόπουλος, δικηγόρος, ειδικός σε θέματα Οικογενειακού Δικαίου. Και συμπληρώνει: «Πάντως είναι γεγονός ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ο ένας εκ των δύο συζύγων πληροφορείται μέσω αυτής της οδού, των sms δηλαδή, την ύπαρξη εξωσυζυγικών σχέσεων της άλλης πλευράς. Οσα λοιπόν, από τα προαναφερθέντα περιστατικά οδηγηθούν τελικώς στις δικαστικές αίθουσες δεν στηρίζονται σε αυτό το αποδεικτικό μέσο (sms - email ) καθόσον αποτελεί προϊόν υποκλοπής, αλλά φροντίζουν να στηριχθούν σε άλλα αποδεικτικά μέσα, κυρίως μάρτυρες».
Τι γίνεται όμως, όταν γραπτά sms που ανταλλάσσονται μεταξύ συζύγων -των οποίων η σχέση βρίσκεται σε εμπόλεμη ζώνη- έχουν ως κίνητρο την εκδίκηση ή την ψυχική ισοπέδωση της άλλης πλευράς;
«Αν για παράδειγμα ένας σύζυγος αποφασίσει να στείλει γραπτό μήνυμα στη γυναίκα του, προκειμένου να την ενημερώσει για τις επιδόσεις της ερωτικής του συντρόφου ή ακόμα για τη λύση του γάμου τους, τότε αυτού του είδους τα μηνύματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στις αίθουσες των δικαστηρίων μια και δεν αποτελούν προϊόν υποκλοπής» προσθέτει ο Α. Κλειδωνόπουλος.
Πάντως, στο εξωτερικό η μέθοδος του «στρίβειν διά… του sms» έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ερευνες που διεξήχθησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και στη Μεγάλη Βρετανία κατέδειξαν ότι σε ποσοστό 13% των Αμερικανών αλλά και 20% των Βρετανών επιλέγουν να δώσουν τέλος στις σχέσεις τους ή ακόμα και στον έγγαμο βίο τους μέσω γραπτών μηνυμάτων.
Ιδιαίτερα οι κάτοικοι της Μαλαισίας δηλώνουν πανευτυχείς και οπαδοί αυτής της μεθόδου του «ηλεκτρονικού χωρισμού» η οποία θεωρείται καθόλα νόμιμη στην χώρα τους.
Το ίδιο πράττουν και στη Σαουδική Αραβία. Αρχικώς, ενημερώνουν ότι αποχωρούν από τη συζυγική στέγη, τηλεφωνούν και σε δύο συγγενείς για περαιτέρω πληροφόρηση και αυτοί με τη σειρά τους γίνονται μάρτυρες στο δικαστήριο που ακολουθεί και ούτε γάτα ούτε ζημιά!
Για την 32χρονη Χριστίνα, ο Γιώργος ήταν ο άντρας της ζωής της, o τέλειος σύζυγος. Συνεπής, ευγενικός και πάντα πρόθυμος με την ίδια. Φυσικά, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, ήταν πράγματι πρόθυμος αλλά και διαθέσιμος πέραν του δέοντος, σε πολλές ακόμη περιπτώσεις. Σε αυτή τη θλιβερή για εκείνη διαπίστωση, κατέληξε μέσω ενός μηνύματος sms που έλαβε ο υπεράνω πάσης υποψίας Γιώργος στο κινητό του ένα πρωινό Τετάρτης και ενώ ο ίδιος βρισκόταν με ίωση στο συζυγικό κρεβάτι, αντί να βρίσκεται στην καρέκλα της πολυεθνικής που εργαζόταν. Το μήνυμα δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. «Βρίσκομαι στη φωλιά μας, δωμάτιο τάδε, σε περιμένω, μην αργείς».Φυσικά ο Γιώργος θα αργούσε στο συγκεκριμένο σεμινάριο τουλάχιστον μέχρι να περάσει η ίωση και η Χριστίνα θα «απεργούσε» από τα καθήκοντα της ως σύζυγος, μέχρι να ρίξει «φως στο τούνελ» του γάμου τους. Προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία της, όση δηλαδή της είχε απομείνει, μέχρι να ανακαλύψει τον αποστολέα του sms και να διαπιστώσει εκ του σύνεγγυς τα κατορθώματα του άπιστου συζύγου. Απευθύνθηκε σε γραφείο ντετέκτιβ για τα περαιτέρω. Μετά από δύο εβδομάδες, φωτογραφίες μαζί και δύο μάρτυρες – συγγενείς της βρίσκονταν όχι μόνο στη διάθεσή της αλλά και στη διάθεση της Δικαιοσύνης. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος διαζυγίου μόλις είχε αρχίσει.
Η επόμενη περίπτωση, από τις πλέον συνηθισμένες, αφορά την κατηγορία των απρόσεκτων άπιστων συζύγων. Αυτών που βρίσκονται σε τρυφερά ενσταντανέ με το τρίτο πρόσωπο της υπόθεσης, στη διάρκεια των οποίων διακόπτουν… για να κάνουν ένα βιαστικό καθησυχαστικό τηλεφώνημα στη σύζυγο. «Μη με περιμένεις, κάποιος πελάτης ήρθε απρόσμενα και πρέπει να τον εξυπηρετήσω».
Κι ενώ ο άπιστος σύζυγος εξυπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον εν δυνάμει πελάτη, το κινητό τηλέφωνο καλεί τον τελευταίο αριθμό κλήσης λόγω απροσεξίας. Δηλαδή της συζύγου, που πληροφορείται με αυτό τον τρόπο τις όποιες είδους εξυπηρετήσεις του, σε ζωντανή μετάδοση!