Στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ σήμερα Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου
Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com),στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata
Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Μανόλη Αγγελίδη, ΜαρίαςΔαμηλάκου, Νικόλα Σεβαστάκη, Διονύση Μπαλούρδου, Τασούλας Χριστοδουλοπούλου,Αθηνάς Αθανασίου, Αντώνη Λιάκου, Μυρτώς Βέικου, Costinho
Κίνδυνος Θάνατος. Ενώεύκολα θα συμφωνήσουμε ότι χρειάζεται άμεση δράση για την αντιμετώπιση της ΧρυσήςΑυγής, έχουμε μια αμηχανία για το ποια πρέπει να είναι η δράση αυτή. Η παραδοχήτης αμηχανίας όμως μπορεί να είναι και δημιουργική, και ο Στρατής Μπουρνάζος διατυπώνει μερικές σκέψεις γιατο αντιφασιστικό μέτωπο, το εύρος του, την ηγεμονία των ιδέων, τον ρόλο τηςΕκκλησίας, τις συμμαχίες και τη λυδία λίθο γι’ αυτές.
Εργασία, κοινωνικήπροστασία και δημοκρατική αρχή. «Ο εργαλειακός ορθολογισμός», γράφει ο Μανόλης Αγγελίδης, «βρήκε προνομιακό πεδίο έκφρασηςστον χώρο του νεοφιλελευθερισμού, παρότι εκεί ιδεολογικοποιήθηκε μέσω τηςαναβιωμένης εκδοχής τού ελεύθερου ανταγωνισμού και του λιγότερου κράτους. Κατάέναν παράδοξο τρόπο, αυτή η εκδοχή του ελεύθερου ανταγωνισμού προϋποθέτειισχυρότερο κράτος για να επιβάλει τις μορφές του ανταγωνισμού, οι οποίες δενέχουν τα χαρακτηριστικά ενός ιδεατού “ελεύθερου ανταγωνισμού”, αλλάαντιστοιχούν στις νέες, παγκοσμιοποιημένες, μορφές των χρηματοπιστωτικώνμονοπωλίων».
Ο φόβος τηςλατινοαμερικανοποίησης: Με αφετηρία την σκόπιμη παραποίηση τωνδηλώσεων Τσίπρα, η Μαρία Δαμηλάκουαναρωτιέται για ποιους λόγους ο κυρίαρχος λόγος επισείει το φάσμα της«αργεντινοποίησης» και αναδεικνύει τις κρυφές συνδηλώσεις του λόγου αυτού.
Η μονομέρειατου «αντιιμπεριαλισμού». Ανταπαντώντας στον Θόδωρο Παραασκευόπουλο,ο Νικόλας Σεβαστάκης εξηγεί γιατί «επείγει η καλλιέργεια ενόςκριτικού βλέμματος που δεν θα διστάζει να έρχεται σε σύγκρουση και μεκληρονομημένες συνήθειες του αριστερού ριζοσπαστισμού. Ιδιαίτερα σε ότι έχει νακάνει με το πολύπαθο πεδίο των “αντι-ιμπεριαλιστικών αντιστάσεων”…».
Το κοινωνικόπορτραίτο της Ελλάδας αλλάζει δραματικά. Στη συνέντευξή του (με την ευκαιρία του «Κοινωνικούπορτρέτου της Ελλάδας 2012» του ΕΚΚΕ) ο Διονύσης Μπαλούρδος εκθέτει τις μεγάλεςαλλαγές στην αγορά εργασίας, τη φτώχεια και την ανεργία, τα τελευταία δυόμισιχρόνια. Και εξηγεί ότι δημιουργούν επιτακτικά την ανάγκη να δημιουργηθεί έναεπαρκές δίχτυ κοινωνικής προστασίας και να θεσμοθετηθεί ένα ελάχιστο εγγυημένοεισόδημα
Μπορούμε να (αντι)στρέψουμε το μεταναστευτικό εναντίοντης Χρυσής Αυγής. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου εξηγεί γιατί η Αριστεράπρέπει να ανοίξει τον δημόσιο διάλογο για το μεταναστευτικό, «γιατίο εκφασισμός της κοινωνίας μας, δεν ανατρέπεται μόνο με μια απεργία ή μιαδιαδήλωση, αλλά με μια συστηματική και πολύπλευρη κινητοποίηση για την αλλαγή συνειδήσεων.Η πληροφόρηση, η γνώση και ο ορθολογισμός, μπορούν να συμβάλουνκαθοριστικά.
Η βιοπολιτικήτης αυταρχικής δημοκρατίας και η διακυβέρνηση του επικίνδυνου σώματος.Η Αθηνά Αθανασίου αναζητά τα αποτυπώματα τηςνεοφιλελεύθερης «νέας εθνικοφροσύνης» στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης πουζούμε, ξεκινώντας από την υπόθεση των οροθετικών και φτάνοντας μέχρι τα έργακαι τις ημέρες της τρικομματικής κυβέρνησης. Και καταλήγει στο πώς πρέπει νακινηθούμε «κοινοβουλευτικά και κινηματικά, συνθετικά και ριζοσπαστικά»…
«Αγανακτισμένοι» και Χρυσή Αυγή. Αρκετοί είναι αυτοί πουδιακινούν την άποψη, από τον Νίκο Μαραντζίδη μέχρι τον Φίλιππο Σαχινίδη, ότι ηΧρυσή Αυγή συμμετείχε το κίνημα των πλατειών και αναδείχθηκε μέσα από αυτό. Ο ΑντώνηςΛιάκος εξηγεί γιατί είναι λανθασμένη και υποβολιμαία.
Τοπική ιστορία: αυτή η άγνωστη. Η Μυρτώ Βέικου μάς μεταφέρει στιγμές τουσυμποσίου «Η άγνωστη Άνδρος». Και μας δείχνει πώς «στην Ελλάδατου 21ου αιώνα αλλά και στην Ελλάδα της κρίσης είναι δυνατόν να μετατραπεί ηαδυναμία ενός τόπου σε πλεονέκτημα, η εγκατάλειψη σε γνώση και οι ξεχασμένεςδεξιότητες σε επένδυση και πλούτο», «ότι το στοίχημα της δημόσιας παρέμβασηςτης (τοπικής) ιστορίας μπορεί να κερδίζεται».
Τριάντα χρόνιααπό το πογκρόμ σε Σάμπρα και Σατίλα. Σήμερα συμπληρώνονται τριάνταχρόνια από τη μαύρη επέτειο της Σάμπρα και Σατίλα. Ο Γιάννης Πλάκας θυμάται τη μαύρη επέτειο και ανασκοπεί πώς φτάσαμε σε αυτήν,αναλύοντας τον ρόλο των δυνάμεων του Χομπέικα, του λιβανικού και του ισραηλινούστρατού.WEB ONLY.
ΟΡΘΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ. Μιαθάλασσα μικρή. Χωρίς δικά μας σχόλια, ο αποχαιρετισμός του Costinho στο κορίτσι, προσφυγάκι απότη Συρία, που πνίγηκε στα νερά του Αιγαίου (αναδημοσίευση από το μπλογκ http://blog.costinho.gr)
Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com),στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata
Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Μανόλη Αγγελίδη, ΜαρίαςΔαμηλάκου, Νικόλα Σεβαστάκη, Διονύση Μπαλούρδου, Τασούλας Χριστοδουλοπούλου,Αθηνάς Αθανασίου, Αντώνη Λιάκου, Μυρτώς Βέικου, Costinho
Κίνδυνος Θάνατος. Ενώεύκολα θα συμφωνήσουμε ότι χρειάζεται άμεση δράση για την αντιμετώπιση της ΧρυσήςΑυγής, έχουμε μια αμηχανία για το ποια πρέπει να είναι η δράση αυτή. Η παραδοχήτης αμηχανίας όμως μπορεί να είναι και δημιουργική, και ο Στρατής Μπουρνάζος διατυπώνει μερικές σκέψεις γιατο αντιφασιστικό μέτωπο, το εύρος του, την ηγεμονία των ιδέων, τον ρόλο τηςΕκκλησίας, τις συμμαχίες και τη λυδία λίθο γι’ αυτές.
Εργασία, κοινωνικήπροστασία και δημοκρατική αρχή. «Ο εργαλειακός ορθολογισμός», γράφει ο Μανόλης Αγγελίδης, «βρήκε προνομιακό πεδίο έκφρασηςστον χώρο του νεοφιλελευθερισμού, παρότι εκεί ιδεολογικοποιήθηκε μέσω τηςαναβιωμένης εκδοχής τού ελεύθερου ανταγωνισμού και του λιγότερου κράτους. Κατάέναν παράδοξο τρόπο, αυτή η εκδοχή του ελεύθερου ανταγωνισμού προϋποθέτειισχυρότερο κράτος για να επιβάλει τις μορφές του ανταγωνισμού, οι οποίες δενέχουν τα χαρακτηριστικά ενός ιδεατού “ελεύθερου ανταγωνισμού”, αλλάαντιστοιχούν στις νέες, παγκοσμιοποιημένες, μορφές των χρηματοπιστωτικώνμονοπωλίων».
Ο φόβος τηςλατινοαμερικανοποίησης: Με αφετηρία την σκόπιμη παραποίηση τωνδηλώσεων Τσίπρα, η Μαρία Δαμηλάκουαναρωτιέται για ποιους λόγους ο κυρίαρχος λόγος επισείει το φάσμα της«αργεντινοποίησης» και αναδεικνύει τις κρυφές συνδηλώσεις του λόγου αυτού.
Η μονομέρειατου «αντιιμπεριαλισμού». Ανταπαντώντας στον Θόδωρο Παραασκευόπουλο,ο Νικόλας Σεβαστάκης εξηγεί γιατί «επείγει η καλλιέργεια ενόςκριτικού βλέμματος που δεν θα διστάζει να έρχεται σε σύγκρουση και μεκληρονομημένες συνήθειες του αριστερού ριζοσπαστισμού. Ιδιαίτερα σε ότι έχει νακάνει με το πολύπαθο πεδίο των “αντι-ιμπεριαλιστικών αντιστάσεων”…».
Το κοινωνικόπορτραίτο της Ελλάδας αλλάζει δραματικά. Στη συνέντευξή του (με την ευκαιρία του «Κοινωνικούπορτρέτου της Ελλάδας 2012» του ΕΚΚΕ) ο Διονύσης Μπαλούρδος εκθέτει τις μεγάλεςαλλαγές στην αγορά εργασίας, τη φτώχεια και την ανεργία, τα τελευταία δυόμισιχρόνια. Και εξηγεί ότι δημιουργούν επιτακτικά την ανάγκη να δημιουργηθεί έναεπαρκές δίχτυ κοινωνικής προστασίας και να θεσμοθετηθεί ένα ελάχιστο εγγυημένοεισόδημα
Μπορούμε να (αντι)στρέψουμε το μεταναστευτικό εναντίοντης Χρυσής Αυγής. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου εξηγεί γιατί η Αριστεράπρέπει να ανοίξει τον δημόσιο διάλογο για το μεταναστευτικό, «γιατίο εκφασισμός της κοινωνίας μας, δεν ανατρέπεται μόνο με μια απεργία ή μιαδιαδήλωση, αλλά με μια συστηματική και πολύπλευρη κινητοποίηση για την αλλαγή συνειδήσεων.Η πληροφόρηση, η γνώση και ο ορθολογισμός, μπορούν να συμβάλουνκαθοριστικά.
Η βιοπολιτικήτης αυταρχικής δημοκρατίας και η διακυβέρνηση του επικίνδυνου σώματος.Η Αθηνά Αθανασίου αναζητά τα αποτυπώματα τηςνεοφιλελεύθερης «νέας εθνικοφροσύνης» στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης πουζούμε, ξεκινώντας από την υπόθεση των οροθετικών και φτάνοντας μέχρι τα έργακαι τις ημέρες της τρικομματικής κυβέρνησης. Και καταλήγει στο πώς πρέπει νακινηθούμε «κοινοβουλευτικά και κινηματικά, συνθετικά και ριζοσπαστικά»…
«Αγανακτισμένοι» και Χρυσή Αυγή. Αρκετοί είναι αυτοί πουδιακινούν την άποψη, από τον Νίκο Μαραντζίδη μέχρι τον Φίλιππο Σαχινίδη, ότι ηΧρυσή Αυγή συμμετείχε το κίνημα των πλατειών και αναδείχθηκε μέσα από αυτό. Ο ΑντώνηςΛιάκος εξηγεί γιατί είναι λανθασμένη και υποβολιμαία.
Τοπική ιστορία: αυτή η άγνωστη. Η Μυρτώ Βέικου μάς μεταφέρει στιγμές τουσυμποσίου «Η άγνωστη Άνδρος». Και μας δείχνει πώς «στην Ελλάδατου 21ου αιώνα αλλά και στην Ελλάδα της κρίσης είναι δυνατόν να μετατραπεί ηαδυναμία ενός τόπου σε πλεονέκτημα, η εγκατάλειψη σε γνώση και οι ξεχασμένεςδεξιότητες σε επένδυση και πλούτο», «ότι το στοίχημα της δημόσιας παρέμβασηςτης (τοπικής) ιστορίας μπορεί να κερδίζεται».
Τριάντα χρόνιααπό το πογκρόμ σε Σάμπρα και Σατίλα. Σήμερα συμπληρώνονται τριάνταχρόνια από τη μαύρη επέτειο της Σάμπρα και Σατίλα. Ο Γιάννης Πλάκας θυμάται τη μαύρη επέτειο και ανασκοπεί πώς φτάσαμε σε αυτήν,αναλύοντας τον ρόλο των δυνάμεων του Χομπέικα, του λιβανικού και του ισραηλινούστρατού.WEB ONLY.
ΟΡΘΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ. Μιαθάλασσα μικρή. Χωρίς δικά μας σχόλια, ο αποχαιρετισμός του Costinho στο κορίτσι, προσφυγάκι απότη Συρία, που πνίγηκε στα νερά του Αιγαίου (αναδημοσίευση από το μπλογκ http://blog.costinho.gr)
No comments:
Post a Comment