Ο λαός διάλεξε τον ξεσηκωμό και όχι τις αλυσίδες
Η μεγαλειώδης προχτεσινή κινητοποίησητου λαού της Αθήνας και όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας έκανε σαφές ότι ηδανειακή σύμβαση της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης περνάει μόνο χάρη σε ένακοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τη βία των ΜΑΤ. Ο θλιβερός θίασος τουτρικομματικού συνασπισμού έχει χάσει την οποιαδήποτε κοινωνική νομιμοποίηση καιλειτουργεί πλέον ως επιστάτης-χαφιές της τρόικας και των τραπεζών, με σύμβασηορισμένου χρόνου. Αυτά τα θρασύδειλα ανθρωπάκια φάνηκαν ακόμα πιο μικρά την ώραπου εκατοντάδες χιλιάδες κατέκλυσαν τους δρόμους όχι μόνο για να μηνκαταδικαστούν στη μιζέρια των 470 ευρώ, αλλά και για να διεκδικήσουν τοδικαίωμα τους στην αξιοπρέπεια και την ελπίδα,το αναφαίρετο δικαίωμα τους να ορίζουν τις τύχες τους. Η βαναυσότητα της αστυνομίας (που αργά το βράδυ στη Λ. Αμαλίαςπήρες τις διαστάσεις μαζικής απόπειρας δολοφονιών από ασφυξία) δεν αφήνειαμφιβολίες ότι τα ανθρωπάκια θα μείνουν γαντζωμένα στους κυβερνητικούς θώκουςμε κάθε τίμημα.
Πέραν του ότι η προχτεσινή κινητοποίησηήταν η μεγαλύτερη από την αρχή της κρίσης και μια από τις μεγαλύτερες τωντελευταίων 38 ετών, θα πρέπει να σταθούμε και σε ορισμένα ποιοτικάχαρακτηριστικά της:
Πρώτον, προχτές χιλιάδες διαδηλωτές-τριεςεπέμεναν να διαδηλώνουν επί ώρες παρά τον καταιγισμό των χημικών και ταγιουρούσια των ΜΑΤ, ενώ σ' αυτές καθ' αυτές τις συγκρούσεις συμμετείχανπερισσότεροι-ες από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια. Τα προχτεσινά γεγονότααποτελούν αδιάψευστο κριτήριο ότι η κοινωνική οργή έχει πιάσει κόκκινο.
Δεύτερον, προχτές για πρώτη φοράκαταβλήθηκε πραγματική προσπάθεια να αφεθεί χώρος σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας.Προφανώς απέχουμε πολύ από να διαμορφωθούν σχέσεις αλληλεγγύης καιαλληλοσεβασμού μεταξύ των πολιτικών χώρων. Ωστόσο, τη σύγκρουση μέσα στον κορμότης διαδήλωσης δεν την έφεραν χτες οι βίαιοι διαδηλωτές, αλλά η αστυνομία πουεπιτέθηκε απρόκλητα στον κόσμο που διαδήλωνε ειρηνικά.
Τρίτον, είναι προφανές ότι κάθε φορά πουμια πολιτική κινητοποίηση παίρνει τις διαστάσεις πληβειακής έκρηξης, θα συμβούνκαι πράξεις καταστροφής, οι οποίες δενβοηθάνε την αντίσταση και δίνουν πάτημα στην καθεστωτική προπαγάνδα. Καθήκοντης Αριστεράς όμως είναι να πολιτικοποιεί και να δίνει θετική προοπτική στηνκοινωνική οργή, όχι να προβοκατορολογεί. Η προβοκατορολογία διαστρεβλώνει τηναλήθεια κι εθίζει τον κόσμο της Αριστεράς σε νοσηρές θεωρίες συνωμοσίας.
Τέλος, θα πρέπει να δοθεί έμφαση στηνπρωτοφανή επιχείρηση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ. Για τηνακρίβεια, δεν πρόκειται για διαστρέβλωση, αλλά για κατασκευή ειδήσεων εκ τουμηδενός. Πέρα από τους ποταμούς δακρύων για τον εμπρησμό του "Αττικόν" (τοοποίο βέβαια δεν κάηκε), θα μείνει πραγματικά στην ιστορία του γκεμπελισμού ηαπόκρυψη τόσο του αριθμού όσο και της πολύωρης παρουσίας των διαδηλωτών στουςδρόμους της πόλης.
Η 12η Φλεβάρη έχει περάσει στην ελληνικήιστορία ως η μέρα που το λαϊκό κίνημα παρέδωσε τη δύναμη του στους Εγγλέζουςκαι τους μοναρχοφασίστες, με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η προχτεσινή 12η Φλεβάρημπορεί να αποτελέσει ημερομηνία-ορόσημο της αντίστασης στη μνηνονιακήβαρβαρότητα καθώς και της χάραξης μια νέας πορείας προς την ανατροπή τουσυστήματος και την κοινωνική χειραφέτηση. Ο δρόμος θα είναι μακρύς καιδύσκολος, αλλά ήδη έχουμε κάνει μια καλή αρχή.
Δίκτυο γιατα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (Κίνηση Αθήνας), 14/2/2012
Η μεγαλειώδης προχτεσινή κινητοποίησητου λαού της Αθήνας και όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας έκανε σαφές ότι ηδανειακή σύμβαση της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης περνάει μόνο χάρη σε ένακοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τη βία των ΜΑΤ. Ο θλιβερός θίασος τουτρικομματικού συνασπισμού έχει χάσει την οποιαδήποτε κοινωνική νομιμοποίηση καιλειτουργεί πλέον ως επιστάτης-χαφιές της τρόικας και των τραπεζών, με σύμβασηορισμένου χρόνου. Αυτά τα θρασύδειλα ανθρωπάκια φάνηκαν ακόμα πιο μικρά την ώραπου εκατοντάδες χιλιάδες κατέκλυσαν τους δρόμους όχι μόνο για να μηνκαταδικαστούν στη μιζέρια των 470 ευρώ, αλλά και για να διεκδικήσουν τοδικαίωμα τους στην αξιοπρέπεια και την ελπίδα,το αναφαίρετο δικαίωμα τους να ορίζουν τις τύχες τους. Η βαναυσότητα της αστυνομίας (που αργά το βράδυ στη Λ. Αμαλίαςπήρες τις διαστάσεις μαζικής απόπειρας δολοφονιών από ασφυξία) δεν αφήνειαμφιβολίες ότι τα ανθρωπάκια θα μείνουν γαντζωμένα στους κυβερνητικούς θώκουςμε κάθε τίμημα.
Πέραν του ότι η προχτεσινή κινητοποίησηήταν η μεγαλύτερη από την αρχή της κρίσης και μια από τις μεγαλύτερες τωντελευταίων 38 ετών, θα πρέπει να σταθούμε και σε ορισμένα ποιοτικάχαρακτηριστικά της:
Πρώτον, προχτές χιλιάδες διαδηλωτές-τριεςεπέμεναν να διαδηλώνουν επί ώρες παρά τον καταιγισμό των χημικών και ταγιουρούσια των ΜΑΤ, ενώ σ' αυτές καθ' αυτές τις συγκρούσεις συμμετείχανπερισσότεροι-ες από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια. Τα προχτεσινά γεγονότααποτελούν αδιάψευστο κριτήριο ότι η κοινωνική οργή έχει πιάσει κόκκινο.
Δεύτερον, προχτές για πρώτη φοράκαταβλήθηκε πραγματική προσπάθεια να αφεθεί χώρος σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας.Προφανώς απέχουμε πολύ από να διαμορφωθούν σχέσεις αλληλεγγύης καιαλληλοσεβασμού μεταξύ των πολιτικών χώρων. Ωστόσο, τη σύγκρουση μέσα στον κορμότης διαδήλωσης δεν την έφεραν χτες οι βίαιοι διαδηλωτές, αλλά η αστυνομία πουεπιτέθηκε απρόκλητα στον κόσμο που διαδήλωνε ειρηνικά.
Τρίτον, είναι προφανές ότι κάθε φορά πουμια πολιτική κινητοποίηση παίρνει τις διαστάσεις πληβειακής έκρηξης, θα συμβούνκαι πράξεις καταστροφής, οι οποίες δενβοηθάνε την αντίσταση και δίνουν πάτημα στην καθεστωτική προπαγάνδα. Καθήκοντης Αριστεράς όμως είναι να πολιτικοποιεί και να δίνει θετική προοπτική στηνκοινωνική οργή, όχι να προβοκατορολογεί. Η προβοκατορολογία διαστρεβλώνει τηναλήθεια κι εθίζει τον κόσμο της Αριστεράς σε νοσηρές θεωρίες συνωμοσίας.
Τέλος, θα πρέπει να δοθεί έμφαση στηνπρωτοφανή επιχείρηση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ. Για τηνακρίβεια, δεν πρόκειται για διαστρέβλωση, αλλά για κατασκευή ειδήσεων εκ τουμηδενός. Πέρα από τους ποταμούς δακρύων για τον εμπρησμό του "Αττικόν" (τοοποίο βέβαια δεν κάηκε), θα μείνει πραγματικά στην ιστορία του γκεμπελισμού ηαπόκρυψη τόσο του αριθμού όσο και της πολύωρης παρουσίας των διαδηλωτών στουςδρόμους της πόλης.
Η 12η Φλεβάρη έχει περάσει στην ελληνικήιστορία ως η μέρα που το λαϊκό κίνημα παρέδωσε τη δύναμη του στους Εγγλέζουςκαι τους μοναρχοφασίστες, με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η προχτεσινή 12η Φλεβάρημπορεί να αποτελέσει ημερομηνία-ορόσημο της αντίστασης στη μνηνονιακήβαρβαρότητα καθώς και της χάραξης μια νέας πορείας προς την ανατροπή τουσυστήματος και την κοινωνική χειραφέτηση. Ο δρόμος θα είναι μακρύς καιδύσκολος, αλλά ήδη έχουμε κάνει μια καλή αρχή.
Δίκτυο γιατα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (Κίνηση Αθήνας), 14/2/2012
No comments:
Post a Comment