Για τη Βάσω - Κατευόδιο του Πάνου Τότσικα

Κατευόδιο

Η Βάσω επιστρέφει σε οικείους τόπους.
Ξαναγυρίζει στην Ικαρία το νησί που γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια, ξαναγυρίζει στα Πατήσια,
την Νέα Χαλκηδόνα, όπου μεγάλωσε, στις αίθουσες της Παντείου, όπου γνωριστήκαμε, στα παράνομα σπίτια όπου ζήσαμε τα πρώτα χρόνια της χούντας στην Αθήνα. Επιστρέφει στην Μονμάρτη και το Αντονύ, όπου ζήσαμε τα μετέπειτα δύσκολα χρόνια του Παρισιού, στους κοινωνικούς χώρους που συμμετείχαμε τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Την θυμάμαι να ετοιμάζει το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι με τους συγγενείς, την θυμάμαι στα γλέντια και τα πανηγύρια της Ικαρίας, την θυμάμαι να βαδίζει δίπλα μου σε πορείες και διαδηλώσεις, να συμμετέχει στις συναντήσεις για τα κοινωνικά δικαιώματα, στις κινητοποιήσεις για τη διάσωση του Υμηττού.
Την θυμάμαι να παρουσιάζει διάσημους αλλά και άγνωστους έλληνες λογοτέχνες και δημιουργούς στο «ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ», στην Ηλιούπολη, το βιβλιοπωλείο που για 25 χρόνια, μαζί με τη Σόφη, σημάδεψε με την παρουσία της. Την θυμάμαι στις εκθέσεις βιβλίων της κεντρικής πλατείας στις παιδικές εκδηλώσεις που διοργάνωνε, στις ταβέρνες μετά τις εκδηλώσεις του «ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ».



Η Βάσω φεύγει.
Επιστρέφει στη Νικαράγουα των Σαντινίστας, στο Μαρόκο, την Τουρκία, την Αλβανία. Επιστρέφει στη Στοκχόλμη, την Κοπεγχάγη, το Ελσίνκι, το Όσλο, το Μπέργκεν
στην Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση του Κρόϋτσμπεργκ στο Βερολίνο, στη Ρώμη, τη Φλωρεντία, το Παρίσι, το Λονδίνο, το Άμστερνταμ, στις Βρυξέλλες με την πανευρωπαϊκή πορεία των γυναικών, στην Πράγα, τη Βουδαπέστη, τη Βιέννη,
τη Βαρσοβία, τη Σόφια, τη Μόσχα, την Πετρούπολη.
Επιστρέφει στα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, την Λευκάδα, την Κέρκυρα την Καβάλα, τη Θεσσαλονίκη, τα Φάρσαλα, το Πήλιο, τα Tρίκαλα, τα Μετέωρα το Μεσολόγγι, την Πρέβεζα, τα Γιάννενα, τα Ζαγοροχώρια.

Η Βάσω ήταν ένα αγαπητό πρόσωπο.
Προσπάθησε να στηρίξει όσους χρειάστηκαν τη βοήθειά της.
Συμπαραστάθηκε στους ανίσχυρους, στους απροσάρμοστους, στους διαφορετικούς. Αφήνει πίσω της ένα γιό, πολλούς συγγενείς και φίλους που δεν θα την ξεχάσουν. Αφήνει πίσω της κι εμένα να πλημμυρίζω με όσα ζήσαμε 43 χρόνια μαζί.

Πάνος Τότσικας
19.4.2010