ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - Η ΚΛΕΟ ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΕΩΣ ΤΙΣ 7 (CLÉO DE 5 À 7) της Ανιές Βαρντά- ΤΕΤΑΡΤΗ 03/07/2019 Η ΚΛΕΟ ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΕΩΣ ΤΙΣ 7 (CLÉO DE 5 À 7)

Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ 

ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

 ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ, ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ – ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ, ΑΝΙΕΣ ΒΑΡΝΤΑ, ΤΖΟΖΕΦ ΛΟΟΥΖΙ, ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΜΑΚΕΝΤΡΙΚ

ΤΕΤΑΡΤΗ   03/07/2019       Η ΚΛΕΟ ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΕΩΣ ΤΙΣ 7  (CLÉO DE 5 À 7)
της Ανιές Βαρντά (ΓΑΛΛΙΑ/ΙΤΑΛΙΑ, 1962, ασπρόμαυρη, 90΄)

Μια από τις πιο σημαντικές δημιουργίες του κινηματογραφικού κινήματος της Νουβέλ Βαγκ και ταυτόχρονα ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο του Παρισιού της δεκαετίας του '60. Η κάμερα της Ανιές Βαρντά (1928-2019) ακολουθεί την κεντρική ηρωίδα της ταινίας σε πραγματικό χρόνο, στο χρονικό διάστημα που καλύπτει ο τίτλος, με μια κινηματογράφηση που μοιάζει αυτοσχεδιαστική, είναι όμως προμελετημένη στην εντέλεια και αντικατοπτρίζει όλη την πορεία της κεντρικής ηρωίδας από τον ετεροπροσδιορισμό στη χειραφέτηση και την αυτονομία. 

ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 9:00 μ.μ. ΚΑΙ ΣΤΙΣ 11:00 μ.μ.

(Από τις 21/08/2019 στις 8:30 μ.μ. και στις 10:30 μ.μ.)

ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

                                                   (Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη,

Τηλ.: 210 9937870, 210 9941199, 210 9914732, 6945405825, E-mail: info@klh.gr

Ιστοσελίδα: www.klh.gr)

Θεωρίες περί κρίσης του «πολιτικού» 3ο μέρος) του Θανάση Τσακίρη

Θεωρίες περί κρίσης του «πολιτικού»

Προηγούμενο:

https://tsakthan.blogspot.com/2019/06/2_23.html

Εκτός από τη μελέτη των κοινωνικών συνασπισμών που στηρίζουν τα εθνικο-λαϊκιστικά κόμματα ερωτήματα τίθενται για τα κίνητρα που ωθούν τους κοινωνικούς σχηματισμούς υποστήριξης. Ο Yannis Papadopoulos[1] τονίζει ότι αυτά μπορεί να ποικίλουν από την «δυσαρέσκεια» (“Verdrossenheit”) απέναντι στα κατεστημένα κόμματα που ενισχύεται της παρατηρούμενης προγραμματικής σύγκλισης ανάμεσά τους (Schedler, 1996) ως την αντίδραση στην επιτυχία των «ελευθεριακών αριστερών αξιών» που υποστηρίζουν την σημερινή ολοένα και πιο ανεκτική και πολυπολιτισμική φύση των κοινωνιών[2] ή το φόβο που κυριαρχεί στο μυαλό των «χαμένων» από τις διαδικασίες εκσυγχρονισμού που ωθούνται από την παγκοσμιοποίηση ή την Ευρωπαϊκή ενοποίηση[3] (Kriesi, 1998 and 1999), ή από τις νέες μεταβιομηχανικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης, όπως μας επισήμανε ο P.Ignazi.[4]

O Peter Mair[5] αποδίδει την κρίση στην συνεχιζόμενη μεταβολή του διεθνούς περιβάλλοντος, το οποίο ωθείται σε μια ολοένα και πιο διευρυμένη οικονομική παγκοσμιοποίηση, μειώνοντας τις δυνατότητες των μεμονωμένων κρατών να συγκροτήσουν μια ενιαία εθνική πολιτική επίλυσης των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων της επικράτειάς τους. Αυτή η αδυναμία εθνικής προσέγγισης για την πολιτική αποδυναμώνει τα κυρίαρχα κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, ειδικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και που εσχάτως δοκιμάζουν με αρνητικά αποτελέσματα την ιδέα της συγκυβέρνηση με συνέπεια να σπρώχνουν ολοένα και περισσότερους ψηφοφόρους σε πολιτικούς σχηματισμούς που ζητούν πολύ σαφείς πολιτικές οριοθετήσεις. Η άκρα δεξιά που προσπαθεί να συγκεντρώσει δυνάμεις αμφισβήτησης του συστήματος συγκυβέρνησης τα καταφέρνει καλύτερα από την αριστερά, τουλάχιστον στις πιο παραδοσιακές μορφές της. 

O Tom Mackie από την πλευρά του επισημαίνει ότι τα κόμματα της «νεολαϊκιστικής δεξιάς» συγκροτούνται κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των κομμάτων και οργανώσεων της «ελευθεριακής αριστεράς» (“libertarian left”).[6] Αμφότεροι οι τύποι κομμάτων διεισδύουν εκλογικά με επιτυχία στις ίδιες κοινωνίες και αντίστοιχα είναι σε εξίσου κακή κατάσταση στις υπόλοιπες. Επομένως είναι η ίδια αιτία, δηλαδή «η δυσαρέσκεια με το status quo», που βρίσκεται πίσω από την επιτυχία αμφοτέρων των τύπων «κομμάτων ενάντια στο κατεστημένο».

Ερευνώντας τις περιπτώσεις του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου και του Αυστριακού Κόμματος της Ελευθερίας, οι Ami Pedahzur και Avraham Brichta εξηγούν την αινιγματική επιτυχία της Άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη χρησιμοποιώντας μικρο-οργανωτικούς παράγοντες, δηλαδή την «χαρισματική ηγεσία» και την «συνεκτική κομματική οργάνωση, που συμβάλλουν στην διαδικασία της κομματικής θεσμοποίησής τους.[7] Θεωρούν πως είναι μόνο φαινομενικά παράδοξη αυτή η θεσμοποίηση του χαρίσματος, γιατί προτείνουν μια νέα θεωρητική πρόταση που λαμβάνει υπόψη μια έννοια του χαρίσματος τέτοια που να μπορεί να περιλαμβάνει «υβριδικές» καταστάσεις που δημιουργούνται σε ρευστές πολιτικές καταστάσεις. Ονομάζουν τη θεωρία τους «θεωρία των σκληρών χαρισματικών κομμάτων» (theory of “hard charismatic parties”).

---

[1] Βλ. Papadopoulos Υ. (2000) “Populism, the Democratic Question, and Contemporary Governance” Ανακοίνωση στο Εργαστήριο για το Λαϊκισμό, Robert Schuman Centre of the European University Institute, Florence, 14-15 January 2000

[2] Kitschelt H. (1995) The Radical Right in Western Europe: A Comparative Analysis. Ann Arbor, MI: University of Michigan Press.

[3] Kriesi Hanspeter (1998) “The Transformation of Cleavage Politics”. European Journal of Political Research, 33: 2, σελ 165-185 και Kriesi H.(1999) “Movements of the Left. Movements of the Right: Putting the Mobilization of Two New Types of Social Movements into Political Context” στο Η.Kitschelt et al. (eds.), Continuity and Change in Contemporary Capitalism, Cambridge, UK:Cambridge University Press, σελ. 398-423.

[4] Ignazi P. (1999) “Les partis d'extrême-droite: les fruits inachevés de la société

post-industrielle”,Ανακοίνωση στο 6th Congress of the French Political Science

Association, Rennes, Sept. 28-Oct.1st.

[5] Peter Mair, “Political Parties, Popular Legitimacy and Public Privilege, ” West European Politics (special issue: The Crisis of Representation in Europe) 18, 3, 1995, 46-8;

[6] Mackie T. (1995) “Parties and Elections,” στο Hayward Jack and Page Edward. (eds) Governing the New Europe, Cambridge, UK: Polity Press, σελ 166-95.

[7]  Pedahzur A. and Brichta Avr. (2002) Party Politics, Vol. 8, No. 1, σελ. 31-49

Θεωρίες περί κρίσης του «πολιτικού» (2ο μέρος) του Θανάση Τσακίρη

Θεωρίες περί κρίσης του «πολιτικού»

Προηγούμενο:

https://tsakthan.blogspot.com/2019/06/1_21.html

Η πλειονότητα των εργασιών που έχουν εκπονηθεί αφορά είτε την άκρα δεξιά είτε την λεγόμενη «ελευθεριακή αριστερά». Οι περισσότερες εξετάζουν τις διαφορετικές βάσεις κοινωνικής υποστήριξης των κομμάτων αυτών, τις διαφορετικές οργανωτικές δομές και μορφές τους και τις γενικότερες πολιτικές πλατφόρμες και τις ιδεολογικές κατασκευές τους.

Στην πρώτη συζήτηση που έγινε επί των σχετικών θεμάτων ο Paul Taggart[1] πρότεινε τη χρήση των όρων «νεολαϊκισμός» και «νέα πολιτική» για αναφορά στα ακροδεξιά και τα μη παραδοσιακά αριστερά κόμματα αντίστοιχα. Αμφότερες οι πλευρές αυτοορίζονται ως αντιπολίτευση (“opposition”) στις κυρίαρχες ιδεολογικές και οργανωτικές δομές. Με άλλα λόγια είναι κόμματα της «Νέας Διαμαρτυρίας» (“New Protest” parties) και είναι διαφορετικά από τα παλιότερα «λαϊκίστικα κόμματα» και κινήματα που μελετήθηκαν από την επιστημονική κοινότητα στις δεκαετίες του 1970 και 1980.[2]

Ο Piero Ignazi στη δική του συνεισφορά στη συζήτηση έδωσε έμφαση στην έννοια της «αλλαγής αξιών» στην μετάβαση από τη βιομηχανική στη  μεταβιομηχανική κοινωνία.[3] Τα Πράσινα κόμματα στην αριστερά και από την άλλη πλευρά τα εξτρεμιστικά ακροδεξιά κόμματα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 προσπαθούν να εκπροσωπήσουν τα νέα κοινωνικά ζητήματα που είναι αποτελέσματα των «δομικών μετασχηματισμών που οδήγησαν στην εμφάνιση και άνοδο ενός συστήματος «μεταβιομηχανικών αξιών». Τα πράσινα κόμματα εκφράζουν την μεταβιομηχανική προοδευτική ατζέντα και τα ακροδεξιά την αυταρχική. H άκρα δεξιά οφείλει την νέα εμφάνισή της και τη ραγδαία άνοδό της σε μια σειρά παράγοντες: εμφάνιση νέων ζητημάτων που δεν λαμβάνονταν υπόψη από το πολιτικό σύστημα, έρπουσα κρίση εκπροσώπησης, αιφνίδια ανάδειξη νέων πρωτο-χαρισματικών ηγετών, αυξανόμενος βαθμός προσωποποίησης της πολιτικής, εντεινόμενη πολιτική και κοινωνική αποξένωση και αλλοτρίωση, δυσαρέσκεια με τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του πολιτικού συστήματος και με την ίδια την πολιτική. Αυτά τα ακροδεξιά κόμματα δεν φημίζονται για την τάση τους να επιστρέφουν στον παλιγγενετικό μύθο του κλασικού φασισμού αλλά είναι «αντισυστημικά» καθώς υπονομεύουν την νομιμοποίηση του (δημοκρατικού) πολιτικού συστήματος με τον λόγο τους και τη δράση τους.  Αντιτίθενται στην ιδέα της κοινοβουλευτικού τύπου εκπροσώπηση και των κομματικών συγκρούσεων και προτιμούν την «κορπορατιστική διευθέτηση» και, κυρίως τους  μηχανισμούς αμεσολάβητης και προσωπικοποιημένης εκπροσώπησης. Αντιτίθενται στην ιδέα του πλουραλισμού και είναι υπέρ κοινωνικής αρμονίας. Αντιτίθενται στην οικουμενική ιδέα των ίσων δικαιωμάτων και είναι υπέρ της απόδοσης δικαιωμάτων μόνο στη βάση συγκεκριμένων επιμέρους χαρακτηριστικών (φυλή, γλώσσα, εθνότητα).   Τέλος, είναι σε μεγάλο βαθμό αυταρχικά γιατί θεωρούν πολύ πιο σημαντική την υπερατομική και συλλογική εξουσία (κράτος, έθνος, κοινότητα).[4]

---

[1] Taggart P. (1996) The New Populism and the New Politics: New Protest Parties in Sweden in a Comparative Perspective, New York: St Martin’s Press and Taggart P. (2000) Populism. Buckingham: Open University Press.

[2] Για μια κριτική της εργασίας του Taggart με την έννοια ότι, παρά την προσφορά του ορισμού του όρου «νεολαϊκισμός» σε αντίθεση με τους παλιότερους μελετητές, το ερευνητικό έργο του είναι μεγάλο σε εύρος καθώς μελετά πλειάδα περιπτώσεων χωρίς να έχει το επαρκές βάθος που απαιτείται, βλ. Patten St. (2001) “Populism”. Labour/Le Travail. FindArticles.com. 06 Aug, 2009. http://findarticles.com/p/articles/mi_hb6394/is_2001_Fall/ai_n28880670/

[3] Bλ. Ignazi P. (1997) “New Challenges: Post-Materialism and the Extreme Right” στο Rhodes M., Heywood P. and Wright V. (eds) Developments in West European Politics. Basingstoke, Hampshire, UK: Macmillan Press Ltd,  σελ. 300-319.

[4] Βλ. Ignazi P. (2003) Extreme Right Parties in Western Europe. Oxford, UK: Oxford University Press

Διαβάστε στην Αυγή της Κυριακής

Ο ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη της 7ης Ιουλίου    Δεν γυρίζουμε πίσω Με σχέδιο για το σήμερα και το αύριο, για τη δίκαιη ανάπτυξη, την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, την εμβάθυνση της δημοκρατίας και την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή μας Νίκος Βούτσης:  Η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να υλοποιήσει ένα θετικό πρόγραμμα Αλέξης Χαρίτσης: Νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον λαό, με ανάπτυξη για όλους Κώστας Στρατής: Δουλέψαμε σκληρά, αλλάξαμε πολλά, μαζί μπορούμε ακόμη περισσότερα Νίκος Φίλης:  Χωρίς Μνημόνια και μπροστά στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ευκαιρία να «ξανασυστηθεί» στην κοινωνία Ανδρέας Ξανθός:  Η Αριστερά και η κυβέρνηση κέρδισαν το στοίχημα της δημόσιας περίθαλψης Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου:  Προοδευτική διακυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ, όχι οικειοθελής μνημονιακή παλινόρθωση με Ν.Δ. Πάνος Ρήγας: Η Ελλάδα καταξιώθηκε ως παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο Μάτι - Ραφήνα Το σχέδιο για την ανασυγκρότηση Ευρωπαϊκή Ένωση Το μεγάλο παζάρι για τη διαδοχή του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ή πώς η υποψηφιότητα Βέμπερ έπεσε στα βράχια FT: Τουρκία Το κόλπο με τα swaps και οι κίνδυνοι για τη λίρα Le Monde diplomatique Δύσβατοι οι δρόμοι για την ειρήνευση στην Υεμένη Ιράν Και οι σερίφηδες έχουν... καρδιά Ιταλία των ανισοτήτων και των αδιεξόδων Εξάπλωση της φτώχειας και σαλβινισμός... πέντε αστέρων Γαλλία Ενωμένοι απέναντι στην ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων του Παρισιού

Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί την Κυριακή ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: ΝΔ: Κρίσιμες αποσιωπήσεις, νεοφιλελεύθερες κραυγές

Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί την Κυριακή

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: ΝΔ: Κρίσιμες αποσιωπήσεις, νεοφιλελεύθερες κραυγές

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ελένη Σταματάκη: «Αυτές είναι οι αρχές μας και το ηθικό μας πλεονέκτημα»

Νίκος Ξυδάκης: «Η διπλωματία μας πρέπει να κινηθεί σε νέα πίστα»

Πάνος Ρήγας: «Για μία βιώσιμη πρόοδο που τα οφέλη της θα κατανέμονται δίκαια σε όλους»

Νίκος Παρασκευόπουλος: «Αυτό είναι σημαντικό κέρδος, αφού η γνώση είναι όρος αλλαγής»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Το πρόγραμμα της ΝΔ δεν μπορεί να κρυφτεί» του Παύλου Κλαυδιανού

«Ούτε μεταρρυθμιστές, ούτε αναπτυξιοφόροι» του Χ. Γεωργούλα

«Ένα μέλλον για τη μεσαία τάξη» του Κωστή Γιούργου

«Η κλιματική αλλαγή είναι παρούσα» του Γιώργου Μπάλια

«Η ελληνική (π)λύση» του Μανώλη Πιμπλή

«Γιατί η δεξιά αγαπά τις μειονότητες» του Γιώργου Αγγελόπουλου

«Για την 8^η Ιούλη» του Δημήτρη Γιατζόγλου

ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Στέργιος Πιτσιόρλας: «Να μην διολισθήσουμε στις πρακτικές του κακού παρελθόντος»

Λόης Λαμπριανίδης: «Η παραγωγική αναβάθμιση δεν γίνεται με εύκολες λύσεις»

«Μετάβαση σε ένα νέο υπόδειγμα ανάπτυξης» του Γιάννη Δραγασάκη

ΔΙΕΘΝΗ

Αττίλα Άνταλ: «Το ουγγρικό αυταρχικό λαϊκίστικο καθεστώς δημιούργησε μια νέα ελίτ»

«Τα δύο επίπεδα ανάλυσης στον Περσικό» του Σωτήρη Ρούσσου

Μ. Βρετανία: «Μπόρις Τζόνσον εναντίον Τζέρεμι Χαρντ» της Μαρίνας Πρεντουλή

Πορτογαλία: «Η εμπειρία της προοδευτικής συμμαχίας» του Γκοφρέντο Αντινόλφι

Γερμανία: «Η ακροδεξιά του μαχαιριού και του σαλονιού» του Δημήτρη Σμυρναίου

«Όλο το Χονγκ Κονγκ στους δρόμους» του Νίκου Γιαννόπουλου

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Ενόψει εκλογών τα εργατικά συνδικάτα σε πρώτο πλάνο» του Μ. Κοβάνη

Απολύσεις στα Goody’ s: «Προσπάθεια εργοδοτικής ρεβάνς» του Τάσου Γιαννόπουλου

«SOSTE το νερό» του Σίμου Καβελίδη

«Προεκλογική αύξηση των διοδίων από την Αττική Οδό» του Πέτρου Ζούνη

ΘΕΜΑΤΑ

«Ο δικός μας Τάκης Μπενάς» του Χ. Γεωργούλα

«Έφυγε ο Τάκης Μπενάς, ο καθοδηγητής με το ανθρώπινο πρόσωπο» του Π. Κλ.

«Η δεξιά του κυρίου» του Θωμά Τσαλαπάτη

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

«Αθώοι κι ένοχοι, άνθρωποι και νόμοι», ο Κώστας Αθανασίου γράφει για το βιβλίο του Τανγκύ Βιέλ «Άρθρο 353 του Ποινικού Κώδικα» 

«Ντελφίν και Καρόλ», μια ταινία για τη φιλία και το φεμινιστικό κινηματογράφο. Γράφει η Σοφία Ξυγκάκη.

Ο Στράτος Κερσανίδης μας παρουσιάζει τις νέες κινηματογραφικές ταινίες αυτής της εβδομάδας

Η Λιάνα Μαλανδρενιώτη κάνει «Μουσικές προτάσεις»

Η Κατερίνα Αναστασίου χαρτογραφεί τους εικαστικούς προορισμούς  αυτής της περιόδου στον Εικαστικό Χάρτη

ΙΔΕΕΣ

«Γιατί είναι αναγκαία η ύπαρξη ανανεωτικού κομμουνιστικού κόμματος», εισήγηση του Τάκη Μπενά στο 4^ο συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

22^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ 28-29-30 Ιουνίου

Στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής διαβάζετε και τις στήλες:

«Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση

«Ριπές» για την επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου

Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.

-- 

Η ΕΠΟΧΗ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Βλαχάβα 11, 3ος όροφος, Αθήνα 105 51

Στον Δρόμο που κυκλοφορεί το Σάββατο 22 Ιουνίου... Καστελόριζο και Κύπρος πιο κοντά μας από τη Βουλή Το πολιτικό σύστημα αποκοιμίζει τον λαό • Η πολιτική «κατευνασμού» δεν αποκλιμακώνει αλλά τρέφει τον τουρκικό επεκτατισμό • Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει το «δώρο» των συμμάχων για να μείνει η Τουρκία στη Δύση editorial «Μη μου τους σταυρούς τάραττε»; Χρειάστηκαν λίγα μόνο 24ωρα για να συντονιστούν οι παράγοντες του πολιτικού συστήματος ώστε να μην παρασυρθούν από «παροξυσμό» γύρω από την τούρκικη επιθετικότητα και όσα διαπράττονται σε Αιγαίο και Κύπρο. Διαβάστε όλο το editorial ΑΦΙΕΡΩΜΑ Μάρτα Χάρνεκερ, μια αναντικατάστατη γυναίκα ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ Το Ιράν αντιστέκεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ Νέα οικονομικά μέτρα μετά τις εκλογές θέλουν οι Θεσμοί ΔΙΕΘΝΗ Ξεσηκωμός στην Ονδούρα ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Όταν όλοι θρηνούσαν την ήττα ο Μιχάλης Κατσαρός επέμενε να υμνεί την Αντίσταση γράφει ο Στάθης Κατσαρός ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ Σεβαστούπολη: Η πανέμορφη πόλη των μεγάλων αγώνων

Στον Δρόμο που κυκλοφορεί το Σάββατο 22 Ιουνίου...