Στα Ενθέματα της Αυγήςστο φύλλο της Κυριακής 8 του Ιούνη (κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 7 του Ιούνη) Κείμενα των: Ντέιβ Ζιρίν, Ντύλαν Στίλγουντ, Μαρίας Χαϊδοπούλου-Βρυχέα, Ρίτσαρντ Μακ Αλίβυ, Θανάση Καμπαγιάννη, Χαράς Κούκη, Γιόζεπ Κάρλες Ριούς, Σπύρου Ι. Ασδραχά, Ιωάννας Μεϊτάνη, Μικαέλ Λεβύ

στα Ενθέματα της Αυγήςστο φύλλο της Κυριακής 8 του Ιούνη (κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 7 του Ιούνη)

Κείμενα των: Ντέιβ Ζιρίν, Ντύλαν Στίλγουντ, Μαρίας Χαϊδοπούλου-Βρυχέα, Ρίτσαρντ Μακ Αλίβυ, Θανάση Καμπαγιάννη, Χαράς Κούκη, Γιόζεπ Κάρλες Ριούς, Σπύρου Ι. Ασδραχά, Ιωάννας Μεϊτάνη, Μικαέλ Λεβύ

Μουντιάλ 2014: Θέλουμε σχολεία και νοσκομεία, όχι γήπεδα. Ο Ντέιβ Ζιρίν, αθλητικογράφος του «Nation» γράφει για τον ξεσηκωμό ενάντια στο Μουντιάλ στη Βραζιλία: «Οι φωνές διαμαρτυρίας θέλουν να υπογραμμίσουν τον πόνο του λαού, αλλά και να δείξουν στον υπόλοιπο κόσμο ποιος είναι πίσω από τις κουίντες τραβώντας τα νήματα. Όπως έγραφε κάποτε ο μέγας Εντουάρντο Γκαλεάνο, «υπάρχουν ορατοί και αόρατοι δικτάτορες. Η εξουσιαστική δομή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είναι μοναρχικού τύπου. Πρόκειται για το πλέον μυστικό βασίλειο του κόσμου». Οι διαδηλωτές δεν έχουν άλλο στόχο παρά να τραβήξουν τη FIFA από τις σκιές στο φως. Εάν το επιτύχουν, θα αφήσουν μια κληρονομιά που θα διαρκέσει για πολύ περισσότερο από το απλό ποδοσφαιρικό θέαμα».  (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

FIFA, όπως FEMA: Yστερόγραφο στο προηγούμενο άρθρο, ένα σύντομο σημείωμα του Ντύλαν Στίλγουντ από τη Βραζιλία: «Η λέξη FIFA είναι σήμερα τόσο δημοφιλής στη Βραζιλία όσο ήταν η λέξη FEMA στη Νέα Ορλεάνη μετά την Κατρίνα. [Η FEMA, Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Έκτακτων Αναγκών  δέχθηκε σφοδρή κριτική  για τον τρόπο που διαχειρίστηκε το ζήτημα]. Οι τελευταίες εβδομάδες έδειξαν ότι η δράση εκτός των γηπέδων θα είναι εξίσου συναρπαστική και πολύ πιο αποφασιστική για το μέλλον της Βραζιλίας, από τη δράση εντός αυτών». (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

Για την πολιτική αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος: Τα τάγματα εφόδου και η εγκληματική δράση είναι ο πυρήνας του πολιτικού σχεδίου της Χρυσής Αυγής. Συνέντευξη του Θανάση Καμπαγιάννη για την επικείμενη δίκη της ΧΑ, τη σημασία του ποινικού πεδίου, τη δίκη Λουκμάν, τη σημασία του αντιφασιστικού κινήματος: «Αν τα ηγετικά στελέχη της Χ.Α. αθωωθούν ή “πέσουν στα μαλακά” θα είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός, που θα ανοίξει διάπλατα τον δρόμο στη νεοναζιστική οργάνωση, όχι μόνο για την τέλεση νέων εγκληματικών πράξεων, αλλά για την ίδια την πολιτική εξουσία. […]. Τα τάγματα εφόδου δεν είναι μια “ακτιβίστικη παρέκκλιση”, σαν τους Ρέιντζερς της Ν.Δ., όπως διατείνεται η Χ.Α. Είναι ο πυρήνας του πολιτικού της σχεδίου. Εδώ έχουμε λοιπόν ταύτιση πολιτικού και ποινικού, και γι’ αυτό είναι απαραίτητο και κρίσιμο να παρέμβουμε στο ποινικό πεδίο».

Χουάν Κάρλος των Βουρβόνων. Ένα φάντασμα στοιχειώνει την ισπανική μοναρχία. Γράφει ο Ρίτσαρντ Μακ Αλίβυ: «Στο επίκεντρο αυτού του κόσμου της δουλοπρέπειας και του ασταμάτητου κουτσομπολιού στρογγυλοκάθονται οι Βουρβόνοι, οι θρίαμβοι των οποίων εξυμνούνται και οι καταστροφές κρύβονται, πίσω από μια λατρευτική, ρετουσαρισμένη και καλογυαλισμένη βιτρίνα. […]. Η παρουσιάστρια ήταν μια ψευτο-δημοσιογράφος, η Άνα Ρόσα Κιντάνα, που έχει μια μακρά και διακεκριμένη καριέρα χαμέρπειας προς τους πλούσιους […]. Καλεσμένος ήταν ο Ινίγο Ερεχόν, υπεύθυνος της προεκλογικής καμπάνιας του Podemos. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στο πάνελ έκαναν επανειλημμένες αναφορές σε αυτό που οι επικοινωνιολόγοι αποκαλούν “το στερεότυπο του φρικιού”, προκαλώντας συνειρμούς με άπλυτους χίπιδες, αποβλακωμένους μαστούρηδες, αποβράσματα της κοινωνίας – το σήμα-κατατεθέν των υπερσυντηρητικών και των φασιστών σε όλο τον πλανήτη».

Προς υπεράσπιση της καθημερινότητας. Η Μαρία Χαϊδοπούλου-Βρυχέα γράφει για τη σημασία της καθημερινότητας, τον «καναπέ», τον αργό χρόνο των παλιών: «Πριν αρκετό καιρό, σε μια κουβέντα με φίλους από το εξωτερικό, κι αφού είχα σκιαγραφήσει με μελανά χρώματα την κατάσταση στην Ελλάδα, την ανεργία, τις μειώσεις στους μισθούς, τους αβάστακτους φόρους, τον παραλογισμό, ήρθε η ερώτηση: “Καλά, και πώς ζείτε;”. […] Επιβιώνουμε λοιπόν και δεν έχουμε αλληλοσφαχτεί (τουλάχιστον ακόμα), χάρις στην αυτοοργάνωσή μας, χάρις στα δίκτυα στήριξης κι αλληλεγγύης, οικογενειακά, φιλικά, συλλογικά, οργανωμένα ή άτυπα. Από τις νοικοκυρές που αφήνουν φαγητό στους σκουπιδοντενεκέδες, μέχρι το Μητροπολιτικό Ιατρείο του Ελληνικού, χιλιάδες άνθρωποι με διαφορετικούς τρόπους έχουν συμβάλει ώστε αυτή η κοινωνία να μην κατασπαράξει τις σάρκες της, κυριολεκτικά».

Can Vies ή η πόλη της Βαρκελώνης σε κρίση. Γράφει ο Γιόζεπ Κάρλες Ριούς  για την Can Vies, την κατάληψη της Βαρκελώνης που γκρέμισε ο δήμος, πυροδοτώντας κύμα αντιδράσεις: «Η Can Vies δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός· είναι κατηγορία από μόνη της, γιατί μας αποκαλύπτει την έλλειψη ενός μοντέλου πόλης. Ή, ακόμα χειρότερα, ότι ένα τέτοιο μοντέλο υπάρχει, αλλά βασίζεται στην  ποινικοποίηση ανθρώπων και ιδεών που δεν συμβαδίζουν με τις απόψεις του δημάρχου. Σήμερα το μισογκρεμισμένο κτίριο της Can Vies, στην καρδιά του Σαντς αποτελεί το σύμβολο ενός τεράστιου λάθους και το χαμένο μοντέλο μιας συνεκτικής κοινωνίας που η Βαρκελώνη πρέπει να επανακτήσει» (μετάφραση: Χαρά Κούκη).

Η αποτροπή του ανταγωνισμού. Από το νέο βιβλίο του Σπύρου Ι. Ασδραχά  «Υπομνήσεις. Ιστορικότροπα σημειώματα» (εκδ. Θεμέλιο): «Αυτή την οικονομία [την προκαπιταλιστική] δεν έχουμε λόγους να τη νοσταλγούμε μυθοποιώντας την. Ωστόσο, όλα της τα συστατικά στοιχεία δεν χάθηκαν, αλλά μεταμορφώθηκαν μετά στις ποικίλες μορφές του καπιταλισμού. Απομένει και κάτι άλλο: η έγνοια για την επιβίωση των ανθρώπων. Ένα δυνατό  πνεύμα, ο φίλος μου Δημήτρης Μορτόγιας (που πάνε τριάντα πέντε χρόνια από τη στιγμή όπου σκόρπισε η τέφρα του στα νερά του Κατάκωλου), αυτό το δυνατό πνεύμα που δεν απο­τυπώθηκε παρά σε συντρίμμια λόγου, έγραψε τους έξης στί­χους σε ένα καρκινικό ποίημα: Από το αμήχανο φθόρισμα του ονείρου / αν είχα τις αιχμές του σκαντζόχοιρου θα προτιμούσα τον ελεύθερο συναγωνισμό».

Μάτια ερμητικά κλειστά. Η Ιωάννα Μεϊτάνη, στη μόνιμη στήλη «Αντικλίμακα» μας  παρουσιάζει το ντοκιμαντέρValentine Road της Μάρτας Κάνινγκχαμ (ΗΠΑ, 2013): «Το ντοκιμαντέρ Valentine Road είναι μια γενναία ταινία. Πετυχαίνει να σε κάνει να σκέφτεσαι το θέμα για μέρες μετά, να το συζητάς στην παρέα σου, να αναρωτηθείς σε πόσα τέτοια εγκλήματα και, πάνω απ’ όλα, σε πόσες τέτοιες συνθήκες η κοινωνία κλείνει συστηματικά τα μάτια και γίνεται συνένοχος. Γι’ αυτό αξίζει η ταινία, γιατί παρά τη συμβατική κινηματογραφική γραφή της θίγει ένα από τα δυσκολότερα και πιο αποσιωπημένα προβλήματα, και μάλιστα χωρίς να φωνάζει. Δίνει έναυσμα για ν’ ανοίξουν τα ερμητικά κλειστά μας μάτια. Προβλήθηκε πριν από δυο βδομάδες στο φεστιβάλ outview, υπάρχει και online».

Δέκα θέσεις για την ακροδεξιά στην Ευρώπη. Ο Μικαέλ Λεβύ αναλύει το φαινόμενο της ακροδεξιάς, εκκινώντας από τις ευρωεκλογές. Και καταλήγει: «Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για την καταπολέμηση της άκρας δεξιάς. Χρειάζεται να αντλήσουμε έμπνευση, διατηρώντας πάντα μια κριτική απόσταση, από τις αντιφασιστικές παραδόσεις του παρελθόντος, αλλά πρέπει να μάθουμε και να καινοτομούμε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις νέες όψεις του φαινομένου. Θα πρέπει να μάθουμε να συνδυάζουμε τις τοπικές πρωτοβουλίες με ενωτικά κοινωνικο-πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα με στέρεες βάσεις, συντονισμό και οργάνωση σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ενότητα είναι δυνατή, συγκυριακά, με όλο το φάσμα των “δημοκρατικών δυνάμεων”, αλλά ένα οργανωμένο αντιφασιστικό κίνημα δεν θα είναι αποτελεσματικό και αξιόπιστο παρά μόνο αν πηγάζει από τις δυνάμεις που τοποθετούνται εκτός του κυρίαρχου μπλοκ της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης. Ο αγώνας ενάντια στον ρατσισμό και η αλληλεγγύη με τα θύματά του αποτελούν συστατικά στοιχεία μιας τέτοιας αντίστασης». (μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος)