Στην Εποχή που κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 29 Οκτωβρίου ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Νομιμοποίηση της ανομίας

Στην Εποχή που κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 29 Οκτωβρίου
ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Νομιμοποίηση της ανομίας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Σταύρος Τομπάζος: «Κοντόφθαλμη η ευρωπαϊκή αντίληψη για το χρέος»

Άρης Καζάκος: «Πόλεμος συμφερόντων από τους δανειστές για τα εργασιακά»

Ατζάμου Μπαράκα: «Να επικεντρωθούμε στις ανάγκες του 99% της κοινωνίας»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Με το βλέμμα στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης» του Παύλου Κλαυδιανού

«Μπορούν τα παθήματα να γίνουν μαθήματα;» του Χ. Γεωργούλα

«Παιχνίδια με το Σύνταγμα;» του Κωστή Γιούργου

«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χωράει στο τρίγωνο της διαπλοκής» του Νίκου Τσαγκρή

«Τι είναι “μπροστά” και τι είναι “πίσω” στην πολιτική συμμαχιών;» του Θόδωρου Παρασκευόπουλου

«Να μην γίνουμε ρεαλιστές με τον τρόπο που μας επιβάλλουν» του Κυριάκου Δημάγγελου

«Εξαερώνεται το Ποτάμι;» του Βασίλη Ρόγγα

"Έπεσε το γαλατικό χωριό", της Όλγας Αθανίτη

"Καταργούνται οι παρελάσεις", του Θωμά Τσαλαπάτη

ΔΙΕΘΝΗ

«Η τάξη βασιλεύει στη Μαδρίτη» του Πάμπλο Ιγκλέσιας

Γαλλία: «Η εναλλακτική αριστερά αναζητά κοινή πορεία και υποψήφιο» του Μπ. Κοβάνη

Καλαί Γαλλίας: «Η εκκένωση της ζούγκλας δεν σημαίνει καλύτερες συνθήκες» της Όλγας Βερελή

Πάολο Μανταλένα: «Ιταλία δημοψήφισμα: Η δημοκρατία ξεπουλιέται στις ισχυρές εξουσίες»

«Έπεσε το γαλατικό χωριό» της Όλγας Αθανίτη

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Καταγγελία συλλογικοτήτων για τη σύμβαση ΣΔΙΤ» του Πέτρου Ζούνη

«ΕΚΑΒ: Διαφωνίες και αναπάντητα ερωτήματα» της Τζέλας Αλιπράντη

«Φρένο στις εργολαβίες, αλλά για λίγο» της Τζέλας Αλιπράντη

ΘΕΜΑΤΑ

«Ανάμνηση από το Σάββατο το πρωί στο Συνέδριο του… ΣΥΡΙΖΑ» της Ελέγκω Μανουσάκη

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

«57ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Με νέα πνοή» του Στράτου Κερσανίδη

ΙΔΕΕΣ

Κεν Λόουτς: «Η αντισταλινιστική αριστερά δικαιώνεται»

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

«30 Οκτωβρίου 1944, η Θεσσαλονίκη ελεύθερη» της Μαρίας Καβάλα

Στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής διαβάζετε και τις στήλες:

«Κοπτοραπτική» από τους Μαρσέλ και Μισέλ
«Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση
Για το θέατρο μέσα από τις στήλες «Θεατρικά νέα» και «Από την πλευρά του θεατή» γράφει η Μαρώ Τριανταφύλλου
Για το βιβλίο γράφει η Μάρη Θεοδοσοπούλου

«Μικρά σχόλια για βιβλία που διάβασα» του Κώστα Αθανασίου (μηνιαία στήλη)
Παρουσίαση και κριτική των ταινιών που βγαίνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά και επιλογή ταινιών που προβάλλει η τηλεόραση, γράφει ο Στράτος Κερσανίδης
Μουσικές προτάσεις κάνει η Λιάνα Μαλανδρενιώτη
Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.

-- 

Η ΕΠΟΧΗ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Βλαχάβα 11, 3ος όροφος, Αθήνα 105 51

Η Ιστορία στο Κόκκινο: Μία εκπομπή για το παρελθόν-Γιατί ο Μεσοπόλεμος; Μια εκπομπή για την περίοδο ανάμεσα στη Μικρασιατική Καταστροφή και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμo-Κυριακή 30 Οκτωβρίου 12.00 - 13.00 Στο Κόκκινο 105,5

Η Ιστορία στο Κόκκινο: Μία εκπομπή για το παρελθόν
σε συνεργασία με τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας

Επιμέλεια: Ηλίας Νικολακόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Νατάσσα Δομνάκη
Μουσική επιμέλεια: Θανάσης Μήνας

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 12.00 - 13.00 Στο Κόκκινο 105,5

Γιατί ο Μεσοπόλεμος; Μια εκπομπή για την περίοδο ανάμεσα στη Μικρασιατική Καταστροφή και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Συζητούν ο Ηλίας Νικολακόπουλος, ο Σωτήρης Ριζάς και ο Τάσος Σακελλαρόπουλος

Με αφορμή του ετήσιο σεμινάριο μεταπτυχιακών φοιτητών, όπου στο τρέχον εξάμηνο έχει θέμα τον ελληνικό Μεσοπόλεμο, συζητούν στο στούντιο ο Ηλίας Νικολακόπουλος, ο Σωτήρης Ριζάς και ο Τάσος Σακελλαρόπουλος.
Στην διάρκεια της εκπομπής αναπτύσσεται ο πολιτικός, κοινωνικός και πολιτειακός χαρακτήρας της ιστορικής περιόδου που έχει αφετηρία την Μικρασιατική καταστροφή και κατάληξη την εμπλοκή της χώρας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Πρόκειται για μια πλούσια περίοδο όπου αφενός διατηρεί την ιστορική αυτοτέλειά της λόγω της έλευσης και εγκατάστασης των προσφύγων της Καταστροφής, της κήρυξης της προεδρευόμενης Δημοκρατίας αλλά και της εγκαθίδρυσης της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. Αφετέρου όμως, πρόκειται για τα χρόνια που διαμορφώνεται το ριζικό σύστημα και συγκροτείται ο προθάλαμος της ισχυρής ιστορικά δεκαετίας του 1940.
Έτσι, με την παραπάνω προβληματική και προσέγγιση, στην ραδιοφωνική συζήτηση παρουσιάζονται μεταξύ άλλων: η εκλογική συμπεριφορά των προσφύγων, η λειτουργία των μεγάλων παρατάξεων μετά την εκτέλεση των Έξι, η παρουσία της Αριστεράς, οι εξωτερικές σχέσεις, οι συνθήκες λειτουργίας της νεαρής Δημοκρατίας, η τελευταία τετραετία του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, η οικονομική λειτουργία της χώρας. Τέλος στην εκπομπή παρουσιάζεται η μεταξική δικτατορία και το καθεστώς της, καθώς και οι διαστάσεις που είχε η αποδοχή ή μη του ίδιου του δικτάτορα Μεταξά.

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ (1974-1997) 4ο μέρος

Η τετραετία 1981-85 δεν χαρακτηρίζεται από ριζοσπαστικές μεταβολές σε ό,τι αφορά την κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ για το περιβάλλον, πολιτική που περιορίζεται στην απλή διαχείριση του υπάρχοντος status - quo. Αν εξαιρέσουμε κάποιες κινήσεις που, όντως, άσκησαν επιρροή στο επίπεδο των εντυπώσεων (π.χ. διάνοιξη ελευθέρων εισόδων σε παραλιακές ζώνες καταπατημένες από ξενοδοχεία κλπ.) καθώς και την επέκταση και πιο συχνή χρήση μέτρων κυκλοφοριακής απαγόρευσης (μεγάλος δακτύλιος στο λεκανοπέδιο Αττικής) το Υ.Χ.Ο.Π. περιορίστηκε σε γενικόλογες εξαγγελίες και ασκήσεις επί χάρτου. Πιο παραγωγική αποδείχτηκε για την πολιτική παρέμβαση σε περιβαλλοντικά ζητήματα δεύτερη τετραετία διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ.

 Η πολιτική αυτή παρέμβαση δεν οφειλόταν βέβαια στην καλή θέληση της κυβερνητικής και κομματικής ηγεσίας ούτε απλώς και μόνο στην υλοποίηση οραμάτων του κ. Τρίτση. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Ο Α. Παπανδρέου κατά την παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματος ενώπιον της νέας κοινοβουλευτικής αντιπροσωπίας που προέκυψε από τις εκλογές της 2/6/1985: «Οι Στόχοι μας : Το όραμα μιας κοινωνίας που εμπεριέχεται στο τρίπτυχο ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ - ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ αποτελεί το σταθερό οδηγό της πολιτικής μας πράξης» με τέταρτο, κατά σειράν, στρατηγικό στόχο «την αυτοδύναμη και ισόρροπη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη που συνδυάζεται με την πολιτιστική και πνευματική αναγέννηση του τόπου μας και την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος» [1].  Μια ένδειξη ότι ακόμη το κυβερνητικό κόμμα δεν είχε αφομοιώσει τον οικολογικό λόγο είναι η ξεχωριστή παράθεση των στόχων για τη χωροταξία - πολεοδομία[2] από τη μια και για το περιβάλλον από την άλλη [3], ενώ πρόκειται για τις κατ’ εξοχήν αλληλοσυνδεόμενες έννοιες. 

Πρόκειται για αποτέλεσμα της λογικής του "κολλάζ" την οποία υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια μιας πολυσυλλεκτικότητας στη στρατηγική του για τη διατήρηση της εκλογικής του παντοδυναμίας χωρίς ταυτόχρονα να προχωράει σε μια πιο στενή οργανική σύνδεση με επι μέρους κινήματα, πέραν των παραδοσιακών στα πλαίσια των οργανώσεων των οποίων κατέχει πλέον την πλειοψηφία (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΕΓΕΣ). Έτσι για το ζήτημα της χωροταξίας θέτει ως άμεσους στόχους τη σύνταξη - τήρηση του Εθνικού Κτηματολογίου, την αναμόρφωση της νομοθεσίας για τον περιφερειακό και τομεακό σχεδιασμό και την ολοκλήρωση της θεσμοθέτησης και εφαρμογής των νομαρχιακών χωροταξικών σχεδίων, την προώθηση της εφαρμογής των Ρυθμιστικών Σχεδίων Αθήνας και Θεσσαλονίκης [4],την προώθηση, ψήφιση κι εφαρμογή νέου Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού, την ολοκλήρωση των μελετών για την οικιστική ανάπτυξη των ελληνικών χωριών με πληθυσμό μικρότερο των 2.000 κατοίκων και, τέλος, την προώθηση της Επιχείρησης Πολεοδομικής Ανασυγκρότησης της χώρας, δηλαδή την ένταξη 500.000 στρεμμάτων αυθαιρέτων κατοικιών στα σχέδια πόλης [5]. 

Για το περιβάλλον οι στόχοι παραμένουν γενικοί και αόριστοι ως ένα βαθμό, ή και όσοι εξειδικεύονται προκαλούν ερωτηματικά με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες εάν και κατά πόσον μπορούσαν να υλοποιηθούν. Έτσι, επιδιώκεται να ψηφιστεί ο βασικός νόμος-πλαίσιο για την προστασία του περιβάλλοντος, να εφαρμοστούν εξειδικευμένα προγράμματα προστασία και άμεσα μέτρα σε περιβαλλοντικές κρίσεις, να ολοκληρωθεί η ανάπτυξη ενός Εθνικού Δικτύου Ελέγχου Ρύπανσης, να προχωρήσει η κατασκευή έργων ανάπλασης σε πόλεις και χωριά, να προχωρήσει η στελέχωση και λειτουργία του Οργανισμού για την Προστασία του Περιβάλλοντος Αττικής, να δοθούν κίνητρα μετεγκατάστασης οχλουσών βιομηχανιών και βιοτεχνιών από κατοικημένες εργατικές γειτονιές, να οργανωθούν βιομηχανικά και βιοτεχνικά πάρκα και να δοθούν κίνητρα για την βελτίωση των συστημάτων κεντρικής θέρμανσης και θερμομόνωσης και της ποιότητας των καυσίμων.

---

[1] Βλ. Πρακτικά Βουλής, Δ1, σελ. 22. Τα πλάγια δικά μου (Θ.Τ.)

[2] Στο ίδιο, σελ. 29.

[3] Στο ίδιο, σελ. 30.

[4] Το ρυθμιστικό της συμπρωτεύουσας έπρεπε πρώτα να ψηφιστεί βέβαια.

[5] Άλλαξα τη σειρά βάζοντας τελευταίο το στόχο της ένταξης αυθαιρέτων κατοικιών στα σχέδια πόλης για να συνδεθεί με τους στόχους για το περιβάλλον για να καταδείξω πως ακόμη δεν είχε γίνει, ή δεν επιδιωκόταν να φανεί πως γίνεται αντιληπτό, το ότι οι συνεχόμενες εντάξεις θα δημιουργούσαν νέα προβλήματα στο βαθμό που νέοι αυθαιρετούχοι θα εμφανίζονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με την απαίτηση της ένταξης των αυθαιρέτων τους στα σχέδια πόλης.

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

Ακούστε την εκπομπή -Αχ Εξουσία!- "Η έννοια της εξουσίας"

04-10-2016 Η έννοια της εξουσίας - Αχ Εξουσία!

http://www.ilioupolisonline.gr/component/muscol/A/13-ax-eksousia/56-ax-eksousia-2016-2017/210-04-10-2016-i-ennoia-tis-eksousias.html?Itemid=901

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ (1974-1997) 3ο μέρος

Ας επανέλθουμε όμως στον Νοέμβριο του 1981 και στις συζητήσεις για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η πόλωση ανάμεσα στα δυο αντιμαχόμενα πολιτικο-κοινωνικά στρατόπεδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της ηττηθείσας Ν. Δ. καθώς και η κατά κράτος νίκη του Κ.Κ.Ε. απέναντι στο Κ.Κ.Ε (εσωτ.) και τις υπόλοιπες οργανώσεις της αριστεράς είχε σαν αποτέλεσμα μια τρικομματική Βουλή. Μόνο ο Μανώλης Γλέζος ως συνεργαζόμενος με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατάφερε να εκλεγεί για λογαριασμό της Ε.Δ.Α., ο οποίος προτείνει ένα σχέδιο αποκέντρωσης της κρατικής εξουσίας σε τέσσερις βαθμούς τοπικής αυτοδιοίκησης και να θέσει ζητήματα λαϊκής αυτοδιοίκησης και άμεσης συμμετοχής των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας και την εκπόνηση πολεοδομικών σχεδιασμών [1]. 

Για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελληνικής Βουλής ακούγεται ένας "κινηματικός" λόγος με την παρέμβαση του Μ. Γλέζου : «Η ΕΔΑ πιστεύει ότι τα αυτόνομα κινήματα, όπως της ειρήνης, των γυναικών, της προστασίας του περιβάλλοντος, οικολογικό κλπ. και όπως και οι λαϊκές οργανώσεις γυναικών, νεολαίας, συνδικάτα, πραγματοποιούν εδώ και τώρα τη λαϊκή συμμετοχή, ενισχύουν τον αγώνα, για ριζικές αλλαγές, τόσο περισσότερο, όσο έχουν εξασφαλίσει την αυτονομία τους και ανεξαρτησία τους απέναντι στα κόμματα» [2]. Το ερώτημα που ετίθετο σ’ εκείνη τη φάση ήταν το κατά πόσο τα κινήματα στα οποία αναφερόταν ο βουλευτής θα ετύγχαναν της πρέπουσας μεταχείρισης από το, κυβερνητικό πλέον, ΠΑ.ΣΟ.Κ. που είχε από νωρίς δείξει στα κοινωνικά κινήματα (συνδικαλιστικό, γυναικείο κλπ) ότι προτιμά ελεγχόμενες κομματικά παρεμβάσεις και κατά πόσον η Ε.Δ.Α. θα κατάφερνε να μπολιάσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τις νέες κινηματικές λογικές. Ο στόχος της ΕΔΑ να πιέσει ουσιαστικά για την υλοποίηση του τέταρτου, και ξεχασμένου και από το κυβερνητικό πρόγραμμα, στόχου της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη : «τη δημοκρατία σ’ όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής» [3] στην πραγματικότητα δεν ήταν εφικτός στο βαθμό που το ΠΑΣΟΚ αφομοιωνόταν από τα παραδοσιακά στηρίγματα του κράτους και δεν είχε ταυτόχρονα τη λογική του συντονιστικού κέντρου κοινωνικών κινημάτων αλλά εξέφρασε μιαν ιδιαίτερα συγκεντρωτική όπως φάνηκε στην πορεία λογική στις σχέσεις του με αυτά.

           

---

[1] Βλ. Πρακτικά Βουλής, Γ1, σελ. 47 - 9.

[2] Στο ίδιο, σελ. 49. Τα πλάγια δικά μου (Θ.Τ.).

[3] Ο τονισμός των συντακτών της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη, σελ.8

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ (1974-1997) 2ο μέρος

Το 1981, λοιπόν, ξεκίνησε η δύσκολη ενηλικίωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ και συνάμα η παράξενη εξοικείωσή του με έναν κάπως διαφορετικό πολιτικό λόγο, αυτόν της οικολογίας. Η προϊστορία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από το 1974 ως το 1981 έχει σημαδευτεί από την ταχεία μετατροπή του από ένα κόμμα ριζοσπαστικής διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας [1] . Ο πολιτικός του λόγος ενσωμάτωνε στα ρητορικά του σχήματα τις έννοιες-κλειδιά της παραδοσιακής αλλά και της ανανεωτικής αριστεράς. Η ιδρυτική του διακήρυξη, το πολιτικό πρόγραμμά του μιλούσαν για τον εκδημοκρατισμό του κράτους, την κατάργηση των αντικομμουνιστικών νόμων, την επιστροφή των πολιτικών προσφύγων, την αποκατάσταση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και, πάνω απ’ όλα, την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Επειδή το στελεχικό του δυναμικό προερχόταν από την παλιά κεντροαριστερά της δεκαετίας του ‘60 αλλά και από τα νεολαιίστικα και αντιδικτατορικά κινήματα της αριστεράς μπήκε στο πολιτικό προσκήνιο μετά τη μεταπολίτευση πολύ πιο δυναμικά από την παραδοσιακή (ΚΚΕ) και την ανανεωτική αριστερά (ΚΚΕ εσωτ. - ΕΔΑ). Η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974 έθετε στα πλαίσια του αγώνα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό ως επί μέρους στόχους για το «σήμερα ορατό μέλλον (...) [Μ]ια οικιστική και πολεοδομική πολιτική που να εξασφαλίζει πολιτισμένη κατοικία σε κάθε Ελληνική οικογένεια (...) [Τ]ην προστασία του περιβάλλοντος, τη βελτίωση της ποιότητας ζωής σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των εθνικών λαϊκών παραδόσεων και τη συμμετοχή όλου του Λαού στην πολιτική εξέλιξη (...) [Η] θεμελίωση μιας κοινωνίας χωρίς αλλοτρίωση και γραφειοκρατία, θα πραγματοποιηθούν με τη συνεχή λαϊκή επαγρύπνηση, έλεγχο και κινητοποίηση»[2].

           Στη διάρκεια της συζήτησης επί των προγραμματικών δηλώσεων της πρώτης αμιγούς κυβέρνησης της Ν.Δ. το Δεκέμβριο του 1974 μόνο ο Α. Παπανδρέου εκ μέρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο Γ. Μαύρος εκ μέρους του κόμματος «Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις» που ήταν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης μίλησαν, έστω και έμμεσα, για περιβαλλοντικά προβλήματα. Ο Γεώργιος Μαύρος, που το 1981 συστρατεύθηκε με τον Α. Παπανδρέου για να «πέσει το κράτος της δεξιάς», είπε στην αγόρευσή του ότι «η ενίσχυσις των επαρχιακών κέντρων είναι ανάγκη εθνική (...) να γίνουν κέντρα οικονομικά, πολιτικά και τέρμα εις αυτόν τον πληθυσμιακόν άξονα Αθηνών - Θεσσαλονίκης, ο οποίος μετά από εικοσαετίαν θα μας δίδη την εξής εικόνα : η χώρα θα έχη δυο πόλεις υδροκεφάλους, η κάθε μια από αυτές θα έχη επτά έως οκτώ εκατομμύρια κατοίκους και θα έχη ερημωθεί η ύπαιθρος» [3]. Ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη δική του ομιλία έθεσε ουσιαστικότερα θέματα προς συζήτηση από τον πρόεδρο της Ε.Κ. - Ν.Δ. στο βαθμό που έθεσε θέμα ρήξης με την εξάρτηση της χώρας από τα κέντρα του ιμπεριαλισμού, υποστήριξε το αίτημα περί κλεισίματος των Αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, υποσχέθηκε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα αγωνιστεί για αυξήσεις μισθών, στήριξη του αγροτικού εισοδήματος και για ουσιαστική και όχι μεταπρατική εκβιομηχάνιση της χώρας. Κατήγγειλε την εκμετάλλευση των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας από τα ξένα και ντόπια μονοπώλια κάνοντας έτσι μια πρώτη έμμεση αναφορά σε μια συνέπεια της "στρεβλής ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού". Ζητά να ανατραπεί η πορεία της "ψευτοανάπτυξης" των μονοπωλίων και των πολυ-εθνικών επιχειρήσεων. Τέλος επισημαίνει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των υπέρ ξενοδόχων ευνοιών των δικτατορικών κυβερνήσεων[4] : «[με] την ευκαιρία των εκλογών όλοι είχομεν την ευκαιρίαν να ίδωμεν τα γιαπιά του τουρισμού που έχουν γεμίσει την Ελλάδα (...) ας το καταλάβουμε κάποτε : έχουμε την ευθύνη να προστατεύσουμε τον τόπο και την περιουσία του».

           Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οργανωτικά δεν έχει στη φάση αυτή να προτείνει, εκτός από την πρώτη έκκληση μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος για αυτοοργάνωση του κινήματος, κάποια καινούργια οργανωτική δομή που να λαμβάνει υπόψη του τις νέες ανάγκες που γεννώνται με την εκκόλαψη των νέων κοινωνικών κινημάτων, και ιδιαίτερα του οικολογικού,  που θέτουν νέες οργανωτικές αντιλήψεις στο προσκήνιο του πολιτικού διαλόγου. Οι μαζικοί οικολογικοί αγώνες που ξέσπασαν στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις δίχασαν τις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ αλλά δεν επέφεραν σημαντικές μεταβολές στο συνολικότερο πολιτικό και οργανωτικό πλαίσιο δράσης του [5]. Η όξυνση της οικονομικής κρίσης και η ένταση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων μαζί με την πτώση των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης υποβαθμίζουν το ζήτημα του περιβάλλοντος σε ζήτημα ενασχόλησης ολίγων διανοουμένων του περίγυρου του ΠΑΣΟΚ.   Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το Νοέμβριο του 1977 δεν θα αναφερθεί στο ζήτημα του περιβάλλοντος παρά μόνο στην ανάπτυξη και στην αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος. Μια κοινωνία που ακόμη δεν έχει επουλώσει τις πληγές της μακρόχρονης οικονομικής "καθυστέρησής της", της εσωτερικής κι εξωτερικής μετανάστευσης και δεν έχει ακόμη καταχωνιάσει βαθιά στο υποσυνείδητό της τις οικονομικές κρίσεις, τις περιπέτειες των πολέμων και των προσπαθειών ανασυγκρότησης, δεν αλλάζει προτεραιότητες σε βάρος της οικονομικής μεγέθυνσης και του αντίστοιχου καταναλωτικού προτύπου. Το ανερχόμενο πλέον ΠΑΣΟΚ θα εκφράσει αυτές τις αγωνίες και στο λόγο του Α. Παπανδρέου θα βρει την αντανάκλασή της.  Μόνον ο βουλευτής του κινήματος Ιωάννης Κουτσοχέρας θα αναφερθεί στην Ακρόπολη και τα άλλα μνημεία της Αθήνας που κινδυνεύουν από τη μόλυνση του περιβάλλοντος και από το βιομηχανικό κλοιό που περιβάλλει την πόλη, ρωτώντας την κυβέρνηση γιατί δεν προτείνει τη μεταφορά των εργοστασίων από την πρωτεύουσα «γιατί εάν και εφ’ όσον συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και τα μνημεία μας καταστρέφονται αλλά και η υγεία των κατοίκων διατρέχει μέγιστο κίνδυνο. Και στο σημείο αυτό προτείνω να συσταθεί μια Διακομματική Επιτροπή για να ασχοληθεί γενικότερα με το θέμα της ρύπανση του περιβάλλοντος και το θέμα της διάσωσης της Ακρόπολης και των μνημείων» [6]. Ο Γ. Μαύρος από την άλλη παροπλίζεται πολιτικά σε μια συρρικνωμένη Ε.ΔΗ.Κ (μετεξέλιξη της Ε.Κ.-Ν.Δ.), η οποία υπό τον νέο αρχηγό της Ιωάννη Ζίγδη θα οδηγηθεί στις εκλογές του 1981 στο διασυρμό και στην εξαφάνιση από το πολιτικό προσκήνιο. Και οι δυο γηραιοί πολιτικοί θα πλαισιώσουν μαζί με τους εναπομείναντες πολιτικούς του φίλους τους συνδυασμούς του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε μια γενικότερη αντιδεξιά πολιτική παρέμβαση [7]. Γι’ αυτό θα δούμε στο πλαίσιο αυτό τη θέση και του κ. Ζίγδη στη συζήτηση του Δεκεμβρίου 1977, ο οποίος ασκεί κριτική και στα πεπραγμένα αλλά και στις προγραμματικές βλέψεις του Υ.Χ.Ο.Π. : «Έχουμε ένα ανάπηρο υπουργείο. Το υπουργείο Δημοσίων Έργων είναι ανάπηρο. Του αναθέσαμε έργα δισεκατομμυρίων, που ούτε να μελετήσει, ούτε να επιβλέψει τη  εκτέλεσή τους μπορεί (...) [Α]λλά υπάρχει και ένα θέμα τεράστιο που με καταπλήσσει γιατί ούτε καν  το αναφέρει η κυβέρνηση. Είναι το θέμα της καταστροφής του περιβάλλοντος. Κύριοι, η τεχνολογία στα χέρια του κεφαλαιοκρατισμού δημιουργεί σήμερα κινδύνους για τη διατήρηση της ζωής στον πλανήτη, για την επιβίωση του ανθρώπου πάνω στην επιφάνεια της γης» [8]. Ο κ. Ζίγδης εκπλήσσει τον αναγνώστη των πρακτικών γιατί δείχνει ότι είναι ο μόνος από τους βουλευτές του μη παραδοσιακού αριστερού πολιτικού χώρου που αναδεικνύει δυο βασικά ζητήματα : την καπιταλιστική χρήση κι εκμετάλλευση της τεχνολογίας και την έννοια της αρμονικότητας της φύσης και του ανθρώπου στο γήινο οικοσύστημα, δεκατρία έτη πριν από την πρώτη επίσημη εμφάνιση του πολιτικού λόγου της οικολογίας στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Ταυτόχρονα υποδεικνύει και τους βασικούς πολιτικούς υπεύθυνους για τα προβλήματα της Αθήνας, γιατί εκτός από το μεταπολεμικό σύστημα εξουσίας και οικονομίας κατονομάζει τους διαδοχικούς υπουργούς Οικισμού και Δημοσίων Έργων, δηλαδή τον Κων. Δοξιάδη και τον Κων. Καραμανλή που τους κατηγορεί με τα εξής λόγια : «Το να αφήνεις να αναπτύσσεται μια συγκέντρωση ανθρώπων μέσα σ’ ένα τόσο περιορισμένο χώρο, χωρίς να προβλέπεις υπονόμους, χωρίς να προβλέπεις θέση για τ’ αυτοκίνητα, χωρίς να προβλέπεις στοές, είναι εγκληματικό. Δημιουργείς παγίδες, όπου τα καυσαέρια και οι αναθυμιάσεις καθιστούν τη ζωή του ανθρώπου πραγματικά αδύνατη».

---

[1] Για την πορεία του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του ως τη νίκη του 1981 βλ. Σπουρδαλάκης Μ., (1988), Δομή, εσωκομματικές κρίσεις και συγκέντρωση εξουσίας,  Αθήνα: Εξάντας. 

Κούλογλου Στ., (1986), Στα ίχνη του τρίτου δρόμου ΠΑΣΟΚ 1974-1986, Αθήνα: Εκδ. Οδυσσέας. 

Δημητράς Π.,(1991),Πολιτικός Περίγυρος, Κόμματα και Εκλογές στην Ελλάδα, Αθηνα: Εκδ. Λύχνος.  Lyrintzis Christos, (1982), «The Rise of PASOK : The Greek Elections of 1981» in West European Politics, July 1982, σ.σ. 322-327.

[2] Απόσπασμα από την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974, σελ. 7-8.

[3] Ο κ. Μαύρος διεκδικεί τον τίτλο του πρώτου εν βουλή περιβαλλοντολόγου αλλά όχι και ακριβόλογου προφήτη. Φαίνεται ότι μπέρδεψε την οδό Εγνατίας με τη ... Μάντισον Άβενιου και τη Σοφοκλέους με τη Γουώλ Στρητ. Βλ. Πρακτικά Βουλής, Α1, σελ. 23 και περί Μάντισον Άβενιου, Α1, σελ. 21.

[4] Στο ίδιο, σελ. 26.

[5] Βλ. Ορφανίδης Χ. (1987), οεπ, σ.σ. 74-81.

[6] Βλ. Πρακτικά Βουλής, Β1, σελ. 52

[7] Ο Γεώργιος Μαύρος δημιούργησε τη βραχύβια Παράταξη Κέντρου (ΠΑΡ.ΚΕ) και συστρατεύτηκε στα ψηφοδέλτια της "αλλαγής" το 1981 και ο Γεώργιος Ζίγδης ακολούθησε με την Ε.ΔΗ.Κ. τον ίδιο δρόμο το 1985.

[8] Βλ. Πρακτικά Βουλής, Β1, σελ. 18. Τα πλάγια δικά μου (Θ.Τ.) 

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

Το εξπρές του μετεμφυλίου - 3ο μέρος

Το 1951 γίνεται κρίσιμο έτος για την ελληνική πολιτική ζωή. Το διεθνές πλαίσιο πιέζει ασφυκτικά καθώς  εντείνεται ο ψυχρός πόλεμος. Την 4 Ιανουαρίου οι κινεζικές και βορειοκορεατικές δυνάμεις καταλαμβάνουν τη Σεούλ την οποία θα ανακαταλάβουν τα στρατεύματα των Ηνωμένων Εθνών την 14^η Μαρτίου.

 Την ίδια ημέρα το Συμβούλιο εφετών αποφάσιζε το κλείσιμο της αριστερής εφημερίδας «Δημοκρατική» για «αντιπατριωτική δράση.» Η Δημοκρατική Παράταξη είχε ουσιαστικά διαλυθεί ήδη από την αρχή της των εργασιών της Βουλής όταν ο εκπρόσωπος της ΣΚ-ΕΛΔ δήλωσε ότι δεν εκπροσωπεί τις άλλες ομάδες βουλευτών του συνδυασμού (Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Ένωση Αριστερών) και τον ανένταχτο Διονύσιο Χριστάκο. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ ήταν το κύρια ζήτημα της σύγκρουσης μεταξύ των οργανώσεων καθώς παρά την στρατιωτική ήττα και την πολιτική παρακμή του ήταν ο μοναδικός (έστω και παράνομος) κομματικός σχηματισμός της αριστεράς πανελλαδικά οργανωμένος και με λαϊκή απήχηση. Η ΣΚ-ΕΛΔ έβαζε βέτο στην παρουσία στα ψηφοδέλτια καταδικασμένους σε θάνατο κομμουνιστών και αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία   του σοσιαλιστικού χώρου από την επιρροή του ΚΚΕ.   Οι επίμονες προσπάθειες των στελεχών του ΚΚΕ αλλά και η διορατική  στάση σοσιαλιστών όπως ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος  και ο ιδρυτής του εαμικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Γιάννης Πασαλίδης έφεραν θετικό αποτέλεσμα. Δημιουργείται ο Δημοκρατικός Συναγερμός στη βάση της θέσης  το ΚΚΕ είχε διαμορφώσει από την 3η Συνδιάσκεψη (Οκτώβριος 1950) ότι: «Κεντρική, ανώτατη πολιτική έκφραση της οργάνωσης και πάλης του λαού για τα δίκαιά του πρέπει να ’ναι το πανελλαδικό, παλλαϊκό μέτωπο ή συνασπισμός όλων των λαϊκών προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, οργανώσεων, κομμάτων, παραγόντων, προσωπικοτήτων της χώρας.» [1]

 Στην Ελλάδα την 15^η  Μαρτίου διεξάχθηκαν οι πρώτες μεταπολεμικές αυτοδιοικητικές εκλογές. Οι εκλογές έγιναν με το σύστημα της απλής αναλογικής και για την εκλογή κάποιου υποψηφίου δημάρχου από την πρώτη Κυριακή απαιτούνταν ποσοστό ψήφων της τάξης του 51%.[2] Η προκήρυξη των δημοτικών εκλογών έγινε με βάση τη συμφωνία  που έκανε η κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου για πετύχει την υποστήριξη της ΕΠΕΚ.  Προέβλεπε ότι το γρηγορότερο δυνατόν η κυβέρνηση θα προχωρούσε σε αλλαγή του εκλογικού νόμου και σε προκήρυξη νέων βουλευτικών εκλογών μετά τις δημοτικές.

Ο νόμος της 29ης Απριλίου 1949 χορήγησε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές. Στις δημοτικές εκλογές του 1951 μπόρεσαν να ψηφίσουν οι γυναίκες άνω των 25 χρονών, αλλά δεν είχε επιτραπεί στις γυναίκες να εκλεγούν πρόεδροι δήμων ή κοινοτήτων.

Η Αριστερά δείχνει για μία φορά ότι παρά τις διώξεις των στελεχών της και την συνεχή δημιουργία του κλίματος τρομοκρατίας καταφέρνει να πετυχαίνει νίκες συσπειρώνοντας τα λαϊκά εργατικά στρώματα του πληθυσμού.[3] Μολονότι οι συντηρητικές παρατάξεις κέρδισαν  με μεγάλη διαφορά το  Δήμο Αθηναίων με δήμαρχο τον Κώστα Κοτζιά (φασίστας και γερμανόφιλος δήμαρχος επί δικτατορίας Μεταξά) οι εργατικές περιοχές ψήφισαν συνδυασμούς της Αριστεράς και ανέδειξαν αριστερούς δημάρχους στην Κοκκινιά (Νίκαια) και στο Κερατσίνι. Για να προλάβουν τα χειρότερα οι κρατικοί μηχανισμοί κινητοποιήθηκαν με αποκορύφωμα τις χιλιάδες διαγραφών ψηφοφόρων από εκλογικούς καταλόγους. [4]

---

[1] Παρρής Φάνης και Σκολαρίκος Κώστας (2012) «Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ στις δεκαετίες 1950-1960. Η πείρα της ΕΔΑ.» Κομμουνιστική Επιθεώρηση, Τεύχος 4-5 http://www.komep.gr/2012-teyxos-4-5/h-politikh-symmaxion-toy-kke-stis-dekaeties-1950-1960-h-peira-ths-eda

[2] Λυμπεράτος  Μιχάλης «Η Αριστερά και οι δημοτικές εκλογές μετά τον Εμφύλιο»,  Δρόμος της Αριστεράς, 03/11/2010 http://www.e-dromos.gr/%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CE%B5/

[3] Λυμπεράτος Μιχάλης Π., (2012) Από το ΕΑΜ στην ΕΔΑ. Η ραγδαία ανασυγκρότηση της ελληνικής Αριστεράς και οι μετεμφυλιακές πολιτικές αναγκαιότητες, Αθήνα: εκδ. Στοχαστής.

[4]Λυμπεράτος Μιχάλης Π., (2011)  Aπό το ΕΑΜ στην ΕΔΑ: Η ραγδαία ανασυγκρότηση της ελληνικής αριστεράς και οι μετεμφυλιακές πολιτικές αναγκαιότητες,  

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1929 ΚΑΙ 2008". ΤΕΤΑΡΤΗ, 9/11 ΣΤΟ POLIS ART CAFE

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ (1974-1997) 1ο μέρος

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

                ΠΑΣΟΚ. : Εκείνος και εκείνος

Στο υπο-κεφάλαιο αυτό θα εξετάσουμε την πορεία που διένυσε το ΠΑΣΟΚ από τη μεταπολίτευση ως τις εκλογές του 1996 όσον αφορά την πολιτική για το περιβάλλον, προσπαθώντας μέσα από τις προεκλογικές διακηρύξεις, τις προγραμματικές δηλώσεις και το καταστατικό του. Η κυριαρχία του κόμματος αυτού στη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρου της μεταπολίτευσης μας υποχρεώνει σε μια εξονυχιστική μελέτη των τρόπων με τους οποίους εγγράφει στον ιδιαίτερο πολιτικό και προγραμματικό του λόγο τα περιβαλλοντικά και οικολογικά ζητήματα κάθε φορά που γίνεται ή πρόκειται να γίνει κυβερνητικό κόμμα αλλά και στις περιόδους που παραμένει στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσέλαβαν οι θέσεις του στις μετά την εκλογή του Κ. Σημίτη ως αρχηγού του κόμματος στο συνέδριο του 1996.

           Η ανάδειξη του ζητήματος της μόλυνσης του περιβάλλοντος σε μείζονος σημασίας ζήτημα και εγγραφής του στη δημόσια πολιτική ατζέντα και, κατά συνέπεια, ως θέμα κυβερνητικών προγραμματικών δηλώσεων, έγινε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.  Οι κινητοποιήσεις που είχαν προηγηθεί έδειξαν ότι ένα κόμμα το οποίο προσδοκούσε να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία, όπως ήταν τοΠΑΣΟΚ, και να διατηρηθεί σ’ αυτήν έπρεπε στοιχειωδώς να ανταποκριθεί, έστω και μόνο στο επίπεδο του λόγου, στα βασικά αιτήματα των κινητοποιήσεων. Παρά το γεγονός ότι οι αρχικές τοποθετήσεις του το 1981 ήταν ασαφείς και δεν καθόριζαν προτεραιότητες συγχέοντας την πρόληψη με την αποκατάσταση, διατήρηση και βελτίωση του περιβάλλοντος, εν τούτοις γέννησαν, όπως και στα περισσότερα θέματα εξάλλου της δημόσιας ατζέντας, όνειρα και ελπίδες σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα και στις μεγάλες πόλεις. Το νέφος έγινε, κατά τον τότε Υ.Χ.Ο.Π. Αντώνη Τρίτση, τον άνθρωπο που άνοιξε πολλούς δρόμους για μια διαφορετική αντίληψη στο διοικητικό επίπεδο για το περιβάλλον [1] , "πολιτικό".  Στη συνεδρίαση της Βουλής με θέμα τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του ενώπιον της, για πρώτη φορά στη νεοελληνική πολιτική ιστορία, αριστερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ο πρωθυπουργός Α. Γ. Παπανδρέου θα τονίσει: «Κύριοι Βουλευτές, η Εθνική Ανεξαρτησία και η Εδαφική Ακεραιότητα, η Λαϊκή Κυριαρχία και η Δημοκρατία, η αυτοδύναμη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, η πολιτισμική μας αναγέννηση, το ξαναζωντάνεμα της υπαίθρου, η ριζική βελτίωση της ποιότητας ζωής στην πόλη και στο χωριό, η Κοινωνική Δικαιοσύνη και, τελικά, η Κοινωνική Απελευθέρωση, αποτελούν τους στόχους για την Κυβέρνησή μας  και προσδιορίζουν το δρόμο που θα ακολουθήσουμε» [2].

 Η εξειδίκευση των στόχων για το περιβάλλον δεν ξεκαθαρίζει και δεν καταγράφει ιδιαίτερες προτάσεις σχετικά με τη ριζική βελτίωση της ποιότητας ζωής στην πόλη και στο χωριό : «Θα εφαρμόσουμε μακρόπνοη πολιτική για να αναστρέψουμε την καταστρεπτική πορεία και να θεμελιώσουμε σε γερές βάσεις την προστασία του περιβάλλοντος. Θα δοθεί το βάρος στην πρόληψη και λιγότερο στη θεραπεία. Σκοπεύουμε στην εναρμόνιση της ανάπτυξης με το περιβάλλον, στην αποφυγή κατασπατάλησης φυσικών πόρων και στην ανακύκληση πρώτων υλών. Θα ληφθούν άμεσα μέτρα για μείωση της ρύπανσης από τη βιομηχανική παραγωγή και τα μέσα μεταφοράς. Ειδικά για το νέφος, καθώς και άλλα προβλήματα αιχμής, δε θα διστάσουμε να πάρουμε οποιοδήποτε μέτρο κριθεί απαραίτητο χωρίς καμμιά ταλάντευση» [3].

---

[1] Ακόμη και μεγάλη μερίδα πολιτικών του αντιπάλων από τον εξωκοινοβουλευτικό αριστερό και οικολογικό χώρο, αναγνωρίζουν τις οικολογικές του προθέσεις και θεωρούν πολλά από τα σχέδιά του, ιδίως για την πολεοδομία και το ρυθμιστικό σχέδιο, ως πρωτοποριακές που με την προϋπόθεση μιας διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης θα μπορούσαν να εφαρμοστούν. 

[2] Βλ. πρακτικά Βουλής Γ1, σελ. 25. Τα πλάγια δικά μου (Θ.Τ.).

[3] Στο ίδιο, σελ 25. Να σημειωθεί ότι αυτή είναι όλη η έκταση της παραγράφου περί περιβάλλοντος στις δηλώσεις. Τα πλάγια δικά μου (Θ.Τ.) : πρόκειται για όρους που μερικά χρόνια αργότερα θα γίνουν κοινός τόπος για όσους ξεφεύγουν από τα παραδοσιακά πλαίσια και θα επανενταχθούν στα κομματικά προγράμματα όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων όπως θα δούμε αργότερα.

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

Η Ιστορία στο Κόκκινο: Μία εκπομπή για το παρελθόν-Ένας παγκόσμιος πόλεμος: Έλληνες μετανάστες στην Αμερική και ο Β’ Π.Π.-Συζητούν ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης και ο Κωστής Καρπόζηλος

Η Ιστορία στο Κόκκινο: Μία εκπομπή για το παρελθόν
σε συνεργασία με τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας

Επιμέλεια: Ηλίας Νικολακόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Νατάσσα Δομνάκη
Μουσική επιμέλεια: Θανάσης Μήνας

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 12.00 - 13.00 Στο Κόκκινο 105,5

Ένας παγκόσμιος πόλεμος: Έλληνες μετανάστες στην Αμερική και ο Β’ Π.Π.

Συζητούν ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης και ο Κωστής Καρπόζηλος

Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης συζητά στο στούντιο με τον Διευθυντή των ΑΣΚΙ, ιστορικό Κωστή Καρπόζηλο.

Η 28^η Οκτωβρίου του 1940 ήταν για τις Ηνωμένες Πολιτείες μία μέρα όπως οι άλλες. Για χιλιάδες όμως Αμερικανούς πολίτες ελληνικής και ιταλικής καταγωγής ήταν μια ξεχωριστή μέρα: οι παλιές τους πατρίδες ήταν πλέον σε εμπόλεμη κατάσταση. Με αφορμή το γεγονός αυτοί δυο ιστορικοί συνομιλούν για το πώς βίωσαν οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί των ΗΠΑ την παγκόσμια πολεμική αναμέτρηση, την επιρροή των αντιφασιστικών ιδεών στην αμερικανική κοινωνία και την ενατένιση μίας νέας μεταπολεμικής συμφωνίας που θα στηριζόταν στις αρχές της κοινής συμμαχικής προσπάθειας. Στο επίκεντρο της συζήτησής τους τίθεται, επίσης, η  δυναμική της πολιτικής φαντασίας σε καιρούς κρίσης και οι ιστορικές συνθήκες που οδήγησαν στην μεταπολεμική περιθωριοποίηση της μεταναστευτικής και αμερικανικής αριστεράς.