Tsakthan Daily - 7 Ιουνίου 2011 - Μάθε συνδικάλα γράμματα

Tsakthan Daily


7 Ιουνίου 2011

                         Μάθε συνδικάλα γράμματα

Πέρα από τα πολιτικά κόμματα που περνάνε κρίση διαρκείας πια, τα συνδικάτα
αντιμετωπίζουν και αυτά με τη σειρά τους τεράστιων διαστάσεων κρίση ενώ θα
έπρεπε σε τέτοιες στιγμές να είναι το καταφύγιο των εργαζομένων. Το
περασμένο Σάββατο η συγκέντρωση που διοργάνωσε η ΓΣΕΕ σε συνεργασία με την
ΑΔΕΔΥ ήταν για κλάματα. Εξαίρεση ήταν η παρουσία των επισφαλώς εργαζομένων
και των οργανώσεών τους (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=281945 ).

Η κρίση εμπιστοσύνης των εργαζομένων προς τα συνδικάτα αρχίζει από παλιά.
Ήδη το 2000 η κοινωνική έρευνα έκρουε το καμπανάκι του κινδύνου για τη
συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την κομματικοποιημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Παραθέτω παρακάτω ορισμένα στοιχεία μιας έρευνας της V-PRC την οποία
παρουσίασα στον ετήσιο τόμο της [«Συνδικάτα και εργασιακές σχέσεις. Από την
κρίση στην αποσυνδικαλικοποίηση» στο Βερναρδάκης Χ. (επ.) Η κοινή γνώμη
στην Ελλάδα 2004 - Εκλογές, Κόμματα, Ομάδες Συμφερόντων, Χώρος και
Κοινωνία. http://www.vprc.gr/article.php?id=163 ].

Τον Δεκέμβριο του 2000, το 65,6% δήλωσε ότι δεν ανήκει σε κανένα σωματείο
εργαζομένων, το 21,8% είναι μέλος σε σωματείο του επαγγελματικού κλάδου
του, το 8,2% ανήκει σε σωματείο της επιχείρησης όπου δουλεύει ή του χώρου
δουλειάς του, το 3,6% ανήκει και στα δύο ενώ δεν απάντησαν 0.9%. Τα
αντίστοιχα ποσοστά της έρευνας του 1995 ήταν: 64,6%, 16,4%, 13,2%, 3,6% και
0%.

Απ’ όσους δεν ανήκουν σε σωματείο ζητήθηκε να δηλώσουν τους λόγους για τους
οποίους δεν εγγράφονται. Οι απαντήσεις έχουν ως εξής: 28,8% «αρνητικές
απόψεις για το συνδικαλισμό», 16,1% «δεν υπάρχει», 8,7% «δεν είχα
προβλήματα / δεν έτυχε», 5,2% «δεν έχω ενημέρωση», 4,4% «δεν έχω χρόνο»,
3,9% «δεν έχω εμπιστοσύνη», 2,9% «δεν ασχολούμαι με τα κοινά», 1,9% «αλλάζω
δουλειές», 1,2% «δεν το επιτρέπει η δουλειά μου», 1% «κομματικοποίηση»,. 1%
«Άλλο», 25% «δεν γνωρίζω/δεν απαντώ».

Η επόμενη ερώτηση ήταν «το να δημιουργηθεί στο άμεσο μέλλον στη δουλειά
σας, ή στον κλάδο της δουλειάς σας σωματείο/σύλλογος των εργαζομένων είναι
κάτι που θα το χαρακτηρίζατε». Οι απαντήσεις ήταν οι εξής: «Μάλλον Ναι»
54,5% απαραίτητο/αναγκαίο, 48,4% αποτελεσματικό, 39,5% ρεαλιστικό/εφικτό,
23,5% μοντέρνο, 20,2% αδιάφορο, έναντι «Μάλλον Όχι» 56% Αδιάφορο, 49,2%
μοντέρνο, 33,1% ρεαλιστικό/εφικτό, 22,8% αποτελεσματικό, 20,4%
απαραίτητο/αναγκαίο.

Στο ερώτημα «Το να δημιουργηθεί στο άμεσο μέλλον στη δουλειά σας, ή στον
κλάδο της δουλειάς σας σωματείο/σύλλογος των εργαζομένων είναι κάτι που θα
το χαρακτηρίζατε», οι απαντήσεις από άνεργους και αλλοδαπούς είχαν ως εξής:
οι Άνεργοι θεωρούν σε ποσοστό 65,9% απαραίτητο το σωματείο έναντι 54,1% των
αλλοδαπών, ενώ αποτελεσματικό το θεωρούν οι άνεργοι κατά 76,2% και οι
αλλοδαποί κατά 57,1%.

Από το σύνολο των ερωτηθέντων το 84,9
% θεωρεί απαραίτητα τα συνδικάτα, το 11,9% δεν τα θεωρεί απαραίτητα ενώ το
3,2% δεν γνώριζε ή δεν απάντησε.

Η επόμενη ενότητα ερωτήσεων αφορά τη ΓΣΕΕ. «Το τελευταίο διάστημα έχετε
δει, ή ακούσει κάτι στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, ή στις εφημερίδες,
σχετικά με την                                ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΕΛΛΑΔΑΣ (ΓΣΕΕ);(Δεκέμβριος 2000)». Οι απαντήσεις στη συγκεκριμένη ερώτηση
είχαν ως εξής: 53,7% ΝΑΙ, 44,5% ΟΧΙ, 1,8% Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ. «Το
τελευταίο διάστημα έχετε δει, ή ακούσει κάτι στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο,
ή στις εφημερίδες, σχετικά με την                                ΓΕΝΙΚΗ
ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΓΣΕΕ);» Στη συγκεκριμένη ερώτηση οι
απαντήσεις τον Δεκέμβριο 2000 είχαν ως εξής: 71,1% ΟΧΙ, 27,5% ΝΑΙ, 1,4% Δεν
γνωρίζω/Δεν απαντώ. Οι αντίστοιχες απαντήσεις τον Ιούνιο 2000 είχαν ως
εξής: 53,7% ΝΑΙ, 44,5% ΟΧΙ, 1,8% ΔΓ/ΔΑ. «Τι εντύπωση σας έκανε αυτό που
διαβάσατε ή είδατε για τη ΓΣΕΕ; (Δεκέμβριος 2000). Οι απαντήσεις στο
συγκεκριμένο ερώτημα είχαν ως εξής: 44,9% γενικά θετική, 28,3% γενικά
αρνητική, 23,9% ούτε θετική ούτε αρνητική, ενώ 2,9% δεν γνώριζαν ή δεν
απάντησαν. Οι αντίστοιχες απαντήσεις τον Ιούνιο 2000 είχαν ως εξής: 40,4%
γενικά θετική, 33,3% ούτε θετική ούτε αρνητική, 22,5% γενικά αρνητική, ενώ
3,8% δεν γνώριζε ή δεν απάντησε.

Στο ερώτημα «Γνωρίζετε, ποιος είναι σήμερα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ;» οι
ερωτώμενοι απάντησαν ως ακολούθως: Ναι, ο κ. Χρήστος Πολυζωγόπουλος, 32,1%
Δεκέμβριος 2000 (15% Ιούνιος 2000)? Ναι (λάθος απάντηση), 4,3% Δεκέμβριος
2000 (3,3% Ιούνιος 2000)? Όχι, δεν γνωρίζω, 62,6% Δεκέμβριος 2000 (80,3%
Ιούνιος 2000)? ΔΑ 1% Δεκέμβριος 2000 (1,4% Ιούνιος 2000).

Ως προς την προώθηση των συμφερόντων των εργαζομένων τα συνδικάτα
θεωρούνται οι πιο ικανοί φορείς (60,6%) ενώ τα κόμματα αποδεικνύονται
αναποτελεσματικά (7,4%).

Η επόμενη ενότητα ερωτήσεων αφορά τις συνθήκες και τους όρους εργασίας. Η
πρώτη ερώτηση σ’ αυτή την ενότητα είναι η εξής: «Όταν σκέφτεστε την
προσωπική και επαγγελματική σας κατάσταση στο μέλλον πόσο εξασφαλισμένοι
αισθάνεστε;». Οι απαντήσεις ήταν οι ακόλουθες:32,4% αρκετά εξασφαλισμένοι,
27,4% λίγο εξασφαλισμένοι, 27,1% καθόλου εξασφαλισμένοι, 10.
,6% πολύ εξασφαλισμένοι, ενώ 2,5% δεν γνώριζαν ή δεν απάντησαν.

Στην ίδια σειρά ερωτημάτων σχετικά με τα εργασιακά προβλήματα εντάσσεται το
θέμα του μέσου εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας. Οι απαντήσεις (στο σύνολο του
δείγματος έχουν ως εξής: ο μέσος όρος συνολικού χρόνου εργασίας από Δευτέρα
ως Παρασκευή είναι 42 ώρες, ενώ ο μέσος όρος εργασίας για όσους εργάζονται
τα Σαββατοκύριακα είναι 11 ώρες. Το επόμενο ερώτημα ήταν το εξής: «Πόσες
ώρες εργάζεστε (εργαζόσασταν/άνεργος) συνολικά την εβδομάδα;» Οι απαντήσεις
ήταν οι ακόλουθες (κατά κατηγορία εργαζομένων)
: 44,8 ώρες «Άνεργοι (στην προηγούμενη δουλειά τους)», 43,6 ώρες «Ιδιωτικοί
Υπάλληλοι», 40,3 ώρες «Αλλοδαποί εργαζόμενοι» στην Ελλάδα» 39,1 ώρες
«ΔΕΚΟ / Ευρύτερου Δ.Τ.», 36,6 ώρες Δημόσιοι υπάλληλοι. Στο ερώτημα «Πόσες
ώρες εργάζεστε (εργαζόσασταν/άνεργος) συνολικά την εβδομάδα;» οι απαντήσεις
ήταν οι εξής (κατά κλάδο απασχόλησης):
48 ώρες «Επικοινωνίες, μεταφορές, αποθηκεύσεις (Θ)», 44,3 ώρες «Ορυχεία,
λατομεία, μεταλλεία (Γ)», 44,3 «Εμπόριο (Ζ)», 44,1 ώρες «Βιομηχανία,
βιοτεχνία (Δ)», 44,1 ώρες Άλλες Υπηρεσίες, 43 ώρες «Εστιατόρια-Ξενοδοχεία
(Ξ)», 42,1 ώρες «Οικοδομή, κατασκευές, δημ. έργα (ΣΤ)», 40,9 ώρες
«Τράπεζες, ασφαλ. ή διαφημ. Εταιρείες (Ι)», 40,4 ώρες «Δημόσια Διοίκηση
(Λ)», 40,2 ώρες «Παροχή υπηρεσιών», 40 ώρες «Ενέργεια, ύδρευση (Ε)», 39,3
ώρες «Υγεία-Πρόνοια (Ν)», 30,5 ώρες «Εκπαίδευση (Μ)»

Στην ερώτηση «Εργάζεσθε (εργαζόσασταν) αργίες ή Σαββατοκύριακα;) οι
απαντήσεις στο σύνολο του δείγματος ήταν: 40,8% ποτέ, 37,8% συχνά, 12,8%
κάποιες φορές, 8,6% σπάνια. Στο ερώτημα «Το ωράριο στο οποίο δουλεύετε
(δουλεύατε) είναι συνεχές, ή διακεκομμένο;» οι απαντήσεις είχαν ως εξής:
82,0% συνεχές έναντι 18% διακεκομμένου.  Στο ερώτημα «Το ωράριο στο οποίο
δουλεύετε (δουλεύατε) είναι σταθερό, ελαστικό, ή ελεύθερο;» οι απαντήσεις
ήταν οι εξής: 76% σταθερό, 9,8% ελαστικό, 9,7% ελεύθερο, 4,1% εξαρτάται από
το φόρτο εργασίας/κατόπιν συμφωνίας, ενώ 0,3% δεν γνώριζαν ή δεν απάντησαν.

Στο ερώτημα «Ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος για την αντιμετώπιση των
εργασιακών προβλημάτων;» οι απαντήσεις είχαν ως εξής (Δεκέμβριος 2000):
59,7% «Ο διάλογος εργοδοτών/εργαζομένων» (έναντι 60,9% τον Ιούνιο 2000 και
64,8% το 1995), 15,9% «Οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων με νόμους» (έναντι
22,9% τον Ιούνιο 2000 και 6,6% το 1995), 15,8% «Η κινητοποίηση των
συνδικαλιστικών οργανώσεων» (έναντι 8,8% τον Ιούνιο 2000 και 20% το 1995),
5,7% «Η προσφυγή στη δικαιοσύνη» (έναντι 4,5% τον Ιούνιο 2000 και 5,6% το
1995), ενώ 3% δεν γνώριζε ή δεν απάντησε (έναντι 3% τον Ιούνιο 2000 και 0%
το 1995).

Στην ερώτηση σχετικά με τη σχέση ανάμεσα στα συμφέροντα των εργοδοτών και
των εργαζομένων, οι απαντήσεις είχαν ως εξής: 39,4% διαφορετικά (έναντι
3,2% τον Ιούνιο 2000 και 37,7% το 1995), 35,7% αντίθετα (έναντι 34,7% τον
Ιούνιο 2000 και 42,8% το 1995), 12,1% κοινά (έναντι 13,4% τον Ιούνιο 2000
και 7,8% το 1995), 11,5% παρόμοια (έναντι 12,8% τον Ιούνιο 2000 και 10,4%
το 1995), ενώ 1,3% δεν γνώριζε ή δεν απάντησε (έναντι 1,9% τον Ιούνιο 2000
και 0% το 1995).


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://workingreece.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://homopolitics.wordpress.com
http://politicalperson.wordpress.com
http://cantpaydontpay.wordpress.com
http://pringkipessa.wordpress.com
http://adotoe.wordpress.com
http://easpemporiki.wordpress.com
http://www.easp.gr



ΚραΜητσιάς Μανώλης
Μουσική/Στίχοι: Κηλαηδόνης Λουκιανός/Γκάτσος Νίκος

Χρόνια μαύρα και πικρά
γίναμε άνω κάτω
τα κοράκια κάνουν κρα
μες στο συνδικάτο

Άλλοι λένε για λαούς
άλλοι για πατρίδες
και τους έχουν σαν θεούς
οι εφημερίδες

Όμως έφτασε η στιγμή
όλα να λυθούνε
κι αν δε δείξουμε πυγμή
θα μας καταπιούνε

Κοίταξε να στηριχτείς
στις δικές σου πλάτες
και ποτέ σου μη δεχτείς
φίλους και προστάτες

Άλλοι με μαλαγανιά
άλλοι με το ψέμα
σου τραβάνε δαγκωνιά
να σου πιουν το αίμα

Όμως έφτασε η στιγμή
όλα να λυθούνε
κι αν δε δείξουμε πυγμή
θα μας καταπιούνε



ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ


ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Κωμωδία | 1981 | Έγχρ. | Διάρκεια: 96' |


Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Θ. Μαραγκός με τους: Βασίλη Διαμαντόπουλο,
Αννα Μαντζουράνη, Νίκο Καλογερόπουλο, Κώστα Τσάκωνα
Σ’ ένα χωριό της Αρκαδίας λίγο μετά τη Μεταπολίτευση, ένα μνημείο πεσόντων
της Κατοχής φέρνει σε σύγκρουση ένα συντηρητικό δάσκαλο με τη γυναίκα και
τους δυο του γιους.
Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση
http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1001165
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΣΑΤΙΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ
ΓΝΩΡΙΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΗ ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΤΙΚΑ, ΣΗΜΕΡΑ
ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠΛΟΪΚΗ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΕ
ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ.


Και η διάσημη ατάκα του Κώστα Τσάκωνα:
http://www.youtube.com/watch?v=JCdUQh_2vgY

Tsakthan Daily - 6 Ιουνίου 2011 - Περιβάλλον και Ισότητα Νο.2

Tsakthan Daily

6 Ιουνίου 2011

Περιβάλλον και Ισότητα Νο.2

Στη Βόρεια Αμερική η ενασχόληση με το περιβάλλον και τα προβλήματα της προστασίας του από την ανάπτυξη της αστυφιλίας και της καπιταλιστικής εκβιομηχάνισης χρονολογείται από τον 19^ο αιώνα.[1] Το περιβάλλον ως διακύβευμα έχει παίξει ρόλο τόσο σε πολιτικό και εκλογικό επίπεδο όσο και στην ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων.[2]

Τι εννοούμε, όμως, με τον όρο «διακύβευμα»; Πώς διαμορφώνεται η πολιτική ημερήσια διάταξη (ατζέντα); «Ως ημερήσια διάταξη (ατζέντα), ορίζεται το σύνολο των προβλημάτων που θεωρούνται ότι απαιτούν δημόσια συζήτηση ή ακόμη την παρέμβαση της πολιτικής εξουσίας»[3] Το πολιτικό σύστημα αποτελεί υποσύστημα του κοινωνικού συστήματος, που επικοινωνεί με το γενικό σύστημα της κοινωνικής δράσης και μέσω αυτού με το αρχικό εξωτερικό περιβάλλον του κοινωνικού συστήματος. Η έννοια του αιτήματος κατέχει κεντρική θέση γιατί είναι, τρόπον τινά, η «πρώτη ύλη» των εισροών του πολιτικού συστήματος που τις μετατρέπει σε εκροές, δηλαδή σε αποφάσεις των κοινοβουλίων, των κυβερνήσεων και της κρατικής μηχανής. Αυτή όμως η θεωρία για το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να διεισδύσουν στις σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα της πραγματικότητας και να περιγράψει τις λειτουργίες στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος, τους τρόπους σύνδεσης των διαφοροποιημένων μερών του, τους τόπους άρθρωσης των γεγονότων στο εσωτερικό του με τις δυνάμεις που δρουν στα όρια εντός κι εκτός του συστήματος αυτού και των μεταξύ τους συνδετικών αρμών. Έτσι, διακρίνουμε δυο είδη πολιτικής ατζέντα: τη δημόσια (ή συστημική) ατζέντα και τη θεσμική (ή κυβερνητική ή επίσημη) ατζέντα. Η διάκριση αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική, γιατί μας επιτρέπει να εστιάσουμε εκεί ακριβώς όπου εμφανίζεται η πολιτική αντιπαράθεση και τα κοινωνικά ζητήματα μετατρέπονται και αναβαθμίζονται σε πολιτικά "διακυβεύματα".[4] Ένα κοινωνικό πρόβλημα μεταβάλλεται σε πολιτικό διακύβευμα όταν γύρω από αυτό συγκρούονται δυο ή και περισσότερες ομάδες και η σύγκρουση αναφέρεται στα ουσιαστικά ή στα διαδικαστικά ζητήματα που συνδέονται με την κατανομή πόρων ή θέσεων. Αυτή η σύγκρουση λαμβάνει χώρα συνήθως κατά τη συγκρότηση της ημερήσιας διάταξης του πολιτικού (δια)λόγου ή και αντιπαράθεσης. Ένα θέμα πρώτα εγγράφεται σ’ αυτήν και κατόπιν στη θεσμική ατζέντα, δίχως βέβαια και να αποκλείεται η άμεση εγγραφή του στη θεσμική. Η δομή της θεσμικής ατζέντας εκφράζει στην ουσία τα θεσμικά και δομικά εμπόδια και τη γενικότερη προδιάθεση του πολιτικού συστήματος απέναντι σε κάποιου τύπου προβλήματα και τα οποία εμπόδια σχετίζονται  με την άνιση ικανότητα πρόσβασης των ατόμων ή ομάδων σ’ αυτό. Στη διαδικασία προώθησης των θεμάτων της ημερήσιας διάταξης στους θεσμούς, εκτός από τα ίδια τα μέλη της κρατικής εξουσίας και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σημαντικός είναι ο ρόλος των πολιτικών κομμάτων, των ομάδων πίεσης ή ομάδων συμφερόντων, των κινήσεων πολιτών για την προώθηση του όποιου κοινωνικού ζητήματος.

Η προσοχή που δίνει το κοινό στα περιβαλλοντικά θέματα στη Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη την τελευταία τριακονταετία αυξήθηκε αισθητά. Η ποιότητα του αέρα και των υδάτων, η διατήρηση των χώρων που αποτελούν φυσικές εστίες των έμβιων όντων, η οικολογική βιωσιμότητα και η διατήρηση των πόρων και η διαδικασία εναλλακτικών πηγών ενέργειας αποτέλεσαν ιδιαίτερα θέματα προσέλκυσης ενδιαφέροντος εκ μέρους των πολιτών. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις αυξήθηκαν και μεγεθύνθηκαν παρ’ ότι κατά καιρούς σημειωνόταν μείωση του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης για τα περιβαλλοντικά θέματα.[5] Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ξαναστρέφεται στα περιβαλλοντικά θέματα έχοντας ευαισθητοποιηθεί λόγω της εμπειρίας των καταστροφών στα πυρηνικά εργοστάσια Three Mile Island (ΗΠΑ, 1979) καιChernobyl (ΕΣΣΔ, 1986).[6] Στη διάρκεια αυτών των χρόνων σημειώθηκε σύγκρουση ανάμεσα στην άποψη που πρόκρινε τη διεκδίκηση της κοινωνικής ισότητας και στην άποψη ότι το περιβάλλον πρέπει να είναι πρώτο στην πολιτική ατζέντα ειδικά όσον αφορά τον προοδευτικό πολιτικό χώρο. Αυτή η σύγκρουση είχε σημαντικές επιπτώσεις στην πολιτική της εργατικής τάξης.[7]  

,

Συνεχίζεται…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr http://tsakthan.blogspot.com http://tsakthan.wordpress.com http://antiracistes.wordpress.com http://homoecologicus.wordpress.com http://leftypedia.wordpress.com http://greekunions.wordpress.com 

http://workingreece.wordpress.com http://femininmasculin.wordpress.com http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

ΜΕΛΙΣΣΑΚΙ

Τραγούδι: Νένα Βενετσάνου

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Νένα Βενετσάνου

http://www.youtube.com/watch?v=85NDeJJRrh0

Από τους χρόνους τους παλιούς τό 'χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι

Τ' άπιαστο σαν αερικό στην εμορφιά του Μάης
που αν κάνεις να τον μυριστείς αλίμονό σου εκάεις

Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα

Τι ζουμπούλια και τι κρίνα τι και τούτα τι κι εκείνα
ντο και ρε και φα και μι φούχτα μου και δύναμη

Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι

Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμάτου

Χτύπα χτύπα το ραβδάκι γίνε το νερό στ' αυλάκι
φα και ρε και μι και ντο μες στο μπλε το ξάγναντο

Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό

Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν' ανάψω ένα κεράκι
να κάνει θαύμα στα κρυφά για με το μαγισσάκι

Που να κοιμάμαι ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά μα να 'μαι ερωτευμένος

Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα

Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

Αν δεν καταφέρετε να είστε  στις 7 το βράδυ στην Πλατεία Συντάγματος για τη συζήτηση και τη συνέλευση, μπορείτε να δείτε την ταινία “Dreams” του Ακίρα Κουροσάβα.

Η Κινηματογραφική Λέσχη Χαιδαρίου τη Δευτέρα στις 6/6/2011 και ώρα 20.30 μμ προβάλλει την ταινία του Ακίρα Κουροσάβα "ΟΝΕΙΡΑ". Η προβολή θα γίνει στο μπαρ CUTTY SARK (Στρατηγού Καραισκάκη 55, στον πρώτο όροφο, τηλ. 210 5817199) και η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Η εξαιρετική αυτή ταινία του Κουροσάβα επανήλθε με δραματικό τρόπο στην επικαιρότητα μετά από το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκοσίμα! Αποδείχθηκε προφητική ως προς την ύπουλη απειλή της ραδιενέργειας. Όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 1990 σε αίθουσες της Ιαπωνίας, δεν είχε συγκινήσει το κοινό. Ωστόσο 21 χρόνια μετά το σενάριο είναι σαν να επαναλαμβάνεται, αυτή τη φορά όχι σε κάποια αίθουσα αλλά στην πραγματικότητα.

Περισσότερα για την ταινία στον παρακάτω σύνδεσμο

http://www.cine.com.cy/fil

m.asp?id=704035&page=4

---

[1]  Kuzmiak D. T. (1991) “The American Environmental Movement” The Geographical Journal, Vol. 157, No. 3 (Nov), σελ. 265-278 Blackwell Publishers

[2] Paehlke R. and Vaillancourt Rosenau P. (1993) “Environment/equity: Tensions in North American Politics.” Policy Studies Journal, 21, 4 σελ. 672-686.

[3]Ορισμός του Padioleau J.G., 1982, L’ Etat au concret, Paris, PUF, σελ.25 (μτφ. από την  Σπανού Καλ 1995, «Οι απαρχές της περιβαλλοντικής πολιτικής στην Ελλάδα. Η δυναμική της πολιτικο-διοικητικής ατζέντας στη διάρκεια της δικτατορίας» στο Σπανού Κ. (επιμ.), Κοινωνικές πολιτικές και κρατικές πολιτικές, Αθήνα, Εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, σ.σ. 223 – 86 )

[4] Cobb W. R., C D. Elder, 1983, Participation in American politics. The dynamics of Agenda-building. Baltimore/ Londres, Johns Hopkins University Press

[5] James A. Tober (1989) Wildlife and the public interest: nonprofit organizations and federal wildlife policy.  New York, NY Praeger

[6] http://en.wikipedia.org/wiki/Three_Mile_Island_accident και http://en.wikipedia.org/wiki/Chernobyl

[7] Brian K. Obach (2004) Labor and the Environmental Movement:The Quest for Common Ground   Cambridge, MA: MIT Press

Στη Σαουδική Αραβία ο Σάλεχ, πτώση του καθεστώτος γιορτάζουν οι πολίτες

είδηση από www.tvxs.gr 

     Στη Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, διακομίσθηκε ο τραυματισμένος πρόεδρος της Υεμένης Αλί Αμπντάλα Σάλεχ, το βράδυ του Σαββάτου, σύμφωνα με τα τηλεοπτικά δίκτυα Αλ Τζαζίρα και Αλ Αραμπίγια και κυβερνητικές πηγές. Παράλληλα, οι «νέοι της επανάστασης» στην Υεμένη γιορτάζουν στη Σαναά την πτώση του καθεστώτος.
     Την άφιξη του προέδρου της Υεμένης στη Σαουδική Αραβία, ο οποίος τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού της κατοικίας του στη Σαναά, επιβεβαίωσε κυβερνητική πηγή. Ο Σάλεχ έφτασε με σαουδαραβικό ιατρικό αεροσκάφος στο Ριάντ και αμέσως μεταφέρθηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Με άλλο αεροσκάφος έφτασαν στην Σαουδική Αραβία μέλη της οικογένειάς του, ενώ ο γιος του Αχμαντ, επικεφαλής της προεδρικής φρουράς, παρέμεινε στην Σαναά.
    Το Αλ Τζαζίρα μετέδωσε ότι ο Χάντι εκτελεί πλέον χρέη προέδρου και αρχηγού του στρατού, μετά την αναχώρηση του Αλι Αμπντάλα Σάλεχ. Ο στενός συνεργάτης του αμερικανού προέδρου για θέματα τρομοκρατίας Τζον Μπρέναν βρίσκεται σε επαφή με τον αντιπρόεδρο της Υεμένης Αμπντ-Ράμπου Μανσούρ Χάντι, ανακοίνωσε με τη σειρά του εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου.
     Την ίδια στιγμή που αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι ο Σάλεχ δεν εγκατέλειψε την εξουσία αλλά σκοπεύει να επιστρέψει στην Υεμένη, οι «νέοι της επανάστασης» γιορτάζουν στη Σαναά την πτώση του καθεστώτος.
      «Σήμερα μια νέα Υεμένη γεννιέται» τραγουδούσαν δεκάδες νέοι συγκεντρωμένοι κοντά στο πανεπιστήμιο της Σαναά, στο σημείο που εδώ και εβδομάδες πραγματοποιούν καθιστική διαμαρτυρία, όπως μετέδωσε ανταποκριτής του Γαλλικού Πρακτορείου.

Η επικαιρότητα του έργου του Charles Tilly

Πριν από 3 χρόνια στις 29 Απριλίου 2008 πέθανε ο καθηγητής Κοινωνικής Επιστήμης Charles Tilly από την επάρατη νόσο της εποχής μας. Την ΄ίδια χρονιά κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο του «Κοινωνικά Κινήματα, 1768-2004» από τις Εκδόσεις Σαββάλας σε μετάφραση του γράφοντος.

Ο Τσαρλς Τίλλυ γεννήθηκε το 1929 στην κωμόπολη Λομβαρδία της Πολιτείας Ιλλινόι. Η κωμόπολη λέγεται και Πόλη των Πασχαλιών και είναι μία από τις πολλές μικρές πόλεις που κατασκευάστηκαν όταν φτιαχνόταν το σιδηροδρομικό δίκτυο στα τέλη του 19^ου αιώνα και που λειτουργούν με θεσμούς άμεσης δημοκρατίας. Σπούδασε κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο της Υόρκης του Ιλλινόι, στην Οξφόρδη, στο Γαλλικό Καθολικό Πανεπιστήμιο της Ανζέρ και στο Χάρβαρντ όπου έγραψε τη διδακτορική του διατριβή. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του εργάσθηκε σε αρκετές δουλειές αποκτώντας την αναγκαία εμπειρία που θα του χρησίμευε στην επιστημονική και πολιτική δραστηριότητά του. Δούλεψε ως καθαριστής κτιρίων, οικοδόμος, εφημεριδοπώλης, νυχτοφύλακας ακόμη και ως ερευνητής σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. Δίδαξε στα πανεπιστήμια Delaware, Harvard, MIT, Toronto, Michigan καθώς και στη  Νέα Σχολή για την Κοινωνική Έρευνα της Νέας Υόρκης. Από το 1996 είναι Διακεκριμένος Καθηγητής Κοινωνικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και μέλος του διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού των Τμημάτων Κοινωνιολογίας και Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου.

Μεταξύ άλλων έγραψε τα εξής σημαντικά βιβλία:

The Vendée: A Sociological Analysis of the Counter- revolution of 1793. (1964)

From Mobilization to Revolution (1978)

The Contentious French (1986)

Coercion, Capital, and European States, AD 990-1992 (1990) [ελληνική έκδοση:Εξαναγκασμός, κεφάλαιο και ευρωπαϊκά κράτη 990-1992 μ.Χ.,  σε μετάφραση-επιμέλεια Μανούσου Μαραγκουδάκη, εκδ. Κυρομάνος, 2008   

European Revolutions, 1492–1992 (1993)

Dynamics of Contention (με Doug McAdam and Sidney Tarrow) (2001) 
Contention & Democracy in Europe, 1650-2000 (2004) From Contentions to Democracy (2005) Identities, Boundaries, and Social Ties (2005) Trust and Rule (2005) Why? (2006) Oxford Handbook of Contextual Political Analysis (2006) Contentious Politics (με τον Sidney Tarrow) (2006) Regimes and Repertoires (2006) Democracy (2007) [Ελληνικά έκδοση. Δημοκρατία (2011) σε μετάφραση-επιμέλεια Παντελή Λέκκα 
από τις εκδ. Gutenberg]
Credit and Blame (2008)
Contentious Perfomances (2008)
Social Movements, 1768-2008, 2η εκδοση (με την Lesley Wood, 2009)


Ο Τσαρλς Τίλλυ ως ερευνητής κατάφερε να επανεντάξει με διαφορετικό τρόπο την έννοια της «μακράς διάρκειας» στην ιστορική κοινωνιολογία. Μελετώντας μεγάλες χρονικές περιόδους, δεν γράφει απλώς μια ιστορία μεγάλων ανδρών και ηγετών αλλά μια ιστορία των λαϊκών μαζών και των αγώνων τους. Δεν ενδιαφέρεται μόνο για ό,τι συμβαίνει στο εσωτερικό του επίσημου πολιτικού συστήματος. Δίνει προτεραιότητα σε αυτό που ονομάζει «συγκρουσιακή πολιτική», δηλαδή στις επαναστάσεις, στα κοινωνικά κινήματα, τις θρησκευτικές και εθνοτικές συγκρούσεις, στα εθνικά και πολιτικά δικαιώματα και στα υπερεθνικά κινήματα. Εστιάζει, επομένως, στη μεγάλης κλίμακας κοινωνική αλλαγή και τη σχέση της με τη «συγκρουσιακή πολιτική», ειδικά στην Ευρώπη μετά το 1500. Η «συγκρουσιακή πολιτική» εμφανίζεται όταν οι καθημερινοί άνθρωποι συχνά σε συνεργασία με πολύ σημαντικούς από άποψη επιρροής πολίτες αντιπαρατίθενται με τις διάφορες ελίτ, εξουσίες και αντιπάλους, τις πάσης φύσεως δημόσιες πολιτικές αλλά και ιδιωτικές οικονομικές μικρές και μεγάλες αρχές και εξουσίες. 

Όπως όλοι μας, έτσι και ο Τίλλυ προσπαθεί να ρωτάει τα «γιατί» των κοινωνικών καταστάσεων τόσο στο μακρο- όσο και στο μικρο-επίπεδο. Σε ένα από τα επόμενα βιβλία του με τον τίτλο «Why?» (2006) με το υπέροχο τρόπο γραφής του μας εξηγεί πώς ερμηνεύουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει, δηλαδή τις κοινωνικές σχέσεις, και πώς αυτός προσδιορίζει και προσδιορίζεται από αυτές τις ερμηνείες. Και, όπως γνωρίζετε, το μεγαλύτερο «γιατί» των αρχών του 21^ου αιώνα για τους Αμερικανούς ήταν το «γιατί» της 11^ηςΣεπτεμβρίου. Αν διαβάσουμε και τα δύο βιβλία, δηλαδή τα «Κοινωνικά Κινήματα» και το «Γιατί» θα μπορέσουμε να σχηματίσουμε μια πολυδιάστατη εικόνα του πώς η κοινωνία κατασκευάζει τα κινήματά της για να παρέμβει στην αλλαγή του κόσμου αυτού, συγκρουσιακού και μη.

Στο βιβλίο «Κοινωνικά Κινήματα, 1768-2004», διατύπωσε 4 προβλέψεις για τα κοινωνικά κινήματα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Μία από αυτές ήταν ότι τα κοινωνικά κινήματα θα θριαμβεύσουν παγκοσμίως. Εμείς, τα «παιδιά και τα εγγόνια του παγκόσμιου ‘68» ασπαζόμενα την «εντολή» του κινήματος «ΝΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ, ΖΗΤΑΤΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ» θα το επιχειρήσουμε. Ήδη με τις μεγάλες συγκεντρώσεις των πλατειών και των αγανακτισμένων σε Ελλάδα και Ισπανία  που εμπνέεται από το ηρωϊκό κίνημα εκδημοκρατισμού στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής έχουμε τα πρώτα δείγματα ενός καινούργιου κινήματος που εξαπλώνεται στην Ευρώπη και ξυπνά μνήμες '68 αλλά με τους σύγχρονους όρους και με σύγχρονα μέσα όπως ο συντονισμός μέσω των ψηφιακών κοινωνικών δικτύων. Ο Τίλλυ είχε διαισθανθεί, για να μην πούμε προβλέψει, το ρόλο τους όταν σε ειδικό κεφάλαιο αναφέρθηκε στην εξέγερση των Φιλιππινέζων πολιτών για  τη δημοκρατία το 2001 και το ρόλο που έπαιξε το κινητό τηλέφωνο και τα γραπτά μηνύματα (SMS) στην άμεση νυχτερινή κινητοποίηση χιλιάδων διαδηλωτών. 


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο ειδικό αφιέρωμα του "Εντός Εποχής" στη διεύθυνση http://entosepoxhs.files.wordpress.com/2009/11/entosepohis_47_5-7-09.pdf

Tsakthan Weekend 4-5 Ιουνίου 2011 - Περιβάλλον και Ισότητα Νο.1

Tsakthan Weekend

4-5 Ιουνίου 2011

Περιβάλλον και Ισότητα Νο.1

«Ο άνθρωπος έχει προικιστεί με το Λόγο, με τη δύναμη να δημιουργεί, ούτως ώστε να μπορεί να προσθέτει σε αυτά που του έχουν δοθεί. Όμως, ως σήμερτα ο άνθρωπος δεν έχει υπάρξει ως δημιουργός, μόνο ως καταστροφέας. Τα δάση συνεχίζουν να χάνονται, οι ποταμοί ξεραίνονται, η άγρια ζωή εξαφανίζεται το κλίμα καταστρέφεται και η γη φτωχαίνει και ασχημίζει καθημερινά» Anton Pavlovich Chekhov (1860-1904), Ρώσος θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος.

Η ενασχόληση ολοένα και περισσότερου κόσμου τα τελευταία χρόνια με το περιβάλλον και την οικολογία είναι, ομολογουμένως, μια πολύ θετική κοινωνική εξέλιξη. Όμως, είναι, ειδικά στην Ελλάδα, αρκετά καθυστερημένη εξέλιξη. Δεν είναι εύκολο να αντιστρέψουμε την κατεύθυνση που έχει πάρει η φθορά του περιβάλλοντος. Όλοι μιλούν για την αλλαγή του κλίματος που είναι ανθρωπογενής και δημιουργεί τα μύρια όσα προβλήματα και στους ανθρώπους και στα ζώα και φυτά και κάθε έμψυχο ον του πλανήτη. Σίγουρα, οι ευθύνες των κυβερνώντων και των κεφαλαιοκρατών, ειδικά της βιομηχανικής περιόδου ανάπτυξης του καπιταλιστικού τρόποι παραγωγής, είναι τεράστιες. Δεν παύει, όμως, να έχουν ευθύνη και οι λαϊκές τάξεις που συχνά έδιναν προτεραιότητα στην αύξηση των μισθών και της αγοραστικής καταναλωτικής δύναμης βάζοντας σε πολύ χαμηλή θέση την προστασία του περιβάλλοντος.

Στο έργο των κλασικών του μαρξισμού διαπιστώνουμε ότι το περιβάλλον δεν τίθεται ως διακύβευμα.[1] Προέχει η άνθιση του καπιταλισμού που θα βοηθήσει στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τη δημιουργία μεγάλων βιομηχανικών μονάδων ώστε να συγκεντρωθεί ο μέγιστος αριθμός εργατών και να μπορεί να γίνει η ανατροπή των καπιταλιστών ιδιοκτητών και να καταστεί δυνατή η κατάληψη της κρατικής εξουσίας και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το περιβάλλον φαίνεται ότι είναι ανεξάντλητο και το μοναδικό πρόβλημα είναι οι άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες δουλεύουν οι εργάτες και ζουν οι οικογένειές τους. Η εικόνα της βρετανικής εργατικής τάξης στα μέσα του 18^ου αιώνα δικαιολογεί ένα τέτοιο ενδιαφέρον και τη σκυτάλη παίρνουν τα εργατικά συνδικάτα που εκτός από την αύξηση των ημερομισθίων θέτουν θέματα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και ανέγερσης εργατικών κατοικιών που να πληρούν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για καλή στέγαση.

Η ανάδειξη της σχέσης της φύσης με τον σύγχρονο άνθρωπο σε διακύβευμα γίνεται με την κριτική που ασκεί στο Διαφωτισμό και τις παρερμηνείες του η λεγόμενη «Σχολή της Φρανκφούρτης». Η σχολή αμφισβήτησε την κυρίαρχη εκδοχή του συσχετίζει την ανθρώπινη κυριαρχία πάνω στη φύση με την βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης. Στην περίπτωση της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση έχουμε την επίτευξη της οικονομικής και τεχνολογικής εξέλιξης και των πολιτικών θεσμών που την υπηρετούν αλλά το αποτέλεσμα είναι ασταθές και επικίνδυνο τόσο για τη φύση όσο και για τον άνθρωπο και για τη συνέχιση της σχέσης τους. [2]Στο έργο του για το «μονοδιάστατο άνθρωπο» ο Herbert Marcuse θεωρητικοποίησε την παρακμή των επαναστατικών δυνατοτήτων στις καπιταλιστικές κοινωνίες αποδίδοντάς την στη ανάπτυξη των νέων μορφών κοινωνικού ελέγχου. Η «αναπτυγμένη βιομηχανική κοινωνία» δημιουργεί ψευδείς ανάγκες που δένουν το άτομο με την υπάρχουσα οργάνωση της παραγωγής και κατανάλωσης την οποία αναπαράγουν με τη διαρκή παρέμβασή τους η κουλτούρα των ΜΜΕ, η διαφήμιση, η βιομηχανική διαχείριση και ο φιλελεύθερος λόγος με την συνεχή προσπάθεια εξάλειψης της κριτικής και της ριζικής αντιπολίτευσης. Το αποτέλεσμα είναι η επικράτηση ενός «μονοδιάστατου» τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς. Έτσι, ο Μαρκούζε έθεσε υπό ριζική αμφισβήτηση δύο βασικές θέσεις του παραδοσιακού Μαρξισμού. Κατά πρώτον, την ιδέα του προλεταριάτου ως αξιόπιστου φορέα επαναστατικής αντιπολίτευσης και, κατά δεύτερον, την ιδέα της αναπόφευκτης κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος. Αντί να αναζητά την αποκλειστικότητα της επανάστασης στην εργατική τάξη, τόνισε ότι εν δυνάμει επαναστατικοί φορείς ήταν οι μη ενσωματωμένες στο σύστημα μειονότητες, οι παρείσακτοι και η ριζοσπαστική διανόηση μέσω της διαμόρφωσης της «μεγάλης άρνησης». Ενέπνευσε τις δυνάμεις μιας Νέας Αριστεράς που συνδύασε με κριτικό τρόπο το Μαρξισμό και τις ιδέες της συμμετοχικής δημοκρατίας και του ανοίγματος σε μια σειρά πλουραλιστικών συμμαχιών, που περιλαμβάνουν κοινωνικά κινήματα και ομάδες σχετικά με θέματα όπως το κοινωνικό φύλο, η φυλή, η σεξουαλικότητα, η ειρήνη και το περιβάλλον. [3]

                                                                        Συνεχίζεται…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com 

http://workingreece.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com 
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

Στείλε μου μήνυμα

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στίχοι: Γιάννης Περίδας

http://www.youtube.com/watch?v=4gpiMkO5k6Q

Το τασάκι αποτσίγαρα γεμάτο

κι ένα μπουκάλι που το ήπιες ως τον πάτο

η τηλεόραση ένα σίριαλ να παίζει

κι εσύ γερμένη πάνω στο τραπέζι

Λες

στη μοναξιά θα ζήσω και στην ερημιά

να μη μ’ αγγίζει η βουή αυτού του κόσμου

η άνοιξη μου ήταν μια

κι ένα το φως μου

Στείλε μου μήνυμα χρόνια το περιμένω

την ερημιά που λες κι εγώ την υπομένω

στείλε μου μήνυμα πάντα σε περιμένω

Είναι μεσάνυχτα κι εσύ σαν χθες σαν πέρσι

για έξω ντύθηκες σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει

ίσκιος στη νύχτα κι όλο βρέχει κι όλο βρέχει

ψάχνεις βιτρίνα το είδωλο σου να αντέχει

Λες...

ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΔΕΙΤΕ

ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%89%CE%AE_%CF%83%CE%B1%CE%BD_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF

Το Ζωή σαν Τριαντάφυλλο (La Vie En Rose / La Môme) είναι μια βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του 2007, σε σκηνοθεσία Ολιβιέρ Νταχάν. Στην ταινία ξεδιπλώνεται η ζωή της θρυλικής Εντίθ Πιάφ (την οποία ερμηνεύει η Μαριόν Κοτιγιάρ), μία ζωή γεμάτη πόνο, έρωτα, δόξα. Ζωντανεύουν οι πόθοι και τα όνειρα της τραγουδίστριας που σημάδεψε με την εύθραυστη φωνή της τον αιώνα. Στην ταινία ακούγονται τα γνωστά τραγούδια της Πιάφ, "Heaven Have Mercy", "Milord", "Rien de rien", "La foule", "Cri du cœur", "La vie en rose" (English version), "Mon Dieu", "Hymne à l'amour", "Mon manège à moi", "Non, je ne regrette rien", ερμηνευμένα από την ίδια, καθώς ο Ντάχαν πίστευε ότι ήταν αδύνατο να αντικαταστήσει κάποιος την μοναδική φωνή της γαλλίδας ερμηνεύτριας. Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου. Διανομή

§  Μαριόν Κοτιγιάρ - Εντίθ Πιάφ

§  Ζεράρ Ντεπαρντιέ - Louis Leplée

§  Σιλβί Τεστούντ - Mômone (Simone Bertaud)

§  Ζαν-Πιερ Μαρτίνς - Marcel Cerdan

§  Εμανουέλ Σέιγκνερ - Titine

§  Πασκάλ Γκρέγκορι - Louis Barrier

---

[1] Βλ. Bellemy-Foster (2000) Marx’s Ecology Materialism and Nature. New York, NY: Monthrly Review Press.

[2] Τέοντορ Β. Αντόρνο, Μαξ Χόρκχαϊμερ (1996) Διαλεκτική του Διαφωτισμού: Φιλοσοφικά αποσπάσματα. Αθήνα:εκδ. Νήσος,

[3] Βλ. Μαρκούζε Χ. (1981) Έρως και Πολιτισμός. Αθήνα: Εκδ. Κάλβος. Μαρκούζε Χ. (1971) Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος, Αθήνα: Εκδ. Παπαζήσης. Μαρκούζε, Χ. (1985) Αρνήσεις. Αθήνα: Εκδ. Ύψιλον.