ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΔΙΝΟΥΝ ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ
ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΜΠΟΥΣ;
Φαντάζομαι ότι ξέρετε το ανέκδοτο με την πεθερά, που έδωσε από ένα αυτοκίνητο στους γαμπρούς της, γιατί τη σώσανε από βέβαιο πνιγμό, ενώ ο πεθερός χάρισε μια λουσάτη Πόρσε στον τρίτο γαμπρό, που δεν κατάφερε να σώσει την πεθερά σε παρόμοιο ατύχημα. Κάπως έτσι μοιάζει η ιστορία των προκριματικών εκλογών στο Δημοκρατικό Κόμμα. Όσο οι δημοκρατικοί υποψήφιοι για το χρίσμα σφάζονταν μεταξύ τους χρησιμοποιώντας αχαρακτήριστες τακτικές τόσο ο Μπους έπαιζε το ρόλο της πεθεράς. Όταν όμως ήρθε η ώρα του Γουισκόνσιν, το Δημοκρατικό Κόμμα άρχισε να ελπίζει πως θα κερδίσει την Πόρσε. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: «Ποιος είναι ο πεθερός;»
Ένας είν’ ο πεθερός, ο κυρίαρχος λαός
Πέρα από το Γουισκόνσιν, όπου η μάχη αφορούσε κυρίως το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ Τζων Κέρρυ και Τζων Έντουαρντς που τελικά οδήγησαν και τον Χάουαρντ Ντην εκτός κούρσας (όχι όμως εκτός κινηματικής λογικής), εκλογές έγιναν και για την εκλογή νέου αντιπροσώπου στο Κογκρέσο στην 6η εκλογική περιφέρεια της Πολιτείας Κεντάκι. Ας τα δούμε, όμως, πιο αναλυτικά τα αποτελέσματα. Στο Γουισκόνσιν ψήφισαν 803.598 πολίτες (20,45% του συνόλου των εγγεγραμμένων το 2000 ψηφοφόρων της Πολιτείας). Έλαβαν: Κέρρυ 327.672 (39,68%, 32 εκπρόσωποι), Έντουαρντς (34,31%, 26 εκπρόσωποι), Ντην 150.682 (18,25%, 14 εκπρόσωποι), Κούτσινιτς 25.232 (3,3%, κανένας εκπρόσωπος), Αλ Σάρπτον 14.685 (1,78%). Να σημειώσουμε ότι τα αποτελέσματα των προηγούμενων προεδρικών εκλογών ήταν: Μπους 1.237.279 (47,61%), Γκορ 1.242.987 (47,83%), Νέηντερ 94.070 (3,62%). Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι στη συγκεκριμένη ψηφοφορία πήρε μέρος το 64,65% των ψηφοφόρων του Δ.Κ. του 2000, πράγμα που σημαίνει ότι η πλειοψηφία της ευρύτερης «δημοκρατικής παράταξης» κινητοποιείται για την εκδίωξη του Μπους και των Ρεπουμπλικανών από την εξουσία. Στην κινητοποίησή της αυτή χωράνε οι εργάτες που προσέρχονται με τα συνδικάτα τους στη μάχη, οι αντιπολεμικές οργανώσεις, οι Αφροαμερικανοί που ψηφίζουν για πρώτη φορά τόσο μαζικά, οι γυναικείες οργανώσεις κ.ο.κ. Μέχρι και μερίδες του κεφαλαίου υποστηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή την κινητοποίηση˙ με τον ιδιοτελή, βέβαια, αλλά απολύτως λογικό για τα δικά τους δεδομένα, στόχο της συγκράτησης των ριζοσπαστικότερων τάσεων προτού αυτές μαζικοποιηθούν και απειλήσουν συνολικά την ηγεμονία του κεφαλαίου. Η συνέχιση της πολιτικής Μπους στο εσωτερικό των ΗΠΑ και στο εξωτερικό εγκυμονεί αυτή την απειλή.
Το Μπούσι φόρεμά σου έγινε το ανάθεμά σου
Ένα δεύτερο δείγμα αυτής της κινητοποίησης είναι η πανωλεθρία που έπαθε την Τετάρτη η υποψήφια των Ρεπουμπλικάνων Άλις Κέρρυ (σύμπτωση κι αυτή) στην αναπληρωματική εκλογή στην 6η εκλογική περιφέρεια της Πολιτείας Κεντάκι. Ο Δημοκρατικός υποψήφιος Κεν Τσάντλερ πήρε 83,890 ψήφους (55%) έναντι 65.300 ψήφων (43%) της Κέρρυ, η οποία, σημειωτέον, είχε τη…φαεινή ιδέα να κυκλοφορήσει διαφήμιση όπου τόνιζε πως αυτή κι ο πρόεδρος Μπους «είναι φτιαγμένοι από το ίδιο ύφασμα». Το 2000 στην Πολιτεία αυτή ο Μπους είχε κερδίσει με μεγάλη διαφορά παίρνοντας 56,5% των ψήφων έναντι 41,37% του Γκορ και 1,5% του Νέηντερ.
Στη Χονολουλού, στη Χονολουλού, εκεί θα πάει η ψήφος και όχι άλλού
Η μάχη στο εσωτερικό του Δ.Κ. συνεχίζεται αμείωτη αλλά με λιγότερους πρωταγωνιστές μιας και ο πολλά υποσχόμενος Ντην παραιτήθηκε δίχως, όμως, να διαλύσει την ομάδα του που έχει σαφή κινηματικό χαρακτήρα. Την ερχόμενη Τρίτη θα γίνουν προκριματικές στις Πολιτείες Γιούτα, Άϊνταχο, και στη μακρινή Χαβάη (είναι η πρώτη πολιτεία που αρνήθηκε την επικύρωση της Πατριωτικής Πράξης Ι που καταπατά τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών). Η τριάδα αυτή αποκαλείται «Τρίγωνο του Διαβόλου» λόγω του ότι κανείς υποψήφιος δεν κάνει τον κόπο να διαθέσει χρήματα για διαφημιστικές εκστρατείες, εξαιτίας των ελάχιστων εκπροσώπων που στέλνουν στο συνέδριο του Ιουνίου (23, 18 και 20 αντίστοιχα). Ο Μπους κέρδισε τις δύο ηπειρωτικές πολιτείες το 2000 (που είχαν από το 1964 να αναδείξουν Δημοκρατικό νικητή) ενώ η Χαβάη από το 1964 μέχρι σήμερα παραμένει στο πλευρό των Δημοκρατικών, με εξαίρεση το 1984.
Δεν υπάρχει «βασιλική οδός» για το χρίσμα
Στο επίπεδο των θέσεων ο Έντουαρντς ξεθάρρεψε αρκετά και καταγγέλλει μέχρι και την ίδια τη NAFTA (Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου) ως κύριο λόγο για την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας που έχουν μεταφερθεί σε φτωχότερες χώρες του νότου. Έφτασε δε στο σημείο να πει ότι το 1993 αν ήταν γερουσιαστής θα είχε στασιάσει κατά του Κλίντον και θα είχε καταψηφίσει τη συμφωνία. Δηλώνει επίσης ότι οι ψηφοφόροι πρέπει να επιλέξουν αυτόν και όχι τον Κέρρυ αν θέλουν να γεφυρωθεί υπέρ των φτωχών το τεράστιο κοινωνικό χάσμα που βάθυνε με την πολιτική περικοπής των φόρων του Μπους που ευνόησε τους πλούσιους και στέρησε πόρους από τα φτωχά λαϊκά στρώματα τα οποία είδαν να περικόπτονται κατά μεγάλα ποσά οι ομοσπονδιακές και πολιτειακές δημόσιες δαπάνες για την υγεία, την παιδεία και τη στέγαση. Μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος του Γουισκόνσιν, ο Έντουαρτνς, που χτύπησε στα ίσια τον Κέρρυ, είπε ότι «το Γουισκόνσιν δεν επιθυμεί την ενθρόνιση» του τελευταίου και του διαμήνυσε ότι δεν πρέπει να βιάζεται. Παρ’ όλο που η σύγκρουση μεταξύ των δύο υποψηφίων παίρνει μια χροιά «λαϊκισμού» δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι ο Έντουαρντς εκφράζει πλέον τις πιο φτωχές και ανασφάλιστες μάζες του εργατόκοσμου του Νότου και ο Κέρρυ συνασπίζει γύρω του τα συνδικάτα των πιο ισχυρών τμημάτων της εργατικής τάξης. Έτσι κι αλλιώς, στο βαθμό που τα πράγματα στην εκτός Δημοκρατικού Κόμματος αριστερά δεν φαίνεται να ξεκαθαρίζουν στο άμεσο μέλλον, η συμμαχία των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων θα εκφραστεί στο πρόσωπο του ενός εκ των δύο διεκδικητών, έστω και αν ο τελικός νικητής είναι ο Κέρρυ, για τις θέσεις και τις ενέργειες του οποίου έχουμε γράψει σε προηγούμενα φύλλα. Εκείνο που χρειάζεται να τονιστεί είναι ότι όταν η κοινωνία νοιώσει ότι πρέπει να παρέμβει για να αποτρέψει τα χειρότερα ή για να αποκαταστήσει ορισμένα από τα δικαιώματα που έχει χάσει σε μια προηγούμενη περίοδο, οι διαμεσολαβητές της θέλησής της υποχωρούν σε δεύτερο πλάνο. Η πολιτική κοινωνιολογία υπερισχύει του πολιτικού θεσμοκεντρισμού.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
Monday, February 23, 2004
Saturday, February 21, 2004
Τι είναι το "σύστημα";
Τελευταίο Σάββατο της Αποκριάς το σημερινό και δεν νοιώθω πολύ καλά. Ή μάλλον νοιώθω πως τόσες δεκαετίες ήμουν κάποιος άλλος κι όχι αυτός που νόμιζα πως ήμουν. Τόσο πολύ μπερδεύομαι με όλα όσα ακούω και διαβάζω ώστε νομίζω πως όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν δεν τα ζούσα εγώ αλλά τα έβλεπα σε κάποιο σήριαλ εποχής. Τώρα, βέβαια, σιγά που σας νοιάζει τι νόμιζα εγώ. Αλλά για πέστε μου, τι θα σκεφτόσασταν αν μέσα σε λίγες μόνο ώρες διαβάζατε τα εξής:
1. "ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ, Θ' ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ..." (Κώστας Καραμανλής, Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Συνέντευξη στην εφημερίδα Ο κόσμος του επενδυτή).
2. "Όλα αυτά τα χρόνια, εμείς στην Αριστερά είχαμε περιχαρακωθεί στην κριτική ενάντια στο δικομματικό σύστημα, η οποία βεβαίως είχε βάση διότι καταπίεζε τις διάφορες ιδέες και απόψεις που βρισκόταν στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος. Το κύριο πια δεν είναι η μορφή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή το ότι υπάρχουν δυο πόλοι εξουσίας όπως υπάρχουν άλλωστε και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες." (Μαρία Δαμανάκη, σήμερα υποψήφια βουλευτίνα με το Ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Συνέντευξη στην εφημερίδα Νέα Προοπτική).
3. "Για να αντιμετωπίσουμε το δικομματισμό (...) πρέπει να αντιπαρατεθούμε στις κοινωνικοταξικές πολιτικές επιλογές και όχι στον τρόπο διαχείρισης ή στη μορφή του πολιτικού συστήματος." (Αλέκα Παπαρήγα, Γενική Γραμματέας του Κ.Κ.Ε., Συνέντευξη Τύπου στα Ιωάννινα, ρεπορτάζ εφημερίδας Νέα Προοπτική).
Έλεγα, λοιπόν, ότι εγώ ήμουν κάποιος άλλος και ότι οι άλλοι πρέπει να ήταν κι αυτοί άλλοι. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς ξαφνικά οι πάντες είναι ενάντια στο "σύστημα". Τόσοι πολλοί ήταν "αντισυστημικοί" και δεν μας το λέγανε τόσα χρόνια να αγωνιστούμε μαζί τους; Γιατί το κρύβανε βαθειά μέσα στην καρδιά τους και το καταπίεζαν αυτό το συναίσθημα που τώρα πια αποκτά μαζική υπόσταση και σε λίγο θα δούμε τις επαναστάσεις να ξεδιπλώνονται και να δικαιώνουν τον κ. Γ. Χάλαρη της Α.Κ.Ε.Π. Κι εγώ πού ήμουνα; Γιατί αν θυμάμαι καλά "αντισυστημικό" με ανέβαζαν, "αναρχοαυτόνομο" με κατέβαζαν. Τώρα ήρθαν τα πάνω κάτω. Ο Μάης του '68 μάλλον θα ωχριά μπροστά στο Μάρτη του '04. "Πάρτι-πάρτι στις 8 του Μάρτη" που λένε κι οι υποψήφιοι πρωτοετείς των "μη κρατικών πανεπιστημίων".
Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, εσείς που βαφτίζετε το κρέας ψάρι, ποιο σύστημα θα ανατρέψετε είτε από τα μέσα προς τα αριστερά είτε από τα μέσα προς τα δεξιά και ολίγον προς τα αριστερά είτε από τα έξω προς τα αριστερά και ολίγον προς τα δεξιά; Ένα μύθο θα σας πω, που τον μάθαμε παιδιά: το σύστημα δεν είναι Lego για να το γκρεμίσεις ούτε κόσμος γυάλινος να του δώσεις μια να σπάσει. Είναι κάτι πιο πολυσύνθετο ,γι' αυτό και δεν μπορεί να ανατραπεί με δηλώσεις και ευχές, πόσο μάλλον όταν αγωνιζόμαστε κατά μόνας λες και παίζουμε σκουώς.Μάθετε πρώτα τι είναι σύστημα και μετά τα ξαναλέμε.
Ραντεβού στα θρανία και στ' αμφιθέατρα (και στα γουναράδικα της "Νέας Εποχής").
Θανάσης Τσακίρης
Τελευταίο Σάββατο της Αποκριάς το σημερινό και δεν νοιώθω πολύ καλά. Ή μάλλον νοιώθω πως τόσες δεκαετίες ήμουν κάποιος άλλος κι όχι αυτός που νόμιζα πως ήμουν. Τόσο πολύ μπερδεύομαι με όλα όσα ακούω και διαβάζω ώστε νομίζω πως όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν δεν τα ζούσα εγώ αλλά τα έβλεπα σε κάποιο σήριαλ εποχής. Τώρα, βέβαια, σιγά που σας νοιάζει τι νόμιζα εγώ. Αλλά για πέστε μου, τι θα σκεφτόσασταν αν μέσα σε λίγες μόνο ώρες διαβάζατε τα εξής:
1. "ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ, Θ' ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ..." (Κώστας Καραμανλής, Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Συνέντευξη στην εφημερίδα Ο κόσμος του επενδυτή).
2. "Όλα αυτά τα χρόνια, εμείς στην Αριστερά είχαμε περιχαρακωθεί στην κριτική ενάντια στο δικομματικό σύστημα, η οποία βεβαίως είχε βάση διότι καταπίεζε τις διάφορες ιδέες και απόψεις που βρισκόταν στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος. Το κύριο πια δεν είναι η μορφή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή το ότι υπάρχουν δυο πόλοι εξουσίας όπως υπάρχουν άλλωστε και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες." (Μαρία Δαμανάκη, σήμερα υποψήφια βουλευτίνα με το Ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Συνέντευξη στην εφημερίδα Νέα Προοπτική).
3. "Για να αντιμετωπίσουμε το δικομματισμό (...) πρέπει να αντιπαρατεθούμε στις κοινωνικοταξικές πολιτικές επιλογές και όχι στον τρόπο διαχείρισης ή στη μορφή του πολιτικού συστήματος." (Αλέκα Παπαρήγα, Γενική Γραμματέας του Κ.Κ.Ε., Συνέντευξη Τύπου στα Ιωάννινα, ρεπορτάζ εφημερίδας Νέα Προοπτική).
Έλεγα, λοιπόν, ότι εγώ ήμουν κάποιος άλλος και ότι οι άλλοι πρέπει να ήταν κι αυτοί άλλοι. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς ξαφνικά οι πάντες είναι ενάντια στο "σύστημα". Τόσοι πολλοί ήταν "αντισυστημικοί" και δεν μας το λέγανε τόσα χρόνια να αγωνιστούμε μαζί τους; Γιατί το κρύβανε βαθειά μέσα στην καρδιά τους και το καταπίεζαν αυτό το συναίσθημα που τώρα πια αποκτά μαζική υπόσταση και σε λίγο θα δούμε τις επαναστάσεις να ξεδιπλώνονται και να δικαιώνουν τον κ. Γ. Χάλαρη της Α.Κ.Ε.Π. Κι εγώ πού ήμουνα; Γιατί αν θυμάμαι καλά "αντισυστημικό" με ανέβαζαν, "αναρχοαυτόνομο" με κατέβαζαν. Τώρα ήρθαν τα πάνω κάτω. Ο Μάης του '68 μάλλον θα ωχριά μπροστά στο Μάρτη του '04. "Πάρτι-πάρτι στις 8 του Μάρτη" που λένε κι οι υποψήφιοι πρωτοετείς των "μη κρατικών πανεπιστημίων".
Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, εσείς που βαφτίζετε το κρέας ψάρι, ποιο σύστημα θα ανατρέψετε είτε από τα μέσα προς τα αριστερά είτε από τα μέσα προς τα δεξιά και ολίγον προς τα αριστερά είτε από τα έξω προς τα αριστερά και ολίγον προς τα δεξιά; Ένα μύθο θα σας πω, που τον μάθαμε παιδιά: το σύστημα δεν είναι Lego για να το γκρεμίσεις ούτε κόσμος γυάλινος να του δώσεις μια να σπάσει. Είναι κάτι πιο πολυσύνθετο ,γι' αυτό και δεν μπορεί να ανατραπεί με δηλώσεις και ευχές, πόσο μάλλον όταν αγωνιζόμαστε κατά μόνας λες και παίζουμε σκουώς.Μάθετε πρώτα τι είναι σύστημα και μετά τα ξαναλέμε.
Ραντεβού στα θρανία και στ' αμφιθέατρα (και στα γουναράδικα της "Νέας Εποχής").
Θανάσης Τσακίρης
Sunday, February 08, 2004
Μια ξαφνική αδιαθεσία με εμπόδισε να λάβω μέρος στην εκλογική συγκέντρωση του Συ.Ριζ.Α. στην Ηλιούπολη το Σάββατο το βράδυ οπότε δεν διαβάστηκε η παρέμβαση που σκόπευα να κάνω από μικροφώνου. Έτσι η παρέμβαση αυτή γίνεται μόνο διαδικτυακώς.
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΚΙΡΗ
ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ-Ενωτικό Ψηφοδέλτιο
Ηλιούπολη, Σάββατο 7/2/2004
Οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου βρίσκουν την ελληνική κοινωνία σε μια κατάσταση που δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολιτευτική περίοδο. Τα πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά, κοινωνικά και πολιτιστικά προβλήματα έχουν οξυνθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που η επίλυσή τους προϋποθέτει μια ριζικά διαφορετική πολιτική στρατηγική και ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα που οι κυρίαρχες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να τα προσφέρουν˙ πόσο μάλλον όταν γυαλίζουν τα αρχαία τους στολίδια για να τα πλασάρουν στην πολιτική αγορά ως νέα.
Η σημερινή παρέμβαση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην πολιτική σκηνή με την μορφή του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Ενωτικό Ψηφοδέλτιο πρέπει να σηματοδοτήσει μια νέα αρχή. Εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική και επιτυχημένη προεκλογική πορεία είναι:
¨ η ριζική ρήξη με το παρελθόν του κυβερνητισμού, της κοινοβουλευτικής αυταπάτης και του ταξικού συμβιβασμού˙
¨ η καταγγελία του κρατικού αυταρχισμού, της σταδιακής διολίσθησης σε καθεστώς μηντιακής δημοκρατίας και της απώλειας της σχετικής αυτονομίας της πολιτικής έναντι της οικονομίας˙
¨ η αποκάλυψη της μεγάλης απάτης της δήθεν συμμετοχικής δημοκρατίας και η προβολή και εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής˙
¨ η συνέχιση της συμπόρευσης με τα αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα και η πολύμορφή ενίσχυσή τους˙
¨ η οριστική ρήξη με τις παλιές και νέες σταλινικές λογικές που βάρυναν το αριστερό κίνημα οδηγώντας το από τη μία πολιτική ήττα στην άλλη˙
¨ η αναγνώριση των σημείων συμφωνίας των πολιτικών συνιστωσών του νέου Συνασπισμού αλλά και ο σεβασμός της διαφορετικότητάς τους˙
¨ η απόρριψη της γραφειοκρατικής πρακτικής και της αλαζονικής συμπεριφοράς της μεγαλύτερης συνιστώσας αλλά και του μικρομεγαλισμού των μικρότερων˙
¨ η αξιοποίηση των ιδεών, των απόψεων και των προτάσεων για δράση των παλιών και νέων συντρόφων και συντροφισσών, των ανένταχτων που δεν επιθυμούν την κομματική τους ένταξη αλλά θέλουν να συμβάλουν με τον δικό τους τρόπο στην αναγέννηση της αριστεράς, της οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων.
Από τους υποψήφιους βουλευτές και τις υποψήφιες βουλευτίνες της αριστεράς και, ιδιαίτερα του νέου Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ζητάμε -είτε εκλεγούν είτε όχι- να είναι πάντοτε κοντά σ’ όσους και όσες τους εκλέγουν. Να αξιοποιούν κάθε προσφερόμενο μέσο για να επικοινωνούν με τους πολίτες και να ακούν τη γνώμη τους και να συλλέγουν τα αιτήματά τους. Η σημερινή εκδήλωση είναι η πρώτη κατάλληλη ευκαιρία. Ας ακούσουν λοιπόν ορισμένες σκέψεις και αιτήματα.
Παιδεία. Κατ’ αρχήν, επιμένουμε σταθερά στην απόρριψη της άμεσης και έμμεσης ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Η γνώση είναι δημόσιο αγαθό στο οποίο όλοι πρέπει να έχουν δυνατότητα πρόσβασης χωρίς εμπόδια και αποκλεισμούς. Πιστεύουμε ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Διαφωνούμε με την κυρίαρχη σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης λογική του μετασχηματισμού των πανεπιστημίων σε βιομηχανίες παραγωγής απασχολήσιμων ημιμαθών, σύμφωνα με την οποία, «επαγγελματίες εκτός του ακαδημαϊκού χώρου» θα διαχειρίζονται τα πανεπιστημιακά ιδρύματα με κριτήριο την «μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας των επενδύσεων», την «ανταγωνιστικότητα», την «βέλτιστη χρησιμοποίηση των πόρων ώστε να επιτευχθεί αντιστοιχία προσφοράς και ζήτησης προσόντων». Διαφωνούμε με την απορύθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου μέσω της υποχρηματοδότησής του από το κράτος, την εισαγωγή διδάκτρων, την είσοδο ιδιωτικών φορέων και εταιριών μέσω πάσης φύσεως «επιχειρησιακών προγραμμάτων». Τέλος, απορρίπτουμε την συγχώνευση των Υπουργείων Παιδείας και Εργασίας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υποβάθμιση της Παιδείας και στην παράδοσή της στις ανάγκες του ιδιωτικού κεφαλαίου που προωθεί τη λογική της απλής κατάρτισης-επιμόρφωσης απαξιώνοντας κάθε τόσο τις όποιες επαγγελματικές δεξιότητες και γνώσεις. Αντίστοιχα αποτελέσματα έχει η υποβάθμιση του ρόλου των συλλογικών οργάνων του πανεπιστημίου και της έννοιας της ακαδημαϊκής ελευθερίας, με τη δημιουργία πανεπιστημίων και σχολών πολλών ταχυτήτων μέσω των «δικτύων αριστείας», η δημιουργία τμημάτων με περιορισμένα ως ανύπαρκτα γνωστικά αντικείμενα, καθώς και η αξιολόγηση των πανεπιστημίων με κριτήρια εξωακαδημαϊκά, εταιρικές λογικές και η σύνδεσή της με το επίπεδο της κρατική χρηματοδότησης.
Όσοι από μας φοιτούμε σε μεταπτυχιακά τμήματα διεκδικούμε δυνατότητα part–time φοίτησης που να επιτρέπει την παρακολούθηση τους και από εργαζόμενους\ες.. Η παρουσία εργαζομένων μεταξύ των φοιτητών τροφοδοτεί το πανεπιστήμιο με πολύτιμες κοινωνικές εμπειρίες ενώ ο αποκλεισμός τους το αποσυνδέει από την κοινωνία και ταυτόχρονα αποκλείει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων˙ κατάργηση των πρωινών μαθημάτων (για τους ίδιους λόγους...)˙ κατάργηση των διδάκτρων με αντίστοιχη οικονομική ενίσχυση των μεταπτυχιακών από τον κρατικό προϋπολογισμό˙ παραχώρηση υποτροφιών ή απαλλαγών καταβολής διδάκτρων κάλυψη των γνωστικών αντικειμένων ενίσχυση των υποδομών της βιβλιοθήκης (βιβλία, διεύρυνση ωραρίου), δυνατότητα δανεισμού κι από άλλες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, καθώς και διεύρυνσης της δωρεάν πρόσβασης μας σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, βιβλιογραφικούς κόμβους και βάσεις δεδομένων στο internet.. Θέλουμε ενεργητική συμμετοχή σε όλα όσα μας αφορούν και γι αυτό διεκδικούμε την αντιπροσώπευση των Συλλόγων μας τόσο στο Συντονιστικό κάθε μεταπτυχιακού όσο και σε όλα τα όργανα του Πανεπιστημίου. ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.
Εργασία. Διεκδικούμε 35ωρη εβδομαδιαία εργασία, χωρίς προϋποθέσεις και όρους ευελιξίας που διευκολύνουν τους εργοδότες. Επιμονή στη διατήρηση της αυξημένης αμοιβής των υπερωριών. Στόχος είναι η δημιουργία πρόσθετης απασχόλησης και ελεύθερου χρόνου και όχι η έμμεση αύξηση των μισθών την οποία άλλωστε ευθέως διεκδικούμε, ή η αύξηση του χρόνου απασχόλησης μέσω των υπερωριών.
Απαιτούμε την εναρμόνισή μας μέσα σε μια τριετία με τον ευρωπαϊκό κατώτερο μισθό, αφού σήμερα ο ελληνικός κατώτερος μισθός βρίσκεται στο 50% περίπου του ευρωπαϊκού κατώτερου μισθού. Να εναρμονισθεί άμεσα ο κατώτερος μισθός και το ημερομίσθιο στον ιδιωτικό τομέα με αυτόν που υπάρχει στο δημόσιο τομέα. Συνεπώς ο άμεσος στόχος πρέπει να οδηγεί σε κατώτερο μισθό που δεν μπορεί να υπολείπεται των 726 ευρώ τον μήνα που είναι ο κατώτερος μισθός στο Δημόσιο Τομέα από 1/1/2004 με αντίστοιχη διάταξη του ημερομισθίου. Επίσης το επίδομα ανεργίας πρέπει να διαμορφωθεί στα 600 € όπως και η κατώτερη σύνταξη. Επίσης προτείνουμε οικογενειακό επίδομα παιδιών: 5% το πρώτο παιδί, 7,5% δεύτερο, 15% τρίτο και πάνω. Διεύρυνση τριετιών στις 5 για τους υπαλλήλους και αύξηση του ποσοστού κατά τριετία στο 10% για τους εργατοτεχνίτες, ώστε συνολικά η ωρίμανση να οδηγηθεί στο 50% επιπλέον του μισθού.
Δημοκρατική επαναρρύθμιση εργασιακών σχέσεων. Κατάργηση των μορφών απασχόλησης που έχουν σχέση με ενοικίαση και δανεισμό των εργαζομένων. Οι επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν ελαστικές μορφές απασχόλησης όταν αυτό δικαιολογείται αντικειμενικά λόγω της φύσης της επιχείρησης και με σύμφωνη γνώμη των συνδικάτων υποχρεώνονται να περιορίσουν αθροιστικά την κάθε είδους ελαστική μορφή απασχόλησης στο 10% του συνόλου. Κάθε μορφή απασχόλησης που καλύπτει πάγιες ανάγκες και αποτελεί εξηρτημένη εργασία (σύμβαση έργου, δελτίο παροχής υπηρεσιών) να μετατρέπεται σε αορίστου χρόνου και σε κάθε περίπτωση να υπάρχουν τα δικαιώματα που απορρέουν από τη σύμβαση αορίστου χρόνου, να καλύπτεται ασφαλιστικά με συνεισφορά του εργοδότη και να υπάρχουν τα ίδια δικαιώματα που έχει η μορφή σύμβασης του αορίστου χρόνου. Καθιέρωση ελάχιστης χρονικής διάρκειας για τη σύμβαση ορισμένου χρόνου. Μετατροπή δύο διαδοχικών συμβάσεων ανεξάρτητα αν έχει προκύψει διακοπή, σε σύμβαση αορίστου χρόνου, εφόσον η συνολική τους διάρκεια ξεπερνούν τους 10 μήνες. Όσοι εργάζονται με μερική απασχόληση αμείβονται κατά 25% περισσότερο, έχουν συγκεκριμένο ωράριο ημερησίως που δεν μπορεί να υπολείπεται των 4 ωρών, ενώ οποιαδήποτε υπέρβαση πληρώνεται υπερωριακά. Οι υπεργολάβοι, ως άμεσοι εργοδότες, είναι συνυπεύθυνος μαζί με τον άμεσο εργοδότη για την εφαρμογή των συμβάσεων και της νομοθεσίας και καθιερώνονται υψηλά πρόστιμα σε περιπτώσεις παραβιάσεων. Καθιέρωση του θεσμού της αιτιολογημένης απόλυσης για τη σύμβαση αορίστου χρόνου και του σπουδαίου λόγου για εργαζόμενους 50 ετών και άνω. Εξίσωση της αποζημίωσης απόλυσης των εργατών με αυτή των υπαλλήλων. Ρήτρα ενισχυμένων αντισταθμισμάτων στην περίπτωση μετεγκατάστασης επιχειρήσεων (αυξημένη αποζημίωση, επιστροφή επιδοτήσεων).
Το επίδομα ανεργίας με τις σημερινές προϋποθέσεις χορηγείται επί διετία στο ύψος του 70% των αποδοχών που είχε ο εργαζόμενος τον μήνα της απόλυσής του το οποίο δεν μπορεί να υπολείπεται των 600 € με τις προσαυξήσεις λόγω παιδιών. Καθιερώνεται ο θεσμός του βοηθήματος ανεργίας το οποίο επιδοτείται αποκλειστικά με κρατικούς πόρους και το διαχειρίζεται ο ΟΑΕΔ στο ύψος των 600 €. Δικαιούχοι του επιδόματος είναι όλοι όσοι απολύονται και δεν καλύπτουν τις προϋποθέσεις για το επίδομα ανεργίας, όσοι πρωτομπαίνουν στην αγορά εργασίας δύο μήνες μετά την έκδοση κάρτας του ΟΑΕΔ και όσοι τελειώνουν την δίχρονη επιδότησή τους με το επίδομα ανεργίας και δεν έχουν βρει δουλειά. Αφορολόγητο όριο στα 13000 €. Διεύρυνση της φορολογικής κλίμακας και τιμαριθμοποίηση κλίμακας και των κλιμακίων. Διεύρυνση άδειας στις 5 εβδομάδες μετά τον 1 χρόνο και στις 6 εβδομάδες μετά 5 χρόνια προϋπηρεσίας. Αύξηση του επιδόματος αδείας στον ένα μισθό. Μέτρα στήριξης της μητρότητας και των μονογονεϊκών οικογενειών.
Τοπικά θέματα. Αγώνας για την αναμόρφωση του νομικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ιδιαίτερα για το δήμο μας αγώνας για να εξαλειφθούν τα φαινόμενα της αλαζονείας της εξουσίας, της οικογενειοκρατίας και της ευνοιοκρατίας, της καταστολής της πολιτικής διαφωνίας, της κατασυκοφάντησης κάθε άποψης που αρθρώνει ένα διαφορετικό πολιτικό λόγο για τα τοπικά δημοτικά πράγματα, του παραμερισμού των δημοτών και της αγνόησης των προτάσεών τους. Αλλαγή του δημαρχοκεντρικού συστήματος, απλή αναλογική στις εκλογές για την αναλογική εκπροσώπηση σε όλα τα όργανα του δήμου, καθιέρωση της άμεσης δημοκρατίας και την υιοθέτηση των λαϊκών γενικών συνελεύσεων σε επίπεδο γειτονιάς καθώς και για την θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων σε επίπεδο δήμου. Οι αγώνες μας για μια διαφορετική πόλη δεν μπορεί παρά να συνδέονται με τους αγώνες μας για την απόκρουση του σχεδίου κατασκευής της δυτικής περιφερειακής λεωφόρου Υμηττού. Το σημαντικότερο είναι να μην υπάρξει περαιτέρω υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος. Κάτι τέτοιο θα γίνει μόνο με την υπογειοποίηση του μεγαλύτερου μέρους της λεωφόρου και τη μελέτη όλων των πιθανών περιβαλλοντικών επιπτώσεων που μπορεί να έχει ένα τέτοιο έργο. Λέμε όχι στην επέκταση του αστικού περιβάλλοντος μέχρι τον οδικό άξονα και προτείνουμε την εναλλακτική διαμόρφωση των χρήσεων του οδικού δικτύου (διαχωρισμός τοπικής από υπερτοπική κυκλοφορία, σωστές σημάνσεις και άλλες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις). Απαιτούμε τη βελτίωση των συγκοινωνιακών γραμμών του ΟΑΣΑ όσον αφορά την πόλη μας (ιδιαίτερα της γραμμής 237-Άνω Ηλιούπολη) και τη δημιουργία περισσότερων διαδημοτικών γραμμών (ιδιαίτερα προς πανεπιστημιουπόλεις και ΤΕΙ). Απαιτούμε επίσης την ματαίωση των αντιπεριβαλλοντικών και επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία έργων όπως το ΚΥΤ 400KW της ΔΕΗ, του Συνεδριακού Κέντρου της Εκκλησίας στον Καρέα, σταθμοί μεταφόρτωσης απορριμμάτων κ.α.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
tsakthan@compulink.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr
http://dimotika.snn.gr
http://www.epohi.gr
http://www.geocities.com/homo_politicus/index.html
http://www.geocities.com/aristeroklik/home.html
http://www.geocities.com/trapeziko_vima/INDEX.HTML
http://www.geocities.com/paremvasi_dimoton_ilioupolis/homepage.html
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΚΙΡΗ
ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ-Ενωτικό Ψηφοδέλτιο
Ηλιούπολη, Σάββατο 7/2/2004
Οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου βρίσκουν την ελληνική κοινωνία σε μια κατάσταση που δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολιτευτική περίοδο. Τα πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά, κοινωνικά και πολιτιστικά προβλήματα έχουν οξυνθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που η επίλυσή τους προϋποθέτει μια ριζικά διαφορετική πολιτική στρατηγική και ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα που οι κυρίαρχες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να τα προσφέρουν˙ πόσο μάλλον όταν γυαλίζουν τα αρχαία τους στολίδια για να τα πλασάρουν στην πολιτική αγορά ως νέα.
Η σημερινή παρέμβαση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην πολιτική σκηνή με την μορφή του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Ενωτικό Ψηφοδέλτιο πρέπει να σηματοδοτήσει μια νέα αρχή. Εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική και επιτυχημένη προεκλογική πορεία είναι:
¨ η ριζική ρήξη με το παρελθόν του κυβερνητισμού, της κοινοβουλευτικής αυταπάτης και του ταξικού συμβιβασμού˙
¨ η καταγγελία του κρατικού αυταρχισμού, της σταδιακής διολίσθησης σε καθεστώς μηντιακής δημοκρατίας και της απώλειας της σχετικής αυτονομίας της πολιτικής έναντι της οικονομίας˙
¨ η αποκάλυψη της μεγάλης απάτης της δήθεν συμμετοχικής δημοκρατίας και η προβολή και εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής˙
¨ η συνέχιση της συμπόρευσης με τα αναδυόμενα κοινωνικά κινήματα και η πολύμορφή ενίσχυσή τους˙
¨ η οριστική ρήξη με τις παλιές και νέες σταλινικές λογικές που βάρυναν το αριστερό κίνημα οδηγώντας το από τη μία πολιτική ήττα στην άλλη˙
¨ η αναγνώριση των σημείων συμφωνίας των πολιτικών συνιστωσών του νέου Συνασπισμού αλλά και ο σεβασμός της διαφορετικότητάς τους˙
¨ η απόρριψη της γραφειοκρατικής πρακτικής και της αλαζονικής συμπεριφοράς της μεγαλύτερης συνιστώσας αλλά και του μικρομεγαλισμού των μικρότερων˙
¨ η αξιοποίηση των ιδεών, των απόψεων και των προτάσεων για δράση των παλιών και νέων συντρόφων και συντροφισσών, των ανένταχτων που δεν επιθυμούν την κομματική τους ένταξη αλλά θέλουν να συμβάλουν με τον δικό τους τρόπο στην αναγέννηση της αριστεράς, της οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων.
Από τους υποψήφιους βουλευτές και τις υποψήφιες βουλευτίνες της αριστεράς και, ιδιαίτερα του νέου Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ζητάμε -είτε εκλεγούν είτε όχι- να είναι πάντοτε κοντά σ’ όσους και όσες τους εκλέγουν. Να αξιοποιούν κάθε προσφερόμενο μέσο για να επικοινωνούν με τους πολίτες και να ακούν τη γνώμη τους και να συλλέγουν τα αιτήματά τους. Η σημερινή εκδήλωση είναι η πρώτη κατάλληλη ευκαιρία. Ας ακούσουν λοιπόν ορισμένες σκέψεις και αιτήματα.
Παιδεία. Κατ’ αρχήν, επιμένουμε σταθερά στην απόρριψη της άμεσης και έμμεσης ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Η γνώση είναι δημόσιο αγαθό στο οποίο όλοι πρέπει να έχουν δυνατότητα πρόσβασης χωρίς εμπόδια και αποκλεισμούς. Πιστεύουμε ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Διαφωνούμε με την κυρίαρχη σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης λογική του μετασχηματισμού των πανεπιστημίων σε βιομηχανίες παραγωγής απασχολήσιμων ημιμαθών, σύμφωνα με την οποία, «επαγγελματίες εκτός του ακαδημαϊκού χώρου» θα διαχειρίζονται τα πανεπιστημιακά ιδρύματα με κριτήριο την «μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας των επενδύσεων», την «ανταγωνιστικότητα», την «βέλτιστη χρησιμοποίηση των πόρων ώστε να επιτευχθεί αντιστοιχία προσφοράς και ζήτησης προσόντων». Διαφωνούμε με την απορύθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου μέσω της υποχρηματοδότησής του από το κράτος, την εισαγωγή διδάκτρων, την είσοδο ιδιωτικών φορέων και εταιριών μέσω πάσης φύσεως «επιχειρησιακών προγραμμάτων». Τέλος, απορρίπτουμε την συγχώνευση των Υπουργείων Παιδείας και Εργασίας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υποβάθμιση της Παιδείας και στην παράδοσή της στις ανάγκες του ιδιωτικού κεφαλαίου που προωθεί τη λογική της απλής κατάρτισης-επιμόρφωσης απαξιώνοντας κάθε τόσο τις όποιες επαγγελματικές δεξιότητες και γνώσεις. Αντίστοιχα αποτελέσματα έχει η υποβάθμιση του ρόλου των συλλογικών οργάνων του πανεπιστημίου και της έννοιας της ακαδημαϊκής ελευθερίας, με τη δημιουργία πανεπιστημίων και σχολών πολλών ταχυτήτων μέσω των «δικτύων αριστείας», η δημιουργία τμημάτων με περιορισμένα ως ανύπαρκτα γνωστικά αντικείμενα, καθώς και η αξιολόγηση των πανεπιστημίων με κριτήρια εξωακαδημαϊκά, εταιρικές λογικές και η σύνδεσή της με το επίπεδο της κρατική χρηματοδότησης.
Όσοι από μας φοιτούμε σε μεταπτυχιακά τμήματα διεκδικούμε δυνατότητα part–time φοίτησης που να επιτρέπει την παρακολούθηση τους και από εργαζόμενους\ες.. Η παρουσία εργαζομένων μεταξύ των φοιτητών τροφοδοτεί το πανεπιστήμιο με πολύτιμες κοινωνικές εμπειρίες ενώ ο αποκλεισμός τους το αποσυνδέει από την κοινωνία και ταυτόχρονα αποκλείει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων˙ κατάργηση των πρωινών μαθημάτων (για τους ίδιους λόγους...)˙ κατάργηση των διδάκτρων με αντίστοιχη οικονομική ενίσχυση των μεταπτυχιακών από τον κρατικό προϋπολογισμό˙ παραχώρηση υποτροφιών ή απαλλαγών καταβολής διδάκτρων κάλυψη των γνωστικών αντικειμένων ενίσχυση των υποδομών της βιβλιοθήκης (βιβλία, διεύρυνση ωραρίου), δυνατότητα δανεισμού κι από άλλες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, καθώς και διεύρυνσης της δωρεάν πρόσβασης μας σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, βιβλιογραφικούς κόμβους και βάσεις δεδομένων στο internet.. Θέλουμε ενεργητική συμμετοχή σε όλα όσα μας αφορούν και γι αυτό διεκδικούμε την αντιπροσώπευση των Συλλόγων μας τόσο στο Συντονιστικό κάθε μεταπτυχιακού όσο και σε όλα τα όργανα του Πανεπιστημίου. ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.
Εργασία. Διεκδικούμε 35ωρη εβδομαδιαία εργασία, χωρίς προϋποθέσεις και όρους ευελιξίας που διευκολύνουν τους εργοδότες. Επιμονή στη διατήρηση της αυξημένης αμοιβής των υπερωριών. Στόχος είναι η δημιουργία πρόσθετης απασχόλησης και ελεύθερου χρόνου και όχι η έμμεση αύξηση των μισθών την οποία άλλωστε ευθέως διεκδικούμε, ή η αύξηση του χρόνου απασχόλησης μέσω των υπερωριών.
Απαιτούμε την εναρμόνισή μας μέσα σε μια τριετία με τον ευρωπαϊκό κατώτερο μισθό, αφού σήμερα ο ελληνικός κατώτερος μισθός βρίσκεται στο 50% περίπου του ευρωπαϊκού κατώτερου μισθού. Να εναρμονισθεί άμεσα ο κατώτερος μισθός και το ημερομίσθιο στον ιδιωτικό τομέα με αυτόν που υπάρχει στο δημόσιο τομέα. Συνεπώς ο άμεσος στόχος πρέπει να οδηγεί σε κατώτερο μισθό που δεν μπορεί να υπολείπεται των 726 ευρώ τον μήνα που είναι ο κατώτερος μισθός στο Δημόσιο Τομέα από 1/1/2004 με αντίστοιχη διάταξη του ημερομισθίου. Επίσης το επίδομα ανεργίας πρέπει να διαμορφωθεί στα 600 € όπως και η κατώτερη σύνταξη. Επίσης προτείνουμε οικογενειακό επίδομα παιδιών: 5% το πρώτο παιδί, 7,5% δεύτερο, 15% τρίτο και πάνω. Διεύρυνση τριετιών στις 5 για τους υπαλλήλους και αύξηση του ποσοστού κατά τριετία στο 10% για τους εργατοτεχνίτες, ώστε συνολικά η ωρίμανση να οδηγηθεί στο 50% επιπλέον του μισθού.
Δημοκρατική επαναρρύθμιση εργασιακών σχέσεων. Κατάργηση των μορφών απασχόλησης που έχουν σχέση με ενοικίαση και δανεισμό των εργαζομένων. Οι επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν ελαστικές μορφές απασχόλησης όταν αυτό δικαιολογείται αντικειμενικά λόγω της φύσης της επιχείρησης και με σύμφωνη γνώμη των συνδικάτων υποχρεώνονται να περιορίσουν αθροιστικά την κάθε είδους ελαστική μορφή απασχόλησης στο 10% του συνόλου. Κάθε μορφή απασχόλησης που καλύπτει πάγιες ανάγκες και αποτελεί εξηρτημένη εργασία (σύμβαση έργου, δελτίο παροχής υπηρεσιών) να μετατρέπεται σε αορίστου χρόνου και σε κάθε περίπτωση να υπάρχουν τα δικαιώματα που απορρέουν από τη σύμβαση αορίστου χρόνου, να καλύπτεται ασφαλιστικά με συνεισφορά του εργοδότη και να υπάρχουν τα ίδια δικαιώματα που έχει η μορφή σύμβασης του αορίστου χρόνου. Καθιέρωση ελάχιστης χρονικής διάρκειας για τη σύμβαση ορισμένου χρόνου. Μετατροπή δύο διαδοχικών συμβάσεων ανεξάρτητα αν έχει προκύψει διακοπή, σε σύμβαση αορίστου χρόνου, εφόσον η συνολική τους διάρκεια ξεπερνούν τους 10 μήνες. Όσοι εργάζονται με μερική απασχόληση αμείβονται κατά 25% περισσότερο, έχουν συγκεκριμένο ωράριο ημερησίως που δεν μπορεί να υπολείπεται των 4 ωρών, ενώ οποιαδήποτε υπέρβαση πληρώνεται υπερωριακά. Οι υπεργολάβοι, ως άμεσοι εργοδότες, είναι συνυπεύθυνος μαζί με τον άμεσο εργοδότη για την εφαρμογή των συμβάσεων και της νομοθεσίας και καθιερώνονται υψηλά πρόστιμα σε περιπτώσεις παραβιάσεων. Καθιέρωση του θεσμού της αιτιολογημένης απόλυσης για τη σύμβαση αορίστου χρόνου και του σπουδαίου λόγου για εργαζόμενους 50 ετών και άνω. Εξίσωση της αποζημίωσης απόλυσης των εργατών με αυτή των υπαλλήλων. Ρήτρα ενισχυμένων αντισταθμισμάτων στην περίπτωση μετεγκατάστασης επιχειρήσεων (αυξημένη αποζημίωση, επιστροφή επιδοτήσεων).
Το επίδομα ανεργίας με τις σημερινές προϋποθέσεις χορηγείται επί διετία στο ύψος του 70% των αποδοχών που είχε ο εργαζόμενος τον μήνα της απόλυσής του το οποίο δεν μπορεί να υπολείπεται των 600 € με τις προσαυξήσεις λόγω παιδιών. Καθιερώνεται ο θεσμός του βοηθήματος ανεργίας το οποίο επιδοτείται αποκλειστικά με κρατικούς πόρους και το διαχειρίζεται ο ΟΑΕΔ στο ύψος των 600 €. Δικαιούχοι του επιδόματος είναι όλοι όσοι απολύονται και δεν καλύπτουν τις προϋποθέσεις για το επίδομα ανεργίας, όσοι πρωτομπαίνουν στην αγορά εργασίας δύο μήνες μετά την έκδοση κάρτας του ΟΑΕΔ και όσοι τελειώνουν την δίχρονη επιδότησή τους με το επίδομα ανεργίας και δεν έχουν βρει δουλειά. Αφορολόγητο όριο στα 13000 €. Διεύρυνση της φορολογικής κλίμακας και τιμαριθμοποίηση κλίμακας και των κλιμακίων. Διεύρυνση άδειας στις 5 εβδομάδες μετά τον 1 χρόνο και στις 6 εβδομάδες μετά 5 χρόνια προϋπηρεσίας. Αύξηση του επιδόματος αδείας στον ένα μισθό. Μέτρα στήριξης της μητρότητας και των μονογονεϊκών οικογενειών.
Τοπικά θέματα. Αγώνας για την αναμόρφωση του νομικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ιδιαίτερα για το δήμο μας αγώνας για να εξαλειφθούν τα φαινόμενα της αλαζονείας της εξουσίας, της οικογενειοκρατίας και της ευνοιοκρατίας, της καταστολής της πολιτικής διαφωνίας, της κατασυκοφάντησης κάθε άποψης που αρθρώνει ένα διαφορετικό πολιτικό λόγο για τα τοπικά δημοτικά πράγματα, του παραμερισμού των δημοτών και της αγνόησης των προτάσεών τους. Αλλαγή του δημαρχοκεντρικού συστήματος, απλή αναλογική στις εκλογές για την αναλογική εκπροσώπηση σε όλα τα όργανα του δήμου, καθιέρωση της άμεσης δημοκρατίας και την υιοθέτηση των λαϊκών γενικών συνελεύσεων σε επίπεδο γειτονιάς καθώς και για την θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων σε επίπεδο δήμου. Οι αγώνες μας για μια διαφορετική πόλη δεν μπορεί παρά να συνδέονται με τους αγώνες μας για την απόκρουση του σχεδίου κατασκευής της δυτικής περιφερειακής λεωφόρου Υμηττού. Το σημαντικότερο είναι να μην υπάρξει περαιτέρω υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος. Κάτι τέτοιο θα γίνει μόνο με την υπογειοποίηση του μεγαλύτερου μέρους της λεωφόρου και τη μελέτη όλων των πιθανών περιβαλλοντικών επιπτώσεων που μπορεί να έχει ένα τέτοιο έργο. Λέμε όχι στην επέκταση του αστικού περιβάλλοντος μέχρι τον οδικό άξονα και προτείνουμε την εναλλακτική διαμόρφωση των χρήσεων του οδικού δικτύου (διαχωρισμός τοπικής από υπερτοπική κυκλοφορία, σωστές σημάνσεις και άλλες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις). Απαιτούμε τη βελτίωση των συγκοινωνιακών γραμμών του ΟΑΣΑ όσον αφορά την πόλη μας (ιδιαίτερα της γραμμής 237-Άνω Ηλιούπολη) και τη δημιουργία περισσότερων διαδημοτικών γραμμών (ιδιαίτερα προς πανεπιστημιουπόλεις και ΤΕΙ). Απαιτούμε επίσης την ματαίωση των αντιπεριβαλλοντικών και επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία έργων όπως το ΚΥΤ 400KW της ΔΕΗ, του Συνεδριακού Κέντρου της Εκκλησίας στον Καρέα, σταθμοί μεταφόρτωσης απορριμμάτων κ.α.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
tsakthan@compulink.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr
http://dimotika.snn.gr
http://www.epohi.gr
http://www.geocities.com/homo_politicus/index.html
http://www.geocities.com/aristeroklik/home.html
http://www.geocities.com/trapeziko_vima/INDEX.HTML
http://www.geocities.com/paremvasi_dimoton_ilioupolis/homepage.html
Monday, February 02, 2004
ΟΧΙ ΣΤΟ "ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΣΤΑΝΤΑΛ"
Καλή βδομάδα σε όλους/ες
Μόλις γυρίσαμε από ένα τριήμερο στη Φλωρεντία του Μακαβέλλι. Παρά λίγο να πάθουμε το λεγόμενο "Σύνδρομο Σταντάλ", δηλαδή κάτι σαν overdose τέχνης και πολιτικής επιστήμης. Κάτι, σαν κι αυτό που παθαίνει ένα παιδί όταν βλέπει πολλές ώρες τα -γιαπωνέζικα συνήθως- κινούμενα σχέδια πολεμικού τύπου ή όταν εκτίθεται στη νεοελληνική προεκλογική μανία των πολιτικών ηγετών να υπόσχονται στους υποψήφιους ψηφοφόρους το ουρί του παραδείσου.
Εμείς, όμως, δεν εφυσηχάζουμε στην παρούσα ζωή περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία. Αγωνιζόμαστε εδώ και τώρα για τα δικαιώματά μας, ως εργαζόμενοι/ες, ως εκπαιδευτέ/τριες και εκπαιδευόμενοι/ες, ως πολίτες.
Την ερχόμενη Τέτάρτη (4/2/2004 ως τις 7 το βράδυ) ψηφίζουμε στις εκλογές για την ανάδειξη του πρώτου διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψηφίων Διδακτόρων του ΠΜΣ Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας (Αιόλου 42-44, 4ος Όροφος, αίθουσα Η/Υ). Παραθέτω τις θέσεις και προτάσεις του ψηφοδελτίου ΑΔΕΜΠ και σας καλώ να το υπερψηφίσετε.
Αυτό Δεν Είναι Μία Πίπα
«Η ελευθερία της συζήτησης χάνεται. Αν προηγουμένως, μεταξύ των ανθρώπων που συζητούσαν ήταν προφανές το ενδιαφέρον γι αυτόν με τον οποίο μιλούσαμε, τώρα αυτό το ενδιαφέρον έχει αντικατασταθεί από ερωτήσεις σχετικά με την τιμή των παπουτσιών του ή της ομπρέλας του. (…) Σε πρώτο πλάνο δε βγαίνουν πια τόσο οι ανησυχίες και τα προβλήματα του καθενός, οπότε οι συζητητές θα μπορούσαν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο, όσο η εξαντλητική διερεύνηση του μαζί. Είναι σαν να είμαστε φυλακισμένοι σ’ ένα θέατρο και να πρέπει να παρακολουθήσουμε, θέλοντας και μη, το θέαμα που παρουσιάζεται, θέλοντας και μη να πρέπει να γίνουμε το αντικείμενο σκέψεων και λέξεων »
Walter Benjamin, “ Kaiserpanorama”
Η αδράνεια και η σιωπή δε μας ταιριάζουν. Δε βρεθήκαμε εδώ τυχαία, δεν είμαστε περαστικοί, μάρτυρες μιας πραγματικότητας δεδομένης, ούτε μένουμε απλά στις επιφανειακές αναπαραστάσεις της.
Δεν αισθανόμαστε πελάτες–καταναλωτές μιας γνώσης–εμπορεύματος κατάλληλης για τις πρόσκαιρες ανάγκες της αγοράς εργασίας. Είμαστε νέοι επιστήμονες, δρώντα υποκείμενα μιας κοινωνίας κι ενός πανεπιστημίου που θέλουμε να συνδιαμορφώνουμε, νέοι εργαζόμενοι και νέοι πολίτες που θέλησαν να βρεθούν, να συζητήσουν, να προτείνουν, να αγωνιστούν μαζί. Ειδικά εμείς, που φοιτούμε σε ένα μεταπτυχιακό πολιτικής επιστήμης και κοινωνιολογίας, θέλουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε επιστημονικά και πολιτικά ταυτόχρονα.
Ο Σύλλογος Φοιτητών αποτελεί για μας μια ευκαιρία σύμπραξης και δράσης σε πολλαπλά επίπεδα τόσο μεταξύ μας (των φοιτητών) όσο μεταξύ φοιτητών και καθηγητών, μιας σύμπραξης που θα κάνει πραγματικότητα στην πράξη μια μικρή Universitas. O στόχος μας, από την αρχή της προσπάθειας μας για τη δημιουργία του Συλλόγου που με αυτές τις εκλογές παίρνει τελικά και τυπική υπόσταση, ήταν και είναι να ενισχυθεί η αίσθηση συλλογικότητας, συνεργασίας και ανταλλαγής απόψεων και να μετατραπεί ο χώρος του μεταπτυχιακού από ένα χώρο παράδοσης γνώσης σε ένα χώρο συνδιαμόρφωσής της.
Πιστεύουμε ότι με την ως τώρα πορεία μας θέσαμε μια βάση για την εδραίωση του παραπάνω χαρακτήρα του Συλλόγου, μέσα από τη συμβολή μας στις συλλογικές διαδικασίες (συζητήσεις, αυτοδιοργανωμένα σεμινάρια, κοινή αντιμετώπιση προβλημάτων κλπ) την προώθηση μιας εντονότερης ανάμειξης στη διαδικασία παραγωγής γνώσης (διοργάνωση σεμιναρίων, προτάσεις για μαθήματα) αλλά και την σύνδεση με το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο (συμμετοχή του Συλλόγου στα περσινά αντιπολεμικά συλλαλητήρια και στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης).
Για μας η γνώση είναι δημόσιο αγαθό στο οποίο όλοι πρέπει να έχουν δυνατότητα πρόσβασης χωρίς εμπόδια και αποκλεισμούς. Γι αυτό στα πλαίσια του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και του Μεταπτυχιακού μας διεκδικούμε:
ϋ δυνατότητα part–time φοίτησης που να επιτρέπει την παρακολούθηση του συγκεκριμένου μεταπτυχιακού και από εργαζόμενους\ες.. Η παρουσία εργαζομένων μεταξύ των φοιτητών τροφοδοτεί το πανεπιστήμιο με πολύτιμες κοινωνικές εμπειρίες ενώ ο αποκλεισμός τους το αποσυνδέει από την κοινωνία και ταυτόχρονα αποκλείει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων
ϋ κατάργηση των πρωινών μαθημάτων (για τους ίδιους λόγους...)
ϋ κατάργηση των διδάκτρων με αντίστοιχη οικονομική ενίσχυση του μεταπτυχιακού από τον κρατικό προϋπολογισμό
ϋ παραχώρηση υποτροφιών ή απαλλαγών καταβολής διδάκτρων
ϋ μεγαλύτερη κάλυψη των γνωστικών αντικειμένων της Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας
ϋ ενίσχυση των υποδομών της βιβλιοθήκης (βιβλία, διεύρυνση ωραρίου), δυνατότητα δανεισμού κι από άλλες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, καθώς και διεύρυνσης της δωρεάν πρόσβασης μας σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, βιβλιογραφικούς κόμβους και βάσεις δεδομένων στο internet.
ϋ Θέλουμε ενεργητική συμμετοχή σε όλα όσα μας αφορούν και γι αυτό διεκδικούμε την αντιπροσώπευση του Συλλόγου μας τόσο στο Συντονιστικό του μεταπτυχιακού όσο και σε όλα τα όργανα του Πανεπιστημίου
Πέρα από τα στενά πλαίσια του συγκεκριμένου προγράμματος, είναι πολλά αυτά που μας προβληματίζουν και μας κινητοποιούν:
ϋ Πιστεύουμε ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Διαφωνούμε με την κυρίαρχη σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης λογική του μετασχηματισμού των πανεπιστημίων σε βιομηχανίες παραγωγής απασχολήσιμων ημιμαθών σύμφωνα με την οποία «επαγγελματίες εκτός του ακαδημαϊκού χώρου» θα διαχειρίζονται τα πανεπιστημιακά ιδρύματα με κριτήριο την «μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας των επενδύσεων», την «ανταγωνιστικότητα», την «βέλτιστη χρησιμοποίηση των πόρων ώστε να επιτευχθεί αντιστοιχία προσφοράς και ζήτησης προσόντων».
ϋ Διαφωνούμε με την απορύθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου μέσω της υποχρηματοδότησής του από το κράτος, την εισαγωγή διδάκτρων, την είσοδο ιδιωτικών φορέων και εταιριών μέσω πάσης φύσεως «επιχειρησιακών προγραμμάτων».
Αντίστοιχα αποτελέσματα έχει
ϋ η υποβάθμιση του ρόλου των συλλογικών οργάνων του πανεπιστημίου και της έννοιας της ακαδημαϊκής ελευθερίας, με τη δημιουργία πανεπιστημίων και σχολών πολλών ταχυτήτων μέσω των «δικτύων αριστείας»
ϋ η δημιουργία τμημάτων με περιορισμένα ως ανύπαρκτα γνωστικά αντικείμενα
ϋ η αξιολόγηση των πανεπιστημίων με κριτήρια εξωακαδημαϊκά, εταιρικές λογικές και η σύνδεσή της με το επίπεδο της κρατική χρηματοδότησης
Με τη συμμετοχή μας στις εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων στο σύλλογο του μεταπτυχιακού διατυπώνουμε τη θέλησή μας για ένα πανεπιστήμιο που να παράγει γνώση και κριτική διάνοια, για μια επιστήμη που να ερμηνεύει, να κατανοεί την κοινωνία, που αποσκοπεί στη χειραφέτησή της, οραματιζόμαστε έναν διαφορετικό, δίκαιο κόσμο όπου το κέρδος δε θα είναι πρωταρχική αξία.
1. Κατερίνα Λαμπρινού (α’έτος ΠΜΣ)
2. Πέτρος Σταγκανέλλης (α’έτος ΠΜΣ)
3. Βάσια Χιώτη (α’έτος ΠΜΣ)
4. Τάσος Δρούλιας (β’έτος ΠΜΣ
5. Χρήστος Ηλιάδης (β’έτος ΠΜΣ)
6. Λεωνίδας Καρακατσάνης (β’έτος ΠΜΣ)
7. Νικολέτα Νάκου (β’έτος ΠΜΣ)
8. Παναγιώτης Πάντος (β’έτος ΠΜΣ)
9. Χρήστος Σίμος (β’έτος ΠΜΣ)
10. Λώρα Αντωνίου (β’έτος ΠΜΣ)
11. Θέμης Ανδριόπουλος (υπ. διδάκτορας)
12. Θανάσης Τσακίρης (υπ. διδάκτορας)
------------------------------------------------------------------------------
<<...Ultimately, of course, this authority is tied up with a sense of place that is squarely planted in the bourgeois domestic sphere. In one of the vignettes in his collection of childhood memories of Berlin, Benjamin provides a fascinating illustration for this relationship between the panoptic gaze and nineteenthcentury domestic sensibilities. In a short text titled "Kaiserpanorama" he describes the "imperial panorama" in Berlin. Opened in 1883, this panorama offered a dazzling range of scenes and vistas which, oddly enough, to the young Benjamin did not always seem strange. For the desire which these revolving images of distant places evoked in him was not always one drawing him into the unknown. Rather, this longing was at times like the yearning for the home. Perhaps as a result of the soft gas light inside the panorama, the light that fell on Norwegian fjords and coconut trees to Benjamin seemed the same as the light that lit his desk at home.>> (Απόσπασμα από το Music, Modernity, and the Global Imagination: South Africa and the West του Veit Erlmann που εκδόθηκε το 1999 στη Νέα Υόρκη από τον εκδοτικό οίκο Oxford University Press).
------------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ.
Στο μεταξύ, ας δούμε τι συμβαίνει σ' ένα επαρχιακό πανεπιστήμιο (που θεωρείται "πρότυπο" του "πανεπιστημίου-δικτύου", δηλαδή του κατακερματισμένου πανεπιστήμιου). Ξεκίνησε με πολλά όνειρα που μετατρέπονται σε ν-1 προβλήματα. Από την εφημερίδα "Ρήγμα" αντιγράφουμε το παρακάτω άρθρο:
Καταλήψεις και απεργίες Δεν έχουν θέση στο μεταμοντέρνο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Λέει πολλά ο κ. Λέκκας με την ευκαιρία της προσεχούς λήξης της θητείας του στην τελετή απονομής των πτυχίων· λεει πόσο μεγάλο και πόσο ποιοτικό είναι το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, πόσο καλούς καθηγητές έχει (γι' αυτό μάλιστα το προτιμούν οι μεταπτυχιακοί φοιτητές), λεει ότι φέτος λειτούργησαν πέντε νέα μεταπτυχιακά και εγκρίθηκαν άλλα έξι, ότι σύντομα θα λειτουργήσουν νέες σχολές στη Λήμνο και στην Κω, ούτως ώστε να καταστεί το Πανεπιστήμιο Αιγαίου ένα από τα "μεγαλύτερα ποιοτικά πανεπιστήμια", ότι μεγάλος στόχος είναι η προσέλκυση αλλοδαπών φοιτητών από τις γειτονικές χώρες(!), και ότι στους φοιτητές μας δόθηκε η ευκαιρία να χαίρονται το φυσικό περιβάλλον και να μορφώνονται σ΄ένα χώρο γεμάτο πολιτισμό και παράδοση!
Δεν μπορεί να κρυφτεί ο μεγαλοϊδεατισμός και η ωραιοποίηση της πραγματικότητας που ζούμε, από τον κύριο πρύτανη, δεν κρύβεται το ότι συγχέει εσκεμμένα την επέκταση του πανεπιστημίου με την ποιότητα του, ο όγκος των μεταπτυχιακών που λειτουργούν ή θα λειτουργήσουν αναδεικνύει την στην πράξη υποβάθμιση των προπτυχιακών σπουδών. Δεν μπορεί να κρυφτεί ότι τα τμήματα του αιγαίου είναι τελευταία στις προτιμήσεις των υποψηφίων, δηλ. δεν αποτελούν καθόλου επιλογή αλλά απλή διέξοδο από το άμεσο αδιέξοδο της ανεργίας. Οι θεωρίες για πανεπιστήμιο τύπου "δικτύου", ουδόλως μπορούν να γίνουν κατανοητές, τι προσθέτουν στην πραγματικότητα των κατακερματισμένων και απομονωμένων στα νησιά τμημάτων. Φυσικά μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί ότι Βούλγαροι και Τούρκοι φοιτητές θα έρθουν στην Μυτιλήνη επειδή θα εκτιμήσουν την ποιότητά του πανεπιστημίου μας. Λέει ακόμα ο κ. πρύτανης ότι "το Πανεπιστήμιο Αιγαίου γνώρισε μια πρωτοφανή αύξηση του φοιτητικού δυναμικού", λες κι αυτό συνέβη μόνο του, χωρίς ο ίδιος να έχει παίξει σημαντικό ρόλο και ότι "αναπτύχθηκαν ταχύτατες δράσεις για την αντιμετώπιση των έκτακτων αναγκών"! Ακόμα ότι "οι φοιτητές ασκούνται στην…διοίκηση και στην…οργάνωση εκδηλώσεων". Μα ποιον κοροϊδεύει ο κ.Λέκκας; Είναι γνωστό στους πάντες ότι δύο δεκαετίες δεν έγινε σχεδόν τίποτα για να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες, αντιθέτως όλες οι πόρτες πλέον κλειδώνουν και για το παραμικρό χρειάζεται πρώτα αίτηση και μετά άδεια. Κι αν ο ίδιος κάνει πως αγνοεί το αποτέλεσμα των "δράσεων", να του το θυμίσουμε: δραματική αύξηση του κόστους ζωής και ανάλογη μείωση των φοιτητών λαϊκής και εργατικής προέλευσης. Αποφοίτηση της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών χωρίς κοινωνικές εμπειρίες εφόσον και το πανεπιστήμιο και ο επαρχιακός χαρακτήρας των μικρών νησιωτικών πόλεων προσφέρουν περιορισμένες δυνατότητες ανάπτυξης της προσωπικότητας και διεύρυνσης των εμπειριών και των οριζόντων των νέων ανθρώπων. Το αποκορύφωμα όσων λεει ο πρύτανης είναι τα παρακάτω: "Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με αξιώσεις στο μέλλον….. εάν έχουμε καταλήψεις από τους φοιτητές για ασήμαντες αφορμές ή αυθαίρετες ενέργειες στο όνομα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, εάν έχουμε αποχή των καθηγητών από τις εξετάσεις και τη διδασκαλία για οικονομικά ζητήματα….. Πώς θα δεχθούμε φοιτητές από άλλες χώρες; Πώς θα ανταγωνιστούμε πανεπιστήμια άλλων χωρών που η λειτουργία τους δεν διακόπτεται ποτέ; (…) Ας προστατέψουμε αυτόν τον ναό της γνώσης από κάθε στρέβλωση και εξωτερική παρέμβαση".
Ανικανοποίητος άνθρωπος ο κύριος πρύτανης δεν είναι αρκετά ικανοποιημένος από την υστέρηση του φοιτητικού κινήματος, θέλει να το εξαφανίσει τελείως. Να του θυμίσουμε ότι οι αγώνες γίνονται στο όνομα των αναγκών και όχι της ακαδημαϊκής ελευθερίας γενικώς. Επίσης δεν του αρέσουν ούτε οι απεργίες, να του θυμίσουμε ότι οι συμβασιούχοι συνάδελφοί του (ή μήπως δεν είναι) είναι περίπου διακόσιοι και αμείβονται χαμηλότερα από εκπαιδευτικούς της β'θμιας εκπαίδευσης. Θέλει να προστατέψει το πανεπιστήμιο, από "ανώριμους" και "αλαζόνες" φοιτητές και από πανεπιστημιακούς δασκάλους που "αυτοκαθορίζονται" μέσα από απεργίες. Εμείς πρέπει να βαθύνουμε την όσμωση του, με τα σύγχρονα ανατρεπτικά και επαναστατικά ρεύματα. Ο κ. Λέκκας οραματίστηκε ένα πανεπιστήμιο "μοντέρνο που θα δέσμευε όλα τα νέα δεδομένα". Βέβαιο είναι ότι το πανεπιστήμιο που ο κος Λέκκας υλοποιεί, είναι το πανεπιστήμιο της "Μπολόνια", της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και κάποιου κύματος του σημιτικού εκσυγχρονισμού, και εξίσου βέβαιο είναι πως το πανεπιστήμιο που εμείς οραματιζόμαστε διαφέρει ριζικά, δεν θέλει να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς, αλλά των ανθρώπων.
Δοξαριώτης Νίκος
Καλή βδομάδα σε όλους/ες
Μόλις γυρίσαμε από ένα τριήμερο στη Φλωρεντία του Μακαβέλλι. Παρά λίγο να πάθουμε το λεγόμενο "Σύνδρομο Σταντάλ", δηλαδή κάτι σαν overdose τέχνης και πολιτικής επιστήμης. Κάτι, σαν κι αυτό που παθαίνει ένα παιδί όταν βλέπει πολλές ώρες τα -γιαπωνέζικα συνήθως- κινούμενα σχέδια πολεμικού τύπου ή όταν εκτίθεται στη νεοελληνική προεκλογική μανία των πολιτικών ηγετών να υπόσχονται στους υποψήφιους ψηφοφόρους το ουρί του παραδείσου.
Εμείς, όμως, δεν εφυσηχάζουμε στην παρούσα ζωή περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία. Αγωνιζόμαστε εδώ και τώρα για τα δικαιώματά μας, ως εργαζόμενοι/ες, ως εκπαιδευτέ/τριες και εκπαιδευόμενοι/ες, ως πολίτες.
Την ερχόμενη Τέτάρτη (4/2/2004 ως τις 7 το βράδυ) ψηφίζουμε στις εκλογές για την ανάδειξη του πρώτου διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψηφίων Διδακτόρων του ΠΜΣ Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας (Αιόλου 42-44, 4ος Όροφος, αίθουσα Η/Υ). Παραθέτω τις θέσεις και προτάσεις του ψηφοδελτίου ΑΔΕΜΠ και σας καλώ να το υπερψηφίσετε.
Αυτό Δεν Είναι Μία Πίπα
«Η ελευθερία της συζήτησης χάνεται. Αν προηγουμένως, μεταξύ των ανθρώπων που συζητούσαν ήταν προφανές το ενδιαφέρον γι αυτόν με τον οποίο μιλούσαμε, τώρα αυτό το ενδιαφέρον έχει αντικατασταθεί από ερωτήσεις σχετικά με την τιμή των παπουτσιών του ή της ομπρέλας του. (…) Σε πρώτο πλάνο δε βγαίνουν πια τόσο οι ανησυχίες και τα προβλήματα του καθενός, οπότε οι συζητητές θα μπορούσαν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο, όσο η εξαντλητική διερεύνηση του μαζί. Είναι σαν να είμαστε φυλακισμένοι σ’ ένα θέατρο και να πρέπει να παρακολουθήσουμε, θέλοντας και μη, το θέαμα που παρουσιάζεται, θέλοντας και μη να πρέπει να γίνουμε το αντικείμενο σκέψεων και λέξεων »
Walter Benjamin, “ Kaiserpanorama”
Η αδράνεια και η σιωπή δε μας ταιριάζουν. Δε βρεθήκαμε εδώ τυχαία, δεν είμαστε περαστικοί, μάρτυρες μιας πραγματικότητας δεδομένης, ούτε μένουμε απλά στις επιφανειακές αναπαραστάσεις της.
Δεν αισθανόμαστε πελάτες–καταναλωτές μιας γνώσης–εμπορεύματος κατάλληλης για τις πρόσκαιρες ανάγκες της αγοράς εργασίας. Είμαστε νέοι επιστήμονες, δρώντα υποκείμενα μιας κοινωνίας κι ενός πανεπιστημίου που θέλουμε να συνδιαμορφώνουμε, νέοι εργαζόμενοι και νέοι πολίτες που θέλησαν να βρεθούν, να συζητήσουν, να προτείνουν, να αγωνιστούν μαζί. Ειδικά εμείς, που φοιτούμε σε ένα μεταπτυχιακό πολιτικής επιστήμης και κοινωνιολογίας, θέλουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε επιστημονικά και πολιτικά ταυτόχρονα.
Ο Σύλλογος Φοιτητών αποτελεί για μας μια ευκαιρία σύμπραξης και δράσης σε πολλαπλά επίπεδα τόσο μεταξύ μας (των φοιτητών) όσο μεταξύ φοιτητών και καθηγητών, μιας σύμπραξης που θα κάνει πραγματικότητα στην πράξη μια μικρή Universitas. O στόχος μας, από την αρχή της προσπάθειας μας για τη δημιουργία του Συλλόγου που με αυτές τις εκλογές παίρνει τελικά και τυπική υπόσταση, ήταν και είναι να ενισχυθεί η αίσθηση συλλογικότητας, συνεργασίας και ανταλλαγής απόψεων και να μετατραπεί ο χώρος του μεταπτυχιακού από ένα χώρο παράδοσης γνώσης σε ένα χώρο συνδιαμόρφωσής της.
Πιστεύουμε ότι με την ως τώρα πορεία μας θέσαμε μια βάση για την εδραίωση του παραπάνω χαρακτήρα του Συλλόγου, μέσα από τη συμβολή μας στις συλλογικές διαδικασίες (συζητήσεις, αυτοδιοργανωμένα σεμινάρια, κοινή αντιμετώπιση προβλημάτων κλπ) την προώθηση μιας εντονότερης ανάμειξης στη διαδικασία παραγωγής γνώσης (διοργάνωση σεμιναρίων, προτάσεις για μαθήματα) αλλά και την σύνδεση με το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο (συμμετοχή του Συλλόγου στα περσινά αντιπολεμικά συλλαλητήρια και στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης).
Για μας η γνώση είναι δημόσιο αγαθό στο οποίο όλοι πρέπει να έχουν δυνατότητα πρόσβασης χωρίς εμπόδια και αποκλεισμούς. Γι αυτό στα πλαίσια του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και του Μεταπτυχιακού μας διεκδικούμε:
ϋ δυνατότητα part–time φοίτησης που να επιτρέπει την παρακολούθηση του συγκεκριμένου μεταπτυχιακού και από εργαζόμενους\ες.. Η παρουσία εργαζομένων μεταξύ των φοιτητών τροφοδοτεί το πανεπιστήμιο με πολύτιμες κοινωνικές εμπειρίες ενώ ο αποκλεισμός τους το αποσυνδέει από την κοινωνία και ταυτόχρονα αποκλείει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων
ϋ κατάργηση των πρωινών μαθημάτων (για τους ίδιους λόγους...)
ϋ κατάργηση των διδάκτρων με αντίστοιχη οικονομική ενίσχυση του μεταπτυχιακού από τον κρατικό προϋπολογισμό
ϋ παραχώρηση υποτροφιών ή απαλλαγών καταβολής διδάκτρων
ϋ μεγαλύτερη κάλυψη των γνωστικών αντικειμένων της Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας
ϋ ενίσχυση των υποδομών της βιβλιοθήκης (βιβλία, διεύρυνση ωραρίου), δυνατότητα δανεισμού κι από άλλες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, καθώς και διεύρυνσης της δωρεάν πρόσβασης μας σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, βιβλιογραφικούς κόμβους και βάσεις δεδομένων στο internet.
ϋ Θέλουμε ενεργητική συμμετοχή σε όλα όσα μας αφορούν και γι αυτό διεκδικούμε την αντιπροσώπευση του Συλλόγου μας τόσο στο Συντονιστικό του μεταπτυχιακού όσο και σε όλα τα όργανα του Πανεπιστημίου
Πέρα από τα στενά πλαίσια του συγκεκριμένου προγράμματος, είναι πολλά αυτά που μας προβληματίζουν και μας κινητοποιούν:
ϋ Πιστεύουμε ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Διαφωνούμε με την κυρίαρχη σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης λογική του μετασχηματισμού των πανεπιστημίων σε βιομηχανίες παραγωγής απασχολήσιμων ημιμαθών σύμφωνα με την οποία «επαγγελματίες εκτός του ακαδημαϊκού χώρου» θα διαχειρίζονται τα πανεπιστημιακά ιδρύματα με κριτήριο την «μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας των επενδύσεων», την «ανταγωνιστικότητα», την «βέλτιστη χρησιμοποίηση των πόρων ώστε να επιτευχθεί αντιστοιχία προσφοράς και ζήτησης προσόντων».
ϋ Διαφωνούμε με την απορύθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου μέσω της υποχρηματοδότησής του από το κράτος, την εισαγωγή διδάκτρων, την είσοδο ιδιωτικών φορέων και εταιριών μέσω πάσης φύσεως «επιχειρησιακών προγραμμάτων».
Αντίστοιχα αποτελέσματα έχει
ϋ η υποβάθμιση του ρόλου των συλλογικών οργάνων του πανεπιστημίου και της έννοιας της ακαδημαϊκής ελευθερίας, με τη δημιουργία πανεπιστημίων και σχολών πολλών ταχυτήτων μέσω των «δικτύων αριστείας»
ϋ η δημιουργία τμημάτων με περιορισμένα ως ανύπαρκτα γνωστικά αντικείμενα
ϋ η αξιολόγηση των πανεπιστημίων με κριτήρια εξωακαδημαϊκά, εταιρικές λογικές και η σύνδεσή της με το επίπεδο της κρατική χρηματοδότησης
Με τη συμμετοχή μας στις εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων στο σύλλογο του μεταπτυχιακού διατυπώνουμε τη θέλησή μας για ένα πανεπιστήμιο που να παράγει γνώση και κριτική διάνοια, για μια επιστήμη που να ερμηνεύει, να κατανοεί την κοινωνία, που αποσκοπεί στη χειραφέτησή της, οραματιζόμαστε έναν διαφορετικό, δίκαιο κόσμο όπου το κέρδος δε θα είναι πρωταρχική αξία.
1. Κατερίνα Λαμπρινού (α’έτος ΠΜΣ)
2. Πέτρος Σταγκανέλλης (α’έτος ΠΜΣ)
3. Βάσια Χιώτη (α’έτος ΠΜΣ)
4. Τάσος Δρούλιας (β’έτος ΠΜΣ
5. Χρήστος Ηλιάδης (β’έτος ΠΜΣ)
6. Λεωνίδας Καρακατσάνης (β’έτος ΠΜΣ)
7. Νικολέτα Νάκου (β’έτος ΠΜΣ)
8. Παναγιώτης Πάντος (β’έτος ΠΜΣ)
9. Χρήστος Σίμος (β’έτος ΠΜΣ)
10. Λώρα Αντωνίου (β’έτος ΠΜΣ)
11. Θέμης Ανδριόπουλος (υπ. διδάκτορας)
12. Θανάσης Τσακίρης (υπ. διδάκτορας)
------------------------------------------------------------------------------
<<...Ultimately, of course, this authority is tied up with a sense of place that is squarely planted in the bourgeois domestic sphere. In one of the vignettes in his collection of childhood memories of Berlin, Benjamin provides a fascinating illustration for this relationship between the panoptic gaze and nineteenthcentury domestic sensibilities. In a short text titled "Kaiserpanorama" he describes the "imperial panorama" in Berlin. Opened in 1883, this panorama offered a dazzling range of scenes and vistas which, oddly enough, to the young Benjamin did not always seem strange. For the desire which these revolving images of distant places evoked in him was not always one drawing him into the unknown. Rather, this longing was at times like the yearning for the home. Perhaps as a result of the soft gas light inside the panorama, the light that fell on Norwegian fjords and coconut trees to Benjamin seemed the same as the light that lit his desk at home.>> (Απόσπασμα από το Music, Modernity, and the Global Imagination: South Africa and the West του Veit Erlmann που εκδόθηκε το 1999 στη Νέα Υόρκη από τον εκδοτικό οίκο Oxford University Press).
------------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ.
Στο μεταξύ, ας δούμε τι συμβαίνει σ' ένα επαρχιακό πανεπιστήμιο (που θεωρείται "πρότυπο" του "πανεπιστημίου-δικτύου", δηλαδή του κατακερματισμένου πανεπιστήμιου). Ξεκίνησε με πολλά όνειρα που μετατρέπονται σε ν-1 προβλήματα. Από την εφημερίδα "Ρήγμα" αντιγράφουμε το παρακάτω άρθρο:
Καταλήψεις και απεργίες Δεν έχουν θέση στο μεταμοντέρνο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Λέει πολλά ο κ. Λέκκας με την ευκαιρία της προσεχούς λήξης της θητείας του στην τελετή απονομής των πτυχίων· λεει πόσο μεγάλο και πόσο ποιοτικό είναι το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, πόσο καλούς καθηγητές έχει (γι' αυτό μάλιστα το προτιμούν οι μεταπτυχιακοί φοιτητές), λεει ότι φέτος λειτούργησαν πέντε νέα μεταπτυχιακά και εγκρίθηκαν άλλα έξι, ότι σύντομα θα λειτουργήσουν νέες σχολές στη Λήμνο και στην Κω, ούτως ώστε να καταστεί το Πανεπιστήμιο Αιγαίου ένα από τα "μεγαλύτερα ποιοτικά πανεπιστήμια", ότι μεγάλος στόχος είναι η προσέλκυση αλλοδαπών φοιτητών από τις γειτονικές χώρες(!), και ότι στους φοιτητές μας δόθηκε η ευκαιρία να χαίρονται το φυσικό περιβάλλον και να μορφώνονται σ΄ένα χώρο γεμάτο πολιτισμό και παράδοση!
Δεν μπορεί να κρυφτεί ο μεγαλοϊδεατισμός και η ωραιοποίηση της πραγματικότητας που ζούμε, από τον κύριο πρύτανη, δεν κρύβεται το ότι συγχέει εσκεμμένα την επέκταση του πανεπιστημίου με την ποιότητα του, ο όγκος των μεταπτυχιακών που λειτουργούν ή θα λειτουργήσουν αναδεικνύει την στην πράξη υποβάθμιση των προπτυχιακών σπουδών. Δεν μπορεί να κρυφτεί ότι τα τμήματα του αιγαίου είναι τελευταία στις προτιμήσεις των υποψηφίων, δηλ. δεν αποτελούν καθόλου επιλογή αλλά απλή διέξοδο από το άμεσο αδιέξοδο της ανεργίας. Οι θεωρίες για πανεπιστήμιο τύπου "δικτύου", ουδόλως μπορούν να γίνουν κατανοητές, τι προσθέτουν στην πραγματικότητα των κατακερματισμένων και απομονωμένων στα νησιά τμημάτων. Φυσικά μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί ότι Βούλγαροι και Τούρκοι φοιτητές θα έρθουν στην Μυτιλήνη επειδή θα εκτιμήσουν την ποιότητά του πανεπιστημίου μας. Λέει ακόμα ο κ. πρύτανης ότι "το Πανεπιστήμιο Αιγαίου γνώρισε μια πρωτοφανή αύξηση του φοιτητικού δυναμικού", λες κι αυτό συνέβη μόνο του, χωρίς ο ίδιος να έχει παίξει σημαντικό ρόλο και ότι "αναπτύχθηκαν ταχύτατες δράσεις για την αντιμετώπιση των έκτακτων αναγκών"! Ακόμα ότι "οι φοιτητές ασκούνται στην…διοίκηση και στην…οργάνωση εκδηλώσεων". Μα ποιον κοροϊδεύει ο κ.Λέκκας; Είναι γνωστό στους πάντες ότι δύο δεκαετίες δεν έγινε σχεδόν τίποτα για να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες, αντιθέτως όλες οι πόρτες πλέον κλειδώνουν και για το παραμικρό χρειάζεται πρώτα αίτηση και μετά άδεια. Κι αν ο ίδιος κάνει πως αγνοεί το αποτέλεσμα των "δράσεων", να του το θυμίσουμε: δραματική αύξηση του κόστους ζωής και ανάλογη μείωση των φοιτητών λαϊκής και εργατικής προέλευσης. Αποφοίτηση της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών χωρίς κοινωνικές εμπειρίες εφόσον και το πανεπιστήμιο και ο επαρχιακός χαρακτήρας των μικρών νησιωτικών πόλεων προσφέρουν περιορισμένες δυνατότητες ανάπτυξης της προσωπικότητας και διεύρυνσης των εμπειριών και των οριζόντων των νέων ανθρώπων. Το αποκορύφωμα όσων λεει ο πρύτανης είναι τα παρακάτω: "Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με αξιώσεις στο μέλλον….. εάν έχουμε καταλήψεις από τους φοιτητές για ασήμαντες αφορμές ή αυθαίρετες ενέργειες στο όνομα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, εάν έχουμε αποχή των καθηγητών από τις εξετάσεις και τη διδασκαλία για οικονομικά ζητήματα….. Πώς θα δεχθούμε φοιτητές από άλλες χώρες; Πώς θα ανταγωνιστούμε πανεπιστήμια άλλων χωρών που η λειτουργία τους δεν διακόπτεται ποτέ; (…) Ας προστατέψουμε αυτόν τον ναό της γνώσης από κάθε στρέβλωση και εξωτερική παρέμβαση".
Ανικανοποίητος άνθρωπος ο κύριος πρύτανης δεν είναι αρκετά ικανοποιημένος από την υστέρηση του φοιτητικού κινήματος, θέλει να το εξαφανίσει τελείως. Να του θυμίσουμε ότι οι αγώνες γίνονται στο όνομα των αναγκών και όχι της ακαδημαϊκής ελευθερίας γενικώς. Επίσης δεν του αρέσουν ούτε οι απεργίες, να του θυμίσουμε ότι οι συμβασιούχοι συνάδελφοί του (ή μήπως δεν είναι) είναι περίπου διακόσιοι και αμείβονται χαμηλότερα από εκπαιδευτικούς της β'θμιας εκπαίδευσης. Θέλει να προστατέψει το πανεπιστήμιο, από "ανώριμους" και "αλαζόνες" φοιτητές και από πανεπιστημιακούς δασκάλους που "αυτοκαθορίζονται" μέσα από απεργίες. Εμείς πρέπει να βαθύνουμε την όσμωση του, με τα σύγχρονα ανατρεπτικά και επαναστατικά ρεύματα. Ο κ. Λέκκας οραματίστηκε ένα πανεπιστήμιο "μοντέρνο που θα δέσμευε όλα τα νέα δεδομένα". Βέβαιο είναι ότι το πανεπιστήμιο που ο κος Λέκκας υλοποιεί, είναι το πανεπιστήμιο της "Μπολόνια", της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και κάποιου κύματος του σημιτικού εκσυγχρονισμού, και εξίσου βέβαιο είναι πως το πανεπιστήμιο που εμείς οραματιζόμαστε διαφέρει ριζικά, δεν θέλει να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς, αλλά των ανθρώπων.
Δοξαριώτης Νίκος
Thursday, January 29, 2004
Ταπηροκρανίωση και συμμετοχική δημοκρατία
Λοιπόν, έχει αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα όλη αυτή η (παρα)φιλολογία για τη συμμετοχική δημοκρατία τύπου "νέου-νέου" ΠΑΣΟΚ που (παρα)προβάλλεται από τα φιλικά του ΜΜΕ (ακόμη και από τη "σοβαρή" ΝΕΤ που εμμέσως πλην σαφώς και με "in" λεξιλόγιο έρχεται να μας δείξει τα αμπελοχώραφά μας). Από κοντά και ορισμένοι νεοσσοί που ανακαλύπτουν τη συμμετοχική δημοκρατία στις αρένες των αγορών του καπιταλισμού (βλ. τις επιστολές στο σημερινό τεύχος του "Οικονομικού Ταχυδρόμου"). Ας το πάρουμε χαμπάρι. Συμμετοχική δημοκρατία, παίδες Ελλήνων, είναι η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Η άλλη μορφή της δημοκρατίας είναι η έμμεση ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Μορφές αυτών των δύο είναι η ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΚΗ και η ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Εκείνο που έχει σημασία είναι σε μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ να υπάρχει πολυφωνία και να μπορούν να ακούγονται και ανταγωνίζονται σε ισότιμη βάση όλες οι απόψεις είτε αυτές είναι υπέρ ή κατά του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος. Εγώ, προσωπικά, προτιμώ συνδυασμό ΑΜΕΣΗΣ και ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, κάτι που χάρη στη νέα τεχνολογία της πληροφορικής μπορεί να γίνει κατορθωτό σε λίγο καιρό. Όχι ότι δεν θα υπάρχουν προβλήματα (τεχνικά, πολιτικά και άλλα). Θα χρειάζεται όμως η γενική συναίνεση του πληθυσμού στις αρχές της συμμετοχικής δημοκρατίας και η στήριξή τους σε ένα πλατύ κοινωνικο-πολιτικό κίνημα των εργαζομένων και των συμμάχων τους.
Παραδείγματα άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας υπάρχουν γύρω μας και δεν χρειάζεται να πάμε μακρυά στο Πόρτο Αλέγκρε. Στη γενική συνέλευση ενός συλλόγου (π.χ. του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών ΜΠΣ Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας Παν/μίου Αθήνας που μόλις ιδρύθηκε) συμμετέχουν όλα τα μέλη του και είναι δυνατή η καταγραφή και ανταλλαγή όλων των απόψεων. Σε μια κινητοποίηση κατοίκων μιας απειλούμενης από οικολογική ζημιά περιοχής οι ενδιαφερόμενοι συγκροτούν συνελεύσεις που αποφασίζουν για τη δράση του συνόλου υπέρ της επίλυσης του προβλήματος (π.χ. κινητοποίηση κατά της εγκατάστασης Κέντρου Υπερυψηλής Τάσης της ΔΕΗ στη Β΄Ζώνη Υμηττού στην Ηλιούπολη Αττικής). Εννοείται ότι πρέπει να φροντίζουμε πάντοτε να τηρούμε έναν όρο: ανακλητότητα των εκπροσώπων. Αλλιώς τα φαινόμενα της γραφειοκρατίας και της αφ' υψηλού διαχείρισης των πραγμάτων από τους εκλεγμένους θα οδηγήσουν στην καταστροφή της ιδέας της συμμετοχικής δημοκρατίας και στην επιστροφή του παραλλαγμένου αυταρχισμού.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
Υ.Γ. Σε λίγες ώρες απογειωνόμαστε με προορισμό τη Φλωρεντία, την κοιτίδα της νεώτερης πολιτικής επιστήμης, που έβγαλε έναν Μακιαβέλλι για να μας ταλαιπωρεί σήμερα (τους πρωτοετείς δηλαδή και όχι εμάς που τον έχουμε για εικόνισμα πια). Ιδού λίγα λόγια γι' αυτόν:
<<Ο θεωρητικός που εισήγαγε ουσιαστικά την έννοια –ή, μάλλον, το πρώτο μοντέλο της- της πολιτικής στρατηγικής στη νεώτερη πολιτική σκέψη ήταν ο Nicolo Machiavelli. Σκοπός του ήταν η συγγραφή ενός πρακτικού εγχειριδίου για να δείξει στους πολιτικούς πώς μπορούν να επιτύχουν το στόχο της κατάληψης και της διατήρησης της (πολιτικής) εξουσίας ανεξάρτητα από τους λόγους και τις αιτίες που τους παρακινούν. Έτσι το 1517 έγραψε τον περίφημο «Ηγεμόνα».
Ο Machiavelli περιγράφει τους δύο κύριους τύπους κυβερνήσεων: μοναρχίες και δημοκρατίες. Στον «Ηγεμόνα» επικεντρώνεται στις μοναρχίες. Περιγράφει την αλήθεια αναφορικά με την επιβίωση του μονάρχη, και δεν προτείνει υψηλά ηθικά ιδανικών. Το μοντέλο αυτό ονομάστηκε «πολιτικός ρεαλισμός». Αφήνοντας (επαρκή) χώρο στην τύχη να καθορίζει το πολιτικό και κοινωνικο-ιστορικό γίγνεσθαι, ο Μακιαβέλι τονίζει ότι είναι, πρώτα και κύρια, ο χαρακτήρας ή η ζωντάνια ή η δεξιότητα του μεμονωμένου ηγέτη που καθορίζει την επιτυχία ενός κράτους. Εξετάζει τα διάφορα μέσα με τα οποία αποκτάται και διατηρείται η ηγεμονία και τα αξιολογεί μόνο σε σχέση με το κατά πόσο συμβάλλουν στην αύξηση της δόξας του ηγεμόνα (παράλληλα, βεβαίως, με την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος). Αυτή η εμμονή στην με κάθε μέσο πρακτική επιτυχία ακόμη και σε βάρος των παραδοσιακών ηθικών αξιών «χάρισε» στον Μακιαβέλι τη «φήμη» του προπαγανδιστή της αναλγησίας, της απάτης, της παραπλάνησης, της απανθρωπιάς και της σκληρότητας. Περιγράφει εκείνες τις αρετές που, παίρνοντάς τες τοις μετρητοίς, νομίζουμε ότι πρέπει να κατέχει ένας ηγεμόνας. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ορισμένες «αρετές» θα οδηγήσουν στην καταστροφή ενός ηγεμόνα, και εκτιμά ότι μερικές «κακίες» του επιτρέπουν να επιζήσει. Πράγματι, οι αρετές που εγκωμιάζουμε συνήθως στους ανθρώπους μπορεί να οδηγήσουν στην πτώση του Ηγεμόνα. Τονίζει πως συνήθως νομίζουμε ότι είναι καλύτερο για έναν ηγεμόνα να κυκλοφοράει η φήμη ότι είναι γενναιόδωρος. Εντούτοις, εάν η γενναιοδωρία του γίνεται μυστικά, κανένας δεν θα την πάρει χαμπάρι και δεν θα τη γνωρίζει και γενικώς μπορεί να θεωρείται άπληστος. Εάν πάλι γίνεται ανοιχτά, το αποτέλεσμα είναι να φαλιρίσει αποσκοπώντας στη διατήρηση της φήμης του. Κατόπιν, θα επιχειρήσει με τη βία ή με το καλό -και θα το καταφέρει- να αποσπά περισσότερα χρήματα από τους υπηκόους του πηγαίνοντας γυρεύοντας να τον μισήσουν. Ο Machiavelli θεωρεί ότι είναι καλύτερο για έναν ηγεμόνα να φημίζεται για φιλάργυρος. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η γενναιοδωρία πρέπει να δείχνεται μόνο στους στρατιώτες με τα αγαθά που αποσπώνται από μια λεηλατημένη εχθρική πόλη.
Υποστηρίζει ότι είναι καλύτερο για έναν ηγεμόνα να είναι αυστηρός παρά φιλεύσπλαχνος όταν τιμωρεί τους ανθρώπους. Η αυστηρότητα με την θανατική ποινή επηρεάζει λίγους μόνο, αλλά αποτρέπει τα εγκλήματα που επηρεάζουν τους πολλούς. Επίσης, υποστηρίζει, είναι καλύτερο να τον φοβούνται παρά να τον αγαπούν. Όμως, ο ηγεμόνας πρέπει να προσπαθήσει να αποφύγει να προκαλέσει μίσος εναντίον του και μπορεί να το επιτύχει με την μη δήμευση της ιδιοκτησίας των υπηκόων του. Κατ’ αυτόν, οι άνθρωποι ξεχνούν γρηγορότερα το θάνατο του πατέρα τους από την απώλεια της κληρονομιάς τους. Ο ηγεμόνας πρέπει να είναι σε θέση να χρησιμοποιεί την παραπλάνηση όταν ταιριάζει με τους σκοπούς του. Πρέπει να παραπλανά χωρίς να το δείχνει. Πρέπει να παρουσιάζεται ότι διακρίνεται για τις αρετές του που είναι πέντε: ευσπλαχνία, τιμιότητα, ανθρωπιά, εντιμότητα και θρησκευτικότητα. Πρέπει να αποφεύγει να κάνει πράγματα που θα τον κάνουν μισητό (δήμευση περιουσιών, απληστία, έλλειψη χαρακτήρα, ισχύος και πυγμής). Αποφυγή του ενδεχόμενου ανατροπής του σημαίνει αποφυγή του μίσους. Έτσι διατηρείται η πολυπόθητη εξουσία από τους ηγεμόνες κατά τον Μακιαβέλι.
Στο έργο του Περί της τέχνης του πολέμου ( Dell' arte della guerra) που έγραψε το 1520, ο Μακιαβέλι εξηγεί αναλυτικά τις αποτελεσματικές διαδικασίες για την απόκτηση, συντήρηση και χρήση μιας στρατιωτικής δύναμης. Κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο περιγράφει την πολιτική διαδικασία περιγράφει και τη στρατιωτική, δηλαδή αφαιρεί το αντικείμενο της μελέτης του από το ευρύτερο πλαίσιο σκοπών και ηθικής.
Κατ’ αυτούς τους τρόπους, ο Μακιαβέλι καθιστά την στρατηγική «επιστήμη», ανοίγοντας τους ορίζοντες και τα πανιά για την «πολιτική επιστήμη» να σαλπάρει προς τα φουρτουνιασμένα πέλαγα της εξουσίας.>>
Καλή αντάμωση τη Δευτέρα, εκτός αν τα πούμε από Αναγεννησιακό Internet Cafè της Φλωρεντίας.
tsakthan
Λοιπόν, έχει αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα όλη αυτή η (παρα)φιλολογία για τη συμμετοχική δημοκρατία τύπου "νέου-νέου" ΠΑΣΟΚ που (παρα)προβάλλεται από τα φιλικά του ΜΜΕ (ακόμη και από τη "σοβαρή" ΝΕΤ που εμμέσως πλην σαφώς και με "in" λεξιλόγιο έρχεται να μας δείξει τα αμπελοχώραφά μας). Από κοντά και ορισμένοι νεοσσοί που ανακαλύπτουν τη συμμετοχική δημοκρατία στις αρένες των αγορών του καπιταλισμού (βλ. τις επιστολές στο σημερινό τεύχος του "Οικονομικού Ταχυδρόμου"). Ας το πάρουμε χαμπάρι. Συμμετοχική δημοκρατία, παίδες Ελλήνων, είναι η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Η άλλη μορφή της δημοκρατίας είναι η έμμεση ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Μορφές αυτών των δύο είναι η ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΚΗ και η ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Εκείνο που έχει σημασία είναι σε μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ να υπάρχει πολυφωνία και να μπορούν να ακούγονται και ανταγωνίζονται σε ισότιμη βάση όλες οι απόψεις είτε αυτές είναι υπέρ ή κατά του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος. Εγώ, προσωπικά, προτιμώ συνδυασμό ΑΜΕΣΗΣ και ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, κάτι που χάρη στη νέα τεχνολογία της πληροφορικής μπορεί να γίνει κατορθωτό σε λίγο καιρό. Όχι ότι δεν θα υπάρχουν προβλήματα (τεχνικά, πολιτικά και άλλα). Θα χρειάζεται όμως η γενική συναίνεση του πληθυσμού στις αρχές της συμμετοχικής δημοκρατίας και η στήριξή τους σε ένα πλατύ κοινωνικο-πολιτικό κίνημα των εργαζομένων και των συμμάχων τους.
Παραδείγματα άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας υπάρχουν γύρω μας και δεν χρειάζεται να πάμε μακρυά στο Πόρτο Αλέγκρε. Στη γενική συνέλευση ενός συλλόγου (π.χ. του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών ΜΠΣ Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας Παν/μίου Αθήνας που μόλις ιδρύθηκε) συμμετέχουν όλα τα μέλη του και είναι δυνατή η καταγραφή και ανταλλαγή όλων των απόψεων. Σε μια κινητοποίηση κατοίκων μιας απειλούμενης από οικολογική ζημιά περιοχής οι ενδιαφερόμενοι συγκροτούν συνελεύσεις που αποφασίζουν για τη δράση του συνόλου υπέρ της επίλυσης του προβλήματος (π.χ. κινητοποίηση κατά της εγκατάστασης Κέντρου Υπερυψηλής Τάσης της ΔΕΗ στη Β΄Ζώνη Υμηττού στην Ηλιούπολη Αττικής). Εννοείται ότι πρέπει να φροντίζουμε πάντοτε να τηρούμε έναν όρο: ανακλητότητα των εκπροσώπων. Αλλιώς τα φαινόμενα της γραφειοκρατίας και της αφ' υψηλού διαχείρισης των πραγμάτων από τους εκλεγμένους θα οδηγήσουν στην καταστροφή της ιδέας της συμμετοχικής δημοκρατίας και στην επιστροφή του παραλλαγμένου αυταρχισμού.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
Υ.Γ. Σε λίγες ώρες απογειωνόμαστε με προορισμό τη Φλωρεντία, την κοιτίδα της νεώτερης πολιτικής επιστήμης, που έβγαλε έναν Μακιαβέλλι για να μας ταλαιπωρεί σήμερα (τους πρωτοετείς δηλαδή και όχι εμάς που τον έχουμε για εικόνισμα πια). Ιδού λίγα λόγια γι' αυτόν:
<<Ο θεωρητικός που εισήγαγε ουσιαστικά την έννοια –ή, μάλλον, το πρώτο μοντέλο της- της πολιτικής στρατηγικής στη νεώτερη πολιτική σκέψη ήταν ο Nicolo Machiavelli. Σκοπός του ήταν η συγγραφή ενός πρακτικού εγχειριδίου για να δείξει στους πολιτικούς πώς μπορούν να επιτύχουν το στόχο της κατάληψης και της διατήρησης της (πολιτικής) εξουσίας ανεξάρτητα από τους λόγους και τις αιτίες που τους παρακινούν. Έτσι το 1517 έγραψε τον περίφημο «Ηγεμόνα».
Ο Machiavelli περιγράφει τους δύο κύριους τύπους κυβερνήσεων: μοναρχίες και δημοκρατίες. Στον «Ηγεμόνα» επικεντρώνεται στις μοναρχίες. Περιγράφει την αλήθεια αναφορικά με την επιβίωση του μονάρχη, και δεν προτείνει υψηλά ηθικά ιδανικών. Το μοντέλο αυτό ονομάστηκε «πολιτικός ρεαλισμός». Αφήνοντας (επαρκή) χώρο στην τύχη να καθορίζει το πολιτικό και κοινωνικο-ιστορικό γίγνεσθαι, ο Μακιαβέλι τονίζει ότι είναι, πρώτα και κύρια, ο χαρακτήρας ή η ζωντάνια ή η δεξιότητα του μεμονωμένου ηγέτη που καθορίζει την επιτυχία ενός κράτους. Εξετάζει τα διάφορα μέσα με τα οποία αποκτάται και διατηρείται η ηγεμονία και τα αξιολογεί μόνο σε σχέση με το κατά πόσο συμβάλλουν στην αύξηση της δόξας του ηγεμόνα (παράλληλα, βεβαίως, με την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος). Αυτή η εμμονή στην με κάθε μέσο πρακτική επιτυχία ακόμη και σε βάρος των παραδοσιακών ηθικών αξιών «χάρισε» στον Μακιαβέλι τη «φήμη» του προπαγανδιστή της αναλγησίας, της απάτης, της παραπλάνησης, της απανθρωπιάς και της σκληρότητας. Περιγράφει εκείνες τις αρετές που, παίρνοντάς τες τοις μετρητοίς, νομίζουμε ότι πρέπει να κατέχει ένας ηγεμόνας. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ορισμένες «αρετές» θα οδηγήσουν στην καταστροφή ενός ηγεμόνα, και εκτιμά ότι μερικές «κακίες» του επιτρέπουν να επιζήσει. Πράγματι, οι αρετές που εγκωμιάζουμε συνήθως στους ανθρώπους μπορεί να οδηγήσουν στην πτώση του Ηγεμόνα. Τονίζει πως συνήθως νομίζουμε ότι είναι καλύτερο για έναν ηγεμόνα να κυκλοφοράει η φήμη ότι είναι γενναιόδωρος. Εντούτοις, εάν η γενναιοδωρία του γίνεται μυστικά, κανένας δεν θα την πάρει χαμπάρι και δεν θα τη γνωρίζει και γενικώς μπορεί να θεωρείται άπληστος. Εάν πάλι γίνεται ανοιχτά, το αποτέλεσμα είναι να φαλιρίσει αποσκοπώντας στη διατήρηση της φήμης του. Κατόπιν, θα επιχειρήσει με τη βία ή με το καλό -και θα το καταφέρει- να αποσπά περισσότερα χρήματα από τους υπηκόους του πηγαίνοντας γυρεύοντας να τον μισήσουν. Ο Machiavelli θεωρεί ότι είναι καλύτερο για έναν ηγεμόνα να φημίζεται για φιλάργυρος. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η γενναιοδωρία πρέπει να δείχνεται μόνο στους στρατιώτες με τα αγαθά που αποσπώνται από μια λεηλατημένη εχθρική πόλη.
Υποστηρίζει ότι είναι καλύτερο για έναν ηγεμόνα να είναι αυστηρός παρά φιλεύσπλαχνος όταν τιμωρεί τους ανθρώπους. Η αυστηρότητα με την θανατική ποινή επηρεάζει λίγους μόνο, αλλά αποτρέπει τα εγκλήματα που επηρεάζουν τους πολλούς. Επίσης, υποστηρίζει, είναι καλύτερο να τον φοβούνται παρά να τον αγαπούν. Όμως, ο ηγεμόνας πρέπει να προσπαθήσει να αποφύγει να προκαλέσει μίσος εναντίον του και μπορεί να το επιτύχει με την μη δήμευση της ιδιοκτησίας των υπηκόων του. Κατ’ αυτόν, οι άνθρωποι ξεχνούν γρηγορότερα το θάνατο του πατέρα τους από την απώλεια της κληρονομιάς τους. Ο ηγεμόνας πρέπει να είναι σε θέση να χρησιμοποιεί την παραπλάνηση όταν ταιριάζει με τους σκοπούς του. Πρέπει να παραπλανά χωρίς να το δείχνει. Πρέπει να παρουσιάζεται ότι διακρίνεται για τις αρετές του που είναι πέντε: ευσπλαχνία, τιμιότητα, ανθρωπιά, εντιμότητα και θρησκευτικότητα. Πρέπει να αποφεύγει να κάνει πράγματα που θα τον κάνουν μισητό (δήμευση περιουσιών, απληστία, έλλειψη χαρακτήρα, ισχύος και πυγμής). Αποφυγή του ενδεχόμενου ανατροπής του σημαίνει αποφυγή του μίσους. Έτσι διατηρείται η πολυπόθητη εξουσία από τους ηγεμόνες κατά τον Μακιαβέλι.
Στο έργο του Περί της τέχνης του πολέμου ( Dell' arte della guerra) που έγραψε το 1520, ο Μακιαβέλι εξηγεί αναλυτικά τις αποτελεσματικές διαδικασίες για την απόκτηση, συντήρηση και χρήση μιας στρατιωτικής δύναμης. Κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο περιγράφει την πολιτική διαδικασία περιγράφει και τη στρατιωτική, δηλαδή αφαιρεί το αντικείμενο της μελέτης του από το ευρύτερο πλαίσιο σκοπών και ηθικής.
Κατ’ αυτούς τους τρόπους, ο Μακιαβέλι καθιστά την στρατηγική «επιστήμη», ανοίγοντας τους ορίζοντες και τα πανιά για την «πολιτική επιστήμη» να σαλπάρει προς τα φουρτουνιασμένα πέλαγα της εξουσίας.>>
Καλή αντάμωση τη Δευτέρα, εκτός αν τα πούμε από Αναγεννησιακό Internet Cafè της Φλωρεντίας.
tsakthan
Wednesday, January 28, 2004
Το σύστημα της Μαγχεστρίας
Η αλά ΗΠΑ συμμετοχική δημοκρατία ανατρέπει τις δημοσκοπήσεις. Στις προκριματικές εκλογές του Νιού Χάμσαϊρ ο Τζων Κέρρυ κέρδισε με αρκετά μεγάλη διαφορά τους συνυποψήφιούς του για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Με καταμετρημένες τις ψήφους του 97% των εκλογικών τμημάτων, ο Τζων Κέρρυ παίρνει το 39% (ψ.82594), ο εκλεκτός των δημοσκοπήσεων και θυελλώδης Χάουαρντ Ντην το 26,6% (ψ.56353), ο αγαπημένος του ΝΑΤΟ πρώην στρατηγός Γουέσλυ Κλαρκ το 12,5% (ψ.26554), ο Τζων Έντουαρντς το 12,2% (ψ.25849), ο συντηρητικός υποψήφιος αντιπρόεδρος στο ψηφοδέλτιο του Γκορ, Τζο Λήμπερμαν, το 8,7% (ψ.18392), ο συνεπής αριστερός αντιπολεμικός ακτιβιστής Ντένις Κούτσινιτς το 1,4% (3015) και ο αιδεσιμότατος Αλ Σάρπτον 0,2% (ψ.342). Στο αντίπαλο στρατόπεδο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ο νυν πρόεδρος Τζωρτζ Μπους πήρε το 87% (ψ.26911) ενώ οι άλλοι υποψήφιοι συγκέντρωσαν το 13% (ψ.4021).
Η συνέχεια είναι δύσκολη για τον Κέρρυ γιατί έχει να αντιμετωπίσει από τη μια την παραδοσιακή λασπολογία των Ρεπουμπλικάνων που τον αποκαλούν «φιλελεύθερο της Μασαχουσέτης», δηλαδή κάτι σαν …ευρωκομμουνιστή, και από την άλλη τις κατηγορίες μεγάλης μερίδα των μελών και φίλων του Δημοκρατικού Κόμματος ότι δεν έχει σαφείς θέσεις για τον πόλεμο κατά του Ιράκ και ότι οι επιδόσεις του στη Γερουσία είναι κάτω του μετρίου. Παρ’ όλα αυτά, η πολυσυλλεκτικότητα της υποψηφιότητάς του είναι που του δίνει τη δύναμη για να είναι πια το φαβορί για το χρίσμα. Το exit poll του πρακτορείου Associated Press, που οργάνωσαν και έφεραν σε πέρας οι εταιρείες Edison Media Research και Mitofsky International, το έκανε σαφές. Ο Κέρρυ είχε περίπου ίση δύναμη σε άνδρες και γυναίκες και κυριάρχησε σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Ενδιαφέρον είναι το ότι κυριάρχησε στις ομάδες ψηφοφόρων που είδαν την οικονομική τους κατάσταση να επιδεινώνεται κατά τη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας καθώς και σε όσους αποφάσισαν την τελευταία εβδομάδα ποιον θα ψηφίσουν με κριτήριο το ποιος μπορεί να νικήσει τον Μπους. Από την πλευρά του ο Ντην είχε τα καλύτερα ποσοστά του σε ομάδες ψηφοφόρων που θεωρούνται γενικώς φιλελεύθεροι (οπαδοί του κράτους πρόνοιας), αντιπολεμικών τάσεων, που είναι εξοργισμένοι με την κυβέρνηση Μπους και, τέλος, όσους θεωρούν ότι πρέπει να υποστηρίζονται αυτοί που είναι συνεπείς με τα πιστεύω τους. Υστέρησε όμως εκτός των άλλων και στις ομάδες ψηφοφόρων των μεγάλων αστικών κέντρων και όσων θέλουν ως πρόεδρο έναν έμπειρο άνθρωπο χωρίς εκρηκτικό ταμπεραμέντο.
Η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο συναρπαστική για το Δημοκρατικό Κόμμα καθώς από την ερχόμενη Τρίτη οι προκριματικές θα διεξάγονται σε περισσότερες πολιτείες ταυτόχρονα. Ο Ντην θα ρίξει στη μάχη νέα πολιτικά επιχειρήματα κατά του Κέρρυ. Θα τον κατηγορήσει για την ανακολουθία του να αντιταχθεί στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 και να συμπαραταχθεί με τον Μπους πέρυσι κατά του Ιράκ. Θα αυτοχαρακτηριστεί ως συντηρητικός όσον αφορά τα δημοσιονομικά και φιλελεύθερος όσον αφορά τα κοινωνικά θέματα. Ο Κέρρυ από τη μεριά του θα συνεχίζει να χαρακτηρίζει ως επικίνδυνες για το κόμμα και τη χώρα τις απόψεις του Ντην για την φορολογική και την εξωτερική πολιτική.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο θα μπορέσει ο Ντην να αντέξει στις τεράστιες πιέσεις που θα του ασκηθούν και στα ΜΜΕ που θα τον εμφανίσουν λίγο-πολύ ως ταραχοποιό, μέχρι και «αντισυστημικό». Ίδωμεν.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
Η αλά ΗΠΑ συμμετοχική δημοκρατία ανατρέπει τις δημοσκοπήσεις. Στις προκριματικές εκλογές του Νιού Χάμσαϊρ ο Τζων Κέρρυ κέρδισε με αρκετά μεγάλη διαφορά τους συνυποψήφιούς του για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Με καταμετρημένες τις ψήφους του 97% των εκλογικών τμημάτων, ο Τζων Κέρρυ παίρνει το 39% (ψ.82594), ο εκλεκτός των δημοσκοπήσεων και θυελλώδης Χάουαρντ Ντην το 26,6% (ψ.56353), ο αγαπημένος του ΝΑΤΟ πρώην στρατηγός Γουέσλυ Κλαρκ το 12,5% (ψ.26554), ο Τζων Έντουαρντς το 12,2% (ψ.25849), ο συντηρητικός υποψήφιος αντιπρόεδρος στο ψηφοδέλτιο του Γκορ, Τζο Λήμπερμαν, το 8,7% (ψ.18392), ο συνεπής αριστερός αντιπολεμικός ακτιβιστής Ντένις Κούτσινιτς το 1,4% (3015) και ο αιδεσιμότατος Αλ Σάρπτον 0,2% (ψ.342). Στο αντίπαλο στρατόπεδο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ο νυν πρόεδρος Τζωρτζ Μπους πήρε το 87% (ψ.26911) ενώ οι άλλοι υποψήφιοι συγκέντρωσαν το 13% (ψ.4021).
Η συνέχεια είναι δύσκολη για τον Κέρρυ γιατί έχει να αντιμετωπίσει από τη μια την παραδοσιακή λασπολογία των Ρεπουμπλικάνων που τον αποκαλούν «φιλελεύθερο της Μασαχουσέτης», δηλαδή κάτι σαν …ευρωκομμουνιστή, και από την άλλη τις κατηγορίες μεγάλης μερίδα των μελών και φίλων του Δημοκρατικού Κόμματος ότι δεν έχει σαφείς θέσεις για τον πόλεμο κατά του Ιράκ και ότι οι επιδόσεις του στη Γερουσία είναι κάτω του μετρίου. Παρ’ όλα αυτά, η πολυσυλλεκτικότητα της υποψηφιότητάς του είναι που του δίνει τη δύναμη για να είναι πια το φαβορί για το χρίσμα. Το exit poll του πρακτορείου Associated Press, που οργάνωσαν και έφεραν σε πέρας οι εταιρείες Edison Media Research και Mitofsky International, το έκανε σαφές. Ο Κέρρυ είχε περίπου ίση δύναμη σε άνδρες και γυναίκες και κυριάρχησε σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Ενδιαφέρον είναι το ότι κυριάρχησε στις ομάδες ψηφοφόρων που είδαν την οικονομική τους κατάσταση να επιδεινώνεται κατά τη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας καθώς και σε όσους αποφάσισαν την τελευταία εβδομάδα ποιον θα ψηφίσουν με κριτήριο το ποιος μπορεί να νικήσει τον Μπους. Από την πλευρά του ο Ντην είχε τα καλύτερα ποσοστά του σε ομάδες ψηφοφόρων που θεωρούνται γενικώς φιλελεύθεροι (οπαδοί του κράτους πρόνοιας), αντιπολεμικών τάσεων, που είναι εξοργισμένοι με την κυβέρνηση Μπους και, τέλος, όσους θεωρούν ότι πρέπει να υποστηρίζονται αυτοί που είναι συνεπείς με τα πιστεύω τους. Υστέρησε όμως εκτός των άλλων και στις ομάδες ψηφοφόρων των μεγάλων αστικών κέντρων και όσων θέλουν ως πρόεδρο έναν έμπειρο άνθρωπο χωρίς εκρηκτικό ταμπεραμέντο.
Η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο συναρπαστική για το Δημοκρατικό Κόμμα καθώς από την ερχόμενη Τρίτη οι προκριματικές θα διεξάγονται σε περισσότερες πολιτείες ταυτόχρονα. Ο Ντην θα ρίξει στη μάχη νέα πολιτικά επιχειρήματα κατά του Κέρρυ. Θα τον κατηγορήσει για την ανακολουθία του να αντιταχθεί στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 και να συμπαραταχθεί με τον Μπους πέρυσι κατά του Ιράκ. Θα αυτοχαρακτηριστεί ως συντηρητικός όσον αφορά τα δημοσιονομικά και φιλελεύθερος όσον αφορά τα κοινωνικά θέματα. Ο Κέρρυ από τη μεριά του θα συνεχίζει να χαρακτηρίζει ως επικίνδυνες για το κόμμα και τη χώρα τις απόψεις του Ντην για την φορολογική και την εξωτερική πολιτική.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο θα μπορέσει ο Ντην να αντέξει στις τεράστιες πιέσεις που θα του ασκηθούν και στα ΜΜΕ που θα τον εμφανίσουν λίγο-πολύ ως ταραχοποιό, μέχρι και «αντισυστημικό». Ίδωμεν.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
Monday, January 26, 2004
www.left.gr
Ο λόγος σήμερα σε μια νέα προσπάθεια καθημερινής δημοσιογραφικής ενημέρωσης με αριστερό λόγο. Ο δικτυακός τόπος www.left.gr έκανε σήμερα το ντεμπούτο του. Με άμεση ενημέρωση και σχολιασμό τόσο της γενικότερης ελληνικής και διεθνούς επικαιρότητας όσο και των τεκταινόμενων στην αριστερά αποτελεί μια όαση στην έρημο των καπιταλιστικών ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και μη. Ελπίζουμε πολύ σύντομα να ολοκληρώσει τις υπόλοιπες υπο κατασκευή ιστοσελίδες του και να μας κάνει συμμέτοχους σε μια πετυχημένη απόπειρα ανατροπής του κλασικού δημοσιογραφικού σκηνικού και -γιατί όχι;- του καθεστώτος της πολιτικής συναίνεσης των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού (ήπιου ή άγριου).
Ιδού ένα δείγμα: Στρατευμένοι με το κόμμα αλλά…εκτός-Αποχαιρέτησε ο Πάχτας
Καλή επιτυχία
Θανάσης Τσακίρης
Ο λόγος σήμερα σε μια νέα προσπάθεια καθημερινής δημοσιογραφικής ενημέρωσης με αριστερό λόγο. Ο δικτυακός τόπος www.left.gr έκανε σήμερα το ντεμπούτο του. Με άμεση ενημέρωση και σχολιασμό τόσο της γενικότερης ελληνικής και διεθνούς επικαιρότητας όσο και των τεκταινόμενων στην αριστερά αποτελεί μια όαση στην έρημο των καπιταλιστικών ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και μη. Ελπίζουμε πολύ σύντομα να ολοκληρώσει τις υπόλοιπες υπο κατασκευή ιστοσελίδες του και να μας κάνει συμμέτοχους σε μια πετυχημένη απόπειρα ανατροπής του κλασικού δημοσιογραφικού σκηνικού και -γιατί όχι;- του καθεστώτος της πολιτικής συναίνεσης των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού (ήπιου ή άγριου).
Ιδού ένα δείγμα: Στρατευμένοι με το κόμμα αλλά…εκτός-Αποχαιρέτησε ο Πάχτας
Καλή επιτυχία
Θανάσης Τσακίρης
Sunday, January 25, 2004
ΝΕΑ ΓΛΩΣΣΑ
100 χρόνια μετά από τη γέννηση ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, του Τζωρτζ Όργουελ, διαπιστώνουμε ότι μια σειρά «προφητείες» του, διατυπωμένες στα έργα του -κυρίως στο «1984»- έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια να πραγματώνονται, τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό και τοπικό επίπεδο.
Κατ’ αρχήν, μια σημαντική διαπίστωση του Όργουελ ήταν ότι σε μια ολοκληρωτική μονοκομματική κοινωνία του μέλλοντος, οι ηγέτες της θα χρησιμοποιούσαν μια «Νέα Γλώσσα» (“Newspeak”). Σ’ αυτή τη «νέα γλώσσα» θα επικεντρωθούμε στο παρόν σχόλιο. Το λεξιλόγιο της «Νέας Γλώσσας» είναι μειωμένο σε σχέση με την «Παλαιά Γλώσσα», το συντακτικό και η γραμματική είναι απλοποιημένα. Ο στόχος είναι να καταστούν αδύνατες η υπονομευτική σκέψη και ρητορική. Η βασική ιδέα που ρυθμίζει τη «Νέα Γλώσσα» είναι η αφαίρεση κάθε νοηματικής απόχρωσης από τις λέξεις ώστε να απομείνουν οι απλουστευτικές διχοτομίες (ευχαρίστηση και πόνος, ευτυχία και δυστυχία, καλές σκέψεις και εγκλήματα σκέψης). Επίσης αφαιρούνται λέξεις που έχουν αντίθετο νόημα (π.χ. το «κακό» γίνεται «μη καλό»). Τελικός στόχος: όλες οι λέξεις να συμπυκνωθούν σε ένα «Ναι» προς τις προσταγές της εξουσίας του «Μεγάλου Αδελφού» που παρακολουθεί τον καθένα μέσα από μια σειρά μονόδρομων μέσων επικοινωνίας (οι γιγάντιες τηλεοθόνες στους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους). Παρακολούθημα της «Νέας Γλώσσας» είναι η «Διπλή Γλώσσα» (δεν είναι έκφραση του συγγραφέα αλλά σχηματίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με βάση το 2ο Παράρτημα του «1984» με τις Αρχές της Νέας.Γλώσσας»). Πρόκειται για σκόπιμα κατασκευασμένες λέξεις που όχι μόνο είχαν πολιτικό υπαινιγμό σε κάθε περίπτωση αλλά αποσκοπούσαν στην επιβολή μιας επιθυμητής πνευματικής και ψυχικής συμπεριφοράς στο πρόσωπο που τις χρησιμοποιεί.
Ο Όργουελ, βέβαια, δεν μπορούσε τότε, με τα δεδομένα της εποχής του (αρχή του «Ψυχρού Πολέμου») να προβλέψει ότι πολλές από τις «προφητείες» του δεν θα υλοποιούνταν σε μονοκομματικά αλλά σε πλουραλιστικά-δημοκρατικά κοινοβουλευτικά πολιτικά συστήματα.
Μια από τις παλιότερες δημοκρατίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Βρετανία, που είναι η πατρίδα του Όργουελ, αντιμετωπίζει σήμερα μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές κρίσεις της ιστορίας της. Ο συνονόματος του συγγραφέα (το αληθινό όνομά του είναι Έρικ Άρθουρ Μπλερ) που είναι πρωθυπουργός από το 1997 και αρχηγός του Εργατικού Κόμματος σύρεται στις ανακριτικές επιτροπές του Κοινοβουλίου (υπό την προεδρία του Λόρδου Χάτον) κατηγορούμενος για αλλοίωση των πορισμάτων των επιθεωρητών του ΟΗΕ με στόχο την δικαιολόγηση του πολέμου κατά του Ιράκ και την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Μέσα σε λίγες λέξεις κρύβονται πολλά ψέματα. Πρώτα απ’ όλα ο τίτλος Εργατικό Κόμμα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της «Νέας Γλώσσας». Η δικαιολόγηση του πολέμου είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο που συναντάμε στο «1984» του Όργουελ και στο «2003» του Τόνυ Μπλερ: «Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη» («Ακόμα κι αν κάναμε λάθος -για τα όπλα μαζικής καταστροφής- έχουμε εξαλείψει μια απειλή -τον Σαντάμ Χουσεΐν- και γι’ αυτό είμαι σίγουρος πως η ιστορία θα μας συγχωρέσει» είπε ο αθεόφοβος θεοφοβούμενος στις 18 Ιουλίου).
Άλλα παραδείγματα που συναντάμε στη Νέα Γλώσσα του σύγχρονου καπιταλισμό είναι οι «ευφημισμοί» (π.χ. σε Η.Π.Α και Βρετανία χρησιμοποιείται η λέξη downsizing για μια επιχείρηση που μειώνει το μέγεθός της υποδηλώνοντας τις μαζικές απολύσεις˙ στα ελληνικά «Νέα Ολυμπιακή»˙ «κοινωνικό πακέτο» για να αποκρυφτεί ο προεκλογικός χαρακτήρας των πρόσφατων κυβερνητικών μέτρων ), οι σκόπιμα αμφίσημες φράσεις, η συντόμευση/συγχώνευση λέξεων (π.χ. Microsoft αντί Microcomputer Software) και η μανιώδης χρήση αρκτικόλεξων (π.χ. ΚΥΣΕΑ, ΚΥΣΥΜ, ΟΑΣΑ κλπ.).
Ποιο συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε από τα παραπάνω; «Αντίσταση στην ‘Νέα Γλώσσα’ σημαίνει Κατάκτηση της Ελευθερίας».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
100 χρόνια μετά από τη γέννηση ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, του Τζωρτζ Όργουελ, διαπιστώνουμε ότι μια σειρά «προφητείες» του, διατυπωμένες στα έργα του -κυρίως στο «1984»- έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια να πραγματώνονται, τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό και τοπικό επίπεδο.
Κατ’ αρχήν, μια σημαντική διαπίστωση του Όργουελ ήταν ότι σε μια ολοκληρωτική μονοκομματική κοινωνία του μέλλοντος, οι ηγέτες της θα χρησιμοποιούσαν μια «Νέα Γλώσσα» (“Newspeak”). Σ’ αυτή τη «νέα γλώσσα» θα επικεντρωθούμε στο παρόν σχόλιο. Το λεξιλόγιο της «Νέας Γλώσσας» είναι μειωμένο σε σχέση με την «Παλαιά Γλώσσα», το συντακτικό και η γραμματική είναι απλοποιημένα. Ο στόχος είναι να καταστούν αδύνατες η υπονομευτική σκέψη και ρητορική. Η βασική ιδέα που ρυθμίζει τη «Νέα Γλώσσα» είναι η αφαίρεση κάθε νοηματικής απόχρωσης από τις λέξεις ώστε να απομείνουν οι απλουστευτικές διχοτομίες (ευχαρίστηση και πόνος, ευτυχία και δυστυχία, καλές σκέψεις και εγκλήματα σκέψης). Επίσης αφαιρούνται λέξεις που έχουν αντίθετο νόημα (π.χ. το «κακό» γίνεται «μη καλό»). Τελικός στόχος: όλες οι λέξεις να συμπυκνωθούν σε ένα «Ναι» προς τις προσταγές της εξουσίας του «Μεγάλου Αδελφού» που παρακολουθεί τον καθένα μέσα από μια σειρά μονόδρομων μέσων επικοινωνίας (οι γιγάντιες τηλεοθόνες στους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους). Παρακολούθημα της «Νέας Γλώσσας» είναι η «Διπλή Γλώσσα» (δεν είναι έκφραση του συγγραφέα αλλά σχηματίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με βάση το 2ο Παράρτημα του «1984» με τις Αρχές της Νέας.Γλώσσας»). Πρόκειται για σκόπιμα κατασκευασμένες λέξεις που όχι μόνο είχαν πολιτικό υπαινιγμό σε κάθε περίπτωση αλλά αποσκοπούσαν στην επιβολή μιας επιθυμητής πνευματικής και ψυχικής συμπεριφοράς στο πρόσωπο που τις χρησιμοποιεί.
Ο Όργουελ, βέβαια, δεν μπορούσε τότε, με τα δεδομένα της εποχής του (αρχή του «Ψυχρού Πολέμου») να προβλέψει ότι πολλές από τις «προφητείες» του δεν θα υλοποιούνταν σε μονοκομματικά αλλά σε πλουραλιστικά-δημοκρατικά κοινοβουλευτικά πολιτικά συστήματα.
Μια από τις παλιότερες δημοκρατίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Βρετανία, που είναι η πατρίδα του Όργουελ, αντιμετωπίζει σήμερα μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές κρίσεις της ιστορίας της. Ο συνονόματος του συγγραφέα (το αληθινό όνομά του είναι Έρικ Άρθουρ Μπλερ) που είναι πρωθυπουργός από το 1997 και αρχηγός του Εργατικού Κόμματος σύρεται στις ανακριτικές επιτροπές του Κοινοβουλίου (υπό την προεδρία του Λόρδου Χάτον) κατηγορούμενος για αλλοίωση των πορισμάτων των επιθεωρητών του ΟΗΕ με στόχο την δικαιολόγηση του πολέμου κατά του Ιράκ και την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Μέσα σε λίγες λέξεις κρύβονται πολλά ψέματα. Πρώτα απ’ όλα ο τίτλος Εργατικό Κόμμα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της «Νέας Γλώσσας». Η δικαιολόγηση του πολέμου είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο που συναντάμε στο «1984» του Όργουελ και στο «2003» του Τόνυ Μπλερ: «Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη» («Ακόμα κι αν κάναμε λάθος -για τα όπλα μαζικής καταστροφής- έχουμε εξαλείψει μια απειλή -τον Σαντάμ Χουσεΐν- και γι’ αυτό είμαι σίγουρος πως η ιστορία θα μας συγχωρέσει» είπε ο αθεόφοβος θεοφοβούμενος στις 18 Ιουλίου).
Άλλα παραδείγματα που συναντάμε στη Νέα Γλώσσα του σύγχρονου καπιταλισμό είναι οι «ευφημισμοί» (π.χ. σε Η.Π.Α και Βρετανία χρησιμοποιείται η λέξη downsizing για μια επιχείρηση που μειώνει το μέγεθός της υποδηλώνοντας τις μαζικές απολύσεις˙ στα ελληνικά «Νέα Ολυμπιακή»˙ «κοινωνικό πακέτο» για να αποκρυφτεί ο προεκλογικός χαρακτήρας των πρόσφατων κυβερνητικών μέτρων ), οι σκόπιμα αμφίσημες φράσεις, η συντόμευση/συγχώνευση λέξεων (π.χ. Microsoft αντί Microcomputer Software) και η μανιώδης χρήση αρκτικόλεξων (π.χ. ΚΥΣΕΑ, ΚΥΣΥΜ, ΟΑΣΑ κλπ.).
Ποιο συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε από τα παραπάνω; «Αντίσταση στην ‘Νέα Γλώσσα’ σημαίνει Κατάκτηση της Ελευθερίας».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Saturday, January 24, 2004
Ο Γκραμσιανός ηγεμόνας
Η έννοια της συμμετοχικής δημοκρατίας είναι καθαρά ριζοσπαστική καθόσον εντάσσει το σύνολο των πολιτών στο πολιτικό παιχνίδι τόσο στο κεντρικό όσο και στο τοπικό-κλαδικό επίπεδο. Όμως, ακόμη και οι ριζοσπαστικότερες των ιδεών μπορούν να αντιμετωπιστούν με τρόπους τέτοιους που να τους αφαιρούν τελικά το ριζοσπαστικό τους περιεχόμενο και να τις καθιστούν ακίνδυνες πολιτικά. Η χρήση της έννοιας αυτής από το αστικό μπλοκ πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων αποσκοπεί στο να της στερήσει το ριζοσπαστικό περιεχόμενο. Τι θα μας έλεγε ένας από τους μεγαλύτερους πνευματικούς και πολιτικούς ηγέτες της αριστεράς του εικοστού αιώνα, ο Αντόνιο Γκράμσι, που χάθηκε πρόωρα μέσα στις φυλακές του Μουσολίνι; Θα μας έλεγε ότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά -ίσως το κυριότερο- του αναπτυγμένου καπιταλισμού είναι η ανάδυση της κοινωνίας πολιτών που ενσωματώνει και υποτάσσει στο πλαίσιό του τις όποιες αμφισβητήσεις της κυριαρχίας του. Όμως, δεν πρόκειται απλώς για τον βοηθητικό ρόλο της κοινωνίας πολιτών στην αναπαραγωγή της κυριαρχίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αλλά για την ανάληψη από το ίδιο το κράτος μιας εκτεταμένης σειράς λειτουργιών γι’ αυτόν το σκοπό. Η έννοια της ηγεμονίας, κατά τον Γκράμσι, αναφέρεται σε μια μορφή κυριαρχίας που συνδυάζει άνετα τη βία και τη συναίνεση, τη δικτατορία και την ηγεμονία. Η άνοδος της κοινωνίας πολιτών και η επέκταση του κράτους που περιλαμβάνει τόσο καταπιεστικούς όσο και ιδεολογικούς μηχανισμούς (όπως πολύ χαρακτηριστικά τόνισε ένας άλλος μεγάλος θεωρητικός της αριστεράς, ο Λουί Αλτουσέρ) δημιουργούν ένα νέο πεδίο για την επανάσταση όπου δεν αρκεί πλέον ο «πόλεμος κινήσεων» αλλά ο πρωταρχικός ρόλος αποδίδεται στον «πόλεμο θέσεων». Με άλλα λόγια, το κοινωνικό κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της πρέπει μέσα από μια μακρόχρονη διαδικασία κατάκτησης της κοινωνίας πολιτών να αλλάξει τη σχέση της με το αστικό κράτος με μια σχέση που να προεικονίζει τη σοσιαλιστική δημοκρατία, δηλαδή την ουσιαστική κατάργηση των καταπιεστικών-κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και την ανάδειξη του συνόλου των πολιτών υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης σε κυρίαρχους.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Η “Καμπάνια Αντι-2004” , πραγματοποιεί ανοιχτή Συνέλευση, την Τρίτη 27/1, στις 8.00 μ.μ., στο “Αυτόνομο Στέκι” (Ζωοδόχου Πηγής 95-97 & Ισαύρων) προκειμένου να προγραμματίσει τις κοινές δράσεις της επόμενης περιόδου.
Καλούνται όλες οι συνιστώσες που την στηρίζουν και την συναποτελούν (άτομα, κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς) να παρευρεθούν και να συμμετάσχουν στις οργανωτικές επιτροπές που θα δημιουργηθούν προκειμένου να προωθηθούν τα μέτωπα αντίστασης που έχουν ανοίξει (κρατική καταστολή, εργασιακές σχέσεις, παιδεία – πολιτισμός, τοπικές αντιστάσεις).
Η έννοια της συμμετοχικής δημοκρατίας είναι καθαρά ριζοσπαστική καθόσον εντάσσει το σύνολο των πολιτών στο πολιτικό παιχνίδι τόσο στο κεντρικό όσο και στο τοπικό-κλαδικό επίπεδο. Όμως, ακόμη και οι ριζοσπαστικότερες των ιδεών μπορούν να αντιμετωπιστούν με τρόπους τέτοιους που να τους αφαιρούν τελικά το ριζοσπαστικό τους περιεχόμενο και να τις καθιστούν ακίνδυνες πολιτικά. Η χρήση της έννοιας αυτής από το αστικό μπλοκ πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων αποσκοπεί στο να της στερήσει το ριζοσπαστικό περιεχόμενο. Τι θα μας έλεγε ένας από τους μεγαλύτερους πνευματικούς και πολιτικούς ηγέτες της αριστεράς του εικοστού αιώνα, ο Αντόνιο Γκράμσι, που χάθηκε πρόωρα μέσα στις φυλακές του Μουσολίνι; Θα μας έλεγε ότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά -ίσως το κυριότερο- του αναπτυγμένου καπιταλισμού είναι η ανάδυση της κοινωνίας πολιτών που ενσωματώνει και υποτάσσει στο πλαίσιό του τις όποιες αμφισβητήσεις της κυριαρχίας του. Όμως, δεν πρόκειται απλώς για τον βοηθητικό ρόλο της κοινωνίας πολιτών στην αναπαραγωγή της κυριαρχίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αλλά για την ανάληψη από το ίδιο το κράτος μιας εκτεταμένης σειράς λειτουργιών γι’ αυτόν το σκοπό. Η έννοια της ηγεμονίας, κατά τον Γκράμσι, αναφέρεται σε μια μορφή κυριαρχίας που συνδυάζει άνετα τη βία και τη συναίνεση, τη δικτατορία και την ηγεμονία. Η άνοδος της κοινωνίας πολιτών και η επέκταση του κράτους που περιλαμβάνει τόσο καταπιεστικούς όσο και ιδεολογικούς μηχανισμούς (όπως πολύ χαρακτηριστικά τόνισε ένας άλλος μεγάλος θεωρητικός της αριστεράς, ο Λουί Αλτουσέρ) δημιουργούν ένα νέο πεδίο για την επανάσταση όπου δεν αρκεί πλέον ο «πόλεμος κινήσεων» αλλά ο πρωταρχικός ρόλος αποδίδεται στον «πόλεμο θέσεων». Με άλλα λόγια, το κοινωνικό κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της πρέπει μέσα από μια μακρόχρονη διαδικασία κατάκτησης της κοινωνίας πολιτών να αλλάξει τη σχέση της με το αστικό κράτος με μια σχέση που να προεικονίζει τη σοσιαλιστική δημοκρατία, δηλαδή την ουσιαστική κατάργηση των καταπιεστικών-κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και την ανάδειξη του συνόλου των πολιτών υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης σε κυρίαρχους.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Η “Καμπάνια Αντι-2004” , πραγματοποιεί ανοιχτή Συνέλευση, την Τρίτη 27/1, στις 8.00 μ.μ., στο “Αυτόνομο Στέκι” (Ζωοδόχου Πηγής 95-97 & Ισαύρων) προκειμένου να προγραμματίσει τις κοινές δράσεις της επόμενης περιόδου.
Καλούνται όλες οι συνιστώσες που την στηρίζουν και την συναποτελούν (άτομα, κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς) να παρευρεθούν και να συμμετάσχουν στις οργανωτικές επιτροπές που θα δημιουργηθούν προκειμένου να προωθηθούν τα μέτωπα αντίστασης που έχουν ανοίξει (κρατική καταστολή, εργασιακές σχέσεις, παιδεία – πολιτισμός, τοπικές αντιστάσεις).
Thursday, January 22, 2004
Η μπαλάντα του Ναραγιάμα
Πριν από μια εικοσαετία μείναμε άφωνοι με αυτήν την εκπληκτική ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη Σοχέι Ιμαμούρα . Μας είχε συγκλονίσει η έννοια της απόλυτης φτώχειας, μας είχε αποκαρδιώσει η ύπαρξη μιας ανεπαίσθητης λεπτής γραμμής μεταξύ επιβίωσης και θανάτου, μας είχε εξαγριώσει η παράδοση της καταδίκης των γέρων (ως"μη παραγωγικών") στο θάνατο με τον εξοστρακισμό τους στην χιονισμένη κορφή του Όρους Ναραγιάμα. Τέλος πάντων, μάθαμε ότι υπάρχουν ακόμη -και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο υπάρχει ο καπιταλισμός και όσο ο νεοφιλελευθερισμός θα κυριαρχεί- συνθήκες απόλυτης φτώχειας και, μάλιστα, στις κοινωνίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού της Δύσης και της Δυτικοποιημένης Ανατολής. Γιατί, παρόλο που η ταινία σε πρώτο επίπεδο αναφέρεται στο παρελθόν (υποτίθεται στο 19ο αιώνα), είναι στο μη εμφανές επίπεδο που υποδηλώνεται η επιδείνωση των κοινωνικών συγκρούσεων στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Την ίδια χρονιά είδαμε και την πρωτοποριακή -για την εποχή της- ταινία "Blade Runner" του Ρίντλεϋ Σκοτ. Το 2019, χρονιά κατά την οποία διαδραματίζεται η ιστορία της ταινίας και που είναι μόλις 15 χρόνια μπροστά μας, τα "αντίγραφα" εχουν πάρει τα όπλα τους εξεγειρόμενα αποσκοπώντας στην αύξηση του ορίου ζωής τους που είναι εγγεγραμμένο στα γενετικά τους κύτταρα από τον κατασκευαστή τους, ο οποίος δεν είναι άλλος από ένα ιδιωτικό οικονομικό μεγαθήριο του τομέα της βιογενετικής επιστήμης. Τα "αντίγραφα" είναι "ανθρωποειδή" που ζουν για τέσσερα χρόνια και εργάζονται στα σύνορα της γήινης αυτοκρατορίας κάπου στο διάστημα. Σε πρώτο επίπεδο, λοιπόν, είναι πλέον εμφανές ότι ο σεναριογράφος μας είχε προειδοποιήσει ότι οι άνθρωποι σε μερικά χρόνια θα γίνονταν αναλώσιμοι-απασχολήσιμοι. Εδώ είναι που έχει αρχίσει να πέφτει μέσα στην πρόβλεψή του¨: στην Ελλάδα του "νέου-νέου" ΠΑΣΟΚ του "μέλλόντός μας" που είναι κι επίσημα παρόν με την "πρόταση" της 3χρονης ανασφάλιστης απασχόλησης των νέων "για να μειωθεί η ανεργία". Χωρίς άλλα υπονοούμενα, χρειάζεται να αποδειχθεί ότι το "νέο-νέο" ΠΑΣΟΚ είναι ο κύριος εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Ευτυχώς, άρχισε να κατακάθεται η ηλεκτρονική σκόνη και να αναδεικνύεται το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Η ανανεωτική, ριζοσπαστική, οικολογική και κινηματική αριστερά πρέπει να δώσει τη δική της μάχη ενάντια στις δικές της αδυναμίες και να πολιτικοποιήσει το λόγο της με μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις.
Πριν από μια εικοσαετία μείναμε άφωνοι με αυτήν την εκπληκτική ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη Σοχέι Ιμαμούρα . Μας είχε συγκλονίσει η έννοια της απόλυτης φτώχειας, μας είχε αποκαρδιώσει η ύπαρξη μιας ανεπαίσθητης λεπτής γραμμής μεταξύ επιβίωσης και θανάτου, μας είχε εξαγριώσει η παράδοση της καταδίκης των γέρων (ως"μη παραγωγικών") στο θάνατο με τον εξοστρακισμό τους στην χιονισμένη κορφή του Όρους Ναραγιάμα. Τέλος πάντων, μάθαμε ότι υπάρχουν ακόμη -και θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο υπάρχει ο καπιταλισμός και όσο ο νεοφιλελευθερισμός θα κυριαρχεί- συνθήκες απόλυτης φτώχειας και, μάλιστα, στις κοινωνίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού της Δύσης και της Δυτικοποιημένης Ανατολής. Γιατί, παρόλο που η ταινία σε πρώτο επίπεδο αναφέρεται στο παρελθόν (υποτίθεται στο 19ο αιώνα), είναι στο μη εμφανές επίπεδο που υποδηλώνεται η επιδείνωση των κοινωνικών συγκρούσεων στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Την ίδια χρονιά είδαμε και την πρωτοποριακή -για την εποχή της- ταινία "Blade Runner" του Ρίντλεϋ Σκοτ. Το 2019, χρονιά κατά την οποία διαδραματίζεται η ιστορία της ταινίας και που είναι μόλις 15 χρόνια μπροστά μας, τα "αντίγραφα" εχουν πάρει τα όπλα τους εξεγειρόμενα αποσκοπώντας στην αύξηση του ορίου ζωής τους που είναι εγγεγραμμένο στα γενετικά τους κύτταρα από τον κατασκευαστή τους, ο οποίος δεν είναι άλλος από ένα ιδιωτικό οικονομικό μεγαθήριο του τομέα της βιογενετικής επιστήμης. Τα "αντίγραφα" είναι "ανθρωποειδή" που ζουν για τέσσερα χρόνια και εργάζονται στα σύνορα της γήινης αυτοκρατορίας κάπου στο διάστημα. Σε πρώτο επίπεδο, λοιπόν, είναι πλέον εμφανές ότι ο σεναριογράφος μας είχε προειδοποιήσει ότι οι άνθρωποι σε μερικά χρόνια θα γίνονταν αναλώσιμοι-απασχολήσιμοι. Εδώ είναι που έχει αρχίσει να πέφτει μέσα στην πρόβλεψή του¨: στην Ελλάδα του "νέου-νέου" ΠΑΣΟΚ του "μέλλόντός μας" που είναι κι επίσημα παρόν με την "πρόταση" της 3χρονης ανασφάλιστης απασχόλησης των νέων "για να μειωθεί η ανεργία". Χωρίς άλλα υπονοούμενα, χρειάζεται να αποδειχθεί ότι το "νέο-νέο" ΠΑΣΟΚ είναι ο κύριος εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Ευτυχώς, άρχισε να κατακάθεται η ηλεκτρονική σκόνη και να αναδεικνύεται το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Η ανανεωτική, ριζοσπαστική, οικολογική και κινηματική αριστερά πρέπει να δώσει τη δική της μάχη ενάντια στις δικές της αδυναμίες και να πολιτικοποιήσει το λόγο της με μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις.
Tuesday, January 20, 2004
Όπου Γιώργος και...μάλαμα;
Είναι πολύ εύκολο να πέσει κανείς στην παγίδα και να μπλέξει την πολιτική και ιδεολογική κριτική προς τον Γιώργο Παπανδρέου με την καρικατούρα που περνιέται για κριτική. Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για τον Γιωργάκη που θα στερήσει από τον Κωστάκη το παιχνίδι της κυβερνητικής εξουσίας ή πως ο Γιωργάκης είναι ο εμπνευστής μόνο ενός επικοινωνιακού τρυκ. Φυσικά πολλοί απαξιούν να ασχοληθούν με τις επιμέρους σκέψεις και προτάσεις του ή τη θητεία του στα διάφορα υπουργεία από τα οποία πέρασε (ποιος ξεχνά ότι όταν ήταν Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων ασχολήθηκε μόνο με τα Θρησκεύματα, όταν αντί να εγκρίνει σύγχρονα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών γέμισε τη χώρα με θεολογικά και ποιμαντορικά μεταπτυχιακά;) Όμως, αν θέλουμε να ασκήσουμε κριτική που να τσακίζει κόκαλα και που να αναδεικνύει την νέα αριστερή ριζοσπαστική προοπτική πρέπει να στηριζόμαστε στη σημερινή πραγματικότητα. Παραδείγματος χάριν, υπάρχει θέμα "συμμετοχικής δημοκρατίας"; Ναι ή όχι; Εμείς, οι της ανανεωτικής και της εξωκοινοβουλευτικής οικολογικής -και ό,τι άλλο θέλετε- αριστεράς, δεν είμαστε που ωρυόμαστε δεκαετίες τώρα για την αυταρχική και γραφειοκρατική άσκηση της πολιτικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα σε Ανατολή και Δύση; Εμείς δεν είμαστε που καταγγείλαμε ότι το ΠΑΣΟΚ και η σοσιαλδημοκρατία γενικότερα με τους τυπικούς συμμετοχικούς θεσμούς και τον "κοινωνικό διάλογο" ενσωμάτωναν την εργατική τάξη στο σύστημα; Σήμερα, λοιπόν, που η "επικοινωνιακή καταιγίδα" παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά της δεν πρέπει να φροντίσουμε να την μπλοκάρουμε και να της αλλάξουμε την πορεία; Όταν μιλάμε για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, εννοούμε, εκτός αν κάνω λάθος, ότι σε όλα τα επίπεδα τις αποφάσεις για τη ζωή τους θα τις παίρνουν οι ενδιαφερόμενοι πολίτες. Κουτσά-στραβά, έχουμε να επιδείξουμε και παλιότερα πρότυπα συμμετοχικής δημοκρατίας και καινούργια. Το πείραμα του Πόρτο Αλέγκρε και της σύνταξης του δημοτικού προϋπολογισμού από τους πολίτες της μέσω μιας διαδικασίας λαϊκών συνελεύσεων είναι σχετικά πετυχημένο. Η νέα τεχνολογία της πληροφορικής συμβάλλει τα μάλα σ' αυτήν την προσπάθεια, δείχνοντας πάντα το επίκαιρο της θέσης ότι ο καπιταλισμός θα μας πουλήσει το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουμε. Μπορεί να διαλύει την βιομηχανική εργατική τάξη στη "Δύση" αλλά τη συγκεντρώνει στην "Ανατολή". Μπορεί να φτιάχνει "γιάπηδες" αλλά μαζί τους έρχονται και οι "μισθωτοί εργάτες της γνώσης" (αποκεντρωμένοι μεν, δικτυωμένοι δε). Δεν θα πρέπει, επομένως, να αφήσουμε, για άλλη μια φορά, τη (νέα) σοσιαλδημοκρατία να φθείρει τις λέξεις και το νόημά τους. Ο Γιώργος μπορεί να μην είναι μάλαμα αλλά "είναι πονηρός". Στο χωριό του πατέρα μου (Μανταμάδος Λέσβου) λένε: "η αλεπού εκατό,το αλεπουδέλλι εκατό πέντε". Το θέμα είναι η δική μας αλεπού να αποδειχθεί σοφότερη.
Θανάσης Τσακίρης
Είναι πολύ εύκολο να πέσει κανείς στην παγίδα και να μπλέξει την πολιτική και ιδεολογική κριτική προς τον Γιώργο Παπανδρέου με την καρικατούρα που περνιέται για κριτική. Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για τον Γιωργάκη που θα στερήσει από τον Κωστάκη το παιχνίδι της κυβερνητικής εξουσίας ή πως ο Γιωργάκης είναι ο εμπνευστής μόνο ενός επικοινωνιακού τρυκ. Φυσικά πολλοί απαξιούν να ασχοληθούν με τις επιμέρους σκέψεις και προτάσεις του ή τη θητεία του στα διάφορα υπουργεία από τα οποία πέρασε (ποιος ξεχνά ότι όταν ήταν Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων ασχολήθηκε μόνο με τα Θρησκεύματα, όταν αντί να εγκρίνει σύγχρονα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών γέμισε τη χώρα με θεολογικά και ποιμαντορικά μεταπτυχιακά;) Όμως, αν θέλουμε να ασκήσουμε κριτική που να τσακίζει κόκαλα και που να αναδεικνύει την νέα αριστερή ριζοσπαστική προοπτική πρέπει να στηριζόμαστε στη σημερινή πραγματικότητα. Παραδείγματος χάριν, υπάρχει θέμα "συμμετοχικής δημοκρατίας"; Ναι ή όχι; Εμείς, οι της ανανεωτικής και της εξωκοινοβουλευτικής οικολογικής -και ό,τι άλλο θέλετε- αριστεράς, δεν είμαστε που ωρυόμαστε δεκαετίες τώρα για την αυταρχική και γραφειοκρατική άσκηση της πολιτικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα σε Ανατολή και Δύση; Εμείς δεν είμαστε που καταγγείλαμε ότι το ΠΑΣΟΚ και η σοσιαλδημοκρατία γενικότερα με τους τυπικούς συμμετοχικούς θεσμούς και τον "κοινωνικό διάλογο" ενσωμάτωναν την εργατική τάξη στο σύστημα; Σήμερα, λοιπόν, που η "επικοινωνιακή καταιγίδα" παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά της δεν πρέπει να φροντίσουμε να την μπλοκάρουμε και να της αλλάξουμε την πορεία; Όταν μιλάμε για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, εννοούμε, εκτός αν κάνω λάθος, ότι σε όλα τα επίπεδα τις αποφάσεις για τη ζωή τους θα τις παίρνουν οι ενδιαφερόμενοι πολίτες. Κουτσά-στραβά, έχουμε να επιδείξουμε και παλιότερα πρότυπα συμμετοχικής δημοκρατίας και καινούργια. Το πείραμα του Πόρτο Αλέγκρε και της σύνταξης του δημοτικού προϋπολογισμού από τους πολίτες της μέσω μιας διαδικασίας λαϊκών συνελεύσεων είναι σχετικά πετυχημένο. Η νέα τεχνολογία της πληροφορικής συμβάλλει τα μάλα σ' αυτήν την προσπάθεια, δείχνοντας πάντα το επίκαιρο της θέσης ότι ο καπιταλισμός θα μας πουλήσει το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουμε. Μπορεί να διαλύει την βιομηχανική εργατική τάξη στη "Δύση" αλλά τη συγκεντρώνει στην "Ανατολή". Μπορεί να φτιάχνει "γιάπηδες" αλλά μαζί τους έρχονται και οι "μισθωτοί εργάτες της γνώσης" (αποκεντρωμένοι μεν, δικτυωμένοι δε). Δεν θα πρέπει, επομένως, να αφήσουμε, για άλλη μια φορά, τη (νέα) σοσιαλδημοκρατία να φθείρει τις λέξεις και το νόημά τους. Ο Γιώργος μπορεί να μην είναι μάλαμα αλλά "είναι πονηρός". Στο χωριό του πατέρα μου (Μανταμάδος Λέσβου) λένε: "η αλεπού εκατό,το αλεπουδέλλι εκατό πέντε". Το θέμα είναι η δική μας αλεπού να αποδειχθεί σοφότερη.
Θανάσης Τσακίρης
Subscribe to:
Posts (Atom)
Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ) του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...
