Let's dance

https://www.youtube.com/watch?v=VbD_kBJc_gI

H ιστορία του χορού είναι δύσκολo να γραφτεί γιατί δεν αφήνει συχνά πίσω του σαφώς αναγνωρίσιμα φυσικά αντικείμενα που να διαρκούν επί χιλιετίες, π.χ. λίθινα εργαλεία, ή ζωγραφιές σε σπήλαια.
- Δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί με ακρίβεια πότε ο χορός έγινε μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού.
- Ο Χορός υπήρξε σημαντικό μέρος σε τελετές, τελετουργίες, γιορτές και διασκεδάσεις  πριν από τη γέννηση των πρώτων ανθρώπινων πολιτισμών.
- Ίχνη χορού από τους προϊστορικούς χρόνους βρέθηκαν, όπως τα 30.000 ετών βραχώδη καταφύγια στην Ινδία και σε αιγυπτιακά έργα ζωγραφικής σε τάφους που απεικονίζουν μορφές χορού από το 3300 π.Χ.
- Ο Χορός έχει χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο κοινωνικής αλληλεπίδρασης για την προώθηση τη συνεργασία για την επιβίωση των πρώτων ανθρώπων.
- Μελέτες έδειξαν ότι οι καλύτεροι χορευτές της σημερινής εποχής μοιράζονται δύο συγκεκριμένα γονίδια που σχετίζονται με την προδιάθεση που τους κάνει καλούς στην κοινωνική επικοινωνία.
- Πολλοί χοροί από τις αρχαίες περιόδους συνόδευαν γιορτές σε σημαντικά γεγονότα ή εποχιακές εκδηλώσεις, όπως η συγκομιδή.
- Ο Χορός  χρησιμοποιούνται σε θρησκευτικές ή σαμανικές τελετουργίες, για παράδειγμα, χορός της βροχής  σε περιόδους ξηρασίας.
- Σαμάνοι που χορεύουν για να φέρουν βροχή αναφέρονται σε αρχαία κινεζικά κείμενα.
- Ο χορός είναι μια σημαντική πτυχή σε ορισμένες θρησκευτικές τελετές στην αρχαία Αίγυπτο, ομοίως  μεταξύ των αφρικανών.
- Μια άλλη πρώιμη χρήση του χορού ήταν ως προπομπός για μια εκστατική κατάσταση  σε τελετουργίες ιαματικές από τα βραζιλιάνικα τροπικά δάση ως την έρημο Καλαχάρι.
- Στην Μεσαιωνική Ευρωπαϊκή οι μακάβριοι χοροί υποτίθεται  ότι προστατεύανε τους συμμετέχοντες από ασθένεια.
- Ωστόσο η υστερία και η διάρκεια αυτών των χορών μερικές φορές οδήγησαν σε θάνατο λόγω εξάντλησης.
- Στη Σρι Λάνκα ο χορός πηγαίνει πίσω στην μυθολογική εποχή των αυτοχθόνων yingyang δίδυμα και "yakkas" (διάβολοι).Πολλές σύγχρονες μορφές χορού μπορούν να αναχθούν στα ιστορικα, παραδοσιακά, τελετουργικά, και στους εθνοτικούς χορούς.
- Μια από τις πρώτες δομημένες χρήσεις των χορών ήταν η απόδοση και η αφήγηση των μύθων.
- Επίσης μερικές φορές χρησιμοποιείται για να δείξει τα συναισθήματα για το αντίθετο φύλο.
- Συνδέεται με την προέλευση του "έρωτα".
- Πριν από την επινόηση των γραπτών γλωσσών, ο χορός ήταν μία από τις μεθόδους που περνάγανε  αυτές οι ιστορίες από γενιά σε γενιά.
- Στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, η πρώτη καταγραφή χορού έγινε από τον Όμηρο, στην η "Ιλιάδα".
- Οι πρώτοι Έλληνες έκαναν την τέχνη του χορού ένα σύστημα για την έκφραση όλων των διαφορετικών παθών.
- Για παράδειγμα, ο χορός των Ερινυών, που δημιουργούσε τρόμο σ’ αυτούς τις έβλεπαν.
- Ο Αριστοτέλης κατατάσσει το χορό στην ποίηση, και είπε ότι ορισμένοι χορευτές, με το ρυθμό ως χειρονομία, μπορούσαν να εκφράσουν τα ήθη, τα πάθη και τη δράση.
- Οι πιο επιφανείς Έλληνες γλύπτες μελέτησαν τη συμπεριφορά των χορευτών για την τέχνη τους που μιμείται το πάθος. Ένα πρώιμο χειρόγραφο που περιγράφει χορό είναι η Natya σάστρα στις οποίες βασίζεται η σύγχρονη ερμηνεία του κλασικού ινδικού χορού (π.χ. Bharathanatyam).
- Το χρονικό της αρχαίας Σρι Λάνκα  Mahavamsa αναφέρει ότι όταν ο βασιλιάς Vijaya έφτασε στη Σρι Λάνκα το 543 π.Χ άκουσε τους ήχους της μουσικής και του χορού από μια γαμήλια τελετή.
- Η προέλευση των χορών της Σρι Λάνκα χρονολογείται από τις αυτόχθονες φυλές.
- Οι χοροί της Σρι Λάνκα είχαν ένα ανεπτυγμένο σύστημα Τάλα (ρυθμός), που προέρχονταν από κύμβαλα που λέγονται thalampataa.

- Κατά τη διάρκεια της  τελευταίας βασιλείας των Μογγόλων στην Ινδία  (16-18 αι) ο χορος υποβιβάστηκε σε ανηθικη απόλαυση των εταίρων.

- Αργότερα, συνέδεσαν το χορό με την ανήθικη εμπορία ανθρώπων και την πορνεία.

- Η βρετανική αποικιακή  διοίκηση απαγόρευσε τη δημόσια εκτέλεση χορού παρά την διαφωνία πολλών.

- Το 1947, η Ινδία κέρδισε την ελευθερία της και την αναβίωση την παράδοση του χορού.

- Κλασικές φόρμες και περιφερειακές ιδιαιτερότητες  εκ νέου ανακαλυφθήκανε, και με την σύνθεση τους με τα ατομικά ταλέντα των δασκάλων προέκυψε χορός με ένα νέο πρόσωπο, αλλά με τον κλασικισμό του παρελθόντος.

- Στην Ευρώπο το μπαλέτο του 18ου αιώνα είχε φύγει από την βασιλική αυλή προς την  Όπερα του Παρισιού

-   Κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα το μπαλέτο αναπτύχθηκε  σε όλη την Ευρώπη, το μπαλέτο της δράσης.

- Κυριαρχεί πλέον η αντίληψη ότι η τέχνη πρέπει να μιμηθεί τη φύση."

- Αυτό οδήγησε τελικά σε κουστουμια και χορογραφία που ήταν πολύ πιο απελευθερωτική για τον χορευτή, και οδηγούν σε μια πληρέστερη χρήση της εκφραστικής ικανότητας του σώματος.

- Η εποχή επικεντρώθηκε περισσότερο στα συναισθήματα, τη φαντασία και τους πνευματικούς κόσμους.

- Το αστέρι της μπαλαρίνας ανεβαίνει στα ύψη.

- Η άνοδος του ανδρικού μπαλέτου άργησε και συντελέστηκε με τον  Νιζίνσκι, και τα Ρώσικα Μπαλέτα, στις αρχές του 20ου αιώνα.

- Τα Ρώσικα Μπαλέτα έφεραν την επανάσταση στο μπαλέτο στις αρχές του 20ου αιώνα, και συνέχισαν τις προσπάθειες για να σπάσουν το καλούπι του κλασικού μπαλέτου.

- Μετά την έκρηξη του σύγχρονου χορού στις αρχές του 20ου αιώνα, η δεκαετία του 1960 είδε την ανάπτυξη του μεταμοντερνισμού.

- Ο μεταμοντερνισμός στράφηκε προς την απλότητα, την ομορφιά των μικρών πραγμάτων, την ομορφιά του ανεκπαίδευτου σώματος και τις απλές κινήσεις.

- Την ίδια στιγμή, η μαζική κουλτούρα βιώνει την επέκταση του χορού του δρόμου.

- Το 1974, διάσημη ομάδα Jackson 5 παρουσιάζει στην τηλεόραση ένα χορό που ονομάζεται ρομπότ (χορογραφία του μεταμοντέρνου καλλιτέχνη Michael Jackson).

- Αυτό το γεγονός και αργότερα το Soul Train με παραστάσεις από μαύρους χορευτές ανοίγουν  το δρόμο για μια πολιτιστική επανάσταση.

- Ο χορος hip-hop ξεκίνησε όταν Clive Campbell, γνωστός και ως Kool DJ Herc και πατέρας του hip-hop, ήρθε στη Νέα Υόρκη από την Τζαμάικα το 1967.

- Χρησιμοποίησε τους σπόρους της reggae από την πατρίδα του.

- Θεωρείται ο πρώτος DJ που χρησιμοποίησε  δύο πικάπ και  πανομοιότυπα αντίγραφα του ίδιου δίσκου για να δημιουργήσει τα τζαμαρίσμα του.

- Οι χορευτές που εμπνεύστηκαν από αυτή τη λογική δημιουργήσαν το  breakdancing.

Προτάσεις για διαβασμα:

Ο ΧΟΡΟΣ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

ΤΣΙΛΙΜΙΓΚΡΑ ΚΑΙΤΗ
 1999   Εκδότης ΜΕΛΙΣΣΑ

Παρουσίαση

Το βιβλίο αυτό είναι μια ολοκληρωμένη μελέτη, ένα εγχειρίδιο, πάνω στο θέμα «χορός». Το πρώτο μέρος αναφέρεται στην ιστορική πλευρά του χορού, την εξέλιξή του μέχρι σήμερα και τις καλλιτεχνικές έρευνες που έχουν γίνει σε αυτό τον τομέα. Το δεύτερο μέρος διαπραγματεύεται τη θεωρητική πλευρά της χορευτικής εκπαίδευσης (μεθοδική του σύγχρονου χορού και τα κυριότερα συστήματα με τις ορολογίες τους). Το τρίτο μέρος ασχολείται με τις μεθόδους που μελετούν με επιστημονικό και φιλοσοφικό τρόπο, την κίνηση ως διαγνωστικό και θεραπευτικό μέσο: τη λειτουργία της χαλάρωσης και της αναπνοής στη χορευτική εκπαίδευση (μέθοδος Eutonie της Greta Axexander), και τη σωστή τοποθέτηση του σώματος (τεχνική του Frederich Matthias Alexander). (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)


Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ

VALERY PAUL

2013  Εκδότης PRINCIPIA

Παρουσίαση

Ο Πωλ Βαλερύ έχει γράψει σημαντικά κείμενα πάνω στο χορό. Κυρίως, γνωρίζουμε την "Ψυχή και ο χορός" (1921) και τη "Φιλοσοφία του χορού" (1936). Το πρώτο αποτελεί, παίρνοντας αφορμή το χορό, ένα διαρκή διάλογο με τη φιλοσοφία και ιδιαίτερα τον Πλάτωνα. Το δεύτερο, έχοντας πάλι ως θέμα αποκλειστικά το χορό, συνοψίζει ολόκληρη τη φιλοσοφία του Βαλερύ. Εξού και η μεγάλη σπουδαιότητά του. Ο συγγραφέας δείχνει μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στην τέχνη του χορού· αλλά γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Το ενδιαφέρον του για το χορό απορρέει από την ιδιαίτερη αντίληψη για την ίδια την κουλτούρα και τον πολιτισμό που προβάλλεται σ' αυτήν την τέχνη. Μέσα από το χορό εκφράζεται ταυτόχρονα η σωματική διάσταση, η απτότητα και η υλικότητα συνοδευμένη από μια διανοητική παραγωγή. Ένας συνδυασμός που δεν έχει προηγούμενο εάν συγκριθεί με τις άλλες τέχνες. Στο κείμενό μας σημειώνει εξαρχής, ως ένα είδος ορισμού του χορού: «η δημιουργία ευαισθησίας όταν η νόηση την κυριεύει». Ακόμα περισσότερο, φαίνεται να πιστεύει ότι το έργο τέχνης δεν είναι τόσο ένα πνευματικό δημιούργημα, μια ιδέα ή μια έννοια, αν και αυτές θα έλθουν στη συνέχεια· είναι κυρίως έκφραση, ενέργημα, δηλαδή αισθητικότητα. Το ποίημα υπάρχει όταν απαγγέλλεται· το μουσικό κομμάτι όταν εκτελείται· αντίστοιχα συμβαίνει με τη ζωγραφική ή τη γλυπτική· κυρίως όμως, πραγματοποιείται στην περίπτωση του χορού. Γιατί ο χορός είναι μόνο έκφραση και αν του αφαιρέσουμε αυτό το στοιχείο δεν μένει τίποτα. Η τέχνη, λοιπόν, ως ενέργημα είναι μια θέση που προβάλλεται έντονα στο κείμενο. Ο Βαλερύ, εξελίσσει την ιδέα μιας νόησης που κατοικεί στην αισθητικότητα, μια ιδέα που συναντάται συχνά μέσα στο έργο του. [...] (Από την έκδοση)

ΜΕΓΑΛΟΙ ΧΟΡΟΓΡΑΦΟΙ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΧΑΣΙΩΤΗ ΝΑΤΑΣΣΑ

Εκδότης PRINCIPIA


Παρουσίαση

Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα παγκοσμίως στο χώρο της χορογραφίας (Pina Bausch, Maurice Bejart, Jerome Bel, Akram Khan κά.) παρελαύνουν από τις σελίδες αυτού του βιβλίου. Η Νατάσσα Χασιώτη, μέσα από επιλεγμένες συνεντεύξεις που καλύπτουν ένα φάσμα εικοσαετίας, από τη μια σκοπεύει να προσφέρει μια γρήγορη ματιά στις επιλογές κοινού, φεστιβάλ, και γραφείων που μετακαλούν καλλιτέχνες στην Ελλάδα, και από την άλλη φιλοδοξεί, μέσα από τον ευσύνοπτο τρόπο των δημοσιογραφικών συζητήσεων με τους καλλιτέχνες, να παρουσιάσει όσα οι ίδιοι καταθέτουν για την τέχνη τους, τα ενδιαφέροντά τους, τη σχέση τους με τους χορευτές τους, αλλά και το κοινό. Μέσα από αυτές τις συνεντεύξεις, ακόμα και ο μη-ειδικός αναγνώστης επί των θεμάτων του χορού, μπορεί να προσεγγίσει μια τέχνη δημοφιλή, που όμως συχνά στη θεατρική της μορφή μοιάζει απροσπέλαστη από το πλατύ κοινό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΟΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΧΟΡΕΥΟΥΝ
PINA BAUSCH
MAURICE BEJART
USHIO AMAGATSU
CLAUDE BRUMACHON
NORBERT SERVOS
TRISHA BROWN
ALITO ALESSI
HELENA WALDMANN
MILLICENT HODSON & KENNETH ARCHER
WIM VANDEKEYBUS
CHARLES LINEHAN
CRISTINA HOYOS
THOMAS PLISCHKE & KATTRIN DEUFERT
RICHARD ALSTON
XAVIER LE ROY
JEROME BEL
JUAN KRUZ DIAZ de GARAIO ESNAOLA & LUC DUNBERRY
SIDI LARBI CHERKAOUI
PRUE LANG
CARMEN DE LAVALLADE (Για την ομάδα Complexions)
SASHA WALTZ
ANGELIN PRELJOCAJ
VIA KATLEHONG DANCE
SONIA BAPTISTA
EMANUEL GAT
CARMEN MOTA
JANET EILBER (Για τη Martha Graham)
TORY DOBRIN (Για τα Ballets Trocadero de Monte-Carlo)
HEINZ SPOERLI
HOFESH SHECHTER
OHAD NAHARIN
DOMINIQUE BOIVIN
KOEN AUGUSTIJNEN
AKRAM KHAN
FREDERIC FLAMAND
VERA MANTERO
JONATHAN BURROWS
GERDA KONIG
MARK BALDWIN
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ



Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ

GARAUDY ROGER

1980 Εκδότης ΗΡΙΔΑΝΟΣ

Χρονολογία Έκδοσης Δεκέμβριος


Παρουσίαση

Όταν το σώμα μιλάει, όταν το κορμί αιωρείται και η ψυχή ξεκολλάει και το τυλίγει με την αιθέρια αύρα του. Ο χορός. . . Πάθος, πνευματική ανάταση, έκσταση. . . Από τις αρχαίες παραστάσεις σε τοιχογραφίες μέχρι τις σημερινές καθημερινές εκδηλώσεις, ο χορός είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας, ένα κομμάτι που έχει τη δύναμη να απεγκλωβίζει από τα γήινα, να μας ανυψώνει, ενώνοντάς μας με το θείο. Και ο συγγραφέας το γνωρίζει καλά αυτό. Και πέρα από τις θεωρητικές απόψεις που τόσο έντεχνα μας εκθέτει, στέκεται στη συνέχεια σε κάποιες διάσημες μορφές που έκαναν τρόπο ζωής τους το χορό, όπως η Ιζαντόρα Ντάνκαν, η Μάρθα Γκράχαμ κ.α. Σίγουρα πρόκειται για ένα βιβλίο αρχειακό, με πολλά στοιχεία που δεν πρέπει να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Φεντεραλιστές εναντίον Ρεπουμπλικάνων: Το πρώτο κομματικό σύστημα των ΗΠΑ (του Θαν. Τσακίρη)

Φεντεραλιστές εναντίον Ρεπουμπλικάνων, 1790s-1810s

Οι Φεντεραλιστές. με επικεφαλής τον Χάμιλτον και τον Άνταμς, ήθελαν μια ισχυρή εθνική κυβέρνηση για να επιβάλει μια επιθετική οικονομική ανάπτυξη.

Οι Ρεπουμπλικανοί, με επικεφαλής τον Μαντισον   και τον Τζέφερσον , ήθελαν μια μικρή εθνική κυβέρνηση που θα σώσουν τους πολίτες  από βαριά φορολογία και κρατική παρέμβαση.

Οι Φεντεραλιστές έλεγχαν την κυβέρνηση στη διάρκεια της δεκαετίας του 1790. Οι Φεντεραλιστές αποδιοργανώθηκαν ως εθνικό κόμμα μετά τον πόλεμο του 1812.

Αυτή η πρώτη εποχή (πρώτο κομματικό σύστημα) διήρκεσε από το 1796 έως το 1816. Για τα πρώτα οκτώ χρόνια της ύπαρξης των ΗΠΑ ο Τζόρτζ Ουάσιγκτον προσέφερε μια ενοποιητική προεδρία. Αλλά όταν αποσύρθηκε, το έθνος γρήγορα χωρίστηκε σε αντίπαλα στρατόπεδα  με βάση ιδεολογικές γραμμές. Αυτά τα στρατόπεδα σύντομα έγιναν γνωστά ως Φεντεραλιστές και Ρεπουμπλικάνοι, τα δύο αρχέτυπα πολιτικά κόμματα του νέου έθνους.

Οι Φεντεραλιστές, με επικεφαλής τον Τζον Άνταμς και τον Αλέξαντερ Χάμιλτον, πίστευαν σε μια ισχυρή εθνική κυβέρνηση. Ερμηνεύοντας με ένα ευρύ τρόπο το Σύνταγμα υποστήριξαν ότι η κυβερνητική εξουσία πρέπει να χρησιμοποιηθεί για την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης μέσω της δημιουργίας μιας εθνικής τράπεζας και της κατασκευής δρόμων, λιμανιών και γεφυρών που χρηματοδοτούνται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Οι Φεντεραλιστές πίστευαν ότι το οικονομικό μέλλον της Αμερικής εξαρτάται από την καλλιέργεια ισχυρών εμπορικών δεσμών με τη Μεγάλη Βρετανία. Και υποστήριξαν ότι ο αναδυόμενος μεταποιητικός τομέας της Αμερικής θα πρέπει να ενθαρρυνθεί με προστατευτικά μέτρα.

Οι Ρεπουμπλικάνοι, που ονομάζονταν και επίσης Δημοκρατικοί Ρεπουμπλικάνοι, ήταν υπό την ηγεσία του Τόμας Τζέφερσον και του Τζέιμς Μάντισον. Υποστήριξαν μια λιγότερο ισχυρή εθνική κυβέρνηση που θα περιοριζόταν στις εξουσίες της με μια στενή ανάγνωση του Συντάγματος. Φοβήθηκαν ότι η ομοσπονδιακή παρέμβαση στην οικονομία θα ωφελούσε μόνο λίγους πλούσιους βορειοανατολικούς βιομήχανους και πίστευαν ότι η γεωργία, κι όχι η μεταποίηση, θα πρέπει να παραμείνει η οικονομική βάση της χώρας. Οι Ρεπουμπλικανοί αντιτάχθηκαν στους στενότερους δεσμούς με τη Βρετανία και προτιμούσαν  τους Γάλλους και την επανάσταση τους. Το επακόλουθο ήταν ο πόλεμος με τους Βρετανούς.

Ενώ οι Φεντεραλιστές κυριάρχησαν στην κυβέρνηση από τη δεκαετία του 1790, γρήγορα έχασαν  δυνάμεις μετά το 1800. Η εκλογή του Τζέφερσον στην προεδρία ενισχύθηκε από τις νίκες των Ρεπουμπλικάνων στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία. Παρ’ όλα αυτά οι Φεντεραλιστές παρέμειναν αρκετά ισχυροί για να παρεμποδίσουν ορισμένα μέτρα για περίπου μια δεκαετία, αλλά δεν ήταν αρκετά ισχυροί για να αποτρέψουν τις Ηνωμένες Πολιτείες από τον πόλεμο κατά της Βρετανίας το 1812 – ένα πόλεμο στον οποίον οι Φεντεραλιστές αντιτάχθηκαν έντονα. Η συνεχιζόμενη αντίθεσή τους στον πόλεμο, ακόμη και μετά την έναρξη του, έβλαψε σοβαρά τη βιωσιμότητά τους ως εθνικό κόμμα. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες επέζησαν στον πόλεμο της με τη Βρετανία και κέρδισαν τεράστιες νίκες στη Βαλτιμόρη και τη Νέα Ορλεάνη, η φήμη των Φεντεραλιστών τσακίστηκε  - και η εθνική πολιτική επιρροή τους μηδενίστηκε.

Κατά την επόμενη δεκαετία - μια περίοδο που ενίοτε αποκαλείται «Η Εποχή των Καλών Αισθημάτων» - οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ουσιαστικά ένα μονοκομματικό κράτος. Οι Ρεπουμπλικανοί κυβερνούσαν με ασθενή αντιπολίτευση.

Το σύστημα βασίστηκε κυρίως σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής που πέρασαν σε δεύτερο πλανο με την ήττα του Ναπολέοντα και την συμβιβαστική διευθέτηση του πολέμου του 1812. Επιπλέον, οι φόβοι ότι οι Φεντεραλιστές σχεδίαζαν να επαναφέρουν την αριστοκρατία κόπασαν. Έτσι η «εποχή καλών συναισθημάτων» υπό τον Τζέιμς Μονρόε αντικατέστησε την πολιτική υψηλής έντασης του συστήματος  περίπου το 1816. Οι προσωπικές πολιτικές και οι φραστικές διαμάχες περιστασιακά συζητούνταν ακόμη έντονα, αλλά οι Αμερικανοί δεν σκέφτονταν πλέον με όρους πολιτικών κομμάτων.

Σύντομα εμφανίστηκαν φατρίες στο κόμμα. Αυτές οι φατρίες-ονομαζόμενοι Εθνικοί Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί Ρεπουμπλικανοί- τελικά μεταμορφώθηκαν στα κυρίαρχα κόμματα που θα καθόριζαν την εποχή του δεύτερου κομματικού συστήματος, που διαρκεί από το 1828 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1850.

Φεντεραλιστές και  Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικανοί στις εκλογές
House	1788	1790	1792	1794	1796	1798	1800	1802	1804	1806
Federalist	37	39	51	47	57	60	38	39	25	24
Democratic-Republican	28	30	54	59	49	46	65	103	116	118
Democratic-Republican	43%	43%	51%	56%	46%	43%	63%	73%	82%	83%
Senate	1788	1790	1792	1794	1796	1798	1800	1802	1804	1806
Federalist	18	16	16	21	22	22	15	9	7	6
Democratic-Republican	8	13	14	11	10	10	17	25	17	28
Democratic-Republican	31%	45%	47%	34%	31%	31%	53%	74%	71%	82%

Πηγή: 

https://en.wikipedia.org/wiki/First_Party_System#cite_note-14

Θανάσης Τσακίρης

Κόκκινο 105,5 Η γενεαλογία της «γενιάς»: οι διαδρομές μιας έννοιας-Ευγένιος Ματθιόπουλος-Βαγγέλης Καραμανωλάκη

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 13.00 - 14.00 Στο Κόκκινο 105,5

Η γενεαλογία της «γενιάς»: οι διαδρομές μιας έννοιας

Συζητούν ο Ευγένιος Ματθιόπουλος και ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης

Ο Vangelis Karamanolakis συζητά με τον Ευγένιο Ματθιόπουλο, καθηγητή της Ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, για τις διαδρομές της έννοιας της γενιάς στην ιστορία, στην ιστορία της τέχνης και της λογοτεχνίας.
Διατρέχοντας ένα εκτεταμένο διάστημα, από το τέλος του 19ου στο σήμερα, συζητούν για τον γαλλικό διαφωτισμό, τον εθνικισμό και τον ιστορισμό, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την πάλη των τάξεων, τη Γενιά του ’30, τις ναζιστικές και φυλετικές θεωρίες, τις επιπτώσεις του Ολοκαυτώματος, όλα όσα συνδέθηκαν με τις διαφορετικές εννοιοδοτήσεις της γενιάς στη μετακίνησή της από τη βιολογία στην κοινωνιολογία. Αναφέρονται ακόμη στο έργο σημαντικών στοχαστών, από τον Βολταίρο και τον Καντ στον Φουκώ, σκιαγραφώντας την περίπλοκη διαδρομή μιας έννοιας που αποτέλεσε για πολλά χρόνια το κατεξοχήν ερμηνευτικό εργαλείο για τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες.

Επιμέλεια: Ηλίας Νικολακόπουλος
Μουσική επιμέλεια: Θανάσης Μήνας
Ηχητική επιμέλεια: Νικολέττα Τσουραμάνη
Οργάνωση παραγωγής: Ιωάννα Βόγλη

Φωτο: Συμμετοχή των νέων εργαζομένων στις διαδηλώσεις, 21/7/1965 (ΑΣΚΙ / Φωτογραφικό Αρχείο Τάκη Παληού)

Σεμινάριο: Οι εσωκομματικές συγκρούσεις & η ιστορική διαμόρφωση του κομματικού χαρακτήρα της κυπριακής Αριστεράς

Σεμινάριο
Οι εσωκομματικές συγκρούσεις & η ιστορική διαμόρφωση του κομματικού χαρακτήρα της κυπριακής Αριστεράς
 

Η κατανόηση του σύγχρονου ιδεολογικού και οργανωτικού χαρακτήρα των πολιτικών κομμάτων απαιτεί μελέτη του ιστορικού τους παρελθόντος, του «ιστορικού τους μονοπατιού». Ιδιαίτερα στο χώρο της Αριστεράς, η μελέτη αυτού του ιστορικού παρελθόντος χαρακτηρίζεται από πολλαπλές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις που άφηναν πίσω τους πικρές αναμνήσεις και αγεφύρωτα χάσματα.

Στην προκειμένη περίπτωση, το κόμμα της κυπριακής Αριστεράς, το ΑΚΕΛ, λειτουργώντας από την ίδρυση του μέσα σε ένα αποικιοκρατικό πλαίσιο κάνει πολύ γρήγορα επιλογή «ιδεολογικού στρατοπέδου» υπέρ του μαρξιστικού-λενινιστικού τύπου κόμματος. Παρόλη την επιλογή αυτή, και σε αντίθεση με άλλες χώρες όπου η Αριστερά στιγματίστηκε ιστορικά από ενδοστρέφεια και πολυτεμαχισμό, η κυπριακή Αριστερά δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της πολυδιάσπασης. Το ΑΚΕΛ αποτελεί από τη δεκαετία του 1920 το κυρίαρχο κόμμα της όλης Αριστεράς. Αυτή η εξωτερική ηγεμονία, όμως, αποκρύβει ορισμένες σημαντικές ιδεολογικές εντάσεις και συγκρούσεις οι οποίες επηρέασαν την μελλοντική του εξέλιξη και την τοποθέτηση του έναντι κρίσιμων ιδεολογικών και πολιτικών ζητημάτων.

Η διαμόρφωση του ιδεολογικού και οργανωτικού χαρακτήρα ενός κόμματος συνήθως δίνει έμφαση σε εξωτερικές/περιβαλλοντικές επιρροές και λιγότερο στις εσωκομματικές διεργασίες. Η έμφαση αυτής της παρουσίασης είναι στο πως οι εσωτερικές ιδεολογικές συγκρούσεις και εντάσεις διαμόρφωσαν το σύγχρονο κομματικό χαρακτήρα του ΑΚΕΛ. Ο μηχανισμός ανάλυσης επικεντρώνεται έτσι, στο εσωκομματικό πεδίο και την αντιπαράθεση αντιθετικών ιδεολογικών τάσεων εντοπίζοντας τα βασικά ζητήματα της αντιπαράθεσης, τους κύριους πρωταγωνιστές και τη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος.

«Οι εσωκομματικές συγκρούσεις και η ιστορική διαμόρφωση του κομματικού χαρακτήρα της κυπριακής Αριστεράς» θα συζητηθούν στο σεμινάριο του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ με εισηγητή τον Γιάννο Κατσουρίδη, Μέλος ΔΕΠ Τμήματος Πολιτικών Επιστημών & Διακυβέρνησης στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, την Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου στις 18:00 στην έδρα του ΕΝΑ (Ζαλοκώστα 8, Αθήνα – 2ος όροφος).

To σεμινάριο θα είναι ανοικτό στο κοινό.

H ιστορία των Αμερικακανικών προκριματικών εκλογών (του Θανάση Τσακίρη)

«Προκριματικές εκλογές» είναι ο όρος που χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ για τις εκλογές με τις οποίες τα δύο μεγάλα (κι όχι μόνο) πολιτικά κόμματα επιλέγουν τους υποψηφίους τους στις προεδρικές εκλογές σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Οι προκριματικές εκλογές ξεκινουν τον Ιανουάριο του έτους της εκλογής («η σεζόν των προκριματικών». Μια καλή αρχή στις προκριματικές θεωρείται ζωτικής σημασίας, αν ένας υποψήφιος θέλει να κερδίσει προεδρική υποψηφιότητα του κόμματός του - ωστόσο, ο Τζορτζ Μπους αντέστρεψε αυτή την τάση το 2000 κάνοντας μια κακή εκκίνηση, αλλά τελικά κατάφερε να κερδίσει το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Από το 1952 και μετά οι πρώτες προκριματικές εκλογές γίνονται στην πολιτεία Νιού Χάμσαιρ. Είναι το πρώτο πραγματικό τεστ γνώμης και παίρνει μεγάλη δημοσιότητα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ως αποτέλεσμα μια σειρά από άλλες πολιτείες έχουν προσπαθήσει να επισπεύσουν τις δικές τους  προκριματικές τους αλλά η μεγαλύτερη αντίπαλος με όρους σπουδαιότητας είναι η λεγόμενη «Σούπερ Τρίτη» (αρχικά ήταν την 8 Μαρτίου 1988, αλλά τώρα είναι η δεύτερη Τρίτη του Μαρτίου) όταν 21 (κυρίως Νότιες) πολιτείες διενεργούν ταυτόχρονα προκριματικές.

Υπάρχει μια ποικιλία τρόπων με τους οποίους πραγματοποιούνται οι εκλογές σε τοπικό επίπεδο που είναι σχεδόν σαν «ζέσταμα» ή, καλύτερα, σαν τους προκριματικούς σε μια συνάντηση αγώνα στίβου. Όποιοι κερδίσουν θα προχωρήσουν στον επόμενο, δηλαδή στους ημιτελικούς (πολιτειακές εκλογές κόμματος) και όποιοι κερδίσουν κι αυτόν το γύρο πηγαίνουν στον τελικό. Το ένα είναι το caucus system. Άλλοι τρόποι είναι οι λεγόμενες προκριματικές: κλειστές, ανοιχτές και γενικές προκριματικές. Ανεξάρτητα από τον τίτλο τους οι προκριματικές εκλογές είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να εκδημοκρατικοποιηθεί η τοπική πολιτική όσο πιο πολύ γίνεται. Αυτό δεν ισχύει τόσο πολύ για το caucus system.

Η λέξη «caucus»  προέρχεται από τους ιθαγενείς της Αμερικής και σημαίνει “ συγκεντρωνόμαστε και κάνουμε μεγάλο θόρυβο.” Αυτό το σύστημα δίνει μεγάλη δύναμη στα χέρια των τοπικών ηγετικών στελεχών του κόμματος και υπάρχει ο φόβος ότι οι απόψεις των μελών σε τοπικό επίπεδο δεν λαμβάνονται υπόψη. Μέχρι το 1980 μόνο το 25% των αντιπροσώπων στα εθνικές συνέδρια (που προέρχονταν από 18 πολιτείες) ψηφίζονταν με αυτόν τον τρόπο. Το 1988, μόνο το 16% των αντιπροσώπων Δημοκρατών επιλέχθηκαν με αυτόν τον τρόπο, ενώ λιγότερο από το 21% των Ρεπουμπλικανών. Ο αριθμός συνέχισε να συρρικνώνεται με μόνο 12 Ρεπουμπλικανικές  πολιτειακές κομματικές οργανώσεις χρησιμοποιούσαν  αυτό το σύστημα το 1996 και οι Δημοκρατικοί έκαναν χρήση του μόνο σε 14 πολιτείες.

Caucus είναι μια σειρά συγκεντρώσεων του κόμματος σε όλα τα επίπεδα της κομματικής οργάνωσης σε μια πολιτεία: εκλογικά διαμερίσματα, επαρχίες και κομητείες. Σε κάθε επίπεδο, τα μέλη του κόμματος ψηφίζουν αντιπροσώπους που θα μεταφέρουν τις απόψεις τους σχετικά με την επιλογή του υποψηφίου προέδρου στο επόμενο επίπεδο. Τελικά τα πολιτειακά συνέδρια επιλέγουν τους αντιπροσώπους στο εθνικό συνέδριο. Αυτές οι συνεδριάσεις πολύ συχνά κυριαρχούνται από ακτιβιστές του κόμματός που είναι αρκετά στρατευμένοι  στον σκοπό του κόμματος για να συμμετέχουν σε κάθε στάδιο. Οι υποστηρικτές του συστήματος αυτού πιστεύουν ότι έτσι επιλέγεται ο καλύτερος υποψήφιος. Ωστόσο, οι συνελεύσεις είναι κλειστές (δηλαδή δεν είναι ανοιχτές σε οποιονδήποτε άλλον παρά μόνο στα μέλη του κόμματος) και ιστορικά είχαν συνδεθεί με μια μικρή ομάδα ανδρών στο Κογκρέσο και στα πολιτειακά νομοθετικά σώματα που επιλέγουν τους υποψηφίους του κόμματος για τα εθνικα και τα πολιτειακά αξιώματα., συμπεριλαμβανομένων των προεδρικών υποψηφίων.

Ως αποτέλεσμα αυτής της προφανούς έλλειψης δημοκρατικής προσέγγισης, όλο και λιγότερες πολιτείες χρησιμοποιούν αυτό το είδος επιλογής. Πολλοί πιστεύουν ότι το σύστημα επιτρέπει στους τοπικούς πολιτικούς «μεγαλοπαράγοντες» να κυριαρχούν στα εκλογικά διαμερίσματα και άλλες εκλογικές περιοχές, και ότι οποιαδήποτε τελική επιλογή υποψηφίου προέδρου δεν είναι πραγματικά αντιπροσωπευτική των εκλογέων του caucus, αλλά αποκλειστικά  των απόψεων  των εν λόγω πολιτικών  πρόσωπων που κυριαρχούν σε τοπικό επίπεδο.

Τι είναι οι προκριματικές;

Αυτό το σύστημα επιτρέπει μια ευρύτερη συμμετοχή των ψηφοφόρων να εκφράσουν τις απόψεις τους σχετικά με το ποιος πρέπει να εκπροσωπεί το κόμμα στις επόμενες εκλογές. Σε μερικές περιπτώσεις  δεν χρειάζεται να είναι κανείς μέλος του κόμματος για να  ψηφίσει.

Οι κλειστές προκριματικές προσφέρουν μεγαλύτερο βαθμό συμμετοχής σε σχέση με τη διαδικασία των caucus καθώς δεν περιορίζεται στα μέλη του κόμματος. Σε όσους εκλογείς έχουν προσχωρήσει σε ένα κόμμα δίνεται το δικαίωμα να συμμετέχουν στην προκριματική διαδικασία του κόμματος αυτού. Η δήλωση αυτή μπορεί να γίνει καθώς ο ψηφοφόρος εισέρχεται στο εκλογικό τμήμα με μια δήλωση πως ψήφισε υπέρ του κόμματος στις τελευταίες εκλογές και ότι έχουν την πρόθεση να ψηφίσουν στην προκριματική διαδικασία του κόμματος.

Οι ανοιχτές προκριματικές επιτρέπουν  ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή. Οι ψηφοφόροι της πολιτείας, ανεξάρτητα από την κομματική προτίμησή τους, μπορούν να συμμετέχουν σε όποιου κόμματος την προκριματική διαδικασία αλλά μόνον του ενός. Το πλεονέκτημα αυτού του συστήματος είναι ότι επιτρέπει στον πιο δημοφιλή υποψήφιο να προταθεί και που η δημοτικότητά του διαπερνά τα κομματικά όρια. Αυτό είναι όντως πλεονέκτημα αλλά ο καθαρά δημοκρατικός χαρακτήρας αυτού του συστήματος είναι επιρρεπής σε καταχρήσεις. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει περιπτώσεις όπου οι Δημοκρατικοί, για παράδειγμα, έχουν ψηφίσει νόμιμα σε προκριματική εκλογή των Ρεπουμπλικανών και αντιστρόφως. Πολλές φορές το κάνουν αυτό για να ψηφίσουν τον «χειρότερο» υποψήφιο του αντίπαλου κόμματος. Είκοσι εννέα πολιτείες χρησιμοποιούν αυτό το σύστημα ψηφοφορίας.

Οι γενικές (blanket) προκριματικές δίνουν τη δυνατότητα της πιο ευρείας συμμετοχής. Οι ψηφοφόροι μπορούν να ψηφίζουν και στις προκριματικές εκλογές όλων των κομμάτων - δηλαδή τόσο των Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών αλλά και των μικρότερων κομμάτων (π.χ. το 2004 στις προκριματικές του Μεταρρυθμιστικού (Reform) Κόμματος συμμετείχαν  και ψηφοφόροι του Πράσινου Κόμματος για να υποστηρίξουν τον ακτιβιστή τους Ραλφ Νέιντερ που το 2000 με 3% στέρησε τη νίκη από τους Δημοκρατικούς).

Από πολιτεία σε πολιτεία διαφέρουν οι τρόποι κατανομής των εκπροσώπων  στους προεδρικούς υποψηφίους. Μερικά προκριματικές χρησιμοποιούν το σύστημα «ο νικητής τα παίρνει όλα» (WTA) όπου ο υποψήφιος που θα κερδίσει τις περισσότερες ψήφους σε μια προκριματική παίρνει όλους τους συνέδρους.

Η εναλλακτική απάντηση στο αυτό το συστήμα είναι η αναλογική εκπροσώπηση (PR) που κατανέμει τους εκπροσώπους κατ’ αναλογία με τον αριθμό των ψήφων που έλαβαν στη προκριματική διαδικασία. Οι Δημοκρατικοί χρησιμοποιούν το σύστημα αναλογικής εκπροσώπησης από το 1969 σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η φωνή των μειονοτικών ομάδων αλλά και να διευρύνουν την αποδοχή των υποψηφίων. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια το Δημοκρατικό Κόμμα χρησιμοποίησε το σύστημα «ο νικητής τα παίρνει  όλα» σε μεγαλύτερες προκριματικές. Επίσης, ορισμένες από τις μεγαλύτερες πολιτείες το ευνοούν, καθώς αισθάνονται ότι το σύστημα  «ο νικητής τα παίρνει όλα» αυξάνει την πολιτική τους επιρροή στη συνολική διαδικασία εκλογής του προεδρικού υποψηφίου.

Μερικές προκριματικές αποκαλούνται και «συμβουλευτικές προκριματικές» καθώς οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι στο εθνικό συνέδριο δεν χρειάζεται να ακολουθήσουν τις απόψεις των ψηφοφόρων και είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν τη δική τους προτίμηση για προεδρικό υποψήφιο. Ωστόσο, οι ψηφοφόροι έχουν εκφράσει τις συμβουλές τους - εξ ου και ο τίτλος- στο ψηφοδέλτιο.

Άλλες προκριματικές αποκαλούνται «υποχρεωτικές προκριματικές» ή «δεσμευτικές προκριματικές» καθώς οι απόψεις των ψηφοφόρων σε σχέση με τον υποψήφιο για την προεδρία είναι δεσμευτικές για τους εκπροσώπους και οι εκπρόσωποι στο εθνικό συνέδριο ψηφίζουν αναλόγως. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία αμφισβητήθηκε επιτυχώς το 1981, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι μια πολιτεία δεν θα μπορούσε να αναγκάσει έναν εκπρόσωπο σε ένα εθνικό συνέδριο να υποστηρίξει τον νικητή της προκριματικής διαδικασίας της πολιτείας (Δημοκρατικό Κόμμα vs La Follette).

1. Η εποχή των πειραμάτων (1901-1916)

"Αρκετά πια... δεν θα στέκεται πλέον μεταξύ των ψηφοφόρων και του αξιωματούχου μια πολιτική μηχανή με ένα πολύπλοκο σύστημα ομάδων και συνδιασκέψεων, με τη χειραγώγηση των οποίων ανατρέπει τη βούληση των ψηφοφόρων και τους κανόνες της επίσημης συμπεριφοράς." Το 1905 στην πολιτεία Wisconsin ψηφίστηκε νόμος που προβλέπει την άμεση εκλογή των αντιπροσώπων στα εθνικά κομματικά συνέδρια αλλά δεν έλεγε τίποτα για την προτίμηση των εκπρόσωπων για τους υποψηφίους για την προεδρία της χώρας. Η Όρεγκον είναι συνήθως αυτή η  πολιτεία που πιστώνεται  τη θέσπιση της πρώτης προκριματικής εκλογής για τους υποψήφιους για το προεδρικό χρίσμα, μια διαδικασία που περιπαικτικά αποκαλείται «διαγωνισμός ομορφιάς» και διαχωρίζεται από την εκλογή των συνέδρων. Το 1910, η ιδέα της προκριματικής εκλογής τέθηκε ενώπιον των ψηφοφόρων που την ενέκριναν. Ο νόμος, που ακόμα ισχύει με βάση το σύνταγμα της Πολιτείας αυτής προέβλεπε τόσο την λαϊκή επιλογή των υποψηφίων για την προεδρία όσο και την εκλογή των αντιπροσώπων που νομικά είναι υποχρεωμένοι να στηρίξουν τον νικητή της προκριματικής εκλογής. 

Ως το 1912 δώδεκα πολιτείες εξέλεγαν τους εκπροσώπους στο συνέδριο στις προκριματικές ενώ 20 πολιτείες το 1920. Το 1912 ο Θίοντορ Ρούσβελτ και Ρόμπερτ Λα Φολέτ αντιμετώπισαν  τον απερχόμενο  Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο Ταφτ. Ο Ρούζβελτ αποδείχθηκε ότι ήταν ο δημοφιλέστερος υποψήφιος αλλά καθώς στις περισσότερες πολιτείες οι επιλογές δεν ήταν δεσμευτικές ο Ταφτ έλεγχε το συνέδριο.

2. Η εποχή της υποχώρησης (1917-1945)

Αυτό που τα προηγούμενο διάστημα ήταν ένα κίνημα που σάρωνε την επικράτεια, αυτή την εποχή υποχωρεί. Μπορεί να θεωρηθεί ως οπισθοδρόμηση ως προς το τι είχε εξελιχθεί στη  διάρκεια των προηγούμενων ετών. Μόνο η πολιτεία της Αλαμπάμα ψήφισε νόμο για την καθιέρωση προεδρικών προκριματικών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Σταμάτησε η εφαρμογή των πολιτειακών νόμων και ορισμένες πολιτείες κατάργησαν τους νόμους εξ ολοκλήρου, παραδείγματος χάριν Αϊόβα, Μοντάνα, Ιντιάνα και το Μίσιγκαν, μεταξύ άλλων Αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Το ένα ήταν το υψηλό κόστος που συνοδεύει τη  διαδικασία των προκριματικών εκλογών, ειδικά από την φάση του κραχ του 1929 και ύστερα με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του ‘30. Άλλος λόγος ήταν η χαμηλή συμμετοχή των ψηφοφόρων, καθώς και η απόρριψη και αγνόηση της διαδικασίας από πολλούς υποψηφίους.

3. Η εποχή της ανανέωσης του ενδιαφέροντος (1945 – 1968)

Οι περισσότερες προοδευτικές αλλαγές άρχισαν να γίνονται μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Χαρακτηριστική στιγμή της ιστορίας των προκριματικών ήταν το 1952. Ο Γερουσιαστής των Δημοκρατικών από το Τενεσί, Estes Kefauver, είχε την άποψη ότι αν τα πήγαινε αρκετά καλά στην διαδικασία των προεδρικών προκριματικών εκλογών  θα μπορούσε να πείσει τα αφεντικά (bosses)του κόμματος να στοιχηθούν πίσω από αυτόν και να τον ορίσουν ως υποψήφιο του κόμματος για την προεδρία των ΗΠΑ. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ο Kefauver είχε κερδίσει δώδεκα από τις δεκατέσσερεις προκριματικές, δεν κατάφερε να πείσει τους αρχηγούς του κόμματος που κατέληξαν να ορίσουν άλλον υποψήφιο. Ενώ ήταν μια αποτυχημένη χρονιά για τον Kefauver, ήταν πολύ καλύτερη για το σύστημα των προκριματικών γενικότερα. Η συμμετοχή των ψηφοφόρων υπερδιπλασιάστηκε το 1952 σε 12,7 εκατομμύρια (πάνω από 4,8 εκατομμύρια σε σχέση με το 1948). Μπορεί τα κομματικά αφεντικά να συνεχίζουν να  έχουν ισχύ, αλλά οι πολίτες άρχισαν να δείχνουν όλο και πιο αυξημένο ενδιαφέρον για την προκριματική διαδικασία.

4. Η εποχή της μεταρρύθμισης (1968 – σήμερα)

Η εξέγερση των φοιτητών της δεκαετίας του ’60 και η εμπλοκή πολλών εξ αυτών στις προκριματικών εκλογών του Δημοκρατικού Κόμματος το 1968 έδειξαν την ανάγκη μεταρρύθμισης του συστήματος. Ώθηση για την εθνική αποδοχή των δεσμευτικών προκριματικών εκλογών ήταν το χαοτικό Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών το 1968. Ο Αντιπρόεδρος Hubert Humphrey εξασφάλισε το χρίσμα, μολονότι δεν είχε κερδίσει ούτε μία προκριματική εκλογή. Μετά από αυτό, η Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή ανέθεσε σε επιτροπή με επικεφαλής τον γερουσιαστή George McGovern που συνέστησε στις πολιτείες να θεσπίσουν νέους κανόνες για να διασφαλιστεί η ευρύτερη συμμετοχή. Ένας μεγάλος αριθμός πολιτειών, αντιμέτωπες με την ανάγκη να διαμορφώσουν πιο λεπτομερείς κανόνες για την επιλογή των εθνικών αντιπροσώπων, επέλεξαν  την προεδρική προκριματική εκλογή ως ευκολότερο τρόπο να έρθουν σε συμφωνία με τους νέους εθνικούς κανόνες του Δημοκρατικού Κόμματος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στο μέλλον πολύ περισσότεροι εκπρόσωποι θα επιλέγονταν από πολιτειακές προεδρικές προκριματικές εκλογές. Οι Ρεπουμπλικάνοι κι αυτοί με τη σειρά τους υιοθέτησαν τις προκριματικές σε πολύ περισσότερες πολιτείες.

Με τη διευρυμένη χρήση του συστήματος των προκριματικών εκλογών, οι πολιτείες προσπαθούν να αυξήσουν την επιρροή τους στη διαδικασία ορισμού των υποψηφίων. Μια τακτική ήταν να δημιουργήσουν γεωγραφικά μπλοκ για να ενθαρρύνουν τους υποψηφίους να αφιερώνουν το χρόνο τους σε μια περιοχή. Το Βερμόντ και η Μασαχουσέτη προσπάθησαν να οργανώσουν κοινή διεξαγωγή των προκριματικών της Νέας Αγγλίας την πρώτη Τρίτη του Μαρτίου, αλλά το Νιού Χαμπσάιρ αρνήθηκε να συμμετάσχει γιατί έτσι δεν θα μπορούσε να διατηρήσει την παραδοσιακή θέση του ως η πρώτη  πολιτεία στην οποία διενεργείται κάθε φορά η προκριματική εκλογή. Η πρώτη επιτυχημένη περιφερειακή προκριματική διαδικασία ήταν αυτή της «Σούπερ Τρίτης» στις 8 Μαρτίου 1988, κατά την οποία εννέα νότιες πολιτείες ενώνονται με την ελπίδα ότι οι Δημοκρατικοί θα εκλέξουν  έναν υποψήφιο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των νοτίων.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΉ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ-ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΗ - ΚΥΡΙΑΚΗ 09/02/2020

H ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΉ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Σας προσκαλεί στην εκδήλωσή της

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΤΟΥ ΠΟΡΤΡΕΤΟΥ

•  ΚΥΡΙΑΚΗ  09/02/2020
  
  ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΗ (DANCE FIGHT LOVE DIE: WITH MIKIS ON THE ROAD)
  του Αστέρη Κούτουλα (ΕΛΛΑΔΑ/ΓΕΡΜΑΝΙΑ, 2017, έγχρωμη, 87΄)
  
  Θα ακολουθήσει συζήτηση με εισηγητές τους Αστέρη Κούτουλα (σκηνοθέτη της ταινίας) και Γιάννη Σακαρίδη (σκηνοθέτη, μοντέρ και συμπαραγωγό της ταινίας).

TRAILER

https://www.youtube.com/watch?v=WHBArAlYGvM

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 8:00 μ.μ.

ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

(Μαρ. Αντύπα 134 και Σοφ. Βενιζέλου 100, Ηλιούπολη,

Τηλ.: 2109941199, 2109914732, 6945405825, E-mail: cineclubilioupolis@gmail.com,

Ιστοσελίδα: www.klh.gr

Η Ιστορία στο Κόκκινο για την ψυχική ασθένεια στην αρχαιότητα την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου

Η Ιστορία στο Κόκκινο: έβδομος κύκλος εκπομπών

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 13.00 - 14.00 Στο Κόκκινο 105,5

Ψυχική ασθένεια στον αρχαίο κόσμο

Συζητούν ο Γιώργος Καζαντζίδης και ο Κωστής Καρπόζηλος

Μπορούμε να μιλήσουμε για ψυχικές ασθένειες στην αρχαιότητα; Ο Κωστής Καρπόζηλος συνομιλεί με τον Γιώργο Καζαντζίδη (επίκουρο Καθηγητή κλασικών σπουδών, Τμήμα Φιλολογίας, Πανεπιστήμιο Πατρών) για τα ιατρικά κείμενα του αρχαίου κόσμου και τον τρόπο που προσεγγίζουν τις ασθένειες της ψυχής. Η θεωρία των τεσσάρων χυμών, η μανία και η μελαγχολία, τα ιπποκρατικά κείμενα και τα Ασκληπιεία διαπλέκονται με τον ανατρεπτικό ρόλο του ψυχικά ασθενούς στην κωμωδία και την ιστορία του Νικάνορα που όταν άκουγε μελωδίες το βράδυ ένιωθε αναστάτωση. Μία συζήτηση για το στίγμα, τον ανορθολογισμό του ορθολογισμού και το διάλογο ανάμεσα στην αντίληψη των κοινωνιών μέσα στο χρόνο για το τι συνιστά ψυχική ασθένεια.








Η Ιστορία στο Κόκκινο: Μια εκπομπή για το παρελθόν

Επιμέλεια: Ηλίας Νικολακόπουλος

Μουσική επιμέλεια: Θανάσης Μήνας

Οργάνωση παραγωγής: Ιωάννα Βόγλη

Παραγωγή: ΑΣΚΙ - Στο Κόκκινο 105,5
 

Τζότζο: μια σάτιρα για τη ναζιστική υποκουλτούρα ( του Δημήτρη Κατσορίδα)

Τζότζο: μια σάτιρα για τη ναζιστική υποκουλτούρα

του Δημήτρη Κατσορίδα

Η ταινία «Jojo rabbit», αποτελεί μια σάτιρα-παρωδία του Ναζισμού. Πρωταγωνιστής είναι ένα αγόρι, από τη Γερμανία, ο Τζότζο, μέλος της μαθητικής ναζιστικής νεολαίας, ο οποίος έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου ενάντια στους Εβραίους, καθώς επίσης στο να είναι αφοσιωμένος στον Χίτλερ και στην πατρίδα του, έτοιμος να πεθάνει γι’ αυτήν, όπως εξάλλου και όλοι οι συνομήλικοί  του. Μπροστά σε αυτό το καθήκον δεν υπάρχει καιρός για έρωτα, αγάπη, χορό και απόλαυση. Σε αυτά συμβάλλει και η φανταστική του συνομιλία με τον Χίτλερ, που η ταινία παρουσιάζει ως ένα γελοίο, ανόητο και φανατικό τύπο, ο οποίος λειτουργεί ως ο άλλος εαυτός του Τζότζο, συμβουλεύοντας και φανατίζοντάς τον όταν πάει να ξεστρατίσει.

Η μητέρα του, απέναντι σε αυτό το φανατισμό, του αντιτείνει ότι η ζωή είναι δώρο, ότι η αγάπη είναι το πιο δυνατό πράγμα στον κόσμο και πως ο χορός είναι για τους ελεύθερους ανθρώπους. Η αντιστροφή επέρχεται όταν ο Τζότζο ανακαλύπτει ότι η μητέρα του, κρύβει στη σοφίτα τους μια νεαρή Εβραία, με την οποία αρχίζει σταδιακά διάλογο μαζί της.

Η ταινία, με κωμικό τρόπο, δείχνει ότι το μίσος, ο εθνικισμός και ο κάθε είδους φανατισμός, οδηγούν σε τραγικές καταστάσεις, όπως ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και τα εκατομμύρια νεκρούς που άφησε πίσω του, ενώ ταυτόχρονα δίνει μια αίσθηση ότι πάντα υπάρχει, παρά τις δυσκολίες, η δυνατότητα να νικηθεί ο φόβος.

Τα μηνύματα είναι σαφώς αντιφασιστικά και αντιπολεμικά, και γίνονται επίκαιρα επειδή στις μέρες μας ο εθνικισμός κερδίζει πάλι έδαφος. Οι κωμικές σκηνές δένουν με τις δραματικές, ενώ όπως είπε ο σκηνοθέτης, ο Γουαϊτίτι, «Ήξερα από την αρχή πως δεν ήθελα να κάνω ένα απλό δράμα για το μίσος και την προκατάληψη, ακριβώς επειδή είμαστε πια συνηθισμένοι σε αυτού του είδους τα δράματα. […] Πάντα πίστευα πως η κωμωδία είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις το κοινό να αισθάνεται άνετα».

Το έργο κλείνει με ένα διαχρονικό απόφθεγμα του Ρίλκε: «Άσε τα πάντα να σου συμβούν. Την ομορφιά και τον τρόμο. Απλά προχώρησε. Κανένα συναίσθημα δεν είναι τελειωτικό».

Στον Δρόμο που κυκλοφορεί το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου...

Στον Δρόμο που κυκλοφορεί το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου...

Η υποτέλεια
στο τιμόνι

Ρεσιτάλ παραχωρήσεων στις ΗΠΑ • Κλιμακώνει τις παραβιάσεις η Τουρκία • Υποχωρητικότητα ενώ δρομολογείται η Χάγη • Ο πολιτικός κόσμος μέσα στη μικροπολιτική και τη σαπίλα




editorial
Μαλλιά, κουβάρια, παλληκάρια…
Ποδόσφαιρο και προσφυγικό έχουν κατατρομάξει την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει τη φτηνή μικροπολιτική αντιπολίτευση. Έρχονται μεγάλες φουρτούνες. Ούτε πλωτά φράγματα τους προστατεύουν και οι Μεγάλοι τους θεωρούν αναλώσιμους. Τους θέλουν αβλεπεί προβλέψιμους, συναινετικούς, πειθήνιους. Άλλωστε έχουν αποκωδικοποιήσει το DNA του πολιτικού μας κόσμου.







Κι όμως γυρίζει... 25 χρόνια κινήματα. Μια αναδρομή στην ιστορία που τελικά δεν τέλειωσε
Κυριακή 2/2, 17:30, Κτίριο 11δ (Ρεθύμνου 11 & Ιουλιανού - Πεδίο του Άρεως)
livestream: https://youtu.be/MSis3k8CjuA








Ρεσιτάλ υποκρισίας
75 χρόνια από την επέτειο απελευθέρωσης του Άουσβιτς



ΤΟ ΘΕΜΑ
Βούρκος: Ποδοσφαιρικός και πολιτικός

ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ποια η τύχη μικρών χωρών σε μεγάλες αναδιατάξεις;

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Εθνική κυριαρχία και προσφυγικό

ΔΙΕΘΝΗ
Παλαιστινιακό: Το αίσχος του Τραμπ

ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
Εν αρχή ην η Διάσκεψη του Ρίο