Thursday, February 14, 2008
Επιτροπή Πολιτών για την Διάσωση του Ελαιώνα: Συγκέντρωση ενάντια στη νέα σύμβαση Δήμου Αθήνας και ΠΑΕ ΠΑΟ
Επιτροπή Πολιτών για την Διάσωση του Ελαιώνα
Ελασιδών 21 - Ρουφ - Αθήνα
Τηλ.: 210. 3459882 e-mail: elaionas@yahoo.gr, http://elaionas.wordpress.com
ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 1:30 μ.μ. ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΤΖΙΑ
Ασύλληπτη ζημιά για το δημόσιο συμφέρον!!!
ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΕ ΠΑΟ
Ο δήμος Αθηναίων δίνει την δυνατότητα στην ΠΑΕ ΠΑΟ να
• Προσπορίζεται εντελώς αδικαιολόγητα χώρο 97 στρεμμάτων, όταν η ζώνη του γηπέδου είναι περίπου 40 στρέμματα
• Να βγάζει και κέρδος άνω των 100 εκατ ευρώ !!!
Καλούμε τις συλλογικότητες και τους πολίτες να αποτρέψουμε την ασύλληπτη επιδρομή κατά του περιβάλλοντος και κατά του δημοσίου συμφέροντος.
Ο Δήμος δεν έχει καμιά δουλειά να παριστάνει τον επιχειρηματία φτιάχνοντας γήπεδα, κάνοντας πλουσιότερους του πλούσιους και φορτώνοντας βάρη (περιβαλλοντικά, οικονομικά, κοινωνικά) στο λαό. Αντίθετα οφείλει να φτιάξει πράσινους πνεύμονες, που από το 1995 έχουν θεσμοθετηθεί στον Ελαιώνα.
ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ - ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Ο Ελαιώνας δεν θα γίνει τσιμεντώνας
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 1:30 μ.μ.
ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ στην Πλατεία Κοτζιά
Wednesday, February 13, 2008
Έκκληση για έμπρακτη αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό
Έκκληση για έμπρακτη αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό
Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ
Δικτυακός τόπος: http://www.intifada.gr e-mail: victory@intifada.gr
Έκκληση για έμπρακτη αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό
Σταματήστε τώρα τον αποκλεισμό της Γάζας
Ο συνεχιζόμενοςαποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής συνιστά έγκλημα πολέμου. Μπροστά στα μάτια της απαθούς -όπως πάντα- «διεθνούςκοινότητας» ένας ολόκληρος λαός εξωθείται στην εξόντωση. Ο αποκλεισμός δενείναι ένα πολιτικό μέτρο όπως όλα τα άλλα. Αφαιρεί από ενάμισι εκατομμύριοΠαλαιστίνιους τη δυνατότητα να έχουν επαρκή τροφοδοσία σε είδη πρώτης ανάγκης,να διατηρούν την οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα, να διαθέτουν πρόσβαση σεβασικές υπηρεσίες υγείας, να σπουδάζουν καθώς και να επισκέπτονται συγγενείς. Οαποκλεισμός στερεί από τους Παλαιστίνιους τη δυνατότητα να επιβιώσουν στη Γάζα.Είναι χαρακτηριστικό ότι το περασμένο καλοκαίρι τριάντα άτομα πέθαναν περιμένονταςνα περάσουν τα σύνορα.
Οι οργανώσεις πουυπογράφουμε αυτήν την έκκληση θεωρούμε απαράδεκτο να χαρακτηρίζεται τρομοκράτηςένας ολόκληρος λαός και να οδηγείται στον αφανισμό. Ενώνουμε τις φωνές μας μετους Βρετανούς Εβραίους και τις ισραηλινές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτωνπου ζητάνε την άρση του αποκλεισμού, στεκόμαστε στο πλευρό του Παλαιστινιακούκινήματος αντίστασης.
Σταματήστε τώρα τον αποκλεισμό της Γάζας,
λευτεριά τώρα στην Παλαιστίνη!
Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα»
Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ
Δικτυακός τόπος: http://www.intifada.gr e-mail: victory@intifada.gr
Έκκληση για έμπρακτη αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό
Σταματήστε τώρα τον αποκλεισμό της Γάζας
Ο συνεχιζόμενοςαποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής συνιστά έγκλημα πολέμου. Μπροστά στα μάτια της απαθούς -όπως πάντα- «διεθνούςκοινότητας» ένας ολόκληρος λαός εξωθείται στην εξόντωση. Ο αποκλεισμός δενείναι ένα πολιτικό μέτρο όπως όλα τα άλλα. Αφαιρεί από ενάμισι εκατομμύριοΠαλαιστίνιους τη δυνατότητα να έχουν επαρκή τροφοδοσία σε είδη πρώτης ανάγκης,να διατηρούν την οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα, να διαθέτουν πρόσβαση σεβασικές υπηρεσίες υγείας, να σπουδάζουν καθώς και να επισκέπτονται συγγενείς. Οαποκλεισμός στερεί από τους Παλαιστίνιους τη δυνατότητα να επιβιώσουν στη Γάζα.Είναι χαρακτηριστικό ότι το περασμένο καλοκαίρι τριάντα άτομα πέθαναν περιμένονταςνα περάσουν τα σύνορα.
Οι οργανώσεις πουυπογράφουμε αυτήν την έκκληση θεωρούμε απαράδεκτο να χαρακτηρίζεται τρομοκράτηςένας ολόκληρος λαός και να οδηγείται στον αφανισμό. Ενώνουμε τις φωνές μας μετους Βρετανούς Εβραίους και τις ισραηλινές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτωνπου ζητάνε την άρση του αποκλεισμού, στεκόμαστε στο πλευρό του Παλαιστινιακούκινήματος αντίστασης.
Σταματήστε τώρα τον αποκλεισμό της Γάζας,
λευτεριά τώρα στην Παλαιστίνη!
Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα»
Ποδοσφαιρικός αγώνας Αλληλεγγύης μεταξύ των ομάδων του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης και των ανήλικων Αφγανών
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου στις 11.00 το πρωί , θα διεξαχθεί στα Ανώγεια , στο γήπεδο του Αετού Ανωγείων , ποδοσφαιρικός αγώνας Αλληλεγγύης , μεταξύ των ομάδων του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης και των ανήλικων Αφγανών προσφύγων του Ξενώνα Φιλοξενίας Προσφύγων που λειτουργεί εκεί. Εννοείται ότι θα επακολουθήσει και 3ο Ημίχρονο με φαγοπότι , και ανάλυση των φάσεων , σε ταβέρνα στα Ανώγεια.
Εκτός από την αυτονόητη σημασία της συνάντησης , για το αλληλέγγυο και αντιρατσιστικό χαρακτήρα της , με τον τρόπο αυτό εκπληρώνεται και μια αμοιβαία υπόσχεση που δόθηκε πέρυσι στο 2ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στα Χανιά , όπου οι ανήλικοι πρόσφυγες συμμετείχαν με έντονη παρουσία.
Για όσους θέλουν να πάρουν μέρος στην εκδρομή θα υπάρχει λεωφορείο στην Αγορά , και μαζί με την «αποστολή» του Φόρουμ (παίκτες-προπονητές-φροντιστές-γιατροί) θα ξεκινήσουμε γύρω στις 08.00 το πρωί.
Δηλώσεις συμμετοχής στο 6945-146640
Χανιά 13-2-2008
Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης
Την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου στις 11.00 το πρωί , θα διεξαχθεί στα Ανώγεια , στο γήπεδο του Αετού Ανωγείων , ποδοσφαιρικός αγώνας Αλληλεγγύης , μεταξύ των ομάδων του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης και των ανήλικων Αφγανών προσφύγων του Ξενώνα Φιλοξενίας Προσφύγων που λειτουργεί εκεί. Εννοείται ότι θα επακολουθήσει και 3ο Ημίχρονο με φαγοπότι , και ανάλυση των φάσεων , σε ταβέρνα στα Ανώγεια.
Εκτός από την αυτονόητη σημασία της συνάντησης , για το αλληλέγγυο και αντιρατσιστικό χαρακτήρα της , με τον τρόπο αυτό εκπληρώνεται και μια αμοιβαία υπόσχεση που δόθηκε πέρυσι στο 2ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στα Χανιά , όπου οι ανήλικοι πρόσφυγες συμμετείχαν με έντονη παρουσία.
Για όσους θέλουν να πάρουν μέρος στην εκδρομή θα υπάρχει λεωφορείο στην Αγορά , και μαζί με την «αποστολή» του Φόρουμ (παίκτες-προπονητές-φροντιστές-γιατροί) θα ξεκινήσουμε γύρω στις 08.00 το πρωί.
Δηλώσεις συμμετοχής στο 6945-146640
Χανιά 13-2-2008
Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης
Kινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης: Εκδήλωση «Νοητική υστέρηση – ένας πολύχρωμος και δημιουργικός κόσμος»
H Kινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί στην εκδήλωσή της με θέμα «Νοητική υστέρηση – ένας πολύχρωμος και δημιουργικός κόσμος», που θα γίνει την Κυριακή, 17 Φεβρουαρίου 2008, στις 8:00 μ.μ. Στην Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ (Μαρίνου Αντύπα 86, Ηλιούπολη, τηλ. 210-9941199 και 210-9914732, ιστοσελίδα: www.klh.gr, e-mail: info@klh.gr).
Θα προβληθεί η ταινία ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΧΡΙΣΤΙΝΗ
της Ίριδας Ζαχμανίδη (ΕΛΛΑΔΑ, 2007)
Θα ακολουθήσει συζήτηση με εισηγητές τους Ίριδα Ζαχμανίδη (σκηνοθέτιδα της ταινίας), Χριστίνη Γεωργανά (πρωταγωνίστρια της ταινίας), Φωτούλα Μάρη (μητέρα της Χριστίνης, συνδικαλίστρια στο χώρο της Νοητικής Υστέρησης) και Βίκυ Βυθούλκα (ψυχολόγο, παιγνιοθεραπεύτρια).
Θα προβληθεί η ταινία ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΧΡΙΣΤΙΝΗ
της Ίριδας Ζαχμανίδη (ΕΛΛΑΔΑ, 2007)
Θα ακολουθήσει συζήτηση με εισηγητές τους Ίριδα Ζαχμανίδη (σκηνοθέτιδα της ταινίας), Χριστίνη Γεωργανά (πρωταγωνίστρια της ταινίας), Φωτούλα Μάρη (μητέρα της Χριστίνης, συνδικαλίστρια στο χώρο της Νοητικής Υστέρησης) και Βίκυ Βυθούλκα (ψυχολόγο, παιγνιοθεραπεύτρια).
ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΞΕΝΙΑ
ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΞΕΝΙΑ
Υπογράψτε ηλεκτρονικά την έκκληση του ΣΑΔΑΣ-Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων ακόμη κι’ αν δεν είστε αρχιτέκτονες… στη διεύθυνση
http://www.sadas-pea.gr/xenia_petition.htm
Λίγα λόγια…
Το πρόγραμμα των τεχνικών υπηρεσιών του ΕΟΤ για τη μελέτη και ανέγερση των Ξενία, που ξεκίνησε το 1950 από τον Χ.Σφαέλλο έμελλε να εξελιχθεί την περίοδο 1957-1967 σε πραγματικό εργαστήριο αρχιτεκτονικής σκέψης, με τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη, προϊστάμενο της Υπηρεσίας Μελετών και με άξιους συνεργάτες σημαντικούς αρχιτέκτονες της εποχής. Με βάση ένα στερεό και ουσιαστικό θεωρητικό υπόβαθρο, όπως αυτό παρουσιάζεται στα κείμενα του Άρη Κωνσταντινίδη, κατά το σχεδιασμό επιδιώκεται η επιλογή του κατάλληλου χώρου και προσανατολισμού, η ένταξη στο τοπίο, η σχέση του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, η απλότητα και σαφήνεια της μορφής, η ειλικρίνεια στη χρήση των υλικών, η τυποποίηση στην κατασκευή, αλλά και η ένταξη των μονάδων αυτών στη ζωή του κάθε τόπου. Το εγχείρημα έδωσε μία από τις σημαντικότερες ενότητες δημοσίων κτιρίων μεταπολεμικά σχεδιασμένων υπό μια συνολική αρχιτεκτονική θεώρηση. Τα Ξενία αποτελούν σήμερα σημείο αναφοράς για τους Έλληνες και ξένους αρχιτέκτονες ως μία σύγχρονη, καθαρή και ειλικρινή αρχιτεκτονική έκφραση, που με συνέπεια ερμήνευσε τις αρχές του μοντέρνου κινήματος μέσα από ένα κώδικα πολιτισμικής εντοπιότητας.
ΞΕΝΙΑ ΞΑΝΑ
Tα Ξενία, αποτέλεσμα ενός σπουδαίου εγχειρήματος συνολικής ποιοτικής αρχιτεκτονικής προσέγγισης, τελούν σήμερα υπό καθεστώς σοβαρής απειλής. Η κατεδάφιση, απαξίωση και εγκατάλειψη, αλλά και η κακοποίηση από σύγχρονες ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις της συγκεκριμένης κτιριακής υποδομής του ΕΟΤ έχει από καιρό προκαλέσει αντιδράσεις της ελληνικής και ξένης αρχιτεκτονικής κοινότητας. Ο ΣΑΔΑΣ- Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε εγρήγορση στέλνοντας πλήθος εγγράφων στους αρμόδιους φορείς, δυστυχώς χωρίς ανταπόκριση.
Ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων έχει επεξεργαστεί το θέμα και έχει πάρει συγκεκριμένη θέση για την άμεση προστασία και ανάδειξη των Ξενία. Η απόφασή του με τίτλο «Χαρακτηρισμός και αποκατάσταση των κτιριακών έργων του ΕΟΤ – Σύσταση Δικτύου Ξενία», προτείνει το χαρακτηρισμό των πιο αξιόλογων Ξενία ως διατηρητέων μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο τους, ώστε οι μονάδες αυτές αφού συντηρηθούν με βάση τα αρχικά σχέδια και οργανωθούν κατάλληλα να αποτελέσουν ένα δίκτυο τουριστικής υποδομής υψηλής αρχιτεκτονικής αξίας.
Μετά και τις κατεδαφίσεις των Ξενία Ηρακλείου και Ιωαννίνων και τη συνεχιζόμενη κακοποίηση και εγκατάλειψη των υπολοίπων, η υπόθεση της προστασίας, ανάδειξης και διατήρησής τους είναι κρίσιμη και πιο επίκαιρη από ποτέ. Στα πλαίσια της ευαισθητοποίησης των αρχών και ανάσχεσης των καταστροφικών πρακτικών, που ακολουθούνται τα τελευταία χρόνια και με στόχο την υλοποίηση της παραπάνω πρότασης, ο ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ κάνει έκκληση δήλωσης συμπαράστασης με τη συλλογή υπογραφών.
Έχουμε χρέος να προστατεύουμε την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και να την παραδίδουμε ακέραιη στις επόμενες γενιές.
ΣΑΔΑΣ-Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων
Βρυσακίου 15 & Κλάδου, Αθήνα, 210 3215146-7, e-mail: info@sadas-pea.gr
Υπογράψτε ηλεκτρονικά την έκκληση του ΣΑΔΑΣ-Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων ακόμη κι’ αν δεν είστε αρχιτέκτονες… στη διεύθυνση
http://www.sadas-pea.gr/xenia_petition.htm
Λίγα λόγια…
Το πρόγραμμα των τεχνικών υπηρεσιών του ΕΟΤ για τη μελέτη και ανέγερση των Ξενία, που ξεκίνησε το 1950 από τον Χ.Σφαέλλο έμελλε να εξελιχθεί την περίοδο 1957-1967 σε πραγματικό εργαστήριο αρχιτεκτονικής σκέψης, με τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη, προϊστάμενο της Υπηρεσίας Μελετών και με άξιους συνεργάτες σημαντικούς αρχιτέκτονες της εποχής. Με βάση ένα στερεό και ουσιαστικό θεωρητικό υπόβαθρο, όπως αυτό παρουσιάζεται στα κείμενα του Άρη Κωνσταντινίδη, κατά το σχεδιασμό επιδιώκεται η επιλογή του κατάλληλου χώρου και προσανατολισμού, η ένταξη στο τοπίο, η σχέση του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, η απλότητα και σαφήνεια της μορφής, η ειλικρίνεια στη χρήση των υλικών, η τυποποίηση στην κατασκευή, αλλά και η ένταξη των μονάδων αυτών στη ζωή του κάθε τόπου. Το εγχείρημα έδωσε μία από τις σημαντικότερες ενότητες δημοσίων κτιρίων μεταπολεμικά σχεδιασμένων υπό μια συνολική αρχιτεκτονική θεώρηση. Τα Ξενία αποτελούν σήμερα σημείο αναφοράς για τους Έλληνες και ξένους αρχιτέκτονες ως μία σύγχρονη, καθαρή και ειλικρινή αρχιτεκτονική έκφραση, που με συνέπεια ερμήνευσε τις αρχές του μοντέρνου κινήματος μέσα από ένα κώδικα πολιτισμικής εντοπιότητας.
ΞΕΝΙΑ ΞΑΝΑ
Tα Ξενία, αποτέλεσμα ενός σπουδαίου εγχειρήματος συνολικής ποιοτικής αρχιτεκτονικής προσέγγισης, τελούν σήμερα υπό καθεστώς σοβαρής απειλής. Η κατεδάφιση, απαξίωση και εγκατάλειψη, αλλά και η κακοποίηση από σύγχρονες ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις της συγκεκριμένης κτιριακής υποδομής του ΕΟΤ έχει από καιρό προκαλέσει αντιδράσεις της ελληνικής και ξένης αρχιτεκτονικής κοινότητας. Ο ΣΑΔΑΣ- Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε εγρήγορση στέλνοντας πλήθος εγγράφων στους αρμόδιους φορείς, δυστυχώς χωρίς ανταπόκριση.
Ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων έχει επεξεργαστεί το θέμα και έχει πάρει συγκεκριμένη θέση για την άμεση προστασία και ανάδειξη των Ξενία. Η απόφασή του με τίτλο «Χαρακτηρισμός και αποκατάσταση των κτιριακών έργων του ΕΟΤ – Σύσταση Δικτύου Ξενία», προτείνει το χαρακτηρισμό των πιο αξιόλογων Ξενία ως διατηρητέων μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο τους, ώστε οι μονάδες αυτές αφού συντηρηθούν με βάση τα αρχικά σχέδια και οργανωθούν κατάλληλα να αποτελέσουν ένα δίκτυο τουριστικής υποδομής υψηλής αρχιτεκτονικής αξίας.
Μετά και τις κατεδαφίσεις των Ξενία Ηρακλείου και Ιωαννίνων και τη συνεχιζόμενη κακοποίηση και εγκατάλειψη των υπολοίπων, η υπόθεση της προστασίας, ανάδειξης και διατήρησής τους είναι κρίσιμη και πιο επίκαιρη από ποτέ. Στα πλαίσια της ευαισθητοποίησης των αρχών και ανάσχεσης των καταστροφικών πρακτικών, που ακολουθούνται τα τελευταία χρόνια και με στόχο την υλοποίηση της παραπάνω πρότασης, ο ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ κάνει έκκληση δήλωσης συμπαράστασης με τη συλλογή υπογραφών.
Έχουμε χρέος να προστατεύουμε την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και να την παραδίδουμε ακέραιη στις επόμενες γενιές.
ΣΑΔΑΣ-Πανελλήνια Ένωση Αρχιτεκτόνων
Βρυσακίου 15 & Κλάδου, Αθήνα, 210 3215146-7, e-mail: info@sadas-pea.gr
Monday, February 11, 2008
ΤΡΙΤΗ, 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: Η ΚΙΝΗΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΝΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
Η ΚΙΝΗΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΝΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
Οι πατρινοί συγγραφείς Σπύρος Βρεττός, Γιάννης Ζαρκάδης, Διονύσης Καρατζάς, Γιώργος Κοζίας, Βασίλης Λαδάς, Κώστας Λογαράς, και Βασίλης Χριστόπουλος, που αντέδρασαν δημόσια στην αστυνομική επιχείρηση βίαιης έξωσης των Αφγανών προσφύγων από την Πάτρα, θα συνομιλήσουν με ποιήματα και κείμενά τους για την προσφυγιά σε εκδήλωση συμπαράστασης στους πρόσφυγες που διοργανώνεται την Τρίτη 12-2-2008 στις 8.00 μ. μ. στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης στην Πάτρα.
Επίσης στην ίδια εκδήλωση θα μας τιμήσουν με τη συμμετοχή τους και τον τυρανισμένο λόγο τους ορισμένοι από τους «παραπεταμένους» των Πατρών, όσοι τουλάχιστον καταφέρουν να περάσουν από τον ασφυκτικό κλοιό της αστυνομίας, που πολιορκεί καθημερινά τον αυτοσχέδιο καταυλισμό τους.
Οι πατρινοί συγγραφείς Σπύρος Βρεττός, Γιάννης Ζαρκάδης, Διονύσης Καρατζάς, Γιώργος Κοζίας, Βασίλης Λαδάς, Κώστας Λογαράς, και Βασίλης Χριστόπουλος, που αντέδρασαν δημόσια στην αστυνομική επιχείρηση βίαιης έξωσης των Αφγανών προσφύγων από την Πάτρα, θα συνομιλήσουν με ποιήματα και κείμενά τους για την προσφυγιά σε εκδήλωση συμπαράστασης στους πρόσφυγες που διοργανώνεται την Τρίτη 12-2-2008 στις 8.00 μ. μ. στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης στην Πάτρα.
Επίσης στην ίδια εκδήλωση θα μας τιμήσουν με τη συμμετοχή τους και τον τυρανισμένο λόγο τους ορισμένοι από τους «παραπεταμένους» των Πατρών, όσοι τουλάχιστον καταφέρουν να περάσουν από τον ασφυκτικό κλοιό της αστυνομίας, που πολιορκεί καθημερινά τον αυτοσχέδιο καταυλισμό τους.
Wednesday, February 06, 2008
Λίγα λόγια για τον Κρις Μαρκέρ
Κρις Μαρκέρ
Ο Κρις Μαρκέρ, σκηνοθέτης της ταινίας «Το Βάθος του Ουρανού είναι Κόκκινο», γεννήθηκε το 1921 στο Παρίσι. Το πραγματικό όνομά του είναι Κριστιάν Φρανσουά Μπουσβιλνέβ. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος εντάχθηκε στη αντιστασιακή οργάνωση των Μακί οι οποίοι κυριαρχούσαν στην γαλλική επαρχία (το όνομα προέρχεται από τη λέξη macquis που υποδήλωνε τις ορεινές και ημιορεινές θαμνώδεις περιοχές που βοηθούσαν τους αντάρτες να καμουφλάρονται). Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε με τη συγγραφή και τη δημιουργία ταινιών. Ταξίδεψε στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και κατέγραψε τις εμπειρίες του σε βιβλία και ταινίες. Μαζί με τον Αλαίν Ρενέ σκηνοθέτησαν το 1953 μία από τις πρώτες αντι-αποικιακές ταινίες με τίτλο «Ακόμη και τα αγάλματα πεθαίνουν». Στις πρώτες ταινίες του περιλαμβάνονται οι «Κυριακή στο Πεκίνο» και «Επιστολή από τη Σιβηρία». Έγινε διεθνώς γνωστός με την μικρού μήκους ταινία «Η προβλήτα» (1962) που διηγείται την ιστορία ενός πειράματος μετά από μια πυρηνική καταστροφή που αφορούσε ένα ταξίδι στο χρόνο για την ανακάλυψη των αιτιών. Έτσι έδωσε μερικές δεκαετίες αργότερα την ιδέα στον Τέρι Γκίλλιαμ για το γύρισμα των «12 Πιθήκων» (1995).
Το 1982 ολοκλήρωσε την ταινία «Χωρίς Ήλιο» που αποτέλεσε ένα ενδιαφέρον πείραμα ανακάλυψης των ακρότατων ορίων του ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό δοκίμιο που μέσα από το κατάλληλο μοντάζ, την ανάμιξη κομματιών ντοκιμαντέρ με μυθοπλασία και φιλοσοφικό σχολιασμό δημιουργώντας έτσι μια ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζεται από ονειρικές καταστάσεις και επιστημονική φαντασία. Τα κύρια θέματά της είναι η Ιαπωνία, η Αφρική, το σβήσιμο της μνήμης και τα ταξίδια. Μια σεκάνς στη μέση της ταινίας που γύρισε στην πόλη του Σαν Φρανσίσκο παραπέμπει στο Βέρτιγκο του Α. Χίτσκοκ.
Από την ταινία αυτή και ύστερα άρχισε η ενασχόλησή του με την ψηφιακή τεχνολογία που θα κατέληγε σε ορισμένες δουλειές, όπως το “Level 5” (1996) και “Immemory” (1998), ένα διαδραστικό CD-ROM για του Πολιτιστικό Κέντρο Πομπιντού. Επίσης δημιούργησε 19 ψηφιακά κομμάτια για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης με τίτλο «Το Πρελούδιο της Κουκουβάγιας του Μεσημεριού: Οι Ρηχοί Άνθρωποι.» αποτίνοντας φόρο τιμής στον μεγάλο ποιητή Τ.Σ. Έλιοτ
Σήμερα ζει στο Παρίσι με το γάτο του τον Γκιγιόμ αρνούμενος να μπει στη διαδικασία των συνεντεύξεων με δημοσιογράφους και ερευνητές. Όταν δε του ζητούν τη φωτογραφία του αυτός τους δίνει αυτή του Γκιγιόμ.
Φιλμογραφία (ατομική):
Olympia 52 (1952)
Les Statues meurent aussi (1953 with Resnais)
Dimanche à Pekin (1956)
Lettre de Sibérie (1957)
Les Astronautes (1959 with Borowczyk)
Description d'un combat (1960)
¡Cuba Sí! (1961)
La Jetée (1962)
Le joli mai (1963, 2006 re-cut)
Le Mystère Koumiko (1965)
Si j'avais quatre dromadaires (1966)
Loin du Vietnam (1967)
Rhodiacéta (1967)
La Sixième face du pentagone (1968
Cinétracts (1968)
À bientôt, j'espère (1968)
On vous parle du Brésil: Tortures (1969)
Jour de tournage (1969)
Classe de lutte (1969)
On vous parle de Paris: Maspero, les mots ont un sens (1970)
On vous parle du Brésil: Carlos Marighela (1970)
La Bataille des dix millions (1971)
Le Train en marche (1971)
On vous parle de Prague: le deuxième procès d'Artur London (1971)
Vive la baleine (1972)
L'Ambassade (1973)
On vous parle du Chili: ce que disait Allende (1973)
Puisqu'on vous dit que c'est possible (1974)
La Solitude du chanteur de fond (1974)
La Spirale (1975)
Le Fond de l'air est rouge (1977, 1993)
Quand le siècle a pris formes (1978)
Junkiopa (1981)
Sans Soleil (1983)
2084 (1984)
From Chris to Christo (1985)
Matta (1985)
A.K. (1985)
Eclats (1986)
Mémoires pour Simone (1986)
Tokyo Days (1988)
Spectre (1988)
L'héritage de la chouette (1989)
Bestiaire (three short video haiku) (1990)
Bestiaire 1. Chat écoutant la musique
Bestiaire 2. An owl is an owl is an owl
Bestiaire 3. Zoo Piece
Getting away with it (1990)
Berlin 1990 (1990)
Détour Ceausescu (1991)
Théorie des ensembles (1991)
Coin fenètre (1992)
Azulmoon (1992)
Le Tombeau d'Alexandre (1992)
Le 20 heurs dans les camps (1993)
SLON Tango (1993)
Bullfight in Okinawa (1994)
Eclipse (1994)
Haiku (1994)
Haiku 1. Petite Ceinture
Haiku 2. Chaika
Haiku 3. Owl Gets in Your Eyes
Casque bleu (1995)
Silent Movie (1995)
Level Five (1997)
Un maire au Kosovo (2000)
One Day in the Life of Andrei Arsenevich (2000)
Le facteur sonne toujours cheval (2001) Avril inquiet (2001)
Ο Κρις Μαρκέρ, σκηνοθέτης της ταινίας «Το Βάθος του Ουρανού είναι Κόκκινο», γεννήθηκε το 1921 στο Παρίσι. Το πραγματικό όνομά του είναι Κριστιάν Φρανσουά Μπουσβιλνέβ. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος εντάχθηκε στη αντιστασιακή οργάνωση των Μακί οι οποίοι κυριαρχούσαν στην γαλλική επαρχία (το όνομα προέρχεται από τη λέξη macquis που υποδήλωνε τις ορεινές και ημιορεινές θαμνώδεις περιοχές που βοηθούσαν τους αντάρτες να καμουφλάρονται). Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε με τη συγγραφή και τη δημιουργία ταινιών. Ταξίδεψε στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και κατέγραψε τις εμπειρίες του σε βιβλία και ταινίες. Μαζί με τον Αλαίν Ρενέ σκηνοθέτησαν το 1953 μία από τις πρώτες αντι-αποικιακές ταινίες με τίτλο «Ακόμη και τα αγάλματα πεθαίνουν». Στις πρώτες ταινίες του περιλαμβάνονται οι «Κυριακή στο Πεκίνο» και «Επιστολή από τη Σιβηρία». Έγινε διεθνώς γνωστός με την μικρού μήκους ταινία «Η προβλήτα» (1962) που διηγείται την ιστορία ενός πειράματος μετά από μια πυρηνική καταστροφή που αφορούσε ένα ταξίδι στο χρόνο για την ανακάλυψη των αιτιών. Έτσι έδωσε μερικές δεκαετίες αργότερα την ιδέα στον Τέρι Γκίλλιαμ για το γύρισμα των «12 Πιθήκων» (1995).
Το 1982 ολοκλήρωσε την ταινία «Χωρίς Ήλιο» που αποτέλεσε ένα ενδιαφέρον πείραμα ανακάλυψης των ακρότατων ορίων του ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό δοκίμιο που μέσα από το κατάλληλο μοντάζ, την ανάμιξη κομματιών ντοκιμαντέρ με μυθοπλασία και φιλοσοφικό σχολιασμό δημιουργώντας έτσι μια ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζεται από ονειρικές καταστάσεις και επιστημονική φαντασία. Τα κύρια θέματά της είναι η Ιαπωνία, η Αφρική, το σβήσιμο της μνήμης και τα ταξίδια. Μια σεκάνς στη μέση της ταινίας που γύρισε στην πόλη του Σαν Φρανσίσκο παραπέμπει στο Βέρτιγκο του Α. Χίτσκοκ.
Από την ταινία αυτή και ύστερα άρχισε η ενασχόλησή του με την ψηφιακή τεχνολογία που θα κατέληγε σε ορισμένες δουλειές, όπως το “Level 5” (1996) και “Immemory” (1998), ένα διαδραστικό CD-ROM για του Πολιτιστικό Κέντρο Πομπιντού. Επίσης δημιούργησε 19 ψηφιακά κομμάτια για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης με τίτλο «Το Πρελούδιο της Κουκουβάγιας του Μεσημεριού: Οι Ρηχοί Άνθρωποι.» αποτίνοντας φόρο τιμής στον μεγάλο ποιητή Τ.Σ. Έλιοτ
Σήμερα ζει στο Παρίσι με το γάτο του τον Γκιγιόμ αρνούμενος να μπει στη διαδικασία των συνεντεύξεων με δημοσιογράφους και ερευνητές. Όταν δε του ζητούν τη φωτογραφία του αυτός τους δίνει αυτή του Γκιγιόμ.
Φιλμογραφία (ατομική):
Olympia 52 (1952)
Les Statues meurent aussi (1953 with Resnais)
Dimanche à Pekin (1956)
Lettre de Sibérie (1957)
Les Astronautes (1959 with Borowczyk)
Description d'un combat (1960)
¡Cuba Sí! (1961)
La Jetée (1962)
Le joli mai (1963, 2006 re-cut)
Le Mystère Koumiko (1965)
Si j'avais quatre dromadaires (1966)
Loin du Vietnam (1967)
Rhodiacéta (1967)
La Sixième face du pentagone (1968
Cinétracts (1968)
À bientôt, j'espère (1968)
On vous parle du Brésil: Tortures (1969)
Jour de tournage (1969)
Classe de lutte (1969)
On vous parle de Paris: Maspero, les mots ont un sens (1970)
On vous parle du Brésil: Carlos Marighela (1970)
La Bataille des dix millions (1971)
Le Train en marche (1971)
On vous parle de Prague: le deuxième procès d'Artur London (1971)
Vive la baleine (1972)
L'Ambassade (1973)
On vous parle du Chili: ce que disait Allende (1973)
Puisqu'on vous dit que c'est possible (1974)
La Solitude du chanteur de fond (1974)
La Spirale (1975)
Le Fond de l'air est rouge (1977, 1993)
Quand le siècle a pris formes (1978)
Junkiopa (1981)
Sans Soleil (1983)
2084 (1984)
From Chris to Christo (1985)
Matta (1985)
A.K. (1985)
Eclats (1986)
Mémoires pour Simone (1986)
Tokyo Days (1988)
Spectre (1988)
L'héritage de la chouette (1989)
Bestiaire (three short video haiku) (1990)
Bestiaire 1. Chat écoutant la musique
Bestiaire 2. An owl is an owl is an owl
Bestiaire 3. Zoo Piece
Getting away with it (1990)
Berlin 1990 (1990)
Détour Ceausescu (1991)
Théorie des ensembles (1991)
Coin fenètre (1992)
Azulmoon (1992)
Le Tombeau d'Alexandre (1992)
Le 20 heurs dans les camps (1993)
SLON Tango (1993)
Bullfight in Okinawa (1994)
Eclipse (1994)
Haiku (1994)
Haiku 1. Petite Ceinture
Haiku 2. Chaika
Haiku 3. Owl Gets in Your Eyes
Casque bleu (1995)
Silent Movie (1995)
Level Five (1997)
Un maire au Kosovo (2000)
One Day in the Life of Andrei Arsenevich (2000)
Le facteur sonne toujours cheval (2001) Avril inquiet (2001)
Οι ερμηνείες του Μάη
ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ
του Θανάση Τσακίρη
Ομιλία στην εκδήλωση της Κινηματογραφικής Λέσχης Ηλιούπολης (Κυριακή, 20.1.2008)
Η κοινωνική και πολιτική έκρηξη που ξέσπασε το Μάη του 1968 στη Γαλλία «έπιασε στον ύπνο» τις πολιτειακές, πολιτικές και κοινωνικές ηγεσίες της δεξιάς αλλά και της παραδοσιακής αριστεράς της χώρας και της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Όλες αυτές οι ηγεσίες αλλά και μέρος των πνευματικών κύκλων της διανόησης θεωρούσαν τον κόσμο δεδομένο και καλουπαρισμένο στα μέτρα και σταθμά τους. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις προσπάθειες εξήγησης και ερμηνείας του ξεσηκωμού οι οποίες ήταν σημαδεμένες από τις θεωρίες και αντιλήψεις ενός παλιού κόσμου που πέθαινε και που δεν μπορούσε να δει τι ήταν αυτό που γεννιόταν και το οποίο σε πολλές περιπτώσεις του πρόσφερε το ελιξήριο της νεότητάς του.
Η πρώτη εξήγηση που δόθηκε ήταν αυτή της κατεστημένης πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας που ανέπτυξε μια «θεωρία συνομωσίας». Ο Ντε Γκωλ και ο Πομπιντού (πρόεδρος και πρωθυπουργός αντίστοιχα) προσδιόρισαν ως «συνωμότες» το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τις αριστερίστικες ομάδες αγνοώντας σκόπιμα ότι το ΓΚΚ αρχικά σαμποτάρισε την εξέγερση και συμμετείχε μόνο στο τέλος με την απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων. Ας μην ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη ο Ψυχρός πόλεμος ήταν στο φόρτε του και οι πάσης φύσεως αυταρχικές εξουσίες επικαλούνται εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς προκειμένου να καταστείλουν κάθε αμφισβήτησή τους.
Μια δεύτερη εξήγηση που προσπάθησε να είναι πιο μέσα στα πράγματα τονίζει την κρίση του Πανεπιστημίου ως θεσμού. Το Πανεπιστήμιο είχε πια εξελιχθεί από την άποψη της κοινωνικής σύνθεσης του φοιτητόκοσμου και εν μέρει του ερευνητικού και διδακτικού προσωπικού. Από πανεπιστήμιο των αστικών και γραφειοκρατικών ελίτ είχε μετατραπεί μεταπολεμικά σε μαζικό πανεπιστήμιο των μεσαίων στρωμάτων και των πιο ταλαντούχων παιδιών της εργατικής τάξης των πόλεων. Έτσι, το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών και των εσωτερικών κανονισμών ήταν εκφράσεις του παλιού πανεπιστήμιου και δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες δεκάδων χιλιάδων φοιτητών και φοιτητριών που αγωνιούσαν για το μέλλον τους που φαινόταν μπλοκαρισμένο ανάμεσα στο «σύστημα» από τη μια και στο κοινωνικό παρελθόν τους από την άλλη. Η εξέγερση του φοιτητόκοσμου έδειξε ότι η οικοδόμηση νέων πανεπιστημίων, όπως αυτό της εργατικής γειτονιάς της Ναντέρ, δεν έλυνε το πρόβλημα που δεν ήταν ποσοτικό αλλά ποιοτικό.
Κάποιοι άλλοι δεν συμμερίζονταν την παραπάνω εξήγηση και έδωσαν τη δική τους. Θεωρούσαν ότι το κίνημα της αμφισβήτησης ήταν το ξέσπασμα της «εφηβικής ανταρσίας» και η φωτιά του «νεανικού πυρετού». Από αυτούς που τα έλεγαν αυτά, κάποιοι τα έβλεπαν με θετικό μάτι και μιλούσαν για τη «γιορτή της ζωής» και για το «εφηβικό 1789» που μετέτρεψε τη νεολαία σε «κοινωνικοπολιτική δύναμη». Οι πιο επικριτικοί μιλούσαν για «ψυχόδραμα» ή για «μίμηση» και ακόμη πιο ειρωνικά για «παρωδία επανάστασης» που έδινε διέξοδο στα ψυχικά αδιέξοδα των εξεγερμένων.
Η τέταρτη εξήγηση γενικεύοντας την ιδέα περί κρίσης την διευρύνει ως τα όρια της «κρίσης του πολιτισμού». Κατ’ αυτή την άποψη, οι νέοι και οι νέες επιτέθηκαν συνολικά εναντίον της «καταναλωτικής κοινωνίας». Σε αρκετές διαλέξεις του, ο αντιστασιακός συγγραφέας και μαχητής των Διεθνών Ταξιαρχιών, ο Αντρέ Μαλρώ, υπουργός πολιτισμού των κυβερνήσεων Ντε Γκωλ από το 1960 ως το 1969, τόνιζε ότι δεν επρόκειτο για ζήτημα μεταρρυθμίσεων αλλά για επιστροφή του παλιού μηδενισμού με τη μαύρη σημαία και μια αστείρευτη επιθυμία καταστροφής. Ουσιαστικά, η άποψη αυτή απέδιδε την κρίση του Μάη στην κατάρρευση των ιδεών και των αξιών του Διαφωτισμού και της Προόδου που είχαν υποσχεθεί κάτι το πολύ διαφορετικό από την αέναη ανάπτυξη του «καταναλωτισμού» και της «τεχνολογικής» και «τεχνοκρατικής» κοινωνίας.
Μια ερμηνεία που έβλεπε με εμφανή συμπάθεια το κίνημα του Μάη ήταν αυτή περί «ταξικής σύγκρουσης νέου τύπου». Την άποψη αυτή πρωτοδιατύπωσε ο κοινωνιολόγος Αλαίν Τουραίν. Η κρίση του ’68 δεν ήταν, κατ’ αυτόν, ένας άμεσος ταξικός αγώνας (εργάτες εναντίον εργοδοτών) αλλά περισσότερο κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική πάλη. Ο στόχος αυτής της κινητοποίησης ήταν περισσότερο η κυριαρχία και η ενσωμάτωση/ολοκλήρωση, δηλαδή οι αγώνες γίνονταν εναντίον της τεχνοκρατίας, και λιγότερο η εκμετάλλευση. Οι άνθρωποι που λειτουργούσαν την κοινωνική μηχανή, οι επαγγελματίες και οι εργάτες της πραγματικής παραγωγής στρέφονταν εναντίον των τεχνοκρατών που είχαν υφαρπάξει την αρμοδιότητα λήψης των πάσης φύσεως πολιτικών και κοινωνικών αποφάσεων και ασκούσαν την κυριαρχία τους σε όλα τα επίπεδα.
Η ερμηνεία των πιο παραδοσιακών μαρξιστών απέδιδε στους εργάτες και όχι στους φοιτητές το ρόλο του ιστορικού υποκειμένου της επανάστασης. Γι’ αυτό αγνοήθηκε από αυτούς η φοιτητική απαρχή του κινήματος και μπήκαν στο παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο όταν οι εργάτες αποφάσισαν γενική μαζική απεργία και σε προχωρημένη φάση κατέλαβαν τα εργοστάσιά τους με αίτημα τον εργατικό έλεγχο και την αυτοδιαχείριση. Ακόμα και τότε το ΓΚΚ έμεινε στο πλαίσιο της διεκδίκησης ικανοποίησης «νομιμοποιημένων υλικών αιτημάτων» και δεν έθεσε θέμα εξουσίας ούτε καν εργατικού ελέγχου. Κατά την εξήγηση αυτή, οι απαρχές της κρίσης και η διάχυσή της εντοπίζονται στην ίδια την οικονομία, καθώς μετά από μια αδιατάρακτη οικονομική ανάπτυξη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Ιούλιο 1966 άρχισε η αντιστροφή της πορείας με επιβράδυνση της παραγωγής και απότομη αύξηση της ανεργίας που το 1968 ήταν τετραπλάσια αυτής που υπήρχε το 1964. Αυτή η εξήγηση έχει το προτέρημα ότι εντοπίζει τους λόγους της απότομης και ξαφνικής έκρηξης της λαϊκής οργής αλλά λόγω του απόλυτου οικονομικού ντετερμινισμού της αφήνει ελάχιστα περιθώρια στην ανάπτυξη επαναστατικής διεξόδου από την κρίση με την ανάδειξη της «ανωριμότητας» των αντικειμενικών και υποκειμενικών όρων. Η συλλογική δράση και η αυτενέργεια των κοινωνικών υποκειμένων δεν αναγνωρίζεται από το εκάστοτε ηγετικό κομματικό επιτελείο που θα αποφασίσει πότε θα είναι κατάλληλη η στιγμή της ρήξης.
Η πιο θεσμική προσέγγιση απέδιδε τα γεγονότα του Μάη στην πολιτική και καθεστωτική κρίση της 5ης γαλλικής δημοκρατίας, η οποία όπλισε τον Πρόεδρο της δημοκρατίας με υπερεξουσίες και οχύρωνε την κυβέρνηση απέναντι στον κοινοβουλευτικό έλεγχο περιορίζοντας σε δευτερεύοντα ρόλο το κοινοβούλιο και την επίσημη αντιπολίτευση, ωθώντας σε πιο ριζοσπαστικές μορφές αντίθεσης στην κυβέρνηση και το καθεστώς. Αντίθετα, στην 3η και στην 4η Δημοκρατία, το κοινοβούλιο έπαιζε τον πρώτο ρόλο και έδινε διέξοδο στις κυβερνητικές κρίσεις προτού αυτές εξελιχθούν σε καθεστωτικές κρίσεις. Στην 5η Δημοκρατία, λοιπόν, αναπτύχθηκε το καθεστώς του «αυταρχικού κρατισμού», κατά τη γνωστή φράση του Νίκου Πουλαντζά, το οποίο αφαιρούσε πολλές βαλβίδες ασφαλείας του συστήματος και έστελνε τους διαμαρτυρόμενους στους δρόμους της Γαλλίας που από το 1789 ως σήμερα φιλοξένησαν δεκάδες εκατομμύρια διαδηλωτές και διαδηλώτριες που διαμαρτύρονταν κατά του αυταρχικού γραφειοκρατικού γαλλικού κράτους.
Τέλος, μια ερμηνεία, που δίνει σημαντικό ρόλο στον υποκειμενικό παράγοντα αλλά και στον παράγοντα της τύχης, είναι αυτή που αποδίδει την κρίση στην αλληλουχία διαφόρων γεγονότων και στις αποφάσεις των πολιτικών παραγόντων. Αναδεικνύεται έτσι η στρατηγική και οι τακτικές σε βασικό μοχλό των εξελίξεων. Σημαντικό, λοιπόν, ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι το Πανεπιστήμιο της Ναντέρ, από όπου άρχισαν όλα, ήταν αποκομμένο από τον έξω κόσμο δημιουργώντας μια αίσθηση κοινής ταυτότητας στους φοιτητές και τις φοιτήτριές του. Εξίσου σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι καθυστερήσεις του υπουργού Παιδείας για την εκπόνηση σχεδίου μεταρρυθμίσεων και τη δημόσια διαβούλευσή του ώστε να τύχει αποδοχής και να εφαρμοστεί. Ήταν σημαντικό επίσης το γεγονός ότι η αστυνομία εισέβαλε στη Σορβόννη στις 3 Μαΐου δημιουργώντας την αίσθηση ότι η καταστολή θα ενταθεί πέρα από τα «λογικά» όρια. Ακόμη και η ταυτόχρονη απουσία του Προέδρου και του Πρωθυπουργού στο εξωτερικό που σήμαινε αναβλητικότητα στη λήψη ουσιαστικών πολιτικών αποφάσεων προστέθηκε ως κρίκος στην αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν στην γενίκευση της εξέγερσης, χωρίς επιστροφή σε προηγούμενες καταστάσεις.
Μπορεί ο Ντε Γκωλ τελικά να νίκησε στις εκλογές του Ιουνίου και να επήλθε κοινωνική γαλήνη, όμως, όπως τόνισε ένας μελετητής των κοινωνικών κινημάτων, ο Σίντνευ Τάροου, οι «πεφωτισμένες ελίτ» του άρχοντος μπλοκ εξουσίας του Γκωλισμού μπόρεσαν να νικήσουν εσωτερικές αντιστάσεις και να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις προς ένα μαζικό πανεπιστήμιο και, πολύ σημαντικό για το ίδιο το κοινωνικο-πολιτικό σύστημα να ενσωματώσουν πολιτικά μέρος της αμφισβήτησης και των αμφισβητιών.
Τι σημαίνουν όλα αυτά σήμερα για εμάς; Πρώτα απ’ όλα, έχω την εντύπωση ότι ενώ η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται κατά τον ίδιο τρόπο εν τούτοις θα υπάρχει πάντοτε η νέα γενιά που, παρ’ ότι δεν είναι μια ενιαία κοινωνική κατηγορία, θα έχει αγωνίες και οράματα και ορισμένα τμήματά της θα προσπαθούν να υπερβούν τα όρια του κατεστημένου συστήματος και της πολιτικής του. Μια από τις τελευταίες ταινίες που γυρίστηκαν με φόντο το Μάη, οι «Ονειροπόλοι» του Μπερνάρτο Μπερτολούτσι, μας έδειξαν αυτό ακριβώς. Είδαμε δηλαδή νέους ανθρώπους να προσπαθούν να δοκιμάσουν να γνωρίσουν τα όριά τους και να τα ξεπεράσουν. Είπαν πως η ταινία αυτή ήταν νοσταλγική και μάλλον ελαφρώς αρρωστημένη. Νοσταλγική πιθανόν να ήταν. Εξάλλου ο Μπερτολούτσι το είχε τάξει στον εαυτό του. Αλλά αρρωστημένη από πού κι ως πού; Αν παίρνουμε τα πάντα τοις μετρητοίς χάνουμε το νόημα που είναι πίσω από τις γραμμές των υποτίτλων και τα πίξελ των εικόνων. Την δήθεν αρρωστημένη πλευρά την βλέπει μόνο η πλευρά εκείνη του νέου πολιτικού κατεστημένου που θέλει να κλείσει τους λογαριασμούς του με κάθε παρέκβαση της ιστορίας είτε αυτή λέγεται Μάης του ’68 είτε Σοβιετική ή Γαλλική επανάσταση. Ο Σαρκοζί μάλιστα το είπε ξεκάθαρα στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση: "Σ’ αυτές τις εκλογές το ζήτημα που τίθεται το κατά πόσο η κληρονομιά του Μάη του ’68 θα πρέπει να διατηρηθεί στη ζωή ή να εξοντωθεί μια και για πάντα». Δεύτερον, το ζητούμενο δεν είναι να καταλήξουμε στη μια μόνο ερμηνεία που θα είναι η ολόστρωτη αλλά να αναζητήσουμε εκείνα τα σημεία της κριτικής που αναδεικνύουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να καταλήξουν σε στοιχεία μιας εναλλακτικής πρότασης για το μέλλον. Ζούμε σε μια κοινωνία που είναι ταυτόχρονα καταναλωτική αλλά και στερητική. Οι στρατιές των νέων αναζητούν όχι μια θέση στο δημόσιο όπως μας πιπιλίζει το μυαλό μια ορισμένη κρατική προπαγάνδα αλλά μια στοιχειώδη θέση εργασίας στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, στις εταιρίες ενοικίασης προσωπικού, στην μερική απασχόληση. Ταυτόχρονα στην οθόνη του μυαλού τους προβάλλεται μια εικόνα ενός χαρούμενου κόσμου γεμάτου ευκαιρίες και απολαύσεις που δεν αντιστοιχεί στην πραγματική καθημερινότητα η οποία θυμίζει τα ανδροειδή της ταινίας Blade Runner που είχαν ρυθμιστεί για μια σύντομη ζωή που έπρεπε να τη ζουν διπλά για να την απολαύσουν. Παρόμοια κρίση με αυτή του Μάη του ’68 ίσως να μη ζούμε στις ημέρες μας. Η κρίση του Μάη του ’68 αφορούσε μια γενιά που ήξερε πώς θα ζήσει κάποια στιγμή καλύτερα από τους γονείς της. Σήμερα συμβαίνει το αντίθετο: μεγαλώνει η πρώτη γενιά που θα ζήσει μάλλον χειρότερα από τους γονείς της. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς θα συμβάλουμε στην αφύπνισή τους και πώς ισότιμα θα διεκδικήσουν μαζί μας το δικό τους μέλλον.
του Θανάση Τσακίρη
Ομιλία στην εκδήλωση της Κινηματογραφικής Λέσχης Ηλιούπολης (Κυριακή, 20.1.2008)
Η κοινωνική και πολιτική έκρηξη που ξέσπασε το Μάη του 1968 στη Γαλλία «έπιασε στον ύπνο» τις πολιτειακές, πολιτικές και κοινωνικές ηγεσίες της δεξιάς αλλά και της παραδοσιακής αριστεράς της χώρας και της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Όλες αυτές οι ηγεσίες αλλά και μέρος των πνευματικών κύκλων της διανόησης θεωρούσαν τον κόσμο δεδομένο και καλουπαρισμένο στα μέτρα και σταθμά τους. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις προσπάθειες εξήγησης και ερμηνείας του ξεσηκωμού οι οποίες ήταν σημαδεμένες από τις θεωρίες και αντιλήψεις ενός παλιού κόσμου που πέθαινε και που δεν μπορούσε να δει τι ήταν αυτό που γεννιόταν και το οποίο σε πολλές περιπτώσεις του πρόσφερε το ελιξήριο της νεότητάς του.
Η πρώτη εξήγηση που δόθηκε ήταν αυτή της κατεστημένης πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας που ανέπτυξε μια «θεωρία συνομωσίας». Ο Ντε Γκωλ και ο Πομπιντού (πρόεδρος και πρωθυπουργός αντίστοιχα) προσδιόρισαν ως «συνωμότες» το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τις αριστερίστικες ομάδες αγνοώντας σκόπιμα ότι το ΓΚΚ αρχικά σαμποτάρισε την εξέγερση και συμμετείχε μόνο στο τέλος με την απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων. Ας μην ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη ο Ψυχρός πόλεμος ήταν στο φόρτε του και οι πάσης φύσεως αυταρχικές εξουσίες επικαλούνται εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς προκειμένου να καταστείλουν κάθε αμφισβήτησή τους.
Μια δεύτερη εξήγηση που προσπάθησε να είναι πιο μέσα στα πράγματα τονίζει την κρίση του Πανεπιστημίου ως θεσμού. Το Πανεπιστήμιο είχε πια εξελιχθεί από την άποψη της κοινωνικής σύνθεσης του φοιτητόκοσμου και εν μέρει του ερευνητικού και διδακτικού προσωπικού. Από πανεπιστήμιο των αστικών και γραφειοκρατικών ελίτ είχε μετατραπεί μεταπολεμικά σε μαζικό πανεπιστήμιο των μεσαίων στρωμάτων και των πιο ταλαντούχων παιδιών της εργατικής τάξης των πόλεων. Έτσι, το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών και των εσωτερικών κανονισμών ήταν εκφράσεις του παλιού πανεπιστήμιου και δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες δεκάδων χιλιάδων φοιτητών και φοιτητριών που αγωνιούσαν για το μέλλον τους που φαινόταν μπλοκαρισμένο ανάμεσα στο «σύστημα» από τη μια και στο κοινωνικό παρελθόν τους από την άλλη. Η εξέγερση του φοιτητόκοσμου έδειξε ότι η οικοδόμηση νέων πανεπιστημίων, όπως αυτό της εργατικής γειτονιάς της Ναντέρ, δεν έλυνε το πρόβλημα που δεν ήταν ποσοτικό αλλά ποιοτικό.
Κάποιοι άλλοι δεν συμμερίζονταν την παραπάνω εξήγηση και έδωσαν τη δική τους. Θεωρούσαν ότι το κίνημα της αμφισβήτησης ήταν το ξέσπασμα της «εφηβικής ανταρσίας» και η φωτιά του «νεανικού πυρετού». Από αυτούς που τα έλεγαν αυτά, κάποιοι τα έβλεπαν με θετικό μάτι και μιλούσαν για τη «γιορτή της ζωής» και για το «εφηβικό 1789» που μετέτρεψε τη νεολαία σε «κοινωνικοπολιτική δύναμη». Οι πιο επικριτικοί μιλούσαν για «ψυχόδραμα» ή για «μίμηση» και ακόμη πιο ειρωνικά για «παρωδία επανάστασης» που έδινε διέξοδο στα ψυχικά αδιέξοδα των εξεγερμένων.
Η τέταρτη εξήγηση γενικεύοντας την ιδέα περί κρίσης την διευρύνει ως τα όρια της «κρίσης του πολιτισμού». Κατ’ αυτή την άποψη, οι νέοι και οι νέες επιτέθηκαν συνολικά εναντίον της «καταναλωτικής κοινωνίας». Σε αρκετές διαλέξεις του, ο αντιστασιακός συγγραφέας και μαχητής των Διεθνών Ταξιαρχιών, ο Αντρέ Μαλρώ, υπουργός πολιτισμού των κυβερνήσεων Ντε Γκωλ από το 1960 ως το 1969, τόνιζε ότι δεν επρόκειτο για ζήτημα μεταρρυθμίσεων αλλά για επιστροφή του παλιού μηδενισμού με τη μαύρη σημαία και μια αστείρευτη επιθυμία καταστροφής. Ουσιαστικά, η άποψη αυτή απέδιδε την κρίση του Μάη στην κατάρρευση των ιδεών και των αξιών του Διαφωτισμού και της Προόδου που είχαν υποσχεθεί κάτι το πολύ διαφορετικό από την αέναη ανάπτυξη του «καταναλωτισμού» και της «τεχνολογικής» και «τεχνοκρατικής» κοινωνίας.
Μια ερμηνεία που έβλεπε με εμφανή συμπάθεια το κίνημα του Μάη ήταν αυτή περί «ταξικής σύγκρουσης νέου τύπου». Την άποψη αυτή πρωτοδιατύπωσε ο κοινωνιολόγος Αλαίν Τουραίν. Η κρίση του ’68 δεν ήταν, κατ’ αυτόν, ένας άμεσος ταξικός αγώνας (εργάτες εναντίον εργοδοτών) αλλά περισσότερο κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική πάλη. Ο στόχος αυτής της κινητοποίησης ήταν περισσότερο η κυριαρχία και η ενσωμάτωση/ολοκλήρωση, δηλαδή οι αγώνες γίνονταν εναντίον της τεχνοκρατίας, και λιγότερο η εκμετάλλευση. Οι άνθρωποι που λειτουργούσαν την κοινωνική μηχανή, οι επαγγελματίες και οι εργάτες της πραγματικής παραγωγής στρέφονταν εναντίον των τεχνοκρατών που είχαν υφαρπάξει την αρμοδιότητα λήψης των πάσης φύσεως πολιτικών και κοινωνικών αποφάσεων και ασκούσαν την κυριαρχία τους σε όλα τα επίπεδα.
Η ερμηνεία των πιο παραδοσιακών μαρξιστών απέδιδε στους εργάτες και όχι στους φοιτητές το ρόλο του ιστορικού υποκειμένου της επανάστασης. Γι’ αυτό αγνοήθηκε από αυτούς η φοιτητική απαρχή του κινήματος και μπήκαν στο παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο όταν οι εργάτες αποφάσισαν γενική μαζική απεργία και σε προχωρημένη φάση κατέλαβαν τα εργοστάσιά τους με αίτημα τον εργατικό έλεγχο και την αυτοδιαχείριση. Ακόμα και τότε το ΓΚΚ έμεινε στο πλαίσιο της διεκδίκησης ικανοποίησης «νομιμοποιημένων υλικών αιτημάτων» και δεν έθεσε θέμα εξουσίας ούτε καν εργατικού ελέγχου. Κατά την εξήγηση αυτή, οι απαρχές της κρίσης και η διάχυσή της εντοπίζονται στην ίδια την οικονομία, καθώς μετά από μια αδιατάρακτη οικονομική ανάπτυξη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Ιούλιο 1966 άρχισε η αντιστροφή της πορείας με επιβράδυνση της παραγωγής και απότομη αύξηση της ανεργίας που το 1968 ήταν τετραπλάσια αυτής που υπήρχε το 1964. Αυτή η εξήγηση έχει το προτέρημα ότι εντοπίζει τους λόγους της απότομης και ξαφνικής έκρηξης της λαϊκής οργής αλλά λόγω του απόλυτου οικονομικού ντετερμινισμού της αφήνει ελάχιστα περιθώρια στην ανάπτυξη επαναστατικής διεξόδου από την κρίση με την ανάδειξη της «ανωριμότητας» των αντικειμενικών και υποκειμενικών όρων. Η συλλογική δράση και η αυτενέργεια των κοινωνικών υποκειμένων δεν αναγνωρίζεται από το εκάστοτε ηγετικό κομματικό επιτελείο που θα αποφασίσει πότε θα είναι κατάλληλη η στιγμή της ρήξης.
Η πιο θεσμική προσέγγιση απέδιδε τα γεγονότα του Μάη στην πολιτική και καθεστωτική κρίση της 5ης γαλλικής δημοκρατίας, η οποία όπλισε τον Πρόεδρο της δημοκρατίας με υπερεξουσίες και οχύρωνε την κυβέρνηση απέναντι στον κοινοβουλευτικό έλεγχο περιορίζοντας σε δευτερεύοντα ρόλο το κοινοβούλιο και την επίσημη αντιπολίτευση, ωθώντας σε πιο ριζοσπαστικές μορφές αντίθεσης στην κυβέρνηση και το καθεστώς. Αντίθετα, στην 3η και στην 4η Δημοκρατία, το κοινοβούλιο έπαιζε τον πρώτο ρόλο και έδινε διέξοδο στις κυβερνητικές κρίσεις προτού αυτές εξελιχθούν σε καθεστωτικές κρίσεις. Στην 5η Δημοκρατία, λοιπόν, αναπτύχθηκε το καθεστώς του «αυταρχικού κρατισμού», κατά τη γνωστή φράση του Νίκου Πουλαντζά, το οποίο αφαιρούσε πολλές βαλβίδες ασφαλείας του συστήματος και έστελνε τους διαμαρτυρόμενους στους δρόμους της Γαλλίας που από το 1789 ως σήμερα φιλοξένησαν δεκάδες εκατομμύρια διαδηλωτές και διαδηλώτριες που διαμαρτύρονταν κατά του αυταρχικού γραφειοκρατικού γαλλικού κράτους.
Τέλος, μια ερμηνεία, που δίνει σημαντικό ρόλο στον υποκειμενικό παράγοντα αλλά και στον παράγοντα της τύχης, είναι αυτή που αποδίδει την κρίση στην αλληλουχία διαφόρων γεγονότων και στις αποφάσεις των πολιτικών παραγόντων. Αναδεικνύεται έτσι η στρατηγική και οι τακτικές σε βασικό μοχλό των εξελίξεων. Σημαντικό, λοιπόν, ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι το Πανεπιστήμιο της Ναντέρ, από όπου άρχισαν όλα, ήταν αποκομμένο από τον έξω κόσμο δημιουργώντας μια αίσθηση κοινής ταυτότητας στους φοιτητές και τις φοιτήτριές του. Εξίσου σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι καθυστερήσεις του υπουργού Παιδείας για την εκπόνηση σχεδίου μεταρρυθμίσεων και τη δημόσια διαβούλευσή του ώστε να τύχει αποδοχής και να εφαρμοστεί. Ήταν σημαντικό επίσης το γεγονός ότι η αστυνομία εισέβαλε στη Σορβόννη στις 3 Μαΐου δημιουργώντας την αίσθηση ότι η καταστολή θα ενταθεί πέρα από τα «λογικά» όρια. Ακόμη και η ταυτόχρονη απουσία του Προέδρου και του Πρωθυπουργού στο εξωτερικό που σήμαινε αναβλητικότητα στη λήψη ουσιαστικών πολιτικών αποφάσεων προστέθηκε ως κρίκος στην αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν στην γενίκευση της εξέγερσης, χωρίς επιστροφή σε προηγούμενες καταστάσεις.
Μπορεί ο Ντε Γκωλ τελικά να νίκησε στις εκλογές του Ιουνίου και να επήλθε κοινωνική γαλήνη, όμως, όπως τόνισε ένας μελετητής των κοινωνικών κινημάτων, ο Σίντνευ Τάροου, οι «πεφωτισμένες ελίτ» του άρχοντος μπλοκ εξουσίας του Γκωλισμού μπόρεσαν να νικήσουν εσωτερικές αντιστάσεις και να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις προς ένα μαζικό πανεπιστήμιο και, πολύ σημαντικό για το ίδιο το κοινωνικο-πολιτικό σύστημα να ενσωματώσουν πολιτικά μέρος της αμφισβήτησης και των αμφισβητιών.
Τι σημαίνουν όλα αυτά σήμερα για εμάς; Πρώτα απ’ όλα, έχω την εντύπωση ότι ενώ η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται κατά τον ίδιο τρόπο εν τούτοις θα υπάρχει πάντοτε η νέα γενιά που, παρ’ ότι δεν είναι μια ενιαία κοινωνική κατηγορία, θα έχει αγωνίες και οράματα και ορισμένα τμήματά της θα προσπαθούν να υπερβούν τα όρια του κατεστημένου συστήματος και της πολιτικής του. Μια από τις τελευταίες ταινίες που γυρίστηκαν με φόντο το Μάη, οι «Ονειροπόλοι» του Μπερνάρτο Μπερτολούτσι, μας έδειξαν αυτό ακριβώς. Είδαμε δηλαδή νέους ανθρώπους να προσπαθούν να δοκιμάσουν να γνωρίσουν τα όριά τους και να τα ξεπεράσουν. Είπαν πως η ταινία αυτή ήταν νοσταλγική και μάλλον ελαφρώς αρρωστημένη. Νοσταλγική πιθανόν να ήταν. Εξάλλου ο Μπερτολούτσι το είχε τάξει στον εαυτό του. Αλλά αρρωστημένη από πού κι ως πού; Αν παίρνουμε τα πάντα τοις μετρητοίς χάνουμε το νόημα που είναι πίσω από τις γραμμές των υποτίτλων και τα πίξελ των εικόνων. Την δήθεν αρρωστημένη πλευρά την βλέπει μόνο η πλευρά εκείνη του νέου πολιτικού κατεστημένου που θέλει να κλείσει τους λογαριασμούς του με κάθε παρέκβαση της ιστορίας είτε αυτή λέγεται Μάης του ’68 είτε Σοβιετική ή Γαλλική επανάσταση. Ο Σαρκοζί μάλιστα το είπε ξεκάθαρα στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση: "Σ’ αυτές τις εκλογές το ζήτημα που τίθεται το κατά πόσο η κληρονομιά του Μάη του ’68 θα πρέπει να διατηρηθεί στη ζωή ή να εξοντωθεί μια και για πάντα». Δεύτερον, το ζητούμενο δεν είναι να καταλήξουμε στη μια μόνο ερμηνεία που θα είναι η ολόστρωτη αλλά να αναζητήσουμε εκείνα τα σημεία της κριτικής που αναδεικνύουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να καταλήξουν σε στοιχεία μιας εναλλακτικής πρότασης για το μέλλον. Ζούμε σε μια κοινωνία που είναι ταυτόχρονα καταναλωτική αλλά και στερητική. Οι στρατιές των νέων αναζητούν όχι μια θέση στο δημόσιο όπως μας πιπιλίζει το μυαλό μια ορισμένη κρατική προπαγάνδα αλλά μια στοιχειώδη θέση εργασίας στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, στις εταιρίες ενοικίασης προσωπικού, στην μερική απασχόληση. Ταυτόχρονα στην οθόνη του μυαλού τους προβάλλεται μια εικόνα ενός χαρούμενου κόσμου γεμάτου ευκαιρίες και απολαύσεις που δεν αντιστοιχεί στην πραγματική καθημερινότητα η οποία θυμίζει τα ανδροειδή της ταινίας Blade Runner που είχαν ρυθμιστεί για μια σύντομη ζωή που έπρεπε να τη ζουν διπλά για να την απολαύσουν. Παρόμοια κρίση με αυτή του Μάη του ’68 ίσως να μη ζούμε στις ημέρες μας. Η κρίση του Μάη του ’68 αφορούσε μια γενιά που ήξερε πώς θα ζήσει κάποια στιγμή καλύτερα από τους γονείς της. Σήμερα συμβαίνει το αντίθετο: μεγαλώνει η πρώτη γενιά που θα ζήσει μάλλον χειρότερα από τους γονείς της. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς θα συμβάλουμε στην αφύπνισή τους και πώς ισότιμα θα διεκδικήσουν μαζί μας το δικό τους μέλλον.
ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ 9/2/2008 και ΚΥΡΙΑΚΗ 10/2/2008
8:00 μ.μ.
ΔΙΗΜΕΡΟ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ
ΤΟΥ 30ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
(2007, 16 ταινίες)
Σε συνεργασία με την Οργανωτική Επιτροπή του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας
Οι προβολές θα γίνουν στην Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ
(Μαρίνου Αντύπα 86, Ηλιούπολη, τηλ. 210-9941199 και 210-9914732,
ιστοσελίδα: www.klh.gr, e-mail: info@klh.gr).
ΣΑΒΒΑΤΟ 9/2/2008 και ΚΥΡΙΑΚΗ 10/2/2008
8:00 μ.μ.
ΔΙΗΜΕΡΟ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ
ΤΟΥ 30ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
(2007, 16 ταινίες)
Σε συνεργασία με την Οργανωτική Επιτροπή του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας
Οι προβολές θα γίνουν στην Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΕΞΑΓΩΓΩΝ
(Μαρίνου Αντύπα 86, Ηλιούπολη, τηλ. 210-9941199 και 210-9914732,
ιστοσελίδα: www.klh.gr, e-mail: info@klh.gr).
Tuesday, February 05, 2008
Εκδήλωση για το Εργατικό κίνημα: από την απαξίωση στην αντεπίθεση
Η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση διοργανώνει:
ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, ΩΡΑ 7 ΜΜΑΙΘ. ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΩΝ ΞΕΝΟΥ ΤΥΠΟΥ (ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 23)
Εργατικό κίνημα: από την απαξίωση στην αντεπίθεση
ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ:
→ Θέμης Κοτσιφάκης - ειδ. γραμματέας ΟΛΜΕ
→ Δημήτρης Κατσορίδας - επιστημονικός συνεργάτης ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μέλος ΚΕ ΔΗΚΚΙ
→ Φειδίας Παϊρίδης - μέλος Ένωσης Εργαζομένων, στέλεχος ΚΟΕ
→ Μαρία Φραγκιαδάκη - π. μέλος ΔΣ ΓΣΕΕ, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ:
→ Τάσος Κουράκης - βουλευτής, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
→ Μάκης Μπαλαούρας - συνδικ. ΟΤΟΕ, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
→ Αντώνης Καραβάς - συνδικ. ιατρός νοσοκομείου "Ερυθρός Σταυρός", στέλεχος ΔΕΑ
→ Δέσποινα Τοσονίδου - συνδικ. ιατρός, στέλεχος οργάνωσης "Κόκκινο"
→ Χάρης Σμυρνιώτης - γραμματέας συνδικάτου ΙΓΜΕ, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
Τη συζήτηση θα συντονίσει εκ μέρους της Πρωτοβουλίας ο Χρήστος Πιλάλης, συνδικαλιστής στη Διδασκαλική Ομοσπονδία και πρώην μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ.
ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, ΩΡΑ 7 ΜΜΑΙΘ. ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΩΝ ΞΕΝΟΥ ΤΥΠΟΥ (ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 23)
Εργατικό κίνημα: από την απαξίωση στην αντεπίθεση
ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ:
→ Θέμης Κοτσιφάκης - ειδ. γραμματέας ΟΛΜΕ
→ Δημήτρης Κατσορίδας - επιστημονικός συνεργάτης ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μέλος ΚΕ ΔΗΚΚΙ
→ Φειδίας Παϊρίδης - μέλος Ένωσης Εργαζομένων, στέλεχος ΚΟΕ
→ Μαρία Φραγκιαδάκη - π. μέλος ΔΣ ΓΣΕΕ, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ:
→ Τάσος Κουράκης - βουλευτής, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
→ Μάκης Μπαλαούρας - συνδικ. ΟΤΟΕ, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
→ Αντώνης Καραβάς - συνδικ. ιατρός νοσοκομείου "Ερυθρός Σταυρός", στέλεχος ΔΕΑ
→ Δέσποινα Τοσονίδου - συνδικ. ιατρός, στέλεχος οργάνωσης "Κόκκινο"
→ Χάρης Σμυρνιώτης - γραμματέας συνδικάτου ΙΓΜΕ, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
Τη συζήτηση θα συντονίσει εκ μέρους της Πρωτοβουλίας ο Χρήστος Πιλάλης, συνδικαλιστής στη Διδασκαλική Ομοσπονδία και πρώην μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ.
Friday, February 01, 2008
Πάτρα: Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου 2008, μεταξύ 2 και 6 το απόγευμα, γλέντι-συζήτηση στον καταυλισμό των προσφύγων
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Το απόγευμα του Σαββάτου, 2 Φεβρουαρίου 2008, μεταξύ 2 και 6 το απόγευμα, θα βρεθούμε στον καταυλισμό των προσφύγων να γλεντήσουμε και να τραγουδήσουμε. Θα έχουμε μαζί μας μπουζουκάκι και μπαγλαμά και ό,τι άλλο προκύψει, για να χαρούμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε μαζί οι πολίτες της Πάτρας, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Σας περιμένουμε να γλεντήσουμε αλλά και να ανταλλάξουμε απόψεις για την συνέχιση των κινητοποιήσεων με στόχο την αξιοπρεπή διαβίωση των εκατοντάδων συνανθρώπων μας.
Και θυμίζουμε ότι απαιτούμε:
Να σταματήσει οριστικά η ρατσιστική επιχείρηση σκούπα εναντίον των προσφύγων στην Πάτρας
Να χορηγηθούν νομιμοποιητικά έγγραφα στους πρόσφυγες της Πάτρας, ώστε να έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε υγεία, εργασία, εκπαίδευση, μετακίνηση.
Να σταματήσουν οι διασυνοριακοί έλεγχοι για τους πρόσφυγες και να καταργηθεί η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ.
Να προστατευθούν οι εκατοντάδες ανήλικοι του καταυλισμού ώστε να μην εξαφανιστούν όπως εκατοντάδες άλλοι.
Σας περιμένουμε! Να είστε όλοι και όλες εκεί (Φέρτε ότι φαγώσιμο μπορείτε, υπάρχουν, επίσης, ανάγκες για ζεστά κλινοσκεπάσματα και ρουχισμό).
Θυμίζουμε ότι την Δευτέρα, 4/2/2008 στο Νομαρχιακό Συμβούλιο θα ξαναθέσουμε το θέμα της δημιουργίας χώρου φιλοξενίας. Σας περιμένουμε στις 19.00 στην Πλατεία Γεωργίου.
ΚΙΝΗΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 6976023952
Το απόγευμα του Σαββάτου, 2 Φεβρουαρίου 2008, μεταξύ 2 και 6 το απόγευμα, θα βρεθούμε στον καταυλισμό των προσφύγων να γλεντήσουμε και να τραγουδήσουμε. Θα έχουμε μαζί μας μπουζουκάκι και μπαγλαμά και ό,τι άλλο προκύψει, για να χαρούμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε μαζί οι πολίτες της Πάτρας, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Σας περιμένουμε να γλεντήσουμε αλλά και να ανταλλάξουμε απόψεις για την συνέχιση των κινητοποιήσεων με στόχο την αξιοπρεπή διαβίωση των εκατοντάδων συνανθρώπων μας.
Και θυμίζουμε ότι απαιτούμε:
Να σταματήσει οριστικά η ρατσιστική επιχείρηση σκούπα εναντίον των προσφύγων στην Πάτρας
Να χορηγηθούν νομιμοποιητικά έγγραφα στους πρόσφυγες της Πάτρας, ώστε να έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε υγεία, εργασία, εκπαίδευση, μετακίνηση.
Να σταματήσουν οι διασυνοριακοί έλεγχοι για τους πρόσφυγες και να καταργηθεί η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ.
Να προστατευθούν οι εκατοντάδες ανήλικοι του καταυλισμού ώστε να μην εξαφανιστούν όπως εκατοντάδες άλλοι.
Σας περιμένουμε! Να είστε όλοι και όλες εκεί (Φέρτε ότι φαγώσιμο μπορείτε, υπάρχουν, επίσης, ανάγκες για ζεστά κλινοσκεπάσματα και ρουχισμό).
Θυμίζουμε ότι την Δευτέρα, 4/2/2008 στο Νομαρχιακό Συμβούλιο θα ξαναθέσουμε το θέμα της δημιουργίας χώρου φιλοξενίας. Σας περιμένουμε στις 19.00 στην Πλατεία Γεωργίου.
ΚΙΝΗΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 6976023952
Subscribe to:
Posts (Atom)
Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ) του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...
