Στα Ενθέματα της Αυγής αύριο Κυριακή 1η του Ιούνη-Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Μάνου Αυγερίδη, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Γιάννη Ζαϊμάκη, Στέφανου Οικονόμου, Κλειώς Παπαπαντολέων, Ιωάννας Μεϊτάνη, Μatthew Goodwin, Willy Pelletier Nicolas Lebourg, Χόρχε Μορούνο, Νίκου Σαραντάκου, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Δώρας Κοτσακά

Και καλό μας μήνα!

στα Ενθέματα της Αυγής αύριο Κυριακή 1η του Ιούνη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Μάνου Αυγερίδη,  Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Γιάννη Ζαϊμάκη, Στέφανου Οικονόμου, Κλειώς Παπαπαντολέων, Ιωάννας Μεϊτάνη, Μatthew Goodwin, Willy Pelletier Nicolas Lebourg, Χόρχε Μορούνο, Νίκου Σαραντάκου, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Δώρας Κοτσακά

ΠΕΝΤΕ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Χωρίς το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Γράφει οΜάνος Αυγερίδης: «Πολλές δημοτικές παρατάξεις έδωσαν σημαντικά δείγματα γραφής. Έδειξαν πως το πρόγραμμα και η συστηματική δουλειά υποδομής, η σύγκρουση και ο δυναμισμός πέρα από παλαιού τύπου κοκκορομαχίες, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα και η αναγνώριση των αδυναμιών δεν είναι ονειρώξεις ρομαντικών, αλλά τα βασικά στοιχεία μιας σύγχρονης και ρεαλιστικής αριστερής διακυβέρνησης. Μένει να αποδειχτούν όλα αυτά και μετεκλογικά, για να γίνει η Αττική, και όχι μόνο αυτή, ένα εργαστήρι του buongoverno, όπως γράφει ο Αντώνης Λιάκος (περιοδικόΧρόνος, τχ. 13, 5.2014) και τελικά για να νικήσουμε. Γιατί νίκη για μας δεν είναι η κατάκτηση της εξουσίας αλλά η ανατροπή της στην πράξη».

Κου-Κου-τζα. Γράφει η Ιωάννα Μεϊτάνη: «Η μπετονένια γραμμή του κόμματος έχει συνέπειες για χιλιάδες πολίτες, μεταξύ των οποίων βέβαια και οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ. Στην Αθήνα, λόγου χάρη, δεν δόθηκε η ευκαιρία στην Ανοιχτή Πόλη να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Θα μείνουμε με τον Καμίνη δήμαρχο (όλοι, και οι κουκουέδες), σε μια πόλη που σιγά σιγά παραδίδεται σε λογής λογής συμφέροντα. Εκτός από το μπετόν των κτιρίων, έχουμε και το μπετόν της γραμμής του ΚΚΕ να μας βαραίνει. Τι τα θες τι τα γυρεύεις, ο γνωστός αντίπαλος είναι ευκολότερος για το κόμμα. Και στον Βόλο, εκτός από τα τσιμέντα, θα έχουν και τον Μπέο δήμαρχο. Και οι κουκουέδες θα τον έχουν δήμαρχο, το μπετόν της γραμμής δεν θα τους εμποδίσει να ζουν τις συνέπειες της τσιμεντένιας ψήφου τους».

Η νίκη. Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «Χρειαζόμαστε καλές εκτιμήσεις και αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος· και για τον ΣΥΡΙΖΑ και συνολικότερα. Τις χρειαζόμαστε όμως όχι για να έχουμε να λέμε ότι κάνουμε φοβερές αναλύσεις ή για να γεμίζουμε σελίδες, αλλά ως εργαλείο για τη σκέψη και την πράξη. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε ψυχροί παρατηρητές· έχουμε εμπλοκή, αναλύουμε τα πράγματα επειδή θέλουμε να τα αλλάξουμε. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για όλα. Για παράδειγμα, το θέμα δεν είναι να περιφέρουμε, από κανάλι σε κανάλι, τη “βαθιά (ή και βαθύτατη) ανησυχία μας” για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να μειωθούν».

Πειραιάς-Βόλος: λιμάνια ψευδαισθήσεων. Ποδοσφαιρικές ολιγαρχίες και υβριδικά πολιτικά μορφώματα στις τοπικές κοινωνίες. Γράφει ο Γιάννης Ζαϊμάκης, με αφετηρία τις νίκες Μαρινάκη-Μώραλη και Μπέου: «Ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Αχιλλέας Μπέος αποτελούν παραδείγματα προβεβλημένων αθλητικών προσώπων με ταχεία κοινωνική ανέλιξη που μετέφεραν στον χώρο του ποδοσφαίρου τη λογική του ευέλικτου καπιταλισμού της ύστερης νεωτερικότητας. Ευρισκόμενοι στο επίκεντρο μιας αθλητικής δημοσιότητας που κατασκευάζει είδωλα και σωτήρες, έχουν καταλάβει ιδιαίτερη θέση στην καθημερινότητα των νοικοκυριών. Αποτελούν τις ενσαρκώσεις του καπιταλιστικού ονείρου για γρήγορο πλουτισμό, δόξα και μια ταχεία οικονομική αναρρίχηση χωρίς ηθικούς φραγμούς. […] γίνονται οι επιτυχημένοι, ξεχωριστοί άνδρες της διπλανής πολυκατοικίας που εισέρχονται στο σπίτι μας, ενεργοποιούν τις φαντασιώσεις μας και εκπληρώνουν εφήμερες προσδοκίες».

«Η 18η Brumaire του Ιωάννη Μαρινάκη και το “Λιμάνι της Αγωνίας”.Ο Στέφανος Οικονόμου απαντάει στο άρθρο «Ολιγάρχες του Λιμανιού» του Νίκου Μπελαβίλα, που δημοσιεύτηκε στα  προηγούμενα «Ενθέματα», σημειώνοντας τη διαφωνία του με δύο διαχωρισμούς που κάνει ο Ν. Μπελαβίλας: «1) «τον αυστηρό διαχωρισμό της κανονικότητας από την “παθολογία” της αστικής δημοκρατίας και της “τυπικής” λειτουργίας των αγορών», 2) τον περιφερειακό, σε σχέση με τις καπιταλιστικές μητροπόλεις, χαρακτήρα του φαινομένου». Επίσης, μας καλεί «να αναρωτηθούμε γιατί ο Ν.Μ. δεν θέτει το ερώτημα της εκλογικής ήττας του τόσα υποσχόμενου Λιμανιού, ούτε μιαν, απειροελάχιστη έστω, εξήγησή της».

UKIP-ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ: ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Η άνοδος του UKIP δεν είναι απλό πυροτέχνημα. Γράφει ο ΜatthewGoodwin: «Οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης, αγνοημένοι για χρόνια από μια κοσμοπολίτικη, μορφωμένη και προοδευτική ελίτ, αντιμέτωποι με τη λοιδορία και την περιφρόνησή της, έλαβαν τη συλλογική απόφαση να προσέλθουν στις κάλπες με όλες τους δυνάμεις και να απορρίψουν συλλήβδην τον πολιτικό κόσμο της Βρετανίας. Ο Φάρατζ διείδε αυτή την τάση και απευθύνθηκε σε αυτούς που νιώθουν παρατημένοι, μπερδεύοντας στο μυαλό τους τα ζητήματα της Ευρώπης και της μετανάστευσης» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

Ένας τρόπος εξορκισμού της μαζικής υποβάθμισης. Ο Willy Pelletierαναλύει τους κοινωνικούς λόγους και την κοινωνική σύνθεση της ψήφου στο «Εθνικό μέτωπο: «Όμως όπως έχει δείξει η Violaine Girard, η ψήφος στο ΕΜ δεν αποτελεί μόνο ψήφο υποβάθμισης και υποβιβασμού. Στα προάστια, μερικοί διπλωματούχοι ανωτέρων τεχνολογικών σχολών, συνταξιούχοι σήμερα και κάτοχοι μικρών πολυτελών οικιών ψήφισαν την Λε Πεν. Κατάφεραν να μετακομίσουν από τις φτωχογειτονιές στα προάστια. Για αυτούς, το να ψηφίσουν Λε Πεν είναι ένδειξη διαφοροποίησης από όσους διαμένουν σε εργατικές κατοικίες (συνήθως οι μετανάστες) ή από όσους εναντιώνονται στην καθεστηκυία τάξη (συνήθως οι νέοι). Δεν έχουν επηρεαστεί από την υποβάθμιση και την αβεβαιότητα, ωστόσο αισθάνονται αποδυναμωμένοι» (μετάφραση: Σοφία Φραγκουλοπούλου).

Προστασία vs νεοφιλελευθερισμός. Γράφει ο Nicolas Lebourg: «Η ψήφος στο Εθνικό Μέτωπο εμφανίστηκε σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος της Αριστεράς όχι πλέον ως προδοσία στην “αντιφασιστική” παράδοση, αλλά ως συστατικό ιδεολογικού εφαλτηρίου ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Σήμερα, το ΕΜ εμφανίζεται ικανό να προτείνει πλήρη προστασία, διαθέτοντας έναν λόγο αλάνθαστης εθνικής κυριαρχίας (πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής), που υπόσχεται στον ψηφοφόρο όλων των κοινωνικών τάξεων ότι θα είναι προστατευμένος από την οικονομική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση και θα απολαμβάνει τα κέρδη του επιχειρηματικού καπιταλισμού (μοτίβο του “έξυπνου προστατευτισμού”), την προστασία του κράτους-πρόνοιας (μοτίβο της “εθνικής προτίμησης”)» (μετάφραση:Σοφία Φραγκουλοπούλου).

Podemos: να αλλάξουμε τον τρόπο που κάνουμε πολιτική. Συνέντευξη του κοινωνιολόγου Χόρχε Μορούνο, από τους πρωτεργάτες του Podemos, που έκανε την έκπληξη στις ισπανικές ευρωεκλογές. Λέει, μεταξύ άλλων: «Το Podemosπροσπαθεί να διευκολύνει τη μετάφραση της οργής σε πολιτική δύναμη. […] Οφείλουμε να συνθέσουμε μια αφήγηση, μια ιστορία η οποία όχι μόνο να εξηγεί ποιοι είναι αυτοί, αλλά και τι μπορούμε να γίνουμε εμείς. Η Αριστερά δεν μπορεί να ομφαλοσκοπεί και να αποστασιοποιείται από την πληβειακή οργή, αυτοπαρουσιαζόμενη άτολμα ως μια πολιτική επιλογή με περιορισμένο πεδίο δράσης. Είναι πια καιρός να ταχθούμε με ευρύτερες δυναμικές, οι οποίες μας περικλείουν κοινωνικά και ιδεολογικά. Πρέπει να βγούμε για να νικήσουμε» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

Καμιά χαρά στην «παιδική χαρά» του Άγιο Παντελεήμονα Παντελεήμονα.Who is the boss? Η Κλειώ Παπαπαντολέων θυμάται το 1957, όταν ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ έστειλε τον στρατό στο Λιτλ Ροκ και άλλες πόλεις, για να διασφαλίσει την είσοδο των μαύρων μαθητών στα (μικτά πλέον, έπειτα από απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου) σχολεία. Και μετά γράφει: «Το άνοιγμα της παιδικής χαράς του Αγίου Παντελεήμονα αποτελεί, αναπότρεπτα, εμβληματικό καθήκον για την επόμενη μέρα: Πρωτίστως της δημοτικής αρχής βέβαια, καθώς αυτή οφείλει να ανοίξει και να διασφαλίσει τη λειτουργία της παιδικής χαράς· αλλά και της μείζονος αντιπολίτευσης, η οποία πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί, όχι για να καταγγείλει το κλείσιμο, αλλά για να συντείνει στο άνοιγμα.  Τα δάκρυα για την άνοδο της ακροδεξιάς είναι μάταια, αν όχι υποκριτικά, όσο υπάρχει το λουκέτο. Ο Αϊζενχάουερ τη δεκαετία του 1950 απέδειξε ποιος όριζε τους κανόνες σε θεμελιακά ζητήματα ισονομίας στις ΗΠΑ. Εξήντα χρόνια μετά, αυτό είναι εντέλει το ερώτημα στην Αθήνα:Who is the boss?».

Φραντς. Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, στη μόνιμη στήλη του «Νέα από το σπίτι»: «Ο Φραντς είχε μια αδερφή, την Ότλα. Η Ότλα ζούσε μακριά από την πόλη. Ο Φραντς έμεινε μαζί της για οκτώ μήνες κι εκεί έγραψε τους αφορισμούς του. Ένα πρωί, τη διέκοψε από τη δουλειά που έκανε και της ζήτησε να βγουν έξω. Στον ουρανό τα σύννεφα είχαν μαζευτεί και ήδη μύριζε βροχή. Ο Φραντς προχώρησε ως τη ρίζα ενός δέντρου, έπειτα έσκυψε παραμερίζοντας τα χόρτα και έδειξε στην Ότλα ένα κρυμμένο σαλιγκάρι. Η Ότλα γούρλωσε τα μάτια της και γέλασε». Η συνέχεια επί του φύλλου.

Δυσαρμονία και αρμονία. Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του, «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» γράφει: «Στην επίσκεψή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας την επόμενη μέρα, ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στην “πολύ μεγάλη δυσαρμονία” που υπάρχει ανάμεσα στη βούληση του λαϊκού σώματος και στους συσχετισμούς της σημερινής Βουλής. Η δυσαρμονία είναι φυσικά το αντίθετο της αρμονίας· όμως δεν είναι αρχαία λέξη, οι αρχαίοι μόνο τη δυσαρμοστία είχαν· η δυσαρμονία εισήχθη στην ελληνική γλώσσα τον 19ο αιώνα ως μεταφορά του γαλλικούdysharmonie, που βέβαια με ελληνογενή υλικά έχει πλαστεί. Ο Κουμανούδης κατέγραψε ως πρώτη εμφάνιση της “δυσαρμονίας” στην ελληνική γλώσσα το 1867».

Ρένα Σταυρίδη-Πατρικίου: εις μνήμην. Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκηςγράφει για το έργο της Ρένας Σταυρίδη-Πατρικίου, με την ευκαιρία της σχετικής ημερίδας που οργανώνεται την Τετάρτη 4 Ιουνίου στο Πάντειο: «Η ημερίδα που αφιερώνεται στη μνήμη της επιχειρεί να πραγματευθεί θέματα πάνω στα οποία εργάστηκε η Ρένα Σταυρίδη-Πατρικίου, να συνομιλήσει με τις θέσεις της, να τις ξαναφέρει στο προσκήνιο με τον τρόπο και η ίδια θα ήθελε: ιστορικοποιώντας τις, θέτοντάς τη στη βάσανο της κριτικής σκέψης που υπηρέτησε με το σύνολο του ιστοριογραφικού της έργου και της προσωπικής της στάσης. Μιας στάσης που υπαγόρευσε ο βαθύς ανθρωπισμός και κοσμοπολιτισμός της και η άρνηση κάθε διανοητικής ξεραΐλας από όπου και εάν προέρχονταν».

H Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου ΗΠΑ-Ε.Ε. (ΤΤΙΡ) δεν είναι εμπορική συμφωνία. Γράφει η Δώρα Κοτσακά: «Πέρα από όσα αφορούν τον γεωπολιτικό σχεδιασμό ή τον θεσμικό πυρήνα της Ε.Ε., το TTIP αγγίζει την πολιτική ατζέντα στο σύνολό της. Η τροφή, οι δημόσιες υπηρεσίες, οι πατέντες που επεκτείνονται ασύδοτα --από τους σπόρους και τα φάρμακα μέχρι τη συλλογική γνώση και κουλτούρα--, η παρακολούθηση και η εμπορευματοποίηση των προσωπικών μας δεδομένων, το τέλος των εργασιακών δικαιωμάτων κατά τα αμερικάνικα πρότυπα, όπου ακόμα και η δημιουργία σωματείου μπορεί να διωχθεί ποινικά, συνιστούν εύφλεκτη ύλη. Από εμάς εξαρτάται στα χέρια ποιανού θα εκραγεί».