Σημειώσεις Ανάγνωσης Στο εσωτερικό του κινήματος | Συνέντευξη με τον Δ. Παπανικολόπουλο

Σημειώσεις Ανάγνωσης Στο εσωτερικό του κινήματος | Συνέντευξη με τον Δ. Παπανικολόπουλο   Μία παραμελημένη συζήτηση στη μελέτη των κοινωνικών κινημάτων αφορά στο τι συμβαίνει στο εσωτερικό του κινήματος, στον τρόπο δηλαδή με τον οποίο οι εσωτερικές πτυχές της κινηματικής ζωής επενεργούν στις εσωτερικές εκδηλώσεις της κινηματικής δράσης. Ο μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Παπανικολόπουλος μίλησε στο Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ γι’ αυτήν τη συζήτηση, πλευρές της οποίας διερευνά στο νέο του βιβλίο (στο οποίο συνεργάστηκε με την Αλ. Κοσυφολόγου, τον Βασίλη Ρόγγα και τον Κ. Γαλανόπουλο) με τίτλο Στο εσωτερικό του κινήματος: Όψεις της ενδοκινηματικής ζωής στην Ελλάδα της κρίσης, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.   Όλη η συνέντευξη

I Italian Film Fest_2nd movie La tenerezza | Τρυφερότητα

La tenerezza | Τρυφερότητα Il secondo film della rassegna è ora disponibile fino a giovedì 5 giugno. In qualsiasi ora e giorno decidete di “andare al cinema”, potete accedere alla piattaforma cliccando il seguente link ed effettuando il login con la email e la password che avete utilizzato per la registrazione. Vi ricordiamo che potete visionare il film solo una volta, e che se volete rivederlo o farlo vedere ad un familiare in altra data, basta effettuare una seconda registrazione gratuita utilizzando un indirizzo mail differente. Potete sospendere la visione cliccando la freccia in alto a sinistra, e riprenderla entro 24 ore. Dettagliate istruzioni dopo l’accesso alla piattaforma sono disponibili qui. Per qualsiasi problema tecnico riscontato, segnalatelo a <support@iicateneonline.gr> e vi risponderemo al più presto. Buona visione! Η δεύτερη ταινία του αφιερώματος είναι στην διάθεσή σας μέχρι την Πέμπτη 5 Ιουνίου. Σε οποιαδήποτε μέρα και ώρα αποφασίζετε να «πάτε σινεμά», μπορείτε να συνδεθείτε στην πλατφόρμα κάνοντας κλικ εδώ και στην συνέχεια κάνοντας το login με την ηλεκτρονική διεύθυνση και το κωδικό της εγγραφής. Σας υπενθυμίζουμε ότι μπορείτε να δείτε την ταινία μόνο μια φορά, και αν θέλετε να την ξαναδείτε ή ένας συγγενής θέλει να την δει σε μια άλλη στιγμή, φτάνει να κάνετε μια άλλη δωρεάν εγγραφή χρησιμοποιώντας μια διαφορετική ηλεκτρονική διεύθυνση.   Μπορείτε να διακόψετε την ταινία με το κουμπί πάνω αριστερά και να την ξεκινήσετε ξανά εντός 24 ώρες. Για λεπτομερείς οδηγίες μετά την σύνδεση στην πλατφόρμα πατήστε εδώ. Για οποιοδήποτε τεχνικό πρόβλημα, αναφέρετέ το στο <support@iicateneonline.gr> και θα σας απαντήσουμε το συντομότερο δυνατόν. Καλή θέαση!

Εκλογικές Τάσεις #4_Δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

Εκλογικές Τάσεις #4_Δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

Εκλογικές τάσεις #4 - Μάιος 2020



Δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς οι Εκλογικές Τάσεις #4, η τέταρτη έκδοση της περιοδικής ανάλυσης του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς για την καταγραφή, σύγκριση και ανάλυση των ευρημάτων των πολιτικών ερευνών. Η ανάλυση καλύπτει την περίοδο από τα μέσα Μαρτίου (19/3) έως και το τέλος Μαΐου (28/5/2020), στην ουσία δηλαδή περιλαμβάνει το σύνολο των ερευνών που δημοσιεύτηκαν κατά τη διάρκεια της ισχύος μέτρων αποστασιοποίησης (social distancing) και του δραστικού περιορισμού της οικονομικής και κοινωνικής ζωής και των μετακινήσεων των πολιτών (lockdown). Εκτός των συνήθων δεικτών που παρακολουθούνται, στην 4η έκδοση των Εκλογικών Τάσεων υπάρχει και μια συνοπτική παρουσίαση των δημοσκοπικών τάσεων της κοινής γνώμης σε διάφορες χώρες στην Ευρώπη και διεθνώς, καθώς και μια ενδεικτική παρουσίαση των στάσεων των πολιτών έναντι του covid19 και των συνεπειών του.



Τα βασικά συμπεράσματα στα οποία καταλήγει η ανάλυση είναι τα εξής :

Και στην Ελλάδα, όπως και διεθνώς, τα έντονα συναισθήματα φόβου και ανασφάλειας που εύλογα κυριάρχησαν έστρεψαν τους πολίτες στις «οικείες» πολιτικές δυνάμεις και τους συσπείρωσαν γύρω από την εκάστοτε ηγεσία τους, με αποτέλεσμα την ενίσχυση των κυβερνητικών κομμάτων σε δημοσκοπικό επίπεδο.
Η αυξημένη αποδοχή και στήριξη προς την κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι ισοβαρής, καθώς προκύπτει περισσότερο από την επιτυχή αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, για την οποία είχε εξάλλου και τη στήριξη του συνόλου της αντιπολίτευσης, και λιγότερο από τους κυβερνητικούς χειρισμούς στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο.
Παράλληλα με το κυβερνών κόμμα, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, όσο και το Κίνημα Αλλαγής, παρουσιάζουν μια εικόνα σταθερότητας ή και μικρής βελτίωσης σε ορισμένους δείκτες, γεγονός που είναι ενδεικτικό του ότι οι πολίτες επιβράβευσαν τη στάση και τις προτάσεις τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας.Η «δεύτερη φάση» της πανδημίας, στην οποία πλέον κυριαρχούν τα ζητήματα της οικονομίας και η διαχείριση των τεράστιων οικονομικών και κοινωνικών συνεπειών που αναμένονται, θα αποδειχθεί κρίσιμη.
Κατά μία έννοια, η πανδημία «μηδένισε» το πολιτικό «κοντέρ», καθώς άλλαξε τελείως τις προτεραιότητες και τη δημόσια συζήτηση σε σύγκριση με λίγους μήνες πριν. Από τη συζήτηση για το μοντέλο της «μεταμνημονιακής» Ελλάδας, που αποτελούσε το κύριο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης την περίοδο πριν την πανδημία και υπήρξε το διακύβευμα των εκλογών του 2019,  η κοινωνία και οι πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται ξανά αντιμέτωπες με τον κίνδυνο μίας μεγάλων διαστάσεων κρίση, της οποίας η αποτροπή και η αντιμετώπιση γίνεται πλέον το κεντρικό ζητούμενο.
Τόσο η κυβέρνηση – με τους χειρισμούς που θα επιλέξει και τα μέτρα που θα λάβει – όσο και η αντιπολίτευση με βάση τις προτάσεις που θα καταθέσει και τις πρωτοβουλίες που θα αναλάβει, θα κριθούν πλέον από τους πολίτες στο πεδίο αυτό.
Μπορείτε να βρείτε ολόκληρη την ανάλυση στο σύνδεσμο που ακολουθεί : https://poulantzas.gr/yliko/eklogikes-tasis-4-maios-2020/

Διαδικτυακή εκδήλωση_Ο κόσμος της εργασίας την "επόμενη μέρα" μετά την πανδημία

Διαδικτυακή εκδήλωση_Ο κόσμος της εργασίας την "επόμενη μέρα" μετά την πανδημία

Κύκλος εκδηλώσεων

Κοινωνία, οικονομία & πολιτική στη μετα-covid19 εποχή

 

 

6η διαδικτυακή εκδήλωση

 

Ο κόσμος της εργασίας την “επόμενη μέρα” μετά την πανδημία

 

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020

Ώρα 7.30 μ.μ

 

 

Το πεδίο της εργασίας - στις ποικίλες εκδοχές του, από τον κίνδυνο μιας ραγδαίας αύξησης της ανεργίας και το "νέο εργατικό δίκαιο" που εισάγει με πρόσχημα την πανδημία η ελληνική κυβέρνηση, μέχρι την ένταση της επισφάλειας και τις επιπτώσεις της γενίκευσης της τηλε-εργασίας και των ψηφιακών μορφών εργασίας - αναδεικνύεται ως το μεγάλο διακύβευμα της μετα-covid19 περιόδου. Για το λόγο αυτό, το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, ως πρώτο βήμα, ανοίγει τη σχετική συζήτηση στην 6η κατά σειρά διαδικτυακή εκδήλωση του κύκλου "Κοινωνία, οικονομία & πολιτική στην μετα-covid19 εποχή", με τίτλο Ο κόσμος της εργασίας την "επόμενη μέρα" μετά την πανδημία.

 

Ομιλητές/ομιλήτριες :

Μαρία Καραμεσίνη, καθηγήτρια Οικονομικών της Εργασίας & της Κοινωνικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο, πρ. Διοικήτρια ΟΑΕΔ

Σπύρος Λαπατσιώρας, επίκουρος καθηγητής Ιστορίας Οικονομικών Θεωριών, Πανεπιστήμιο Κρήτης

Γεωργία Πετράκη, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας της Εργασίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Συντονίζει ο Ανδρέας Πετρόπουλος, δημοσιογράφος, εφημερίδα "Η Αυγή".

 

Παρακολουθείστε ζωντανά και υποβάλετε τις ερωτήσεις σας στην πλατφόρμα του Ινστιτούτου, πατώντας την προγραμματισμένη μέρα και ώρα στο σύνδεσμο που ακολουθεί : https://meet.poulantzas.gr/b/nic-yqh-2fj 

Δεν απαιτείται οποιαδήποτε εγκατάσταση λογισμικού ή προηγούμενη εγγραφή.

Η εκδήλωση θα μεταδοθεί μέσω live streaming και από τη σελίδα του ΙΝΠ στο Facebook (https://www.facebook.com/InstitoutoNicosPoulantzas) 

 

 

...

Όψεις μιας λησμονημένης ιστορίας Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ (του Θανάση Τσακίρη

Όψεις μιας λησμονημένης ιστορίας

Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

H 31^η Μαρτίου 1946 έχει μείνει στην ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας ως το προοίμιο του Εμφυλίου Πολέμου.[1] Τα κόμματα της ΕΑΜικής Αριστεράς είχαν ήδη διχαστεί όσον αφορά στη συμμετοχή τους στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν υπό τη συμμαχική εποπτεία και με κυβέρνηση υπό τον Θ. Σοφούλη και από τις οποίες απείχε το ΚΚΕ. Την ίδια ημέρα ένα επεισόδιο στο Λιτόχωρο Πιερίας, η ένοπλη επίθεση ανταρτικής ομάδας κατά του τοπικού αστυνομικού τμήματος θα σήμανε την απαρχή της εμφύλιας σύγκρουσης. Ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίστηκε στα βουνά της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας, δεκάδες χιλιάδες ένοπλοι μαχητές και των δύο πλευρών σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώθηκαν και οδηγήθηκαν στις εξορίες, στην εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση και στην προσφυγιά. Η στρατιωτική ήττα της αριστεράς και η υποχώρησή της στο πολιτικό και ιδεολογικό πεδίο άνοιξε το διάπλατα το δρόμο για τη συγκρότηση ενός μετεμφυλιακού αυταρχικού κράτους της δεξιάς που απέκλειε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες από το πολιτικό σύστημα.

Στα πρόσφατα συνέδρια για τον εμφύλιο[2], (Πάντειος 20-23/10/1999 και 24-26/2/2000) τονίστηκαν οι εθνοτικές, πολιτικο-ιδεολογικές και οικονομικό-κοινωνικές πλευρές καθώς και οι διεθνείς-συγκριτικές διαστάσεις του. Όμως υπήρξε ένα πεδίο το οποίο έμεινε ακάλυπτο, αυτό του εργατικού συνδικαλισμού. Σε μια εποχή κατά την οποία η Ελλάδα μεταβαλλόταν από αγροτική κοινωνία σε βιομηχανική και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής ρίζωνε οριστικά, η παράλειψη αναφοράς στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα είναι ανερμήνευτη. Γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε μέσα από τις γραμμές αυτές να αναδείξουμε, έστω και κάπως σχηματικά λόγω χώρου, κάποιες διαστάσεις του θέματος που είναι ακόμη ανεξερεύνητο[3].

Το Μάρτιο του 1946 μέσα στην «προεκλογική περίοδο» έγινε το 8^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ[4]. Σ’ αυτό πλειοψήφησαν οι παρατάξεις της Αριστεράς επιβάλλοντας πρωτοποριακό αγωνιστικό πρόγραμμα διεκδικήσεων[5], δημοκρατικό καταστατικό, την προσχώρηση στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία και απέστειλαν πρόσκληση στις μικροαστικές τάξεις για συντονισμό των ενεργειών τους. Απείχαν από το συνέδριο οι παρατάξεις της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς (οι αυτοαποκαλούμενοι «ρεφορμιστές» υπό το Φώτη Μακρή[6]) που προσέφυγαν στα δικαστήρια για να προσβάλουν την εγκυρότητά του επικαλούμενες παρατυπίες στην εκλογή ορισμένων αντιπροσώπων. Την ουσιαστική απάντηση ότι το συνέδριο ήταν αντιπροσωπευτικό την έδωσε ο κόσμος της εργασίας στη μεγάλη συγκέντρωση που οργάνωσε η νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στις 10 Μαρτίου.

Μετά τις βουλευτικές εκλογές και τη νίκη της δεξιάς άρχισε νέος κύκλος αμφισβήτησης της διοίκησης της ΓΣΕΕ. Στην κατεύθυνση της ανατροπής της διοίκησης βοήθησε από τη μια το κλίμα που δημιουργούσε η επιτάχυνση της ένοπλης σύγκρουσης του ΔΣΕ και των κυβερνητικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων και από την άλλη η αυξανόμενη ένταση του Ψυχρού Πολέμου. Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για την ανατροπή της διοίκησης από το κράτος και τις αγγλικές και αμερικανικές συνδικαλιστικές αντιπροσωπείες ήταν πολλά και ποικίλα. Η αίτηση ακυρώσεως που υπέβαλε ένας τυπογράφος της παράταξης Μακρή ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας αντιμετωπίστηκε θετικά από το δικαστήριο και έτσι τον Ιούνιο η υπ’αριθμ. 885/46 πολιτική απόφαση του ΣΤΕ ακύρωνε τις προηγούμενες υπουργικές αποφάσεις με τις οποίες διευκολυνόταν η σύγκλιση του 8^ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Το σκεπτικό της απόφασης ήταν ότι με τις αποφάσεις του Υπουργού Εργασίας το Δεκέμβριο του 1945 παραβιάζονταν το Σύνταγμα (Άρθρο 11 περί «ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι») και η Συμφωνία της Βάρκιζας (Άρθρο 1 της υπ’ αριθμ. 23 Συντακτικής Πράξης που την κατοχύρωνε). Μετά την ανατροπή της διοίκησης της ΓΣΕΕ και την εκδίωξη των αριστερών συνδικαλιστών άρχισαν διεργασίες μεταξύ των παραγόντων του συνδικαλιστικού τριγώνου Άγγλων - Αμερικανών και Ελλήνων «ρεφορμιστών». Οι διεργασίες κατέληξαν αρχικά στο διορισμό νέας προσωρινής διοίκησης στη ΓΣΕΕ με την υπ’ αριθμ. 28560/1946 υπουργική απόφαση (υπουργός εργασίας ο Ανδρέας Στράτος[7]) στην οποία η αριστερή παράταξη ΕΡΓΑΣ υποτίθεται ότι θα συμμετείχε με 5 αντιπροσώπους έναντι 16 της δεξιάς και των «ρεφορμιστών», δηλαδή στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας προχωρώντας ακόμη παραπέρα έδωσε, κατόπιν πίεσης του Στράτου, μια πρωτοφανή για τα χρονικά ερμηνεία προηγούμενης απόφασής του με την έκδοση νέας απόφασης που ακύρωνε όλες τις αποφάσεις του 8^ου Συνεδρίου με το σκεπτικό ότι αφού κηρύχθηκαν άκυρες οι αποφάσεις του υπουργείου εργασίας που διευκόλυναν τη διεξαγωγή του συνεδρίου ακυρώνονται και οι αποφάσεις του συνεδρίου.

Από το σημείο αυτό και ύστερα η εκδίωξη της συνδικαλιστικής αριστεράς επεκτείνεται σε όλες τις ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και σωματεία. Στα διεθνή συνδικαλιστικά συνέδρια, όπως αυτό της ΠΣΟ γινόταν πραγματική μάχη. Ο Μακρής μόνο με την ψήφο των κυβερνητικών και εργοδοτικών προσώπων κατάφερε να γίνει δεκτός. Με τη διάσπαση της ΠΣΟ και τη δημιουργία από τους Αμερικανούς συνδικαλιστές και των ευρωπαίων συμμάχους τους της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελευθέρων Συνδικάτων (ΔΣΕΣ) αναγνωρίστηκε η διοίκηση Μακρή.

Στο μεταξύ η συνδικαλιστική αριστερά προσπαθούσε να θέσει όρους για την έξοδο από την κρίση και για μια ενωτική πορεία της ΓΣΕΕ: «να αποκατασταθούν οι εκλεγμένες διοικήσεις, να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι κρατούμενοι και εξόριστοι συνδικαλιστές που δεν κατηγορούνται για φόνους, να αποκατασταθεί η ελεύθερη λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, η νόμιμη διοίκηση της ΓΣΕΕ - δηλαδή η έκπτωτη - ν’ αναλάβει την υποχρέωση με απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου (άρθρα 15, 16 και 25 του Καταστατικού) να συμπληρώσει τη διοίκηση με άλλα 10 μέλη από τα οποία τα 5 να είναι της δεξιάς (δηλαδή 17μελής διοίκηση) και να κληθεί αντιπροσωπεία της ΠΣΟ για να εποπτεύσει τις αρχαιρεσίες των σωματείων και τη σύγκλιση του 9^ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ»[8].

Ακολούθησε η συμφωνία Κ. Τσαλδάρη - Μπρέιν[9] με βάση την οποία θα επανέρχονταν όλες οι έκπτωτες διοικήσεις υπό τον όρο να συμπληρωθούν από «πρόσφορο αριθμό ρεφορμιστών» και με τη συμφωνία να διεξαχθούν αρχαιρεσίες, να διατηρηθούν οι περιουσίες και να συνεχιστεί η «διεξαγωγή της τρέχουσας εργασίας». Ο Υπουργός Εργασίας Α. Στράτος που βρισκόταν στη διάσκεψη της ΠΣΟ ανακοίνωσε την παραίτησή του γιατί δεν ελήφθησαν υπόψη σε μεγάλο βαθμό οι απόψεις των αμερικανών[10]. Ο δρόμος για την ολοένα και πιο έντονη ανάμιξη των Αμερικανών στα συνδικαλιστικά πράγματα άνοιγε διάπλατα. Τα πιο γνωστά ονόματα των Αμερικανών παραγόντων που έμειναν στην ιστορία για τις καταπληκτικές δολοπλοκίες τους ήταν αυτά του Ι. Μπράουν που ήταν ο εκπρόσωπος της AFL στην Ευρώπη και του Σ. Μπέργκερ που ήταν ο εργατικός ακόλουθος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα. Η αριστερά (ΕΡΓΑΣ και σοσιαλιστές του Δ. Στρατή) μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν δέχτηκαν τη συμφωνία που ήταν στην ουσία κυβερνητικό ανακοινωθέν.

Στο δρόμο για το περιβόητο 9^ο Συνέδριο (Απρίλιος 1948) χρησιμοποιήθηκαν για την επικράτηση των «ρεφορμιστών» μέσα όπως η φυσική εξόντωση και περιορισμός των συνδικαλιστών της αριστεράς, η νομοθετική εξουσία (Γ΄ Ψήφισμα , Α.Ν. 509 κλπ.), η κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους και η σύλληψη των συνδικαλιστών ώστε να διορίζονται υπάκουοι συνδικαλιστές, η διαγραφή των ανυπότακτων σωματείων κ.ο.κ.

Στο 9^ο συνέδριο, εκτός των άλλων, συνέβη και το «αναπάντεχο»: η εκλογική διάσπαση των «ρεφορμιστών» (είχε προηγηθεί η ουσιαστική με την απειλή μονοήμερης απεργίας από το Μακρή για το Νοέμβριο του 1947 για μισθολογικές αυξήσεις) που επεδίωκαν ο καθείς για τον εαυτό του την εύνοια των Αμερικανών και των ... εργοδοτών[11]. Σ’ αυτό αφού έγιναν τα μύρια όσα διαδικαστικά τερτίπια με στόχο τη μείωση τόσο της δύναμης της αντίπαλης «ρεφορμιστικής» παράταξης όσο και τη μείωση της όποιας δύναμης της συνδικαλιστικής αριστεράς, όσης δηλαδή είχε απομείνει λόγω των διώξεων και των εξοριών[12], εξελέγη γενικός γραμματέας ο πρώην υπουργός εργασίας των κυβερνήσεων του δικτάτορα Ι. Μεταξά, ο Α. Δημητράτος. Η κυβέρνηση Τσαλδάρη προκειμένου να αποφύγει την έκθεσή της σε κατηγορίες των Αγγλο-αμερικανών ότι υποθάλπει ένα «μισο-φασίστα»[13] επανέφερε με τον Α.Ν. 986/1945 την απλή αναλογική για την εκλογή συνδικαλιστικών οργάνων. Έτσι βοηθήθηκε ο ευνοούμενος του Λαϊκού Κόμματος Φώτης Μακρής να εκλεγεί στην ηγετική θέση του συνδικαλιστικού κινήματος και να κυριαρχήσει επί των αντιπάλων του και επί των εργαζομένων της χώρας. Η συνδικαλιστική αριστερά είχε ηττηθεί. Το πρώτο μεγάλο σκίρτημα θα έρθει στη δεκαετία του ’60 αλλά θα μείνει σκίρτημα, όπως και η πρώτη απόπειρα οικοδόμησης ενός αυτόνομου συνδικαλιστικού κινήματος αμέσως μετά τη μεταπολίτευση.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

---

[1] Βλ. Μαυρογορδάτος Γ.Θ., (1984), «Οι εκλογές του 1946. Προοίμιο του εμφυλίου πολέμου», στο Τζ. Ιατρίδης (επιμ.), Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940-1950: Ένα Έθνος σε Κρίση, Εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα. Βλ. επίσης: Νικολακόπουλος Η., (1985), Κόμματα και βουλευτικές εκλογές, Εκδ. Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, Αθήνα και Βερναρδάκης Χ. & Γ. Μαυρής, (1991), Κόμματα και κοινωνικές συμμαχίες στην προδιδακτορική Ελλάδα: Οι προϋποθέσεις της μεταπολίτευσης, Εκδ. Εξάντας, Αθήνα.

[2] Στις 18 Οκτωβρίου 1949 ο ραδιοφωνικός σταθμός του ΚΚΕ θα σήμαινε τη λήξη του πολέμου από την πλευρά των ηττημένων με το περίφημο σύνθημα «το όπλο παρά πόδα».

[3] Αναφορές βέβαια έχουν γίνει από σημαντικούς μελετητές του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας: βλ. Αυγουστίδης Α., (1999), Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα κατά τη δεκαετία του ’40 και τα περιθώρια της πολιτικής, Αθήνα, Εκδ. Καστανιώτης, Κουκουλές Γ.Φ., (1995), Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι ξένες επεμβάσεις (144-1948), Εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα, του ίδιου (1984), Ελληνικά συνδικάτα: Οικονομική αυτοδυναμία και εξάρτηση (1938-1984), Εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα.  Βλ. επίσης και: Τζεκίνης Χρ., (1987), Το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα στην Ελλάδα (1870-1987), Εκδ. Γαλαίος, Αθήνα, και Wittner L., (1982), American Intervention in Greece 1943-1949, Columbia University Press, Nέα Υόρκη.

[4] Βλ. Κουκουλές Γ.Φ., (1997), «Αναδρομή σ’ ένα Αμφιλεγόμενο Παρελθόν» στο Κασιμάτη Κ. (επιμ.), Κέντρο Κοινωνικής Μορφολογίας και Κοινωνικής Πολιτική: Το Ελληνικό Συνδικαλιστικό Κίνημα στο Τέλος του 20ού Αιώνα, Εκδ. Gutenberg, Αθήνα και Λιβιεράτος Δ., (1998), Τα Συνέδρια της ΓΣΕΕ, Εκδ. Παρασκήνιο, Αθήνα.

[5] Τα αιτήματα ήταν: τιμαριθμική ρήτρα, ίση δουλειά και ίση αμοιβή ανδρών και γυναικών, επέκταση του 8ωρου στη βιομηχανία χωρίς μείωση των αποδοχών, αναγνώριση δικαιωμάτων στις επιτροπές εργατών και υπαλλήλων στις επιχειρήσεις, συμμετοχή των εργατικών οργανώσεων στην Επιθεώρηση Εργασίας, πλήρης συνδικαλιστική ελευθερία, κατάργηση του μέτρου της επιστράτευσης των εργατών, περιφρούρησης όλων των μορφών ανεξαρτησίας της χώρας, αναγνώριση εθνικής αντίστασης, ισοπολιτεία απέναντι σε εθνικές, γλωσσικές και θρησκευτικές μειονότητες, εξασφάλιση προϋποθέσεων για ελεύθερες και ανόθευτες εκλογές (Βλ. Κουκουλές Γ.Φ., 1995, ο.π., σελ. 102).

[6] Παλιό μέλος του Εργατικού ΕΑΜ, με κοφτερό μυαλό αλλά και καιροσκοπικό χαρακτήρα, σύμφωνα και με ερευνητές και με αντίπαλους συνδικαλιστές. Ο Φ. Μακρής θα αναλάμβανε το γενικό πρόσταγμα της συνδικαλιστικής δεξιάς για περισσότερα από 25 χρόνια. Οι πρακτικές και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσε, μαζί με τον ομογάλακτό του, και ενίοτε αντίπαλό του, από τη Θεσσαλονίκη Ε. Θεοδώρου, για να καθυποτάσσει το συνδικαλιστικό κίνημα στα μέτρα του, έμειναν στην ιστορία με τον όρο «Μακρηθοδωρισμός».

[7] Ο Α. Στράτος χρησιμοποίησε το εκπληκτικής ωμότητας επιχείρημα ότι η σύνθεση της διοίκησης της ΓΣΕΕ πρέπει να αντανακλά τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών και, συνεπώς, της κυβέρνησης ανοίγοντας το δρόμο στους επίδοξους συνεχιστές του επί μια πεντηκονταετία για την ιδεολογικοποίηση της κομματικοποίησης - κρατικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος.

[8] Βλ. Κουκουλές Γ.Φ., 1995, ο.π., σελ. 123.

[9] Ο εργατικός ακόλουθος της Αγγλικής πρεσβείας στη Ρώμη που εκλήθη να διεξάγει διαπραγματεύσεις με την έκπτωση αριστερή διοίκηση της ΓΣΕΕ

[10] Ο ίδιος θα δημοσιεύσει την επιστολή παραίτησής του προς τον Κ. Τσαλδάρη μερικές εβδομάδες μετά σε τόμο που εξέδωσε (Α. Στράτου, Πολιτικοί Λόγοι και Άρθρα 1946, Αθήνα. Ο Γ. Κουκουλές θέτει ερωτηματικό στο έτος έκδοσης 1946) όπου έγραφε: «Δέον να προσθέσω ότι εξακολουθώ να πιστεύω ότι δια πάσης θυσίας έπρεπε υπό τις σημερινές συνθήκες να επιτευχθεί η διεύρυνση της Κυβερνήσεως. Τοιαύτη άλλωστε είναι η έκδηλος γνώμη και επιθυμία του ελληνικού λαού, των αμερικανικών κύκλων και των εν Αμερική Ελλήνων». Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Έθνος» της 18.11.46 για τη διενέργεια συνδικαλιστικών εκλογών τόνισε: «...όταν υφίσταται κομμουνιστική επίδρασις δεν υπάρχει πρόθεσις ελευθέρας εκδηλώσεως, αλλά διάθεσις κομουνιστικής επιδράσεως δι’ οιουδήποτε μέσου. Έχω υπ’ όψιν μου ότι ο αμερικανικός συνδικαλισμός συμφωνεί με τας απόψεις αυτάς» (Βλ. Κουκουλές Γ.Φ., 1995, ο.π., σ.σ. 124-5).

[11] Πιθανολογείται από τον Αμερικανό συγγραφέα Ουίτνερ ότι η CIA χρηματοδότησε με $ 2.000 το συνέδριο μέσω της «Επιτροπής Ελεύθερου Συνδικαλισμού» (Βλ. Wittner L., 1982, ο.π., σελ. 211). Επίσης χρήματα έβαλαν για να διεξαχθεί το Συνέδριο, εφοπλιστές (όπως ο Κουλουκουντής), βιομήχανοι (όπως οι Κατσάμπας, Μποδοσάκης) και, βεβαίως, η «αμαρτωλή» Εργατική Εστία (Βλ. Κουκουλές Γ.Φ., 1995, ο.π., σελ. 192.

[12] Ο αρχειομαρξιστής Κ. Θειόπουλος και η ομάδα του γλύτωσαν από τη δίωξη λόγω της αποδοχής των όρων του παιχνιδιού σε αντίθεση με τους κομμουνιστές και τους ελάχιστους τροτσκιστές που είτε απείχαν είτε έριξαν λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια.

[13] Έτσι τον αποκαλούσαν οι Ευρωπαίοι κυρίως συνδικαλιστές. Βλ. Τζεκίνης Χ., 1987, ο.π., σ.σ. 116-8.

ΕΝΑ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΕΝΑ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΚΙΡΗ

1066. Εισβολή των Νορμανδών στην Αγγλία.

Οι Νορμανδοί γρήγορα προωθήθηκαν στην Ουαλία χτίζοντας ταυτόχρονα κάστρα για να υποτάξουν την υπαίθρου που τα περιβάλλανε. Το 1070 οι Ουαλοί εξεγέρθηκαν. Οι Ουαλοί διοικούνταν με βάση τις περιφέρειες υπό Σάξονες  εγχώριους άρχοντες αλλά  κυβερνιόνταν  από ισχυρούς Γάλλους Λόρδους (Marcher Lords-Μαρκήσιοι) που διόριζε ο  βασιλιάς της Αγγλίας. Απόλυτος μονάρχης ήταν ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής.

7 Σεπτεμβρίου 1087. Ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής πεθαίνει στη Ρουέν της Νορμανδίας.

Τον διαδέχθηκαν πολλοί μέτριοι μονάρχες απόγονοι Γάλλων ιπποτών ή Σαξονες που είχαν ακόμα μεγάλες έγγειες ιδιοκτησίες. Το 1215 ο βασιλιάς Ιωάννης αντιμετώπισε εξέγερση των βαρόνων που απαιτούσαν περικοπή των μοναρχικών εξουσιών.

15 Ιουνίου 1215. Magna Carta.

 Ιστορική συμφωνία που προέβλεπε πως ο βασιλιάς δεν θα είναι απόλυτος μονάρχης. Καθιερώθηκε το habeas corpus: δικαίωμα έφεσης ενάντια στην φυλάκιση, μια δικαστική πράξη που προστατεύει τον πολίτη από την παράνομη πράξη που προστατεύει τον πολίτη από την παράνομη κράτηση, απαγορεύοντας τη δίκη προσώπων που κρατούνται παράνομα. ‘Έτσι έγινε το πρώτο βήμα της μακρόχρονης πορείας προς τη δημοκρατία.

Νοέμβριος 1534. Ρήξη με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

 Με νόμο ο Ερρίκος ο 8^ος καθιερώθηκε ως ανώτατος άρχοντας της Εκκλησίάς της Αγγλίας διαχωριζόμενη από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ο Ερρίκος 8ος κατάσχεσε τις γαίες των Καθολικών εκκλησιών, έκλεισε αρχαία μοναστήρια και έλιωσε το χρυσάφι και το ασήμι τους για να κόψει κέρματα. Μολονότι ο ίδιος δεν υπήρξε Προτεστάντης ουσιαστικά ενθάρρυνε την ανάπτυξη του Προτεσταντισμού.

1642-1649. Αγγλικός Εμφύλιος Πόλεμος μεταξύ Μοναρχικών και Κοινοβουλευτικών

Ο βασιλιάς Κάρολος ο 1^ος κυβερνούσε συχνά χωρίς τη συναίνεση του κοινοβουλίου και επέβαλλε παράνομους και παράλογους φόρους. Επιπλέον, φλέρταρε με τον Καθολικισμό κόντρα στους Προτεστάντες του Κοινοβουλίου. Οι  Κοινοβουλευτικοί ήταν ισχυροί και πλούσιοι γαιοκτήμονες και έμποροι δεν μπορούσαν να ανεχθούν πια να κυβερνιόνται από τους αυταρχικούς απολυταρχικούς μονάρχες και απαιτούσαν να έχουν λόγο στην διακυβέρνηση της χώρας. H Βρετανική αποικιοκρατία ήταν στο φόρτε της.

Όλιβερ Κρόμγουελ.         

Ο Όλιβερ Κρόμγουελ, ήταν Άγγλος στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης που ανέλαβε τα ηνία της Μεγάλης Βρετανίας κατά την περίοδο 1653-1658, ύστερα από την εκτέλεση του βασιλιά Καρόλου του 1ου και ύστερα από τον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο. Ήταν ευλαβής και Πουριτανός Χριστιανός σε βαθμό που κατάργησε ορισμένες χριστουγεννιάτικες γιορτινές εκδηλώσεις.  

1649-1660.

Η Βρετανία για πρώτη φορά «δημοκρατία» δίχως βασιλιά (republic).

1668. Ένδοξη Επανάσταση

Ο Κάρολος ο 2^ος επιλέχτηκε από το Κοινοβούλιο για το ρόλο του βασιλιά μετά το θάνατο του Κρόμγουελ αλλά άρχισε να συμπεριφέρεται αυταρχικά κι αυτός. Το αποτέλεσμα ήταν να αγανακτήσουν οι Κοινοβουλευτικοί και με ένα σχετικά αναίμακτο στρατιωτικό κίνημα να αντικαταστήσουν τον Κάρολο το 2^ο με τον Ολλανδό βασιλιά Γουλιέλμο της Οράγγης (Γουλιέλμος ο 3^ος). Από το σημείο αυτό και πέρα, εκτός από ορισμένα διαστήματα, η πραγματική εξουσία περιέρχεται στο Κοινοβούλιο (εκλεγμένη Βουλή Αντιπροσώπων και μη  εκλεγμένη Βουλή των Λόρδων).

1707.

Η Σκωτία δέχεται να πληρώσει η Αγγλία τα χρέη της (μετά την αποτυχία της να λειτουργήσει σωστά την αποικία της στον Καναδά και την κήρυξη χρεοκοπίας). Σε αντάλλαγμα δέχτηκε την αυτοκατάργηση του κοινοβουλίου της και την πλήρη ένταξή της στο νεοδημιουργηθέν Ηνωμένο Βασίλειο (Αγγλία, Ουαλία).

1678. Δημιουργία των κομμάτων των Whigs και των Tories

Μέσα στο κοινοβούλιο σχηματίζονταν ομάδες από βουλευτές συχνά αποσκοπώντας στην ψήφιση κάποιου νόμου ή στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τοπικών οικονομικών ελίτ που αποτελούσαν την μικρή εκλογική πελατεία τους. Αυτές οι συμμαχίες ήταν ρευστές και δεν αποκτούσαν σταθερή δομή και οργάνωση. Με την Ένδοξη Επανάσταση οι ομάδες συγκροτήθηκαν σε πρώιμα κόμματα. Οι Whigs ήταν το κόμμα των Καλβινιστών και των ριζοσπαστών Προτεσταντών και υπέρ της συνταγματικής μοναρχίας και κατά της απολυταρχίας. Οι Tories ήταν κυρίως Καθολικοί ή Αγγλικανοί. Οι Whigs υποστήριζαν τις μεγάλες αριστοκρατικές οικογένειες, την προτεσταντική διαδοχή του Οίκου του Ανόβερου και τους μη κομφορμιστές  Προτεστάντες όπως οι Πρεσβυτεριανοί.  Αντίθετα, οι Tories υπεράσπιζαν την εξόριστη δυναστεία των Στιούαρτ (Ιακωβίτες), την Εκκλησία της Αγγλίας και τους ευγενείς. Αργότερα οι Whigs άντλησαν υποστήριξη από τα ανερχόμενα βιομηχανικά συμφέροντα και τους πλούσιους εμπόρους, ενώ οι Tories αντλούσαν υποστήριξη από τα γαιοκτητικά συμφέροντα και την βασιλική οικογένεια.  Στο πρώτο μισό του 19^ου αιώνα οι Whigs συμπεριέλαβαν στο πολιτικό τους πρόγραμμα, εκτός από την πρωτοκαθεδρία του κοινοβουλίου σε σχέση με τη μοναρχία, και την υποστήριξη του ελεύθερου εμπορίου, την κατάργηση της δουλείας και την επέκταση του δικαιώματος της ψήφου στον πληθυσμό της χώρας. 

1771. Κλωστοϋφαντουργία σε εργοστάσια

To πλέξιμο του βαμβακιού και η υφαντουργία γίνονται ο βασικότερος οικονομικός κλάδος.  Ως τότε τα εργαστήρια ήταν οικιακά. Το 1771 ο εφευρέτης Richard Arkwright εγκαινίασε το πρώτο εργοστάσιο για την επεξεργασία του βαμβακιού και την παραγωγή υφασμάτων στην μικρή πόλη Cromford, Derbyshire. Έτσι έγινε σημαντική πρόοδος στην κατεύθυνση της αυτοματοποίησης των εντάσεως εργασίας βιομηχανιών. Ήταν η αρχή της της βρετανικής «Εργοστασιακής Εποχής».

22 Ιουλίου 1901. Πρώτη εμφάνιση του Εργατικού Κόμματος

Η Taff Vale Railway Company έκανε μήνυση στην Ενωμένη Εταιρεία Σιδηροδρομικών Υπαλλήλων διεκδικώντας από το συνδικάτο το ποσό που αντιστοιχούσε στις ζημιές που προκλήθηκαν λόγω της απεργίας. Οι απεργοί υποστηρίχθηκαν από την Αντιπροσωπευτική Εργατική Επιτροπή (Labour Representative Committee) μια σοσιαλιστική ομοσπονδία που δημιουργήθηκε το 1900 έπεισε τα εργατικά συνδικάτα ότι η πολιτική εκπροσώπηση της οργανωμένης εργασίας ήταν πια ουσιαστική ανάγκη. Αυτή η οργάνωση μαζί με τα συνδικάτα ίδρυσαν το Εργατικό Κόμμα.

Σεπτέμβριος 1903. Lib-Lab

Υπογραφή μυστικού συμφώνου μεταξύ του Φιλελεύθερου Κόμματος και της Αντιπροσωπευτικής Εργατικής Επιτροπής. Σε ορισμένες εκλογικές περιφέρειες οι Φιλελεύθεροι δεν θα όριζαν υποψήφιο βουλευτή αλλά πριμοδοτούσαν τον Εργατικό υποψήφιο.

Οκτώβριος 1903. Σουφραζέτες.

Δημιουργείται η Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών από 6 γυναίκες με πιο γνωστές τις Emmeline και Christabel Pankhurst. Απογοητευμένες με την έλλειψη προόδου στο ζήτημα των δικαιωμάτων οι σουφραζέτες αυτές χρησιμοποίησαν ριζοσπαστικές και συγκρουσιακές μορφές δράσης και έφταναν πολλές φορές στην χρήση της μακρόχρονης απεργίας πείνας μέσα στις φυλακές.

6 Φεβρουαρίου 1918. Καθιερώνεται η καθολική ψηφοφορία ανδρών

Με την Πράξη Λαϊκής Εκπροσώπησης χορηγείται το εκλογικό δικαίωμα σε όλες τους άνδρες άνω των 21 ετών και σε γυναίκες άνω των 30 ετών κατόχους περιουσίας.

23 Ιανουαρίου 1924. Πρώτος Εργατικός Πρωθυπουργός.

Ο ηγέτης του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης καλείται να σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας κι έτσι ο Ramsay Macdonald γίνεται ο πρώτος Εργατικός πρωθυπουργός. Επειδή εξαρτιόταν από τις ψήφους του Φιλελεύθερου Κόμματος η Εργατική κυβέρνηση δεν μπόρεσε να εφαρμόσει το ριζοσπαστικό αριστερό της πρόγραμμα απογοητεύοντας τους αριστερούς ψηφοφόρους του κόμματος.

7 Μαΐου 1928. Καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας γυναικών επί ίσοις όροις με τους άνδρες.

30 Μαΐου 1929. Το Εργατικό Κόμμα κερδίζει τις εκλογές.

Η πρώτη νίκη του Εργατικού Κόμματος. Ο Ramsay Macdonald γίνεται αυτοδύναμος πρωθυπουργός αλλά η θητεία του συμπίπτει με το κραχ του 1929 και την έναρξη της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Φουντώνει η ανεργία και σε ορισμένες περιοχές αγγίζει το 75%.

27 Οκτωβρίου 1931. Εθνική κυβέρνηση.

Ο Ramsay Macdonald συστήνει «εθνική κυβέρνηση» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Προκηρύσσει εκλογές λόγω διχογνωμίας στο Εργατικό Κόμμα και επειδή ήθελε ευρεία λαϊκή συναίνεση. Το Ψηφοδέλτιο της Εθνικής Κυβέρνησης κέρδισε τις εκλογές με τους Συντηρητικούς να κατέχουν τις περισσότερες έδρες. Έτσι ο  Ramsay Macdonald κατάφερε να περάσει την πολιτική αυστηρής λιτότητας στην οποία αντιστεκόταν το Εργατικό Κόμμα το οποίο τον αποκήρυξε.

1 Οκτωβρίου 1932. Ίδρυση της Βρετανικής Φασιστικής Ένωσης

Ο Oswald Mosley, πρώην Συντηρητικός και κατόπιν Εργατικός βουλευτής, δημιουργεί κόμμα στη γραμμή του Ιταλικού Φασισμού. Το κόμμα δεν κατάφερε να εδραιωθεί στο πολιτικό σύστημα και κηρύχτηκε παράνομο το 1940. Ο Mosley φυλακίστηκε στη διάρκεια του πολέμου και μετά έκανε δυο αποτυχημένες απόπειρες να επανέλθει στο κοινοβούλιο.  Πέθανε το 1980.

20 Ιανουαρίου 1936. Ο Γεώργιος ο 5^ος πεθαίνει και τον διαδέχεται ο Εδουάρδος ο  8^ος.

Ως Πρίγκηπας της Ουαλίας, ο Εδουάρδος είχε επισκεφθεί πολλά μέρη της Βρετανίας που είχαν χτυπηθεί από την παρατεταμένη οικονομική κρίση. Αυτές οι περιοδείες και επισκέψεις [ου έδειχναν το ενδιαφέρον του για τους μη προνομιούχους πολίτες και οι αποστολές του στο εξωτερικό εκ μέρους του βασιλιά πατέρα του τον κατέστησαν δημοφιλή εντός και εκτός της χώρας. Όμως οι ερωτικές επιλογές του προκάλεσαν συνταγματική κρίση. Ερωτεύτηκε την Αμερικανίδα Wallis Simpson που μετά το διαζύγιό της τον Οκτώβριο 1936 άνοιξε το δρόμο της προς τον γάμο της με τον Εδουάρδο.

10 Δεκεμβρίου 1936. Ο Εδουάρδος ο 8^ος παραιτείται.

Ο Εδουάρδος ο 8^ος ήθελε να παντρευτεί την Wallis Simpson. Ο Συντηρητικός πρωθυπουργός Stanley Baldwin τον συμβούλεψε να είναι προσεκτικός γιατί ο Βρετανικός λαός δεν θα την αποδεχόταν ως σύζυγο του βασιλιά λόγω του διαζυγίου της. Ο έρως, όμως, νίκησε. Προκειμένου να χάσει τη γυναίκα που αγαπούσε ο Εδουάρδος παραιτήθηκε από το θρόνο. Στις 11 Δεκεμβρίου με ραδιοφωνικό διάγγελμά του προς τον Βρετανικό λαό δήλωσε την απόφασή του να παραιτηθεί. Παντρεύτηκε την Wallace Simpson στη Γαλλία τον Ιούνιο 1937. Το ζεύγος έγινε Δούκας και Δούκισσα του. Ο Baldwin πιστώθηκε την αποφυγή μιας συνταγματικής κρίσης που θα μπορούσε να ήταν μοιραία για τη μοναρχία στη Βρετανία.

12 Μαΐου 1937. Ο Δούκας της Υόρκης στέφεται βασιλιάς ως Γεώργιος ο 6^ος.

Ο μικρότερος αδελφός του Εδουάρδου, ο Δούκας της Υόρκης, στέφθηκε βασιλιάς με το όνομα Γεώργιος ο 6^ος. Αυτός και η σύζυγός του Βασίλισσα  Ελισάβετ (μετέπειτα Βασιλομήτωρ)  έπαιξαν σημαντικό ρόλο εμπνέοντας την Βρετανική κοινωνία στη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η συνέχεια στην οθόνη σας….. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC

Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί την Κυριακή ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Εσωτερική υποτίμηση, μέρος δεύτερο

Στην «Εποχή» που κυκλοφορεί την Κυριακή

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Εσωτερική υποτίμηση, μέρος δεύτερο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Αντώνης Παπαζαχαρίου, Χρήστος Τσίτσικας, Θεανώ Κακουλίδου: «Μνημονιακή ατζέντα θεσμοθετεί η κυβέρνηση, αυτοβούλως»


ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Η κρυφή γοητεία του λεφτόδεντρου…» του Χ. Γεωργούλα

«Η Ευρώπη κάνει Ταμείο…» του Κωστή Γιούργου

«Αλλάζουν οι επιδημίες τον κόσμο; Εξαρτάται» του Χριστόφορου Παπαδόπουλου

«Η οικολογική πολιτική των άλλων και η δική μας» του Στάθη Λουκά

«Δημόσιος χώρος, άλλη μια παράπλευρη απώλεια των μέτρων» της Ζωής Γεωργούλα

«Εσπευσμένη, οριζόντια και θολή ρύθμιση» της Δήμητρας Σιατίστα

«Μειωμένοι μισθοί, έλεγχοι για το θεαθήναι» του Τάσου Γιαννόπουλου

«Στόχος του νόμου να καταργήσει στην ουσία το δίκαιο του περιβάλλοντος» του Γιώργου Μπάλια






ΙΔΕΕΣ

«Ρεαλιστικές σκέψεις για την υπέρβαση του καπιταλισμού» του Ντέιβιντ Χάρβεϊ









ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

«Μια πρώτη νίκη στο Λασίθι» του Γ. Κ.









Στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής διαβάζετε και τις στήλες:

«Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση

Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.