Σεμινάριο ΕΝΑ: Σοφία Καναούτη - "Πολιτική εμπλοκή & διαδίκτυο: μια προσέγγιση με βάση τον Καστοριάδη" (14.01, 18.00)

Σεμινάριο - Πολιτική εμπλοκή & διαδίκτυο: μια προσέγγιση με βάση τον Καστοριάδη

Αποτελεί πια κοινό τόπο η διαπίστωση πως η απαξίωση του πολιτικού και κομματικού συστήματος στη συνθήκη της κρίσης έχει οδηγήσει στην –επίσης πολλαπλώς διαπιστωμένη– απάθεια και αδιαφορία των πολλών για την πολιτική.

Την αδιαφορία αυτή τροφοδοτεί ένα κυρίαρχο αίσθημα απουσίας νοήματος, που υποθάλπεται και υποθάλπει την ευπιστία και τον κυνισμό. Μπορεί άραγε να αποφευχθεί αυτή η (ατομική και συλλογική) στάση; Πώς θα μπορούσαν να μας φανούν χρήσιμες για την απόδοση νοήματος στον κοινωνικό και πολιτικό χώρο οι αναλύσεις του Κ. Καστοριάδη σχετικά με τη συγκρότηση και τις λειτουργίες των κοινωνικών φαντασιακών σημασιών; Μπορεί –και, αν ναι, πώς– ένα μαζικό κόμμα να συμβάλει, με τη βοήθεια του διαδικτύου, στην (ανα)νοηματοδότηση της πολιτικής και της ενασχόλησης των πολιτών με αυτή; Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του διαδικτύου σε μια πολιτική συγκρότηση των λειτουργιών των κοινωνικών φαντασιακών σημασιών;

Στα ερωτήματα αυτά θα επιχειρήσει να απαντήσει η Δρ. του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ και Ερευνήτρια Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης & Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Σοφία Καναούτη στο σεμινάριο με θέμα «Πολιτική εμπλοκή και διαδίκτυο: μια προσέγγιση με βάση τον Καστοριάδη» που οργανώνει την Τρίτη 14 Ιανουαρίου στις 18.00 το Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ (Ζαλοκώστα 8, 2ος όροφος).

To σεμινάριο θα είναι ανοικτό στο κοινό

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΉ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΗ 19/1/2020-ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1941-1944

H ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΉ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Σας προσκαλεί στην εκδήλωσή της

ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ: ΤΟΠΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ

 ΚΥΡΙΑΚΗ  19/01/2020 (8:00 μμ)

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1941-1944

του Γιώργου Κεραμιδιώτη (ΕΛΛΑΔΑ, 2018, έγχρωμη, 87΄)

Θα ακολουθήσει συζήτηση με εισηγητές τους Γιώργο Κεραμιδιώτη (σκηνοθέτη της ταινίας) και Άλκη Μπαλτά (συνθέτη, δημιουργό της μουσικής της ταινίας).

TRAILER
https://www.youtube.com/watch?time_continue=15&v=h7DfOREkkc4&feature=emb_logo

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 8:00 μ.μ.

ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

(Μαρ. Αντύπα 134 και Σοφ. Βενιζέλου 100, Ηλιούπολη,

Τηλ.: 2109941199, 2109914732, 6945405825, E-mail: cineclubilioupolis@gmail.com,

Ιστοσελίδα: www.klh.gr)

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ 2020 - 1ο μέρος

Οι ΗΠΑ είναι μια τεράστια χώρα από γεωγραφικής άποψης. Το συνολικό εμβαδόν της είναι 9,833,517  τ.χ.(4η στον κόσμο, ξηρά και θάλασσα) και ο πληθυσμός της ανέρχεται σε  328,239,523 (εκτίμηση 2019, 3η στον κόσμο). Η μέση πυκνότητα του πληθυσμού είναι 33,6 άτομα ανά τ.χ. (130ή στον κόσμο). Η υψηλότερη πληθυσμιακή πυκνότητα συναντάται στις Πολιτείες των Βορειοανατολικών ΗΠΑ και συγκεκριμένα στην Πολιτεία Νιου Τζέρσεϊ (Γιούνιον Σίτυ, 20.454/τ.χ., Δυτική Νέα Υόρκη, 17.124/χμ) και στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης (Μανχάταν, 25.550 τ.χ.). Ο ρυθμός γεννήσεων είναι 13 άτομα ανά 1.000 κατοίκους και είναι ο υψηλότερος στο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Η δε αύξηση του πληθυσμού είναι 0,8% ετησίως. Οι περισσότεροι νέοι κάτοικοι προέρχονται από το Μεξικό και από το 1998 και μετά ακολουθούν οι προερχόμενοι από Κίνα, Ινδία και Φιλιππίνες. Το 2010 η φυλετική σύνθεση των ΗΠΑ ήταν: 72,4% λευκοί, 12,6% Αφροαμερικανοί, 4,8% Ασιάτες, 0,9% Αμερ. Ινδιάνοι και γηγενείς Αλάσκας, 0,2% γηγενείς Χαβάης και κτήσεων Ειρηνικού Ωκεανού, 6,2%λοιπές φυλές, 2,9% από δύο ή περισσότερες φυλές, 16,3% Ισπανόφωνοι/λατινοαμερικανοί. Ο αριθμός παιδιών ανά οικογένεια είναι μεταξύ των Ισπανόφωνων/λατινοαμερικανών (2,4 παιδιά). Τέλος, ως LGTB αυτοπροσδιορίζεται το 4% του πληθυσμού.Το 82% του πληθυσμού ζει σε αστικές και προαστιακές περιοχές και το 50% σε πόλεις άνω των 50.000 κατοίκων. Το 2008 υπήρχαν 273 αυτοδιοικούμενες περιοχές με πληθυσμό άνω των 100.000 και 9 πόλεις με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου κατοίκων.

Συνεχίζεται...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

H Αμερικάνικη επανάσταση (του Θανάση Τσακίρη)

H Αμερικάνικη επανάσταση  (του Θανάση Τσακίρη)

Ο αγώνας των Αμερικανών αποίκων άρχισε ουσιαστικά στη Βοστόνη την 16 Δεκεμβρίου 1773. Διαμαρτυρόμενοι τόσο για το φόρο επί του τσαγιού (φορολογία χωρίς εκπροσώπηση) όσο και για το μονοπώλιο της εταιρείας της Ανατολικής Ινδίας, μια ομάδα Βοστονεζων μεταμφιεσμένοι ως Ινδιάνοι Mohawk επιβιβάστηκαν στα πλοία και πέταξαν στη θάλασσα  τσάι αξίας £ 10.000 στο λιμάνι (Boston Tea Party). Μετά από πολλές μάχες μεταξύ του Ηπειρωτικού στρατού των επαναστατημένων αποικιών, με αρχιστράτηγο τον Τζωρτζ Γουάσινγκτον, και των Βρετανικών δυνάμεων, η πολιορκία της Βοστόνης έληξε στις 17 Μαρτίου 1776 με νίκη των επαναστατικών δυνάμεων. Στις 4 Ιουλίου 1776 έλαβε χώρα γενική συνέλευση στη Φιλαδέλφεια, όπου ψηφίζεται η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, που στηρίζεται στις πολιτικές ιδέες του Διαφωτισμού. O Τόμας Τζέφερσον, o Μπέντζαμιν Φράνκλιν, o Τζων Άνταμς και o Αλεξάντερ Χάμιλτον, ήταν φιλόσοφοι υπό την έννοια της συμμετοχής τους σε έναν ευρύτερο κύκλο διανοούμενων που συνδέονταν με τις βασικές φυσιογνωμίες του Διαφωτισμού. Ο Φράνκλιν επισκέφθηκε επανειλημμένα την Ευρώπη και συνέβαλε ενεργά στις επιστημονικές και πολιτικές συζητήσεις εκεί, και έφερε τις νεότερες ιδέες πίσω στη Φιλαδέλφεια. Ο Τζέφερσον ακολούθησε από κοντά τις ευρωπαϊκές ιδέες και αργότερα ενσωμάτωσε μερικά από τα ιδανικά του Διαφωτισμού στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. O Μάντισον ενσωμάτωσε αυτές τις ιδέες στο σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διαμόρφωσή του το 1787. Το Σύνταγμα διατήρησε στη μνήμη αρκετές από τις αρχές του Διαφωτισμού, δηλαδή την ισότητα, την ανεξιθρησκία, την χειραφέτηση, την ιδέα της οικουμενικότητας της ανθρώπινης φύσης, την ελευθερία της σκέψης.[1]

Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας αποτελείται από πέντε ενότητες, μια εισαγωγή, ένα προοίμιο, ένα σώμα (χωρισμένο σε δύο τμήματα) και ένα συμπέρασμα. Σε γενικές γραμμές, στην εισαγωγή τονίζεται ότι η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας από τη Βρετανία είχε γίνει "απαραίτητη" για τις αποικίες ενώ το σώμα της διακήρυξης περιγράφει έναν κατάλογο παράπονων εναντίον του βρετανικού στέμματος. Το προοίμιο περιλαμβάνει το πιο διάσημο απόσπασμά της  διακήρυξης: «Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας. Πως για να εξασφαλιστούν αυτά τα δικαιώματα, ιδρύονται Κυβερνήσεις μεταξύ των Ανθρώπων, αντλώντας την δίκαια εξουσία τους από την συναίνεση των κυβερνώμενων. Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλιά της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να φανεί πιθανότερο να επιφέρει την Ασφάλεια και την Ευτυχία του».

Το 1781,οι αποικίες συγκρότησαν  την συνομοσπονδία πολιτειών με την σύνταξη και ψήφιση το πρώτο  σύνταγμα («Τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας»). Αυτό έδωσε όλες τις εξουσίες στις πολιτείες και λίγες στην κεντρική κυβέρνηση. Η συνομοσπονδία δεν είχε πρόεδρο. Το άρθρο 3 περιγράφει τη συνομοσπονδία ως «σταθερό σύνδεσμο φιλίας» των πολιτειών «για την κοινή άμυνά τους, την ασφάλεια των ελευθεριών τους και την αμοιβαία και γενική ευημερία τους.» Αυτή θα είχε ένα νομοθετικό σώμα ως κεντρικό θεσμό της κυβέρνησης. Κάθε πολιτεία είχε μία ψήφο και οι αντιπρόσωποι εκλέγονταν από τις πολιτειακές  βουλές. Κάθε πολιτεία διατηρούσε την κυριαρχία, την ελευθερία και την ανεξαρτησία της. Το νέο Κογκρέσο δεν θα μπορούσε να επιβάλει φόρους ούτε θα μπορούσε να ρυθμίσει το εμπόριο. Τα έσοδά του θα προέρχονταν από τις πολιτείες με την καθεμιά να συνεισφέρει ανάλογα με την αξία της ιδιόκτητης γης εντός των συνόρων της. Η κατάσταση, όμως, χειροτέρεψε λόγω του πολέμου της ανεξαρτησίας που τελείωσε με την υπογραφή της συνθήκης του Παρισιού στις 3 Σεπτέμβριου 1783, με την οποία η Βρετανία αναγνώρισε τις ΗΠΑ άνευ όρων. Πολλοί αγωνιστές εξεγέρθηκαν επειδή οι περιουσίες τους κατασχεθήκαν από τις αρχές λόγω χρεών. Η καταστολή των εξεγερμένων ήταν βίαιή και αιματηρή[2]  και τέθηκε θέμα ενιαίας ομοσπονδιακής κυβέρνησης με περισσότερες εξουσίες.  

 Η εθνοσυνέλευση ψήφισε το σχέδιο συντάγματος στις 17 Σεπτέμβριου 1787.  Δύο γραμμές συγκρουστήκαν. Από τη μια  πλευρά οι Φεντεραλιστές που ήταν οπαδοί της κεντρικής εξουσίας κι από την άλλη πλευρά οι Ρεπουμπλικάνοι που φοβούνταν την ισχυρή κυβέρνηση και απαιτούσαν την ενσωμάτωση του Bill of Rights [3]. 

Το Σύνταγμα, αρχικά αποτελούμενο από επτά άρθρα, οριοθετεί το εθνικό πλαίσιο διακυβέρνησης. Τα πρώτα τρία άρθρα της ενσαρκώνουν το δόγμα του διαχωρισμού των εξουσιών, σύμφωνα με το οποίο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση χωρίζεται σε τρεις κλάδους: το νομοθετικό, αποτελούμενο από το δυο βουλές (άρθρο 1), το εκτελεστικό όργανο, αποτελούμενο από τον Πρόεδρο (άρθρο 2) και το δικαστικό, που αποτελείται από το Ανώτατο Δικαστήριο και άλλα ομοσπονδιακά δικαστήρια (άρθρο 3). Τα άρθρα 4, 5 και 6 ενσωματώνουν τις ιδέες του φεντεραλισμού, περιγράφοντας τα δικαιώματα και τις ευθύνες των κυβερνήσεων των πολιτειών, τις πολιτείες σε σχέση με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και την κοινή διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης. Το άρθρο 7 θεσπίζει τη διαδικασία που χρησιμοποιείται από τα δεκατρία κράτη για την επικύρωσή του. Από τότε που τέθηκε σε ισχύ το Σύνταγμα το 1789, τροποποιήθηκε 27 φορές, συμπεριλαμβανομένης και μιας τροπολογίας για την κατάργηση μιας προηγούμενης, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της χώρας που έχει αλλάξει από τον 18ο αιώνα. Το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών προβλέπει δύο μεθόδους για την υποβολή τροπολογιών.  Με την πρώτη το Κογκρέσο μπορεί να ψηφίσει ένα νομοσχέδιο που περιέχει μια προτεινόμενη τροπολογία με ψήφο δύο τρίτων σε κάθε σώμα. Με τη δεύτερη  μια συνταγματική  συνέλευση μπορεί να συγκληθεί με την ψήφο των δύο τρίτων των νομοθετικών σωμάτων. Και στις δύο περιπτώσεις, οι τροποποιήσεις στο Σύνταγμα των ΗΠΑ ισχύουν μόνο αφού επικυρωθούν από τα 3/4 των πολιτειών. Τελικά χρησιμοποιήθηκε η πρώτη μέθοδος. Σε γενικές γραμμές, οι δέκα πρώτες τροποποιήσεις, γνωστές συλλογικά ως Bill of Rights, προσφέρουν συγκεκριμένες προστασίες της ατομικής ελευθερίας και δικαιοσύνης και περιορίζουν τις εξουσίες της κυβέρνησης.

Τροπολογία 1 – Ανεξιθρησκεία, Ελευθερία του τύπου και της έκφρασης (1791). Το Κογκρέσο δεν θα εγκρίνει νόμο που θα υποστηρίζει την εγκαθίδρυση θρησκείας ή που θα απαγορεύει την ελεύθερη θρησκευτική λατρεία ή που θα περιορίζει την ελευθερία του λόγου ή του τύπου ή το δικαίωμα του λαού να συνέρχεται ειρηνικά και να αιτείται στην Κυβέρνηση σχετικά με την ικανοποίηση παραπόνων του.

Τροπολογία 2 – Δικαίωμα οπλοκατοχής (1791). Μια καλά εποπτευόμενη πολιτοφυλακή, απαραίτητη για την ασφάλεια ενός ελεύθερου κράτους και το δικαίωμα του λαού να διατηρεί και να φέρει όπλα, δεν θα εμποδισθεί.

Τροπολογία 3 – Στέγαση στρατιωτών (1791). Κανένας στρατιώτης, σε καιρό ειρήνης, δεν θα διαμείνει σε κανένα σπίτι, χωρίς την συγκατάθεση του ιδιοκτήτη, ούτε και σε περίοδο πολέμου, παρά με τρόπο που θα καθορισθεί δια νόμου.

Τροπολογία 4 – Έρευνα και κατάσχεση (1791). Το δικαίωμα των πολιτών στην ατομική ασφάλεια, στην ασφάλεια των οικιών τους, των εγγράφων τους και των αντικειμένων τους έναντι παράλογων ερευνών και κατασχέσεων, δεν θα παραβιαστεί και δεν θα εκδοθούν Εντάλματα, εκτός λόγω σοβαρής αιτίας, συνοδευόμενα από Όρκο [ένορκη καταγγελία] ή επιβεβαίωση [αποδείξεις], και ειδική περιγραφή του τόπου που θα ερευνηθεί και των ατόμων ή των αντικειμένων που θα συλληφθούν.

Τροπολογία 5 – Δίκη και Τιμωρία (1791). Κανένας άνθρωπος δεν θα κατηγορηθεί για έγκλημα αφαίρεσης ζωής ή άλλο σοβαρό έγκλημα εάν δεν του απαγγελθούν κατηγορίες από Σώμα Ενόρκων, εκτός από περιπτώσεις που προκύπτουν κατά την υπηρεσία σε στρατό ξηράς ή στο ναυτικό ή στην πολιτοφυλακή, σε καιρό πολέμου ή δημόσιου κινδύνου, ούτε θα απαγγελθούν κατηγορίες σε κανέναν για το ίδιο έγκλημα δύο φορές, ούτε θα υποχρεωθεί κανένας να καταθέσει εναντίον του εαυτού του σε υπόθεση για κακούργημα, ούτε θα αφαιρεθεί σε κανένα η ζωή, η ελευθερία ή η περιουσία χωρίς αρμόζουσα δικαστική διαδικασία, ούτε θα αφαιρεθεί περιουσία για δημόσια χρήση χωρίς δίκαιη αποζημίωση.

Τροπολογία 6 – Δικαίωμα σε Γρήγορη Δίκη, Εξέταση Μαρτύρων (1791). Σε όλες τις δίκες για κακουργηματικές πράξεις, ο κατηγορούμενος θα απολαμβάνει του δικαιώματος γρήγορης και δημόσιας δίκης, από αμερόληπτους Ενόρκους της Πολιτείας και της περιοχής όπου θα έχει τελεστεί το έγκλημα, η περιοχή δε θα έχει καθορισθεί εκ των προτέρων δια νόμου, και [ο κατηγορούμενος] θα έχει ενημερωθεί εκ των προτέρων για την φύση και τα αίτια της κατηγορίας, και θα παρευρίσκεται στην εξέταση των μαρτύρων εναντίον του, θα μπορεί να υποχρεώνει μάρτυρες να καταθέτουν υπέρ του, και θα έχει την βοήθεια συμβούλων [δικηγόρων] για την άμυνα του.

Τροπολογία 7 – Δίκη με Ενόρκους σε Αστικές Υποθέσεις (1791). Σε αστικές αγωγές, όπου η αξία της διεκδίκησης υπερβαίνει τα είκοσι δολάρια, διατηρείται το δικαίωμα της δίκης με ενόρκους και κανένα στοιχείο που δικάσθηκε από ενόρκους δεν θα επανεξετάζεται από οποιοδήποτε δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών εκτός μέσω των κανόνων του Κοινού Δικαίου.

Τροπολογία 8 – Βάναυση και Ασυνήθιστη Τιμωρία (1791). Δεν θα απαιτείται υπερβολική εγγύηση [για αποφυγή προφυλάκισης], ούτε θα επιβάλλονται υπερβολικά πρόστιμα, ούτε θα επιβάλλονται βάναυσες και ασυνήθιστες τιμωρίες.

Τροπολογία 9 – Δημιουργία του Συντάγματος (1791). Η περιγραφή στο Σύνταγμα ορισμένων δικαιωμάτων δεν θα θεωρείται ότι αποκλείει ή υποβιβάζει άλλα [δικαιώματα] που ανήκουν στον λαό.

Τροπολογία 10 – Εξουσίες των Πολιτειών και του Λαού (1791). Οι εξουσίες που δεν αποδίδονται στις Ηνωμένες Πολιτείες από το Σύνταγμα, ούτε απαγορεύονται [από το Σύνταγμα] προς τις Πολιτείες, διατηρούνται από τις Πολιτείες ή από τον λαό.

 Η πλειοψηφία των δεκαεπτά μεταγενέστερων τροπολογιών επεκτείνει την προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων. Άλλοι αντιμετωπίζουν ζητήματα που σχετίζονται με την ομοσπονδιακή εξουσία ή τροποποιούν διαδικασίες και διαδικασίες της κυβέρνησης.

---

[1] Για τη σύγκριση του Αμερικανικού συντάγματος με το σύνταγμα της Γαλλικής επανάστασης βλ. Τσακίρης Θανάσης (2019)  «Η διείσδυση των ιδεών του Διαφωτισμού στη Διακήρυξη. Τα ριζοσπαστικά στοιχεία του (μη αναθεωρητέου?) Συντάγματος των ΗΠΑ (1787) που ισχύει μέχρι σήμερα. Συγκρίσεις/συγγένειες με τη Γαλλική Επανάσταση», Hot.Doc History  https://www.documentonews.gr/article/amerikanikh-epanastash-h-diakhryxh-ths-anexarthsias-kai-oi-pateres-toy-ethnoys-sto-hot-doc-history-ektaktws-to-sabbato-me-to-documento

[2]   Howard Zinn (2009). Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτείων, Αθήνα: Εκδ. Αιώρα.

[3] Θάνος Βερέμης (2010) ΗΠΑ: Από το 1776 έως σήμερα, Αθήνα: Εκδ. Ι. Σιδέρης.

Παραδείγματα "πολιτικής ανυπακοής"

Τα τελευταία χρόνια η περίπτωση της Ελλάδας προσφέρει πολλά παραδείγματα "πολιτικής ανυπακοής", η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό συνάρτηση των "δομών των πολιτικών ευκαιριών". Αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η περίπτωση της Ελλάδας όπου το σύστημα ανέχεται και αντιμετωπίζει τα αιτήματα για μισθούς και συντάξεις, αλλά συστηματικά αγνοεί τα αιτήματα για  ποιότητα ζωής, εκτός από τις περιόδους των εκλογών, όταν οι υπάρχουσες κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα προσπαθούσαν να παρουσιάσουν ελκυστικά κυβερνητικά πρόγραμμα.[1] Από το 1974 όταν η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά την κατάρρευση της επταετούς δικτατορίας των συνταγματαρχών, τα πολιτικά κόμματα κάλυψαν σχεδόν ολόκληρο το πεδίο της κοινωνίας των πολιτών με μερικές εξαιρέσεις, όπως τα βιομηχανικά εργοστασιακά σωματεία, κάποιους συλλόγους του τραπεζικού κλάδου καθώς και τις επιχειρηματικές ενώσεις. Πολλές κοινωνικές κινητοποιήσεις κυριαρχούνταν από τα πολιτικά κόμματα εκτός από τα μαθητικά, φοιτητικά και οικολογικά  που προκύπτανε ξαφνικά.[2]

Μετά τις εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου 1981 και την αρχή της περιόδου της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ το δικομματικό σύστημα έχει σταθεροποιηθεί. [3]Από τότε τα δύο κυβερνητικά κόμματα έχουν κυριαρχήσει σε μεγάλο βαθμό στα συνδικάτα και τις βασικές κοινωνικές ενώσεις. Μόνο στις αρχές του 21ου αιώνα οι δομές πολιτικών ευκαιριών για τα συνδικάτα και τα άλλα κοινωνικά κινήματα ανοίξανε και πάλι ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν υψηλότερες βαθμούς αυτονομίας και ανεξαρτησίας από την πολιτική κυριαρχία του κόμματος. Αυτό εν μέρει αποδίδεται στις διαμάχες και ενδοκομματικές συγκρούσεις στη διάρκεια  της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ μεταξύ «εκσυγχρονιστών» που κυριαρχούσαν στην κυβέρνηση και «παραδοσιακών» που προσπαθούσαν να κρατήσουν το κόμμα υπό τον έλεγχό τους και επέκριναν την κυβέρνηση ότι επιχείρησε να υπονομεύσει το Ελληνικό Κράτος Πρόνοιας .

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η δεξιά αντιπολίτευση (Νέα Δημοκρατία) υιοθέτησε το σύνθημα της «Επανίδρυσης του Κράτους», προκειμένου να κερδίσει την εκλογική υποστήριξη της μεσαίας τάξης στις περιφέρειες του ΠΑΣΟΚ. Όταν η ΝΔ ήρθε στην κυβέρνηση, εφάρμοσε μια σειρά μεταρρυθμίσεων και συνέχισε την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων των επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα και της δημόσια εκπαίδευσης, επιχειρώντας να νομιμοποιήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μέσω της τροποποίησης του άρθρου 16 του Συντάγματος.  Όλες αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» αντιμετωπίσανε  έντονη αντίσταση όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ και τα αριστερά κόμματα, αλλά και μέσα από τις παρατάξεις του κόμματος στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Τέλος, τον Δεκέμβριο του 2008, αμέσως μετά τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Λυκείου Αλέξη Γρηγορόπουλου από ένα μέλος των Ειδικών Φρουρών της Αστυνομίας, ξέσπασε εξέγερση ενάντια στην αυξανόμενη επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.[4] Στην εξέγερση οι μαθητες λυκείων, οι  φοιτητές και οι νέοι επισφαλώς εργαζόμενοι έπαιξαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη μαζική πολιτική ανυπακοή μέσω διαδηλώσεων, καταλήψεων σχολείων και δημοσίων κτιρίων και ταραχών. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, εκατοντάδες μέλη των νέων και παλιότερων συνδικαλιστικών οργανώσεων «επισφαλώς απασχολούμενων», όπως των εργαζομένων σε υπηρεσίες κούριερ, σε τηλεφωνικά κέντρα χρησιμοποίησαν τη στρατηγική «πολιτικής ανυπακοής» όχι μόνο ενάντια στην κυβερνητική πολιτική αλλά και ενάντια της «συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας» που, κατά τη γνώμη τους, λόγω της δέσμευσής της στον «κοινωνικό διάλογο» είχαν ενσωματώσει το εργατικό κίνημα στην πολιτική και οικονομική τάξη πραγμάτων και δεν εκπροσωπούσε πλέον την εργατική τάξη.[5] Επιπλέον, οι πολίτες διαμαρτύρονται για τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας λόγω των οικονομικών σκανδάλων που αφορούν τμήμα του πολιτικού προσωπικού τους, καθώς και για σημαντικά μέλη της οικονομικής και επιχειρηματικής ελίτ (π.χ. Siemens, οι συναλλαγές επί των ακινήτων μεταξύ της Εκκλησίας και του κράτους-«σκάνδαλο Βατοπεδίου»). Στη συνέχεια, η δομή των πολιτικών ευκαιριών ανοίγει. Το πολιτικό σύστημα εισέρχεται σε μια περίοδο έντονης κρίσης και οι πολιτικές ελίτ υφίστανται διάσπαση καθώς αναδύονται νέες πολιτικές ομάδες, ειδικά μετά τις πρόωρες εκλογές.


Θανάσης Τσακίρης

---

[1] For the case of environmental issues, ecological movement  and the party system in Greece, see Tsakiris Thanassis (1997) “Otan he alalos anoixis apokta fonin: To ekologiko kinima stin Ellada kai he epidrasi tou sta politika kommata” (“When the silent spring gets a voice: the ecological movement in Greece and its influence on political parties”). Master thesis at the Political Science and Public Administration Department of the National and Kapodistrian University of Athens.

[2] e.g. 1978-1980 occupations of universities against Law No. 815/1978 and the demonstrations against the construction of nuclear energy production plants during the same period

[3] For a recent discussion on the Greek party system from a view that attributes to “bureaucratic clientelism” and “partitocrazia” the main cause of the Greek political system crisis see Lyrintzis Christos (2011) “Greek politics in the era of economic crisis: reassessing causes and effects”  GreeSE Paper No 45 Hellenic Observatory Papers on Greece and Southeast Europe. www2.lse.ac.uk/europeanInstitute/research/.../pdf/GreeSE/GreeSE01.pdf

[4] Douzinas Costas (2009) “What we can learn from the Greek riots”, The Guardian, 9/1/2009.  Available at http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/jan/09/greece-riots#start-of-comments

[5] Tsakiris Athanasios  (2010) “The Greek December 2008 Uprising and the Role of the New Trade Unions” 15th Alternative Futures and Popular Protest Conference, Manchester Metropolitan University, 29-31 March

ΗΠΑ: ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ

ΗΠΑ: ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ

Οι προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών για το 2020 έχουν προγραμματιστεί  να διεξαχθούν την Τρίτη 3 Νοεμβρίου. Θα είναι οι 59ες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Οι ψηφοφόροι θα επιλέξουν προεδρικούς εκλέκτορες οι οποίοι με τη σειρά τους στις 14 Δεκεμβρίου 2020 είτε θα εκλέξουν νέο πρόεδρο και αντιπρόεδρο είτε θα επανεκλέξουν τους  κατόχους των αξιωμάτων αυτών.  Ο κύκλος των προκριματικών προεδρικών εκλογών και των συνελεύσεων προεδρικών εκλογών διεξαχθεί κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2020. Αυτή η διαδικασία είναι μια έμμεση εκλογή. Οι ψηφοφόροι ψηφίζουν ψηφοδέλτια και επιλέγουν μια ομάδα αντιπροσώπων στο συνέδριο  που με τη σειρά τους εκλέγουν τον υποψήφιο του κόμματός του (και τον υποψήφιο αντιπρόεδρό του).

Ο Donald Trump, ο 45ος εν ενεργεία πρόεδρος, ξεκίνησε εκστρατεία επανεκλογής στο θώκο με τη διαδικασία  των προκριματικών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Αρκετές οργανώσεις του κόμματος σε επίπεδο πολιτείας έχουν ακυρώσει τις προκριματικές τους   σε ένδειξη υποστήριξης για την υποψηφιότητα του Trump.

29 υποψήφιοι ξεκίνησαν εκστρατείες για το προεδρικό χρίσμα του κόμματος των Δημοκρατικών. Αυτές έγιναν το μεγαλύτερο πεδίο μάχης υποψηφίων για οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα στην περίοδο μετά τη μεταρρύθμιση της αμερικανικής εκλογικής πολιτικής.[1]

 Ο νικητής των προεδρικών εκλογών του 2020 πρόκειται να αναλάβει τα καθήκοντά του στις  20 Ιανουαρίου 2021.

Θανάσης Τσακίρης

---

[1] Η επιτροπή McGovern-Fraser, γνωστή ως Επιτροπή για τη Δομή των Κόμματος και την Επιλογή των  Εκπροσώπων, δημιουργήθηκε από τη Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή (DNC) ως απάντηση στην εξέγερση κατά τo Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο το 1968. Αποτελείτο από 28 μέλη, τα οποία επέλεξε ο πρόεδρος της DNC, Γερουσιαστής Φρεντ Ρ. Χάρις, το 1969 για να αλλάξει τους κανόνες του Δημοκρατικού Κόμματος σχετικά με την επιλογή των εκπροσώπων του Συνεδρίου.

Κινηματογράφος και σχολείο (του Παντελή Παντελόγλου)

 ΕΝΘΕΜΑΤΑ (4ος κύκλος)

 Κινηματογράφος και σχολείο (του Παντελή Παντελόγλου)

http://www.avgi.gr/article/10811/10542455/kinematographos-kai-scholeio

Ο κινηματογράφος είναι τέχνη, και μάλιστα η μόνη τέχνη που μπορεί με σχετική ασφάλεια να υποστηρίζει ότι γεννήθηκε εντός της βιομηχανικής κοινωνίας. Εξέφρασε εξαρχής το ρυθμό της και, παρά το γεγονός ότι οι μύθοι του σινεμά πολλά αντλούν από το αριστοτελικό σύμπαν της Ποιητικής, η καθολικότητα της αισθητηριακής εμπειρίας του κινηματογράφου, αυτό το σύμπλεγμα εικόνας, ήχου και χρόνου, μέσα στη σκοτεινή αίθουσα, μαζί με άλλους ανθρώπους, τον διακρίνει από τις άλλες, παλαιότερες τέχνες.

Όμως, κάθε κινηματογραφική ταινία είναι κι ένα προϊόν, που παράγεται συλλογικά από εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, με χρήση τεχνολογιών που αναπτύχθηκαν επί τούτω και συνεχίζουν να εξελίσσονται τα τελευταία 130 χρόνια. Κυρίαρχη θέση στο σχεδιασμό αυτών των τεχνολογιών και στις εμπορικές τους εφαρμογές κατέχουν, όπως και σε κάθε προϊόν, οι ιδιοκτήτες του επενδυόμενου κεφαλαίου.

Πολύ σύντομα, μετά την εφεύρεση και την εμπορική εφαρμογή του κινηματογράφου, αναπτύχθηκαν και άλλες συγγενείς τεχνολογίες, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και από συγκεκριμένους παραγωγούς κι αυτές. Η πρώτη ήταν η τηλεόραση. Τις τελευταίες δεκαετίες, ζούμε την έκρηξη των οπτικοακουστικών μέσων στο νέο ψηφιακό κόσμο. Οι πλατφόρμες και οι τεχνολογίες τους σχεδιάζονται, παράγονται, και προωθούνται από πολυεθνικούς γίγαντες, όπως η Google, η Facebook ή η Netflix, οι οποίες ορίζουν προϋποθέσεις, μορφή και περιεχόμενο.

Στο μεταξύ, γενιές παιδιών του παλιού κόσμου απέκτησαν τα δικά τους παιδιά, τα οποία, ανήκοντας στο θαυμαστό νέο κόσμο, κοιτάζουν περίεργα τους γονείς τους, όταν τους λένε πως οι μικρές και μεγαλύτερες οθόνες που τα περιτριγυρίζουν δεν υπήρχαν πριν λίγα χρόνια.

Το επίσημο σχολείο δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Ο συντηρητισμός και η στενότητα του ορίζοντα που προδρομικά στηλίτευε ο Κωστής Παλαμάς πριν από έναν αιώνα1είναι ένα μόνο σκέλος του προβλήματος. Το άλλο είναι οι αλλότριες στοχεύσεις των κυρίαρχων παικτών, η πίεση όλα να καταστούν εμπόρευμα και μάλιστα γρήγορα: είναι το γεγονός ότι κοινωνικές θεσμίσεις, που άλλοτε προέκυπταν ιζηματικά, σήμερα διαμεσολαβούνται από το σχήμα που ελέγχει το ραγδαίο και αέναο μετασχηματισμό, ο οποίος παράγει τον κατά Bauman «άνθρωπο χωρίς δεσμούς»2. Στην παραγωγή αυτού του ανθρώπου η επίσημη εκπαίδευση παίζει δευτερεύοντα ρόλο.

Τη διπλή αυτή πρόκληση επιχειρούν να απαντήσουν κατά τις δυνάμεις τους και χωρίς αυταπάτες θεσμοί μη τυπικής εκπαίδευσης, που θέτουν ως στόχο την προβολή ποιοτικού κινηματογράφου, ταιριαστού στις ανάγκες της παιδικής και νεανικής ηλικίας, τη διαμόρφωση κριτικής σκέψης και την ενεργοποίηση των παιδιών στην παραγωγή οπτικοακουστικού υλικού, ώστε να κατανοούν τον τρόπο κατασκευής του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν. Πρόκειται για ένα έργο-φάρο μέσα σ’ έναν ωκεανό ρευστότητας, που για να μένει επίκαιρο οφείλει διαρκώς να επαναπροσδιορίζεται.

Ένας τέτοιος φορέας είναι εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, που θέτει κι επιχειρεί να απαντήσει ένα πρακτικό ερώτημα: πώς συνδέουμε δημιουργικά το επίσημο σχολείο με τα σύγχρονα μέσα, και ειδικότερα πώς φέρνουμε το ποιοτικό σινεμά στη σχολική τάξη και τη σχολική κοινότητα στο σινεμά;

Ένα μίγμα θεωρίας και πρακτικής είναι η απάντηση που δίνουμε από τη δική μας θέση. Ήδη το 1997, το 1ο Φεστιβάλ Ολυμπίας περιελάμβανε τη διεθνή ημερίδα «Κινηματογράφος και Εκπαίδευση», όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα τέθηκε δημόσια το ζήτημα της κινηματογραφικής παιδείας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καθώς και του αναντικατάστατου ρόλου του θεσμού «κινηματογράφος για παιδιά και νέους» στην επιζητούμενη σύνδεση. Κι από την άλλη, ας αναφέρουμε ως παράδειγμα το 9ο Mythos Project, που υλοποιήθηκε στο πλαίσιο του φετινού 22ου Φεστιβάλ Ολυμπίας και της 19ης Camera Zizanio: ένα πολυεθνικό κινηματογραφικό εργαστήριο όπου 150 παιδιά από 19 χώρες συγκρότησαν 13 ομάδες που συνεργαζόμενες δημιούργησαν ισάριθμες ταινίες στη διάρκεια μιας εβδομάδας. Πρόκειται για ένα έδαφος αλληλοπληροφόρησης και ανταλλαγής, εντελώς αναγκαίο για το διαρκή επαναπροσδιορισμό του περιεχομένου της κινηματογραφικής εκπαίδευσης.

Πριν 46 χρόνια, ο Σωτήρης Δημητρίου έγραφε:

Τι «είναι» ο κινηματογράφος; Από ένα τέτοιο ερώτημα αρχής θα έπρεπε να εξαρτηθεί κάθε σοβαρή προσπάθεια μελέτης του. Στο βάθος, όμως, πρόκειται για ένα ψευδοπρόβλημα που δεν οδηγεί πουθενά, γιατί μόνο οι μπομπίνες και τα μηχανήματα «είναι». Ο κινηματογράφος δεν είναι, αλλά κάνει, λειτουργεί. Και τι είναι αυτό που «κάνει» στον κόσμο; Η απάντηση είναι αρνητική3.

Και συνέχιζε παραπέμποντας σε ένα άρθρο του θρυλικού αμερικανού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γκρίφιθ, γραμμένο στα 19244:

Στα 2024, το πιο σημαντικό και μοναδικό κατόρθωμα που θα ‘χει βοηθήσει ο κινηματογράφος να επιτευχθεί θα ‘ναι η εξάλειψη κάθε ένοπλης σύγκρουσης από το πρόσωπο του πολιτισμένου κόσμου. Οι ταινίες θα είναι ο ισχυρότερος παράγοντας που θα επιφέρει αυτή τη συνθήκη. Με τη χρήση της οικουμενικής γλώσσας των κινούμενων εικόνων, το πραγματικό νόημα της αδελφοσύνης των ανθρώπων θα έχει καθιερωθεί σε ολόκληρη τη γη.

Η αστοχία του Γκρίφιθ (υποστηρικτή, κατά τ’ άλλα, της Κου Κλουξ Κλαν) μάς λέει, μ’ έναν τρόπο, τι δεν είναι ο κινηματογράφος: «Δεν κινητοποιεί τις μάζες, δεν ανατρέπει καθεστώτα», που θα έλεγε και ο ποιητής. Όμως, ο κινηματογράφος και οι συγγενείς και διάδοχες τεχνολογίες διαχέονται πλέον σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και τους διαμορφώνουν. Η έκταση και το βάθος της κατανόησης των μηχανισμών της παραγωγής τους από την ερχόμενη γενιά θα κρίνει και τη γενικότερη προοπτική της κοινωνίας μας.

* Κοινωνικός Ανθρωπολόγος, αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους

1 Παλαμάς, Κωστής, Εικόνας μεταχειρίζου, ω διδάσκαλε!. Τρία κείμενα του Κωστή Παλαμά για τον Κινηματογράφο και το ρόλο του στην Εκπαίδευση, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας, Αθήνα 2019.

2 Bauman, Zygmunt, Ρευστή αγάπη. Για την ευθραυστότητα των ανθρωπίνων δεσμών, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 2006.

3 Δημητρίου, Σωτήρης, Μύθος, κινηματογράφος, σημειολογία, κρίση της αισθητικής. Ανθρωπολογική μελέτη, Εκδόσεις Άλμα, Αθήνα, 1973, σελ. 11.

4 Griffith, D.W., “The Movies 100 Years from Now”, Collier’s, 3 Μαΐου 1924, σελ. 7 & 28.

 

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περ. Αρχειοτάξιο

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περ. Αρχειοτάξιο

Με αφιέρωμα: "1989: το τέλος του σύντομου 20ού αιώνα"

Το 1989 αποτελεί έτος ορόσημο για την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και το τέλος του διπολικού ψυχροπολεμικού κόσμου, όπως είχε διαμορφωθεί από την επαύριο της λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το αφιέρωμα του "Αρχειοταξίου" δεν επιχειρεί να προσφέρει μια συνολική εικόνα για το παγκόσμιο, το ευρωπαϊκό ή το ελληνικό 1989, αλλά να θέσει ερωτήματα, φιλοξενώντας διαφορετικές μεταξύ τους θεματικές και μεθοδολογικές προσεγγίσεις για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το 1989 και τις πολλαπλές συνέπειές τους, τους μετασχηματισμούς και τις προσλήψεις της εργασίας στη Βουλγαρία, την επίδραση της πτώσης του "υπαρκτού σοσιαλισμού" στην ελληνική Αριστερά, τις διαδρομές των κομμουνιστικών κομμάτων της δυτικής Ευρώπης στη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα, τη μνήμη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, την κρίση των ιστορικών σπουδών στη μετασοβιετική Ρωσία.
Στο νέο τεύχος γράφουν οι: Μπέλλα Ααρών, Μάνος Αυγερίδης, Σωτήρης Βαλντέν, Άντα Διάλλα, Κώστας Ζαγάρας, Σπύρος Κακουριώτης, Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Κωστής Καρπόζηλος, Ελένη Καρρά, Δήμητρα Κόφτη, Μίλτος Κύρκος, Αναστασία Λαμπρία, Γιάννης Μπαλαμπανίδης, Ηλίας Νικολακόπουλος, Δημήτρης Πλουμπίδης, Ριχάρδος Σωμερίτης, Μάγδα Φυτιλή.

Διαβάστε στον ηλεκτρονικό Δρόμο του Σαββάτου 21 Δεκεμβρίου EDITORIAL Φορτωμένο τοπίο, αγριεμένες θάλασσες Μια περίεργη κοινωνική ψυχολογία. Με παράδοξα στοιχεία και μείξεις. Η ανησυχία της κοινωνίας κορυφώνεται για τα εθνικά θέματα και το μεταναστευτικό. Αυτά καταλαμβάνουν την πρώτη θέση σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Και μαζί μια ιδιότυπη αισιοδοξία ότι ίσως κάτι να βελτιωθεί στην οικονομία. διαβάστε το άρθρο... Η Τουρκία απειλεί με πολεμική ανάφλεξη την Ν.Α. Μεσόγειο Η Λιβύη κρίσιμος κρίκος του τουρκικού επεκτατισμού διαβάστε το άρθρο... Καταστολή και Κοροϊδία «Νόμος και Τάξη» ονομάζεται η ταινία των Χρυσοχοΐδη-Μπακογιάννη που σπάει τα ταμεία των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. διαβάστε το άρθρο... Η Χάγη ως μεγάλη καινοτομία Μετά την κίνηση του Ερντογάν να συνάψει συμφωνία με την Λιβύη, άρχισε η συζήτηση για την αναζήτηση μιας απάντησης από τις ελληνικές ελίτ. διαβάστε το άρθρο... Ημερολόγιο 2020: Η φύση μας χρειάζεται Κυκλοφορεί στα κεντρικά βιβλιοπωλεία το ημερολόγιο του 2020 από τις εκδόσεις Α/συνεχεια με θέμα: «H φύση μας χρειάζεται». Για παραγγελίες: τηλ: 210 384 5870, www.asynechia.gr, info@asynechia.gr Οι πολλαπλοί ρόλοι της καταστολής Σε νέο κρεσέντο καταστολής και αυταρχισμού έχει επιδοθεί τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη. διαβάστε το άρθρο... «Όλα καλά» στη Μόρια σύμφωνα με τον αναπληρωτή διοικητή του ΚΥΤ O κ. Βαφέας επιβεβαιώνει τα στοιχεία που δείχνουν την αποτυχία του προγράμματος αποσυμφόρησης των νησιών που υλοποιεί η κυβέρνηση από τον Σεπτέμβρη και το οποίο είχε προσπαθήσει επικοινωνιακά να το επιβάλει ως λύση στο πρόβλημα. διαβάστε το άρθρο... Σίριαλ Τραμπ: επεισόδιο «Παραπομπή» Παροξύνεται ο ιδιότυπος αμερικανικός εμφύλιος, υπογραμμίζοντας την κρίση ηγεμονίας των ΗΠΑ διαβάστε το άρθρο... 10 ερωτήσεις – 10 απαντήσεις για τα αρχαία της Βενιζέλου