Tsakthan Daily - Όσο υπάρχουν απεργοί θα υπάρχει ζωή στη Γη - 7 Σεπτεμβρίου 2011

Tsakthan Daily

7 Σεπτεμβρίου 2011

Όσο υπάρχουν απεργοί θα υπάρχει ζωή στη Γη

 Σε Βρετανικό πανεπιστήμιο τίθεται ως βασική εργασία στους φοιτητές της θεωρίας των εργασιακών σχέσεων το ακόλουθο ερώτημα: “‘Worker protest in the course of industrialization tends to peak relatively early and to decline in intensity thereafter’ (Kerr et al., Industrialism and Industrial Man). How is such a view compatible with the periodic eruption of strike waves?”[1]

 Η εργατική τάξη εθεωρείτο «αστικοποιημένη» λόγω της αύξησης του κυκλοφορούντος πλούτου, η ταξική σύγκρουση εθεσμοποιείτο σε σταθερά συστήματα συλλογικών διαπραγματεύσεων και όλα έμοιαζαν να αποτελούν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων που αποτελούσε μέρος της ειρηνικής εκδίπλωσης της «ενδότερης λογικής της εκβιομηχάνισης».[2] Οι λογικές της εκβιομηχάνισης είχαν ως αποτέλεσμα την ανάδυση στην επιφάνεια και την εφαρμογή ενός «πλέγματος λεπτομερών κανόνων, κανονισμών και νορμών» που επιδρούν στις αξίες και την οργάνωση της ζωής των εργατών.[3]Η «διευθυντική επανάσταση» στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού στα πλαίσια του «βιομηχανικού συστήματος» θα ομαλοποιούσε τις κοινωνικές σχέσεις (και τα δύο αντίπαλα συστήματα –καπιταλισμός και σοσιαλισμός- θα βρίσκονταν σε διαδικασία σύγκλισης). Ως εκ τούτου, θα επέρχετο ο μαρασμός των απεργιών που θα περιορίζονταν σε ζητήματα εφαρμογής των κανόνων που θα γίνονταν κοινώς αποδεκτοί μέσω της θεσμοποίησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Η θεωρία αυτή θα κατέρρεε μερικές δεκαετίες αργότερα με την κατάρρευση του «αντίπαλου στρατοπέδου» του Συμφώνου της Βαρσοβίας αλλά και με την κριτική που υπέστη λόγω του τεχνο-οικονομικού ντετερμινισμού που την διακατέχει.

Όμως, οι ίδιες απόψεις επανέρχονται τρεις δεκαετίες αργότερα, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο.

Από τη μελέτη της απεργιακής δραστηριότητας σε μια ομάδα χωρών της Ευρώπης καθώς και στις ΗΠΑ, διαπιστώθηκε ότι:

α) κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα, υπήρξε σημαντική μείωση της απεργιακής δραστηριότητας στις μελετηθείσες χώρες, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση της Δανίας, και

β) υπάρχει μια σημαντική τάση μεταστροφής προς την «τριτογενοποίηση της σύγκρουσης» (tertiarization of conflict).[4]

Εγείρονται, έτσι, αρκετά ζητήματα που σχετίζονται με τη μέτρηση, την ανάλυση και τη ρύθμιση της απεργιακής δραστηριότητας, τη δύναμη των «τριτογενοποιημένων συγκρούσεων» που δεν βασίζονται στον αριθμό των χαμένων ημερών ή στον αριθμό των εμπλεκομένων απεργών αλλά στην έκταση της ζημιάς που υφίστανται οι χρήστες των υπηρεσιών. Αυτή η επίδραση ποικίλει από χώρα σε χώρα, ανάλογα με τους διάφορους εθνικούς μηχανισμούς ρύθμισης, τους εθνικούς θεσμούς και τα εθνικά στυλ των εργασιακών σχέσεων.

Όμως, εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι να ανιχνεύσουμε τα νέα πρότυπα απεργιακής δραστηριότητας. Κατά τις δεκαετίες 1980-1990 και 1990-2000 οι επιπτώσεις των μακροχρόνιων οικονομικών υφέσεων και των αδύναμων ανακάμψεων ώθησαν τους εργοδότες –ή μάλλον τους έδωσαν το πράσινο φως- να προβούν σε περικοπές κόστους, πρώτα και κύρια του εργατικού κόστους, και να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στην αγορά σε βάρος της εργασίας που επήλθε λόγω της σταθερά αυξανόμενης ανεργίας και υποαπασχόλησης. Το αποτέλεσμα ήταν να επέλθουν αλλαγές στα πρότυπα απεργιακής συνδικαλιστικής δραστηριότητας κατά της διάρκεια αυτής της μακράς χρονικής περιόδου, τόσο στην Ευρώπη όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.[5] Η πλειονότητα των συγγραφέων του χώρου συμφωνεί ότι υπάρχει γενική πτώση των ποσοστών των απεργιών τόσο σε αριθμό και διάρκεια όσο και συμμετοχή. Για πολλούς από αυτούς, το αποτέλεσμα είναι η «ωρίμανση» των εργασιακών σχέσεων.[6] Η μελέτη των απεργιακών συγκρούσεων στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα στη βάση της ποσοτικής ανάλυσης των δεδομένων έδειξε ότι βασικές τάσεις στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες είναι οι ακόλουθες:

• η συν τω χρόνω παρακμή της απεργιακής δραστηριότητας,
• η αξιοσημείωτη σχετική τάση προς πραγματοποίηση απεργιών σε ορισμένες χώρες της Νότιας Ευρώπης με χαμηλό δείκτη συνδικαλιστικής πυκνότητας (Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία),
• η ύπαρξη αρκετών διαφορετικών μοντέλων εργασιακής διαμάχης, και
• μια αντίστροφη συσχέτιση της συχνότητας με τη διάρκεια ή ένταση των διαμαχών.

Η μελέτη έδειξε ότι υπάρχει μια τριχοτομημένη Ευρώπη όσον αφορά τα πρότυπα απεργιακής δραστηριότητας: Νότια Ευρώπη (χαμηλή συνδικαλιστική πυκνότητα, τάση για συχνές απεργίες με στόχο τη γενική έκφραση δυσαρέσκειας κατά των εφαρμοζόμενων κάθε φορά εργατικών πολιτικών), Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη (λίγο-πολύ συναινετικές) και μια τρίτη κατηγορία διάσπαρτων χωρών που χαρακτηρίζεται από περιθωριακές κατά βάση απεργιακές συγκρούσεις με ιδιαίτερα αποφασιστική στάση των απεργών). Η τρίτη κατηγορία καταρρίπτει τη θεώρηση του «αυτόματου», λόγω των ευρύτερων αλλαγών, «μαρασμού των απεργιών». Παράδειγμα αυτής της κατηγορίας είναι η Γαλλία, όπου με αρχή τις απεργίες των νοσοκόμων εκδηλώθηκε ένα κύμα μαζικότατων απεργιών (σιδηροδρομικοί 1995 κά).

Στη Βρετανία οι κυβερνήσεις των Συντηρητικών επί πρωθυπουργίας Margaret Thatcher χρησιμοποίησαν την ανεργία για να δικαιολογήσουν την ασκούμενη πολιτική τους, που χαρακτηρίστηκε από την ενίσχυση του κρατικού παρεμβατισμού του κράτους στη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και το νομοθετικό περιορισμό των απεργιακών δραστηριοτήτων. Συνέπεια αυτής της περιοριστικής πολιτικής και ελλείψει πολιτικά ισχυρής αντιπολίτευσης, τα εργατικά συνδικάτα έδωσαν υπερβολικό βάρος στις νομότυπες απεργιακές δραστηριότητες ενώ τα μέλη τους προσαρμόστηκαν στο κλίμα της εργασιακής ανασφάλειας και του νεοσυντηρητισμού.[7]

Η κατάσταση, όμως αλλάζει και στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι μία από τις σημαντικότερες θεωρίες στο πεδίο της κοινωνιολογίας των κοινωνικών κινημάτων τονίζει τη σημασία των «δομών των πολιτικών ευκαιριών» ως κύριου παράγοντα στη διαμόρφωση της στρατηγικής ενός κοινωνικού κινήματος καθ’ όσον ότι θέτουν τους περιορισμούς και τις ευκαιρίες για την ανάπτυξή του.[8] Η σημερινή συγκυρία της κοινωνικής-οικονομικής και πάνω απ ‘όλα πολιτικής κατάρρευσης είναι ταυτόχρονα απειλητική και ελπιδοφόρα. Η «δομή των πολιτικών ευκαιριών» αλλάζει. Εδώ είναι που θα δείξει αν οι εργαζόμενοι και οι συμμαχικές δυνάμεις θα μπορέσουν να διαμορφώσουν τη κατάσταση προς όφελός τους και σε βάρος των κεφαλαιοκρατών

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr 
http://tsakthan.blogspot.com 
http://tsakthan.wordpress.com 
http://antiracistes.wordpress.com 
http://homoecologicus.wordpress.com 
http://leftypedia.wordpress.com 
http://greekunions.wordpress.com 
http://femininmasculin.wordpress.com 
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://redferryman.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Οι καταλήψεις είναι η ανώτατη μορφή πάλης”. Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Δια Βίου Μάθησης. Εφημερίδα Αυγή. Αρ, φύλλου 11202, 7/9/2011

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Melissa Benn (2011) School Wars: The Battle for Britain's Education. London, UK: Verso, σελ. 256, τιμή 8, 24 λίρες Αγγλίας

Μόλις αυτή την εβδομάδα κυκλοφόρησε το βιβλίο της Melissa Benn. Η συγγραφέας επισημαίνει ότι το συνεκτικό σύστημα εκπαίδευση που εγκαθιδρύθηκε στη δεκαετία του 1960 με βάση του τον προοδευτικό στόχο «Καλά σχολεία για όλους» υφίσταται επαναλαμβανόμενες επιθέσεις από διαδοχικές κυβερνήσεις. Σήμερα που οι ανισότητες αυξάνονται οι περικοπές δαπανών επιφέρουν καταστροφικές καταστάσεις, τα «ελευθέρα σχολεία» πληθαίνουν παράλληλα με την μεγέθυνση του ιδιωτικού τομέα στην εκπαίδευση, οι αξίες που είναι ενσωματωμένες στο ενιαίο σύστημα απειλούνται. Η συγγραφέας εξερευνά την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» των ΗΠΑ για να προειδοποιήσει τη Βρετανική κοινωνία για τις συνέπειες: ιδιωτικοποίηση, πειθαρχική λογοδοσία και αύξηση των charter schools (σχολεία επιλογής που ενώ ανήκουν στη δημόσια εκπαίδευση λειτουργούν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια χωρίς, όμως, να εισπράττει δίδακτρα). Οι κοινωνικές, οικονομικές και εθνοτικές διαφορές και ανισότητες μεγεθύνθηκαν.  Οι πολιτικές των πρόσφατων βρετανικών κυβερνήσεων, παρ’ όλες τις αντιφάσεις τους, χαρακτηρίζονται από την ανελέητη εφαρμογή των αρχών της αγοράς. Σηματοδοτούν την θεμελιώδη μεταβολή από την έννοια της ποιοτικής εκπαίδευσης ως δημόσιο αγαθό στην  έννοια της εκπαίδευσης ως αγοραίο εμπόρευμα. Τέλος, η συγγραφέας περιγράφει ορισμένες βασικές αρχές που πρέπει να διέπουν  τις ισχυρές εκπαιδευτικές αξίες ενός δίκαιο, μη επιλεκτικό σύστημα δημόσιας παιδείας.   

Η Melissa Benn είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και διοργανώτρια ακτιβιστικών εκστρατειών.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Γιορτή και ξενιτιά

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου 

Μικρό πουλί, σαν αστραπή

Πέρασε δίπλα απ' τη ζωή

Μικρά φτερά, κλειστή αγκαλιά

Δε βρήκε γη να το χωρά

Γιορτή και ξενιτιά, του κόσμου η χαρά

Σε μια βραδιά του νου η στεριά

Έκαψε όλα τα φτερά

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

 

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΤΡΟ

LE DERNIER METRO
Σινεφίλ | 1980 | Έγχρ. | Διάρκεια: 130' | επανέκδοση

Πού παίζεται

Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Φρανσουά Τριφό με τους: Κατρίν Ντενέβ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Αντρέα Φερεόλ, Χάιντς Μπένετ, Ζαν Πουαρέ

Την περίοδο της Κατοχής στο Παρίσι, η διάσημη πρωταγωνίστρια Μαριόν διευθύνει το θέατρο του Εβραίου άντρα της, ο οποίος κρύβεται στα υπόγεια του κτιρίου. Ωστόσο, ο ερχομός ενός νέου ηθοποιού θα την αναστατώσει συναισθηματικά και θα αλλάξει τη ζωή όλων τους.

Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1002616

ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΙΓΩΝΟ, ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΜΨΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΠΟΥ "ΚΕΝΤΑΕΙ" ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΥΨΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ. ΤΟ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΤΡΟ" ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΦΟ, ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΜΕ ΔΕΚΑ ΣΕΖΑΡ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΓΙΑ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ.

 .

ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ; ΣΙΝΕ ΨΥΡΡΗ Θερινός

Το ανέκδοτο της ημέρας

Βρέθηκαν μια μέρα στη κόλαση ένας Έλληνας , ένας Αμερικάνος κι ένας Ινδός. Τους συναντάει ο διάβολος και τους λέει:

- Σε όσους έρχονται εδώ δίνω μία ευκαιρία να μεταφερθούν στον παράδεισο. Και βγάζει ένα τεράστιο μαστίγιο λέγοντας:

- Όποιος θα αντέξει τρία χτυπήματα χωρίς να φωνάξει, θα πάει στον παράδεισο. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για ασπίδα ό,τι θέλετε.

Πρώτος πηγαίνει ο Αμερικανός.

- Τί θα έχεις για ασπίδα;, ρωτάει ο διάβολος.

Ο Αμερικάνος σηκώνει μια τεράστια πέτρα και λέει:

- Θα χρησιμοποιήσω αυτή την πέτρα! Είμαι έτοιμος!

Σηκώνει ο διάβολος το μαστίγιο, χτυπάει μια και φεύγει η πέτρα. Χτυπάει δεύτερη και ουρλιάζει σαν τρελός ο Αμερικάνος, οπότε χάνει την ευκαιρία να πάει στον παράδεισο.

Στη συνέχεια ήταν σειρά του Ινδού.

- Τί θα έχεις για ασπίδα;, τον ρωτάει ο διάβολος.

- Τίποτα, λέει ο Ινδός. Έκανα πενήντα χρόνια γιόγκα και δε νιώθω καθόλου πόνο!

Στο πρώτο χτύπημα ο Ινδός ήταν ατάραχος. Στο δεύτερο έκανε κάποιους μορφασμούς και στο τρίτο χτύπημα λίγο περισσότερους. Αλλά δεν έβγαλε κουβέντα από το στόμα του!

- Να πάρει, λέει ο διάβολος, πρώτη φορά αντέχει κάποιος τρία χτυπήματα. Λοιπόν, είσαι ελεύθερος να πας στον παράδεισο. Το αξίζεις.

- Όχι, λέει ο Ινδός. Θέλω να μείνω και να δω. Σε όλα τα ανέκδοτα ο Έλληνας τη βγάζει καθαρή. Θέλω να δω τώρα πώς θα ξεμπερδέψει!

- Εντάξει, μείνε να βλέπεις, του λέει ο διάβολος.

Έρχεται λοιπόν η σειρά του Έλληνα και τον ρωτάει:

- Εσύ τί θα χρησιμοποιήσεις για ασπίδα;

Και απαντάει ο Έλληνας:

- Τον Ινδό!

---

[1] http://www.keele.ac.uk/depts/id/20042005/TIRM2004.pdf

[2] Βλ. επίσης Dahrendorf R. (1959) Class and Class Conflict in Industrial Society. London: Routledge & Kegan Paul.

[3] Βλ. Kerr C., Dunlop J., Harbison F. and Myers A.  (1964). Industrialism and Industrial Man. N.Y.: Oxford University Press, σελ. 24.

[4] Βλ. Bordogna L. and Cella G.P. (2002) “Decline or transformation? Change in industrial conflict and its challenges”, Transfer, No. 4. 585-607.

[5] Ας πάρουμε το παράδειγμα της υφαντουργίας. Η απειλή της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων επιδρά σε μεγάλο βαθμό στο κεφάλαιο των επιχειρήσεων του κλάδου, καθώς ένα συνδικαλιστικά οργανωμένο εργατικό δυναμικό επιβάλλει έμμεσα κόστη. Τα συνδικάτα είναι σε καλύτερη θέση σε σχέση με τους ανοργάνωτους εργάτες όσον αφορά την παρέμβαση και την σύγκρουση με το κεφάλαιο πάνω στο θέμα του ελέγχου της εργασιακής διαδικασίας. Επομένως, οι εργοδότες στην περίπτωση αυτή δυσκολεύονται να επιβάλουν στρατηγικές εντατικοποίησης της εργασίας και εισαγωγής τεχνολογιών που περικόπτουν θέσεις εργασίας. Ειδικα στην κλωστουφαντουργία, που είναι ακόμη έντονα ανταγωνιστικός κλάδος, ένα οργανωμένο εργατικό δυναμικό μπορεί να χρησιμοποιήσει την απειλή της απεργίας που θα επιφέρει περικοπές περιθωρίου κέρδους και ανταγωνιστικότητας για να κερδίσει παραχωρήσεις ή να αποτρέψει κινδύνους. .Ως εκ τούτου, οι εργοδότες του κλάδου συχνά χρησιμοποιούν την στρατηγική της εξόδου και της μεταφοράς δραστηριοτήτων σε μη συνδικαλισμένες περιοχές (non-union areas). Truchil B. (1988) ο.ε.π. σελ 52. Σημαντικός παράγοντας στην προσπάθεια καθυπόταξης του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η «μετακίνηση κεφαλαίων», που, είτε σε εθνικό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο, αδυνατίζει τις δυνάμεις της εργασίας και την απεργιακή συνδικαλιστική δραστηριότητας με 5 τρόπους/ Βλ. Bomers C. B. J (1976) Multinational Corporations and Industrial Relations. Assen, The Netherlands: Van Corcum Press:

1.       Μεγάλες επιχειρήσεις με πολλές εγκαταστάσεις σε διάφορους τόπους μπορούν να μεταφέρουν την παραγωγή και άλλες λειτουργίες σε περιοχές με χαμηλούς μισθούς και αδύναμες ελάχιστες (ή καθόλου) εργατικές οργανώσεις. Έτσι, η απειλή της μεταφοράς αποτελεί διαπραγματευτικό ατού που μπορεί να αποσοβήσει την οργάνωση απεργιών.

2.       Αυτές οι επιχειρήσεις διαθέτουν μεγαλύτερες χρηματοοικονομικές δυνατότητες από τα συνδικάτα και μπορούν να αντέξουν τις απεργίες.

3.       Οι συνδικαλιστές δύσκολα μπορούν να διακρίνουν το εύρος των εξουσιών λήψης αποφάσεων των διευθυντών των παραρτημάτων και των εγκαταστάσεων και δεν μπορούν να εντοπίσουν εύκολα τους χώρους εκπόνησης εταιρικής πολιτικής και στρατηγικής., με αποτέλεσμα τον εμπαιγμό των συνδικαλιστών από την εργοδοσία.

4.       Τα στελέχη της εταιρίας μπορούν να επιβάλουν σε όλο το πλάτος της επιχείρησης τυποποιημένα συστήματα προδιαγραφών εργασίας, πρότυπα μισθών και επιδομάτων κ.ο.κ. μέσω ενός κεντρικού προγραμματισμού που δεν μπορεί εύκολα να παρακολουθήσει ένα μεμονωμένο τοπικό συνδικάτο.

5.       Δύσκολα μπορούν τα συνδικάτα να λάβουν τις αναγκαίες πληροφορίες και τα χρηματοοικονομικά δεδομένα όσον αφορά τις λειτουργίες των διαφόρων εγκαταστάσεων ώστε να τα χρησιμοποιήσου στη συλλογική διαπραγμάτευση. Ειδικά οι πολυεθνικές μπορούν να μετακυλίσουν το κόστος μέσω της τιμολογιακής πολιτικής στη χώρα με το συνδικαλιστικά οργανωμένο εργατικό δυναμικό και να μεταφέρουν τα κέρδη στις χώρες χωρίς συνδικάτα.

[6] Edwards, 1992,1995

[7] Hyman, 1989

[8] Η θεωρία περί «δομών των πολιτικών ευκαιριών» ήταν κυρίαρχη στον Αγγλοσαξονικό χώρο στις δεκαετίες του ’60 και ’70 (αργότερα εμπλουτίστηκε με νέες ιδέες και δέχτηκε επιρροές από την κουλτουραλιστική προσέγγιση και λιγότερο από την προσέγγιση της ορθολογικής επιλογής). Σημαντικότερα έργα, τόσο της αρχικής συζήτησης όσο και της συνθετικής έρευνας, είναι τα εξής: Eisinger P. (1973) “The Conditions of Protest Behavior in American Cities”. American Political Science Review, No. 67, σσ. 11-28˙ McAdam D. (1982) Political Process and the Development of Black Insurgency, 1930-70. Chicago: University of Chicago Press˙ Piven Fr.-F. and Cloward R. (1977) Poor People's Movements: Why They Succeed, How They Fail. NY: Vintage˙  Kitschelt, H. (1986)Political Opportunity Structures and Political Protest: Anti-Nuclear Movements in Four Democracies”. British Journal of Political Science Vol 16 No. 1, σσ. 57-85˙ Tarrow S. (1994) Power in Movement. Cambridge: Cambridge University Press. Για μια σύνοψη και κριτική των πρώιμων και των συνθετικότερων αναλύσεων βλ. McAdam D., Tarrow S. and Tilly C. (2002) “Toward an Integrated Perspective on Social Movements and Revolution.” in Lichbach M.I. and Zuckerman A. (eds.)  Comparative Politics: Rationality, Culture, and Structure. Cambridge and NY: Cambridge University Press, σσ. 142-173.

SOS. Aλλαγή ταινίας στην Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης. Θα παιχτεί το ΚΑΘΕ ΨΕΜΑ ΚΡΥΒΕΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ(KAWASAKIHO RUZE)

"SOS SOS SOS!!!!!
Δυστυχώς για άλλη μια φορά κάποια εταιρεία διανομής μας κρέμασε και μας ειδοποίησε την τελευταία στιγμή ότι η ταινία θα αναβληθεί για την επόμενη Τρίτη (ελπίζω) 13/9/2011. Ζητώ συγνώμη εκ μέρους της Κιν. Λέσχης Ηλιούπολης.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Ετσι, σήμερα θα δούμε μια καταπληκτική ταινία που ήταν προγραμματισμένη για τις 13:  ΚΑΘΕ ΨΕΜΑ ΚΡΥΒΕΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ(KAWASAKIHO RUZE)
του Γιαν Χρέμπεκ (ΤΣΕΧΙΑ, 2009, έγχρωμη, 100’)
Η τελευταία ταινία του  Τσέχου σκηνοθέτη Γιαν Χρέμπεκ, που πριν από εννέα χρόνια είχε γυρίσει το εξαιρετικό φιλμ Παιχνίδια διχασμού και εγκυμοσύνης (υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας). Ο διακεκριμένος ψυχίατρος Πάβελ Γιόσεκ πρόκειται να τιμηθεί από την κυβέρνηση της Τσεχίας με το βραβείο «Μνήμη ενός έθνους» για το επιστημονικό έργο του και την προσφορά του στην πατρίδα. Όμως, όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια, το πραγματικό παρελθόν του ψυχιάτρου είναι διαφορετικό

Tsakthan Daily - 6 Σεπτεμβρίου 2011 - Η ιστορία του θεσμού των φροντιστηρίων

Tsakthan Daily

6 Σεπτεμβρίου 2011

Η ιστορία του θεσμού των φροντιστηρίων

Με το Ν. 2905/1922 το «Αθήνησιν Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον» απέκτησε το δικαίωμα να οργανώσει τις πρώτες «εισαγωγικές εξετάσεις» τις οποίες διενήργησε για πρώτη φορά το 1924. Ο Ν. 5343/1932 καθιερώνει τον περιορισμένο αριθμό εισακτέων.[1] Στο μεταξύ ήδη από τη δεκαετία 1920-1930 διδάσκοντες από τη δημόσια μέση εκπαίδευση παραδίδουν μαθήματα μαθηματικών σε ιδιωτικά φροντιστήρια ενισχυτικής διδασκαλίας. Η κυβέρνηση Ι. Μεταξά με τον ΑΝ 2525/1940 νομιμοποίησε το φροντιστήριο και τα ιδιαίτερα μαθήματα.[2] Από τότε και ύστερα λόγω του περιορισμένου αριθμού εισακτέων και της συνεχούς αύξησης των υποψηφίων στα ΑΕΙ διευρύνεται συνεχώς η κοινωνική βάση των φροντιστηρίων τόσο από πλευράς εκπαιδευτηρίων, μαθητών και καθηγητών. Με την καθιέρωση του Ενιαίου Λυκείου το 1997 τα φροντιστήρια απέκτησαν νέες ευκαιρίες ανάπτυξης λόγω του ρόλου που παίζει η βαθμολογική επίδοση των μαθητών στο Λύκειο, με αποτέλεσμα την νέα αύξηση του αριθμού των εκπαιδευτηρίων (1995-96 2.040 φροντιστήρια ΜΕ, 1999-00 2.800 φροντιστήρια ΜΕ) και των καθηγητών (2001 150.000 άτομα). Όπως επισημαίνεται, η υπερανάπτυξη των φροντιστηρίων στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα «αποκαλύπτει προφανή παρανόηση της έννοιας της παιδείας, που έχει συντελεστεί από την επίσημη εκπαιδευτική πολιτική, και ανεπάρκεια του Κοινού Σχολείου – με ευθύνη της Πολιτείας – να ανταποκριθεί  στον προσδοκώμενο παιδευτικό και παιδαγωγικά αποδεκτό ρόλο του. Και τα δυο συμπτώματα (παρανόηση και ανεπάρκεια), εμφανή σε όλα τα περί παιδείας νομοθετήματα και στις αντίστοιχες υπηρεσιακές ενέργειες της περιόδου 1990-93-2004 ως σήμερα,  καταλήγουν:

-          Σε ουσιαστική παραμόρφωση του νοήματος και του περιεχομένου της μόρφωσης.

-          Σε ταλανισμό των νέων, ως το σημείο διατάραξης της ψυχικής υγείας τους ή της φυγής τους από τη «μέριμνα» του Σχολείου.

-          Σε υπέρμετρη επιβάρυνση –οικονομική και άλλη- των γονέων για φροντιστήρια.

-          Μοιραία  και σε κοινωνική αδικία και υπονόμευση της κοινωνικής  συνοχής.[3]»

Είναι, όμως, μονάχα ελληνικό το φαινόμενο της εξάπλωσης της φροντιστηριακής εκπαίδευσης, όπως τονίζεται κατά κόρον από επίσημα και ανεπίσημα χείλη στη χώρα μας; Η βιβλιογραφία για το θέμα μας δείχνει ότι ο θεσμός του φροντιστηρίου δεν είναι άγνωστος στη Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική αλλά είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στην Νοτιοανατολική Ασία και σε χώρες της Αφρικής. Συγκεκριμένα, αποτελούν μεγάλο επιχειρηματικό κλάδο σε Καμπότζη, Νότια Κορέα, Ταϊβάν, Χονγκ-Κόνγκ, Ινδία, Σιγκαπούρη, Αίγυπτο, Τανζανία, Τουρκία και στη Μάλτα. Τις τελευταίες δεκαετίες σημειώνεται μεγάλη αύξησή του σε πολλές από αυτές τις χώρες, καθώς και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την πτώση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και στην Κίνα και το Βιετνάμ κατά το άνοιγμά τους στην οικονομία του «σοσιαλισμού της αγοράς».[4] Για την αύξηση του αριθμού και της σημασίας των φροντιστηρίων σε αυτές τις χώρες, ενδεικτικά είναι τα εξής στοιχεία: α) στα Ιαπωνικά φροντιστήρια (juku) από το 1976 ως το 1993 ο αριθμός των μαθητών δημοτικού που φοιτούσαν σε αυτά αυξήθηκε από 12% σε 23.6% του συνολικού μαθητικού πληθυσμού,

β) στα αντίστοιχα φροντιστήρια της Σιγκαπούρης ο αριθμός των φοιτούντων από 27% του συνόλου των μαθητών το 1982 αυξήθηκε σε 49% το 1992.

Τα φροντιστήρια έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους σε μεγάλο μέρος των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την έναρξη εφαρμογής του νόμου “No Child Left Behind”. [5] Όπως επισημαίνεται από ορισμένους κοινωνιολόγους, η προτυποποίηση των εξετάσεων σύμφωνα με αυτό το νόμο γίνεται με βάση τη λογική της «Μακντοναλντοποίησης» με αποτέλεσμα από τη μια να πέφτει το συνολικό γνωστικό επίπεδο των μαθητών αφού κάθε Πολιτεία των ΗΠΑ χαμηλώνει τα ίδια τα μέτρα και σταθμά και από την άλλη οδηγεί στη διδασκαλία μόνο των αναγκαίων γνώσεων για την επίτευξη καλών βαθμών˙ κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τον τρόπο με τον οποίο διενεργούνται οι πανελλαδικές εξετάσεις στη χώρα μας για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. [6]

---

Σημειώσεις-παραπομπές:

[1] Για περισσότερα ιστορικά στοιχεία, βλ. Πολυχρονάκη Μαρία (2004) «Φροντιστήριο: ένας αλώβητος θεσμός υπέρβασης των συστημάτων εισαγωγής στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση» www.elemedu.upatras.gr/eriande/synedria/synedrio4/praktika1/polyxronaki.htm (ανάκτηση σελίδας  4.7.2008)

[2] Από τη σκοπιά ενός φροντιστή που κάνει μια ιστορική αναδρομή, βλ. Τσίλογλου Λευτέρης. Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα. Η ιστορία και οι άνθρωποι. Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος. Ο συγγραφέας επισημαίνει, έχοντας ερευνήσει μέσω των εφημερίδων την ιστορία των φροντιστηρίων σε Αθήνα και Πειραιά, ότι αυτά υπήρχαν ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα και ότι «το φροντιστήριο είναι ένας συμπληρωματικός θεσμός, που κινείται παράλληλα με το σχολείο και εξυπηρετεί – κυρίως – τη φιλοδοξία, την ανάγκη, την επιθυμία του μαθητή να ‘μπει’ στη σχολή που ονειρεύεται.» 

[3] Βώρος Φ.Κ. (2004) «Ανερμήνευτο ή Δυσερμήνευτο Εκπαιδευτικό  Ατόπημα η βιασύνη για εμπλουτισμό της ιδιωτικής εκπαίδευσης με Φροντιστήρια» www.voros.gr/epik/ar0439.doc (σημ.: οι τονισμοί του συγγραφέα.)

[4] Bray Mark (2001) “Out-of-School Supplementary Tutoring”. Childhood Education. Volume: 77. Issue: 6. Association for Childhood Education International. σελ 360. Βλ. επίσης Bray Mark (1999) “The Shadow education system: Private tutoring and its implications for planners” Fundamentals of educational planning No. 61. Paris: UNESCO International Institute for Educational Planning.

[5] http://en.wikipedia.org/wiki/No_Child_Left_Behind_Act

[6] Βλ. την κριτική στο σύστημα αυτό σε Ritzer, George (2008). The McDonaldization of Society. Los Angeles: Pine Forge Press.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr 
http://tsakthan.blogspot.com 
http://tsakthan.wordpress.com 
http://antiracistes.wordpress.com 
http://homoecologicus.wordpress.com 
http://leftypedia.wordpress.com 
http://greekunions.wordpress.com 
http://femininmasculin.wordpress.com 
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://redferryman.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Δεν είναι δουλειά της υπουργού να παραγγέλνει χαρτί». Από το σχόλιο «Η Αννούλα των DVD!”. Εφημερίδα Αυγή. Αρ, φύλλου 11201, 6/9/2011

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ariel Levy (2011) Θηλυκές φαλλοκράτισσες Οι γυναίκες και η ανερχόμενη κουλτούρα του ξέκωλου. Αθήνα: Εκδ. Κουκκίδα, μτφ: Νίκη Σταυρίδη, σελ. 261, τιμή 14,38 ευρώ

Ακούγοντας τόσο συχνά ότι βρισκόμαστε σε μια συντηρητική στιγμή της ιστορίας, αυθόρμητα θα περιμέναμε κάτι εντελώς αντίθετο απ ό,τι είναι η ανάδειξη του ξέκωλου, στην πραγματικότητα όμως ταιριάζει τέλεια αν το καλοσκεφτούμε. Η κουλτούρα του ξέκωλου στην ουσία δεν είναι προοδευτική, είναι εμπορική. Το νόημα της κουλτούρας του ξέκωλου δεν είναι ν' ανοίξουμε το μυαλό μας στις δυνατότητες και τα μυστήρια της σεξουαλικότητας. Είναι το να επαναλαμβάνουμε αενάως μια συγκεκριμένη -και ιδιαίτερα εμπορική- συντόμευση του τι είναι σέξι. Το βιβλίο αυτό δεν μιλάει για τη βιομηχανία του σεξ. Μιλάει γι αυτό που αποφασίσαμε ότι σημαίνει η βιομηχανία του σεξ... για το πώς τη στηρίξαμε, την καθαρίσαμε και την παραμορφώσαμε. Για το πόσο στηριζόμαστε σε αυτήν για να μας μαρκάρει ως σεξουαλική και χωρίς απαγορεύσεις κουλτούρα, σε μια εποχή που ο φόβος και η καταστολή οργιάζουν.

Η Ariel Levy είναι συντάκτρια του περιοδικού New Yorker. http://www.ariellevy.net/news.php

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

OI AKAKIEΣ

Στίχοι: Τάκης Μουσαφίρης
Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού 

Μόνος σου τα βράδια τριγυρνάς

Κόβεσαι στα δυο και συζητάς

Καινούργιους νόμους κουβαλάς, καινούργιες προφητείες

Ένας θεός που ξεκινά, αγόρι μου, για ξένες πολιτείες

Μόνος σου τα βράδια τριγυρνάς

και στο παρελθόν σου αντιμιλάς

Σε χτυπάν τα φώτα που περνάν κάτω απ’ τις ακακίες

κι ο ίσκιος σου σκοτώνεται, αγόρι μου, στις πολυκατοικίες

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

 

Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ (ΣΒΕΤΑΤ Ε ΓΚΟΛΙΑΜ Ι ΣΠΑΖΕΝΙΕ ΝΤΕΜΠΝΕ ΟΤΒΣΙΑΚΑΝΤΕ)
του
Στέφαν Κομαντάρεφ
(ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ/ΓΕΡΜΑΝΙΑ/ΟΥΓΓΑΡΙΑ/ΣΛΟΒΕΝΙΑ, 2008, έγχρωμη, 105´)

ΤΡΙΤΗ 6/9/2011
Η βαθιά ανθρώπινη ταινία του Στέφαν Κομαντάρεφ αποτελεί διασκευή του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Ιλίγια Τρογιάνου, που έγινε μπεστ σέλερ στη Βουλγαρία, και συμπεριλήφθηκε στις εννέα καλύτερες ταινίες για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 2010. Έπειτα από ένα αυτοκινητικό ατύχημα ο Άλεξ δεν μπορεί να θυμηθεί ούτε το όνομά του. Για να μπορέσει να του επαναφέρει τη μνήμη, ο παππούς του ταξιδεύει στη Γερμανία, όπου ζει ο εγγονός του, προκειμένου να οργανώσει ένα ταξίδι στο παρελθόν για τον Άλεξ, ένα ταξίδι μνημών πίσω στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε (Βουλγαρία). Εξαιρετική η ερμηνεία του Μίκι Μανόλοβιτς, ηθοποιού γνωστού από ταινίες του Εμίρ Κουστουρίτσα.

ΤΡΙΤΗ 6/9/2011 ΣΤΙΣ 8.30 μ.μ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 10.30 μ.μ
 ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, λεωφ. 237 από στάση Δάφνη του Μετρό τηλ. 210 9919818, 210 9941199, 210 9914732, ιστοσελίδα: http://www.klh.gr   , e-mail: cineclubilioupolis@gmail.com .

Το ανέκδοτο της ημέρας

Είναι στην Σαχάρα ο Ομπάμα , ο Πούτιν και ο Παπανδρέου...

Εκεί που περπατάνε βλέπουν μία όαση στην οποία υπάρχει μόνο ένα....μπουρδέλο.....

Πάει πρώτα ο Ομπάμα και βγαίνει η τσατσά....

Γειά σας .... είμαι ο Ομπάμα από το U.S.A και θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα στην χώρα μου.....

Μα ασφαλώς κε Ομπάμα δεν χρειάζεται να συστηθείτε είστε πολύ γνωστός εδώ το τηλεφώνημα στοιχίζει 10.000 δολάρια.

Μα καλά ..... 10.000 δολάρια για ένα τηλέφωνο...!!!!!

Μία είναι η όαση ένα το τηλέφωνο εάν δεν θέλετε! Τι να κάνει αναγκάζεται να δώσει τα χρήματα για να κάνει το τηλεφώνημά του! Πάει μετά ο Πούτιν....

Γειά σας.... είμαι ο Πούτιν από την Ρωσία και θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα στην χώρα μου!

Μα ασφαλώς κε Πούτιν δεν χρειάζεται να συστηθείτε είστε πολύ γνωστός εδώ το τηλεφώνημα στοιχίζει 5.000 δολάρια. Το ακούει ο Ομπάμα και λέει με παράπονο.

Μα καλά εμένα μου είπατε 10.000 δολάρια .......

Εντάξει, Ρωσία πρώην Σοβιετική Ένωση οικονομική κρίση τι να κάνουμε! Τέλος πάντων κάνει και το τηλεφώνημα ο Πούτιν. Πάει τελευταίος και ο Παπανδρέου ........

Γειά σας...... είμαι ο Παπανδρέου από την Ελλάδα και θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα στην χώρα μου.....

Μα κε Παπανδρέου δεν χρειάζεται να συστηθείτε δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα καταφέρουμε να σας γνωρίσουμε!!!

Βεβαίως και να κάνετε το τηλεφώνημα που θέλετε μόνο που θα στοιχίσει 1 EURO. Το ακούει ο Ομπάμα με τον Πούτιν και τρελαίνονται.....

Μα καλά ...... εμείς για να τηλεφωνήσουμε έπρεπε να πληρώσουμε 10.000 και 5.000 δολάρια και ο Παπανδρέου γιατί θα πληρώσει μόνο 1 Ευρώ!!!!!!!

Κοιτάξτε να δείτε λέει η τσατσά.... ΑΠΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΣΕ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΙΚΗ ΧΡΕΩΣΗ........

Οι πιο πρόσφατες αναρτήσεις στο RedNoteBook

Καθώς το RNb μπορεί να φτάνει πια ευκολότερα και στο κινητό σας (με ό,τι κινδύνους αυτό εγκυμονεί http://www.youtube.com/watch?v=ncShSB8x_rI), σας στέλνουμε τις τελευταίες αναρτήσεις. Ενόψει των πρώτων μας γενεθλίων, σε λίγες μέρες θα αναρτηθεί και το "τεύχος" με τα καλύτερα κείμενα του Red Notebook τη χρονιά που πέρασε.


"Κύριε πρέσβη, ιδού οι συνδικαλιστές σας!"
http://rnbnet.gr/details.php?id=3079


* ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ


ΑΛΙΚΗ ΚΟΣΥΦΟΛΟΓΟΥ
Συναίνεση πέραν κάθε έννοιας αισθητικής και ηθικής

http://rnbnet.gr/details.php?id=3083


ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Ο νόμος Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη, η ΝΔ και η Αριστερά
http://rnbnet.gr/details.php?id=3039


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Οι εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα από τη σκοπιά των εργαζομένων
http://rnbnet.gr/details.php?id=3084


ΜΑΡΙΑ ΜΠΑΛΑΦΑ
Θερίζοντας το Σεπτέμβριο τη σπορά του Μαϊου
http://rnbnet.gr/details.php?id=3073


* ΙΔΕΕΣ


ΚΩΣΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
"Ταξικό μίσος" και κοινωνικές ανισότητες στη σύγχρονη Βρετανία
http://rnbnet.gr/details.php?id=3085


ΣΛΑΒΟΪ ΖΙΖΕΚ

Ο αυταρχικός καπιταλισμός είναι ο νικητής της κρίσης
(συνέντευξη στην Zeit Online - μετάφραση: Γιώργος Βελεγράκης)
http://rnbnet.gr/details.php?id=3078

“Εποχή” της Κυριακής, 4/9/2011, Κεντρικός τίτλος: “Νέα μέτρα έρχονται, οι δρόμοι ξαναγεμίζουν”

http://www.epohi.gr

Στην “Εποχή” της Κυριακής
Κεντρικός τίτλος: “Νέα μέτρα έρχονται, οι δρόμοι ξαναγεμίζουν”
ΠΙΚΡΟ ΠΟΤΗΡΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Η, ΑΛΛΟΤΕ, ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΔΕΘ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Ευρωπαϊκή πολιτική: Ένα χρέος που δεν γίνεται να διαγραφεί» του Χ. Γεωργούλα
«Ξαφνική διακοπή διαπραγματεύσεων, προάγγελος νέων σκληρών μέτρων» του Μάκη Ντόβολου
«Όχι στη διάσωση του ευρώ με μείωση μισθών και κοινωνικών δαπανών» του Μίχαελ Σλεχτ
«Το ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί πολιτική μετάλλαξη», συνέντευξη με το δικηγόρο-διδάκτορα Νομικής Γιώργο Η. Παπαηλιού
«Πελατειακές ΜΚΟ με τις ευλογίες του ΠΑΣΟΚ»
Ο Π. Μπεγλίτης υπογράφει μνημόνιο συνεργασίας με το Ισραήλ:
«Επικίνδυνος καιροσκοπισμός στην εξωτερική πολιτική»
«Γιατί αντιδρούν οι γιατροί;» γράφουν οι Γιάννης Μπασκόζος, Κώστας Ζαχαριάς
Επόμενη στάση για το κίνημα: ΔΕΘ
Παγκόσμιο ραντεβού στις πλατείες του κόσμου στις 15 Οκτώβρη

ΠΑΙΔΕΙΑ
«Να αποτελέσουν τα πανεπιστήμια το κέντρο αγώνα των κοινωνικών κινημάτων» του Δημήτρη Καμαρινού
«Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα
σχολείο… στα χέρια είχα ντιβιντί» της Αγγέλικας Σαπουνά
«Η πτώση των βάσεων πλήγμα για την παιδεία» του Στάθη Κουτρουβίδη
«Πίσω από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση, η κρίση της καπιταλιστικής εκπαίδευσης» του Πέτρου Λινάρδου Ρυλμόν

ΚΟΙΝΩΝΙΑ
«Όποιος διεκδικεί τη δημοκρατία
διώκεται ως τρομοκράτης» συνέντευξη με την απεργό πείνας Γκουλαφερίτ Ουνσάλ
«Ευάλωτες κοινωνικές ομάδες στον Καιάδα» της Αγγελικής Συλιγαρδάκη
Καταγγελία της Ενωτικής Πρωτοβουλίας Καθηγητών Ξένων Γλωσσών: «Απείλησαν τους συνδικαλιστές με απολύσεις»

ΔΙΕΘΝΗ
«Ενάντια στην κατασπατάληση χρημάτων και νοημοσύνης» της Ελιζαμπέτα Άντις
Γαλλία: Συνέντευξη του υποψήφιου προέδρου με το Μετώπου της Αριστεράς, Ζαν Λικ Μελανσόν: «Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις τράπεζες και τις αγορές»
«Η οσμή του πετρελαίου πάνω από τη διάσκεψη του Παρισιού» του Μ. Αρβανίτη
«Αβεβαιότητα και ανησυχία για το μέλλον της Λιβύης»
«Η πραξικοπηματική "γερμανοποίηση" της Λισαβόνας» του Αργύρη Παναγόπουλου
«Η Γουόλ Στριτ στα χέρια του πλήθους» του Δημήτρη Γκιβίση
«Νιγηρία: Ανοικτή πληγή» του Νίκου Σερβετά

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
130 εικαστικοί καλλιτέχνες για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού
Καταψηφίζει επί της αρχής ο ΣΥΡΙΖΑ το Ν/Σ για τα αυθαίρετα
Η. Διώτη: «Οι νόμοι δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν το περιβάλλον»
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
«Ελληνικό φεστιβάλ 2011. Μια αποτίμηση» της Μ. Τριανταφύλλου
«Μια γόνιμη συνάντηση ελλήνων και ξένων ερευνητών με κέντρο την έννοια της εκδίκησης» της Μ. Τριανταφύλλου
Λυκούργος Καλλέργης: Αγαπούσε και πίστευε τους ανθρώπους
Συνέντευξη με την Άννα Ουλάρου, πρωταγωνίστρια της ταινίας «Στις παρυφές»
Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Αθήνας: Τραγικοί μύθοι και σύγχρονα ερωτήματα
«Αnaparastasis: Μια ταινία για τον Γιάννη Χρήστου» του Λ. Μαριδάκη

ΘΕΜΑΤΑ
«Ενώ τα κράτη υπερεξοπλίζονται, οι πληθυσμοί υποσιτίζονται» της Μπαντρίγια Καν

ΜΝΗΜΗ
«Και μετά το 1989 τι;» του Γιώργου Κουτρούκη
Αποχαιρετώντας τον Λεωνίδα Κύρκο, γράφουν: Μανώλης Γλέζος, Παύλος Κλαυδιανός, Τάκης Μπενάς

ΟΙ ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ:
«Ξούθου και Μενάνδρου γωνία» του Κ. Κρεμμύδα
«Αφρόδιχτα της Αριστερής όχθης» του Γεράσιμου του Aλιέα
«Στα δίκτυα του κόσμου» του Δημήτρη Γκιβίση
«Ό,τι συμβεί στα πέριξ» της Γωγώς Παυλοπούλου
Η σελίδα της Θεσσαλονίκης
Μουσικές Προτάσεις από τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη
Κινηματογράφος: Κριτική-Παρουσίαση από τον Στράτο Κερσανίδη
Ex libris: Βιβλιοκριτική από τη Μ. Θεοδοσοπούλου

Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά

Tsakthan Daily - O χωροχρόνος με τα μάτια του έρωτα - 2/9/2011

Tsakthan Daily

2 Σεπτεμβρίου 2011

O χωροχρόνος με τα μάτια του έρωτα

- «Ποιος είμαι εγώ και όχι εσύ;»

            - «Γιατί είμαι εδώ και όχι εκεί;»

                        - «Πότε άρχισε ο χρόνος και που τελειώνει ο χώρος;»

Τα ερωτήματα που ο ίδιος ο Roy του Blade Runner έθετε με τον τρόπο του δίχως να πάρει απάντηση από το γήινο άνθρωπο στο τέλος της ταινίας. O Wim Wenders παρουσίασε τον άγγελο στα Φτερά του Έρωτα, τον Damian, που θα δώσει πέντε χρόνια αργότερα την απάντηση στο Roy με το δικό του κι αυτός τρόπο, μόνο που στη δική του περίπτωση συντελείται το αντίθετο δράμα από αυτό του Roy. Ο Damian πεθαίνει λόγω της διιστορικής αχρονίας των "ουρανών που είναι δικοί του" ενώ ο Roy γιατί κάποιοι άλλοι τον προγραμμάτισαν για μια πρόσκαιρη ιστορική κοινωνική ζωή. Ο Damian γεννιέται στα πλαίσια του ιστορικού χώρου και χρόνου ενώ ο Roy γεννιέται αποχωριζόμενος τον ιστορικό και μάταιο γι’ αυτόν χώρο και χρόνο. Ο Damian αποκτά την ταυτότητα που ο Roy δεν θα αποκτήσει ποτέ στη σύντομη ζωή του. Ο Damian βλέπει με δυο μόνο χρώματα, λόγω της δικής του υπερβατικής ταυτότητας, τον κόσμο, την κοινωνία και τη ζωή. Όλα γι’ αυτόν είναι άσπρα και μαύρα. Παρά την (κριτική για άλλους) απόστασή του από τα τεκταινόμενα στο Βερολίνο των κατακερματισμένων ανθρώπινων συνόλων και χώρων τα πάντα μοιάζουν να μην κινούνται παρά μόνο «στο ίδιο αδιαφοροποίητο παρόν, όσο και αν η σύγχρονη κοινωνική ζωή κινείται στο αδιαφοροποίητο και ομογενοποιητικό ρεύμα του διεθνούς χρήματος». Η ιστορικότητα του χώρου και του χρόνου πλαισιώνεται από μια ακόμη ανθρώπινη ιδιότητα: το ζήτημα της λήψης της απόφασης. Με την περιφορά και εστίαση του φακού στις εσωτερικές αυλές και στα δωμάτια των διαμερισμάτων των σπιτιών του Βερολίνου διαπιστώνουμε κι εμείς, όπως και οι άγγελοι, τις αποσυνδεδεμένες ανθρώπινες υπάρξεις που κάνουν απομονωμένες σκέψεις σε απομονωμένους χώρους σε μεμονωμένα μεταξύ τους χρονικά διαστήματα. Τίποτε δεν συνδέει μεταξύ τους αυτούς τους ανθρώπους. Η παρουσία των αγγέλων δεν γίνεται αισθητή παρά την προσπάθειά τους να απαλύνουν τα αισθήματα των ανθρώπων κι αυτό γιατί είναι εκτός συγκεκριμένου ιστορικού τόπου και χρόνου, εκτός πλαισίου συμφραζομένων των ανθρώπων. Ο Damian μονολογεί : «ποτέ δεν μπορούμε να συμμετέχουμε πραγματικά, μόνο υποκρινόμαστε, σε όλα συμμετέχουμε φαινομενικά (...) καμιά φορά όμως, αυτό το πλήθος των πνευμάτων με κουράζει & τότε θέλω να πάψω να αιωρούμαι και να ’χω μια βαρύτητα...για να μπορέσω ν’ αποκτήσω μια γήινη υπόσταση, θα’ θελα να φωνάζω "τώρα" σε κάθε βήμα μου...να πάψουν τα ανέκαθεν και τα αιωνίως». Ανάλογη και η κινηματογραφική ματιά: όλα τα στιγμιότυπα θυμίζουν φωτογραφίες παραταγμένες χωρίς ειρμό, η μια δίπλα στην άλλη. Το μόνο στοιχείο που μπορούσε να προσδώσει μια αίσθηση ταυτότητας στους Βερολινέζους σ’ εκείνη τη φάση ήταν το "τείχος του αίσχους". Ένας ταξιτζής θα το φιλοσοφήσει το ζήτημα ακόμη πιο πολύ: «Εδώ τελειώνει ο χώρος; Στο Βερολίνο είναι αδύνατο να χαθείς, γιατί μπορείς πάντα να βρίσκεις το τείχος. Υπάρχουν ακόμη σύνορα; Περισσότερα από ποτέ. Έχουμε γίνει τόσα κομμάτια που το κάθε άτομο είναι κι ένα μίνι - κρατίδιο, όπου κάθε δρόμος έχει τα σύνορά του, που το περικυκλώνει μια αφιλόξενη χώρα, την οποία μόνο με το κατάλληλο παρασύνθημα μπορείς να τη διασχίσεις. Ακόμη και για να πας από το ένα άτομο στο άλλο χρειάζεται να πληρώσεις διόδια. Ανάμεσα στα οικόπεδα υπάρχουν ουδέτερες ζώνες. Τις κρύβουν λακκούβες γεμάτες νερό».

Ο γέρος που ακούει στο όνομα Όμηρος, θαμώνας της δημόσιας βιβλιοθήκης, τα ’χει χαμένα. Η αφήγησή του δεν ακούγεται πια από κανένα. Το κάθε άτομο έχει να αφηγηθεί το δικό του καημό, έχει το δικό του λόγο. Από τον παλιό καιρό έχουν ξεμείνει κάποιο άγγελοι κι ο γέρο-Όμηρος. Τα "γλωσσικά παιχνίδια" του καθενός έχουν αντικαταστήσει τη συνολική αφήγηση, τα συνολικά οράματα.. «Πες μου μούσα, για τον ποιητή, που τον πέταξαν στο περιθώριο του κόσμου. Τον αιωνόβιο...σαν παιδί. Γνώρισέ τον στον καθένα ! Οι ακροατές μου με τον καιρό έγιναν αναγνώστες μου. Δεν είναι πια σε κύκλο...Είναι μόνοι ! Και ο ένας δεν ξέρει τίποτε για τον άλλο».

Η ιστορικότητα του χωροχρόνου εκφράζεται με πολλούς τρόπους στην ταινία. Κατ’ αρχήν με το χρωματισμό των εικόνων από τη στιγμή που ο Damian αποφασίζει να ενταχθεί στο ανθρώπινο κοινωνικό πλαίσιο, εγκαταλείποντας την ασπρόμαυρη αιωνιότητα του θεϊκού σύμπαντος. Η Marion είναι μια αποκομμένη από τις ρίζες της νέα γυναίκα που δουλεύει με σύμβαση ορισμένου χρόνου σε ένα τσίρκο στο Βερολίνο το οποίο μετακομίζει στο Παρίσι απολύοντάς την και αφήνοντάς την κυριολεκτικά στο δρόμο. Η σχέση εργασίας είναι χαρακτηριστική των ελαστικών σχέσεων εργασίας της μεταφορντικής ή νεοφορντικής οπτικής. Οι φωτογραφίες που έχει στο κινητό καμαρίνι της είναι, όπως και στο Blade Runner, η απόδειξη της ύπαρξης ριζών. Το όνειρό της είναι να αποκτήσει μια σταθερή ερωτική σχέση ως απόδειξη της διιστορικότητας που ποθεί να αποκτήσει. Θέλει να "γίνει" κάτι και όχι απλώς να "είναι" κάτι.

Ο ρόλος του χρήματος στον ιστορικό χωροχρόνο του χρώματος είναι καθοριστικός. Παρακολουθούμε το Damian να ξυπνάει ως άνθρωπος μπροστά στο "τείχος" από την πλευρά του Δυτικού Βερολίνου. Ζητά λίγα χρήματα από έναν περαστικό για να πιει καφέ, μπαίνει σε μια "αντικερύ" και ανταλλάσσει την πανοπλία με την οποία όλοι οι άγγελοι υποτίθεται ότι "κατεβαίνουν στη γη" για ένα πολύχρωμο συνολάκι ρουχισμού και ένα ρολόι. Το χρήμα είτε με τη μορφή της άμεσης ανταλλαγής σε είδος είτε με τη μορφή του νομίσματος ως γενικού ισοδύναμου ανταλλαγής εμπορευμάτων μπαίνει στη νέα κοινωνική ιστορική ζωή του. Το ρολόι θα συμβολίσει την επίσημη ένταξή του στα πλαίσια του ιστορικού χωροχρόνου.

           

Οι ταινίες που χρησιμοποιήθηκαν:

1.  Blade Runner του Ρίντλεϊ Σκότ. 1982. Σενάριο: Χάμπτον Φέιτσερ, Ντέιβιν Πιπλς, Φίλιπ Κ. Ντικ (συγγραφέας του βιβλίου Do Androids Dream of Electric Sheep? Που ήταν η βάση της ταινίας). Παίζουν: Χάρισον Φορντ, Ντάριλ Χάνα, Ρούτγκερ Χάουερ, Σον Γιανγκ, Τζοάννα Κάσιντι, κ.ά.

2.  Der Himmel über Berlin (Τα Φτερά του Έρωτα) του Βιμ Βέντερς. 1987. Σενάριο Ρίτσαρντ Ράιτινγκερ Πέτερ Χάντκε, Βιμ Βέντερς
Παίζουν:  Μπρούνο Γκαντζ, Οτο Σάντερ, Σολβέιγ Ντομαρτάν, Κουρτ Μπουά, Πίτερ Φολκ, κ.ά.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr 
http://tsakthan.blogspot.com 
http://tsakthan.wordpress.com 
http://antiracistes.wordpress.com 
http://homoecologicus.wordpress.com 
http://leftypedia.wordpress.com 
http://greekunions.wordpress.com 
http://femininmasculin.wordpress.com 
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://redferryman.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Όταν έμπαινα στην πολιτική δεν ονειρευόμουν να μειώνω εισοδήματα.» Ανδρέας Λοβέρδος. Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Από «παραπολιτικά» της Ελευθεροτυπίας, 2/9/2011.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Natasha Walter. Living Dolls: The Return of Sexism. London, UK: Virago Press Ltd, 2011, σελ. 273, τιμή 8,00 λίρες Αγγλίας

Η συγγραφέας ζωγραφίζει μια αρκετά «τρομακτική» εικόνα του προσωπικού πεδίου στην οποία πλήθος νέων γυναικών ωθείται να αποδεχτεί το ρόλο του glamorous μοντέλου που χορεύει στη μπάρα του στριπτιζάδικου, το βιολογικό ντετερμινισμό και την απόρριψη της ιδέας ότι υπάρχουν ανισότητες και διακρίσεις. Περιγράφεται μια κουλτούρα που αργά αλλά σταθερά οδηγεί στη μετατροπή των νέων γυναικών σε ρηχές «κούκλες» που κοιτάζονται στον καθρέφτη πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Η ίδια τονίζει ότι «το μικρό κορίτσι αγκαλιάζει την κούκλα της και την ντύνει ονειρευόμενο τον ίδιο του τον εαυτό να αγκαλιάζεται και να ντύνεται˙ αντιθέτως, φαντάζεται τον εαυτό του ως εντυπωσιακή κούκλα.»  Δικαίωμα, απελευθέρωση, επιλογή. Αυτές ήταν κάποτε οι λέξεις-κλειδιά του φεμινισμού. Σήμερα που αυτές οι λέξεις έχουν μπει για τα καλά στο λεξιλόγιο της κοινωνίας χρησιμοποιούνται με μια πολύ στενή έννοια φεμινισμού που δίνει μια εικόνα γυναικών πολύ αλλιώτικη, αυτή της έντονης σεξουαλικότητας.  Ενώ έχουν αυξηθεί πολύ οι ευκαιρίες που παρέχονται στις γυναίκες οι φιλοδοξίες πολλών νέων κοριτσιών στην ουσία περιορίζονται από μια κουλτούρα που θεωρεί τη σεξουαλική σαγήνη των γυναικών ως το μοναδικό διαβατήριο για την επιτυχία. Την ίδια στιγμή οι γυναίκες ενθαρρύνονται να πιστέψουν πως η ανισότητα που παρατηρούν ολόγυρά τους οφείλεται στις βιολογικές διαφορές και όχι σε κοινωνικούς παράγοντες. Η συγγραφέας καταφέρνει μέσα από μια σειρά προσωπικών συνεντεύξεων και άφθονα ερευνητικά δεδομένα να μας περιγράψει μια υψηλής ευκρίνειας εικόνα της κατάστασης που επικρατεί κατά τη γνώμη της και ταυτόχρονα μεταδίδει το πάθος της για τον αγώνα της να αποκαταστήσει τις έννοιες.

Η Natasha Walter είναι αρθρογράφος μεγάλων ημερήσιων εφημερίδων της Βρετανίας και του BBC Radio. Επίσης είναι συγγραφέας του εξίσου εντυπωσιακού έργου The Νew Feminism.  

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η ΜΑΓΙΑ

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Ντόρα Γιαννακοπούλου 

http://www.youtube.com/watch?v=O2ygbNUog74

Η Πούλια πόχει εφτά παιδιά

    μέσ' απ' τους ουρανούς περνά

Κάποτε λίγο σταματά

    στο φτωχικό μου και κοιτά:

Γεια σας τι κάνετε; Καλά;
    -Καλά. Πως είναι τα παιδιά;

-Τι να σας πω εκεί ψηλά

    τα τρώει τ' αγιάζι κι η ερημιά

-Γι' αυτό πικραίνεσαι Κυρά

    δε μου τα φέρνεις εδωνά;

-Ευχαριστώ μα 'ναι πολλά

    θα σου τη φάνε τη σοδειά

-Δώσε μου καν την πιο μικρή

    τη Μάγια την αστραφτερή

Λάμπουνε γύρω τα βουνά

    τα χέρια μου βγάνουν φωτιά

Κι η Πούλια πόχει εφτά παιδιά
    φεύγει και μ' αποχαιρετά.

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

 

POST MORTEM

Δραματική | 2010 | Έγχρ. | Διάρκεια: 98'

Χιλιανή ταινία σε σκηνοθεσία Πάμπλο Λαρέν με τους: Αντόνια Ζέγκερς, Αμπάρο Νογκουέρα, Αλφρέντο Κάστρο

Στο Σαντιάγκο του 1973 ο 55χρονος Μάριο δουλεύει ως γραμματέας σε ένα νεκροτομείο και είναι ερωτευμένος με τη γειτόνισσά του, χορεύτρια σε καμπαρέ. Όταν το πραξικόπημα ενάντια στον Σαλβαδόρ Αλιέντε ξεσπά, ο Μάριο καλείται να παραστεί σε μια ξεχωριστή νεκροτομή.

Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=10008220

Ο ΛΑΡΕΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕΙ ΑΠΛΟΪΚΟΥΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΟΠΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ. Η ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΦΤΕΡΗ, ΨΥΧΡΗ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ, ΜΑΧΑΙΡΙ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΚΟΚΑΛΟ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΛΗΓΕΣ -ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΕΣ- ΣΕ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥΣ, ΕΧΘΡΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ. ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΠΑΡΑΓΜΟ ΜΑΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΕΣ ΚΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΕΣ.

Το ανέκδοτο της ημέρας

Γιατί συνέλαβαν την μικρή Αννούλα και τον παππού της;
Απάντηση: Επειδή είχαν στην κατοχή τους μικροποσότητα σύνταξης

Tsakthan Daily - 1/9/2011 - Τα όμορφα τα τεχνητά σου μάτια

Tsakthan Daily

1 Σεπτεμβρίου 2011

Τα όμορφα τα τεχνητά σου μάτια

Σύνδεση με τα προηγούμενα: Los Angeles, 2019. Αν ο Γιώργος Κοινούσης ζει τότε ας αναθεωρήσει τους στίχους του για τη Νέα Υόρκη. Το Los Angeles θα τον εμπνέει περισσότερο γιατί θα είναι η πραγματική κατάσταση που αντανακλάται στους στίχους και στις στροφές του. Στις κυρίαρχες ποσοτικά φυσιογνωμίες των Ασιατών, και ιδιαίτερα των Κινέζων, που βλέπει κανείς ανάμεσα στο πολυπληθές ανθρώπινο ποτάμι που κατακλύζει τους δρόμους της πόλης εντοπίζει κανείς έναν "τρίτο κόσμο" στον κόσμο της Καλιφορνέζικης μεγαλούπολης. Είναι ο κόσμος των μικρών επιχειρήσεων που οι άνθρωποί του  μιλούν μια νέα μικτή γλώσσα που αποτελείται από παραφθαρμένες Γιαπωνέζικες, Αγγλικές, Ισπανικές, Γερμανικές και άλλες λέξεις και νοήματα. Είναι ο κόσμος των μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων που δουλεύει με το νέο οργανωτικό σχήμα, τις υπεργολαβίες που αποτελούσαν μορφές οργάνωσης της εργασίας στον τέως "υπαρκτό τριτοκοσμισμό". Σ’ ένα go-go club, που θυμίζει όμως και καμπαρέ της δεκαετίας του 1920, το δέρμα του φιδιού που τυλίγει το γυμνό λαιμό της Zhora, και του οποίου η γλώσσα κατεβαίνει επικίνδυνα, είναι παρασκευασμένο γενετικά σ’ ένα μικρό εργαστήριο όπου παράγονται γενετικά και τα μάτια και άλλα όργανα των "αντιγράφων". Η Zhora, όμως, με τα όμορφα τα τεχνητά τα γαλανά μάτια, τα γενετικώς παρασκευασμένα την 1η Σεπτεμβρίου 2011 δεν θα γιορτάσει τη γιορτή της μαζί με τη Μαντώ, την Αφροδίτη, τη Χάιδω, τη Μαριάνθη και τις άλλες γυναίκες του εορτολογίου της Χριστιανικής Ορθοδοξίας (www.eortologio.net). Η ιδιότητά της ως «αντίγραφο» αντιστοιχεί στην ευέλικτη απασχόληση χωρίς ασφάλεια, απλώς τερματίζεται οριστικά. Ούτε εφεδρεία ούτε τίποτα. Ούτε για τα όμορφά της μάτια. Αυτά κι όλα τα μάτια των αντιγράφων βρίσκονται στο οπτικό πεδίο του Tyrell, ος τα πανθ’ ορά. Μόνο που κι αυτού τα μάτια είναι ραγισμένα, γεμάτα στίγματα και καταρράκτες, γιατί είναι κι αυτά μάτια τεχνητά και ο εργοδότης Tyrell είναι τεχνητός κι όχι ο πραγματικός θεός. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να εμπνέει ταυτόχρονα φόβο και σεβασμό γιατί έχει το δικαίωμα να αποφασίσει τη λήξη της ζωής των αντιγράφων, άρα τη σύμβαση εργασίας τους. Τα γυαλιά του έχουν μεγάλους και πολύ χοντρούς φακούς. Τα μάτια του έτσι προστατεύονται και δείχνουν απόμακρα, άρα κανείς δεν μπορεί να τα προσεγγίσει και ο απόμακρος εξουσιαστής εμπνέει ταυτόχρονα φόβο και σεβασμό. Λένε πως τα μάτια είναι η πύλη της ψυχής του ανθρώπου. Για το λόγο αυτό λέμε στον άλλο να μας κοιτάξει ίσια στα μάτια και να μας πει την αλήθεια. Επίσης, τα μάτια είναι συνδεδεμένα με την αντίληψη και τη μνήμη. Τα «αντίγραφα» δεν έχουν μνήμη κι αυτές που τα ίδια αντιλαμβάνονται ως μνήμες τους είναι εμφυτευμένες από τον κατασκευαστή τους τον Roy, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο προϊστάμενος του ευέλικτα εργαζόμενου που του αναθέτει τη δουλειά, του μαθαίνει τα λίγα εφόδια (skills) που χρειάζεται για αυτή και μόνο τη δουλειά κι όταν το project τελειώσει απολύεται και ψάχνει για άλλη δουλειά, κατά τα νέα πρότυπα της «δια βίου μάθησης», δηλαδή να είναι «απασχολήσιμος» αλλά χωρίς επιστημονικό βάθος και αντίληψη. Σας θυμίζει κάτι πρόσφατο;

                                                                                    Συνεχίζεται……

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr 
http://tsakthan.blogspot.com 
http://tsakthan.wordpress.com 
http://antiracistes.wordpress.com 
http://homoecologicus.wordpress.com 
http://leftypedia.wordpress.com 
http://greekunions.wordpress.com 
http://femininmasculin.wordpress.com 
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://redferryman.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Το πανεπιστήμιο δεν είναι ένα κοινόβιο όπου οι φοιτητές αποφασίζουν πότε θα γίνουν εξετάσεις» Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων (http://www.nooz.gr/greece/diamantopoilou-to-panepistimio-den-einai-koinovio)

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

John-Henry Harter. New Social Movements, Class, and the Environment: A Case Study of Greenpeace Canada. Newcastle upon Tyne, UK: Cambridge Scholars Publishing, 2011, σελ. 90, τιμή 44,95 δολάρια ΗΠΑ (σκληρό εξώφυλλο)

Ο συγγραφέας  εξερευνά την ιστορία της καναδικής Greenpeace από το 1971 ως το 2010 και τη σχέση της με την εργατική τάξη. Για να κατανοήσει την ιδεολογία που βρίσκεται πίσω από την Greenpeace ερευνά τη δομή της, το προσωπικό και τη δράση της. Αυτή η μελέτη περίπτωσης δείχνει τις σημαντικές αντιφάσεις μεταξύ της θεωρίας των νέων κοινωνικών κινημάτων και της πράξης και τους τρόπους με τους οποίους αυτές οι αντιφάσεις επηρεάζουν την εργατική τάξη. Ειδικότερα, η δράση της εναντίον του κυνηγιού της φώκιας και της δασοκομίας στη Βρετανική Κολούμπια, των ίδιων των εργαζόμενων της στο Τορόντο αναδεικνύουν ορισμένα εμπόδια στην συγκρότησης μιας κοινής ατζέντας εργασίας και οικολογίας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 υπήρξε έκρηξη του ακτιβισμού στο πλαίσιο των νέων κοινωνικών κινημάτων. Από τη διάλυση της Νέας Αριστεράς προέκυψαν πολλές μονοθεματικές ομάδες αντιπροσωπεύοντας κινήματα όπως το αντιπολεμικό-ειρηνιστικό, των γυναικών, των ομοφυλόφιλων κ.ά. Αυτή η έκρηξη του νεοκινηματικού ακτιβισμού χαιρετίστηκε ως μια νέα εποχή ριζοσπαστικής πολιτικής.  Πολλοί θεωρητικοί και ακτιβιστές έβλεπαν –κι ακόμα βλέπουν- τα νέα κοινωνικά κινήματα και διακυβεύματα ή τις ταυτότητες που εκπροσωπούν,  ως εναλλακτικούς φορείς προοδευτικής κοινωνικής αλλαγής στη θέση της εργατικής τάξης. Η εργασία αυτή εξετάζει αυτές τις αιτιάσεις μέσα από μια μελέτη περίπτωσης της πεμπτουσίας του νέου κοινωνικού κινήματος όπως από πολύ κόσμο θεωρείται η Greenpeace.

Ο John-Henry Harter διδάσκει Labour Studies στο Πανεπιστήμιο Simon Fraser του Καναδά. Έχει διδάξει Καναδική Ιστορία στο Douglas College και στο University College της Fraser Valley. Είναι ενεργό μέλος και στα δύο κινήματα, εργατικό και οικολογικό. Τώρα γράφει τη διδακτορική του διατριβή για την ιστορία των εργατών ως περιβαλλοντιστών.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μάτια μπλε

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος 

http://www.youtube.com/watch?v=qzAPuv8O9mE

Μάτια μπλε καλοκαιρινά
σαν δυο στάλες Αιγαίο
Μάτια μπλε που τα δειλινά
τα θυμάμαι και κλαίω

Ποιος ταξιδεύει στα μάτια σου
Και ποιος ξαγρυπνά στο κορμί σου
Μάτια μπλε στα μεγάλα ταξίδια σου
Θα 'μαι εδώ θα 'μαι πάντα μαζί σου

Μάτια μπλε φθινοπωρινά
τυλιγμένα σε πάχνη
Μάτια μπλε που παντοτινά
η καρδιά θα σας ψάχνει

 

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

DOS. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ

Δραματική | 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 95'

Eλληνική ταινία σε σκηνοθεσία Στάθη Αθανασίου με τους: Μαρίνα Καλογήρου, Γιώργο Καραμίχο, Σταύρο Γιαγκούλη, Δαβίδ Φερνάντεζ Φάμπου

Ο Έκτορ και η Νερέα έρχονται από τη Μαδρίτη, ο Ιππόλυτος και η Φαίδρα από την Αθήνα. Θα συναντηθούν και θα ερωτευτούν στη Βαρκελώνη, με τις ιστορίες τους να ακολουθούν μια παράξενα παράλληλη διαδρομή.

Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=10008219

ΣΤΙΛΑΤΟ ΔΡΑΜΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ ΒΙΡΤΟΥΟΖΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ, ΑΛΛΑ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΕΣ ΙΔΕΕΣ. ΤΟ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΞΕΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ, Η ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ, ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ Η ΤΑΙΝΙΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΜΙΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ, ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΛΙΝΤΣ.

Το ανέκδοτο της ημέρας

Ένας μαθηματικός, ένας βιολόγος και ένας φυσικός κάθονται σε ένα καφέ και βλέπουν κόσμο να μπαίνει και να βγαίνει από το σπίτι απέναντι.
Πρώτα βλέπουν 2 ανθρώπους να μπαίνουν. Περνάει η ώρα και μετά από λίγο 3 άνθρωποι βγαίνουν από το σπίτι.
"Η μέτρηση δεν ήταν ακριβής" λέει ο φυσικός,
"Πρέπει να έκαναν αναπαραγωγή" επισημαίνει ο βιολόγος,
και ο μαθηματικός: "Αν μπει ένα ακόμα άτομο το σπίτι θα είναι άδειο".