Tsakthan Daily - 21/7/2011 - Η Ταπηροκρανίωση της Πέμπτης

Tsakthan Daily

21 Ιουλίου 2011

Η Ταπηροκρανίωση της Πέμπτης

Είναι μέρα δύσκολη η σημερινή. Μπορεί να χαλάρωσε λίγο ο καύσωνας αλλά η πραγματικότητα δε σ’ αφήνει ούτε για μια στιγμή να αράξεις. Τα πήρα στο κρανίο, όπως έλεγε η έφηβη γενιά των 90s ή στην κράνα, όπως το παράλλαξε το ρητό η γενιά της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα. Δε θα παραθέσω θεωρίες ούτε θα διηγηθώ παλιές πολιτικές, κοινωνικές και αισθηματικές ιστορίες. Θα τα πω χύμα και τσουβαλάτα. Θέλω να τα πω, όπως τραγουδούσε ο Γιώργος Νταλάρας υπό τη μαεστρία του Άκη Πάνου.

Παρ’ όλη την άγρια κριτική που έχω να απευθύνω στους ταξιτζήδες για τα μαρτύρια που έχουμε υποστεί τόσα χρόνια εξαιτίας της άθλιας συμπεριφοράς πολλών εξ αυτών, σέβομαι τον αγώνα τους γιατί είναι αγώνας επιβίωσης ενός κλάδου εργαζομένων που βλέπουν μπροστά τους το χάος από την πολιτική του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ (είτε με Ραγκούση είτε με όποιον άλλον) και της ΝΔ (δεν ξεχνιέται). Βέβαια, δεν αισθάνονται την ανάγκη να ενημερώσουν το κοινό τους νομίζοντας ότι όλα γίνονται αυτόματα (και δεν είναι οι μόνοι, εδώ που τα λέμε) αρκεί να διακηρύξουν το δίκιο του αγώνα τους. Αμ, δε! Μπήκα στο site του ΣΑΤΑ για να ενημερωθώ και απηύδησα. Πιο πολλές ήταν οι διαφημίσεις των εισαγωγέων ταξί παρά οι πληροφορίες για τον κλάδο και τα προβλήματα που ήταν ελάχιστες και κρυμμένες. Τα πήρα, επίσης, στο κρανίο με τους δικούς μας συνδικαλιστές του χώρου των τραπεζών. Έχουν ξεφτιλίσει μια ιστορική ομοσπονδία, την ΟΤΟΕ, που έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια ανάμεσα σε Λάτση, Κωστόπουλο, Σάλλα και τα εργοδοτικά σωματεία και στις κρατικο-κομματικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των νυν ή πρώην κρατικών τραπεζών (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, καθαρόαιμοι εργοδοτικοί). Ας ελπίσω ότι θα πάρουν μαθήματα στρατηγικής και τακτικής από τους ταξιτζήδες, που ξεχύθηκαν ως κίτρινη στρατιά με τις πορείες τους, τις καταλήψεις και τους αποκλεισμούς τους.

Τα πήρα στο κρανίο με τις ίδιες πολιτικο-συνδικαλιστικές συνομοταξίες στη ΓΣΕΕ και  αλλού που κάνουν σήμερα τις παρθένες ενώ έστρωσαν το χαλί τόσα χρόνια για να περάσει ο οδοστρωτήρας του εκσυγχρονιστικού ξεθεμελιώματος  των στοιχειωδών εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων είχαν κατακτηθεί ως τη δεκαετία του ’80 με κόστος νεκρούς, τραυματίες, απολυμένους και εξορισμένους συνδικαλιστές. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής του «καλά είμαστε εδώ» και της υποδούλωσης των εργαζομένων στον καταναλωτικό δανειστικό παράδεισο αντί της στήριξης των εισοδημάτων των εργαζομένων με αυξήσεις στους βασικούς μισθούς και με την ανοχή της λογικής του επιδόματος, του ρουσφετιού, του χρηματιστηριακού τζόγου και του κατακερματισμού, είναι η σημερινή κατάρρευση κάθε συνδικαλιστικού οχυρού μπροστά στη γενικευμένη επίθεση. Και τα πήρα επίσης στο κρανίο γιατί έχουν γεμίσει τις δημόσιες, ιδιωτικές επιχειρήσεις και τράπεζες με ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, με μαθητευόμενους, με ατομικές συμβάσεις χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και προοπτική. Κι όχι μόνο αυτό αλλά δεν τους εντάσσουν αυτούς εργαζόμενους οι «μόνιμοι» στα δικά τους σωματεία υποχρεώνοντάς τους να ιδρύουν νέα δικά τους αμεσοδημοκρατικά σωματεία (κι έτσι πρέπει). Τα πήρα στο κρανίο με τις συνέπειες όλων αυτών των «παραλείψεων», των «σφαλμάτων», των «κακών χειρισμών», όπου η κυβέρνηση αναθέτει σε (δήθεν) Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις να ενοικιάζουν  εργαζόμενους έναντι 650 ευρώ στο δημόσιο και δεν κουνιέται φύλλο ενώ ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών παίρνει 650.000 (!!!) ευρώ το χρόνο (ο Ομπάμα παίρνει 320.000 ευρώ ετησίως!!!), 1.000.000 άνθρωποι χάνουν το νοσοκομείο τους στη Δυτική Αθήνα, βάζουν ΦΠΑ στο «αγροτικό νερό», τα Πανεπιστήμια αποδιοργανώνονται χάνοντας το δημόσιο κοινωνικό χαρακτήρα τους και μετατρέπονται σε κολεγιάκια της κακιάς ώρας τώρα που ακόμη και οι εμπνευστές του σχεδίου της Μπολόνια το αναθεωρούν, κ.ο.κ.

Και, βεβαίως, τα παίρνω διαρκώς στο κρανίο που η αριστερά σε μεγάλο βαθμό περί άλλων τυρβάζει αφ’ υψηλού κρίνοντας το βαθμό πολιτικοποίησης των μαζών του κινήματος των πλατειών και οι αριστεροί/ες μιλούν σα να βρίσκονται σε κάποιο κόσμο διαφορετικό από τον πραγματικό, ξεσκίζοντας τα ιμάτιά τους για μια μικρή νίκη του ενός επί του άλλου αντί κάνοντας συντροφική κριτική να δρουν, παρ’ όλα αυτά, με τρόπο συσπειρωτικό και ενωτικό, χωρίς «θεούς κι αφέντες» της Πολιτικής.    

Ευτυχώς που έρχονται ορισμένες δημοσκοπήσεις σαν αυτή της Metron Analysis (για τον «Ελεύθερο Τύπο» που κάπως ανακουφίζει:

ΠΡΟΘΕΣΗ ΨΗΦΟΥ: ΝΔ 19%, ΠΑΣΟΚ 16,2%, ΚΚΕ 7%, ΛΑΟΣ 5,8%, ΣΥΡΙΖΑ 5,3%, Οικολόγοι 2,6%, Άρμα Πολιτών 2,4%, Δημ. Συμμαχία 1,8%, ΔΗΜΑΡ 1,6%. / ΕΚΤΙΜΗΣΗ: ΝΔ 30%, ΠΑΣΟΚ 25,6%, ΚΚΕ 11%, ΛΑΌΣ 9,2%, ΣΥΡΙΖΑ 8,5%, Οικολόγοι 4,2%, Άρμα Πολιτών 3,9%, Δημ. Συμμαχία 2,8%, ΔΗΜΑΡ 2,5%. ---- Είναι η 2η μετά από αυτή του «Βήματος» που δείχνει ΠΡΟΘΕΣΗ ψήφου σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κάτω του 20%...

Έφυγε από τη ζωή ο αγωνιστής Νίκος Αθανασάκος



Έφυγε από τη ζωή όπως ο ίδιος ήθελε. Σαν να επέλεξε χρόνο και χώρο να μας αποχαιρετήσει. Όρθιος, στα 87 του χρόνια, μαχητής, στις επάλξεις... στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία ήταν σύνεδρος, μόλις το προεδρείο τον κάλεσε να μιλήσει…



Ο Νικόλας μας, πάντα μάχιμος , ευθύβολος και αγαπητός, ανιδιοτελής και επίκαιρος, αγωνιστής της αριστεράς κοντά έναν αιώνα, πάντα κοντά στους νέους την ΑΚΟΑ και τον Σύριζα, μαχητικός αρθογράφος στην «Εποχή».



Από την Εθνική Αντίσταση και στα βουνά της Πελοποννήσου, στη Μακρόνησο, στις εξορίες και φυλακές..



Τη περίοδο της «νομιμότητας» δραστηριοποιήθηκε στην οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος και του αντίστοιχου συνδικαλιστικού ρεύματος της αριστεράς (Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα). Πήρε, επίσης, μέρος στη συσπείρωση των “114 σωματείων”, που ηγήθηκε του διεκδικητικού κινήματος τη δεκαετία του ‘60 για εκδημοκρατισμό, σε αντιπαράθεση με τον εργατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.



Την περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Γυάρο και στο Παρθένι της Λέρου. Αργότερα, με νέες κατηγορίες, στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού.



Με τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τάχθηκε με τις δυνάμεις της ανανέωσης. Ήταν μέλος στην Κ.Ε. του ΚΚΕ Εσωτερικού, πρόεδρος του σωματείου Ελαιοχρωματιστών και γραμματέας του ΑΕΜ στον Πειραιά. Στη συνέχεια στο ΚΚΕ Εσ. Α-Α και την ΑΚΟΑ. Ήταν από τα 14 ιδρυτικά μέλη του Λιμανιού της Αγωνίας.



Και έχουμε όλοι μας να θυμηθούμε πολλά από την κοινή μας πορεία στο ανανεωτικό κομμουνιστικό κίνημα, στο ΚΚΕ Εσωτερικού, το ΚΚΕ Εσωτερικού Α-Α, την ΑΚΟΑ: το ανοιχτό κριτικό του πνεύμα, το ατελείωτο πείσμα του στα ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης και του σοσιαλισμού, την αντίληψή του για την αυτονομία του συνδικαλιστικού κινήματος, στο οποίο είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή.



Τον θυμόμαστε στις διαδηλώσεις να προχωρά αγέρωχος και παρά την προχωρημένη ηλικία του, να προσπερνά τα δακρυγόνα.



Τον θυμόμαστε να αφουγκράζεται τα νέα μηνύματα να προβάλει τις νέες ιδέες, να διαβάζει, να συζητά.



Δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος ο Νίκος. Ήταν «παραδοσιακός» και ταυτόχρονα «εναλλακτικός». Ήταν βαθιά κομμουνιστής, αλλά και οικολόγος. Ήταν εργάτης, αλλά όχι εργατιστής.



Θα τον αποχαιρετήσουμε την Παρασκευή 22 Ιουλίου στις 4,30μ.μ, δυο μέρες μόνο πριν από την επέτειο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, στο 3ο νεκροταφείο στη Νίκαια.



Αντίο σύντροφε, αντίο Νικόλα..

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr 
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΩ

Στίχοι: Άκης Πάνου Μουσική: Άκης Πάνου Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Άλλες ερμηνείες:
Λεωνίδας Βελής

http://www.youtube.com/watch?v=XVuUvk4Fq6g
Θέλω να τα πω
χωρίς να με ρωτήσεις

Θέλω να τα πω
όπως υπάρχουν στο μυαλό

άλλο εξομολόγηση
και άλλο απαντήσεις

Θέλω να τα πω
σαν να παραμιλώ

Θέλω να τα πω

------------------

[πρόσθετοι στίχοι, μόνο στην εκτέλεση με τον Βελή]:

Ήταν μια φορά
- που λεν στα παραμύθια -
πίσω από ’ναν άγγελο
κρυμμένη η συμφορά.
Άπλωσα τα χέρια μου
να αγγίξω την αλήθεια,
χάθηκε ο άγγελος
και πέταξ’ η χαρά.

Ήταν μια φτηνή
κουκλίτσα ασχημομούρα
από πριονίδι,
λίγες χάντρες και πανί.
Μες στο μισοσκόταδο
υπήρχε μια φιγούρα
που την εφαντάστηκα
γυναίκα αληθινή.

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

ΤΑ 400 ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ

Σινεφίλ | 1959 | Ασπρόμ. | Διάρκεια: 93' | επανέκδοση

Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Φρανσουά Τριφό με τους: Ζαν Μορό, Ζαν-Πιερ Λεό, Αλμπέρ Ρεμί, Κλερ Μοριέ

Η αδιαφορία των γονιών του και η αυταρχική συμπεριφορά του σχολείου σπρώχνουν τον 13χρονο Αντουάν, ο οποίος ονειρεύεται τη θάλασσα, σε ένα ταξίδι φυγής στους δρόμους του Παρισιού.

Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1006735

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ, ΦΥΣΙΚΑ ΝΤΕΚΟΡ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΚΥΛΩΣΗ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΟ ΣΕΛΙΛΟΙΝΤ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ "ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΚΕΙ ΕΞΩ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ. ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗ ΝΟΥΒΕΛ ΒΑΓΚ ΚΑΙ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΣΙΝΕΜΑ.

Τα πρώτα βήματα του John Moody/ Τζον Μούντι

Τα πρώτα βήματα του John Moody/ Τζον Μούντι
Οίκος Moody’s: η ιστορική αξιoλόγηση των αξιολογητών

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

 Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η επωνυμία Moody’s προέρχεται από το επώνυμο ενός, μάλλον, αποτυχημένου δημοσιογράφου / οικονομικού αναλυτή, που έδρασε στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα. Το πλήρες όνομα του ήταν  Τζον Μούντι (John Moody, 1868 – 1958) και στα Ελληνικά θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε ως Γιάννης Τσαντίλας.
Ο Γιαννάκης, λοιπόν, ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, δίχως πανεπιστημιακές γνώσεις (στα γεράματα θα του δώσουν onoris causa, πτυχίο στη Νομική) και κάπου στο μεσοστράτι της ζωής του (το 1909) αποφάσισε να ασχοληθεί  με ένα μεσιτικό/ χρηματοοικονομικό γραφείο στη Νέα Υόρκη. Ήταν έξυπνο παιδί, παιδί της πιάτσας και καθώς το μάτι του έκοβε, όπως κόβει σε όλα τα λαμόγια (τα μυωπικά τους ματάκια βλέπουν τα κοντινά αλλά χάνουν τα μακρινά) αποφάσισε να εισάγει   για πρώτη φορά έναν πίνακα αξιολόγησης στις επενδύσεις των σιδηροδρόμων. Ο Τζον Μούντι (ή Γιάννης Τσαντίλας)  υπεραπλουστεύοντας κάθε έννοια οικονομίας φτιάχνει έναν κατάλογο (ανάλογο με την αξιολόγηση των κινηματογραφικών ταινιών σε ένα σημερινό έντυπο) και με γράμματα  (ΑΑΑ, ΑΑ, Α…) αντί για αστερίσκους βαθμολογεί τις επενδύσεις στους σιδηροδρόμους των Η.Π.Α. Η απλότητα του θέματος άρεσε στους επενδυτές και το όνομα του Γιαννάκη ξεχωρίζει. Πολύ γρήγορα o  “Γιαννάκης Τσαντίλας” αυτοαναβαθμίζει το γραφειάκι του και από μεσίτης αυτοανακηρύσσεται πραγματογνώμονας επιχειρήσεων. Βγάζει χρήματα, δηλαδή,  πουλώντας πληροφορίες για τη βιωσιμότητα των εταιρειών και αξιολογεί, με τον τρόπο που αξιολογούν τα λαμόγια τη βιωσιμότητα άλλων επιχειρήσεων αλλά και την εμπορευσιμότητα των μετοχών. Η αμοιβή του είναι υψηλή (σήμερα, για κάτι αντίστοιχο παίρνει, περίπου, 150.000 ευρώ καθώς και ποσοστά από τις  αγοροπωλησίες των μετοχών) αλλά ας όψεται η ανασφάλεια του κοσμάκη, καθώς ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη και κανένας δεν ξέρει (ούτε και ο ίδιος ο Μούντι, ο Τσαντίλας, πως θα καταλήξει). Η ανασφάλεια του κοσμάκη αυξάνεται όλο και περισσότερο, γιατί μετά τον πόλεμο και τις κοινωνικά άστοχες συμβουλές του Γιαννάκη (που συμπυκνώνονται στο “βαθυστόχαστο” δόγμα “αρπάξτε, ξεσκίστε, τελειώσατε”) η Αμερική θα οδηγηθεί το 1929 στο χρηματιστηριακό κραχ με παγκόσμιες επιπτώσεις. Κατά ορισμένους ο Γιαννάκης, ο Μούντι, δεν είχε πάρει είδηση για το επερχόμενο κραχ και γι αυτό δεν ενημέρωσε τους πελάτες του (είπαμε ότι τα λαμόγια πάσχουν από μυωπία, αλλά ο Γιαννάκης, μάλλον, είχε  και πρεσβυωπία). Μάλιστα, οι κακές γλώσσες λένε ότι οι συμβουλές/αρπαχτές του Γιαννάκη είχαν σημαντικό μερίδιο στο να οδηγηθούν οι Η.Π.Α. στο κραχ.
Αυτοανακηρύσσεται αξιολογητής των κρατικών ομολόγων
Μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο λόγω της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας τους, οι Η.Π.Α. δανείζουν ανεξέλεγκτα τις χώρες που ελέγχουν και το ίδιο κάνουν και τα χρηματοπιστωτικά της ιδρύματα. Η ευθυνοφοβία ή  η ανικανότητα, όμως, των κρατικών υπαλλήλων δημιουργεί την ανάγκη για τη γνωμοδότηση ενός εμπειρογνώμονα, ο οποίος θα γνωματεύει, αν η τάδε χώρα είναι και φερέγγυος για να τη δανείσουν. Ο Αμερικανός υπάλληλος που διαχειρίζεται το αποθεματικό “του δείνα” σωματείου φορτηγατζήδων θέλει να επενδύσει τα χρήματα των ασφαλισμένων αλλά, δυστυχώς, δεν έχει ξανακούσει τις μισές χώρες του πλανήτη. Πως θα δανείσει μια χώρα που δεν ξέρει την ύπαρξη της;
Τη λύση αναλαμβάνει να τη δώσει ο Γιαννάκης, ο Τσαντίλας. Από μεσίτης και εμπειρογνώμονας επιχειρήσεων αυτοανακηρύσσεται “αξιολογητής” των κρατικών ομολόγων και βαθμολογεί την πιστοληπτική ικανότητα όλων των κρατών του πλανήτη. Προσλαμβάνει μια φουρνιά 25χρονων αριστούχων των καλύτερων πανεπιστημίων της υφηλίου (τσοχλανοπαρέα αριστούχων) και χωρίς πρότυπα, δίχως οικονομετρικά κριτήρια αλλά με προσωπικές εκτιμήσεις κάποιων υπαλληλίσκων, που οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται  “σαΐνια με ένστικτο” αποφασίζουν ότι η τάδε χώρα πρέπει να πληρώσει ένα συγκεκριμένο επιτόκιο, αν ζητήσει δανεικά, η άλλη χώρα  ένα υψηλότερο, ενώ η τρίτη  δεν πρέπει να δανειστεί καθόλου, γιατί είναι αναξιόπιστη. Αυτοί οι έγκυροι οικονομικοί αναλυτές, όπως αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται, εξανεμίζουν τον ιδρώτα των εργαζομένων και υποθηκεύουν το μέλλον γενεών και γενεών.
Τη δόξα της τσοχλανοπαρέας του Γιαννάκη ζήλεψαν και άλλοι παρόμοιοι “οίκοι”, όπως οι: Standard and Poors,  Fitch, που αν και φαίνονται ως ανταγωνιστές έχουν ένα κοινό στοιχείο: την αδιαφάνεια. Κανένας δε δημοσιοποιεί τα στοιχεία αξιολόγησης και θεωρούν απόρρητο τις πηγές στις οποίες στηρίζονται οι “πληροφορίες τους”, για το αν μια χώρα μετά από 30 χρόνια θα είναι ικανή να αποπληρώσει τα δανεικά που πήρε (τι να σου κάνει το Χάρβαρντ, αυτό δεν το γνωρίζει ούτε η Κατίνα, η Σμυρνιά, που έχει και κληρονομικό χάρισμα!!!).
Ο Γιαννάκης ο Τσαντίλας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το μαγαζάκι του που στηριζόταν, το 1909, στην προσωπική  λαμογιά, ενός αγράμματου και είχε σκοπό να κάνει  καμιά αρπαχτή, θα διοικείται, σήμερα,  από ανέραστα μαθητούδια και θα ελέγχει τον πλανήτη. Βλέπετε,  δεν μπορούσε να προβλέψει ότι θα εξαφανιστούν οι πολιτικοί από τον πλανήτη. Και δε μιλάμε για την Ελλάδα ή την Πορτογαλία (ποιος νοιάζεται, άλλωστε;)  αλλά μιλάμε για τον τρόμο στα μάτια του Ομπάμα και της Μέρκελ, όταν αναμένουν την έκθεση του οίκου Moody’s.
Και ενώ η κήνσωρ Μέρκελ δεν κουράζεται να προσβάλλει και να “νουθετεί” τους Έλληνες, δε λέει κουβέντα για όλους αυτούς τους ανεξέλεγκτους “οίκους”, που καταλύουν κάθε έννοια πολιτικής. Μόνο τις προάλλες σαν να ξύπνησε από τρομερό εφιάλτη η κυρία Μέρκελ ψέλλισε: “Δε θα επιτρέψουμε στους οίκους να μας στερήσουν την ελευθερία μας να αποφασίσουμε”. Το είπε, ήπιε λίγο νερό και ξανακοιμήθηκε ονειρευόμενη ότι κάποτε θα γίνει πολιτικός.


www.24grammata.com.

Tsakthan Daily - 20 Ιουλίου 2011 - Όταν μιλούσαν οι αριθμοί

Tsakthan Daily



20 Ιουλίου 2011



Όταν μιλούσαν οι αριθμοί

Σε ένα από τα πρώτα έργα του με τον τίτλο The New Men of Power: America's Labor Leaders (1948), ο Charles Wright Mills μελετά τη «μεταφυσική» της οργανωμένης εργασίας» και τη δυναμική της συνεργασίας των ηγετών της με τους ανθρώπους των διοικήσεων των επιχειρήσεων. Θεώρησε ότι η συνδικαλιστική ηγεσία των εργατών είχε εγκαταλείψει για τα καλά τον παραδοσιακό «αντιπολιτευτικό» της ρόλο και άλλαξε σκεπτικό και λόγο ύπαρξης συμφιλιωμένη δια βίου με το καπιταλιστικό σύστημα, έστω και από υποδεέστερη θέση σε αυτό ασχολούμενη με τα θέματα της καθημερινής βιοπάλης των εργαζομένων ανταλλάσσοντας την εργασιακή ασφάλεια με την εργασιακή γαλήνη. Έτσι τα συνδικάτα έπαιζαν πια το παιχνίδι των μικροπαραπόνων κατέχοντας χαμηλότερη θέση στην κοινωνική ιεραρχία και στη νέα δομή της εξουσίας των ΗΠΑ. Παρ’ όλα αυτά, η αριθμητική δύναμη των συνδικάτων δεν ήταν αμελητέα. Το 1954 η συνδικαλιστική πυκνότητα στις ΗΠΑ έφτασε στο 25%, δηλαδή το ιστορικά υψηλότερο σημείο της. Βέβαια ήταν πάντα χαμηλότερο το ποσοστό σε σχέση με την Ευρώπη. Στο σύνολο του αγροτικού τομέα το ποσοστό είχε ήδη ανέλθει σε 33% το 1945. Έκτοτε ξεκίνησε η πτώση της συνδικαλιστικής πυκνότητας για να πέσει λίγο πιο κάτω από το 12% και θα ήταν ακόμη χαμηλότερο αν δεν υπήρχε ο δημόσιος τομέας. Η συνδικαλιστική πυκνότητα στον ιδιωτικό τομέα έχει πέσει στο 7%.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και κατά τη διάρκεια της πιο άγριας φάσης του Ψυχρού Πολέμου διαμορφώθηκε η κοινωνική σκέψη του Μιλλς, όπως την περιγράφει ένας σύγχρονος μελετητής του έργου του [βλ. Α. Javier Treviño, (2012) The Social Thought of C. Wright Mills. Thousand Oaks, CA: SAGE]. Ο Μιλλς, μέσα από εμπειρική έρευνα με 500 συνδικαλιστικά στελέχη της εποχής εξέτασε τις αξίες τους και το προσωπικό τους background και συμπέρανε ότι λόγω της ομοιότητας τους με όρους επαγγέλματος, τάξης, status και δύναμης, θα μπορούσαν να είναι και όμοιες προσωπικότητες. Κι όμως, λόγω των αισθητά χαμηλότερων εισοδημάτων τους δεν θα μπορούσαν να καταταχτούν στις ελίτ της εξουσίας των ΗΠΑ, όπως τις όρισε ο Μιλλς: στρατιωτική, οικονομική και πολιτική. Θα μπορούσαμε να τους θεωρήσουμε ελίτ της εξουσίας μόνο αν λάβουμε υπόψη ότι μπορούσαν να ξυπνήσουν τον «κοιμώμενο γίγαντα», δηλαδή την αριθμητική (λανθάνουσα) δύναμη της βάσης των συνδικάτων. Όμως, αυτοί οι συνδικαλιστές ηγέτες, έχοντας εγκαταλείψει την ταξική τους προέλευση και συμβιβαστεί με το σύστημα, ως καλοί οπορτουνιστές καιροσκόποι το μόνο που ήθελαν ήταν να πετυχαίνουν μικρούς στόχους σε μικρά χρονικά διαστήματα ούτως ώστε να «πουλάνε» τις «επιτυχίες» στα εκπροσωπούμενα από αυτούς μέλη των συνδικάτων τους και μετά από τις εκλογές να διαιωνίζουν τις θέσεις τους, τα προνόμιά τους και τις αργομισθίες τους. Καμία συζήτηση δεν έκαναν για την σύνδεση των συνδικαλιστικών και εργατικών στόχων με ένα γενικότερο πολιτικό πρόγραμμα ή ιδεολογία όπου οι εργάτες ως σώμα θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην πολιτική διαδικασία της αλλαγής.



Βέβαια, όλα αυτά γίνονται σε μια εποχή όπου ο καπιταλισμός ακμάζει, η ανεργία είναι πολύ χαμηλή (τριβής) επειδή τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη οι προχωρούν με έντονους ρυθμούς μεταπολεμικές ανασυγκροτήσεις και αυξάνονται οι νέες αμυντικές δαπάνες για την ανάπτυξη, διατήρηση και ανανέωση των στρατιωτικών και πυρηνικών οπλικών συστημάτων. Κι ύστερα ήρθαν οι…σφήγκες…

Σας θυμίζουν τίποτα αυτά; Πάσα ομοιότης είναι συμπτωματική;







ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ



http://tsakiris.snn.gr/
http://tsakthan.blogspot.com/

http://tsakthan.wordpress.com/

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/

http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/

http://homopolitics.wordpress.com/

http://politicalperson.wordpress.com/

http://cantpaydontpay.wordpress.com/

http://pringkipessa.wordpress.com/

http://adotoe.wordpress.com/

http://easpemporiki.wordpress.com/

http://www.easp.gr/



Προδομένη μου αγάπη

Μουσική/στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης

Σπάνια ερμηνεία από την Βέρα Ζαβιτζιάνου



http://www.youtube.com/watch?v=PHasXL9gXro



Από το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού»



Τα μεσάνυχτα που σμίγουνε οι ώρες, προδομένη μου αγάπη

Τα μεσάνυχτα που σμίγουν οι καρδιές μας, προδομένη μου αγάπη



Νταν νταν νταν νταν νταν σημαίνει, νταν το τέλος της αγάπης



Δυο πουλιά δυο περιστέρια ταξιδεύουνε μέσα στ’ αστέρια

ταξιδεύουνε μέσα στ’ αστέρια, δυο πουλιά δυο περιστέρια



Τα μεσάνυχτα που’ ναι μακριά ο ήλιος, προδομένη μου αγάπη

Τα μεσάνυχτα που’ ναι κοντά οι ζωές μας, προδομένη μου αγάπη



Νταν νταν νταν...







ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ



Αν βρίσκεστε στη Στυλίδα, τότε μπορείτε να πάτε στις 9 μμ στο Θέατρο «Μαρία Κάλλας» της μικρής παραλιακής πόλης της Φθιώτιδας μαζί με τα παιδιά σας για να απολαύσετε την Παράσταση Κουκλοθέατρου για την φύση και τη Γη και πώς μπορεί να σωθεί από τα παιδιά.



Αν παραμένετε στην καυτή Αθήνα μπορείτε να δείτε την εκπληκτική Γερμανοτουρκική ταινία ΠΟΤΕ ΜΑΖΙ ταινία σε σκηνοθεσία Φατίχ Ακίν με τους: Μπιρόλ Ουνέλ, Σιμπέλ Κεκιλί .

Ο 40χρονος αλκοολικός Καχίτ και η 23χρονη Σιμπέλ, μέλη της γερμανοτουρκικής κοινότητας του Αμβούργου, κάνουν λευκό γάμο ώστε εκείνη να ξεφύγει από τους αυστηρούς οικογενειακούς περιορισμούς. Η Σιμπέλ συνεχίζει να έχει τη δική της ερωτική ζωή, κάτι που ο Καχίτ δέχεται αρχικά, μέχρι που τον κυριεύει ένας ζηλόφθονος έρωτας.



Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση

http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1007441

ΜΕ ΖΗΛΕΥΤΗ ΣΕΝΑΡΙΑΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑ, Ο ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ ΣΤΗΝΕΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥΣΥΝΘΕΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ΠΟΥ, ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΚΑ, ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ. ΑΠΙΣΤΕΥΤΗΣ ΟΡΜΗΣ, Η ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΗ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΦΥΗ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ (ΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΜΑΣ, "ΧΡΩΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ" ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΤΗΝ ΠΛΟΚΗ), ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ, ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΙΝΕΜΑ ΠΟΥ ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΡΚΤΟ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ.

Tsakthan Daily -19 Ιουλίου 2011 -Κάψα και Δημοκρατία

Tsakthan Daily

19 Ιουλίου 2011

Κάψα και Δημοκρατία

Η φθορά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν οφειλόταν μόνο στα καθεστώτα του ναζισμού, του φασισμού και του σταλινισμού, υποστήριζε ο Όττο Κιρκχάιμερ, ιδρυτής του «πανσυλλεκτικού κόμματος» και μαθητής των μεγάλων δασκάλων της Σχολής της Φρανκφούρτης. Οφειλόταν και στην προϊούσα έκλειψη του πολιτικού ανταγωνισμού και της αντιπολίτευσης στη βάση αρχών. Η κατοπινή δημιουργία του κόμματος και κράτους καρτέλ όπου τα κόμματα αποκόπτονται από τα κοινωνικά τους στηρίγματα και συγχωνεύονται με το κράτος ήταν κατά κάποιο τρόπο συνέπεια αυτής έκλειψης. Η Πολιτική υποβιβάστηκε σε μια απλή «κρατική διαχείριση» από επαγγελματίες πολιτικούς που καταχρώνται τα νόμιμα μέσα για τις δικές τους πολιτικές επιδιώξεις.

Ξεκομμένα από τις κοινωνικές τους ρίζες και κάνοντας χρήση των πόρων του κράτους τα κόμματα επαγγελματικοποιούν την οργάνωσή τους και προσωποποιούν/εξατομικεύουν την εκλογική απεύθυνσή τους. Το αποτέλεσμα είναι η εκτεταμένη αποπολιτικοποίηση, η πολιτική απάθεια ενός μεγάλου μέρους των λαϊκών μαζών και η διάβρωση των ορίων του κλασικού διαχωρισμού των τριών εξουσιών του κράτους (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική).

Ο Κιρκχάιμερ επισήμανε ορισμένα πεδία που έχριζαν εξερεύνησης στον καιρό του. Πρώτα απ’ όλα, πέρα από την υποβάθμιση του κοινοβούλιου τόσο στο επίπεδο της εξουσίας του όσο και του κύρους του, βρισκόταν σε εξέλιξη μια διεργασία κομματικής αποϊδεολογικοποίησης και η ανάπτυξη ενός τριμερούς καρτέλ εξουσίας που αποτελείτο από τα πολιτικά κόμματα, το κράτος και οι ισχυρές ομάδες συμφερόντων (βιομήχανοι, τραπεζίτες, κ.ά.) Με την ενσωμάτωση των πολιτικών κομμάτων σε αυτή τη διαδικασία και την απομάκρυνσή τους από την κοινωνία συνέβαλαν στην παρακμή του κοινωνικού ταξικού πολιτικού ακτιβισμού. Ο ρόλος των κομματικών μελών άλλαζε και δημιουργείτο ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ κομματικών μελών και κομματικών ηγετών. Επιπλέον, άλλαξαν οι πολιτικές προτιμήσεις των εκλεγμένων εκπροσώπων επηρεάζοντας, κατά συνέπεια, τη συνοχή των κομμάτων και τους εσωκομματικούς μηχανισμούς λήψης αποφάσεων. Τα δημοκρατικά πολιτικά καθεστώτα δεν ενδιαφέρονται πλέον για την ένταξη και την ενσωμάτωση των πολιτών στο πολιτικό σύστημα αλλά τους υποβιβάζουν σε άκριτους καταναλωτές «πολιτικών προϊόντων» που θα είναι εφησυχασμένοι και δεν θα αμφισβητούν αυτά τα «ιερά και όσια» της πολιτικής και της οικονομικής αγοράς. Η κάψα για τη δημοκρατία έπρεπε να σβήσει.

Όσοι σήμερα ωρύονται για την έλλειψη σεβασμού προς το κοινοβούλιο με τις αποδοκιμασίες των βουλευτών από τους πολίτες έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Πέρα από την ψήφιση των Μνημονίου και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα αγνοώντας την κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων ψηφοφόρων τους εναντίον αυτής της πολιτικής όλοι αυτοί και οι προκάτοχοί τους με πάμπολλους τρόπους συνέβαλαν αρνητικά στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μη γνωρίζοντας την ιστορία των κομμάτων τους και την ιστορία των κομματικών συστημάτων της Ευρώπης καλά θα κάνουν να διαβάσουν το έργο του Κιρκχάιμερ ώστε να αντιληφθούν πώς φτάσαμε σε αυτή την «κατάντια».

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

Η ΜΙΚΡΗ ΝΑΝΩ

Τραγούδι: Πόπη Αστεριάδη

Μουσική και στίχοι: Νίκος Χουλιαράς

http://www.youtube.com/watch?v=wxrRtDLVl9E

Είναι η μικρή Νανώ, είναι η μικρή Νανώ

ένα πράσινο φλουρί, ένα πράσινο φλουρί,

ένα πράσινο φλουρί πάνω στο Λυκαβηττό,

πάνω στο Λυκαβηττό

Θα πετάξω το φλουρί, θα πετάξω το φλουρί

και θ’ ανάψω μια φωτιά και θ’ ανάψω μια φωτιά

και θ’ ανάψω μια φωτιά ίσα με τη Βενετιά,

ίσα με τη Βενετιά

Είναι η μικρή Νανώ, είναι η μικρή Νανώ

μια σταγόνα από βροχή, μια σταγόνα από βροχή,

μια σταγόνα από βροχή πάνω στο μικρό γιαλό,

πάνω στο μικρό γιαλό

Κι έχει η μικρή Νανώ κι έχει η μικρή Νανώ,

ένα μολύβι θαλασσί, ένα μολύβι θαλασσί,

ένα μολύβι θαλασσί, μα δεν έχει θάλασσα,

μα δεν έχει θάλασσα

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί στις προβολές της σειράς ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

l ΤΡΙΤΗ 19/7/2011  ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (CHARADE)
του Στάνλεϊ Ντόνεν (ΗΠΑ, 1963, έγχρωμη, 113΄)

Εξαιρετικό κινηματογραφικό μείγμα ρομαντικής κομεντί, θρίλερ αγωνίας και κοσμοπολίτικης περιπέτειας. Διαχρονική, άκρως διασκεδαστική ταινία, με απολαυστικές ερμηνείες των Όντρεϊ Χέμπορν και Κάρι Γκραντ και εξαιρετικά ντεκόρ, κοστούμια και μουσική. Η Χέμπορν είναι μια Αμερικανίδα που πηγαίνει στο Παρίσι για να συναντήσει το σύζυγό της, αλλά μαθαίνει ότι αυτός δολοφονήθηκε, ενώ χάθηκαν και τα 250.000 δολάρια τα οποία είχε κλέψει.

ΣΤΙΣ 9.00 μ.μ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 11.00 μ.μ

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη,

Λεωφορείο 237, αφετηρία στο Σταθμό Δάφνη του μετρό

τηλ. 210 9919818, 210 9941199, 210 9914732,

ιστοσελίδα:. www.klh.gr , e-mail:cineclubilioupolis@gmail.com)

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης - ΤΡΙΤΗ 19/7/2011 ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (CHARADE)

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί στις προβολές της σειράς ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

l ΤΡΙΤΗ 19/7/2011  ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (CHARADE)
του Στάνλεϊ Ντόνεν (ΗΠΑ, 1963, έγχρωμη, 113΄)

Εξαιρετικό κινηματογραφικό μείγμα ρομαντικής κομεντί, θρίλερ αγωνίας και κοσμοπολίτικης περιπέτειας. Διαχρονική, άκρως διασκεδαστική ταινία, με απολαυστικές ερμηνείες των Όντρεϊ Χέμπορν και Κάρι Γκραντ και εξαιρετικά ντεκόρ, κοστούμια και μουσική. Η Χέμπορν είναι μια Αμερικανίδα που πηγαίνει στο Παρίσι για να συναντήσει το σύζυγό της, αλλά μαθαίνει ότι αυτός δολοφονήθηκε, ενώ χάθηκαν και τα 250.000 δολάρια τα οποία είχε κλέψει.

ΣΤΙΣ 9.00 μ.μ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 11.00 μ.μ

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη,

Λεωφορείο 237, αφετηρία στο Σταθμό Δάφνη του μετρό

τηλ. 210 9919818, 210 9941199, 210 9914732,

ιστοσελίδα:. www.klh.gr , e-mail:cineclubilioupolis@gmail.com)

Πρωτοβουλία Εργαζομένων Τράπεζας Αττικής: Για την κρατική καταστολή κατά το διήμερο 28-29 Ιούνη

Για την κρατική καταστολή κατά το διήμερο 28-29 Ιούνη

http://protergatt.wordpress.com/2011/07/11/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%ae%ce%bc/
Ιουλίου 11, 2011 at 1:59 πμ (Εργατικά, Τράπεζες)



Η επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει ότι την επόμενη ημέρα οι τράπεζες θα κατακλυστούν από τρομαγμένους πολίτες που θα προσπαθούν να αποσύρουν τα χρήματά τους, ο στρατός θα πρέπει να τις προστατεύσει με τανκς γιατί δεν θα επαρκεί η αστυνομία



Θεόδωρος Πάγκαλος, 26.06.2011



Η προσφυγή της κυβέρνησης στην ωμή βία και καταστολή κατά το απεργιακό διήμερο της 28-29 Ιούνη δεν είναι παρά η φυσική συνέχεια της πλήρους απονομιμοποίησής της στην κοινωνία (για τη σύλληψη του συναδέλφου Β. Τσακίρη βλ. παρακάτω). Τα κλασικά εργαλεία παραπλάνησης της αστικής πολιτικής (ανασχηματισμός, εκλογολογία, καλέσματα για «εθνική συναίνεση») που άλλοτε ίσως λειτουργούσαν παρέχοντας κάποιες φρούδες ελπίδες για αλλαγή πολιτικής πλεύσης, δίνοντας έτσι την επιθυμητή πίστωση χρόνου, τώρα δε χρειάστηκαν παρά λίγα 24ωρα για να καταρρεύσουν. Οι «διαφωνούντες» βουλευτές στοιχήθηκαν κανονικά σε λόχο ψηφίζοντας το μεσοπρόθεσμο και θέτοντας έτσι βάσιμες πιθανότητες για μελλοντική υπουργοποίησή τους ενώ παράλληλα διασφάλισαν τη μη διενέργεια εκλογών, εξέλιξη που για μεγάλο μέρος από αυτούς θα συνεπαγόταν την απώλεια της βουλευτικής τους έδρας. Αυτός, όμως, είναι ο ορισμός μιας κυβέρνησης που καταρρέει και, χωρίς νομιμοποίηση, προσπαθεί να κρατηθεί στη θέση της.



Η υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου μέσα σε αυτό το όργιο καταστολής, ωστόσο, πρέπει να αποτελέσει κι ένα μάθημα για όλους και όλες εμάς και ειδικά για όσους/ες μένουμε στο να εκτονωνόμαστε παρακολουθώντας το κίνημα «των πλατειών». Οι μούντζες και η ηθική κατακραυγή των βουλευτών μπορεί να προκαλούν ένα είδος «ευφορίας» αλλά μικρό αποτέλεσμα μπορούν να έχουν ως προς την ουσία. Όταν διακυβεύονται πολύ μεγάλα συμφέροντα δεν πρόκειται να «ιδρώσει το αυτί» κανενός από αποδοκιμασίες. Οι δηλώσεις που παραθέτουμε παραπάνω του «αθυρόστομου» αντιπρόεδρου της κυβέρνησης -η οποία αυτή τη φορά τις κάλυψε στο σύνολό της- πέρα από το χαρακτήρα του εκβιασμού που έχουν, δηλώνουν και την αποφασιστικότητα του συστήματος να αντιδράσει με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, σε περίπτωση που κινδυνεύσουν τα συμφέροντά του.



Με την ελπίδα ότι σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που διέρχεται η χώρα μας, θα πρυτανεύσει και στην Κυβέρνηση και στις Διοικήσεις των Τραπεζών η διάθεση για εποικοδομητική συνεννόηση που θα οδηγεί σε πολιτικές αποφάσεις εξασφάλισης πραγματικής κοινωνικής συναίνεσης χωρίς εκβιαστικά διλλήματα και τροϊκανούς καταναγκασμούς, θα περιμένουμε τη θέση της Κυβέρνησης στα θέματα αυτά από τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο.



Δελτίο Τύπου ΟΤΟΕ, 23.06.2011



Έχουμε δύο νέα πατριωτικά καθήκοντα: την φορολογική υποχρέωση και την υποχρέωση



πίστης στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.



Ευάγγελος Βενιζέλος 24.06.2011



Σε αντίθεση με την ηγεσία της ΟΤΟΕ, εμείς δεν τρέφουμε καμία ελπίδα από την επερχόμενη συνάντησή της με τον υπουργό Οικονομίας (όπως αντίστοιχα δεν προσδοκούσαμε και τίποτε από τη συνάντησή της με τον υπουργό Εργασίας κ. Κουτρουμάνη που για μια ακόμη φορά κατέληξε σε φιάσκο). Από την άλλη βέβαια εμάς δε μας συνδέει τίποτα μαζί του και δεν έχουμε επενδύσει στη στήριξή του για την πολιτική και οικονομική μας ανέλιξη. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν αλλά τον προδότη κανείς και όσοι προτίθενται να γυρίσουν την πλάτη στον κλάδο τους, θα έχουν τη γνωστή κατάληξη, αυτή της στυμμένης λεμονόκουπας.







Γιατί να γίνονται διαδηλώσεις στην Αθήνα συνεχώς; Ας πάνε στη Βαρυμπόμπη ή το Χαλάνδρι.



Φωτεινή Πιπιλή 09.12.2008



Στα χνάρια της γνωστής βουλευτίνας και δημοσιογράφου (εσχάτως και χορεύτριας), το προεδρείο του Συλλόγου μας επέδειξε αξιοθαύμαστη ευστροφία και οξυδέρκεια στη συνδικαλιστική του τακτική: αφού αρχικά προκάλεσε αντιπερισπασμό καλώντας τους/τις εργαζόμενους/ες να δώσουν βροντερό αγωνιστικό παρόν στις απεργιακές συγκεντρώσεις, στη συνέχεια, αιφνιδιάζοντας κυβέρνηση και τρόικα, ξεχύθηκε στις παραλίες και τις εξοχές στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης από τις κατά τόπους ταβέρνες. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι όταν μιλάμε για πολύμορφη δράση δεν έχουμε αυτό κατά νου, από την άλλη όμως εμείς δεν είμαστε «επιστήμονες και τεχνοκράτες» αλλά απλοί τραπεζοϋπάλληλοι.



Δυο λόγια για τις συλλήψεις της 28ης και 29ης Ιουνίου, με αφορμή αυτή του συναδέλφου Βίκτορα Τσακίρη



Σύμφωνα με τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής στις 28 και 29 Ιουνίου έγιναν συνολικά 38 συλλήψεις και 75 προσαγωγές.



Η πρώτη σύλληψη της Τρίτης ήταν αυτή του συναδέλφου Β. Τσακίρη, η οποία έγινε αμέσως μετά την πρώτη ρίψη χημικών στην πλατεία Συντάγματος, από την πλευρά της οδού Όθωνος. Ο συνάδελφος συνελήφθη στις 14.10, στη συμβολή των οδών Νίκης και Καραγεώργη Σερβίας, όταν, ενώ διαδηλωτές κατευθύνονταν μαζικά προς το σημείο αυτό προκειμένου να προστατευτούν από την αλόγιστη ρίψη χημικών από την πλευρά των αστυνομικών δυνάμεων προς το πλήθος και να μπορέσουν να αναπνεύσουν, διμοιρίες των ΜΑΤ εφόρμησαν από την Καραγιώργη Σερβίας προς τους διαδηλωτές που έτυχε να βρίσκονται στη συμβολή της με την πλατεία Συντάγματος.



Ήταν μία από τις πολλές που έγιναν «στο σωρό» κατά τη διάρκεια του απεργιακού διημέρου προκειμένου να δικαιολογηθεί η υπέρμετρη αστυνομική βία που ασκήθηκε και να διαλυθούν και να συντριφθούν οι μαζικές διαδηλώσεις. Εναντίον του απαγγέλθηκε η κατηγορία της «εξύβρισης». Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης από το τριμελές πλημμελειοδικείο, μετά από σειρά αναβολών, την Παρασκευή 8 Ιουλίου, η περίπτωσή του –καθώς και ενός ακόμα κατηγορούμενου για παρόμοιο «αδίκημα»- διαχωρίστηκε από αυτή των υπόλοιπων συλληφθέντων της ίδιας ημέρας καθώς υπάγεται στην αρμοδιότητα μονομελούς δικαστηρίου. Σε ό,τι αφορά την υπόθεσή του αναμένεται να οριστεί τακτική δικάσιμος.



Οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι –οι οποίοι και βαρύνονταν με σοβαρότερες κατηγορίες- αθωώθηκαν καθώς τα κατηγορητήρια ήταν τουλάχιστον σαθρά, οι δε καταθέσεις των αστυνομικών (ψευδο)μαρτύρων κατηγορίας επιεικώς ιλαροτραγικές. Η μόνη καταδίκη αφορούσε μια κυρία 56 ετών που καταδικάστηκε σε εξάμηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για τη ρίψη ενός άδειου μικρού πλαστικού μπουκαλιού από εμφιαλωμένο νερό προς τη μεριά μιας διμοιρίας. Η κίνηση αυτή χαρακτηρίστηκε «έμπρακτη εξύβριση» -και απρόκλητη, παρά τη γενικευμένη χρήση βίας που η 56χρονη κατηγορουμένη είχε δει να γίνεται μπροστά στα μάτια της καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας…



Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ τη βία που ασκήθηκε εναντίον της συντριπτικής πλειοψηφίας των συλληφθέντων, ορισμένοι εκ των οποίων χρειάστηκε να νοσηλευτούν ή να τους παρασχεθεί άμεσα ιατρική βοήθεια (μάλιστα ο βαθμός στον οποίο τα χτυπήματά τους ήταν εμφανή αποτέλεσε κριτήριο για να τους αποδοθούν βαρύτερες κατηγορίες). Ασφαλώς, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ιατρική βοήθεια χρειάστηκαν και πάνω από 500 διαδηλωτές την Τετάρτη, 29 Ιουνίου.



Από τη μεριά μας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους/τις συναδέλφους που, είτε με χρήση κανονικής αδείας είτε με σημείωμα εξόδου από την υπηρεσία, παραβρέθηκαν στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Όπως λίγο-πολύ αναμενόταν σε αυτούς δεν συμπεριλαμβανόταν κανείς από τους αποσπασμένους συνάδελφούς μας, πιθανότατα επειδή η ημέρα της δίκης δε συμβάδιζε με το σχεδιασμό τους για το τριήμερο.



Ευχαριστούμε επίσης και τα σχήματα από τη δική μας και άλλες τράπεζες που εξέδωσαν ανακοινώσεις συμπαράστασης στο συνάδελφο.

Στην “Εποχή” της Κυριακής- Κεντρικός τίτλος: “Λογοδοτούν μόνο στις αγορές”

Στην “Εποχή” της Κυριακής

Κεντρικός τίτλος: “Λογοδοτούν μόνο στις αγορές”

Αποκλειστικό της “Εποχής” : “Συνθλίβουν την κοινωνία- χαρίζουν εκατομμύρια”.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Μια στοχευμένη και μεθοδευμένη επίθεση ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ».

Μιλούν: Σωτ. Τσουκαρέλης, γραμματέας της νεολαίας ΠΑΣΟΚ Τρικάλων, Δημ. Καπέλας, γραμματέας ΠΑΣΟΚ Γόμφων Τρικάλων,

Κ. Θεοδοσίου, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΚΟΑ,

Βάσω Γάτσιου

Γ. Μπανιάς: «Η βία προέρχεται από την κυβέρνηση και την πολιτική της». Μιλά ο συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ στον Π. Λάμπρου.

“16-17 Ιουλίου η 4^η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ', του Π. Εγγλέζου

“Πως εργαζόμαστε για τη δεύτερη ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ”, του Π. Κλαυδιανού

«Στην επικαιρότητα η άμεση δημοκρατία», του Χ. Γεωργούλα

«Το ΚΚΕ και η θέση για την αποδέσμευση από την ΕΕ», του Θ. Παρασκευόπουλου

«ΚΚΕ: Αντιφάσεις για την επίθεση κατά ΣΥΡΙΖΑ», του Θ. Π.

“Και να πληρώσει, δεν θα το σώσει...”, του Χ. Γεωργούλα

«Η ώρα της ανασυγκρότησης είναι τώρα», της Κων. Σδραβοπούλου

«Για να έχει προοπτική η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ», του Ν. Αρβανίτη

«Το Μεσοπρόθεσμο επηρεάζει την πολιτική των κομμάτων», του Στ. Κουτρουβίδη

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ – ΕΡΓΑΣΙΑ

«Το Μεσοπρόθεσμο μας ωθεί πιο βαθιά στην οικονομική και κοινωνική κρίση», του γ. γ. της ΓΕΣΕΒΕ Νίκου Σκορίνη

Τζοζέφ Χαλέβι: «Ελλάδα: φαινόμενο μπούμεραγκ»

«ΕΕ: εντείνεται η αυταρχική επιτήρηση», του Μπ. Κοβάνη

“Να που το Μεσοπρόθεσμο τελικά δημιουργεί θέσεις εργασίας”, του Δικτύου Σπάρτακος

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

“Σύνταγμα: Δήμος και Περιφέρεια κάνουν έξωση στους δημότες”, της Ζ. Γεωργούλα

«Πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω: Ψωμί – Παιδεία- Ελευθερία». Συγκλονιστική μαρτυρία του βαριά πληγωμένου από τα ΜΑΤ Μαν. Κυπραίου.

Παιδεία

• «Ολιγαρχική πρακτική στην τριτοβάθμια εκπαίδευση»

του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου

• «Οι πραγματικές ανατροπές στα ΑΕΙ, πίσω από τα ωραία λόγια», του Χρ. Κάτσικα

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

• Μουσείο γούνας στην Καστοριά: «Τα δολοφονημένα ζώα δεν είναι έκθεμα πολιτισμού»

“Ελληνικός χρυσός: η καταστροφή του περιβάλλοντος εγκρίθηκε».

ΔΙΕΘΝΗ

Ρουμανία: «Ο βαλκάνιος Καλλικράτης εγείρει εθνικισμούς», του Στρ. Κερσανίδη

Παλαιστίνη: «62 χρόνια αδιαφορούν. Τώρα θα μας πείσουν;», της Ιωάν. Δρόσου

Κίνα: «Οικονομικό εργαστήριο που εντείνει τις ανισότητες», του Αργ. Παναγόπουλου

Κύπρος: «Δημοσιοποίηση που δείχνει τις αντικρουόμενες αντιλήψεις, αλλά και τις προοπτικές για σύγκλιση», του Διευθυντή της κυπριακής εφημερίδας «Πολίτης» Διον. Διονυσίου.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

«Γιώργος Πρεβεδουράκης: Η στιγμή και το ακαριαίο της ποίησης», του Θ. Τσαλαπάτη

Μ. Θεοδοσοπούλου: «Για μια φωτογραφία του Κλείτου Κύρου»

«Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη». Παρουσίαση του βιβλίου του Δημ. Ψαρρά από τον Ν. Σερβετά.

ΕΝΤΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

«Η κρίση του πολιτικού συστήματος και η άμεση δημοκρατία»

Γράφουν: Κ. Δουζίνας και Θαν. Τσακίρης.

Μια συζήτηση του Ν. Πουλαντζά με τον Α. Βεμπέρ

ΟΙ ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ:

«Ξούθου και Μενάνδρου γωνία» του Κ. Κρεμμύδα

«Αφρόδιχτα της Αριστερής όχθης» του Γεράσιμου του Aλιέα

«Στα δίκτυα του κόσμου» του Δημήτρη Γκιβίση

«Ό,τι συμβεί στα πέριξ» της Γωγώς Παυλοπούλου

Η σελίδα της Θεσσαλονίκης

Μουσικές Προτάσεις. Επιμέλεια Λιάνας Μαλανδρενιώτη

Κινηματογράφος: Κριτική-Παρουσίαση από τον Στράτο Κερσανίδη

EX LIBRIS: Βιβλιοκριτική από τη Μ. Θεοδοσοπούλου

Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά

Τρώγαμε ... παπουτσάκια πριν 34 χρόνια..

"Στην πέμπτη επέτειο του Πολυτεχνείου, η σκέψη μας είναι στραμμένη στους λαούς όλου του κόσμου που αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό, το σιωνισμό, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό...

Στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης που μάχεται για το ιερό χώμα της πατρίδας του, για τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία...

Ξέρουμε και τώρα ποιος είναι ο εχθρός μας. Και τότε και σήμερα, ο αγώνας μας είναι ενάντια στους Αμερικάνους και το ΝΑΤΟ. Ενάντια σε αυτούς που επιβουλεύονται την Εθνική Ανεξαρτησία της πατρίδας μας, ιδιαίτερα σήμερα που η κατάσταση παρουσιάζεται εξαιρετικά κρίσιμη...

Και είναι γνωστή η απαίτηση του λαού μας, να φύγουν οι Αμερικάνοι από τον τόπο μας, να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, για να μπορέσει επιτέλους ο λαός μας να χαράξει τη δική του ανεξάρτητη πορεία, μακριά από τις ξένες επεμβάσεις και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.
Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πως είναι δυνατό να θεωρούμε συμμάχους και προστάτες, αυτούς που είναι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά της πατρίδας μας, για δεκαετίες τώρα, αυτούς που εγκατέστησαν τη δικτατορία, αυτούς που υποκίνησαν τον Τούρκικο Αττίλα να κάψει, να σκοτώσει, να βιάσει και να αλυσοδέσει την Κύπρο, αυτούς που είναι υπεύθυνοι για όλες τις εστίες του πολέμου που άνοιξαν σε ολόκληρη τη γη, αυτούς που στηρίζουν όλα τα φασιστικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο...

Μπροστά στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες σήμερα, τι ζητάει ο λαός μας;
Καλύτερες συνθήκες ζωής, κοινωνική προκοπή και δικαιοσύνη.
Ποια είναι η απάντηση της Κυβέρνησης; Λιτότητα για το λαό, ασυδοσία για τα μονοπώλια. Αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Και ταυτόχρονα εμφανίζονται μια σειρά νομοσχέδια που προσπαθούν να χτυπήσουν και να φιμώσουν τις κινητοποιήσεις του λαού. Περνάνε οι απεργιακοί νόμοι και ταυτόχρονα προσπαθείται η αλυσόδεση του εργατικού κινήματος..."

Αθήνα, 19/11/1978
ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Ε.Φ.Ε.Ε. ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΟΥΤΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 5η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

KINHMATOΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ. ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ "Κάζαμπλανκα". 5 Ιου΄'ιου 2011

H KINHMATOΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ:



ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ



ΤΡΙΤΗ 5/7



ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ (CASABLANCA)

του Mάικλ Κέρτιζ (ΗΠΑ, 1942, ασπρόμαυρη, 102΄)

Μια ξεχωριστή ταινία του κλασικού αφηγηματικού κινηματογράφου, ένα αρχετυπικό αισθηματικό δράμα κατασκοπείας με στοιχεία νουάρ. Δύο κορυφαίοι πρωταγωνιστές, οι Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν, στους κεντρικούς ρόλους και πολλοί άλλοι σημαντικοί ηθοποιοί στους υπόλοιπους. Ένας φλογερός όσο και καταραμένος έρωτας με φόντο το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Αντίσταση ενάντια στο Ναζισμό.







ΔΥΟ ΠΡΟΒΟΛΕΣ 9.00 μ.μ ΚΑΙ 11.00 μ.μ

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

«ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, λεωφορείο 237 από Σταθμό Μετρό Δάφνης τηλ. 210 9919818, 210 9941199, 210 9914732,

Ιστοσελίδα: http://www.klh.gr , e-mail:cineclubilioupolis@gmail.com )

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ – ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ. ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ «1»

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ – ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ. ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ «1»

Η επιδειχθείσα αστυνομική βαρβαρότητα της περασμένης εβδομάδας ήταν πρωτόγνωρη στα χρονικά της ελληνικής μεταπολίτευσης σε τέτοιο βαθμό που πολλοί μίλησαν για επιστροφή στην μετεμφυλιακή περίοδο του αστυνομικού κράτους και του alter ego του, του παρακράτους.
Σύμφωνα με τη δική μου μνήμη, η σημερινή βαναυσότητα μόνο με την καταστολή της διαδήλωσης της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1980 μπορεί να συγκριθεί . Τότε η μειοψηφία του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ (Συσπειρώσεις, ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ κ.α.) προσπάθησε να σπάσει την απαγόρευση της πορείας προς την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η πρώτη γραμμή της αστυνομίας («καπελάκηδες») έσπασε εύκολα αλλά πίσω παραμόνευαν τα ΜΑΤ πίσω από τα «λουλουδάδικα» που αντεπιτέθηκαν άγρια διέλυσαν την πορεία και σκότωσαν τον Ιάκωβο Κουμή και την Σταματίνα Κανελλοπούλου. Και εκείνη η συγκυρία ήταν φορτισμένη πολιτικά καθώς η κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Ράλλη είχε επανεντάξει την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ απ’ όπου την είχε αποσύρει το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ρόλο της στρατιωτικής συμμαχίας στο Κυπριακό και στην ελληνοτουρκική σύγκρουση. Τότε επίσης η Ελλάδα ταλανιζόταν από σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που η κυβέρνηση δεν μπορούσε και δεν ήθελε να αντιμετωπίσει (δεύτερη πετρελαϊκη κρίση, κλείσιμο εργοστασίων και προβληματικών επιχειρήσεων, ανεργία, στασιμότητα, πληθωρισμός ). Συχνές ήταν οι συγκρούσεις απεργών με την αστυνομία, όπως στις 9 Αυγούστου 1979 με την ΟΤΟΕ, ή νωρίτερα τους απεργούς εργάτες της Πίτσος και τους οικοδόμους (Μάης 1976) κ.α.

Το κοινό χαρακτηριστικό και των δύο περιόδων είναι η επιλογή των κυβερνήσεων να αποφύγουν την πολιτική της ενσωμάτωσης των κοινωνικών οργανώσεων σε ένα σταθερό σύστημα τριμερούς συνεργασίας όπως έκανε για αρκετά χρόνια το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Η Κυβέρνηση της ΝΔ του Γεωργίου Ράλλη παρενέβαινε στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσω των δικαστηρίων και των κομματικών διασυνδέσεών τους με την ηγεσία της ΓΣΕΕ (Καρακίτσος-Παπαγεωργίου) και με τον αποκλεισμό της συνδικαλιστικής αριστεράς από την διοίκηση της Συνομοσπονδίας. Η συνδικαλιστική αριστερά στηριζόταν σε σχήματα όπως η ΣΑΔΕΟ για να μπορέσει να συντονίσει τους συνδικαλιστικούς αγώνες της περιόδου.

Στη σημερινή περίοδο της Τρόικας και του ΔΝΤ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να “απαλύνει” κάπως την κατάσταση μέσω των συνδικαλιστικών της παρατάξεων και μέσω του εξαναγκασμού της ΓΣΕΕ να υπογράψει τις άθλιες συμβάσεις στο επίπεδο των επιχειρήσεις, δηλαδή να συναινέσει στην μείωση μισθών και την επιδείνωση των ήδη ελαστικοποιημένων εργασιακών σχέσεων. Όμως, η κατάσταση έχει πια ξεφύγει από τον έλεγχο της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι μαζικά αντιδρούν υποχρεώνοντας τις κυβερνητικές παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ να κόβουν τους δεσμούς τους –προσωρινά ή μόνιμα – με το κυβερνητικό κόμμα. Οι απεργίες είναι μαζικές και οι συγκεντρώσεις και πορείες μαχητικές. Το χτύπημα της 15ης Ιουνίου και η άγρια καταστολή της 28ης και 29ης Ιουνίου αποσκοπούσε στην αποτροπή της σύνδεσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος με το κίνημα των «αγανακτισμένων» και της παραπέρα πολιτικοποίησης των τελευταίων. Μια τέτοια συμμαχία θα αποτελούσε το τέλος της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (είτε Παπανδρέου είτε Βενιζέλου) καθώς θα ξέμενε από κοινωνικά ερείσματα. Από τη στιγμή που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους δεν μπορούν πια να επιτελέσουν τη λειτουργία τους όπως παλιά επιστρατεύεται ο γνώριμος και βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικός κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους που έχει «εκσυγχρονιστεί» και εξοπλιστεί στο έπακρον χωρίς να ξεχνά, βεβαίως, τα «πρωτόγονα» μέσα (γκλομπ, πέτρες, δακρυγόνα), ή αλλιώς, όπως λένε στη δημοτική, «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος). Η πλατεία, όμως, ήταν γεμάτη και πάλι το επόμενο βράδυ και η γενική συνέλευση ήταν η μαζικότερη από όσες προηγήθηκαν στη διάρκεια του μήνα που κρατάει η εξέγερση των πλατειών.



ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ