Σύνδεση με τα προηγούμενα
Ως το 1912 δώδεκα πολιτείες εξέλεγαν τους εκπροσώπους στο συνέδριο στις προκριματικές ενώ 20 πολιτείες το 1920. Το 1912 ο Θίοντορ Ρούσβελτ και Ρόμπερτ Λα Φολέτ αντιμετώπισαν τον απερχόμενο Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο Ταφτ. Ο Ρούζβελτ αποδείχθηκε ότι ήταν ο δημοφιλέστερος υποψήφιος αλλά καθώς στις περισσότερες πολιτείες οι επιλογές δεν ήταν δεσμευτικές ο Ταφτ έλεγχε το συνέδριο.
2. Η εποχή της υποχώρησης (1917-1945)
Αυτό που τα προηγούμενο διάστημα ήταν ένα κίνημα που σάρωνε την επικράτεια, αυτή την εποχή υποχωρεί. Μπορεί να θεωρηθεί ως οπισθοδρόμηση ως προς το τι είχε εξελιχθεί στη διάρκεια των προηγούμενων ετών. Μόνο η πολιτεία της Αλαμπάμα ψήφισε νόμο για την καθιέρωση προεδρικών προκριματικών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Σταμάτησε η εφαρμογή των πολιτειακών νόμων και ορισμένες πολιτείες κατάργησαν τους νόμους εξ ολοκλήρου, παραδείγματος χάριν Αϊόβα, Μοντάνα, Ιντιάνα και το Μίσιγκαν, μεταξύ άλλων Αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Το ένα ήταν το υψηλό κόστος που συνοδεύει τη διαδικασία των προκριματικών εκλογών, ειδικά από την φάση του κραχ του 1929 και ύστερα με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του ‘30. Άλλος λόγος ήταν η χαμηλή συμμετοχή των ψηφοφόρων, καθώς και η απόρριψη και αγνόηση της διαδικασίας από πολλούς υποψηφίους.
3. Η εποχή της ανανέωσης του ενδιαφέροντος (1945 – 1968)
Οι περισσότερες προοδευτικές αλλαγές άρχισαν να γίνονται μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Χαρακτηριστική στιγμή της ιστορίας των προκριματικών ήταν το 1952. Ο Γερουσιαστής των Δημοκρατικών από το Τενεσί, Estes Kefauver, είχε την άποψη ότι αν τα πήγαινε αρκετά καλά στην διαδικασία των προεδρικών προκριματικών εκλογών θα μπορούσε να πείσει τα αφεντικά (bosses)του κόμματος να στοιχηθούν πίσω από αυτόν και να τον ορίσουν ως υποψήφιο του κόμματος για την προεδρία των ΗΠΑ. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ο Kefauver είχε κερδίσει δώδεκα από τις δεκατέσσερεις προκριματικές, δεν κατάφερε να πείσει τους αρχηγούς του κόμματος που κατέληξαν να ορίσουν άλλον υποψήφιο. Ενώ ήταν μια αποτυχημένη χρονιά για τον Kefauver, ήταν πολύ καλύτερη για το σύστημα των προκριματικών γενικότερα. Η συμμετοχή των ψηφοφόρων υπερδιπλασιάστηκε το 1952 σε 12,7 εκατομμύρια (πάνω από 4,8 εκατομμύρια σε σχέση με το 1948). Μπορεί τα κομματικά αφεντικά να συνεχίζουν να έχουν ισχύ, αλλά οι πολίτες άρχισαν να δείχνουν όλο και πιο αυξημένο ενδιαφέρον για την προκριματική διαδικασία.
4. Η εποχή της μεταρρύθμισης (1968 – σήμερα)
Η εξέγερση των φοιτητών της δεκαετίας του ’60 και η εμπλοκή πολλών εξ αυτών στις προκριματικών εκλογών του Δημοκρατικού Κόμματος το 1968 έδειξαν την ανάγκη μεταρρύθμισης του συστήματος. Ώθηση για την εθνική αποδοχή των δεσμευτικών προκριματικών εκλογών ήταν το χαοτικό Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών το 1968. Ο Αντιπρόεδρος Hubert Humphrey εξασφάλισε το χρίσμα, μολονότι δεν είχε κερδίσει ούτε μία προκριματική εκλογή. Μετά από αυτό, η Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή ανέθεσε σε επιτροπή με επικεφαλής τον γερουσιαστή George McGovern που συνέστησε στις πολιτείες να θεσπίσουν νέους κανόνες για να διασφαλιστεί η ευρύτερη συμμετοχή. Ένας μεγάλος αριθμός πολιτειών, αντιμέτωπες με την ανάγκη να διαμορφώσουν πιο λεπτομερείς κανόνες για την επιλογή των εθνικών αντιπροσώπων, επέλεξαν την προεδρική προκριματική εκλογή ως ευκολότερο τρόπο να έρθουν σε συμφωνία με τους νέους εθνικούς κανόνες του Δημοκρατικού Κόμματος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στο μέλλον πολύ περισσότεροι εκπρόσωποι θα επιλέγονταν από πολιτειακές προεδρικές προκριματικές εκλογές. Οι Ρεπουμπλικάνοι κι αυτοί με τη σειρά τους υιοθέτησαν τις προκριματικές σε πολύ περισσότερες πολιτείες.
Με τη διευρυμένη χρήση του συστήματος των προκριματικών εκλογών, οι πολιτείες προσπαθούν να αυξήσουν την επιρροή τους στη διαδικασία ορισμού των υποψηφίων. Μια τακτική ήταν να δημιουργήσουν γεωγραφικά μπλοκ για να ενθαρρύνουν τους υποψηφίους να αφιερώνουν το χρόνο τους σε μια περιοχή. Το Βερμόντ και η Μασαχουσέτη προσπάθησαν να οργανώσουν κοινή διεξαγωγή των προκριματικών της Νέας Αγγλίας την πρώτη Τρίτη του Μαρτίου, αλλά το Νιού Χαμπσάιρ αρνήθηκε να συμμετάσχει γιατί έτσι δεν θα μπορούσε να διατηρήσει την παραδοσιακή θέση του ως η πρώτη πολιτεία στην οποία διενεργείται κάθε φορά η προκριματική εκλογή. Η πρώτη επιτυχημένη περιφερειακή προκριματική διαδικασία ήταν αυτή της «Σούπερ Τρίτης» στις 8 Μαρτίου 1988, κατά την οποία εννέα νότιες πολιτείες ενώνονται με την ελπίδα ότι οι Δημοκρατικοί θα εκλέξουν έναν υποψήφιο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των νοτίων.
Συνεχίζεται...
Θανάσης Τσακίρης
Ως το 1912 δώδεκα πολιτείες εξέλεγαν τους εκπροσώπους στο συνέδριο στις προκριματικές ενώ 20 πολιτείες το 1920. Το 1912 ο Θίοντορ Ρούσβελτ και Ρόμπερτ Λα Φολέτ αντιμετώπισαν τον απερχόμενο Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο Ταφτ. Ο Ρούζβελτ αποδείχθηκε ότι ήταν ο δημοφιλέστερος υποψήφιος αλλά καθώς στις περισσότερες πολιτείες οι επιλογές δεν ήταν δεσμευτικές ο Ταφτ έλεγχε το συνέδριο.
2. Η εποχή της υποχώρησης (1917-1945)
Αυτό που τα προηγούμενο διάστημα ήταν ένα κίνημα που σάρωνε την επικράτεια, αυτή την εποχή υποχωρεί. Μπορεί να θεωρηθεί ως οπισθοδρόμηση ως προς το τι είχε εξελιχθεί στη διάρκεια των προηγούμενων ετών. Μόνο η πολιτεία της Αλαμπάμα ψήφισε νόμο για την καθιέρωση προεδρικών προκριματικών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Σταμάτησε η εφαρμογή των πολιτειακών νόμων και ορισμένες πολιτείες κατάργησαν τους νόμους εξ ολοκλήρου, παραδείγματος χάριν Αϊόβα, Μοντάνα, Ιντιάνα και το Μίσιγκαν, μεταξύ άλλων Αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Το ένα ήταν το υψηλό κόστος που συνοδεύει τη διαδικασία των προκριματικών εκλογών, ειδικά από την φάση του κραχ του 1929 και ύστερα με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του ‘30. Άλλος λόγος ήταν η χαμηλή συμμετοχή των ψηφοφόρων, καθώς και η απόρριψη και αγνόηση της διαδικασίας από πολλούς υποψηφίους.
3. Η εποχή της ανανέωσης του ενδιαφέροντος (1945 – 1968)
Οι περισσότερες προοδευτικές αλλαγές άρχισαν να γίνονται μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Χαρακτηριστική στιγμή της ιστορίας των προκριματικών ήταν το 1952. Ο Γερουσιαστής των Δημοκρατικών από το Τενεσί, Estes Kefauver, είχε την άποψη ότι αν τα πήγαινε αρκετά καλά στην διαδικασία των προεδρικών προκριματικών εκλογών θα μπορούσε να πείσει τα αφεντικά (bosses)του κόμματος να στοιχηθούν πίσω από αυτόν και να τον ορίσουν ως υποψήφιο του κόμματος για την προεδρία των ΗΠΑ. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ο Kefauver είχε κερδίσει δώδεκα από τις δεκατέσσερεις προκριματικές, δεν κατάφερε να πείσει τους αρχηγούς του κόμματος που κατέληξαν να ορίσουν άλλον υποψήφιο. Ενώ ήταν μια αποτυχημένη χρονιά για τον Kefauver, ήταν πολύ καλύτερη για το σύστημα των προκριματικών γενικότερα. Η συμμετοχή των ψηφοφόρων υπερδιπλασιάστηκε το 1952 σε 12,7 εκατομμύρια (πάνω από 4,8 εκατομμύρια σε σχέση με το 1948). Μπορεί τα κομματικά αφεντικά να συνεχίζουν να έχουν ισχύ, αλλά οι πολίτες άρχισαν να δείχνουν όλο και πιο αυξημένο ενδιαφέρον για την προκριματική διαδικασία.
4. Η εποχή της μεταρρύθμισης (1968 – σήμερα)
Η εξέγερση των φοιτητών της δεκαετίας του ’60 και η εμπλοκή πολλών εξ αυτών στις προκριματικών εκλογών του Δημοκρατικού Κόμματος το 1968 έδειξαν την ανάγκη μεταρρύθμισης του συστήματος. Ώθηση για την εθνική αποδοχή των δεσμευτικών προκριματικών εκλογών ήταν το χαοτικό Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών το 1968. Ο Αντιπρόεδρος Hubert Humphrey εξασφάλισε το χρίσμα, μολονότι δεν είχε κερδίσει ούτε μία προκριματική εκλογή. Μετά από αυτό, η Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή ανέθεσε σε επιτροπή με επικεφαλής τον γερουσιαστή George McGovern που συνέστησε στις πολιτείες να θεσπίσουν νέους κανόνες για να διασφαλιστεί η ευρύτερη συμμετοχή. Ένας μεγάλος αριθμός πολιτειών, αντιμέτωπες με την ανάγκη να διαμορφώσουν πιο λεπτομερείς κανόνες για την επιλογή των εθνικών αντιπροσώπων, επέλεξαν την προεδρική προκριματική εκλογή ως ευκολότερο τρόπο να έρθουν σε συμφωνία με τους νέους εθνικούς κανόνες του Δημοκρατικού Κόμματος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στο μέλλον πολύ περισσότεροι εκπρόσωποι θα επιλέγονταν από πολιτειακές προεδρικές προκριματικές εκλογές. Οι Ρεπουμπλικάνοι κι αυτοί με τη σειρά τους υιοθέτησαν τις προκριματικές σε πολύ περισσότερες πολιτείες.
Με τη διευρυμένη χρήση του συστήματος των προκριματικών εκλογών, οι πολιτείες προσπαθούν να αυξήσουν την επιρροή τους στη διαδικασία ορισμού των υποψηφίων. Μια τακτική ήταν να δημιουργήσουν γεωγραφικά μπλοκ για να ενθαρρύνουν τους υποψηφίους να αφιερώνουν το χρόνο τους σε μια περιοχή. Το Βερμόντ και η Μασαχουσέτη προσπάθησαν να οργανώσουν κοινή διεξαγωγή των προκριματικών της Νέας Αγγλίας την πρώτη Τρίτη του Μαρτίου, αλλά το Νιού Χαμπσάιρ αρνήθηκε να συμμετάσχει γιατί έτσι δεν θα μπορούσε να διατηρήσει την παραδοσιακή θέση του ως η πρώτη πολιτεία στην οποία διενεργείται κάθε φορά η προκριματική εκλογή. Η πρώτη επιτυχημένη περιφερειακή προκριματική διαδικασία ήταν αυτή της «Σούπερ Τρίτης» στις 8 Μαρτίου 1988, κατά την οποία εννέα νότιες πολιτείες ενώνονται με την ελπίδα ότι οι Δημοκρατικοί θα εκλέξουν έναν υποψήφιο που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των νοτίων.
Συνεχίζεται...
Θανάσης Τσακίρης
