ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Ο μαρξιστής οικονομολόγος Μάικλ Ρόμπερτς σημειώνει ότι η άνοδος των δεικτών του Χρηματιστηρίου και τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού στις ΗΠΑ δεν σημαίνουν το τέλος της κρίσης που ξεκίνησε το 2008 – αλλά το ακριβώς αντίθετο. Όπως σημειώνει o Χρήστος Λάσκος στο εισαγωγικό σημείωμα [Καπιταλιστική κρίση: η μεγάλη (άμεση) εικόνα], υπάρχουν ισχυρότατες ενδείξεις πως κατευθύνεται σε ένα δεύτερο επεισόδιο έξαρσης, ίσως πολύ σύντομα, γεγονός που σημαίνει πως “καμιά νεοκεϋνσιανή οικονομική πολιτική, καμιά νομισματική επέκταση ή πιστωτική χαλάρωση δεν πρόκειται, όχι απλώς να επιλύσει το πρόβλημα της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά ούτε καν να αποτρέψει για σημαντικό χρόνο νέες εκρηκτικές εκδηλώσεις της”.
Μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου
ΕΥΡΩΠΗ
Η τάση προς μία μετα-νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία και ο ιδεολογικός ετεροχρονισμός της Ευρώπης, του Μιχάλη Σκομβούλη “Τα θεωρητικά επιχειρήματα υπέρ της αναπτυξιακής αναδιανομής βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερη ανταπόκριση σε συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς φορείς, όμως για τους ευρωπαϊκούς κεντρικούς θεσμούς συνεχίζουν να αποτελούν έναν «εξωτερικό θόρυβο». Η μόνη ιδεολογική αλλαγή που έχει επισυμβεί μετά την κρίση στον ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό είναι απλά να εξαλειφθεί οποιαδήποτε μέριμνα για την επέκταση της κοινωνικής κατανάλωσης (η οποία σε στοιχειώδη βαθμού καλυπτόταν -δανειοδοτικά- στον προ κρίσης νεοφιλελευθερισμό), υιοθετώντας αποκλειστικά τη πειθαρχική λογική ενός νεοφιλελεύθερου –γερμανικής καταγωγής, είναι η αλήθεια- ορντολιμπεραλισμού. Ενός οικονομικού καθεστώτος της «ακεραιότητας» και της «πειθαρχίας», το οποίο δικαιολογεί τον εαυτό του με επιλεκτικά ηθικολογικά τσιτάτα του Goethe όπου ο καθένας προσέχει και καθαρίζει «την είσοδο του» ώστε όλη «η γειτονιά να είναι καθαρή». Δεν είναι η πρώτη φορά που σε περίοδο κρίσης ο ιδεολογικός ετεροχρονισμός της «Γηραιάς» ηπείρου μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνος: Όταν μετά την κρίση του 1929 οι ΗΠΑ στρεφόντουσαν στο New Deal οι εθνικισμοί και οι «πειθαρχίες» της Ευρώπης άνοιγαν αμετάκλητα την πόρτα της ιστορίας για τον ναζισμό και το φασισμό”.
ΓΕΡΜΑΝΙA
Η αποδόμηση του γερμανικού εργασιακού θαύματος και, μαζί, των εθνοκεντρικών αφηγήσεων, του Οδυσσέα Αϊβαλή Διαβάζοντας την μπροσούρα του Κλάους Ντέρε "Το «γερμανικό εργασιακό θαύμα»: Μοντέλο για την Ευρώπη;", που κυκλοφορεί στα ελληνικά από το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Οδυσσέας Αϊβαλής εξηγεί πού αστοχούν οι θεωρίες μητρόπολης-περιφέρειας, που θεωρούν ότι “οι μισθοί στις καπιταλιστικές μητροπόλεις αυξάνονται ως αποτέλεσμα της οικονομικής ανάπτυξης, ενώ οι κοινωνικές αντιθέσεις βρίσκουν τρόπους να διευθετηθούν, χωρίς να αμφισβητείται το κοινωνικό σύστημα”: “Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην εργασία που υλοποίησε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Σρέντερ, το 2003, είχαν ως συνέπεια η Γερμανία να αποκτήσει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά σε εργαζόμενους-φτωχούς στην Ευρώπη, οι εργαζόμενοί της δηλαδή να αμείβονται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σε σύνολο ενεργού πληθυσμού 42 εκατομμυρίων, τα 8 εκατομμύρια υποαπασχολούνται με 400 έως 800 ευρώ τον μήνα”.
Μπορεί να μας διδάξει κάτι το «γερμανικό μοντέλο»;, του Κλάους Ντέρε Aπόσπασμα από την μπροσούρα με τίτλο "Το «γερμανικό εργασιακό θαύμα»: Μοντέλο για την Ευρώπη;", του γερμανού καθηγητή Εργασιακών Σχέσεων του Πανεπιστημίου της Γένας Κλάους Ντέρε: “Η επισφάλεια σε πλούσιες κοινωνίες, όπως η Γερμανία, δεν είναι μόνο μια κοινωνική κατάσταση ή μια προσωρινή παθολογία. Πρόκειται για ένα καθεστώς ελέγχου και πειθάρχησης, το οποίο αλλάζει την κοινωνία της εργασίας στην ολότητά της. Τα εμπειρικά ευρήματα που παρουσιάζονται φανερώνουν μια εξέλιξη σύμφωνα με την οποία η επισφάλεια, πίσω από την πρόσοψη μιας υποτιθέμενης συμμετοχής-ρεκόρ στην εργασία, έχει γίνει μια «κανονική» μορφή οργάνωσης της εργασίας με τα δικά της χαρακτηριστικά και τις δικές της μορφές ύπαρξης. Αυτός ο τρόπος ύπαρξης οδηγεί στην εξαφάνιση της επίσημα καταγεγραμμένης ανεργίας, ενσωματώνοντας ανέργους και άνεργες σε ανασφαλείς, αβέβαιες σχέσεις εργασίας, οι οποίες με τη σειρά τους εκτοπίζουν κοινωνικά προστατευόμενες μορφές απασχόλησης. Το Χαρτς 4 δημιουργεί ένα παρόμοιο αποτέλεσμα όπως τα πτωχοκομεία και τα καταναγκαστικά μέτρα που υπήρχαν στην καταρρέουσα φεουδαρχική τάξη.
Μετάφραση: Λίνα Φιλοπούλου
«Πατριώτη Ευρωπαίε», να μια «κεντροδεξιά»!, του Νίκου Σκοπλάκη Ο Νίκος Σκοπλάκης για τη γερμανική Χριστιανοδημοκρατία: ” Όσο φιλότιμα κι αν προσπαθεί να τα μαζέψει εκ των υστέρων η Άνγκελα Μέρκελ για το πολύτιμο θεαθήναι, η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της CDU/CSU είναι ένας χώρος όχι μόνο ισλαμοφοβικός, αλλά εργοτάξιο πολύμορφων κοινωνικών αποκλεισμών. Ήδη το 2010, ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας, Χορστ Ζέεχοφερ (CSU), είχε προκαλέσει αίσθηση λέγοντας σε συνέντευξη στο ειδησεογραφικό περιοδικό Focus ότι η Γερμανία πρέπει να επιβάλει περιορισμούς στη μετανάστευση από «ξένους πολιτισμικούς χώρους» και ότι «δεν χρειαζόμαστε επιπλέον μετανάστευση από άλλους πολιτισμικούς χώρους»
ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ
Το μόνο που ζητάμε από την Ευρώπη είναι μια ευκαιρία, των Γιάννη Δραγασάκη, Γιάνη Βαρουφάκη και Ευκλείδη Τσακαλώτου Ενόψει της συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες, οι Γιάννης Δραγασάκης, Γιάνης Βαρουφάκης και Ευκλείδης Τσακαλώτος γράφουν στους Financial Times: “Η δημοσιονομική μας προσαρμογή υπήρξε πολύ μεγαλύτερη από άλλων χωρών. Από το 2009, έχουν εφαρμοστεί περικοπές δημοσίων δαπανών και αυξήσεις φόρων που ανέρχονται στο 45% του διαθέσιμου εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών. Στην Πορτογαλία, ο αντίστοιχος δείκτης ήταν 20%. Στην Ιταλία και την Ιρλανδία, 15%. Και όχι μόνο ήταν μεγαλύτερα τα δημοσιονομικά μεγέθη, αλλά για κάθε ποσοστιαία μονάδα σταθεροποίησης, η ελληνική οικονομία συρρικνωνόταν περισσότερο από τις άλλες. Αυτό οφείλεται στο ότι είναι πιο κλειστή οικονομία˙ η μείωση της ζήτησης έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στα εγχώρια προϊόντα παρά στα εισαγόμενα. Τα διαδοχικά κύματα μέτρων λιτότητας επέτειναν τη συρρίκνωση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, κάτι που αύξανε διαρκώς τον λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ, καθιστώντας τη δυναμική του χρέους μη διαχειρίσιμη. Η Ελλάδα δανείζεται ολοένα και περισσότερο για να αποπληρώσει παλιότερα δάνεια”.
Mετάφραση από τους Financial Times: Δημήτρης Ιωάννου
Η λιτότητα, το Grexit και η διαπραγμάτευση, του Πέτρου Σταύρου “Χρήζει επισήμανσης μια ορισμένου είδους κινδυνολογία που έχει οικειοποιηθεί σε ένα βαθμό και η Αριστερά και που, με λίγα λόγια, ταυτίζει τη ρήξη εντός της Ευρωζώνης, με όρους στάσης πληρωμών, με το Grexit. Η ίδια αντίληψη δαιμονοποιεί μεθόδους και εργαλεία που αντικειμενικά βάζει στο τραπέζι των συζητήσεων η ίδια η σκληρή πραγματικότητα της οικονομικής συγκυρίας. Ο έλεγχος κεφαλαίων, ο εσωτερικός δανεισμός και η εναλλακτική χρήση νέων μέσων πληρωμών θεωρείται ότι θα φέρουν την καταστροφή και τη γενική πτώχευση της κοινωνίας. Αν όμως αποδεχθούμε την παραπάνω λογική τότε, πριν ξεμείνουν τα ταμεία του δημοσίου από ρευστό, θα έχει ξεμείνει η αριστερά και το κίνημα από κάθε πολιτικό εργαλείο και μέσο πίεσης. Χωρίς κανένα αντισυμβατικό μέσο ρευστότητας –στην ουσία, χωρίς κάποιο εναλλακτικό σχέδιο πίστωσης- η πορεία της διαπραγμάτευσης θα εξαρτηθεί μονομερώς από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Είναι όμως η χρήση αντισυμβατικών μέσων η ασφαλέστερη οδός εξόδου από το ευρώ;”.
Ρήξη σημαίνει Grexit; του Χρήστου Λάσκου Γράφει στο alterthess o Χρήστος Λάσκος: “Ούτως ή άλλως σε συμβιβασμό θα καταλήξουμε, αν όλα πάνε καλά. Μάλλον, ο κομμουνισμός δεν είναι στις προσεχείς επιδιώξεις. Το προφανές, ωστόσο, είναι πως συμβιβασμός χωρίς σύγκρουση είναι αδύνατος. Κι όλοι κατανοούν εντελώς, πιστεύω, πως αυτή η διατύπωση δεν συνιστά κανενός είδους αντίφαση”.
ΣΥΡΙΖΑ
Πρώτα το κόμμα. Ναι, αλλά πώς, του Παναγιώτη Λαμπρόπουλου Ο Παναγιώτης Λαμπρόπουλος γράφει για τις σχέσεις κόμματος-κυβέρνησης στη συγκυρία που άνοιξε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ: “Προφανώς, η κυβέρνηση μπορεί να παράγει πολιτική, αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι η «πολιτική του κόμματος». Κι αυτό γιατί, πέρα από το γεγονός ότι η κυβέρνησή αναγκαστικά, προσπαθεί να υλοποιήσει μέρος της πολιτικής του κόμματος, η παραγωγή πολιτικής στο εσωτερικό της είναι μια διαδικασία που επηρεάζεται από την συγκυρία και τους διάφορους συσχετισμούς πολύ περισσότερο απ' ό,τι συμβαίνει στο κόμμα. Η παραγωγή πολιτικής από την κυβέρνηση επηρεάζεται πολύ περισσότερο από «τις ανάγκες της στιγμής», ρέπει περισσότερο προς τους αναγκαίους συμβιβασμούς, έχει αναγκαστικά στενότερο ορίζοντα”.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗ
Bullying: Ο νέος ηθικός πανικός, της Ντίνας Τζουβάλα και της Λίνας Θεοδώρου “Οι αριστεροί, από την άλλη, βρίσκονται σε αμηχανία. Καταρχάς, το συμβάν δεν ενδείκνυται για μια αυστηρά μαρξιστική ανάγνωση, στην οποία τα ερμηνευτικά εργαλεία θα λειτουργούσαν στον αυτόματο. Επιπλέον, όμως, τίθεται το ζήτημα της συγκυρίας της Κυβέρνησης της Αριστεράς, η οποία κλήθηκε να κυβερνήσει με την ανοχή ή και την ψήφο συντηρητικών και φασιζουσών μερίδων του πληθυσμού, με αποτέλεσμα να αφήνεται στο θρήνο του συγκεκριμένου, στο θυμό και σε μια εντέλει αρρενωπή δίψα για αίμα. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να κάνει, άλλωστε, εφόσον ζητήματα όπως η τρανσφοβία, η ομοφοβία, ο σεξισμός, η χοντροφοβία, καθώς και οι διακρίσεις με βάση την αναπηρία, είναι ένα μάντρα που επαναλαμβάνεται χωρίς να γίνεται ποτέ μια παρέμβαση με δέσμευση και συγκεκριμένη ατζέντα στο σήμερα;”.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ
Τι συμβαίνει με την ενέργεια;, του Αλέξανδρου Ζαχιώτη και του Δημήτρη Τσέκερη “Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η αγωνία της νέας ηγεσίας του ΥΠΑΠΕΝ να μειώσει το ενεργειακό κόστος στη βιομηχανία, κινείται στο πλαίσιο της ηγεμονίας του αντιπάλου, η οποία ορίζει πως το κεφάλαιο είναι, τελικά, η κινητήριος δύναμη της οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης. Ακόμα κι αν η τεράστια ανεργία πολλαπλασιάζει τις πιέσεις, η λύση δεν βρίσκεται στο να χρηματοδοτούν οι εργαζόμενες τάξεις την απασχόλησή τους. Μια αριστερή κυβέρνηση οφείλει να διαμορφώνει τους όρους για τη διάρρηξη αυτής της ηγεμονίας κι όχι για την εμπέδωσή της”.
Για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας: Να κάνουμε τομές στη συνέχεια του κράτους, του Γιάννη Σταυρούλια και του Γιάννου Γιαννόπουλου “Χρειαζόμαστε μια συνολικότερη στρατηγική, η οποία θα ενσωματώνει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τις προτάσεις του Τμήματος Δικαιωμάτων, πολύτιμες συμβολές και αναλύσεις συλλογικοτήτων που ευαισθητοποιούνται γύρω από ζητήματα δημοκρατίας, καταστολής, κρατικής αυθαιρεσίας. Θα ξεκινάει από την κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ατιμωρησίας που απολαμβάνουν τα αστυνομικά σώματα. Ένας λόγος για τους οποίους κάποια τμήματα της αστυνομίας είναι απεχθή στην πλειονότητα της κοινωνίας, είναι η ασυδοσία τους. Μια στο τόσο, μαθαίνουμε, κατ’ εξαίρεση, απ’ τις ειδήσεις κάποια εντελώς εξόφθαλμα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας, απλά και μόνο για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας, ο οποίος είναι κοινό μυστικό. Ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να λογοδοτήσουν πουθενά. Αυτή η παροχή ασυλίας διασφαλίζεται με πολλούς τρόπους. ΕΔΕ οι οποίες γίνονται για να καλύψουν αυθαιρεσίες αστυνομικών, σύμπραξη με τη δικαστική εξουσία η οποία αποτυπώνεται στην πλήρη υιοθέτηση του πρίσματος του αστυνομικού οργάνου όταν αυτό καταθέτει είτε ως θύτης, είτε ως θύμα, δυσανάλογα ελαφριά ποινή όταν ο θύτης είναι αστυνομικός, διαφύλαξη ανωνυμίας των θυτών – αστυνομικών από την υπηρεσία τους, ακόμα και ανοχή ή επιβράβευση της συγκάλυψης εγκληματικών ενεργειών από αστυνομικούς αντί καταδίκης τους. Για του λόγου το αληθές, αρκεί κανείς να παρευρεθεί σε κάποια δίκη με μάρτυρα αστυνομικό ώστε ν’ ακούσει την έδρα να ρωτά «Μα είναι δυνατό να αμφισβητείτε την μαρτυρία του κρατικού υπαλλήλου (ή αστυνομικού οργάνου);», ούτε λόγος για το τι συμβαίνει δε αν ο έτερος μάρτυρας είναι μετανάστης ας πούμε ή διαδηλωτής”.
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ-ANTIΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
Βαθιά κατάλαβέ τον…, της Μαρίας Κανελλοπούλου Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό στη Βουλή, με πρωταγωνιστή τον χρυσαυγίτη βουλευτή Μιχάλη Αρβανίτη που απείλησε τη ζωή της, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Κανελλοπούλου γράφει: “Αποφάσισα να προσφύγω στη δικαιοσύνη εναντίον του Αρβανίτη, όχι θεωρώντας ως προνομιακό το πεδίο του δικαστικού ακροατηρίου. Δεν επιδιώκω να ποινικοποιήσω την πολιτική ζωή, αν νοείται ως στοιχείο της πολιτικής ζωής η διαφωνία που εκφράζεται με απειλές αποκεφαλισμών. Όσο αποτελεσματική είναι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία απέναντι στην φασιστική απειλή, το ίδιο είναι και η Δικαιοσύνη. Ο φασισμός συντρίβεται, δεν αποτελεί ούτε συνομιλητή ούτε αντίδικο. Ωστόσο δεν προτίθεμαι να χαρίσω ούτε σπιθαμή θεσμικού χώρου σε άτομα που εκτιμούν ότι θα το κάνω είτε γιατί φοβάμαι, είτε , το χειρότερο, γιατί αδιαφορώ”.
Η κρυφή γοητεία της Χρυσής Αυγής, του Δημήτρη Ψαρρά Μιλώντας στην εκδήλωση με τίτλο "Το αντιφασιστικό κίνημα μπροστά στη δίκη της Χρυσής Αυγής", που διοργάνωσε το Σάββατο 14 Μάρτη 2015 ο Αντιφασιστικός Συντονισμός, o Δημήτρης Ψαρράς σημειώνει: “Κακά τα ψέματα. Η ανάρρηση της Αριστεράς στην κυβέρνηση δεν υπήρξε αποτέλεσμα της νίκης των αριστερών ιδεών και της συντριβής του νεοφιλελευθερισμού. Η μαζική απήχηση της Χρυσής Αυγής υπήρξε αποτέλεσμα ήττας της Αριστεράς και των ιδεών της. Και τυχόν απαλλαγή της ηγεσίας της ναζιστικής οργάνωσης από τα εγκλήματα που όλοι γνωρίζουμε ότι αυτή έχει διαπράξει, θα είναι μια χειρότερη ήττα πάλι της Αριστεράς. Ποιος θα πάρει την ευθύνη για την ανασυγκρότηση των Ταγμάτων Εφόδου και τη διοργάνωση νέων πογκρόμ; Σημειώνω μόνο ότι μετά από ενάμιση χρόνο που λούφαζε η οργάνωση, ενθαρρυμένη από τα φαινόμενα που περιέγραψα, ετοιμάζεται για δημόσια αντιμεταναστευτική εκδήλωση το άλλο Σάββατο στο κέντρο της Αθήνας, στις 21 δηλαδή Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και ενώ ήδη και στην Αθήνα έχει εξαγγελθεί μαζική αντιρατσιστική κινητοποίηση. Ποιος δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει;”.
Ποιος χρειάζεται τον Σαλβίνι;, του zeropregi “Ο Ματέο Σαλβίνι είναι ο τέλειος αντίπαλος για τον Ματέο Ρέντσι. Βρίσκεται στον αντίποδά του: αντιευρωπαϊστής της τελευταίας στιγμής (παρόλο που η Λέγκα του Βορρά είχε ψηφίσει την περίφημη Συνθήκη της Λισαβόνας και όλα τα μέτρα υπέρ του ευρώ), κατά των μεταναστών, κατά του Νόμου Φορνέρο (άλλο που η δημιουργία επισφαλών θέσεων εργασίας, από κάτι Μπιάτζι και κάτι Σακόνι, ήταν ωραία πράγματα). Κυρίως, όμως, δεν ρισκάρει να πάρει ψήφους «από τα αριστερά», όπως ίσως να έκανε το Κίνημα των Πέντε Αστέρων. Ο Σαλβίνι είναι άξεστος, ενώ ο Φλωρεντίνος Ματέο παρουσιάζεται ως το καλό προσκοπάκι. Επιπλέον, ξεκινά από μια βάση του 4%, ενώ ο Ρέντσι εκκινεί από το 40% που πήρε στις Ευρωεκλογές. Ο Ματέο του Μιλάνο θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε πως η κρίση είναι απόρροια των τριών τελευταίων χρόνων, ενώ ο Ματέο της Φλωρεντίας πως, ναι μεν υπάρχει κρίση, αλλά η Ιταλία βρίσκεται σε μια επιτυχημένη πορεία εξόδου από αυτήν. Τέλος δε, αυτό το τέρας που λέγεται Σαλβίνι δημιουργεί το μπλοκ που, τα τελευταία τρία χρόνια, μέσα από ευρείες συμφωνίες, παγίωσε την δυναμική του για τα καλά”.
Μετάφραση από το Manifesto: Βαρβάρα Κυριλλίδου
Μπλόκο στις απελάσεις, του Δημήτρη Γκιβίση Στην κυριακάτικη στήλη του στο RedNotebook, ο Δημήτρης Γκιβίσης γράφει αυτή την εβδομάδα για τον σενεγαλέζο πρόσφυγας Elhadji NF, τον μοναδικός από τους επιβαίνοντες σε αεροσκάφος της Iberia που δεν θα ταξίδευε οικειοθελώς: “Όταν οι υπόλοιποι επιβάτες είδαν τον δεμένο με χειροπέδες πρόσφυγα μέσα αρνήθηκαν να ταξιδέψουν σε μια πτήση που έκανε αναγκαστική απέλαση, και η απογείωση καθυστέρησε για περισσότερο από μία ώρα. Μπροστά σε μια ομαδική πράξη πολιτικής ανυπακοής, αλλά και αλληλεγγύης, που οργανώθηκε αυθόρμητα από τα κάτω, οι υπεύθυνοι της εταιρείας ζήτησαν την επέμβαση της αστυνομίας προκειμένου να γίνει η πτήση. Αποτέλεσμα της αστυνομικής επιχείρησης και της μάχης που δόθηκε σώμα με σώμα μέσα στο αεροπλάνο, ήταν να συλληφθούν εννιά επιβάτες που οδηγήθηκαν με χειροπέδες στα μπουντρούμια του αστυνομικού τμήματος στο Terminal 4 του αεροδρομίου Μπαράχας, και οι οποίοι περιμένουν τις επόμενες μέρες να πάνε στο δικαστήριο κατηγορούμενοι για τραυματισμούς αστυνομικών και διατάραξη της δημόσιας τάξης. Η αντίδραση των επιβατών ήταν μια ακόμα από τις πολλές που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα μέσα σε αεροπλάνα, και ενθαρρύνονται από το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, που με διάφορες δράσεις (π. χ. πιέσεις στους πιλότους για να αρνηθούν να πιλοτάρουν, ενημέρωση στους επιβάτες, κλπ) προσπαθούν να μπλοκάρουν τις απελάσεις.”
ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ
Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά…, του Στρατή Μπουρνάζου Με αφορμή την απόφαση της Περιφέρειας Αττικής και του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, η στρατιωτική παρέλαση για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου να διεξαχθεί κανονικά, και να τελειώσει με δημοτικούς χορούς, ο Στρατής Μπουρνάζος γράφει: “Αναζητώντας μια κίνηση η οποία να ενώνει τον λαό, να εξασφαλίζει τη συναίνεση της συντριπτικής πλειονότητας και ταυτόχρονα να εκφράζει το πνεύμα της νέας εποχής σκέφτομαι: Τι το απλούστερο, σαφέστερο, ωραιότερο από το να μη γίνει η παρέλαση, όχι όμως για λόγους ιδεολογικούς, αντιμιλιταριστικούς και πασιφιστικούς, αλλά λόγω της ανθρωπιστικής κρίσης; Δηλαδή η Περιφέρεια και το υπουργείο και η κυβέρνηση να αποφασίσουν ότι τα λεφτά θα δοθούν σε τρία νοσοκομεία ή σχολεία, και αντί για την παρέλαση θα γίνει ένα γλέντι στο Σύνταγμα, χωρίς τανκς, αεροπλάνα και στρατά; Αν η παρέλαση κοστίζει στην καλύτερη περίπτωση γύρω στις 430.000 (ενώ μπορεί να υπερβεί και τα 3 εκατομμύρια ευρώ), δεν είναι κρίμα και άδικο, δεν είναι αμαρτία, όταν υπάρχουν τόσες ανάγκες (στα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους αρχαιολογικούς χώρους, τις υποδομές, για τους άνεργους, τους άστεγους, παντού) να σπαταλιούνται για παρελάσεις;”.
Για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, του Κώστα Βούλγαρη “Προχωρώντας λοιπόν τη σκέψη του Μπουρνάζου, θα πρότεινα το κονδύλι για το ταρατατζούμ της Πλατείας Συντάγματος να διατεθεί για την πρόσληψη αρχαιοφυλάκων στη Δήλο, ώστε να καταστεί και πάλι επισκέψιμη, και μάλιστα την 25η Μαρτίου ο υπουργός Εθνικής Άμυνας να προσέλθει στο νησί και να τιμήσει εκεί την επέτειο εγκαθιστώντας τους αρχαιοφύλακες, μαζί με την περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου, αφού μαζί θα πάρουν αυτή την πρωτοβουλία, δηλαδή της μεταφοράς του εορτασμού και των πόρων στο μικρό αυτό νησί. Μάλιστα, παρ’ ότι δεν είμαι οικονομολόγος, προχώρησα και σε έναν πρόχειρο υπολογισμό, διαπιστώνοντας πως το κόστος της παρέλασης στην Αθήνα αντιστοιχεί στους μισθούς 15 αρχαιοφυλάκων στη Δήλο, τουλάχιστον για 20 χρόνια…”.
Η καμήλα και το κουνούπι. Συριζανελίτες;, του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου Με αφορμή άρθρο του σκιτσογράφου Ανδρέα Πετρουλάκη στο Protagon για την “εθνολαϊκιστική στροφή” πολέμιων της Ακροδεξιάς, στο φόντο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος γράφει: “Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά με όσους ανησυχούν για την Ακροδεξιά και τον «εθνολαϊκισμό» στο Κέντρο με όσους ανησυχούμε γι' αυτά στην Αριστερά. Θεμελιώδης, γιατί οι πρώτοι καταλαβαίνουν τον λαϊκισμό ως «μη παγιωμένο ιδεολογικά πολιτικό ύφος», δηλαδή ως στυλ. Εμείς, πάλι, νομίζουμε ότι είναι άποψη, κυρίως όμως πρακτική, μέσα στην κοινωνία και τους κρατικούς μηχανισμούς, που μέσα στα χρόνια της «εθνικής σωτηρίας» έπεισε (κάμποσους) φτωχούς και υποστηρίχτηκε ποικολοτρόπως από (κάμποσους) πλούσιους. Μολονότι λοιπόν αριστεροδέξιοι λαϊκιστές, ή κάτι τέτοιο, είμαστε περιχαρείς που η αριστερή κυβέρνηση τον αντιμετωπίζει στην πράξη – που επιβεβαιώνει, δηλαδή, το πρόσημό της ως αριστερή, και όχι απλώς αντιμνημονιακή, διαψεύδοντας ειλικρινείς και προσχηματικές ανησυχίες για τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ”.
***
Τι απέγινε ο Φρανσουά Βιγιόν; (μέρος Α'), του Νίκου Σκοπλάκη “Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και τις συγκρούσεις, ο απόφοιτος της Σορβόννης, που δεν τρώει πάντα όταν πεινάει και περιγράφει τον εαυτό του στα ποιήματά του σαν «καπνιστή ρέγκα» («hareng saur») ή σαν «πιο αδυνατισμένο από χίμαιρα» («plus maigre que chimère») γεμίζει τον νου και τις αισθήσεις του με τον λόγο και τα θεάματα των δρόμων και των κοινωνικών αντιθέσεων. Σ’ ένα βραχυκύκλωμα λογιοσύνης και σκώμματος, προσεταιρίζεται τη μοίρα εκείνων που αλητεύουν και μεθούν μέσα στην αθεράπευτη φτώχεια, η οποία επικρατεί στο Παρίσι. Όπως και άλλοι γραμματικοί (clercs) της εποχής του, αδυνατεί να βρει τις περιορισμένες προσβάσεις στην επιτυχία, αλλά βρίσκει τις απεριόριστες διακλαδώσεις μιας ζωής υπό προθεσμία, συχνά μαζί με γυναίκες που αναζητούν στην πορνεία μια συγκυρία επιβίωσης ή ελευθερίας. «Πόρνος είμαι και η πόρνη μ’ ακολουθεί», γράφει ο Βιγιόν στην «μπαλάντα της χοντρής Μαργκό». Είναι, όμως, έκδηλο ότι έχει θυμό να εκφράσει, κινδύνους ν’ αποσοβήσει, κατηγορίες να προσαγάγει, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για εκείνους που διαμεσολαβούν στην κοινωνία την ανέφικτη προσδοκία του πλούτου και την κούφια ηθική. Στην ίδια μπαλάντα, άλλωστε, συμπληρώνει: «Μες στο μπορντέλο αυτό που η ζήση μας περνά». Στο έργο του Βιγιόν, τα φαινόμενα είναι απατηλά, όπως τού απέδειξε η ρευστότητα της ζωής του, καθώς στην κοινωνική συγκυρία της εποχής του η σωτηρία ή η καταστροφή των ανθρώπων εξαρτιόταν από μια στιγμιαία ιδιοτροπία ή έναν παράλογο ντετερμινισμό”.
